Παρατίθεται η ομιλία στις εκδηλώσεις μνήμης που διοργάνωσε η ΠΟΕ στη Θεσσλονίκη στις 19-5-2019, του Τούρκου υπηκόου Πόντιου ακτιβιστή Ιμπραήμ Γιαϊλαλί, που επέλεξε ως μικρό του όνομα αυτό των προγόνων του
«Γιάννης-Βασίλης»
Αγαπημένα μου αδέλφια, με την ευκαιρία της επετείου της Γενοκτονίας του Πόντου, παρά τις μη επαρκείς καταδίκες των πολιτικών γενοκτονίας, τις πυρπολήσεις και τη λεηλασία της γης μας, θέλω να ξεκινήσω ενθυμούμενος τους αθάνατους ήρωες, τους αντάρτες με την γενναία καρδιά, οι οποίοι υπερασπίστηκαν τον λαό του Πόντου μέχρι το τελευταίο τους βόλι, την Ελένη Τσαούς, τον Βασίλειο Ανθόπουλο, τον Βασίλ Ουστά. Η μνήμη τους θα φωτίζει πάντα τον αγώνα μας. Αγαπημένα μου αδέλφια, θα ήθελα να σας πω ξανά πόσο υπερήφανος νιώθω που είμαι εγγονός της Ελένης Τσαούς, του Βασίλ Ουστά και του Κοτζά Αναστάση.
Αδέρφια μου, ο Πόντος είναι ένα τμήμα της Ελλάδος με ιστορία 2800 χρόνια. Αντιστάθηκε στις προσπάθειες εξαφάνισης της ταυτότητάς του και της αρπαγής των εδαφών του, αντιστάθηκε στην αφομοίωση, ακόμη και όταν ο Σουλτάνος Μεχμέτ, με την εκστρατεία του κατέστρεψε την Ελληνική Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Αν δει κάποιος την πρόσφατη ιστορία θα δει, όπως εγώ, ότι η αρχή της γενοκτονίας είναι το 1461. Από τότε ξεκίνησε μια πρωτοφανής περίοδος επίθεσης εναντίον της ύπαρξής μας, της γλώσσας μας, του πολιτισμού μας και της θρησκείας των Ελλήνων του Πόντου.
του Δημήτρη Σαραντάκου
Στην Ιωνία, τον τόπο που ο πολυταξιδεμένος Ηρόδοτος θεωρούσε ως το ωραιότερο μέρος της οικουμένης, άνθισε για πρώτη φορά το ελληνικό πνεύμα. Αυτό δεν έγινε τυχαία. Τα λιμάνια της Ιωνίας, η Μίλητος, η Πριήνη, η Έφεσος, η Σμύρνη, ήταν από αμνημονεύτων χρόνων το σταυροδρόμι χερσαίων και θαλάσσιων δρόμων, γιατί πολλές από τις πόλεις αυτές υπήρξαν μινωικές και μυκηναϊκές αποικίες πριν επανεποικιστούν από Ίωνες και Αιολείς.
Σπουδαιότερη πόλη της Ιωνίας κατά τον 6ον αιώνα ήταν η Μίλητος, στις εκβολές του ποταμού Μαιάνδρου, όπου μπορούμε να πούμε πως γεννήθηκε η φιλοσοφία. Σημαντική επίσης και μακροβιότερη ήταν και η Έφεσος. Τον 6ον αιώνα στα λιμάνια της Μιλήτου μπορούσες να συναντήσεις πλοία από όλες τις μεσογειακές πόλεις και ανθρώπους κάθε φυλής και γλώσσας.
Εκεί έφταναν έμποροι από τα βάθη της Μικρασίας και από πιο μακριά, κι από εκεί ξεκινούσαν πλοία για όλα τα λιμάνια της Μεσογείου και του Εύξεινου. Στην Ιωνία δεν συγκεντρώθηκε μόνο μεγάλος πλούτος αλλά και πάμπολλες πληροφορίες και γνώσεις. Η κοινωνία των ιωνικών πόλεων ήταν η πιο ανοιχτή κοινωνία της εποχής της, και το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη συσσώρευση πλούτου και γνώσεων, έβαλε τον σπόρο από τον οποίο άνθισε η Φιλοσοφία.
Οι εκπαιδευτικοί σε μια αναμνηστική φωτογραφία με τον Γιώργο Μαυρόπουλο.
ΣΙΚΑΓΟ. Πενήντα περίπου εκπαιδευτικοί Μέσης Εκπαίδευσης από την περιοχή του Σικάγου, παρακολούθησαν ένα εργαστήριο-μάθημα σχετικά με την Γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τα χέρια των Οθωμανών Τούρκων.
Το εργαστήριο-ημερίδα διεξήχθη την Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017 στο χώρο του Εκπαιδευτικού Κέντρου του Μουσείου Ολοκαυτώματος του Ιλλινόις με πρωτοβουλία του Ελληνικού Κέντρου Έρευνας για την Μικρά Ασία και τον Πόντο.
Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ελληνική ιστορία που σημάδεψε το μέλλον, υπήρξε ο Διχασμός του 1915 που κορυφώθηκε το 1916 με το περίφημο Ανάθεμα και τα Νοεμβριανά… Ο Διχασμός του 1915 υπήρξε ο πρώτος μεγάλης έντασης και βάθους ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, που καθόρισε τις συμπεριφορές της ελλαδικής πολιτικής ελίτ όλο το επόμενο διάστημα και σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το ιστορικό αυτό φαινόμενο προσεγγίζει από μαρξιστικής πλευράς το καλό περιοδικό Μαρξιστική Σκέψη με ένα πλήρες αφιέρωμα, απαραίτητο βοήθημα σε κάθε μελετητή εκείνης της εποχής. Εξ ημών στο αφιέρωμα συμμετέχει ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης με ένα ενδιαφέρον κείμενο για το ρόλο του γερμανικού παράγοντα στην Εγγύς Ανατολή απ΄τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 20ου αιώνα.
Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2016
Σε δυο σημαντικές ιστορικές επετείους αφιερώνεται ο νέος τόμος 21 της Μαρξιστικής Σκέψης, τα 100 χρόνια από τον Εθνικό Διχασμό και τα 80 χρόνια από την Ισπανική Επανάσταση. Περιλαμβάνει ένα εκτενές μέρος πηγών και αναλύσεων για το πρώτο θέμα και μια εκτενή μονογραφία για το δεύτερο. Συνέχεια
Η συζήτηση γύρω από το ζήτημα της γενοκτονίας ή εθνοκάθαρσης των ελληνικών χριστιανικών κοινοτήτων της Μικράς Ασίας δεν έγινε με έναν έγκυρο και στοιχειωδώς δημοκρατικό τρόπο.Καταρχάς θεωρώ πως ήταν μεγάλο λάθος και «κακή» ιδεολογικοποιητική πρακτική, υπαγόμενη στις «ανάγκες» του ελληνικού εθνικισμού, η ένταξη του συγκεκριμένου ζητήματος σε μια άμεση και λομπίστικου τύπου πολιτική διεργασία που είχε ως αποτέλεσμα την «αναγνώριση» της γενοκτονίας από την ελληνική βουλή.
1) Ο προσδιορισμός μιας εγκληματικής πρακτικής τέτοιου τύπου (που γίνεται από κράτη, στρατούς κ.λπ) δεν είναι το αποτέλεσμα ενός εθνικού μόνον ενδιαφέροντος, αλλά έχει ενδογενώς οικουμενικές διαστάσεις και επίσης λειτουργεί σε ένα δια-εθνικό πλαίσιο είτε όσον αφορά στην πολιτική μορφοποίηση της (δίκαιας ή υπερβολικής) απαίτησης της θιγείσας ομάδας είτε αφορά στην αναγνώριση του ίδιου του συμβάντος.
«Τώρα κλειδώθηκαν οι ταπεινοί για Πάντα.
Δίχως Ελπίδα, με τα ρούχα ποτισμένα χιόνι»
Νίκος Καρούζος
Υπάρχει μια ιστορία κι ένας Μύθος. Πως ο άνθρωπος που εξέφρασε όσο κανείς το συμπαντικό , το δίχως σύνορα κι εγκοπές του καιρού του, είναι αυτός που εφηύρε αυτό που έκανε με μιας ευκολότερες τις εγκοπές: το ψαλίδι. Ίσως ο μύθος ή η ιστορία του Ντα Βίντσι να θυμίζει πόσο τα πραγματικά αντικλείδια χρειάζονται εκεί όπου καμιά πόρτα δεν είναι υπαρκτή.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης αλλά και τον θάνατο της γιαγιάς, κι εγώ γράφω αυτό το κείμενο ταξιδεύοντας στην τόσο όμορφη σ’ έναν πλανήτη που αξίζει ν αγαπάμε συνολικά Αμερικάνικη ενδοχώρα.
Αλλά από το πουθενά, καθώς πλησιάζει η 13 του Σεπτέμβρη, η εικόνα της γιαγιάς ν’ ακούει τις ανακοινώσεις του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού στην πιο παιδική από τις ηλικίες μου, βαθιά στα τέλη της δεκαετίας του 70, ήρθε σαν κρυφή εγκοπή να διακόψει την ροή του ορίζοντα, την συνέχεια μιας γεμάτης πράσινα νερά και λιβάδια από κισσό και κρυφές κοινωνικές αντινομίες (έτσι τις λέγαμε κάποτε) μα κι ανοιχτούς ορίζοντες, σε ένα διαρκώς επανερχόμενο και διαρκώς ακυρωμένο αύριο, εμπειρίας.
του Στρατή Μπαλάσκα *
Ο τελευταίος χρόνος αποτέλεσε, ίσως, μία από τις δυσκολότερες περιόδους της επαγγελματικής μου ζωής. Τα προσφυγικά κύματα που έσκασαν βίαια στις ακτές της Λέσβου άσκησαν σε όλους εμάς, που έπρεπε να τα καλύψουμε δημοσιογραφικά, μία απίστευτη πίεση.
Πρώτα πρώτα η ταχύτητα εξέλιξης του φαινομένου, η συνεχής διαφοροποίηση των συνθηκών και των δεδομένων μας ανάγκασαν να τρέχουμε κυριολεκτικά πίσω από τα γεγονότα. Σε μια εποχή, μάλιστα, που οι ψηφιακές δυνατότητες εκμηδενίζουν τους χρόνους μετάδοσης της είδησης, κάθε τι που συμβαίνει πριν καλά καλά προλάβεις να το καταγράψεις, να το επεξεργαστείς, να το σχολιάσεις έχει ήδη πάψει να είναι «νέο». Έχει κυκλοφορήσει κουτρουβαλώντας στις λεωφόρους του διαδικτύου, έχει δεχθεί παρεμβάσεις, έχει ανακατευτεί με εκατοντάδες σχόλια και έχει ήδη γίνει ιστορία.
«Υπάρχει και συνευθύνη της Γερμανίας. Το Γερμανικό
Ράιχ ήταν συνεργός»,
Γκρέγκορ Γκίζι
εκπρόσωπος της Αριστεράς (Die Linke)
Ιδιαίτερη σημασία έχει η αναγνωριση από το γερμανικό κοινοβούλιο της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Και αυτό γιατί η Γερμανία του Καϊζερ κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε σύμμαχος των Νεότουρκων και έκλεισε τα μάτια μπροστά την τρομερή σφαγή που διέπραξε ο σύμμαχός της και συγκάλυψε τον ένοχο… Το Ψήφισμα που πέρασε ξεκινά ως εξής κάνοντας έμμεση αναφορά και στις Γενοκτονίες των Ελλήνων της Οθ. Αυτοκρατορίας και των Ασσυρίων: «Η γερμανική βουλή τιμά τα θύματα των απελάσεων και τις σφαγές των Αρμενίων και των άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πάνω από εκατό χρόνια….»
Οι »άλλες χριστιανικές μειονότητες» ήταν οι Έλληνες της Ανατολής και οι Ασσύριοι
Αναδημοσιεύουμε τη σχετική είδηση: «Με το βλέμμα στην Αγκυρα και στις πιθανές αντιδράσεις της, το γερμανικό 
Ένα πολύ ενδιαφέρον οργανώνει η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών. Το Διεθνές Επιστημονικό Συμπόσιο 
έχει ως αντικείμενο την «Ρωμαϊκή κυριαρχία στον Εύξεινο Πόντο» και βασικό στόχο την προσπάθεια μιας συνθετικής προσέγγισης των σύγχρονων συμπερασμάτων της ιστορικής και αρχαιολογικής επιστήμης. Έχουν προσκληθεί να συμμετάσχουν έγκριτοι ειδικοί επιστήμονες και ακαδημαϊκοί, από τις χώρες του παρευξείνιου χώρου και όχι μόνο. Την Επιστημονική Επιτροπή του Συμποσίου αποτελούν οι: Άγγελος Χανιώτης, Institute for Advanced Studies, Princeton, David Braund, University of Exeter και Ηλίας Κ. Πετρόπουλος, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Το Συμπόσιο θα πραγματοποιηθεί μεταξύ 5 και 8 Μαΐου 2016. Οι εργασίες του θα γίνουν στις 6 και 7 Μαΐου 2016, στο ξενοδοχείο Coral (Λεωφόρος Ποσειδώνος 35, Παλαιό Φάληρο). Συνέχεια
Ένα εξαιρετικό άρθρο του καλού μας φίλου Τάσου Κωστόπουλου δημοσιεύτηκε χθές στην Εφ.Συν (η οποία «έθαψε» την είδηση για το συνέδριο για το Ποντιακό Ζήτημα που διοργάνωσαν στην Άγκυρα Τούρκοι αριστεροί).
Το άρθρο είχε ως τίτλο Ανεπιθύμητοι πρόσφυγες και αφορούσε τον τρόπο που το κράτος και η κοινωνία υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής περί το ΄22. Διαβάστε το μετά από αυτό το εισαγωγικό σχόλιο.
Το άρθρο είναι εξαιρετικό και από αυτή εδώ την αριστεροποντιακή γωνιά του διαδικτύου οφείλουμε ένα μεγάλο μπράβο στον σύντροφο Κωστόπουλο…
Όμως το ερώτημα παραμένει: Πώς είναι δυνατόν και γιατί ένας τύπος που ως μαθητής του Νακρατζά έχει δώσει πετυχημένες εξετάσεις αντιπροσφυγικού φανατισμού και προκατάληψης και έχει στοχοποιήσει δυσφημώντας με ακραίο τρόπο την προσφυγική μνήμη, να τολμά να αναδείξει μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της Ελλάδας (και εν μέρει της τότε παλαιοελλαδίτικης Αριστεράς του Πουλιόπουλου, της Φεντερασιόν και λοιπών ηλιθίων, που έκαναν ότι μπορούσαν για να γίνουν πρόσφυγες οι Μικρασιάτες και οι Πόντιοι- και οι Αρμένιοι που είχαν επιζήσει από τη Γενοκτονία του ’15);
Νομίζουμε ότι η ερώτηση έχει δύο πιθανές απαντήσεις:
Αναδημοσίευση από το αφιέρωμα των «Δρόμων της Ανατολής» στο Γιώργο Ανδρεάδη
του Ραγκίπ Ζαράκολου*
Η Χίλαρι Κλίντον στα απομνημονεύματά της αναφέρεται ειρωνικά στην κρίση των Ιμίων που έφερε την Τουρκία και την Ελλάδα στα πρόθυρα του πολέμου: «Άκου, πως για κάτι βραχονησίδες όπου δεν ζούνε ούτε κατσίκια, πάει να γίνει πόλεμος!»
Οι αερομαχίες πάνω από το Αιγαίο συνέχιζαν. Ακριβώς τότε μου μπήκε η ιδέα να προσκαλέσω κάποιον Έλληνα συγγραφέα ο οποίος θα έδινε το μήνυμα της φιλίας και ειρήνης ανάμεσα στις δύο χώρες. Εξάλλου, σκεφτόμουν, είχε έρθει πια η ώρα, μετά από το ταμπού για το αρμενικό θέμα, να σπάσουμε και το ταμπού του ποντιακού θέματος. Παλαιότερα, στην εποχή διακυβέρνησης του Τουργκούτ Οζάλ, είχαμε καλέσει στην Έκθεση Βιβλίου της Κωνσταντινούπολης τη συγγραφέα μας Διδώ Σωτηρίου. Την υποδεχτήκαμε σαν αγία. Έτσι και ο Γιώργος Ανδρεάδης, την άνοιξη του 1996, έτυχε υποδοχής εκ μέρους μας στη Σμύρνη, σαν άγιος. Μέσα σε ένα μήνα είχα προλάβει να μεταφράσω το βιβλίο του Ταμάμα, η χαμένη κόρη του Πόντου για να είναι έτοιμο για την Έκθεση. Οι φίλοι του, του είχαν συστήσει να μην πάει στη Σμύρνη, λόγω της έντασης που επικρατούσε. Ο Αντώνης Σαμαράκης, προσκεκλημένος και αυτός, είχε ήδη ματαιώσει το ταξίδι του. Ο Ανδρεάδης ήταν ένας κλασικός Πόντιος. Μάλιστα το σχόλιο της φίλης μου, Deniz Kavukçuoğlu, όταν τον γνώρισε ήταν: «Να σου πω, δεν μου φάνηκε πολύ για συγγραφέας…».
Συνέχεια
Το Σάββατο 24/10/15 ο Πολιτιστικός Σύλλογος Μεσόβουνου, το δημ. διαμέρισμα και ο Δήμος Εορδαίας διοργανώνουν ομιλία-συζήτηση για το Ολοκαύτωμα που πραγματοποίησαν οι Γερμανοί Ναζί το ’41 (και επανέλαβαν το ’44). Η εκδήλωση θα λάβει χώρα στο «Σπίτι Παιδιού» Μεσόβουνου, ώρα 6.30 μ.μ
Το άρθρο που ακολουθεί αναφέρεται στο γεγονός, αλλά και στη συγκρότηση της προσφυγικής κοινότητας μετά το ’22:
Η συνέχεια του άρθρου εδώ:
https://kars1918.wordpress.com/2015/10/22/24-10-2015-mesovouno/
Περιπλανώμενοι στο διαδίκτυο, πέσαμε πάνω στη σελίδα στο fb του γνωστού ιστορικού Αντώνη Λιάκου.
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδήλωση διοργανώνει το Σάββατο 9 Μαΐου στις 19.30 η εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς με θέμα:
100 χρόνια από τη γενοκτονία των Αρμενίων
Θα μιλήσουν:
Κουήν Μινασιάν, εκπαιδευτικός-ερευνήτρια
Λουκάς Αξελός, διευθυντής εκδόσεων Στοχαστής, περιοδικού Τετράδια
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στο Στέκι του Δρόμου στην Αθήνα
Ανδρονίκου 18 & Κωνσταντινουπόλεως
(κοντά στο σταθμό Μετρό Κεραμεικός)
Μια σημαντική πρωτοβουλία παίρνει η εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράςς». Καθιερώνεται, όπως μαθαίνουμε, ένα μηνιαίο (αρχικά) αφιέρωμα που θα επιγράφεται «Δρόμοι της Ανατολής» και θα ασχολείται με την Ιστορία και τον Πολιτισμό των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Διαβάζουμε από την σχετική σελίδα στο facebook:
«Ο Δρόμος της Αριστεράς θέλοντας να φωτίσει τις έτσι και αλλιώς πολλές λευκές σελίδες της ελληνικής Ιστορίας, καθιερώνει ένα μηνιαίο ειδικό μονοσέλιδο αφιέρωμα για την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Ανατολής. «Οι δρόμοι της Ανατολής» ( Anadolu yolları) θα προσπαθούν να φέρουν στην επιφάνεια την τύχη που επιφυλάχτηκε στους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ανατολής, την ιστορική τους εμπειρία, τον πολιτισμό τους, ζητήματα που έχουν τύχει στη χώρα μας εκτεταμένης ιδεολογικής και πολιτικής χρήσης. Ζητήματα που έμοιαζαν να χάνουν την ουσία τους στη μέγγενη διάφορων ιδεολογικών δίπολων, «αριστερά – δεξιά » , “εθνικό-εθνικιστικό”, “κράτος – εκκλησία” ή που χρησιμοποιήθηκαν ή αποσιωπήθηκαν ποικιλοτρόπως από τους νικητές εντός κι εκτός Ελλάδας.
Σίγουρα πολλοί θα αναρωτηθούν ποια είναι η ανάγκη να ανοίξουμε σήμερα μια τέτοια συζήτηση μέσα από τις σελίδες του Δρόμου.…
Πιστεύουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο κατανοούμε την Ιστορία μας, το πώς αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν μας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος εκείνης της λαϊκής συνείδησης που είναι αναγκαία για την αμφισβήτηση του παρόντος και την ποιοτική αλλαγή του μέλλοντος. Άλλωστε «Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη» Συνέχεια
Το προσφυγικό πρόβλημα θα ξεκινήσει για την Ελλάδα με την έναρξη σχεδόν του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και θα πάρει μετά τη συνθήκη της Λωζάννης τεράστιες διαστάσεις.
.
Η Αθήνα για παράδειγμα, έπρεπε να στεγάσει κάπου 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες. Στο διάστημα 1923-1930 κατασκευάστηκαν οι συνοικισμοί του Bύρωνα, της Καισαριανής, της Νέας Ιωνίας, της Kοκκινιάς, του Υμηττού και του Ταύρου.
.
Από το 1936 μέχρι το 1940, δημιουργούνται ή ολοκληρώνονται οι οικισμοί των Λεωφόρων Αλεξάνδρας και Συγγρού, Νίκαιας, Δραπετσώνας, Ελληνικού, Ερυθρού Σταυρού, Στέγης Πατρίδος, 
της Νέας Φιλαδέλφειας, Νέας Σμύρνης, Νέας Kαλλικράτειας, Νέας Ερυθραίας, Δουργουτίου, Αγίου Ιωάννη Ρέντη και Αγίων
Αναργύρων Πειραιά.
.
.
.
Άραγε δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ο όρος αυτός στο Διεθνές Δίκαιο; Είναι τόσο ημιμαθείς;
.
Ή συμβαίνει ακριβώς αυτό που βλέπουμε παντού ολόγυρα στο νεοελληνικό μίζερο κόσμο μας: Είναι απλώς υποκριτές! Φτηνοί στο αλεύρι και ακριβοί στο πίτουρο… Συνέχεια
  |
|
|
Αφιερωμένο στην ιστορία του ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος είναι ο 14ος τόμος του καλού περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη» του Ιούλιου-Σεπτεμβρίου του 2014….
Εκτός από το ευρύτερο ενδιαφέρον που έχει το θέμα του αφιερώματος για κάθε φιλίστορα που ενδιαφέρεται για την ιστορία αυτού του τόπου, υπάρχει και διαπραγμάτευση μιας πλευράς της ιστορίας που σχετίζεται με αυτή την ίδια τη φυσική υπόσταση όλων ημών που προερχόμαστε από τις πατρίδες της καθ’ ημάς Ανατολής. Αυτό αφορά τα όσα διαδραματίστηκαν στη Μικρά Ασία (του Πόντου συμπεριλαμβανομένου) και ειδικότερα τη στάση και τη δράση του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ αυτήν την περίοδο. Το ζήτημα αυτό καλύπτουν με πολύ ενδιαφέροντα κείμενα που αναδεικνύουν και τις διαφορετικές οπτικές και προσεγγίσεις ο τ’εμέτερον ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης με το κείμενο: «Η πολιτική του ΣΕΚΕ στο Μικρασιατικό Ζήτημα» και ο ιστορικός Γιώργος Πετρόπουλος -και μέχρι πρότινος μέλος της Επιτροπής Ιστορίας της Κ.Ε. του ΚΚΕ- με το κείμενο «Η Μικρασιατική Εκστρατεία και το ΣΕΚΕ (Κ)«…
Σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα το τεύχος αυτό, το εξώφυλλο του οποίου κοσμεί ένας εξαιρετικός πίνακας του επίσης τ’εμέτερον Βάλια Σεμερτζίδη. Συνέχεια
Ο ΠΟΜΑΚΟΣ ΗΡΩΑΣ «ΓΚΙΑΟΥΡ ΙΜΑΜ»! 16 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1920!
Το 1920 οι λαοί της Μικράς Ασίας γνώριζαν καλά ότι το κεμαλικό κίνημα στην Τουρκία είναι συνέχεια του Νεοτουρκικού κινήματος και ότι έτσι δεν θα αντέξει καμιά άλλη γλώσσα ή διαφορετική εθνική ταυτότητα. Οι Πομάκοι, όταν αντιλήφθηκαν πόσο επικίνδυνο ήταν για αυτούς το κίνημα του Κεμάλ Μουσταφά, προσπάθησαν να ξεσηκωθούν. Αρχηγός τους ήταν ένας Πομάκος ιμάμης, τον οποίο οι Τούρκοι υποτιμητικά αποκάλεσαν «Γκιαούρ Ιμάμ».
Αναστάσιος Παπαδόπουλος (Κοτσά Αναστάς): Ένας άγνωστος αγωνιστής της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας
του Λάζαρου Παπαδόπουλου από τον «Δρόμο της Αριστεράς»
Η ζωή και η δράση του Αναστάσιου Παπαδόπουλου είναι ένα κομμάτι από το πάζλ των γεγονότων που διαδραματίστηκαν την περίοδο 1915-1922 στον Πόντο. Ο νεαρός οπλαρχηγός ήταν από τους πρωτοπόρους της Αντίστασης στα δύσκολα χρόνια της ποντιακής γενοκτονίας και πέρασε στην ιστορία και στο θρύλο ως Κοτσά Αναστάς (Μεγάλος Αναστάσης). Γεννήθηκε το 1896 στο χωριό Εντίκ Πουνάρ της Έρπαα (αρχαία Ηράκλεια) και ήταν γιος πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας και εγγόνι ιερέα. Μεγάλωσε μέσα σε ένα ελληνορθόδοξο περιβάλλον και γαλουχήθηκε με τα νάματα και τα ιδανικά του ανθρωπισμού και της ελευθερίας. Από μικρός έδειξε ότι ήταν ατίθασος και δυναμικός χαρακτήρας, με σπάνιες όμως ευαισθησίες υπέρ των αδύναμων και των κατατρεγμένων.
Το 1915 επιστρατεύεται στον οθωμανικό στρατό και αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες στο Τάγμα Εργασίας που υπηρετούσε. Αντιλήφθηκε γρήγορα ότι τα τάγματα αυτά ήταν «τάγματα θανάτου», ένα καλοστημένο εργαλείο μεθοδικής εξόντωσης των Ελλήνων, κατά το πρότυπο της φοβερής σφαγής των Αρμενίων που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς. Καταφέρνει να δραπετεύσει και μαζί με άλλους φυγόστρατους χωριανούς του ανεβαίνει στο βουνό Τοπ-τσαμ. Με ξεκάθαρες πλέον τις αντιλήψεις του για ένοπλη αντίσταση απέναντι στην τουρκική βαρβαρότητα, εντάσσεται στη μικρή ανταρτική ομάδα του Καπετάν Γιακώβ (Ιάκωβου Καρατελίδη). Η ένοπλη αυτή ομάδα μεγάλωνε καθημερινά με την προσέλευση νέων φυγάδων από τα γύρω χωριά του Τοπ-τσαμ. Έτσι δημιουργήθηκε ένα αξιόμαχο αντάρτικο σώμα που ως κύριο στόχο είχε την αυτοάμυνα και την προστασία του ελληνικού πληθυσμού που ήταν έρμαιο των λεηλασιών, των εξευτελισμών και των εκτελέσεων.
Ο μητροπολίτης Τραπεζούντας Χρύσανθος, μετά το τέλος της ανθρωποσφαγής στην Ανατολή την περίοδο
1914-1923 έγραψε:
«Με την ένοχη συμμετοχή δύο μεγάλων δυνάμεων της Δύσεως,
της Γερμανίας και της Αυστρίας κατά τα έτη 1914-1918,
εσφάγη από τους Νεότουρκους ολόκληρον έθνος, το Αρμενικόν και εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων απεσπάσθησαν βιαίως των εστιών τους και απέθανον εις την εξορία.
Με την ένοχη συμμετοχή των συμμαχικών Χριστιανικών δυνάμεων της Δύσεως κατά τα έτη 1919-1922, το εθνικό κίνημα των Τούρκων υπό τον Μουσταφά Κεμάλ, συνεπλήρωσε το έργο των Νεοτούρκων«.
Η διαπίστωση αυτή επανήλθε ξανά στη θύμισή μας μετά την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστήριου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) που δικαίωσε έναν Τούρκο εθνικιστή (εθνικοσοσιαλιστή καλύτερα), που είχε ζητήσει να μπορεί να αμφισβητεί τη Γενοκτονία των Αρμενίων, ενάντια στον πολιτισμικό αγαθό που είχε κερδίσει έως τώρα η Ευρώπη: την υπεράσπσιη της Μνήμης των θυμάτων από τους απογόνους των δολοφόνων. Επίσης το δικαστήριο ξεχωρίζει τη Γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί, θεωρώντας ότι είναι η μόνη αδιαμφισβήτητη. Σύμφωνα λοιπόν με το νομικό πολιτισμό της Ευρώπης -όπως εκφράζεται από το ΕΔΑΔ- υπάρχουν γενοκτονημένοι α’ διαλογής και γενοκτονημένοι για πέταμα (που συνεχώς πρέπει να αποδεικνύουν στους απογόνους των δολοφόνων και τους πληρωμένους συμπαραστάτες τοτυς ότι υπέστησαν γενοκτονία)!!! Η απόφαση αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη ότι εκείνη η συνενοχή των δυτικών της περιόδου 1914-1923 συνεχίζεται και σήμερα με τον ίδιο κυνικό τρόπο….
Η είδηση, όπως μεταδόθηκε από το ΑΠΕ-ΜΠΕ, είναι η εξής:
ΕΔΑΔ: Δεν είναι ποινικό αδίκημα η άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων
Η άσκηση ποινικής δίωξης κατά ενός ανθρώπου και η καταδίκη του επειδή αρνείται την γενοκτονία των Αρμενίων το 1915 συνιστά επίθεση στην ελευθερία της έκφρασης, απεφάνθη σήμερα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), δικαιώνοντας έναν Τούρκο που είχε καταδικαστεί στην Ελβετία.
Στην τελευταία συνεδρίαση του Δ.Σ. του Συλλόγου Μικρασιατών Ν. Καβάλας «Μνήμη Μ. Ασίας» τέθηκε στην ημερήσια διάταξη και το «θέμα του μεντρεσέ» της οδού Κολοκοτρώνη. Όπως είναι γνωστό, σύμφωνα με την πρόσφατη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, το κτίριο θα αποκατασταθεί και θα στεγάσει το Μουσείο του Συλλόγου μας, το νεοσύστατο «Μουσείο του Προσφυγικού Ελληνισμού» (και όχι «το Σύλλογο», όπως έχει γραφτεί και ειπωθεί). Επειδή στις σχετικές συζητήσεις και αντιπαραθέσεις – και εντός του Δημοτικού Συμβουλίου και κυρίως στα τοπικά ΜΜΕ – έγινε και εξακολουθεί να γίνεται λόγος για το Σύλλογό μας, συχνά με τρόπο που προδίδει άγνοια, θεωρήσαμε αναγκαίο να ενημερώσουμε υπεύθυνα τους συμπολίτες και να αποσαφηνίσουμε τη δική μας θέση για το ζήτημα αυτό.
91 χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή
Η ανιστόρητη πραγματικότητα και οι σύγχρονες βεβαιότητες – δεξιές κι αριστεροφανείς.
Του Στέργιου Π. Θεοδωρίδη
91 χρόνια από τον μεγάλο «συνωστισμό» σε εκείνη την προκυμαία της Σμύρνης. 91 χρόνια από τη Μεγάλη Καταστροφή ζώντας σε μια «ανιστόρητη» πραγματικότητα που την ορίζουν οι εθελοδουλίες των τροϊκανών υποτελών και οι γκρίζες οθόνες που στάζουν διαστρέβλωση.
91 χρόνια μετά, ζώντας τις νέες αναλγησίες πάνω στις ζωές των ανθρώπων με τις μνήμες εκείνων των «τουρκόσπορων» και των «παστρικιών» να υποτάσσονται σε ένα κάρο βεβαιότητες.
Βεβαιότητες από τη μια, των αποκρουστικών εκπροσώπων μιας ιδεολογίας που οργάνωσε και εκτέλεσε τις μεγαλύτερες γενοκτονίες και καταστροφές που γνώρισε η ανθρωπότητα και εν τέλει ευθύνεται για τη Μικρασιατική Καταστροφή, και που αυτές τις ημέρες μπαινοβγαίνουν στις ελληνικές φυλακές.
Και από την άλλη, οι βεβαιότητες των «ούλτρα εκσυγχρονιστών που προνομιακά δημοσιολογούν και αριστεροφανώς διακινούν τα προτάγματα της παγκοσμιοποίησης μαζί με όλα τα ιστορικά και πολιτισμικά πίτουρα της πεφωτισμένης Εσπερίας»1.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, που συνίσταται στο οριστικό ξεκλήρισμα των Ρωμιών και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής από την εδώ και 3.000 χρόνια παρουσία τους στις απέναντι ακτές του Αιγαίου, έτυχε και τυγχάνει μεγάλης ιδεολογικής και πολιτικής χρήσης σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου διαλόγου.
Και γι’ αυτό το ζήτημα, δηλαδή της ιστορικής εμπειρίας των Ελλήνων της Ανατολής, ένα κομμάτι της προοδευτικής ιστοριογραφίας και διανόησης στην χώρα μας κρατά μιαν αμήχανη απόσταση από την ουσιαστική εξέτασή του.
Η επιδερμική του, δε, προσέγγιση, συνοδευόμενη ενίοτε από ειρωνική στάση στις εκδηλώσεις της ζωντανής μνήμης, φαντάζει, αν μη τι άλλο, ως φοβική αντίδραση απέναντι στην αναπτυσσόμενη τα τελευταία χρόνια εθνικιστική ρητορική για το θέμα αυτό. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι να υποβαθμίζει τα ιστορικά γεγονότα και ταυτόχρονα παραχωρεί «ελεύθερο χώρο» στις εθνικιστικές απόψεις που σε αυτά τα θέματα προσπαθούν να κυριαρχήσουν υποβοηθούμενοι από το βαθύ τροϊκανό χαντάκι που βρίσκεται σήμερα η χώρα.
Ασφαλώς γνωρίζετε τον Ομέρ Ασάν!!! Θυμηθείτε κατ’ αρχάς δύο κείμενά μας:
-Μια συνέντευξη του Ömer Asan στη Λένα Σαββίδου.
Συνέντευξη στο Θ. Σπανέλη
Βρέθηκε στην Καβάλα την περασμένη εβδομάδα ο Ομέρ Ασάν, καλεσμένος του Συλλόγου Μικρασιατών Ν. Καβάλας, με αφορμή την ταινία του «Που πάς αδελφέ;». Ο Ομέρ Ασάν είναι ένας Τούρκος λαογράφος και φωτογράφος με Ποντιακή καταγωγή. Στην Ελλάδα είναι κυρίως γνωστός για το βιβλίο του «Ο Πολιτισμός του Πόντου», στο οποίο αναφέρει, μεταξύ άλλων, την ύπαρξη σημαντικού αριθμού μουσουλμάνων ομιλητών της Ποντιακής γλώσσας στην σημερινή Τουρκία. Κατά τη δεκαετία του 80′ ο Ομέρ Ασάν είχε διωχθεί για τις αριστερές πολιτικές του απόψεις, ενώ το 2002 δικάστηκε για το προαναφερθέν βιβλίο του με τη κατηγορία ότι έκανε «γραπτή προπαγάνδα με σκοπό τον διαμελισμό της Τουρκίας». Έχει βραβευτεί με το Βραβείο Ιπεκτσί για την προώθηση της Ελληνοτουρκικής φιλίας.
—————————————————————————————————————————————————————
ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ και μια ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΕΙΑ
H προσπάθεια ανακατασκευής της ιστορίας για να εξυπηρετήσει σύγχρονες απόψεις είναι γνωστή από παλιά και συναντιέται σε πολλούς και διαφορετικούς χώρους. Την έχουμε συναντήσει στο «Βιετνάμ» των Ιών, στο «Ντιεν Μπιεν Φου» του Άρειου Πάγου (έτσι είδαν κάποια στιγμή τη σχέση Ελλήνων-Μικράς Ασίας και οι δυό τους), στο «συνωστισμό» και το «Ζάλογγο» της Ρεπούση, στους «Σουλιώτες» του Καραμπελιά, στο «Κρυφό Σχολείο» των κάθε λογής εθνολαϊκιστών, στα «σταλινικά» του Γκίκα της Επιτροπής Ιστορίας του ΚΚΕ κ.λπ.
Όμως η κορυφαία πλαστογραφία, που έφερε στο φως ο μπλόγκερ Spy, ανήκει στη «Χρυσή Αυγή». Γι αυτήν κάναμε το παρακάτω σχόλιο:
Μια από τις πλέον χαρακτηριστικές ενδείξεις ότι η “Χρυσή Αυγή” απευθύνεται σε αμαθή ζώα είναι το παρακάτω κολάζ του “πυρήνα της Νυρεμβέργης” (ω ναι! στην πόλη που δικάστηκαν οι αυθεντικοί Ναζί για τα εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα υπάρχει σήμερα πυρήνας Ελλήνων νεοναζί, μεταναστών -δακτυλοδεικτούμενων και απειλούμενων από τους Γερμανούς νεοναζί….. Αυτός λοιπόν ο “πυρήνας” δημιούργησε και κυκλοφόρησε το παρακάτω:
91 χρόνια πριν, το δράμα της Ανατολής βρέθηκε στην κορύφωσή του. Οι ξενόδουλες κυβερνήσεις της Ελλάδας (κυρίως δεξιές μοναρχικές, αλλά κι οι βενιζελικές) υποταγμένες στους ξένους αφέντες επέτρεψαν να κυριαρχήσει στην Ανατολή μια από τις πιο αιματοβαμμένες εκδοχές του ρατσιστικού-μιλιταριστικού εθνικισμού: ο κεμαλισμός. Καμιά σφαίρα δεν θα φτάσει από την Ελλάδα στους αντάρτες του Πόντου, γιατί το απαγόρευσαν οι Βρετανοί ιμπεριαλιστές. Θα απαγορευτεί στους Μικρασιάτες να δημιουργήσουν δικό τους στρατό για να προστατεύσουν την πατρίδα τους και να αντισταθούν στους κεμαλιστές. Οι ξενόδουλοι-εξαρτημένοι κυβερνήτες της Ελλάδας θα απαγορεύσουν τον ίδιο το λαό να σώσει τον εαυτό του ένοπλα. Τον παρέδωσαν με πλήρη συνείδηση για το τι θα ακολουθούσε σε μια ακραία δολοφονική εθνικιστική μηχανή, αυτή του Μουσταφά Κεμάλ. Τη Σμύρνη την εγκατέλειψαν χωρίς να ρίξουν μια τουφεκιά, έστω για την τιμή των όπλων.
Γιουσουφακια βέβαια του κεμαλικού εθνικισμού και της παλαιοελλαδίτικης ξενοδουλείας υπήρξε και η ανόητη, επίσης ξενόδουλη, ψευτοαριστερά των Πουλιόπουλου-Μπεναρόγια, που ακολούθησε τότε μια δωσιλογική πολιτική. Αντί να προσπαθήσει να συμφιλιώσει τους λαούς της Μικράς Ασίας και να οργανώσει ένοπλα τις χριστιανικές και μουσουλμανικές μάζες, ενάντια σε κάθε εθνικισμό, δημιουργώντας σοβιέτ στα μικρασιατικά χωριά και τις πόλεις έπαιξε το ρόλο της πέμπτης φάλαγγας-χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία βέβαια βέβαια- και του υποστηριχτή της κεμαλικής νίκης και κατά συνέπεια της βίας ενάντια στις άτυχες μειονότητες. Αυτή η στάση δεν έχει καμιά σχέση με την Αριστερά. Είναι ένας απλός και γνήσιος αντιλαϊκός δωσιλογισμός.
Όμως η βασική ευθύνη βαραίνει τη Δεξια της Ελλάδας, τον Ιωάννη Μεταξά προσωπικά, το θεσμό της μοναρχίας, αλλά και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που εγκατέλειψε το εγχείρημα της απελευθέρωσης των απειλούμενων ελληνικών, αρμενικών, ασσυροχαλδαϊκών και κιρκασιανών πληθυσμών στα χέρια των δεξιών ντεφετιστών, των εθνικών απατεώνων-δολοφόνων του Λαϊκού Κόμματος.
Ελπίζοντας ότι θα είμαστε χρήσιμοι σε κάποιους συντρόφους μας, θυμίζουμε στην ανάρτησή μας αυτή μερικά απ’ τα άρθρα που έχουμε ανεβάσει για το θλιβερό αυτό ζήτημα, που ακόμα διχάζει την ελλαδική κοινωνία, προκαλώντας μεγάλη αμηχανία στους προσφυγικούς πληθυσμούς (Πόντιους, Μικρασιάτες, Ανατολικοθρακιώτες) που ακόμα βιώνουν το ρατσισμό και την απόρριψη -αυτή τη φορά σε επίπεδο ιστορικής ερμηνείας και καθεστωτικής ιδεολογίας.
Ο Ιωάννης Μεταξάς τώρα δικαιώνεται!!!!
Μετα τη νίκη του κατά του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του 1922, ο Τούρκος εθνικιστής-μιλιταριστής Μουσταφά Κεμάλ αποφάσισε να τη γιορτάσει με το αίμα των αμάχων της Ιωνίας, Ελλήνων και Αρμενίων.
(Οι τρεις υπεύθυνοι της τελικής φάσης της γενοκτονίας στην Ανατολή: Μουσταφά Κεμάλ, Ινονού, Τοπάλ Οσμάν)
Όσα από τα θύματά του εθνικιστή δολοφόνου (που οι πολυεθνοτικοί μουσουλμάνοι, εθνικά ψευδο-τούρκοι, θα τον ονομάσουν ΑΤΑΤΟΥΡΚ γιατί τους κατασκεύασε ως έθνος και τους μετέτρεψε σε απογόνους των κεντροασιατών εισβολέων του 11ου αιώνα) επέζησαν κατέφυγαν πρόσφυγες στην Ελλάδα και ένα μέρος εγκαταστάθηκε στη Μακεδονία και στη Θεσσαλονίκη. Οι κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας εκείμη την εποχή δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τα όσα συνέβησανστη Μικρά Ασία. Το αίμα των αθώων ουδόλως τους ενδιέφερε. Αντιθέτως, ο σφαγέας τους Μουσταφά ΚΕΜΑΛ πασά θα ανακηρυχτεί σε καλό τους φίλο. Έτσι:
–ο φασίστας-δολοφόνος Ιωάννης Μεταξάς θα τον λατρέψει με τον τρόπο του, μετωνομάζοντας την Οδό Αποστόλου Παύλου στη θεσσλονίκη σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ (1938-1955) και θα χαρίσει στο τουρκικό κράτος το σπίτι που υποτίθεται ότι γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και που ο Μεταξάς το αγόρασε από τον ιδιοκτήτη του με έξοδα του ελληνικού λαού,
Με αφορμή την πρόκριση στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου, η Εθνική μας ομάδα των Νέων U20
Η Τραπεζούντα της Παναγίας
Η ελληνική αποστολή επέστρεψε πίσω στο Γκαζιαντέπ Σάββατο μεσημέρι, αλλά την Τραπεζούντα θα την έχει πάντα στην καρδιά της, θέλω να πιστεύω. Πρώτοι από όλους θα την έχουν οι νεαροί παίκτες του Κώστα Τσάνα, όχι μόνο γιατί εδώ πέτυχαν την πρώτη πρόκριση στο β γύρο παγκοσμίου Κυπέλλου που έχει πάρει ποτέ ελληνική ομάδα ποδοσφαίρου, αλλά και γιατί το τριήμερο εκεί τους έδωσε τη δυνατότητα να αισθανθούν και περισσότερο Ελληνες και ότι παίρνουν μέρος σε ένα μεγάλο τουρνουά.
Επανειλημμένα έχουμε τονίσει από αυτήν εδώ την ψηφιακή γωνιά ότι είναι αδιανόητο να μην μπορούμε να συζητάμε τις διαφορές μας εντός ΚΑΙ της Αριστεράς αλλά ΚΑΙ της κοινωνίας. Να ΜΗΝ συζητάμε αυτά που θεωρούμε ότι μας χωρίζουν και μας οδηγούν σε σκληρές συγκρούσεις για τα ζητήματα της Μνήμης και της Ιστορίας. Πιθανότατα αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουμε την κουλτούρα του διαλόγου. Γιατί δεν έχουμε συζητήσει ποτέ, ούτε και έχουμε ενδιαφερθεί για τις παραμέτρους εκείνες που αναιρούν-ή έστω, αμφισβητούν- τις μεταφυσικές μας βεβαιότητες..
Θεωρούμε ότι η αδυναμία αυτή αποτελεί την καλύτερη απόδειξη ότι «κάτι τρέχει στη Δανιμαρκία»!
Όμως φαίνεται ότι υπάρχουν θετικές πρωτοβουλίες που αποδεικνύουν ότι παρόλη την αρνητική παράδοση, τελικά ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΙΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΑΜΕ.
Αναδημοσιεύουμε αυτούσια τη σχετική ανάρτηση από το μπλογκ ενός καλού μας φίλου:
-Τρίτη, 29 Ιανουαρίου (7.00-9.00 μ.μ.), ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ «ερμηνεύοντας τη Μικρασιατική Καταστροφή» με τη συμμετοχή των: Άλκη Ρήγου, Θανάση Καμπαγιάννη, Βλάση Αγτζίδη και συντονιστή τον Στέργιο Θεοδωρίδη,
Ο κοινωνικός και πολιτιστικός χώρος «Παίρνω Αμπάριζα» , Λυσίου και Γαλακηδών 11 – Γαλάτσι διοργανώνει διήμερο εκδηλώσεων για τα 90 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή.
Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012 ώρα 19:00
– Βλάσης Αγτζίδης
Μικρασιατική Καταστροφή και νεοελληνική κοινωνική συγκρότηση.
– Στέργιος Θεοδωρίδης
Η συνείδηση της Ιστορίας θα μας απελευθερώσει.
Η τουρκική αντιεθνικιστική άποψη για την περίοδο 1914-1923.
– Συζήτηση
Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012 ώρα 19:00
– Αφιέρωμα :
“Στις μουσικές, στις μυρουδιές εκείνης της Πατρίδας»
Μουσικές : Ελίνα Χριστοδουλάρη
Μυρουδιές : Μαρία Τσιροπούλου Συνέχεια
Του Γ. ΚΑΤΡΟΥΓΚΑΛΟΥ, καθηγητή ΔΠΘ*
Ο αστικός κόσμος της χώρας έχει επιστρατεύσει τις τελευταίες του εφεδρείες και προχωρεί ολοταχώς στο δρόμο προς τον δικό του Σαγγάριο. Στη Μικρασιατική Καταστροφή η δεξιά αντιβενιζελική συμμαχία, που είχε εκλεγεί με κεντρικό σύνθημα «οίκαδε!», δηλαδή τέλος στον πόλεμο, έστειλε, αντίθετα, το στρατό μας στην τυχοδιωκτική επίθεση στην καρδιά της Ανατολίας. Έτσι και σήμερα η τρικέφαλη κυβέρνηση, αν και έχει εκλεγεί με κεντρικό σύνθημα την επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και την παραμονή της χώρας στην Ευρώπη, φαίνεται να εγκαταλείπει τον πρώτο στόχο, θέτοντας στη θέση του μια ακαθόριστη και χωρίς κόκκινες γραμμές «αναθεώρηση», που μάλλον θα εκφυλιστεί στην απλή επιμήκυνση. (Η σημειολογία δεν είναι πολιτικά αδιάφορη, ούτε αθώα: «αναθεωρήσεις» του Μνημονίου γίνονται ούτως ή άλλως σε κάθε επίσκεψη της τρόικας, ως διαδικασία ελέγχου εφαρμογής των μέτρων και χωρίς, φυσικά, να συνδέονται με αναπροσανατολισμό πολιτικών.)
Η εγκατάλειψη της πρώτης δέσμευσης αναπόφευκτα θα φέρει και την αναίρεση της δεύτερης: συνεχίζοντας στην αδιέξοδη ρότα του Μνημονίου, η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί έξω από την Ευρώπη, με ανάλογο δραματικό τρόπο με αυτόν που έχασε τις ιστορικές της κοιτίδες στην Ασία. Και τούτο γιατί η μνημονιακή συνταγή δεν είναι μόνο κοινωνικά άδικη και οικονομικά διαλυτική, είναι πλήρως ανεφάρμοστη και οδηγεί στην άτακτη χρεοκοπία, η οποία θα συμβεί την επόμενη φορά που οι δανειστές μας θα αποφασίσουν να «τραβήξουν την πρίζα» είτε επειδή τα νούμερα δεν θα βγαίνουν, λόγω της συρρίκνωσης της οικονομίας, είτε επειδή η κοινωνία δεν θα αντέχει άλλο τα προγραμματισμένα πρόσθετα βάρη.
Συνέχεια
ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΜΟΝΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ (και αρκετούς ακόμη βέβαια…)
γιατί βρισκόμαστε στο απίστευτο εκείνο σημείο, όπου:
Οι απόγονοι των δολοφόνων του Ελληνισμού της Ανατολής να ομνύουν στη μνήμη των θυμάτων
Το ότι οι Νεοέλληνες έχουν κοντή μνήμη και ότι εύκολα μπορούν να τους δουλέψουν και να τους τουμπάρουν οι διάφοροι πονηροί και επιτήδειοι, το έχουν καταλάβει όλοι. Ένας από τους τελευταίους που το πήρε είδηση είναι ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής, που τελευταία οσμίστηκε ψαχνό και σαν κοράκι όρμησε πάνω στον προσφυγικό ελληνισμό.
Τολμά να σκυλεύει στην προσφυγική Μνήμη αυτός που είναι ένας από τους κυριότερους πολιτικούς κληρονόμους των δολοφόνων του Λαϊκού Κόμματος, της μοναρχίας και του Ιωάννη Μεταξά:
–που δεν έστειλαν ούτε μια σφαίρα στους Πόντιους αντάρτες όταν έδιναν τον τίμιο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα,
–που απαγόρευσαν τους Ίωνες να εξοπλιστούν, να δημιουργήσουν ντόπιο μικρασιατικό στρατό και να κηρύξουν την Ανεξαρτησία της Ιωνίας και εν τέλει
–τους παρέδωσαν συνειδητά στο σπαθί των τσετών του Μουσταφά Κεμάλ πασά..
Αυτών –δηλαδή του Ιωάννη Μεταξά και της φασιστικής του συμμορίας – που το 1938 μετωνόμασαν την Οδό Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη των προσφύγων-θυμάτων του Μουσταφά Κεμάλ σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ
Τολμάει ακόμα να μιλάει για τα θύματά μας από το σταλινισμό συνεπικουρούμενος από τον άλλο αλήτη, τον Μάκη Μαϊλη. Μόνο που δεν λέει ότι στο στόχαστρο του σταλινισμού βρέθηκαν πρώτα οι Πόντιοι μαζί με τους ελλαδίτες κομμουνιστές, ότι καταστράφηκε η σοβιετική ελληνική κοινωνία.
Μόνο που θυμήθηκε πολύ αργά και αυτή τη μεγάλη τραγωδία του νεότερου ελληνισμού!!!!!
Αποσιωπά συνειδητά το γεγονός ότι ο δικός του Πατερούλης, ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς που μάλλον έτρεφε μεγάλη συμπάθεια για τον Στάλιν, είχε απαγορεύσει την είσοδο των καταδιωγμένων Ελλήνων από τον Στάλιν στην Ελλάδα. Μόνο όταν απελάθηκαν 25.000 γυναικόπαιδα το 1938-39 αναγκάστηκε να τα δεχτεί. Ότι τους είχε υπό επιτήρηση ως ύποπτους εθνικών φρονημάτων…
«Κίνητρο για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου
(σ.τ.Π&Α: της εισήγησης στον Άρειο Πάγο), υπήρξε η βαθιά μου
πεποίθηση, και μάλιστα από πολλά χρόνια πριν, ότι οι
ΕΞ καταδικάστηκαν άδικα για κάτι που άλλοι
εμπνεύστηκαν κι άλλοι επιχείρησαν
να υλοποιήσουν… Ήταν ορατό από πολύ νωρίς πως το εγχείρημα για την
ενσωμάτωση της Ιωνίας στην ελλαδική επικράτεια ήταν ανέφικτο..»
(Νίκος Τσάγγας, Η αθώωση των Εξ και η ανατροπη της ιστορίας, 1012)
Σίγουρα θυμάστε τη σύγκρουσή που κράτησε αρκετό καιρό και αφορούσε τη Δίκη μόνο των Έξι από το σύνολο εκείνης της εγκληματικής ηγεσίας της «Μικράς πλην Εντίμου Ελλάδος», που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή, ευνόησε (ίσως και να επιδίωξε) τη σφαγή του χριστιανικού πληθυσμού της Σμύρνης από τα στίφη του Μουσταφά Κεμάλ (προς τιμήν του οποίου ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς ονόμασε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ την Οδό Αποστόλου Παύλου, ο Ελ. Βενιζέλος τον πρότεινε για Νόμπελ Ειρήνης και το ΚΚΕ ακόμα τον θεωρεί «μέγα εθνικοαπελευθερωτή»).
Θα γνωρίζετε ασφαλώς και την απίστευτη μεθόδευση και εξέλιξη εντός του Αρείου Πάγου, που έως τότε δεν είχαν καν αποτολμήσει οι ακροδεξιές δικτατορίες που έζησε αυτός ο έρμος τόπος. Η μεθόδευση έγινε μεσούσης της δημοκρατίας, αναδεικνύοντας την αλλοτρίωση που μαστίζει την κοινωνία μας.
Γιατί πως αλλιώς μπορείς να περιγράψεις το γεγονός ότι οι απολογητές των ενόχων της Μικρασιατικής Καταστροφής, αντί να δηλώσουν και να ζητήσουν έμπρακτη συγγνώμη από τους απογόνους των θυμάτων των πολιτικών τους ειδώλων, μεθόδευσαν την απαλλαγή τους από κάθε κατηγορία ώστε ηθικά να παραδοθούν άσπιλοι στο δικαστή της ιστορίας.
Όπως φαίνεται, κύριο ρόλο σ’ αυτή την πολιτική μεθόδευση που εκμεταλλεύτηκε τη θεσμική θέση του Άρειου Πάγου εντός του πολιτειακού μας συστήματος, είχε ένας αντιεισαγγελέας. Ο Νίκος Τσάγγας, ο οποίος την ιστορικο-φιλοσοφικο-πολιτική του εισήγηση την ανεμίζει πλέον υπερηφάνως ως «Αθώωση των Εξ» και ως «Ανατροπή της Ιστορίας».
Το εγχείρημα της Ρεπούση ωχριά μπροστά στο αναθεωρητικό θράσος του Τσάγγα.
“Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία”….
Από το 1994 μια νέα “εθνική επέτειος” ήρθε να προστεθεί στο πάνθεον των εθνικών επετείων. Μόνο που τούτη ήταν αποτέλεσμα μιας υπόγειας και απρόσμενης κίνησης της προσφυγικής κοινωνίας των πολιτών, που διεκδικούσε τη δικιά της ιστορική Μνήμη, την εγγραφή της στη συλλογική μνήμη του έθνους-κράτους και τη συμμετοχή στο κοινό αφήγημα. Έτσι, το 1994 οι πρόσφυγες του ’22 πέτυχαν την πρώτη πολιτική κατάκτηση σ’ εναν χώρο, μάλλον άξενο, με ένα κράτος εχθρικό προς τη διατήρηση της προσφυγικής Μνήμης.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι…
Από τότε κάθε χρόνο εκπαιδευτικοί -με δική τους πρωτοβουλία και με την κάλυψη της επίσημης αναγνώρισης και της αναγκαστικής συμμόρφωσης του υπ.Παιδείας- προσπαθούν να οργανώσουν παρουσιάσεις του ιστορικού αυτού 
γεγονότος, κυρίως στις περιοχές που εγκαταστάθηκαν είτε οι πρόσφυγες του ’22, είτε οι νέοι πολυάριθμοι Πόντιοι πρόσφυγες της Σοβιετικής κατάρρευσης, αλλά και αλλού…..
Όλα αυτά πραγματοποιούνται σε μια μη ευκαταφρόνητη κλίμακα, μακρυά από το κυρίαρχο λάιφ στάιλ και τη γνωστή αγοραία δημοσιογραφία, αγνοημένα και περιφρονημένα από μια ενσωματωμένη και αστικοποιημένη Αριστερά που “ζει με και από τους μύθους της”, αλλά και από μια κυρίαρχη ιστοριογραφική αντίληψη που πορεύεται και στοχάζεται παρακάμπτοντας τις ενοχλητικές παραμέτρους……
Σε μία ιδιαίτερης σημασίας ενέργεια για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ασσυρίων και Ελλήνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, διεθνούς φήμης γενοκτονολόγοι, μέλη της Διεθνούς Ένωσης Γενοκτονολόγων, συνυποστηριζόμενοι και από ασσυριακούς και ελληνικούς κοινωνικούς, πολιτιστικούς και θρησκευτικούς συλλόγους, απέστειλαν επιστολή προς το Κοινοβούλιο του Ισραήλ, την Κνεσσέτ, ζητώντας να συμπεριληφθεί η Γενοκτονία κατά των Ασσυρίων και των Ελλήνων σε οποιαδήποτε μελλοντική νομοθεσία που να αφορά στην αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων, μεταδίδει το Ασσυριακό Διεθνές Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΙΝΑ).
Με αφορμή κάποιες εκδηλώσεις του Ιδρύματος Ωνάση
Καλά περάσαμε στις γιορτές με τον Εφραίμ, τον Παπαδήμο, τον Καρατζαφέρη και τον Γιωργάκη! Ήρθε όμως μια πρόσκληση από τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση για να ταράξει τη χριστουγεννιάτικη Νιρβάνα μας.
Η πρόσκληση αφορούσε μια εκδήλωση με τίτλο: Τα «κομμένα» σχολικά εγχειρίδια της Ιστορίας. Το σχετικό σκεπτικό, αναφέρει:
«Η Ιστορία της ΣΤ´ Δημοτικού είναι μόνο το πιο πρόσφατο από μια σειρά παραδειγμάτων σχολικών εγχειριδίων Ιστορίας που προκάλεσαν τόσο σφοδρές αντιπαραθέσεις, ώστε εντέλει το Υπουργείο Παιδείας να υποχρεωθεί να τα αποσύρει, προκειμένου να ηρεμήσουν τα πνεύματα… Η εκδήλωση εντάσσεται στον κύκλο Η αφήγηση της Ιστορίας και η διδασκαλία της ως ιστορικά φαινόμενα που φιλοδοξεί να αναδείξει κρίσιμα ζητήματα όπως η διαμόρφωση της συλλογικής συνείδησης μέσα από την αντιμετώπιση του μαθήματος της Ιστορίας στο σχολείο και μέσα από τη δημόσια συζήτηση για θέματα ιστορίας, ή το ζήτημα της διάστασης που συχνά παρατηρείται ανάμεσα στην Ιστορία των ειδικών ιστορικών και την «επίσημη» σχολική εκδοχή της ιστορίας αλλά και τη δημόσια ιστορία γενικότερα. Ακόμα, το πώς πολιτικοί στόχοι και γενικότερες κοινωνικές τάσεις μιας εποχής επηρεάζουν τον τρόπο διδασκαλίας της Ιστορίας.»
Με δυο λόγια, εμείς καταλαβαίνουμε ότι η απόκρυψη σημαντικών ιστορικών γεγονότων από τους «ειδικούς ιστορικούς» -όπως οι Γενοκτονίες που συνέβησαν στην Ανατολή από έναν ακραίο εθνικισμό, η εν ψυχρώ σφαγή της Σμύρνης από τους κεμαλικούς, η αποσιώπηση της Οκτωβριανής Επανάστασης, η εσωτερική σύγκρουση στην Κατοχή με τους δωσίλογους, η ξένη επέμβαση, ο Εμφύλιος και τα μετεμφυλιακά γεγονότα, τα Σεπτεμβριανά του ’55, η αποκιοκρατία και ο ρόλος της στο Κυπριακό- όχι μόνο δεν καταγγέλονται ως «στρατευμένη δουλόφρων ιστοριογραφία», αλλά αντιθέτως θεωρείται -από τους οργανωτές- ότι αποτελεί στοιχείο προς υπεράσπιση, μιας και οι «αντίπαλοι» είναι οι «αδαείς» -κατά τους οργανωτές πάντα- που εκφράζουν είτε την ««επίσημη» σχολική εκδοχή της ιστορίας αλλά και τη δημόσια ιστορία γενικότερα«» .
Αναγνώριση των Γενοκτονίων κατά των Αρμενίων, των Ασσυρίων και των Ελλήνων ζητούν Αυστραλοί πολιτικοί
επιμ. Δρ. Βασιλείου Θ. Μεϊχανετσίδη
25 Νοεμβρίου 2011 – Σε μία άνευ προηγουμένου εξέλιξη, επτά Ομοσπονδιακά Μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων της Αυστραλίας επιβεβαίωσαν δημόσια ενώπιον της Βουλήςτην ιστορική πραγματικότητα της Αρμενικής, Ασσυριακής και Ελληνικής Γενοκτονίας και κάλεσαν την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση της Χώρας τους να αναγνωρίσει το έγκλημα αυτό κατά της ανθρωπότητας, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση Τύπου, που εξέδωσεηΑρμενική Εθνική Επιτροπή Αυστραλίας.
Οι βουλευτές Craig Kelly, Malcolm Turnbull, Michae Danby και Joel Fitzgibbon – νέοι υποστηρικτές αυτού του θεμελιώδους για την ανθρωπότητα ζητήματος – προσέθεσαν τη στήριξή τους στους συναδέλφους τους John Alexander, Joe Hockey και Paul Fletcher, αποδίδοντας με αυτόν τον τρόπο την οφειλόμενη τιμή στα θύματα της Πρώτης Γενοκτονίας του 20ου αιώνα.
Οι κοινοβουλευτικές τοποθετήσεις συνέπεσαν με την επίσκεψη στην Καμπέρρα εκπροσώπων από την Αρμενική Εθνική Επιτροπή Αυστραλίας (Armenian National Committee of Australia, ANCA), το Αυστραλιανό Ελληνικό Συμβούλιο (AustralianHellenicCouncil, AHCA) και την Παγκόσμια Ασσυριακή Συμμαχία της Αυστραλίας (Assyrian Universal Alliance o fAustralia, AUAA) με σκοπό την προώθηση της υπόθεσης αναγνώρισης της γενοκτονίας. Η επίσκεψη έλαβε χώρα στα πλαίσιατης Εβδομάδας Προώθησης 2011 (AdvocacyWeek 2011), που διοργάνωσε η Αρμενική Εθνική Επιτροπή Αυστραλίας με σκοπό να προωθήσει την αναγνώριση από το Κοινοβούλιο και την Κυβέρνηση της Αυστραλίας των Γενοκτονιών που διέπραξε η οθωμανική Τουρκία.
Η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη από το ΚΚΕ είναι πλέον γεγονός.
Όπως και η παράλληλη αποκατάσταση δύο θυμάτων του: του Νίκου Βαβούδη και του Άρη Βελουχιώτη…
Στο ποστ αυτό δεν θα μας απασχολήσει ο κομματικός ρόλος του Ζαχαριάδη, ούτε η αντιφατική του δράση μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ούτε η ιδιαιτέρως αξιοπρεπής διαμονή του στο Νταχάου του θανάτου (όπου τύχαινε της παράδοξα καλής συμπεριφοράς των Ναζί τη στιγμή που στην Ελλάδα εκτελούσαν κάθε κομμουνιστή που έπεφτε στα χέρια τους), ούτε την προνομιακή συμπεριφορά που του επιφύλαξαν οι Αμερικανοί μετά την απελευθέρωσή του. Ούτε φυσικά τον καταστροφικό ρόλο του κόμματος Νέου Τύπου και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στο Λαϊκό Επαναστατικό Κίνημα….
Θα προβάλλουμε απλώς τρεις δηλώσεις του Νίκου Ζαχαριάδη από την εποχή της παντοδυναμίας του και μία λίγο πριν τη δραματική του αυτοκτονία στη Σιβηρία:
Α)«Το ΚΚΕ καταγγέλλει ανοιχτά τον Άρη Βελουχιώτη»
«Ο σύντροφος Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Βελουχιώτης και ύστερα από την συμφωνία της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του..
Η δράση αυτή , που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει την συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματα της , δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοικτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη..
Όπως είναι γνωστό , ο Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στον καιρό της δικτατορίας είχε πιαστεί και είχε κάνει δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του ΚΚΕ» (Ριζοσπάστης, 12 Ιουνίου 1945).
Β) Μετά την αυτοκτονία του Νικόλαου Βαβούδη και τη σύλληψη των Μπελογιάννη-Πλουμπίδη, ο Νίκος Ζαχαριάδης δηλώνει στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα»:
«…δεν σκοτώθηκε, αλλά φυγαδεύτηκε στην Αμερική και τρώει τα δολάρια της προδοσίας με γυναίκες»
Αφού η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δικαιώνει το φασίστα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, που χάρισε στο τουρκικό κράτος το σπίτι που υποτίθεται ότι γεννήθηκε ο ακροδεξιός εθνικιστής-μιλιταριστής χασάπης των λαών της Ανατολής Μουσταφά Kεμάλ πασά και μετωνόμασε την Οδό Αποστόλου Παύλου σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ (1938-1955), ας της αφιερώσουμε αυτό το ποστ.
Ας θυμηθούμε πως 
εξόντωσε ο Μουσταφά Κεμάλ πασά (πάλαι ποτέ αγαπημένος ήρωας της αμνήμονος ελληνικής Δεξιάς) τους άμαχους Έλληνες και Αρμένιους ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ του ελληνοτουρκικού πολέμου. Τους εξόντωσε με την ευλογία της τότε Δεξιάς της «μικράς πλην εντίμου Ελλάδος», της μοναρχικής κυβέρνησης των αχρείων του Λαϊκού Κόμματος, που τους εγκατέλειψε συνειδητά στο έλεος των τσετών του Κεμάλ, αφού πρώτα τους αφόπλισε… Δυστυχώς, η ιστορία αυτή είναι αποσιωπημένη έως σήμερα από την καθεστωτική (αλλά και αντικαθεστωτική) φιλολογία και αποτελεί άλλη μια «άγνωστη σελίδα».
Διαβάστε την συγκλονιστική αφήγηση -όπως δημοσιεύτηκε σε ένα πρόσφατο αφιέρωμα στην Ελευθεροτυπία– ενός μικρού τότε κοριτσιού από τη Φώκαια της Μικράς Ασίας που μετά από το Σεπτέμβρη του ’22, στάλθηκε αιχμάλωτη στα ενδότερα μαζί με τους υπόλοιπους Φωκιανούς, :
.
(*) Από τη Φώκαια Σμύρνης
Είμαι η Αγγελική, του καπετάν Νικολή Πολίτη η κόρη από τις Νέες Φώκιες της Σμύρνης. Το 22 ήμουν ένα κοριτσάκι 6 έως 7 χρονών.
Ο πατέρας μου ήταν καπετάνιος. Είχαμε ένα μεγάλο καΐκι. Το είχε ονομάσει ο πατέρας μου «Πανούσα», επειδή έλεγαν την μητέρα μου Παναγιώτα και επειδή την αγαπούσε πολύ ονόμασε το καΐκι.
Ημασταν 6 άτομα, παιδιά και ο πατέρας και η μητέρα. Ο πατέρας μου ήταν από την Κωνσταντινούπολη και ήλθε στις Φώκιες και παντρεύτηκε λέγανε την ωραία Παναγιώτα. Ζούσαμε πολύ καλά διότι είχαμε πολύ περιουσία. Ο πατέρας μου ήταν μοναχοπαίδι.
Είχαμε δύο σπίτια. Το ένα ήτανε στο Φαρδί Σοκάκι και το άλλο έξω από την πόλη. Ο πατέρας μου είχε 400 δένδρα ελιές, είχε ένα αμπέλι στα 3 πηγάδια και το άλλο στα Μερσινάκια.
Τώρα θα γράψω για την Καταστροφή.
Μετά το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου οι εθνικιστές του Μουσταφά Κεμάλ Πασά πυρπόλησαν τη Σμύρνη και κατέσφαξαν τον ελληνικό και αρμενικό πληθυσμό. Συνένοχος στο τρομακτικό έγκλημα ήταν και η ελληνική κυβέρνηση, η οποία ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ ΣΤΟΥΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ για να μην «δημιουργηθεί προσφυγικό πρόβλημα στην Ελλάδα«…
(πρώτη δημοσίευση 14-9-2007)
Το πρώτο βιβλίο στην αγγλική γλώσσα αποκλειστικά αφιερωμένο στην γενοκτονία των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, κυκλοφόρησε στις 19 Μαΐου από τον εκδοτικό οίκο Μέλισσα Ιντερνάσιοναλ, με τον τίτλο Η Γενοκτονία των Οθωμανών Ελλήνων – Μελέτη της Εθνικής εκστρατείας για την εξολόθρευση των Χριστιανών της Μικράς Ασίας (1912-1922) και οι Συνέπειές Της – Ιστορία, Νομοθεσία, Θύμησες.
Το βιβλίο αντιπροσωπεύει μια συλλογική προσπάθεια να σκιαγραφηθεί, μέσα από εκτενή μελέτη, η προμελετημένη καταστροφή και εξάλειψη της ελληνικής παρουσίας που κάλυπτε για περισσότερες από τρεις χιλιετίες στον τόπο που ιδρύθηκε η μετέπειτα Τουρκική Δημοκρατία. Η γενοκτονία των Οθωμανών Ελλήνων ανήκει σε μια ευρύτερη γκάμα διαδικασιών που χαρακτηρίζουν την περίοδο της μετάβασης από τη Οθωμανική Αυτοκρατορία στην ίδρυση της Δημοκρατίας της Τουρκίας, και που κατά το μεγαλύτερο μέρος τους ήταν κατευθυνόμενες από μια ομάδα εκλεκτών οι οποίοι αποσκοπούσαν στην δημιουργία ενός μοντέρνου, εθνικού κράτους.
Ο Ραφαήλ Λέμκιν, νομικός ακαδημαϊκός, ο οποίος εισήγαγε τη λέξη γενοκτονία στο διεθνή νόμο, διαμόρφωσε τις πρώτες του ιδέες για τον ορισμό αυτού του εγκλήματος πολέμου, μελετώντας τον αφανισμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, ενώ ο διακεκριμένος τουρκολόγος Νεοκλής Σαρρής τόνισε ότι η εξολόθρευση των χριστιανικών μειονοτήτων αποτέλεσε βασικό στοιχείο της δημιουργίας της Τουρκικής Δημοκρατίας. Οι συντάκτες αυτού το τόμου, Τ. Χόφμαν, Μ. Μπιόρνλαντ και Β. Μεϊχανετσίδης, υπογραμμίζουν την πρόσφατη απόφαση της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών (στο θέμα της) Γενοκτονίας να αναγνωρίσουν την Ελληνική και Ασσυριακή Γενοκτονία και υποδεικνύουν την ύπαρξη ενός ευρύτερου κύκλου θυμάτων.
Ένας φίλος μας έστειλε ένα πολύ καλό κείμενο τoυ Κωσταντινουπολίτη, καθηγητή στο ΕΜΠ Νίκου Ουζούνογλου, που εκφράζει τον ελληνισμό της Ανατολής (που συνετρίβη από τις ίδιες δυνάμεις που οδήγησαν στη σημερινή κρίση), δημοσιεύτηκε στο Ενημερωτικό Δελτίο του Νέου Κύκλου Κωνσταντινουπολιτών (Ιούλιος 2011). Το αναδημοσιεύουμε:
Η παρατεταμένη κρίση που βρίσκεται η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ήταν αναμενόμενη εδώ και πολλά χρόνια αφού όλες οι προϋποθέσεις για να έλθει είχαν ετοιμαστεί από τις πολιτικές ηγεσίες που κυβέρνησαν τον τόπο τις τελευταίες 
δεκαετίες. Εδώ και πολλά χρόνια έχει εγκαταλειφθεί οποιαδήποτε όραμα και βούληση για ανάπτυξη και δημιουργία από τις πολιτικές ηγεσίες. Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες η όλη οικονομική ιδεολογία βασίστηκε στον συνεχή δανεισμό από το εξωτερικό, σε συνδυασμό με την διαφθορά που ενορχηστρώθηκε με την συνεργασία πολιτικών των κυβερνώντων κομμάτων που είχε σαν αποτέλεσμα η Ελλάδα να βρίσκεται στο επίπεδο της διαφθοράς μεταξύ των πρώτων χωρών παγκοσμίως. Αν δει κανείς την διεθνή αξιολόγηση του επιπέδου της διαφοράς βλέπει την χώρα μας δυστυχώς με τον δείκτη 3.5 να έπεται από το Μαλαούι με αντίστοιχο δείκτη 3.4 (http://en.wikipedia.org/wiki/Corruption_Perceptions_Index). Με την διασπάθιση των δημόσιων πόρων, κυρίως κάνοντας κατάχρηση της πραγματικής εξωτερικής απειλής, σπαταλήθηκε ποσό περίπου 150 δισεκατομμυρίων ευρώ την περίοδο 1996-2004. Η αναποτελεσματική αξιοποίηση των πόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (π.χ. το Υπουργείο Υγείας είχε μόλις 10% απορροφητικότητα από τα κονδύλια της Ε.Ε. επειδή δεν είναι δυνατή η εφαρμογή διαδικασιών που εμπεριέχουν διαφθορά και έτσι χάθηκαν τεράστια ποσά σε όφελος της Υγείας).
Σε όποιες δε περιπτώσεις υπήρξε απορρόφηση Κοινοτικών κονδυλίων, με την κακοδιαχείριση που ακολουθήθηκε, προέκυψαν καταστροφικά αποτελέσματα για τον παραγωγικό δυναμικό της χώρας σε πολλούς τομείς και πρωτίστως στην αγροτική βιομηχανία. Με τις παράλογες επιδοτήσεις ο αγροτικός τομέας οδηγήθηκε σε κατάρρευση. Βέβαια όλα αυτά συνδυάστηκαν με την παλινόρθωση του παλαιοκομματικού συστήματος και την εγκατάλειψη ουσιαστικής πολιτικής δράσης για την επίλυση των ζωτικών ζητημάτων του τόπου. Κορυφαία εκδήλωση του παλαιοκομματισμού είναι ο νεποτισμός και το κυλιόμενο κλειστό σύστημα της οικογενειοκρατίας που δεν περιορίζεται σε τρεις δυναστείες αλλά και σε πολλές μικρότερες με έντονο τοπικιστικό χαρακτήρα. Οι αιτίες αυτές έχουν οδηγήσει στην ζοφερή κατάσταση στην χώρα που το παρών πολιτικό σύστημα φαίνεται ότι αδυνατεί να ανταπεξέλθει.
Ένα νέο εξαιρετικό βιβλίο παρουσιάζεται την ερχόμενη Τετάρτη στην Αθήνα…
Το βιβλίο αυτό διαπραγματεύεται τη σημασία της Μνήμης στο τέλος της Νεωτερικότητας και τον τρόπο που τη διαχειρίζονται τόσο τα θύματα όσο και οι θύτες. Τρεις ιστορικοί επιχειρούν να φέρουν στο φως τις πολιτικές αντιμετώπισης των επίμαχων και τραυματικών γεγονότων που σημάδεψαν την Ιστορία του 20ου αιώνα.
Με ενδεικτικές μελέτες από όλο σχεδόν τον κόσμο -Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία, Ιαπωνία, Κίνα, ΗΠΑ, Σοβιετική Ένωση (σοβιετικός ελληνισμός και σταλινικές διώξεις), Ελλάδα και Τουρκία(γενοκτονία Ποντίων και ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία)- επιχειρούν να συμβάλλουν στην κατανόηση των πολλαπλών τρόπων αναμέτρησης των σύγχρονων κοινωνιών με τις “σκοτεινές σελίδες” της Ιστορίας τους και ως εκ τούτου στην κριτική διαβούλευση με στόχο την ιστορική αυτογνωσία. Συνέχεια
Λίγες μέρες πριν έγινε ένα μεγάλο μπέρδεμα με ένα φίλο που μας πρότεινε να αναρτήσουμε την Ανακοίνωση του ΚΚΕ για την επέτειο των 90 χρόνων του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας με το “μήνυμα της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα”, ώστε να ξεκινήσει μια συζήτηση για όλα αυτά. Εμείς, θεωρώντας ότι μοιραζόμασταν μια κοινή αντίληψη της Ιστορίας και με την φόρτιση που προκάλεσε η ανάγνωση της «Ανακοίνωσης» συντάξαμε και ανεβάσαμε το: Το ΚΚΕ, τα Μικρασιατικά και ο νόμος 815.
Δυστυχώς δεν έγινε κατορθωτό να γίνει μια συζήτηση όπως θα επιθυμούσε ο συγκεκριμένος φίλος. Για μας, τέτοιες συζητήσεις είχαν γίνει αρκετές φορές στο παρελθόν και λίγο πολύ είχαμε συγκλίνει ως κολεχτίβα σε μια συγκεκριμένη προσέγγιση. Αλλά όπως φαίνεται το γεγονός της ύπαρξης τέτοιων θέσεων για την περίοδο εκείνη -όπως αυτή της «Ανακοίνωσης» του ΚΚΕ- που αναπαράγονται με τόση ευκολία, κάνει επιτακτική την ανάγκη να επανερχόμαστε διαρκώς στο ζήτημα προσπαθώντας να ξεκαθαρίσουμε ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!
ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΙΧΣΑΝ ΤΕΒΦΙΚ ΚΙΡΤΣΑ
του Ηλία Ακριτίδη geminlis@hotmail.gr
Αυτοσχέδιος κοινωνικός παρατηρητής ευπαθής στα ανθρώπινα δεινά, δικά μας και ξένα, αισθάνομαι τον αχό μιας αέρινης ξωτικής νοσταλγίας που έρχεται απ την εκείθεν πλευρά του Αιγαίου, στοιχειώνει τους γύρω μου, διαποτίζει τις καθημερινές αντιδράσεις και πολλές φορές μονοπωλεί τις τρικυμισμένες συζητήσεις στις συντροφιές μου.
ΜΕΣΟΒΟΥΝΟ (ΚΡΕΜΙΤΣΑ) ΙΟΥΝΙΟΣ 2010 Οι οργανοπαίχτες άρχισαν να παίζουν έναν μακρόσυρτο λυπητερό σκοπό φερμένο ίσως από την περιοχή του Αμπές της Σεβάστειας του Πόντου. Ο στίχος που συνήθως τραγουδούσαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας πάνω στον σκοπό αυτό ήταν:
Μάνα σταυρόν ‘κι θα ευρίκ’ς //σ΄ερήμον το ταφόπο μ’ // μόνον τα ξεροχόρταρα // θα δείκνε σε τον τόπον ///
[ Μάνα σταυρό δεν θα βρεις// στον έρημο τον τάφο μου//μόνο μερικά ξεροχόρταρα// θα σε δείχνουν το μέρος του τάφου]
Μικρασιατική Καταστροφή – Μνήμη και λήθη
Του Κυριάκου Λυκουρίνου
14 Σεπτεμβρίου, «Ημέρα Μνήμης» και πάλι για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ογδόντα οκτώ χρόνια πέρασαν από τότε και θα ’λεγε κανείς ότι η μνήμη «γέρασε» μαζί με τους ανθρώπους. Κι όμως μόλις που ενηλικιώθηκε κι έχει σφρίγος νεανικό.
Ας κυριολεκτήσουμε: Για περίπου επτά δεκαετίες η τραγωδία του μικρασιατικού ελληνισμού ήταν ένα θέμα καλυμμένο με σιωπή. Ο πολιτικός κόσμος είχε επιλέξει να ξεχαστούν τα πάντα, η ιστορική επιστήμη το είχε θέσει στο περιθώριο, η τέχνη σχεδόν το αγνοούσε, για την εκπαίδευση ήταν ανύπαρκτο. Με τους κρατικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς να επιδιώκουν τη λήθη, ο μικρασιατικός κόσμος και η καταστροφή του βρέθηκαν έξω από το οριοθετημένο πλαίσιο της εθνικής μνήμης.
Στο… σκαμνί για την τριπλή γενοκτονία
του Γιώργου Αποστολίδη gapostolidis@pegasus.gr
Η αποκατάσταση της αλήθειας και η διεθνής αναγνώριση της εξόντωσης Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων είναι ο στόχος Συνεδρίου που θα γίνει στις 17-19 Σεπτεμβρίου στην Παλαιά Βουλή.
Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο… Από τη μια πλευρά η ποντιακή διάλεκτος που ακόμα είναι ζωντανή, ο κεμεντζές (ποντιακή λύρα) και οι χοροί κότσαρι και πυρρίχιος. Από την άλλη μαρτυρίες για ομαδικούς τάφους στη Σαμψούντα και το Γαβάκ, την Ερπάα και το Γιαζισλάρ, εκεί όπου οστά ανακαλύφθηκαν τυχαία και κατέληξαν σε ποτάμι της περιοχής.
Οι μνήμες του Πόντου διατηρούνται έναν αιώνα μετά τη σφαγή και το διωγμό Αρμενίων, Ασσυρίων και Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τη γη που γεννήθηκαν. Στην αποκατάσταστη της αλήθειας και τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας στοχεύει και το μεγάλο διεθνές συνέδριο που θα διεξαχθεί την επόμενη εβδομάδα (17-19 Σεπτεμβρίου) στην Αθήνα, στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής. Υπό τον τίτλο «Τρεις γενοκτονίες, μία στρατηγική», σειρά επιστημόνων θέτουν στο ίδιο πλαίσιο τα όσα υπέστησαν οι λαοί της Ανατολής, Ελληνες, Αρμένιοι και Ασσύριοι στις αρχές του 20ού αιώνα. Αναλύουν τα γεγονότα και υπογραμμίζουν την τεράστια σημασία που έχει σήμερα η διεθνής καταδίκη της γενοκτονίας, την οποία άλλωστε ο ΟΗΕ έχει χαρακτηρίσει ως «έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας».
Φαίνεται ότι κάποιοι Αρεοπαγίτες έχουν βαλθεί να υπονομεύσουν το κύρος του Ανώτατου αυτού οργάνου που κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Δείχνουν σα να υπηρετούν ιδεολογικές δουλείες, που τους οδηγούν στο να υπερβαίνουν το ρόλο τους και να μετατρέπονται σε απολογητές της πλέον βρωμερής και προδοτικής πολιτικής που ακολούθησε ποτέ πολιτική ηγεσία αυτού του τόπου.
Προτείνουν την αθώωση των Έξη εγκληματιών που οδήγησαν τους Έλληνες στη Μικρασιατική Καταστροφή, στην oριστική Έξοδο των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων από τα μικρασιατικά εδάφη, στη δικαίωση της πολιτικής Γενοκτονιών που επέλεξε ο τουρκικός εθνικισμός.
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
 | παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… |
 | Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… |
 | Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… |
 | Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… |
 | Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… |
| Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… |
| Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… |
| Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο… |
 | kostas pagan στη -Περί κράτους. Η άποψη του Νίκ… |
| kostas pagan στη Bye bye «Χρυσή Αυγή»! |
Antonis Liakos
Πόντος και Αριστερά 
