Πρόσφατα, εκδόθηκε στην Ουκρανία μια δίτομη έκδοση βασιζόμενη σε ντοκουμέντα με τίτλο «Ανάμεσα σε παρεξηγημένες φιλοδοξίες και ανυπολόγιστες απώλειες…» Ήταν το αποτέλεσμα ενός μεγάλου ερευνητικού έργου από τη Μαρία Πύργο (Ντόνετσκ) και την ‘Ελενα Ουζμπέκ (Χάρκοβο). Το κύριο αντικείμενο του έργου ήταν η μελέτη μιας ευρείας κλίμακας εθνικού κοινωνικού και πολιτιστικού μετασχηματισμού της κοινότητας των Ελλήνων της Μαριούπολης τις δεκαετίες 1920-1930, τα αποτελέσματα και οι συνέπειές του.
Το δικαίωμα στην ελληνική ταυτότητα κατοχυρώθηκε λόγο των πολιτικών επιλογών στην ΕΣΣΔ, ως μια προσωρινή πολιτική παραχώρηση στις εθνικές κοινότητες της χώρας κατά τη διάρκεια του σχηματισμού του σοβιετικού κράτους. Η νέα πολιτική στο εθνικό ζήτημα της ΕΣΣΔ στο αρχικό στάδιο προκάλεσε μια επιφυλακτική αντίληψη των πολιτών. Οι επιφυλάξεις των λεγόμενων αλλοεθνών βασίζονταν στη συσσωρευμένη (συχνά αρνητική) εμπειρία της ζωής στη Ρωσική Αυτοκρατορία, στα χρόνια των επαναστάσεων και του Εμφυλίου Πολέμου. Στην απόκλιση και την πάλη του νέου και του παλιού, τον ιδεαλισμό και τον πραγματισμό, την αισιοδοξία και τον φόβο. Το δικαίωμα στην ανάπτυξη του ελληνικού πολιτισμού στις ελληνικές περιοχές στις αρχές της δεκαετίας του 1930 υλοποιήθηκε υπό άγρυπνο κομματικό έλεγχο. Και διεκόπη πάλι από το ίδιο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Η καταστροφή την περίοδο του σταλινισμού
Οκτώ δεκαετίες αργότερα, μπορούμε να πούμε με λύπη ότι πολιτικοί επιστήμονες, εθνοψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι δεν έχουν μελετήσει το ζήτημα της επιρροής των διαφόρων πολιτικών εκστρατειών στην ανάπτυξη των εθνικών πολιτισμών και των εθνικών κοινωνικών διαδικασιών στη νέα ιστορική εποχή. Είναι γνωστό το γεγονός των τεράστιων ανθρώπινων απωλειών μεταξύ των εθνικών μειονοτήτων της ΕΣΣΔ στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, που οδήγησαν σε δημογραφικά προβλήματα.
Είναι επίσης γνωστό ότι, μαζί με τις ποσοτικές απώλειες, πολλοί λαοί γνώρισαν την καταστροφή -σωματική ή ηθική και ψυχολογική- των εθνικών ελίτ (εθνική διανόηση και ακτιβιστές) και φορείς της εθνικής ταυτότητας (κυρίως των χωρικών, αγροτικού πληθυσμού). Αυτές οι απώλειες είναι αναντικατάστατες και οι συνέπειες των εθνικών μετασχηματισμών και υποβαθμίσεων είναι μη αναστρέψιμες.
Σάββας Γιαλή (1895-1938) Επικεφαλής του ελληνικού τμήματος στην κυβέρνηση της Ουκρανικής ΣΣΔ. Εκτελέστηκε το 1938
Το ζήτημα των συνεπειών των διάφορων πολιτικών επιδιώξεων στο εθνικό ζήτημα κατά τις δεκαετίες ’20 και ’30 -που οδήγησαν στο ανάπτυξη ισχυρών εθνικο-πολιτιστικών και εθνικο-κοινωνικών διαδικασιών- παραμένει ανοιχτό. Καταστρέφοντας, αυτά τα επιτεύγματα έθαψαν κάτω από τα ερείπιά τους την ίδια την ιδέα της ανάπτυξης των εθνικοτήτων της ΕΣΣΔ. Ακολούθησαν δεκαετίες συκοφαντίας και εκφοβισμού, οι οποίες οδήγησαν σε μια εθνική ύφεση. Ωστόσο, οι εθνικο-πολιτιστικές αναβιώσεις, που δρομολόγησαν τους μηχανισμούς της εθνικής αυτοσυνείδησης, συνέχισαν να συγκινούν τους λίγους εκπροσώπους των κοινοτήτων που διατήρησαν τη μητρική τους γλώσσα, τις παραδόσεις και τη μνήμη της μεγαλειώδους ανάπτυξης της δεκαετίας του 1930.
Μελετώντας το Μεσοπόλεμο
Αποτίοντας φόρο τιμής στους ερευνητές της ιστορίας των Ελλήνων της Ουκρανίας, οι συγγραφείς έθεσαν ως καθήκον να αναδημιουργήσουν την ιστορία των μεγαλύτερων επιτευγμάτων της ουκρανικής ελληνικής αναγέννησης στις περιοχές της Μαριούπολης και του Ντονέτσκ, καθώς και να αναδείξουν τα πρόσωπα που συμμετείχαν ενεργά σε εκείνη την ανάπτυξη του ελληνικού πολιτισμού, της εκπαίδευση και της εμπέδωσης της αυτοσυνείδησης των ομογενών. Για αυτό μελετήθηκαν οι μοναδικές συλλογές αρχείων, μουσείων και βιβλιοθηκών της Ουκρανίας, της Ρωσίας, της Ελλάδας, καθώς και ο ελληνικός περιοδικός τύπος της ΕΣΣΔ.
Ιούλης 1936. Το εξώφυλλο του περιοδικού Πιονέρος
Το βιβλίο «Ανάμεσα σε παρεξηγημένες φιλοδοξίες και ανεκτίμητες απώλειες…» αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι μια βιογραφία δύο μοναδικών ανθρώπων, των αδελφών Σάββα Γιαλή του Γεωργίου και Θεόδωρου Γιαλή, που έτυχε να γίνουν οι παθιασμένοι εκφραστές της ιδέας του ελληνισμού στην Ουκρανία. Στα πεπρωμένα τους, σαν σε καθρέφτη, καθρεφτιζόταν ο χρόνος, οι προκλήσεις, οι προσδοκίες, οι ελπίδες τους. Και η τραγωδία είναι μία για όλους, για όλους τους ανθρώπους. Ο Σάββας και ο Θεόδωρος Γιαλή είναι οι Έλληνες εθνικοί ηγέτες της εποχής του ελληνισμού στον 20ο αιώνα, ξεχασμένοι, δυστυχώς, από τους συντοπίτες τους.
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου παρουσιάζει την ιστορία των μοναδικών θεσμών του ελληνισμού στην Ουκρανία: – του Ελληνικού Παιδαγωγικού Κολλεγίου (Τεχνικουμ) της Μαριούπολης, -της εφημερίδας «Κολεχτιβιςτίς» («Κολεχτιβιστής», όργανο Τύπου της Επιτροπής της Περιφέρειας του Ντόνετσκ και της επιτροπής της Πόλης της Μαριούπολης του ΚΚ (μπολσεβικων) της Ουκρανίας), -το περιοδικό «Νέος μαχιτίς» («Πιονέρος»), όργανο Τύπου Κεντρικής Επιτροπής της Πανενωσιακής Λενινιστικής Κομμουνιστικής Ένωσης της νεολαίας, το μοναδικό ελληνικό παιδικό περιοδικό στην ΕΣΣΔ), -τον Περιφερειακό Ελληνικό Εκδοτικό Οίκο του Ντόνετσκ, -το Ελληνικό Τυπογραφείο της Μαριούπολης , -το Κρατικό Θέατρο Ελλήνων Εργατών και Αγροτών Μαριούπολης και -την Ελληνική Λογοτεχνική Ομάδα Μαριούπολης.
Μέσα από τη μελέτη των ντοκουμέντων αναδεικνύεται η στενή δημιουργική αλληλεπίδραση και αλληλεγγύη των διαφόρων περιοχών του ελληνισμού στην ΕΣΣΔ (Ουκρανία, Βόρειος Καύκασος, Υπερκαυκασία, Κριμαία), και παρουσιάζονται οι κοινές πολιτιστικές ελληνικές εθνικές διεργασίες.
Κάθε μία από τις ενότητες του δεύτερου μέρους συνοδεύεται από το κεφάλαιο «Άνθρωποι και Μοίρες», όπου παρέχονται βιογραφικά στοιχεία για τους συμμετέχοντες στην Ελληνική Αναγέννηση στη Μαριούπολη και στο Ντονμπάς. Πολλές μορφές του ελληνισμού δεν τους θυμούνται πια. Για πολλές δεκαετίες, τη μνήμη τους προσεκτικά σβήστηκε και η ιστορία της δεκαετίας του 1930 παραποιήθηκε. Όλα αυτά έγιναν σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένας «σοβιετικός άνθρωπος» – που δεν θυμάται τη συγγένεια, δεν αισθάνεται έλξη για τον γενέθλιο πολιτισμό του και τελικά μετατρέπετε σε προϊόν ενός ισχυρού ιδεολογικού συστήματος.
Το καθήκον της Μνήμης
Η ιστορική μνήμη των Ελλήνων της Μαριούπολης της δεκαετίας του 1930 έπρεπε να αποκατασταθεί σπιθαμή προς σπιθαμή καινα εντοπιστούν όλα τα θραύσματα. Η διατήρηση σχεδόν καθενός από αυτά είναι μια καταπληκτική και ευτυχισμένη εμπειρία. Δεν είναι μυστικό ότι μετά τον λιμό του 1932-1933 και την «ελληνική επιχείρηση» του NKVD της ΕΣΣΔ το 1937-1938, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης υπαγόρευε σε κάθε επιζώντα Έλληνα ένα αξίωμα: πρέπει κανείς να επιβιώσει και για να επιβιώσει, πρέπει να ΞΕΧΑΣΕΙ. Ο λαός άρχισε να υπάρχει από καθαρή πλάκα, πάνω στην οποία τα ελληνικά γράμματα θα μπορούσαν και πάλι να γίνουν καταδίκη.
Προς μεγάλη ερευνητική μας χαρά, στη Μαριούπολη και σε πολλά ελληνικά χωριά της περιοχής, έμειναν οι απόγονοι των συμμετεχόντων και των συγχρόνων των πολύπλοκων εσωτερικών πολιτικών διεργασιών της προπολεμικής δεκαετίας. Παρά τις απαγορεύσεις και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, κάποιοι από αυτούς διατηρούσαν φωτογραφίες, επιστολές, τετράδια μαθητών, ήδη δυσανάγνωστα έγγραφα και …μνήμη. Τα μετέφεραν στον νέο αιώνα και τα μοιράστηκαν με τους συντάκτες του έργου, σαν να είχαν πάρει αυτοί πλέον τη σκυτάλη. Τώρα που το βιβλίο γράφτηκε και εκδόθηκε, οι συγγραφείς παραδίδουν τη σκυτάλη της Μνήμης στους σεβαστούς αναγνώστες.
Το βιβλίο δημιουργήθηκε σε ενεργή συνεργασία με ιστορικούς, φιλολόγους, ντόπιους ιστορικούς και πατριώτες της Ουκρανίας, της Ελλάδας, της Ρωσίας, της Κύπρου. Δεν θα μπορούσε να γεννηθεί αν δεν υπήρχε το διαρκές ενδιαφέρον για το έργο της Πρεσβείας της Ελλάδος στην Ουκρανία εκπροσωπούμενη από τον Έκτακτο και Πληρεξούσιο Πρέσβη της Ελλάδας στην Ουκρανία (2013 – 2016) Βασίλη Παπαδόπουλο και την οικονομική βοήθεια του Δημήτρη Μπακόλα. Τεράστια συμβολή στην υλοποίηση του έργου είχε το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού Α.Γ. Λεβέντης (Ίδρυμα Α. Γ. Λεβέντη, Λευκωσία, διευθυντής – Καθηγητής Χαράλαμπος Μπακιρτζής.
Η εφημερίδα «Κολεχτιβιστής». Χρησιμοποιούσε το 20γράμματο ελληνικό αλφάβητο, όπως είχε αποφασιστεί σε σύσκεψη Ελλήνων διανοουμένων της ΕΣΣΔ το 1925 που αποφάσισε την επίλυση του γλωσσικού ζητήματος με την καθιέρωση του 20γράμματου αλφαβήτου στη θέση του 24γράμματου και της δημοτικής γλώσσας στη θέση της καθαρεύουσας
…Και τώρα πόλεμος!
… Τώρα η Ουκρανία ζει με τις πραγματικότητες του πολέμου, στο επίκεντρο του οποίου, μεταξύ άλλων, βρίσκονται τα εδάφη που κατοικούν οι Έλληνες της Μαριούπολης. Πολλές αιτίες πολέμου κρύβονται στην ιστορία των κρατών και των λαών, και η γνώση της αληθινής ιστορίας πρέπει να γίνει ισχυρή βάση με την οποία θα αντιμετωπιστούν οι καταστροφές.
Ο τίτλος του βιβλίου «Ανάμεσα σε παρεξηγημένες φιλοδοξίες και ανυπολόγιστες απώλειες…» ήταν μια γραμμή από ένα ποίημα του Γκεόργκι Κοστοπράβ, του ιδρυτή της ελληνικής λογοτεχνίας της Μαριούπολης. Ογδόντα χρόνια έχουν περάσει από το τραγικό τέλος της ουκρανικής ελληνικής αναγέννησης. Το τι ήταν αυτά τα χρόνια για τους Έλληνες της Μαριούπολης δεν είναι μυστικό για κανέναν. Εκτός από μια σύντομη «απόψυξη» την περίοδο του Χρουτσιόφ, που δεν είχε χρόνο να γεννήσει εθνικές ελπίδες, πριν από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, οι Έλληνες της Μαριούπολης, όπως και οι περισσότεροι συμπατριώτες μας, βρίσκονταν σε κατάσταση εθνο-πολιτισμικής στασιμότητας.
Στην ανεξάρτητη Ουκρανία, η οποία σε όλα τα στάδια συνέβαλε ενεργά στην πολιτιστική ανάπτυξη των εθνικών μειονοτήτων, με τη συνεχή βοήθεια της Ελλάδας, οι Εθνικοί Σύλλογοι Πατριωτών και η Ομοσπονδία Ελληνικών Συλλόγων Ουκρανίας που τους, ένωσε έκαναν πολλά για την αναβίωση του Ελληνισμού. Όμως, μάλλον, λόγω της μη αναστρέψιμης ελληνικής εθνικής καταστροφής του 1937-1938, όλες αυτές οι προσπάθειες δεν οδήγησαν σε μια εθνική-πολιτιστική αναγέννηση. Παρόμοιες διαδικασίες είναι χαρακτηριστικές για τα ελληνικά κινήματα στις δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ και άλλα εθνικά κινήματα.
Οι Έλληνες της Ουκρανίας, όπως και οι άλλες εθνικές μειονότητες της χώρας, ζουν στις συνθήκες πολύπλοκων σύγχρονων παγκόσμιων διαδικασιών (παγκοσμιοποίηση, ενοποίηση επιτάχυνση, τεχνολογική επανάσταση κ.λπ.). Σήμερα δεν αισθάνονται εθνικές προκλήσεις και διακρίσεις. Κανείς και τίποτα δεν απειλεί την εθνική τους ταυτότητα. Είναι πιο επικεντρωμένοι στην αυτοπραγμάτωση και συχνά είναι πιο εξοικειωμένοι και άνετοι με τον εικονικό κόσμο, παρά τα πραγματικά πεδία της αιώνιας μάχης για τον Άνθρωπο – από την εποχή του Ομήρου μέχρι την εποχή του Κοστοπράβ…
Θεόδωρος Γιαλή (1899 – 1938), ο πρώτος εκδότης «Κολεχτιβιστή». Εκτελέστηκε το 1938
Άρθρο της «Λαϊκής Σημαίας» της Βόρειας Κορέας Μετάφραση από τα βορειοκορεατικά: Χρήστος Κεφαλής
Δυο συνταρακτικές ανακαλύψεις σημάδεψαν την 20ή Μάρτη του 2018: η ανακάλυψη του πλανήτη Άρη από τον κοσμολόγο Πίτερ Ντάνσμπι και η ανακάλυψη της αλήθειας για τη σφαγή του Κατίν από τον Νίκο Μπογιόπουλο και την εφημερίδα Ριζοσπάστης.
Οι ανακαλύψεις αποκρύφτηκαν εσκεμμένα από τη διεθνή αντίδραση, τους ιμπεριαλιστές και τα τσιράκια τους, που θέλουν να κρατούν στα σκοτάδια τους λαούς. Η Λαϊκή Σημαία της Βόρειας Κορέας, που φέρνει καθημερινά το φως του μεγάλου ηγέτη και Ήλιου της Ανθρωπότητας Κιμ Γιονγκ Ουν στον κόσμο, αποκαλύπτει σήμερα τα συνταρακτικά αυτά γεγονότα.
Οικογένεια νοσταλγών του Στάλιν στη Γεωργία. Στο βιβλίο της η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς δίνει χώρο και σε όσους δηλώνουν απογοητευμένοι με όσα έφερε η νέα εποχή του καπιταλισμού των ολιγαρχών και της ρωσικής μαφίας, και για τούτο συνεχίζουν να εξυμνούν το μεγαλείο της κομμουνιστικής αυτοκρατορίας.
ΣΒΕΤΛΑΝΑ ΑΛΕΞΙΕΒΙΤΣ
«Το τέλος του κόκκινου ανθρώπου»
μτφρ.: Αλ. Δ. Ιωαννίδου εκδ. Πατάκης 2015, σελ. 682
Σε ένα κοινόβιο κάπου στην ΕΣΣΔ ζούσαν πέντε οικογένειες. Κάποια μέρα του 1937, μια μητέρα εκτοπίστηκε ξαφνικά στα γκουλάγκ – η ίδια αγνοούσε επί δεκαετίες γιατί. Είχε μια πεντάχρονη κόρη. Την ώρα που την έπαιρναν οι μυστικές υπηρεσίες, ζήτησε από τη γειτόνισσά της να αναλάβει το παιδί. Εκείνη όντως το έκανε, το μεγάλωσε σαν δικό της. Η εκτοπισθείσα επέζησε και επέστρεψε ύστερα από 17 χρόνια ξαναβρίσκοντας την κόρη της. Στη διάρκεια της περεστρόικα, όταν άνοιξαν οι φάκελοι των εγκλημάτων, αναζήτησε τους λόγους της εκτόπισής της. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Την είχε καταγγείλει η γειτόνισσά της για να πάρει ένα δωμάτιο παραπάνω στο κοινόβιο. Γύρισε στο σπίτι της και κρεμάστηκε.
Είναι τραγικό όταν χρησιμοποιείς ένα κακογραμμένο κείμενο για να συγκαλύψεις και να αποκρύψεις την αλήθεια.
Πριν δύο βδομάδες κάποιος φίλος μου έστειλε την παρακάτω παραπομπή από τα ιστορικά του Ριζοσπάστη . Το εν λόγω «ιστορικό» κείμενο δημοσιέυθηκε στο Ριζοσπάστη της 23ης Απριλίου 2017 και έχει τον βαρύγδουπο τίτλο:
Ο «καλός» κομμουνιστής (γιατί άραγε;), Αναστάσης Γκίκας, μέλος του τμήματος ιστορίας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. αναλαμβάνει εργολαβικά να ξεσκεπάσει αυτούς που χύνουν «το μαύρο μελάνι του αντικομμουνισμού» και τολμούν να μιλούν για διώξεις μειονοτήτων που όπως μας λέει «Ποτέ και καμιά δίωξη δεν υπήρξε στη Σοβιετική Ενωση με εθνικά κριτήρια. Τουναντίον, η ΕΣΣΔ υπήρξε υπόδειγμα ανάπτυξης, φιλίας και ισότιμης συμβίωσης των 100 και πλέον εθνοτήτων που τη συναπάρτιζαν, καταπολεμώντας κάθε μορφή εθνικής καταπίεσης, σοβινισμού, εθνικισμού, φυλετισμού κ.ο.κ.»Συνέχεια →
Η Σβετλάνα Αλιλούγεβα γεννήθηκε το 1926 και πέρασε τα νεανικά της χρόνια στο Κρεμλίνο, καθώς η δύναμη του πατέρα της Ιωσήφ Στάλιν μεγάλωνε μαζί με αυτήv της Σοβιετικής Ένωσης. Ογδόντα πέντε χρόνια αργότερα πέθανε μόνη στο αγροτικό Ουισκόνσιν των Ηνωμένων Πολιτειών, ως Λάνα Πίτερς.
Η Σβετλάνα προστατεύτηκε από τις πολιτικές της μαζικής λιμοκτονίας και των δολοφονιών που ο πατέρας της επέβαλε στους Σοβιετικούς πολίτες, αλλά δεν μπορούσε να προστατευτεί από την προσωπική τραγωδία. Έχασε σχεδόν όλους όσους αγαπούσε, συμπεριλαμβανομένης της μητέρας της, η οποία αυτοκτόνησε, ενώ οι ανηλεείς εκκαθαρίσεις του πατέρα της είχαν θύματα θείους και θείες της, καθώς και τον αγαπημένο της, ο οποίος εξορίστηκε στη Σιβηρία. Συνέχεια →
Γενικά η εποχή μας είναι γεμάτη από αντιφάσεις, κοινωνικά προβλήματα που εκρηκτικά εμφανίζονται, ματαιωμένες προσδοκίες, κατάρρευση της ιδεαλιστικής εικόνας που είχε ένα μεγάλο τμήμα της Αριστεράς για την πραγματικότητα. Η πτώση από τα ροζ ψεύτικα συννεφάκια στην αληθινή ζωή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Παρόμοια δύσκολη είναι η προσαρμογή των κοινωνικών σχέσεων και ισορροπιών σε συνθήκες οικονομικής κατάρρευσης.
Σ’ αυτή την περίεργη εποχή ο κάθε πονηρός επενδύει με τον τρόπο που πιστεύει ότι θα του αποφέρει κέρδος. Και όσο ποιο κυνικός και θρασύς είναι ο πονηρός , τόσο πιο έντονη κάνει την παρουσία του.
Και όπως καταλάβατε αγαπητοί φίλοι εννοούμε τους γραφειοκράτες του Περισσού, που υποδυόμενοι τον Λένιν και ακολουθώντας την φιλαγροτική πολιτική του που εκφράστηκε με το σύνθημά του «η γη στους αγρότες», έχουν φορέσει την φιλαγροτική ποδιά και οι αρχισυνδικαλιστές του τύπου Μπούτα, αλλά και οι ίδιοι πρωτοστατούν στις αγροτικές κινητοποιήσεις.
Κρύβουν όμως από τους αγρότες το ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ: Ότι το πολιτικό τους όραμα δεν είναι η πολιτική του Λένιν για τη γη, αλλά η πολιτική του Στάλιν. Δηλαδή η πολιτική της ΓΕΝΟKΤΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ…
Ας δούμε όμως τι έγινε στη Σοβιιετική Ένωση και πως εξοντώθηκε η αγροτική τάξη
Μόλις κυκλοφόρησε ο 19ος τόμος του περιοδικού Μαρξιστική Σκέψη με ένα αφιέρωμα στο εθνικό ζήτημα που ταλάνισε το 19ο και τον 20ο αιώνα και τώρα επανέρχεται απειλητικό σε διάφορες περιοχές της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής. Σημαντικό μέρος του τεύχους καταλαμβάνει ένα αφιέρωμα στις εθνικές κατακτήσεις των Ελλήνων της ΕΣΣΔ κατά την πρώτη μετεπαναστατική περίοδο, πριν τα σαρώσει όλα ο σταλινισμός.
Το Δελτίο Τύπου αναφέρει τα εξής:
«Μαρξιστική Σκέψη, τόμος 19
Ιανουάριος-Μάρτιος 2016
Στο εθνικό ζήτημα –ένα ζήτημα εξαιρετικά επίκαιρο λόγω της ακραίας όξυνσης των εθνικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης– αφιερώνεται ο νέος τόμος 19 της Μαρξιστικής Σκέψης. Περιλαμβάνει κείμενα επιφανών μαρξιστών αλλά και σύγχρονες αναλύσεις, που καλύπτουν ποικίλες πλευρές του θέματος: η μαρξιστική θεωρία για το έθνος, η εμπειρία της ΕΣΣΔ, τα απελευθερωτικά κινήματα των λαών, η καταπίεση των νέγρων, οι διακρίσεις σε βάρος των αυτόχθονων πληθυσμών στην Ινδία, τη Νότια Αφρική και αλλού, ο αντισημιτισμός.
Ο τόμος χωρίζεται σε δυο μέρη, ένα με πηγές και ένα με πρόσφατες αναλύσεις.Συνέχεια →
Τα βασανιστήρια υπήρξαν το σήμα κατατεθέν κάθε αντιλαϊκής εξουσίας. Από την Ελλάδα του Εμφυλίου, όπου οι νικητές κατακρεουργούσαν τους αντιπάλους τους με την κατηγορία του «κομμουνιστή» έως τη Σοβιετική Ένωση, όπου οι σταλινικοί έκαναν το ίδιο σε αντίπαλους και μη, με τις κατηγορίες του «τροτσκιστή» ή του «εθνικιστή» ή πολλών άλλων.
Ειδικά στη Σοβιετική Ένωση, την τραγική μοίρα την είχε όλη η ελληνική κομμουνιστική ηγεσία που συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1937. Οι άνθρωποι που πίστεψαν ότι συμμετέχουν στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, βασανίστηκαν άγρια για να ομολογήσουν τα όσα ανυπόστατα ήθελαν οι βασανιστές τους. Και στη συνέχεια, από τον Φλεβάρη του ’38, εκτελούνταν ως «εχθροί του λαού». Μαζί με τους ντόπιους Έλληνες κομμουνιστές (Πόντιους και Μαριουπολίτες), την ίδια τραγική μοίρα είχαν και τα μέλη του ΚΚΕ που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ για να σωθούν από τις διώξεις στην Ελλάδα… Επίσης, χιλιάδες αθώοι απλοί πολίτες θα έχουν την ίδια μοίρα. Θα δολοφονηθούν ή θα σταλούν στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.
Όλα αυτά αποτελούν έως σήμερα μια Λευκή Σελίδα στην ιστορία τόσο της Αριστεράς όσο και του νεότερου ελληνισμού.
Παρακάτω έχουμε άλλη μια ανάρτηση που πρέπει να δούν οι καλοπροαίρετοι που είναι εγκλωβισμένοι στο Μαϊλο-Παπαρηγικό ΚΚΕ.
Είναι ζωγραφιές κρατουμένων στα Γκουλάγκ, που παριστούν τα φριχτά βασανιστήρια που υπέβαλαν στους πολίτες τα τέρατα της NKVD και της GPU
Рисунки из ГУЛАГа. Полная версия. Слабонервным не смотреть
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης άρχισαν να λειτουργούν από τις αρχές της δεκαετίας του ’20 για να υποδεχτούν πρώτα τους αναρχικούς και τα μέλη της αριστερής αντιπολίτευσης. Συνέχεια →
Απευθύνεται έκκληση-ενημέρωση σχετικά με οικονομική ενίσχυση και συνδρομή στην πρωτοβουλία της Ελληνικής Κοινότητας του Κρασνοντάρ «Πόντος» για ανέγερση Μνημείου των θυμάτων των εκτοπίσεων της περιόδου 1937-1938 (δεύτερη στήλη Μνημείου).
Ήδη από το Μάρτιο του 2011 έχει ανεγερθεί η πρώτη στήλη του Μνημείου, για την κατασκευή της οποίας αξιοποιήθηκαν εισφορές Ελλήνων-μελών της Κοινότητας του Κρασνοντάρ, αλλά και ολόκληρης της Ρωσίας.
Βάσει εξονυχιστικής εργασίας σε αρχεία, είναι γνωστά τα ονόματα των έξι (6) περίπου χιλιάδων θυμάτων της δεδομένης περιόδου, τα οποία και είναι χαραγμένα σε ύφασμα-πανό, τοποθετημένο στο σκυρόδεμα φράχτη κοντά στην αψίδα μνήμης.
Το Σεπτέμβριο του 2013 το Διοικητικό Συμβούλιο του Οργανισμού έλαβε απόφαση για ανέγερση του 2ου σταδίου (2ης στήλης) του Μνημείου, ενώ στις 30 Ιουνίου 2015 εκδόθησαν και οι τελικές άδειες για την κατασκευή.
Το έργο συνίσταται στην κατασκευή κιονοστοιχίας με γυάλινη πλατφόρμα, στην οποία θα είναι χαραγμένα τα ονόματα των θυμάτων των εκτοπίσεων, καθώς και στην αντικατάσταση του φράχτη από σκυρόδεμα, ώστε το Μνημείο καταστεί άρτια ορατό.
Τα ονόματα όλων, όσων παράσχουν ενίσχυση-αρωγή, θα αναφερθούν κατά την τελετή αποκαλυπτηρίων του Μνημείου.
Για λεπτομέρειες δύνασθε να απευθύνεσθε στην Ελληνική Κοινότητα του Κρασνοντάρ «Πόντος», στα κάτωθι στοιχεία επικοινωνίας:
Ελληνική Κοινότητα του Κρασνοντάρ «Πόντος», πρόεδρος – Β.Χ. Αμανατίδης
Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΑΣΛΑ*
από http://kars1918.wordpress.com/2014/03/13/crimea-marioupolis/
ΣΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΟΛΟΙ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ «ΓΡΑΙΚΟΙ».
ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ ΔΙΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΔΥΟ ΠΕΡΙΠΟΥ ΙΣΕΣ ΟΜΑΔΕΣ,
ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΤΑΤΑΡΟΦΩΝΟΥΣ
Η ιστορία των Ελλήνων της Αζοφικής είναι αντικείμενο μελέτης από το 19ο αιώνα. Ομως έως σήμερα κρύβει πολλά αινίγματα. Είναι γνωστό ότι οι πρόγονοί τους ζούσαν στην Κριμαία από τα βυζαντινά χρόνια. Κάποιοι επιστήμονες, όπως οι Θ. Χαρατχάι και Α. Μπιελιέτσκι, θεωρούν ότι τα λαογραφικά δεδομένα οδηγούν πιο πίσω, στον 6ο αιώνα π.Χ. Στην Κριμαία ζούσαν μέχρι και το 1778, όταν με πρωτοβουλία της Μεγάλης Αικατερίνης 18.394 Ελληνες μεταφέρθηκαν στις βόρειες ακτές της Αζοφικής Θάλασσας.
Εκεί, στις εκβολές του ποταμού Κάλμιους, ίδρυσαν προς τιμήν της Παναγίας την πόλη Μαριούπολη και στη γύρω περιοχή είκοσι ελληνικά χωριά. Με τον καιρό, ο αριθμός των χωριών αυξάνεται και αρχίζουν να βαφτίζονται με ονόματα που προέρχονται από την ελληνική ιστορία: Αθήνα, Χερσόνησος, Μακεδόνοφκα, Βυζάντιο.
Στα επίσημα έγγραφα όλοι αποκαλούνται «Γραικοί». Πολιτισμικά διαιρούνται σε δύο περίπου ίσες ομάδες, τους ελληνόφωνους και τους ταταρόφωνους. Οι ελληνόφωνοι με τη σειρά τους διαιρούνται σε πέντε γλωσσικές υποομάδες και αυτοαποκαλούνται «Ρουμέοις» και «Γραικοέλληνες». Οι ταταρόφωνοι μιλούν διάφορες διαλέκτους της κριμαιοταταρικής γλώσσας και ονομάζουν τον εαυτό τους «ουρούμ», «Γραικοτάταρους» και «Παζαριώτες».
Ένα εξαιρετικό κείμενο δημοσίευσε ο Γιώργος Ρούσης στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία« με αφορμή τις υμνολογίες του ΚΚΕ μέσω του οργάνου του που φέρει το όνομα «Ριζοσπάστης», για να μιλήσει για τον Στάλιν με αφορμή τα 60 χρόνια από το θάνατό του.
Στις 5 τούτου του μήνα έκλεισαν 60 χρόνια από το θάνατο του Στάλιν.
Το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ τούτη τη φορά –για την ώρα- επέλεξε να αναφερθεί σε αυτήν την επέτειο με το ακόλουθο τρόπο.
Παρέθεσε στοιχεία για την θετική περί Στάλιν άποψη μιας σημαντικής μερίδας των Ρώσων, και ταυτόχρονα μια σύντομη δική του περί Στάλιν εκτίμηση και μια του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας.
Ιδού η εκτίμηση του «Ριζοσπάστη» : «η ντόπια και ξένη αστική τάξη, μην μπορώντας να του συγχωρέσει ότι επί ηγεσίας του μπήκαν οι βάσεις τουσοσιαλισμού και συντρίφτηκε η ντόπια αντίδραση και ο ναζισμός, εδώ και δεκαετίες χύνει τόνουςδηλητηρίου εναντίον του.»
Ιδού και εκτίμηση του Ρώσικου κόμματος η οποία και αναπαράγεται δίχως κανένα άλλο σχόλιο : «Ο Στάλιν, αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής του έργου του Λένιν. Η καθυστερημένη τσαρική Ρωσία έγινε η Σοβιετική Ένωση, μια υπερδύναμη, που σε μεγάλο βαθμό ξεπέρασε τα επιτεύγματα των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών. Παρά τις προσπάθειες να αμαυρωθεί η μνήμη του Στάλιν, αυτός παραμένει στα μάτια του σοβιετικού λαού και των εργαζομένων του κόσμου ως μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία της εποχής μας, ως ένας αλύγιστος επαναστάτης κομμουνιστής».
Με αυτόν τον τρόπο όμως δυσφημείται, αντί να προωθείται η υπόθεση του κομμουνισμού. Και αυτό διότι πέρα από τη ντόπια και ξένη αστική τάξη, οι ίδιοι οι κομμουνιστές έχουν καταγγείλει ότι κατά την Σταλινική περίοδο έγιναν φρικαλεότητες που καμιά σχέση δεν είχαν με τον κομμουνισμό.
Όχι λοιπόν με βάση δυτικές πραχτόρικες πηγές, αλλά με βάση τα επίσημα στοιχεία του ίδιου του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος μήπως γνωρίζει το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, τι απέγιναν τα 98 από τα139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχτηκε από το 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ; Και επίσης τι απέγιναν οι περισσότεροι από τους μισούς αντιπροσώπους αυτού του Συνεδρίου; Πως εξηγείται ένα Συνέδριο και μάλιστα επονομαζόμενο «των νικητών» στο βαθμό που θεωρήθηκε ότι σε αυτό δέχτηκαν το τελικό χτύπημα όλα τα τροτσκιστικά και άλλα «βδελυρά» στοιχεία, να αποτελείται το ίδιο από Συνέδρους προδότες του λαού (1.108 στους 1966) και να εκλέγει μια Κεντρική Επιτροπή που να αποτελείται και αυτή στην μεγάλη της πλειοψηφία από προδότες;
Μια εξαιρετική παρέμβαση έκανε ο Χρήστος Κεφαλής στο πλαίσιο του αφιερώματος για τους Έλληνες κομμουνιστές στο Σοβιετικό Μεσοπόλεμο που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.
.
Είναι από τα σπάνια κείμενα που τοποθετούν το ζήτημα της άγνοιας και της αδιαφορίας που επέδειξε ο ελλαδικός χώρος και ειδικά η ελλαδική αριστερά για το μεγαλειώδες εκείνο φαινόμενο που τόσο σκληρά συνέτριψε ο σταλινισμός.
Η αποκάλυψη μιας άγνωστης σελίδας της Ιστορίας ρίχνει συχνά νέο φως σε πράγματα που ώς τότε θεωρούνταν αυτονόητα, βοηθώντας να αναθεωρήσουμε τυποποιημένες απόψεις, είτε πρόκειται για την ιστορία ενός λαού είτε για ευρύτερα, κοσμοϊστορικά γεγονότα.
Η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού στην ΕΣΣΔ ανήκει σε αυτή την κατηγορία των μικρών και μεγάλων άγνωστων σελίδων, που η ανάγνωσή τους αποσαφηνίζει καλύτερα το φόντο και τις διεργασίες μιας εποχής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πρόκειται βέβαια για τη μετεπαναστατική Ρωσία και τις εξελίξεις στα χρόνια της ΝΕΠ και στη σταλινική περίοδο. Εξελίξεις που επηρέασαν άμεσα όχι μόνο τις τύχες των εθνών της ΕΣΣΔ αλλά και όλη την πορεία του πλανήτη, μη αφήνοντας απ’ έξω κανένα πεδίο της κοινωνικής ζωής και της ανθρώπινης σκέψης.
Τα πολύτιμα στοιχεία που αποκάλυψε για το θέμα η κοπιαστική ερευνητική προσπάθεια ρίχνουν ένα τοπικό αλλά ζωντανό φως στη σύγκρουση των δυνάμεων που καθόρισαν την πορεία και την έκβαση του πρώτου σοσιαλιστικού πειράματος. Πρόκειται για γεγονότα που, όπως εύστοχα επισημαίνεται, έχουν γενικά αγνοηθεί στην ελληνική ιστοριογραφία, από τη μια γιατί η αποδοχή της ύπαρξης μιας μικρής «σοβιετικής Ελλάδας» δεν συμβάδιζε με τις κλίσεις των συντηρητικών ιστορικών και από την άλλη γιατί η τραγική τύχη των Ελλήνων κομμουνιστών του Πόντου, θυμάτων στην πλειονότητά τους των σταλινικών διώξεων, δεν ανταποκρινόταν στα κλισέ του εγχώριου δογματισμού.
Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά φαινόμενα της εποχής που βιώνει η σημερινή Ελλάδα είναι η εμφάνιση –για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία- ενός νεοναζιστικού κόμματος, το οποίο επιχειρεί να καλύψει υπαρκτά κενά καλλιεργώντας ένα νέο λαϊκισμό, βασισμένο σε πρωτόγονα ένστικτα, καλύπτοντας τη νεοναζιστική ιδεολογική του προέλευση –όπως προκύπτει από τα βασικά αρχικά κείμενα της οργάνωσης. Παράλληλα, προέρχεται από τον πιο σκληρό αντιπροσφυγικό και τουρκοφιλικό πυρήνα του ελληνικού συντηρητισμού (Επίστρατοι, Λαϊκό Κόμμα-Μοναρχία, Μεταξάς, Χούντα), που είχε εμφανιστεί στην Ελλάδα από την εποχή του Διχασμού.
Η παρουσία και η εδραίωση του νεοναζιστικού κόμματος στα πολιτικά πράγματα, ευνοείται από:
-την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας,
-την ύπαρξη ενός κλεπτοκρατικού πολιτικού συστήματος,
-το λαϊκισμό των μεταπολιτευτικών δυνάμεων που ιδιοτελώς εκμεταλλεύτηκαν τον πόθο του ελληνικού λαού για οικονομική και πολιτική αλλαγή,
-την ανυπαρξία αξιόλογων και αξιόπιστων ισχυρών οικονομικών στρωμάτων,
-την ενσωμάτωση μεγάλου μέρους της Αριστεράς στο μεταπολιτευτικό σύστημα και την αποκοπή της από τις λαϊκές ανάγκες και ανησυχίες,
-τις ανεπάρκειες της Ευρώπης να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥΤΟ ΣΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗ ΑΒΡΑΜΙΔΗ προκλήθηκε από το δημοσίευμα της της Deutche Welle στον κορυφαίο Έλληνα Γλύπτη της Αυστρίας. Παράλληλα προεθέτουμε κάποια στοιχεία που είχαμε συλλέξει παλιότερα και αφορούν μια συνέντευξη που είχε δώσει στη Μαρία Κουφοπούλου το 1999.
Ο κορυφαίος αυτός Πόντιος της διασποράς, που βίωσε ως παιδί τόσο τη Γενοκτονία από τον τουρκικό εθνικισμό, όσο και τις σταλινικές διώξεις δεν είναι γνωστός στο μη εξειδικευμένο ελληνικό κοινό, και δυστυχώς ούτε στον πολυλογάδικο ποντιακό θίασο των ημιμαθών και των καραγκιόζηδων, που υποδύεται τον ηγέτη στον οργανωμένο χώρο….
———————————————————————————————————————————————
Κοινωνία & Πολιτισμός
Ένας Πόντιος στη Βιέννη
Αυτή την Κυριακή κλείνει τα 90 του χρόνια ο Ιωάννης Αβραμίδης, ο σημαντικότερος σήμερα γλύπτης της Αυστρίας. Ξεκίνησε κάποτε από τα Σούρμενα (σ.τ.σ του Πόντου) για να καταλήξει στη Βιέννη, όπου και ζει μέχρι σήμερα.
Αυτόν τον καιρό η Βιέννη γιορτάζει τον σημαντικότερο εν ζωή γλύπτη της Αυστρίας. Πρόσφατα εγκαινιάστηκε έκθεση με γλυπτά του στο Μουσείο Ιστορίας της Τέχνης στην αυστριακή πρωτεύουσα, ενώ σε λίγες μέρες θα ανοίξει μεγάλη αναδρομική έκθεση για το συνολικό έργο του στο περίφημο μουσείο Αλμπερτίνα. Και το όνομα αυτού Ιωάννης Αβραμίδης. Και να σκεφθεί κανείς ότι είχε πρωτοφτάσει στη Βιέννη είκοσι χρονών και κάτι, προηγουμένως τον είχαν συλλάβει οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής στην Ελλάδα και τον είχαν στείλει στην Αυστρία για καταναγκαστικά έργα. Μετά τον πόλεμο ο Αβραμίδης έμεινε στη Βιέννη, σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική, αφιερώθηκε στη δεύτερη, σιγά-σιγά δημιούργησε τεράστιο έργο, αυστηρό και υποβλητικό, εκπροσώπησε την Αυστρία στη Μπιενάλε της Βενετίας το 1962 και τιμήθηκε το 1973 με το αυστριακό Μεγάλο Κρατικό Βραβείο.
Η μηχανή και ο άνθρωπος
Ο κριτικός της μεγάλης γερμανικής εφημερίδας Frankfurter Allgemeine Zeitung γράφει αυτή την εβδομάδα: «Οι μορφές, με τις οποίες ο Αβραμίδης έγινε γνωστός, θυμίζουν αναγεννημένες αρχαίες κόρες, είναι μισά αρχιτεκτονήματα και μισές ανθρώπινες μορφές, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στα πρόσωπά τους είναι υποτυπώδη, τα σώματά τους είναι σαν αφηρημένα αντικείμενα. Ορισμένοι τεχνοκριτικοί είδαν σ’ αυτό το στιλ ένα σχόλιο στην ηγεμονία της μηχανής κατά τον 20ό αιώνα και στη βία που ασκεί στο σώμα ο μηχανικός εξορθολογισμός. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η ερμηνεία σχετίζεται και με την προσωπική μοίρα του καλλιτέχνη.» Δυο λόγια λοιπόν για την προσωπική μοίρα του καλλιτέχνη πριν από την άφιξη στη Βιέννη, μια αναφορά στον πρότερο πολυκύμαντο βίο της οικογένειας. Ο Ιωάννης Αβραμίδης γεννήθηκε το 1922 στα Σούρμενα του Πόντου, η οικογένεια κατέφυγε στο Βατούμ της Γεωργίας για να αποφύγει τους διωγμούς των Τούρκων, ο πατέρας συνελήφθη από το σταλινικό καθεστώς, στάλθηκε στη Σιβηρία για να μη γυρίσει ποτέ, η μητέρα αποφάσισε να καταφύγει στην Ελλάδα, μετά ξέσπασε ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος που όταν τέλειωσε είχε εκβράσει τον Αβραμίδη στη Βιέννη.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα (ποντιακή) εκδοχή του γνωστού αποκριάτικου τραγουδιού «πώς το τρίβουν το πιπέρι», από το ελληνικό χωριό Καμπαρντίνκα στο Νότο της Ρωσίας, επί της Μαύρης Θάλασσας:
ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΜΟΝΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ (και αρκετούς ακόμη βέβαια…)
γιατί βρισκόμαστε στο απίστευτο εκείνο σημείο, όπου:
Οι απόγονοι των δολοφόνων του Ελληνισμού της Ανατολής να ομνύουν στη μνήμη των θυμάτων
Το ότι οι Νεοέλληνες έχουν κοντή μνήμη και ότι εύκολα μπορούν να τους δουλέψουν και να τους τουμπάρουν οι διάφοροι πονηροί και επιτήδειοι, το έχουν καταλάβει όλοι. Ένας από τους τελευταίους που το πήρε είδηση είναι ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής, που τελευταία οσμίστηκε ψαχνό και σαν κοράκι όρμησε πάνω στον προσφυγικό ελληνισμό.
Τολμά να σκυλεύει στην προσφυγική Μνήμη αυτός που είναι ένας από τους κυριότερους πολιτικούς κληρονόμους των δολοφόνων του Λαϊκού Κόμματος, της μοναρχίας και του Ιωάννη Μεταξά:
–που δεν έστειλαν ούτε μια σφαίρα στους Πόντιους αντάρτες όταν έδιναν τον τίμιο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα,
–που απαγόρευσαν τους Ίωνες να εξοπλιστούν, να δημιουργήσουν ντόπιο μικρασιατικό στρατό και να κηρύξουν την Ανεξαρτησία της Ιωνίας και εν τέλει
–τους παρέδωσαν συνειδητά στο σπαθί των τσετών του Μουσταφά Κεμάλ πασά..
Αυτών –δηλαδή του Ιωάννη Μεταξά και της φασιστικής του συμμορίας – που το 1938 μετωνόμασαν την Οδό Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη των προσφύγων-θυμάτων του Μουσταφά Κεμάλ σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ
Τολμάει ακόμα να μιλάει για τα θύματά μας από το σταλινισμό συνεπικουρούμενος από τον άλλο αλήτη, τον Μάκη Μαϊλη. Μόνο που δεν λέει ότι στο στόχαστρο του σταλινισμού βρέθηκαν πρώτα οι Πόντιοι μαζί με τους ελλαδίτες κομμουνιστές, ότι καταστράφηκε η σοβιετική ελληνική κοινωνία.
Μόνο που θυμήθηκε πολύ αργά και αυτή τη μεγάλη τραγωδία του νεότερου ελληνισμού!!!!!
Αποσιωπά συνειδητά το γεγονός ότι ο δικός του Πατερούλης, ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς που μάλλον έτρεφε μεγάλη συμπάθεια για τον Στάλιν, είχε απαγορεύσει την είσοδο των καταδιωγμένων Ελλήνων από τον Στάλιν στην Ελλάδα. Μόνο όταν απελάθηκαν 25.000 γυναικόπαιδα το 1938-39 αναγκάστηκε να τα δεχτεί. Ότι τους είχε υπό επιτήρηση ως ύποπτους εθνικών φρονημάτων…
Σας το προτείνουμε ανεπιφύλακτα, μιας και είναι η μόνη αντίστοιχη εκδήλωση Μνήμης που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα για μια τόσο σημαντική επέτειο.
Επειδή όμως το ζήτημα αυτό αφορά την ιδεολογική αλλά και οργανωτική συγκρότηση του ποντιακού χώρου, αναρτούμε στη συνέχεια το ενημερωτικό μήνυμα που μας απέστειλε ο οργανωτής του Σεμιναρίου, ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης και θεωρούμε ότι έχει ιδιαίτερη σημασία εφόσον θίγει τα κακώς κείμενα και χρησιμοποιεί στοιχεία από παλιότερες δικές μας επισημάνσεις.
Το 4ο Παγκόσμιο Συνεδρίου του Ποντιακού Ελληνισμού που έγινε στη Θεσσαλονίκη (13-16 Ιουνίου 1997) έλαβε την εξής απόφαση την οποία παραβιάζει συστηματικά και συνειδητά η παρεούλα που έχει κυριαρχήσει στην ΠΟΕ :
Ένα από τα θέματα που είχαμε σε εκκρεμότητα ήταν το εγκληματικό αντιλαϊκό ατόπημα -στο «Σκάι», στην εκπομπή του Ευαγγελάτου- του υπ’ αρίθμ. 1 Κομισάριου Εσωτερικής Ασφάλειας του ΚΚΕ, του τρολ που φέρει το όνομα «Μάκης Μαϊλης«….. που, αφού με την παρέα του εκπαραθύρωσαν κάθε υγιές στοιχείο και κάθε αξιόλογη παρουσία, μετέτρεψαν το ιστορικό αυτό Κόμμα σε γριούλα που ονειρεύεται τον καλό της Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς, για να ζήσουν ευτυχισμένοι στη ντάτσια τους κάπου στο κατώτατο άκρο των Βλακανίων…
Πέρα όμως από τις ονειρώξεις της κυρίαρχης ομάδας και την αταβιστική επιστροφή στην ανάμνηση της σταλινικής εποχής, υπάρχει άμεσο ζήτημα με την προσβολή του ίδιου του Λαού, τη συκοφάντηση των θυμάτων και την αιτιολόγηση της βάρβαρης σταλινικής καταστολής. Σε συνομιλία του με τη Χρυσή Αυγή, κατάφερε να μετατρέψει τους Νεοναζί σε τιμητές των λαϊκών συμφερόντων και να επωμιστεί ο ίδιος το ρόλο του νεοναζί κουκουλοφόρου.
Διαβάστε τι είπε ο αντιδραστικός καραγκιόζης: Ότι οι διώξεις κατά των Σοβιετικών Ποντίων του 1937-1938 έγιναν γιατί συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1941: «… Οσο για τους Πόντιους που ανέφεραν, αυτοί ήταν συνεργάτες των Γερμανών. «Συνεργάτες των Γερμανών κατά την εισβολή στη Σοβιετική Ενωση το 1941, μαζί με Ρώσους δοσίλογους, βεβαίως ο σοβιετικός λαός τους αντάμειψε όπως αντάμειψε και εδώ με τον ίδιο τρόπο. Αυτούς στους οποίους αναφέρθηκαν οι κύριοι, ήταν αντεπαναστάτες τους οποίους χτύπησαν και Ελληνες που ήταν στον Κόκκινο Στρατό. Ηταν οι αστοί που ήθελαν να ξαναφέρουν τη γη στην ιδιοκτησία εκείνων που εκμεταλλευόντουσαν άθλια εκατομμύρια ανθρώπους, μουζίκους. Αυτοί είχαν συνασπιστεί για να ανατρέψουν τη σοβιετική εξουσία και μαζί τους και Ελληνες αστοί. Αυτούς τους χτύπησαν μαζί με τον Κόκκινο Στρατό και Ελληνες εργάτες και αγρότες….»
Είναι γνωστό ότι η ομάδα Παπαρήγα(σε ρόλο Στάλιν)και Μαίλη(σε ρόλο Μπέρια) κατάφεραν να επικρατήσουν κατά των άλλων ομάδων, να εκδιώξουν από το Κόμμα κάθε άλλη φωνή και εν τέλει να είναι αυτοί οι διαχειριστές της σφραγίδας του ΚΚΕ. Είναι γνωστή επίσης η άποψή τους και τους όραμα τους: Μια Ελλάδα σαν την Τσεχοσλοβακία πριν την μόλυνση από τον ιό της ελευθερίας ή καλύτερα σαν τη Σοβιετική Ένωση πριν το θάνατο του Στάλιν.
Όλα αυτά καλά! Είναι ενδιαφέροντα και συζητήσιμα.
Όμως υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις «θεοσεβούμενων» οπαδών, που τη νέα γραμμή προσπαθούν να την περάσουν «δια πυρός και σιδήρου.» Χρησιμοποιώντας ψεύδη, πλαστογραφίες, συμμαχώντας με νεοναζί κ.λπ. Τέτοια είναι η περίπτωση ενός μέλους του ΚΚΕ, του Κώστα Χάρη, ο οποίος σε κείμενό του στην εφημερίδα «Εύξεινος Πόντος», τόλμησε να προσβάλλει βάναυσα τους Πόντιους από την ΕΣΣΔ. Ακριβώς γι αυτό προκλήθηκε ένα κύμα αντίδρασης με άρθρα που αποκάλυπταν τον αντιδραστικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα του κειμένου του Κ. Χάρη και δημοσιεύτηκαν στην ίδια εφημερίδα. Εκτός από το δικό μου που ακολουθεί, άρθρα απέστειλαν οι Γιώργος Γρηγοριάδης, πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων εκ Σοχούμι και ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης. Αργότερα θα αναρτήσουμε και το κείμενο του Γρηγοριάδη.
Ανδρέας Ζαχαριάδης (Πόντιος και Αριστερός με δυ’ ομάτια)
—————————————————————-
Ο σύγχρονος ποντιακός δωσιλογισμός. Με αφορμή το άρθρο του Κώστα Χάρη
Διαβάζοντας το κείμενο του Κώστα Χάρη «ανιστόρητου» κατά δήλωσίν του στον «Εύξεινο Πόντο» αρ.φ. 181 εντυπωσιάστηκα πολύ. Και είναι αλήθεια ότι λίγες φορές εντυπωσιάζομαι από κείμενα. Ειδικά, όταν τα κείμενα τα έχουν γράψει κυριολεκτικά «ανιστόρητοι». Πόσο μάλλον όταν ο συγκεκριμένος αρθρογράφος είναι και ανεκδιήγητος. Και για να σας πω εξαρχής την άποψή, όπως τη διατύπωση σε μια σχετική συζήτηση σε ένα ιστολόγιο ενός σοβαρού και καλά ενημερωμένου οπαδού του ΚΚΕ: «Ο Κώστας Χάρης είναι ένας εμπαθής “θεοσεβούμενος” ανορθολογικός οπαδός του ΚΚΕ – που σίγουρα ζημιά κάνει στο Κόμμα του».
Ας διαβάσουμε και πάλι εκείνο τα συκοφαντικό, ανιστόρητο, ανεκδιήγητο, προβοκατόρικο, αντιλαϊκό και δωσιλογικό που έγραψε για τους συμπατριώτες μας Πόντιους της Σοβιετικής Ένωσης: «Δεν είναι δυνατόν ορισμένοι απόγονοι των συνεργατών των γερμανικών δυνάμεων κατοχικών δυνάμεων από την πρώην Σοβιετική Ένωση, που δεν έχουν καμιά ευθύνη για τις πράξεις των προγόνων τους, αλλά έχουν ευθύνη για την μεροληπτική κριτική και τη στρέβλωση της ιστορίας του ποντιακού ελληνισμού, να προσποιούνται τα θύματα εκείνης της εποχής, ενώ είναι γνωστά τα εγκλήματα που διέπραξε η Ρωσική εθνικιστική φασιστική οργάνωση (ΡΟΑ), στην οποία πάνω από 20.000 οργανωμένοι ελληνοπόντιοι στην Σοβιετική Ένωση (που με τις επιρροές τους ο αριθμός τους αυξάνει γεωμετρικά) που πολεμούσαν στην κατοχή τον κόκκινο στρατό και το σοβιετικό λαό….»
Τι πίνεις και δε μας δίνεις βρε ανιστόρητε; Ποιους εννοείς, βρε προβοκάτορα και συκοφάντη;
Δεν διαβάζεις ούτε τα κείμενα των συντρόφων σου ιστορικών, όπως αυτά του Αναστάση Γκίκα της Επιτροπής Ιστορίας του ΚΚΕ; Που αναφέρει ο Γκίκας τέτοιες ανοησίες βρε αμόρφωτε; Ξέρεις τι γράφει για τη στάση των Ποντίων της Σοβιετικής Ένωσης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;
Πέρασαν ήδη 20 χρόνια από την οριστική διάλυση μιας μεγάλης αυτοκρατορίας, που σφράγισε την ιστορία του 20ού αιώνα, καθόρισε τη μορφή της ευρύτερης περιοχής μας, απείλησε τις έως τότε κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου, προσπάθησε να αλλάξει τις καθιερωμένες νοοτροπίες και διακήρυξε τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας «απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
Τελικά απέτυχε σ’ όλους τους στόχους που έθεσαν οι αρχικοί επαναστάτες του 1917, που πίστεψαν ότι μπορούν να υπερπηδηθούν κάποια στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Υλοποίησαν εντέλει τα πιο τρελά όνειρα των μεταφυσικών φιλοσόφων που πίστευαν ότι το πνεύμα προηγείται του όντος και ότι αρκεί η βούληση για να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων και να ανατρέψει τους νόμους της φύσης…
Μόνο που γι’ αυτό απαραίτητη ήταν η σκληρή κυριαρχία μιας νέας τάξης ανθρώπων -συσπειρωμένων γύρω από το Κόμμα, απολαμβάνοντας τα πλείστα όσα οφέλη από τη συσπείρωση αυτή- που πίστευαν ότι αποτελούν την τελείωση του ανθρώπινου είδους, ότι οι ιδέες τους εκφράζουν την ενσάρκωση της έως τότε ουτοπίας και ότι η πολιτική πρακτική τους εγγυάται τον δρόμο για την κατάκτηση του επίγειου παράδεισου.
Κατάφεραν εντέλει να μετατρέψουν μια φιλοσοφική άποψη που προερχόταν από την καρδιά της νεωτερικότητας σε προνεωτερικό θρησκευτικό φαινόμενο. Και ακριβώς γι’ αυτό ανταγωνίστηκαν τις προηγούμενες θρησκευτικές εκφράσεις, προσπαθώντας να αντικαταστήσουν το παλιό τελετουργικό με το νέο, όπως και τα σύμβολα και τις «Ιερές Γραφές» των παλαιότερων δοξασιών. Η πρόσφατη κηδεία του Βορειοκορεάτη ηγέτη είχε την ίδια ακριβώς γεύση αυτού του νέου κομμουνιστικού τελετουργικού, που εισήχθη στην ιστορία από τον Στάλιν και την ομάδα του.
Η γνωριμία μου με τον Σέρζ ξεκίνησε πριν τρία χρόνια περίπου, όταν διάβασα τη βιογραφία του για τον Τρότσκι. Πήρα τόσες απαντήσεις τότε …
Στη συνέχεια τον αναζήτησα και διάβασα τις «Αναμνήσεις ενός επαναστάτη» και …τον ερωτεύτηκα, ίσως γιατί κάπως έτσι ήθελα να είναι ο αρχηγός μου. Τότε ευχήθηκα να ζούσε. Θα πήγαινα και στο Μεξικό, στο τόπο εξορίας του, για να τον συναντήσω!
Φαίνεται πως ο άγγελος μου απλά σχεδίαζε να γνωρίσω τον Σέρζ για να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και αυτό που ερχότανε.
Μπορεί ένα βιβλίο να σε κάνει να συνειδητοποιείς ακόμη περισσότερο γιατί θαυμάζεις έναν άνθρωπο που γνωρίζεις; Να βλέπεις ακόμη καλύτερα πλευρές του που τον κάνουν να διαφέρει τόσο από άλλους καθ’ όλα αξιόλογους ;
Διαβάζοντας την «Υπόθεση Τουλάγιεφ» στην Ιρλανδία, σελίδα 197, βεβαιώθηκα πως ναι:
…..Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος… ο αναρχικός Στεφάν Στέρν, έχοντας διαφύγει από τη Σοβιετική –Σταλινική- Ένωση για να αγωνιστεί στην Ισπανία διαπιστώνει :
People are strange when you’re a stranger
Faces look ugly when you’re alone
Women seem wicked when you’re unwanted
Streets are uneven when you’re down.
.
When you’re strange
Faces come out of the rain
When you’re strange
No one remembers your name
.
«…Ο Γιούρι (ο πρωταγωνιστής της ιστορίας) έχει στοιχεία από εμένα, από ανθρώπους που εκτιμώ, από ανθρώπους που εύχομαι κάποια στιγμή να συναντήσω. Είναι ένας γενναίος, ευαίσθητος, καθαρός χαρακτήρας, ένας νεαρός άντρας με γοητευτικές αντιφάσεις…».
.
Αυτό είναι το μότο του μυθιστορήματος Ζοή με Όμικρον της Χριστίνας Χρυσανθοπούλου που κυκλοφόρησε, πρόσφατα, από τις εκδόσεις Πάπυρος. Θα μπορούσε, παράλληλα, να είναι η περίληψή του… Ο Γιούρι και η Ιρίνα είναι δυο «ξένοι» που οι τροχιές τους θα συναντηθούν σε σκοτεινά μονοπάτια. Μη φανταστείτε κανένα γλυκανάλατο love story. Η συγγραφέας όχι μόνον αποφεύγει τα εύκολα, αλλά αποφασίζει να μας παρουσιάσει την πραγματικότητα χωρίς ωραιοποιήσεις….
.
Σε εποχές έξαρσης του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, φωνές σαν αυτή της Χριστίνας Χρυσανθοπούλου είναι εξαιρετικά πολύτιμες. Διαλέγοντας έναν «αντιδημοφιλή» ήρωα, ένα Ρωσοπόντιο, ήδη κάνει ένα σημαντικό βήμα που μας βοηθά να γνωρίσουμε τον «άλλο», τον «ξένο», χωρίς ταμπέλες και στερεότυπα. Αν δεν ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα θα ήταν ένα σημαντικό ρεπορτάζ, από αυτά που οι σημερινές εφημερίδες έχουν εξαφανίσει ποντάροντας περισσότερο στο φόβο…
.
Φαίνεται ότι έχεις κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία για το ζήτημα των Ελλήνων του Πόντου που «επαναπατρίστηκαν» από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Τι σε έκανε να διαλέξεις ως ήρωα του μυθιστορήματος τον Γιούρι, ένα «Ρωσοπόντιο»; Συνέχεια →
Στην «Καθημερινή» της 29ης Δεκεμβρίου 2007 δημοσιεύτηκε ένα ενδιαφέρον κειμενάκι του Βλάση Αγτζίδη για τα κάλαντα στις σοβιετικές ελληνικες κοινότητες την περίοδο του μεσοπολέμου. Επίκαιρο, με μια έννοια, λόγω των γιορτών αλλά και αποκαλυπτικό ως ένα σημείο για τα όρια της τεχνητής απόπειρας εξάλειψης του θρησκευτικού συναισθήματος. Συνέχεια →
Με έκπληξη είδαμε στα «Νέα» το πρωτοσέλιδο του Βιβλιοδρόμιου στις 11 του Σεπτέμβρη. Φαρδιά πλατιά ο τίτλος «Ρωσοπόντιοι» σε εισαγωγικά και από κάτω «Η ξεχασμένη ιστορία μιας κοινότητας«. Και στο διαδίκτυο αναρτημένος ως κεντρικός τίτλος το ακόμα χειρότερο : ««Ρωσοπόντιοι» Ανάμεσα στη θυματοποίηση και στην εξιδανίκευση»
Ένα σύγκρυο νοιώσαμε ως πρώτο ερέθισμα, δεδομένου ότι ο αντιρατσισμός για μας δεν είναι πρόσχημα ξεσαλώματος, ούτε εύκολα λόγια του αέρα, όπως συνηθίζουν οι σε εισαγωγικά «αντιρατσιστές» που κυριαρχούν ολόγυρα.
Έναν από τους καλύτερους ορισμούς του σταλινισμού έδωσε ο Γκι Ντεμπόρ στην Κοινωνία του Θεάματος: «Ο σταλινισμός υπήρξε η βασιλεία του τρόμου ακόμα και μέσα στην ίδια τη γραφειοκρατική τάξη… Η ψευδής συνείδηση συντηρεί την απόλυτη εξουσία της μόνο διαμέσου του απόλυτου τρόμου, όπου κάθε αληθινό κίνητρο τείνει να εξαφανιστεί. Τα μέλη της γραφειοκρατικής τάξης στην εξουσία δεν έχουν δικαίωμα κυριότητας πάνω στην κοινωνία, παρά μόνο συλλογικά σαν συμμέτοχοι σʼ ένα θεμελιώδες ψέμα: πρέπει να υποδύονται τον ρόλο του προλεταριάτου που διευθύνει μια σοσιαλιστική κοινωνία, πρέπει να είναι οι ηθοποιοί που παραμένουν πιστοί στο κείμενο της ιδεολογικής απάτης...»
Η λειτουργία του σταλινισμού στη σοβιετική κοινωνία περιγράφηκε ικανοποιητικά το 1956 στη «Μυστική έκθεση» της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ). Η ανάμνηση της «Διαθήκης και των αρχών του Λένιν» χρησιμοποιήθηκε για την καταδίκη της σταλινικής πολιτικής, η οποία, όπως υποστήριζαν, «κατάφερε ένα πλήγμα στην αδελφοσύνη των λαών, στη σοσιαλιστική νομιμότητα».
Από τον Σύνδεσμο Ποντιακών Σωματείων Ν. Ελλάδας και Νήσων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας, οργανώνεται εκδήλωση για τις σταλινικές διώξεις στον Καλλιτεχνικό-Μορφωτικό Σύλλογο Ποντίων Άνω Λιοσίων “Η Τραπεζούντα” Πάρκο πόλης, Πλατεία Πόντου, Αγ. Γεώργιος, Άνω Λιόσια
Όμως η εκδήλωση-παρουσίαση του βιβλίου αυτού την Τετάρτη 26 Μαϊου, είναι ιδιαιτέρως συμπαθητική γιατί οργανώνεται από τους νέους πρόσφυγες από την πρώην ΕΣΣΔ. Εκείνων, που οι γονείς και οι παππούδες συμμετείχαν λίγα χρόνια μετά τη Γενοκτονία του Πόντου σ’ εκείνο το θαυμαστό ελληνο-σοβιετικό πείραμα, πριν γίνουν βορά του σταλινικού Μολώχ το 1937-1938, εξοντωθεί η διανόησή τους στα γκουλάγκ και ο πληθυσμός μεταφερθεί ως δουλοπάροικος στις στέπες της Κεντρικής Ασίας το 1949 . Και το πρωτότυπο είναι ότι θα μιλήσουν οι ίδιοι! Γιατί μόνο εάν μιλήσουν οι ίδιοι υπάρχει ελπίδα να πάψει η Μνήμη τους να γίνεται βορά του νεοελληνικού κυνισμού.
Βάσιμες είναι οι υποψίες μας ότι για το δυστύχημα που συνέβη έξω απ’ το Σβερντλόφσκ -καθώς ο Πολωνός πρωθυπουργός και η συνοδεία του πήγαιναν να τιμήσουν μαζί με το Ρώσο πρωθυπουργό Πούτιν, τους χιλιάδες Πολωνούς αξιωματικούς που δολοφονήθηκαν με εντολή του Στάλιν- δεν ήταν ατύχημα αλλά δολιοφθορά.
Μια πανέξυπνη δολιοφθορά, που προήλθε από το έντονο πνεύμα και τις συνεχείς κατάρες του Γκίκα, του Μαϊλη και λοιπών νεοφώτιστων Πολ-Ποτικών του Περισσού. Οι νέοι αυτοί μαθητευόμενοι -αλλά αποτελεσματικότατοι- μαγοι, πιστεύουν ότι υπάρχει μια διεθνής συνομωσία στην οποία συμμετέχουν και τα σοβιετικά αρχεία για να σπιλωθεί το όνομα του Μεγάλου, του Μοναδικού, του Πατέρα των Λαών, του Τιμονιέρη και Οδηγού…… Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς ΣΤΑΛΙΝ.
Ως γνωστό, ο Περισσός έχει αναλάβει εδώ και λίγο καιρό την προσπάθεια επαναμάγευσης της θλιβερής μας καθημερινότητας. Έτσι δημιούργησε νέους θεωρητικούς, που δίνουν μια άλλη διάσταση στην παλιά μεταφυσική μαγεία του ιστορικού υλισμού. Μια διάσταση εξαιρετικά πετυχημένη, όπως αποδείχτηκα από το αποτέλεσμα επί του πολωνικού αεροπλάνου.
Ενα πολύ ενδιαφερον κείμενο υπό τον τίτλο «Αρμένιοι, Σουηδοί και «τουρκόσποροι», δημοσιεύεται στην «Καθημερινή» μ’ αφορμή την αναγνώριση της γενοκτονίας στον Πόντο απ’ το σουηδικό κοινοβούλιο.
Θετει το ζήτημα της νεοελληνικής ιδεολογίας και του αποκλεισμού της μνήμης και της ιστορικής εμπειρίας των μικρασιατικών προσφυγικών πληθυσμών.
Το παραθετουμε αυτούσιο………
«Μια απρόσμενη είδηση από τη Στοκχόλμη ήλθε να προκαλέσει αμηχανία στα κρατικά ΜΜΕ και στους επίσημους διαμορφωτές της κοινής γνώμης πριν από λίγες μέρες. Με πρωτοβουλία της σουηδικής Αριστεράς –σοσιαλδημοκράτες και οικολόγοι– το σουηδικό Κοινοβούλιο αναγνώρισε στις 11 Μαρτίου τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, μαζί μ’ αυτές των Αρμενίων και των Ασσυροχαλδαίων, προκαλώντας έντονη δυσαρέσκεια στην Τουρκία, δημιουργώντας ρήγμα στις καλές έως εκείνη τη στιγμή σουηδο-τουρκικές σχέσεις.
Ο σταλινισμός υπήρξε η αποθέωση της αλλοτρίωσης στο χώρο της Αριστεράς.
Όχι μόνογιατί αποξένωσε την εργατική τάξη από τον έλεγχο των μέσων παραγωγής και τη μετέτρεψε σε απλό γρανάζι ενός ολοκληρωτικού μηχανισμού, ελεγχόμενου από μια γραφειοκρατία αποκομένη πλήρως από την κοινωνία [με τη δική της ιεραρχία και τους κανόνες, με τις ντάτσες (εξοχικά) πολυτελείας για τα στελέχη, με τα δικά της νοσοκομεία κ.ά προνόμια]
Αλλά γιατίμε την κυριαρχία του στη Σοβιετική Ένωση, κατέστρεψε το μεγαλειώδες εγχείρημα αλλαγής των κοινωνικών σχέσεων και ελέγχου των παραγωγικών δυνάμεων από τους παλιούς απόκληρους. Ο σταλινισμός δημιούργησε μια εξουσιαστική κομματική αριστοκρατία, εξαιρετικά κυνική και βίαια, που δεν είχε καμιά απολύτως αναστολή να θέσει στο στόχαστρό της τους παλιούς επάναστάτες, αλλά και ολόκληρους λαούς. Μεταξύ των οποίων και οι δικοί μας, οι Πόντιοι και οι υπόλοιποι Έλληνες της Σοβιετικής Ένωσης.
«Ένα από τα πιο άγνωστα θέματα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος υπήρξε η δράση των ελληνικών κομμουνιστικών οργανώσεων στη Σοβιετική Ένωση μέχρι το ’37.… Τα θέματα αυτά παρέμειναν άγνωστη σελίδα της νεοελληνικής Ιστορίας, γιατί οι πρωταγωνιστές -παρότι σταλινικοί- έπεσαν θύματα της αντιμειονοτικής-ρατσιστικής πολιτικής του σταλινισμού και γιατί η ελλαδική ιστοριογραφία υπήρξε βαθύτατα εσωστρεφής. Ακόμα και σήμερα είναι ελάχιστοι οι ερευνητές αυτής της σκοτεινής εποχής…..»
Οι εκδόσεις «Κολεχτιβιστής» τύπωσαν τέσσερα πρωτότυπα έργα του Κοστοπράφ. Απ’ αυτά ξεχωρίζει το επικό ποίημα Λάμπος (1932), το οποίο ήταν αφιερωμένο στον αγώνα των μπολσεβίκων παρτιζάνων της Αζοφικής εναντίον των ένοπλων «αντεπαναστατικών» ομάδων του Σκουρό και του Μαχνό. Ο Λάμπος, νεαρός Έλληνας, παρουσιάζεται στο ποίημα ως «αγωνιστής για την ευτυχία του λαού.» Το καλύτερο έργο του Κοστοπράφ είναι το έπος Λεόντης Χοναγμπέη, το οποίο εκδόθηκε το 1934. Ο κεντρικός ήρωας του έργου είναι ο Έλληνας λαϊκός ποιητής Λεόντης, ο οποίος εκφράζει το μίσος κατά των ντόπιων Ελλήνων γαιοκτημόνων των ελληνικών χωριών της Αζοφικής, που εκμεταλλεύονταν τους φτωχούς αγρότες. Η βασική αρχή, που εκφράζεται από τον Λεόντη, είναι: «Όταν ο λύκος λυπηθεί το αρνάκι, τότε και ο πλούσιος θα λυπηθεί το φτωχό.» Παράλληλα με την καταγγελία της εκμετάλλευσης ο Γ. Κοστοπράφ περιέγραφε με πολύ τέχνη την αγάπη του Λεόντη με την ελληνοπούλα Μαρία Κοσκός. Συνέχεια →
Πολλές φορές, προσεγγίζοντας το φαινόμενο του σταλινισμού και των σταλινικών διώξεων, αυθόρμητα αντιμετωπίζουμε τους φορείς του ως κομμάτι της Αριστεράς!
Έστω διεφθαρμένο και άθλιο, αλλά πάντως Αριστερά!
Όμως ένα κείμενο ενός πρώην υψηλόβαθμου στελέχους του ΚΚΕ μας δημιούργησε και σε μας ερωτήματα: Είναι δυνατόν να είναι Αριστερός ένας πολίτης ή ένα κόμμα που ονειρεύεται την τρομοκρατική υποταγή της εργατικής τάξης και του Λαού σ’ έναν κομματικό μηχανισμό και σε μια νέα σκληρή, βίαιη κι απόμακρη ηγετική τάξη;
Μια ευχάριστη έκπληξη μας επιφύλαξε η «Αυγή της Κυριακής » , που λόγω Χριστουγέννων κυκλοφόρησε στις 25 Δεκεμβρίου. Στις σελίδες «Γράμματα και Τέχνες» φιλοξενεί ένα άρθρο για τις σταλινικές διώξεις κατά των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
Και αναφωνούμε… «επιτέλους!» αναγνωρίζοντας ειλικρινά την κίνηση αυτή. Γιατί ο χώρος της Αριστεράς που προήλθε από τη ρήξη με το σταλινισμό, φαινόταν να έχει αδρανοποιήσει πλήρως τα αντανακλαστικά του. Φαινόταν να αδιαφορεί για μια σημαντική σελίδα της νεοελληνικής ιστορίας -αλλά και την ιστορία της Αριστεράς- που σχετίζεται με τη σταλινική παραμόρφωση…..
Φανταστείτε ότι κάποιοι φίλοι είχαν προσπαθήσει να κινητοποιήσουν το, σοβαρό κατά τα άλλα, ερευνητικό κέντρο υπό την επωνυμία Ινστιτούτο «Νίκος Πουλατζάς» να πραγματοποιήσει τον Ιούνιο που μας πέρασε μια επιστημονική συνάντηση με θέμα «Σταλινισμός και Μειονότητες»,μ΄ αφορμή την ανακήρυξη εδώ και πολλά χρόνια, από το 4ο Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού, της 13ης Ιουνίου ως ¨Ημέρας Μνήμης για τις σταλινικές διώξεις».
Δυστυχώς η αδρανοποίηση των αντανακλαστικών του Ινστιτούτου, μαζί μάλλον με την ατολμία και το παραδοσιακό «δε βαριέσαι» των υπευθύνων, οδήγησε στην περιφρόνηση της πρότασης και στην πλήρη απογοήτευση κάποιων καλών φίλων (και δικών μας και του ΣΥΝ), που ακόμα ήλπιζαν ότι υπάρχουν ίχνη ευαισθησίας.
Στους νεώτερους η βραχυγραφία «ΠΠΣΠ» δε λέει πολλά πράγματα … Και μάλλον με το δίκιο τους! Για τους λίγο μεγαλύτερους, που έζησαν την μεταπολιτευτική φοιτητική ζωή, σίγουρα κάτι λέει!
H ΠΠΣΠ, (Προοδευτική Πανσπουδαστική Συνδικαλιστική Παράταξη), όπως μας πληροφορεί ο Καναλιώτης, εισήγαγε για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη μορφή της πολιτικής “παράταξης” και έτσι διερευνήθηκε η έννοια της και η λειτουργία της. Ακολούθησαν η ΠΣΚ και οι άλλες.
Μέσα λοιπόν από την ΠΠΣΠ και από τη δυνατότητα διαλεκτικής προσέγγισης της Ιστορίας – τελείως απρόοπτα και εκτός κάθε πρόβλεψης- καρποφόρησαν κάποιες γόνιμες απόψεις για τον Πόντο και τα όσα συνέβησαν εκεί κατά τα τραγικά χρόνια 1914-1923. Ακόμα, βαθμιαία γονιμοποιήθηκε και μια κριτική στο σταλινισμό που ανέδειξε για πρώτη φορά το ζήτημα της διαστρέβλωσης του σοσιαλισμού, των σταλινικών διώξεων κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης και των υπόλοιπων άτυχων μειονοτήτων. Καθώς επίσης, την παραγνώριση της ύπαρξης των σημαντικών ελληνικών κοινοτήτων στην ΕΣΣΔ και την καθεστωτική προσπάθεια εξάλειψης των τοπικών πολιτισμών στην Ελλάδα και μεταξύ αυτών και του ποντιακού .
Η Σμυρνιά Έλλη Παππά, η σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, έφυγε απ’ τη ζωή. Όμως θα ζει για πάντα ως σύμβολο αντίστασης, τόσο στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, όσο και στις σταλινικές διαστρεβλώσειςπου επανέρχονται ταχύτατα στα ανεξέλικτα τμήματα μιας καθυστερημένης Αριστεράς.
Αποτέλεσε σύμβολο μιας αντισταλινικής Αριστεράς, αλλά και του προσφυγικού ελληνισμού που ακολούθησε ένα δικό του τρόπο αντίστασης στη μοίρα του και στη διαχείριση των ζητημάτων του. Εντάχθηκε στην Αριστερά και την μετέτρεψε από μια αδιάφορη, γκρινιάρικη και αντιδραστική σέχτα, όπως ήταν το ΣΕΚΕ, στη μεγαλειώδη Αριστερά της Αντίστασης.
Η Έλλη Ιωαννίδη-Παππά ανήκει σ’ εκείνο το κομμάτι του προσφυγικού ελληνισμού που δεν αλλοτριώθηκε από το σταλινισμό, αλλά διατήρησε το ελεύθερο κριτικό του πνεύμα.
Σ΄ αυτή τη γυναίκα, αφιερώνουμε τη σημερινή ανάρτηση.
Πρόσφατα ακούσαμε τη γ.γ. του ΚΚΕ να καταγγέλει τον ΣύΡιζΑ, μ’ αφορμή την εσωτερική κρίση και τη σύγκρουση των διαφόρων τάσεων -που ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις και τις διαφωνίες- σημαίνουν ότι υπάρχει ζωντάνια και ποικιλία απόψεων. Σε αντίθεση με το ΚΚΕ, που ειδικά μετά το τελευταίο του συνέδριο κλείστηκε στον εαυτό του, επέλεξε έναν αμυντικό εργατισμό ως κοινωνική τακτική και άρχισε να αποκαθιστά και πάλι τους πεσόντες ηγέτες ενός αρνητικού παρελθόντος με προεξάρχοντα τον νεκροθάφτη του σοσιαλισμού και των σοβιετικών λαών Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, κοινώς Στάλιν.
Στο πλαίσιο αυτής της παλινόρθωσης της ιδιότυπης σταλινικής μοναρχίας, άρχισε συκοφαντική επίθεση κατά των Ποντίων, οι οποίοι εδώ και 22 χρόνια θυμούνται και τιμούν μια απότις πλέον μαύρες σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας, αλλά και του κομμουνιστικού κινήματος: αυτή της εξόντωσης της σοβιετικής ελληνικής κοινότητας και της διάπραξης μιας φρικτής πολιτιστικής γενοκτονίας.
Στο πλαίσιο αυτής της -εθιμοτυπικής πλέον- πραγματοποίησης εκδηλώσεων Μνήμης, διοργάνωσαν και φέτος μια εκδήλωση στις 29 Ιουνίου στην Αγία Βαρβάρα Αττικής. Οργανωτής υπήρξε ο Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδας και Νήσων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας.
Οι υπεύθυνοι του ΚΚΕ, οξύνοντας τη συκοφαντική επίθεση κατά του ποντιακού ελληνισμού και του οργανωμένου ποντιακού κινήματος προσπάθησαν να διοργανώσουν ανεπιτυχώς μια 5η φάλαγγα από εγκάθετους σταλινικούς και δημοσίευσαν δύο καταγγελτικά άρθρα στον «Ριζοσπάστη», γεμάτα υπερβολές και ψεύδη.
Εντύπωση όμως κάνει -και πολλές υποψίες γεννά- το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν είχε να πει ούτε μια κακή λέξη για μια αντίστοιχη εκδήλωση που διοργάνωσε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη λίγες μέρες πριν ο εθνολαϊκιστής Νομάρχης Π. Ψωμιάδης. Φαίνεται ότι ο μαζικός χαρακτήρας του οργανωμένου ποντιακού κινήματος και οι ιδεολογικές του αναζητήσεις, ενοχλούν πολύ περισσότερο τους σταλινόσαυρους του Περισσού απ’ ότι η «επάρατος»!!!
Ο ΣΠΟΣ Ν. Ελλάδας και Νήσων της ΠΟΕ, συνέταξε μια πολύ σημαντική απάντηση την οποία και δημοσιεύουμε:
… πόνεσα την αιώνια σταυρωνόμενη ράτσα μου που κιντύνευε και πάλι στο προμηθεϊκό βουνό του Καυκάσου. Δεν ήταν ο Προμηθέας, ήταν η Ελλάδα καρφωμένη πάλι από το Κράτος και τη Βία στον Καύκασο -αυτός είναι ο σταυρός ο δικός της- και φωνάζει. Φωνάζει τους ανθρώπους, τα παιδιά της να τη σώσουν
Νίκος Καζαντζάκης («Καύκασος», Αναφορά στον Γκρέκο) Συνέχεια →
Ο εκτοπισμός των Ελλήνων της Αμπχαζίας – Ατζαρίας- Ν. Καυκάσου, δεν αποτελεί μόνο μια μαύρη σελίδα της ιστορίας του ελληνισμού, αλλά και μια απόδειξη του γεγονότος, ότι η σοβιετική εξουσίαχρησιμοποίησε όλους τους κατασταλτικούς και καταπιεστικούς μηχανισμούς, τους οποίους είχε δανειστεί από την τσαρική Ρωσία, εναντίον των υπηκόων της.
Αυτοδιάθεση των λαών σε μια χώρα όπου από τον εμφύλιο μέχρι και το θάνατο του Στάλιν διενεργήθησαν πάνω από 50 εκτοπισμοί- μετεγκαταστάσεις πληθυσμών, δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Οι ελληνικές κοινότητες της Μ. Θάλασσας πλήρωσαν τα καπρίτσια μιας εξουσίας που έβλεπε συνέχεια εχθρούς στα σύνορά της, που υπήρξε καχύποπτη με ολόκληρους πληθυσμούς, που χαρακτήρισε ως επικίνδυνες μεγάλες μειονοτικές ομάδες.
29 ΙΟΥΝΙΟΥ 2009: ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΤΟΠΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΛΗΘΥΣΜΩΝ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΣΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΣΙΑ
Στις 13 Ιουνίου συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από τις βίαιες μετακινήσεις του ελληνικού πληθυσμού του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία. Η σκληρή αυτή μεταχείριση που επιφύλαξε ο σταλινισμός στις ελληνικές κοινότητες, κατάστρεψε τη σημαντική ελληνική παρουσία στην περιοχή. Κατάστρεψε όλες τις ελληνικές δομές και μεταξύ τους και τον ελληνικό σοβιετικό πολιτισμό που είχε δημιουργηθεί το Μεσοπόλεμο.
Ω! Συ Ήλιε, που αντανακλάται από εκατομμύρια καρδιές.
[Λ. Αραγκόν, εφημ. “Pravda”, 28 Αυγούστου 1936]
Ο ιστορικός που καλείται να μελετήσει τον 20ο αιώνα, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ιδεολογία και το κίνημα που τον χαρακτήρισε ήταν το κομμουνιστικό.…
Το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ τελείωσε. Η παλινόρθωση του Πατερούλη και η αναθεώρηση των μέχρι τώρα βασικών παραμέτρων είναι πλέον γεγονός. Και αυτό παρόλες τις ψύχραιμες φωνές που εγκαίρως είχαν επισημάνει τη βαρβαρότητα του σταλινισμού, ο οποίος εκτός των άλλων, είχε πραγματοποιήσει ακόμα και «γενοκτονία κατά των Ποντίων» της πρώην ΕΣΣΔ, όπως χαρακτηρίζονται από τη Λιάνα Κανέλλη οι σταλινικές διώξεις. Γιατί, μια από τις ψύχραιμες φωνές ήταν αυτή της βουλευτού του ΚΚΕΛιάνας Κανέλλη, η οποία στο Δ’ Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού, λέγοντας «τα πράγματα με τ’ όνομά τους» και όχι «με προσχήματα διπλωματικά», δήλωνε: «Και όταν μιλάμε για γενοκτονία των Ποντίων να αρχίσουμε να την φτάνουμε και στη γενοκτονία που έχει γίνει σε άλλες περιοχές, όπως στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Συγνώμη, αλλά και εκεί είχαμε μια μορφή γενοκτονίας με τον δικό της τρόπο. Χάθηκαν άνθρωποι και χάνονται ακόμη, αν συνεχίσουμε θα τους χάσουμε όλους. Παίρνω την ευθύνη και το βάρος αυτού του σχολιασμού…..» Συνέχεια →
Ο καλός μας φίλος «Κιλκισιώτης» μας έστειλε ένα δημοσίευμα απ’ το Ιντιμίντια με τίτλο «Σταλινισμός και μειονότητες» το οποίο έχει και αρκετές παραπομπές σε κείμενα που έχουμε κατά καιρούς ανεβάσει. Θεωρήσαμε καλό να το αναρτήσουμε και μεις, εν όψει του σημαντικού συνεδρίου του ΚΚΕ.
«Ο σταλινισμός κινήθηκε στον αντίποδα της πολιτικής του Λένιν, όσον αφορά το σεβασμό των πολιτισμικών δικαιωμάτων των λαών..
Στη θέση της πολυπολιτισμικής αντίληψης, του σεβασμού της πολιτιστικής ετερότητας και του συνθήματος «εθνικό στη φόρμα και σοσιαλιστικό στο περιεχόμενο», καταπίεσε τις μειονότητες και κατέστρεψε τον εθνικό τους πολιτισμό αναβιώνωντας το μεγαλορωσικό σωβινισμό.
Το ΚΚΕ βρίσκεται σε μια περίοδο προσυνεδριακής συζήτησης, εν όψει του 18ου συνεδρίου του, που θα πραγματοποιηθεί τον Φεβρουάριο. ‘Ενα από τα θέματα που συζητιέται, σχετίζεται με το ορθόν ή μη των σταλινικών διώξεων κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης το 1937-1938. Μέχρι τώρα φαίνεται ότι η κυρίαρχη προσέγγιση είναι ιδεαλιστική και παραδοσιακή. Δε λαμβάνει υπόψη τα πραγματικά δεδομένα, ούτε καν τα σοβιετικά αρχεία. Ούτε βρίσκεται σε συμφωνία με την κομματική ιστορία. Με τον ίδιο τρόπο που δείχνει να αγνοεί την εξόντωση των μελών του ΚΚΕ, που είχαν καταφύγει στη Σοβιετική Ένωση μετά το 1928, με τον ίδιο τρόπο παρακάμπτει και αιτιολογεί την πλήρη απαγόρευση του σοβιετικού ελληνικού πολιτισμού και την εξόντωση των ντόπιων Ελλήνων (Ποντίων και Μαριουπολιτών) κομμουνιστών, μαζί φυσικά με πλήθος απλών πολιτών. Συνέχεια →
Ο προσυνεδριακός διάλογος φαίνεται ότι ξεκίνησε στο ΚΚΕ. Και σίγουρα στο επίκεντρο θα βρεθούν και εκείνα τα ζητήματα που μπορούν να ενταχθούν εύκολα στον ιστορικό αναθεωρητισμό. Και ένα απ’ αυτά θα είναι οι σταλινικές διώξεις κατά των μικρών κοινοτήτων, μεταξύ των οποίων και των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης. Η ολοκληρωτική καταστροφή του ελληνικού σοβιετικού πολιτισμού από τους σταλινικούς, η εξόντωση της ελληνικής κομματικής και πνευματικής ηγεσίας, καθώς και η βίαιη εκτόπιση μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινότητας στην Κεντρική Ασία, μετατρέπουν σε εφιαλτική συνηγορία προς την απάνθρωπη βία και την αντεπαναστατική αντιλαϊκή πρακτική, απόπειρες όπως αυτές που κριτικάρονται στο παρακάτω δημοσίευμα. Συνέχεια →
Με αφορμή ένα ταξίδι του Καρπίδη στο Αζερμπαϊτζάν δημοσιεύτηκαν κάποιες ενδιαφέρουσες ανταποκρίσεις.Σας προτείνουμε να τις δείτε, γιατί αναδεικνύουν και μια άλλη πλευρά των τεράστιων δυνατοτήτων που προσφέρει το μπλόγκιν. Συνέχεια →
Κάποτε, σ’ αντίστοιχες μέρες, γεννήθηκε κάπου στη Γεωργία του Καυκάσου ο Ιωσήφ Ντζουγκασβίλιτου Βησσαρίωνα [Yósif Vissariónovich Dzhugashvili (στα ρωσικά: Ио́сиф Виссарио́нович Джугашви́ли, και στα γεωργιανά: იოსებ ბესარიონის ძე ჯუღაშვილ)]που αργότερα θα γίνει γνωστός ως «Ατσαλένιος», δηλαδή ΣΤΑΛΙΝ. Για τη μοιραία αυτή ιστορική στιγμή, τόσο για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, όσο και για τους πολυάριθμους ομογενείς που διέμεναν στη Σοβιετική Ένωση [Πόντιοι, Μαριουπολίτες, Ελλαδικοί (μετανάστες και φυγάδες κομουνιστές για να γλυτώσουν την καταπίεση του μεσοπολέμου στην Ελλάδα)]… δείτε στουΚαρπίδη….
Διαβάστε στην “Καθημερινή» της Κυριακής (9 Δεκεμβρίου)…
…..για τις σταλινικές διώξεις κατά της ελληνικής μειονότητας στη Σοβιετική Ένωση του Μεσοπολέμου, ένα κείμενο του φίλου μας στο Π&Α, Βλάση Αγτζίδη… Συνέχεια →
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».
Σ’ αυτή την περίεργη εποχή ο κάθε πονηρός επενδύει με τον τρόπο που πιστεύει ότι θα του αποφέρει κέρδος. Και όσο ποιο κυνικός και θρασύς είναι ο πονηρός , τόσο πιο έντονη κάνει την παρουσία του.
Ειδικά στη Σοβιετική Ένωση, την τραγική μοίρα την είχε όλη η ελληνική κομμουνιστική ηγεσία που συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 1937. Οι άνθρωποι που πίστεψαν ότι συμμετέχουν στη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, βασανίστηκαν άγρια για να ομολογήσουν τα όσα ανυπόστατα ήθελαν οι βασανιστές τους. Και στη συνέχεια, από τον Φλεβάρη του ’38, εκτελούνταν ως «εχθροί του λαού». Μαζί με τους ντόπιους Έλληνες κομμουνιστές (Πόντιους και Μαριουπολίτες), την ίδια τραγική μοίρα είχαν και τα μέλη του ΚΚΕ που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ για να σωθούν από τις διώξεις στην Ελλάδα… Επίσης, χιλιάδες αθώοι απλοί πολίτες θα έχουν την ίδια μοίρα. Θα δολοφονηθούν ή θα σταλούν στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας.
Μ
Αγνωστες σελίδες της Ιστορίας
ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΟΥΤΟ ΣΤΟΝ 
Η μηχανή και ο άνθρωπος
Ένα από τα θέματα που είχαμε σε εκκρεμότητα ήταν το εγκληματικό αντιλαϊκό ατόπημα -στο «Σκάι», στην εκπομπή του Ευαγγελάτου- του υπ’ αρίθμ. 1 Κομισάριου Εσωτερικής Ασφάλειας του ΚΚΕ, 
Για την εφημερίδα 
Στους νεώτερους η βραχυγραφία «ΠΠΣΠ» δε λέει πολλά πράγματα … Και μάλλον με το δίκιο τους! Για τους λίγο μεγαλύτερους, που έζησαν την μεταπολιτευτική φοιτητική ζωή, σίγουρα κάτι λέει! 
Πρόσφατα ακούσαμε τη γ.γ. του ΚΚΕ να καταγγέλει τον ΣύΡιζΑ, μ’ αφορμή την εσωτερική κρίση και τη σύγκρουση των διαφόρων τάσεων -που ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις και τις διαφωνίες- σημαίνουν ότι υπάρχει ζωντάνια και ποικιλία απόψεων. Σε αντίθεση με το ΚΚΕ, που ειδικά 
Στις 13 Ιουνίου συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από τις βίαιες μετακινήσεις του ελληνικού πληθυσμού του Καυκάσου στην Κεντρική Ασία. 
Ω! μεγάλε Στάλιν, ω αρχηγέ των λαών
Πόντος και Αριστερά 
