-1986: η ΠΡΩΤΗ προκήρυξη για τη Γενοκτονία

Για πρώτη φορά δημοσιεύεται ένα άγνωστο ντοκουμέντο που σχετίζεται με τις απαρχές του ξεκινήματος του νέου ριζοσπαστικού κινήματος που έθετε πολλά ζητήματα για ΠΡΩΤΗ φορά. Ενός κινήματος που κυρίως έθετε το ζήτημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας, της προστασίας του Ποντιακού Πολιτισμού, της αποκατάστασης των δικαιωμάτων των Ελλήνων της ΕΣΣΔ και, λίγο μετά, της καταδίκης των σταλινικών διώξεων

Η ΠΡΩΤΗ προκήρυξη -τυπωμένη σε χειροκίνητο πολύγραφο- που δημοσιεύεται παρακάτω, εκδόθηκε τον Αύγουστο-Σεπτέμβριο του 1986 από την παρέα που διαμόρφωνε την πολιτική στον νέο Ποντιακό Σύλλογο Αργώ. Ο σύλλογος αυτός μόλις είχε δημιουργηθεί από νέους Πόντιους από την Σοβιετική Ένωση και πλαισιώθηκε από νέους Πόντιους της τρίτης προσφυγικής γενιάς της Ελλάδας, που είχαν την πολιτική εμπειρία και είχαν προέλθει από τα ριζοσπαστικά πολιτικά κινήματα της Μεταπολίτευσης.

Τότε έγινε μια μοναδική και ανεπανάληπτη συνάντηση δύο τελείως διαφορετικών κομματιών του ποντιακού ελληνισμού. Ίσως γι αυτό τέθηκαν οι βάσεις ενός κινήματος, που λίγο αργότερα θα μετατραπεί σε γιγάντιο συλλογικό παμποντιακό κίνημα για τη διεκδίκηση της απαγορευμένης ιστορικής Μνήμης. Αυτό που φαντάζει τώρα αυτονόητο τότε δεν ήταν απλώς ζητούμενο, αλλά αντιμετωπίστηκε με εξαιρετική επιφύλαξη- αν όχι και εχθρικά- απ’ όλο τον παλιό ποντιακό κόσμο, είτε αυτός ήταν οι Αργοναύτες-Κομνηνοί στην Αθήνα, είτε η Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης. Συντηρητικοί διανοούμενοι όπως ο Λαυρεντίδης και ο Ευσταθιάδης θα τοποθετηθούν εξαρχής αρνητικά, αμφισβητώντας ότι το ιστορικό γεγονός ήταν γενοκτονία. Και την ίδια άποψη είχαν και γνωστοί διανοούμενοι προερχόμενοι απ’ την Αριστερά.

Βέβαια, το νερό στο αυλάκι κύλησε γρήγορα. Το κίνημα για την αναγνώριση της Γενοκτονίας σύντομα έγινε χείμαρρος. Δύο χρόνια αργότερα, στο 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού που έγινε στη Θεσσαλονίκη το αίτημα υιοθετήθηκε ομοφώνως.

Ας δούμε όμως την πρώτη προκήρυξη γιατί:

          -ΚΑΙ πρώτη είναι,
          -ΚΑΙ εκφράζει το πνεύμα εκείνου του πρώιμου ριζοσπαστισμού,
       -ΚΑΙ αποτελεί ένα πολύτιμο και χρήσιμο ντοκουμέντο για όσους ενδιαφέρονται για το νέο ποντιακό κίνημα που γεννήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 :

-Συζητώντας για την «εθνοαποδόμηση»

Από τη Μεταμόρφωση της Ταυτότητας του Πέτρου Θεοδωρίδη στις Όψεις Εθνοαποδόμησης στην Ελλάδα του Γιάννη Ταχόπουλου  

Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Γιάννη Ταχόπουλου κυκλοφόρησε από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις. Με ένα εξαιρετικό εξώφυλλο από πίνακα του Ντε Κίρικο!

Ένα βιβλίο που αξίζει να το συζητήσουμε γιατί συμπληρώνει τον κύκλο που αρχίσαμε με την Μεταμόρφωση της ταυτότητας, και ειδικά με το δεύτερο μέρος της, τη Μεταμόρφωση-2.

Ο Νοσφεράτος άνοιξε αυτή τη συζήτηση .

Ας τον ακολουθήσουμε στη Σπηλιά του.

-Είναι ο σταλινισμός Αριστερά;

Πολλές φορές, προσεγγίζοντας το φαινόμενο του σταλινισμού και των σταλινικών διώξεων, αυθόρμητα αντιμετωπίζουμε τους φορείς του ως κομμάτι της Αριστεράς!

Έστω διεφθαρμένο και άθλιο, αλλά πάντως Αριστερά!

Όμως ένα κείμενο ενός πρώην υψηλόβαθμου στελέχους του ΚΚΕ μας δημιούργησε και σε μας ερωτήματα:  Είναι δυνατόν να είναι Αριστερός ένας πολίτης ή ένα κόμμα που ονειρεύεται την τρομοκρατική υποταγή της εργατικής τάξης και του Λαού σ’ έναν κομματικό μηχανισμό και σε μια νέα σκληρή, βίαιη κι απόμακρη ηγετική τάξη;

-Μεταμορφώσεις… 2

«αντι-εθνικισμός»-«εθνικισμός»

Μια εξαιρετική συζήτηση με τον τίτλο Οι μεταμορφώσεις της  ταυτότητας…, έγινε μ’ αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου του Πέτρου Θεοδωρίδη. Αισίως τα σχόλια έφτασαν τα 1039, κάτι που έκανε πολύ δύσχρηστο το χώρο αυτό.

Έτσι, συνεχίζουμε τη γόνιμη συζήτηση σε τούτη δω την ανάρτηση και παίρνουμε ως αφορμή μια χρήσιμη μελέτη  που εντοπίσαμε στον ιστοχώρο του «Γιάννη», στην Porta Orea. Έχοντας  ως αρχή την παραδοσιακή θέση «ας αφήσουμε 100 λουλούδια να ανθίσουν«, στη «Μεταμόρφωση-2» χρησιμοποιούμε ένα κείμενο διαφορετικής οπτικής απ’ αυτό του Πέτρου Θεοδωρίδη….

-Οι μεταμορφώσεις της ταυτότητας…

…του Πέτρου Θεοδωρίδη

H  έκδοση του βιβλίου του (συν τοις άλλοις τ’ εμέτερον) Πέτρου Θεοδωρίδη δίνει την ευκαιρία να προσεγγίσουμε θεωρητικά το φαινόμενο του εθνικισμού και να προσπαθήσουμε να οριοθετήσουμε το ριζοσπαστικό ποντιακό κίνημα με σαφήνεια απέναντί του.