«Δυστυχώς ο Κουτσούμπας (όπως και η ομάδα που ελέγχει σήμερα το ΚΚΕ) είναι τόσο μαρξιστής, όσο είναι φιλάνθρωπος ο Μιχαλολιάκος….»
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Βλ.Αγτζίδη με αφορμή την εισήγηση του Κουτσούμπα στο χρυσοφόρο όρος, αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια. Η προσπάθεια να πωληθούν χαντρούλες στους ιθαγενείς είναι ενδιαφέρουσα. Όμως λογικό είναι να επιφέρει και την αντίκρουση από τους γνωρίζοντες τις λεπτομέρειες εκείνης της εποχής
Ο Κουτσούμπας, οι Πόντιοι και ο άμοιρος Μαρξισμός….
την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο που έγραψε κατά παραγγελία αφού αιτιολόγησε τις σταλινικές διώξεις (1937-1949) κατά των Ποντίων, αλλά και των άλλων μειονοτήτων, στο τέλος -αναφερόμενος στο Ποντιακό Ζήτημα- έγραψε με σαφήνεια ότι οι Πόντιοι με το κίνημα για την πολιτική τους χειραφέτηση, πρακτόρευαν ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Τουρκίας, η οποία αντιστάθηκε με το «εθνικοαπελευθερωτικό» κεμαλικό κίνημα. Με δύο λόγια, ο Γκίκας υποστήριξε ότι στην Ποντιακή Τραγωδία ο (ακροδεξιός, ρατσιστής, παρακρατικός δολοφόνος) Τοπάλ Οσμάν ήταν το θετικό στοιχείο και οι Πόντιοι (αντάρτες αλλά και άμαχοι) το αρνητικό. Οπότε δικαίως και νίκησαν οι κεμαλικοί…
Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ είναι μια φίρμα που κατά καιρούς (από την εποχή του ΣΕΚΕ) ελέγχεται από διάφορες ομάδες, οι οποίες συνήθως διαγράφουν η εξαφανίζουν τους προηγούμενους, καθώς και τους ανταγωνιστές τους. Στη σύγχρονη εποχή τη φίρμα κατέχει η ομάδα Μαίλη-παπαρήγα που τώρα έχει ανεβάσει στο θώκο του Γ.Γ. τον Δ. Κουτσούμπα. Το μαϊλειο λοιπόν ΚΚΕ γιόρτασε την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης στη θεσσαλονίκη με τον τρόπο που το περιγράφει ο Παντέλογλου.
Ε, όχι μια ομιλία για τον Οκτώβρη του 1917, όσα είπε η Αλέκα Παπαρήγα σε αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (7.11.2015)
του Κώστα Παντέλογλου
Σε μια αίθουσα που ο στολισμός της κάθε άλλο παρά παρέπεμπε σε εκδήλωση για την Οκτωβριανή Επανάσταση (ο στολισμός ήταν μόνο ΚΚΕ) η Αλέκα Παπαρήγα υποτίθεται πως αναφέρθηκε, διαβάζοντας μ’ ένα τρόπο επίπεδο, στο θέμα: «Οκτώβρης 1917. Η πορεία προς την νίκη. Διδάγματα – Συμπεράσματα».
Κάθε άλλο! Μια αναφορά στα προβλήματα του ΚΚΕ, όπως τα αντιλαμβάνεται η Μαΐλεια πλευρά, ήταν όσα διάβασε η Αλέκα Παπαρήγα – το 1905, η επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, και εκείνη του Οκτώβρη, δεν την απασχόλησαν συγκεκριμένα· δεν έκανε συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης, ώστε να συνάγει διδάγματα, να καταλήξει σε συμπεράσματα.
Με βάση τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις έγκυρων πολιτικών αναλυτών, το 67% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ ψήφισε «ΟΧΙ» και το 11% «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Οι υπόλοιποι ψηφοφόροι του ΚΚΕ είτε επέλεξαν άκυρο/λευκόείτε το άκυρο «ψηφοδέλτιο» του ΚΚΕ. Είναι προφανές ότι κατέρρευσε με πάταγο η «γραμμή» της ηγεσίας του Περισσού.
Είναι γνωστό, ότι εξαρχής το ΚΚΕ, ήταν κατά της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ και κατόπιν στην ΟΝΕ. Βέβαια, άλλα κόμματα και συλλογικότητες της Αριστεράς, δεν εμποδίστηκαν από αυτή τους τη θέση και στάση να συμμετάσχουν στη μεγάλη παλλαϊκή – πάνδημη μάχη, θέτοντας τα δικά τους προτάγματα και τα δικά τους μεγάλα «ΟΧΙ».
Πολλώ δε μάλλον, που η βαρύνουσα συμμετοχή του δίπλα στα πιο μαχητικά τμήματα της ελληνικής ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, θα μπορούσε να συνεισφέρει στην αναγκαία αποτροπή οποιασδήποτε απόπειρας «νόθευσης» της λαϊκής εντολής και «απονεύρωσης» της δυναμικής της.
Έφυγε από τη ζωή στις 19 Απριλίου ο αγωνιστής Ισαάκ Ιορδανίδης. Ανήκε σε εκείνη τη γενιά των Ποντίων που γεννήθηκαν στη Ρωσία-ΕΣΣΔ και μετανάστευσαν οικογενειακά στην Ελλάδα πριν την Κατοχή (1941-1944).
Γεννήθηκε στη Ρωσία το 1928. Με την άφιξή της οικογένειάς του στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν στην προσφυγούπολη της Δραπετσώνας του Πειραιά. Συμμετείχε από πολύ μικρός στην ΕΠΟΝ, εντάχθηκε στο ΚΚΕ και εξορίστηκε επί χρόνια.
Αντέδρασε στην παρέμβαση της σοβιετικής ηγεσίας στα εσωτερικά του ΚΚΕ το 1956, που εκφράστηκε με την αποπομπή του Νίκου Ζαχαριάδη και την ανάδειξη σε Γραμματέα του Κόμματος του Κώστα Κολιγιάννη.
Το προσφυγικό πρόβλημα θα ξεκινήσει για την Ελλάδα με την έναρξη σχεδόν του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και θα πάρει μετά τη συνθήκη της Λωζάννης τεράστιες διαστάσεις. .
Η Αθήνα για παράδειγμα, έπρεπε να στεγάσει κάπου 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες. Στο διάστημα 1923-1930 κατασκευάστηκαν οι συνοικισμοί του Bύρωνα, της Καισαριανής, της Νέας Ιωνίας, της Kοκκινιάς, του Υμηττού και του Ταύρου.
.
Από το 1936 μέχρι το 1940, δημιουργούνται ή ολοκληρώνονται οι οικισμοί των Λεωφόρων Αλεξάνδρας και Συγγρού, Νίκαιας, Δραπετσώνας, Ελληνικού, Ερυθρού Σταυρού, Στέγης Πατρίδος, της Νέας Φιλαδέλφειας, Νέας Σμύρνης, Νέας Kαλλικράτειας, Νέας Ερυθραίας, Δουργουτίου, Αγίου Ιωάννη Ρέντη και Αγίων
Αναργύρων Πειραιά.
.
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για 12 μεγάλους και 34 μικρότερους προσφυγικούς οικισμούς, με ανύπαρκτες ή ελάχιστες υποδομές, ένα με τέσσερα χιλιόμετρα από την περίμετρο της παλιάς Αθήνας. Ο λόγος βασικά αυτής της χωροθετικής περιθωριοποίησης (πρακτικά, εκτός του αστικού ιστού), ήταν η ανάγκη να μην διαταραχθεί η ησυχία του σχεδόν ισάριθμου γηγενούς πληθυσμού.
Αναρτήθηκε από τον/την thegranma στο Απριλίου 2, 2011
Χρησιμοποίησα αυτό τον τίτλο γιατί νομίζω αποδίδει το τι ήταν ο Σ Καζαντζίδης για όλους εμάς που «ζήσαμε με την φωνή του» Ο Σ.Κ ήταν όχι μόνο η μεγάλη φωνή του λαϊκού τραγουδιού αλλά και κάτι σαν αποκούμπι για την εργατική τάξη της δεκαετίας του 50 και του 60, αλλά και μεταγενέστερα. Τα τραγούδια του Στ. Καζαντζίδη ταυτίστηκαν με μια περίοδο της πρόσφατης, μεταπολεμικής ιστορίας, εκφράσανε πολύ πλατιά λαϊκά στρώματα. Έχει ειπωθεί -κι είναι σωστό- πως ο Καζαντζίδης ήταν ο τραγουδιστής της “ήττας”. Της ήττας του λαϊκού κινήματος μετά τον εμφύλιο, της ήττας ενός λαού που γνώρισε τις σκληρές οικονομικοκοινωνικές συνθήκες της μεταπολεμικής περιόδου, που εξαναγκάστηκε να πάρει το δρόμο της μετανάστευσης και του ξεριζωμού. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως ο Στ. Καζαντζίδης έκφρασε με τον πιο χαρακτηριστικό και αυθεντικό τρόπο την πίκρα, τον πόθο, τον καημό αυτής της ήττας. Και μάλιστα μέσα από μια φωνή με τεράστιες εκφραστικές δυνατότητες και λαϊκή “ρίζα” Μ’ αυτή την έννοια ο Καζαντζίδης ήταν ένας έξοχος, αυθεντικός και ανεπανάληπτος λαϊκός βάρδος
Η προοπτική να έρθει πρώτο ένα κόμμα της Αριστεράς στις επόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές έχει κάνει εξαιρετικά επίκαιρο τον προβληματισμό για τη δυνατότητά της να κυβερνήσει τον τόπο. Το δημόσιο διάλογο ήρθε να εγκαινιάσει μια νέα έκδοση με τίτλο «Κυβέρνηση της Αριστεράς. Δρόμος για το μέλλον ή παρένθεση» (εκδ. Τόπος, Αθήνα, 2013).
Όσο και αν το ερώτημα φαντάζει νέο, εν τούτοις η συζήτηση έχει αρχίσει εδώ και 150 χρόνια, από την εποχή της Α’ Διεθνούς (περί το 1850) και της Παρισινής Κομμούνας (1871), έως το Μάη του ’68 και τη σοβιετική κατάρρευση (1991) και κατά καιρούς έχει γίνει ένα από τα σημαντικότερα θέματα του διαλόγου –και όχι μόνον εντός της Αριστεράς. Κορυφαίες στιγμές αυτού του διαλόγου, αλλά και των σφοδρών συγκρούσεων, υπήρξαν:
* Η μεγάλη ιδεολογική σύγκρουση -που μπορεί να θεωρηθεί και η πρώτη σχετική- για το «κράτος» και τη συνωμοτική αντίληψη που έλαβε χώρα μεταξύ των αναρχικών υπό τον Μιχαήλ Μπακούνιν και των κομμουνιστών υπό τους Μαρξ και Ενγκελς.
* Η ιδεολογική σύγκρουση με τους δεξιούς σοσιαλδημοκράτες τύπου Μπερστάιν για τα όρια της μεταρρύθμισης.
* Η σύγκρουση της Λούξεμπουργκ, του Τρότσκι και του Πλεχάνοφ με τον Λένινγια το ζήτημα ή μη της πρωτοκαθεδρίας του κόμματος. Συνέχεια →
Το Νομοσχέδιο αυτό είναι δημιούργημα της δικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου και αποτυπώνει την αντίληψη που έχουν, αλλά και τις δουλείες που εξυπηρετούν.
Ο μοναδικός ένοχος είναι η κυβέρνηση.
Όμως ο κ. Καλεντερίδης, ενώ καταγγέλει την μεθόδευση τι κάνει; Εξαπατά και πλαστογραφεί.
Προβάλλει ως ηθικό αυτουργό την Ρεπούση και αυτά που έκανε την εποχή της συγκυβέρνησης με Σαμαρά-Βενιζέλ-ο-Κουβέλη, την οποία την παρουσιάζει ως βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ;
Τι είναι αυτό; Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΠΑΤΕΩΝΙΑ!
Γιατί η Ρεπούση δεν είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της ΔΗΜΑΡ και την κίνηση την έκανε όταν η ΔΗΜΑΡ ήταν στην κυβέρνηση, όταν δηλαδή υλοποιούσε τα μνημόνια η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη.
Αλλά και πάλι, για την οπτική του Νομοσχεδίου η ερώτηση είναι πάρα πολύ απλή:
Μετα τη νίκη του κατά του ελληνικού στρατού τον Αύγουστο του 1922, ο Τούρκος εθνικιστής-μιλιταριστής Μουσταφά Κεμάλ αποφάσισε να τη γιορτάσει με το αίμα των αμάχων της Ιωνίας, Ελλήνων και Αρμενίων.
(Οι τρεις υπεύθυνοι της τελικής φάσης της γενοκτονίας στην Ανατολή: Μουσταφά Κεμάλ, Ινονού, Τοπάλ Οσμάν)
Όσα από τα θύματά του εθνικιστή δολοφόνου (που οι πολυεθνοτικοί μουσουλμάνοι, εθνικά ψευδο-τούρκοι, θα τον ονομάσουν ΑΤΑΤΟΥΡΚ γιατί τους κατασκεύασε ως έθνος και τους μετέτρεψε σε απογόνους των κεντροασιατών εισβολέων του 11ου αιώνα) επέζησαν κατέφυγαν πρόσφυγες στην Ελλάδα και ένα μέρος εγκαταστάθηκε στη Μακεδονία και στη Θεσσαλονίκη. Οι κυρίαρχες τάξεις της Ελλάδας εκείμη την εποχή δεν είχαν κανένα πρόβλημα με τα όσα συνέβησανστη Μικρά Ασία. Το αίμα των αθώων ουδόλως τους ενδιέφερε. Αντιθέτως, ο σφαγέας τους Μουσταφά ΚΕΜΑΛ πασά θα ανακηρυχτεί σε καλό τους φίλο. Έτσι:
–ο φασίστας-δολοφόνος Ιωάννης Μεταξάς θα τον λατρέψει με τον τρόπο του, μετωνομάζοντας την Οδό Αποστόλου Παύλου στη θεσσλονίκη σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ (1938-1955) και θα χαρίσει στο τουρκικό κράτος το σπίτι που υποτίθεται ότι γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και που ο Μεταξάς το αγόρασε από τον ιδιοκτήτη του με έξοδα του ελληνικού λαού,
Η Σάρα Χαλκίδη έγραψε ένα κείμενο εν είδει «ανοιχτής επιστολής» προς τον Γ. Μαργαρίτη, υποψήφιο βουλευτή του ΚΚΕ, επιφανή εκπρόσωπο της κνάτ-ικης αντίληψης για το παρελθόν αυτού του κόσμου και παρεπιπτόντως καθηγητή «σύγχρονης πολιτικής και κοινωνικής ιστορίας» στη Θεσσαλονίκη. Το παραθέτουμε παρακάτω. Ήδη έχουμε δημοσιεύσει ένα κείμενο που γράφτηκε μ’ αφορμή το άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών«. Καλό είναι να διαβάσετε πρώτα το κείμενο του Μαργαρίτη πατώντας «κλικ» στην παράπλευρη φωτογραφία του άρθρου και στη συνέχεια την επιστολή της Χαλκίδη:
Αγαπητέ κύριε Μαργαρίτη,
Η εισαγωγή σας στο άρθρο σας με τίτλο «Η γενοκτονία των ιστορικών και της ιστορίας» στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 10/6 με παρακίνησε να εκφράσω κάποιες σκέψεις.
Προέρχομαι από τον χώρο της «αγοράς», είμαι Διευθύντρια εταιρικής ανάπτυξης σε επιχειρηματικό όμιλο και θεωρώ την ιστορία ένα σημαντικό εργαλείο στη δουλειά μου (όπως άλλωστε και το σύγχρονο management).
Έχω την εντύπωση ότι η αναφορά σας στη σχετική με το Γαλιλαίο διαφήμιση, δεν έχει σχέση με τη γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολής , που βρέθηκε στο επίκεντρο του πολιτικού διαλόγου. Θα συμφωνήσω μαζί σας, ότι το ζήτημα αυτό είναι αρκετά σοβαρό για να το αντιμετωπίσουμε με χιούμορ. Ο ρατσισμός δεν σηκώνει αστεία! Θέριεψε μέσα στην ελληνική κοινωνία , τρεφόμενος από υπαρκτά προβλήματα. Δυστυχώς όλα τα πολιτικά κόμματα του κοινοβουλίου συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΕ (που δεν αναφέρετε στον επιμερισμό ευθυνών) απέφευγαν να σταθούν στα προβλήματα που το γεννούσαν. Εννοείται ότι το τραγικό μερίδιο ευθύνης ανήκει στα κόμματα εξουσίας…
Αυτό που θλίβει είναι ότι η αριστερά δεν μπόρεσε να αρθρώσει πειστικό λόγο και έδωσε το περιθώριο στη Χρυσή Αυγή να καπηλεύεται με προκλητικό τρόπο κρίσιμες πλευρές της νεώτερης ιστορίας. Όταν ακόμη υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία ζωντανές τραυματικές μνήμες κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σχίζει αυτές τις σελίδες της ιστορίας ή να τις αντιμετωπίζει με ειρωνείες. Από την επιχειρηματολογία σας καταλαβαίνω ότι ο όρος γενοκτονία δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταστροφή του Ελληνισμού της Ανατολής. Αλήθεια πως χαρακτηρίζετε την εν ψυχρώ άμεση ή έμμεση εξόντωση 800.000 Ελλήνων από του Νεότουρκους με μόνο κριτήριο τη γλώσσα και τη θρησκεία; Μπορεί αυτή η εξόντωση που σχεδιάσθηκε το 1908 και άρχισε να υλοποιείται από το 1914 να θεωρηθεί παράπλευρη απώλεια της ιμπεριαλιστικής εκστρατείας του Ελλαδικού κράτους που έγινε χρόνια μετά;
Ανησυχούσα πολύ για την τύχη του. Ήξερα ότι ήταν ένας από τους επιβάτες του υπερωκεάνιου Greece που ναυάγησε στην καταραμένη νήσο των Αζορών. Ωστόσο, πριν λίγες μέρες μου τηλεφώνησε και καταχάρηκα μαθαίνοντας ότι ήταν ζωντανός. Ο φίλος μου μού αφηγήθηκε μερικές άγνωστες πτυχές της υπόθεσης οι οποίες περιέργως αποσιωπήθηκαν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Όπως είναι γνωστό, το καράβι έπεσε σε ξέρα και άρχισε να βουλιάζει ανήμερα της 1 Απρίλη, σε συνθήκες άγριας θύελλας και τρικυμίας, με ανέμους άνω των 11 μποφόρ. Η απόσταση από τη στεριά δεν ήταν μεγάλη, αλλά τα κύματα ήταν τόσο πελώρια και η θάλασσα τόσο ανταριασμένη που μπορούσε να βυθιστεί από στιγμή σε στιγμή. Οι επιβάτες κινδύνευαν άμεσα. Μερικοί έπεφταν απελπισμένοι στη θάλασσα και πνίγονταν, ενώ εκείνοι που κατάφερναν και έμεναν πάνω στο καράβι, όπως ο φίλος μου, φώναζαν απεγνωσμένα για βοήθεια πριν τους σκεπάσουν οριστικά τα κύματα. Κραυγές απόγνωσης γυναικών και παιδιών, γέρων και νέων, έσχιζαν τον αέρα.
Από τη στεριά είχαν ξεκινήσει μερικά καΐκια και ναυαγοσώστες με σχοινιά, αλλά και η δική τους κατάσταση δεν ήταν ρόδινη. Κάποια καΐκια ανατρέπονταν, κάποιοι ναυαγοσώστες πνίγονταν και άλλοι γύριζαν πίσω άπραγοι. Ωστόσο, ένα-δυο καΐκια κατάφεραν να πλησιάσουν επιτέλους το καράβι και ήταν έτοιμα να μαζέψουν τουλάχιστον μερικούς ναυαγούς, δίνοντας ελπίδα και στους υπόλοιπους.
Στο μεταξύ –και αυτή είναι η κρίσιμη λεπτομέρεια που αποκρύφτηκε από τα ΜΜΕ– σε μια γωνιά της παραλίας είχαν μαζευτεί καμιά δεκαριά ιδιόρρυθμοι ναυαγοσώστες, ντυμένοι με κατακόκκινες στολές, από μια ελληνική γκρούπα που βρισκόταν τυχαία στην περιοχή. Οι ναυαγοσώστες αυτοί δεν επιχειρούσαν να πέσουν στη θάλασσα ή να μπουν σε ένα καΐκι για να βοηθήσουν να σωθεί ο κόσμος, όπως οι υπόλοιποι. Αντίθετα, περιορίζονταν να δίνουν οδηγίες στους ναυαγούς από τη στεριά. Ο φίλος μου συγκράτησε σχεδόν αυτούσια τα λόγια τους, που του έκαναν τεράστια εντύπωση.
«Ε, φίλοι ναυαγοί», φώναζαν οι ναυαγοσώστες με τα κόκκινα. «Αν θέλετε να σωθείτε, πρέπει να καταλάβετε πρώτα μερικά σημαντικά πράγματα.
Το πρώτο που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι το ναυάγιο του καραβιού σας δεν είναι τυχαίο. Το προκάλεσαν ο καπετάνιος και η πλοιοκτήτρια εταιρία, που επίτηδες έριξαν το πλοίο στην ξέρα, για να εισπράξουν αφού βουλιάξει την τεράστια ασφάλειά του. Γι’ αυτό, αν θέλετε να σωθείτε, δεν πρέπει να έχετε την παραμικρή εμπιστοσύνη στον πλοίαρχο και τους ναύτες του, ούτε να υπακούετε στις οδηγίες τους.
Το δεύτερο που πρέπει να καταλάβετε είναι ότι και οι ψευτο-ναυαγοσώστες που έρχονται δήθεν για να σας σώσουν, είναι επίσης όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, τσιράκια της πλοιοκτήτριας εταιρίας. Ο πραγματικός στόχος τους δεν Συνέχεια →
Ένα εξαιρετικό κείμενο δημοσίευσε ο Γιώργος Ρούσης στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία« με αφορμή τις υμνολογίες του ΚΚΕ μέσω του οργάνου του που φέρει το όνομα «Ριζοσπάστης», για να μιλήσει για τον Στάλιν με αφορμή τα 60 χρόνια από το θάνατό του.
Στις 5 τούτου του μήνα έκλεισαν 60 χρόνια από το θάνατο του Στάλιν.
Το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ τούτη τη φορά –για την ώρα- επέλεξε να αναφερθεί σε αυτήν την επέτειο με το ακόλουθο τρόπο.
Παρέθεσε στοιχεία για την θετική περί Στάλιν άποψη μιας σημαντικής μερίδας των Ρώσων, και ταυτόχρονα μια σύντομη δική του περί Στάλιν εκτίμηση και μια του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας.
Ιδού η εκτίμηση του «Ριζοσπάστη» : «η ντόπια και ξένη αστική τάξη, μην μπορώντας να του συγχωρέσει ότι επί ηγεσίας του μπήκαν οι βάσεις τουσοσιαλισμού και συντρίφτηκε η ντόπια αντίδραση και ο ναζισμός, εδώ και δεκαετίες χύνει τόνουςδηλητηρίου εναντίον του.»
Ιδού και εκτίμηση του Ρώσικου κόμματος η οποία και αναπαράγεται δίχως κανένα άλλο σχόλιο : «Ο Στάλιν, αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής του έργου του Λένιν. Η καθυστερημένη τσαρική Ρωσία έγινε η Σοβιετική Ένωση, μια υπερδύναμη, που σε μεγάλο βαθμό ξεπέρασε τα επιτεύγματα των προηγμένων καπιταλιστικών χωρών. Παρά τις προσπάθειες να αμαυρωθεί η μνήμη του Στάλιν, αυτός παραμένει στα μάτια του σοβιετικού λαού και των εργαζομένων του κόσμου ως μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία της εποχής μας, ως ένας αλύγιστος επαναστάτης κομμουνιστής».
Με αυτόν τον τρόπο όμως δυσφημείται, αντί να προωθείται η υπόθεση του κομμουνισμού. Και αυτό διότι πέρα από τη ντόπια και ξένη αστική τάξη, οι ίδιοι οι κομμουνιστές έχουν καταγγείλει ότι κατά την Σταλινική περίοδο έγιναν φρικαλεότητες που καμιά σχέση δεν είχαν με τον κομμουνισμό.
Όχι λοιπόν με βάση δυτικές πραχτόρικες πηγές, αλλά με βάση τα επίσημα στοιχεία του ίδιου του Σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος μήπως γνωρίζει το όργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, τι απέγιναν τα 98 από τα139 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχτηκε από το 17ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ ; Και επίσης τι απέγιναν οι περισσότεροι από τους μισούς αντιπροσώπους αυτού του Συνεδρίου; Πως εξηγείται ένα Συνέδριο και μάλιστα επονομαζόμενο «των νικητών» στο βαθμό που θεωρήθηκε ότι σε αυτό δέχτηκαν το τελικό χτύπημα όλα τα τροτσκιστικά και άλλα «βδελυρά» στοιχεία, να αποτελείται το ίδιο από Συνέδρους προδότες του λαού (1.108 στους 1966) και να εκλέγει μια Κεντρική Επιτροπή που να αποτελείται και αυτή στην μεγάλη της πλειοψηφία από προδότες;
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ KKE (1934 -1968):
από τον διεθνιστικό σοβιετισμό στον πατριωτικό ρεπουμπλικανισμό
του Κώστα Παλούκη
.
Η είσοδος της προπολεμικής διεθνιστικής ταξικής αριστερής συνείδησης στον εθνικό λόγο, χώρο και κορμό δε γίνεται ούτε ξαφνικά ούτε παραμένει αναλλοίωτη από τη δεκαετία του 1940 μέχρι τις ημέρες μας. Αντίθετα, εξελίσσεται ακολουθώντας μια πορεία μετατοπίσεων και τελικής «κρυστάλλωσης».
.
Σχεδόν από το 1920 και μέχρι το 1933 τονιζόταν από την ηγεσία του ΚΚΕ «ότι το παγκόσμιο προλεταριάτο πρέπει να ετοιμάζεται διαρκώς δια την κατάληψιν της εξουσίας, της οποία πρώτος σταθμός θα είναι η επιβολή της δικτατορίας του και όχι η αστική δημοκρατία με οιαδήποτε μορφήν». Από το 1924 υποστήριζε τη δημιουργία μιας Ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης μέσα στα πλαίσια μιας Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Μακεδονίας και εναντιωνόταν σε κάθε είδους πατριωτισμό. Μάλιστα, την περίοδο 1927-1931 το ΚΚΕ καλούσε την εργατική τάξη να καταλάβει άμεσα την εξουσία διαβλέποντας την καταστροφή του καπιταλισμού που περνούσε την Τρίτη και τελευταία περίοδό του. Η μοναδική θεωρητική προσέγγιση για το ελληνικό έθνος προήλθε από τον Γιάννη Κορδάτο στο έργο του για την Κοινωνική Σημασία της Επανάστασης του 1821. Σε αυτό το έργο ο Κορδάτος ιστορικοποιεί το έθνος στο πλαίσιο των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής και τοποθετείται κριτικά στον εθνικισμό ως πολιτική της μπουρζουαζίας να στρέψει τις «λαϊκές μάζες» του ενός έθνους εναντίον των λαϊκών μαζών των υπόλοιπων εθνών». Θεωρεί θετική εξέλιξη την επανάσταση του 21 την οποία προσδιορίζει ως αμυντική εθνική και αστικοδημοκρατική απέναντι στην οθωμανική φεουδαρχία και ταυτίζεται πλήρως με τα φραστικά σχήματα με τα οποία «οι Μαρξ και Ένγκελς χαιρέτιζαν τη νίκη του αστικού κόσμου επί της φεουδαρχίας». Γενικά, μπορούμε να ισχυριστούμε πως ο Κορδάτος, αν και δηλωμένος τροτσκιστής, φαίνεται πως εκφράζει τις απόψεις του συνόλου των κομμουνιστών για το ζήτημα του έθνους.
Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά φαινόμενα της εποχής που βιώνει η σημερινή Ελλάδα είναι η εμφάνιση –για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία- ενός νεοναζιστικού κόμματος, το οποίο επιχειρεί να καλύψει υπαρκτά κενά καλλιεργώντας ένα νέο λαϊκισμό, βασισμένο σε πρωτόγονα ένστικτα, καλύπτοντας τη νεοναζιστική ιδεολογική του προέλευση –όπως προκύπτει από τα βασικά αρχικά κείμενα της οργάνωσης. Παράλληλα, προέρχεται από τον πιο σκληρό αντιπροσφυγικό και τουρκοφιλικό πυρήνα του ελληνικού συντηρητισμού (Επίστρατοι, Λαϊκό Κόμμα-Μοναρχία, Μεταξάς, Χούντα), που είχε εμφανιστεί στην Ελλάδα από την εποχή του Διχασμού.
Η παρουσία και η εδραίωση του νεοναζιστικού κόμματος στα πολιτικά πράγματα, ευνοείται από:
-την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας,
-την ύπαρξη ενός κλεπτοκρατικού πολιτικού συστήματος,
-το λαϊκισμό των μεταπολιτευτικών δυνάμεων που ιδιοτελώς εκμεταλλεύτηκαν τον πόθο του ελληνικού λαού για οικονομική και πολιτική αλλαγή,
-την ανυπαρξία αξιόλογων και αξιόπιστων ισχυρών οικονομικών στρωμάτων,
-την ενσωμάτωση μεγάλου μέρους της Αριστεράς στο μεταπολιτευτικό σύστημα και την αποκοπή της από τις λαϊκές ανάγκες και ανησυχίες,
-τις ανεπάρκειες της Ευρώπης να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Φέτος κυκλοφόρησε άλλη μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση της Διεθνούς από την ΠΕΑΕΑ.
Ο επιμελητής της Ηλίας Σιδηρόπουλος (Ilias Sidiropoylos) γράφει τα εξής: «Το CD με την κομμουνιστική διεθνή στα ποντιακά, η οποία τραγουδιόταν από τους ποντιο-καυκάσιους κατά την μπολσεβίκικη επανάσταση του 1917, ιδιαίτερα στην περιοχή Καρς, Βατούμ, Σοχούμ κ.λπ. Μεταφέρθηκε στην Ελλάδα κύρια από τους Καρσλήδες πρόσφυγες και ζωντάνεψε και τραγουδιόταν κατά την Κατοχή στις περιοχές Κιλκίς, Κοζάνη, Βέροια, Κατερίνη κ.λπ΄,. μπορείτε να το βρείτε στο περίπτερο της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ στο 38 φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή στην θεσσαλονίκη.
θα διατίθεται και στο περίπτερο της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Αθήνα. Στο CD περιλαμβάνονται ακόμα 15 αντάρτικα ποντιακά τραγούδια.”
ΤΟ ΑΙΜΑ ΚΥΛΑΕΙ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΖΗΤΑΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΟΜΟΝΑΡΧΙΚΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΔΕΞΙΑ (και αρκετούς ακόμη βέβαια…)
γιατί βρισκόμαστε στο απίστευτο εκείνο σημείο, όπου:
Οι απόγονοι των δολοφόνων του Ελληνισμού της Ανατολής να ομνύουν στη μνήμη των θυμάτων
Το ότι οι Νεοέλληνες έχουν κοντή μνήμη και ότι εύκολα μπορούν να τους δουλέψουν και να τους τουμπάρουν οι διάφοροι πονηροί και επιτήδειοι, το έχουν καταλάβει όλοι. Ένας από τους τελευταίους που το πήρε είδηση είναι ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής, που τελευταία οσμίστηκε ψαχνό και σαν κοράκι όρμησε πάνω στον προσφυγικό ελληνισμό.
Τολμά να σκυλεύει στην προσφυγική Μνήμη αυτός που είναι ένας από τους κυριότερους πολιτικούς κληρονόμους των δολοφόνων του Λαϊκού Κόμματος, της μοναρχίας και του Ιωάννη Μεταξά:
–που δεν έστειλαν ούτε μια σφαίρα στους Πόντιους αντάρτες όταν έδιναν τον τίμιο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα,
–που απαγόρευσαν τους Ίωνες να εξοπλιστούν, να δημιουργήσουν ντόπιο μικρασιατικό στρατό και να κηρύξουν την Ανεξαρτησία της Ιωνίας και εν τέλει
–τους παρέδωσαν συνειδητά στο σπαθί των τσετών του Μουσταφά Κεμάλ πασά..
Αυτών –δηλαδή του Ιωάννη Μεταξά και της φασιστικής του συμμορίας – που το 1938 μετωνόμασαν την Οδό Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη των προσφύγων-θυμάτων του Μουσταφά Κεμάλ σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ
Τολμάει ακόμα να μιλάει για τα θύματά μας από το σταλινισμό συνεπικουρούμενος από τον άλλο αλήτη, τον Μάκη Μαϊλη. Μόνο που δεν λέει ότι στο στόχαστρο του σταλινισμού βρέθηκαν πρώτα οι Πόντιοι μαζί με τους ελλαδίτες κομμουνιστές, ότι καταστράφηκε η σοβιετική ελληνική κοινωνία.
Μόνο που θυμήθηκε πολύ αργά και αυτή τη μεγάλη τραγωδία του νεότερου ελληνισμού!!!!!
Αποσιωπά συνειδητά το γεγονός ότι ο δικός του Πατερούλης, ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς που μάλλον έτρεφε μεγάλη συμπάθεια για τον Στάλιν, είχε απαγορεύσει την είσοδο των καταδιωγμένων Ελλήνων από τον Στάλιν στην Ελλάδα. Μόνο όταν απελάθηκαν 25.000 γυναικόπαιδα το 1938-39 αναγκάστηκε να τα δεχτεί. Ότι τους είχε υπό επιτήρηση ως ύποπτους εθνικών φρονημάτων…
Η πρόταση για κυβέρνηση της Αριστεράς συνέβαλε καταλυτικά στην επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ στις 6 Μάη. Βοήθησε έναν κόσμο ριζοσπαστικοποιημένο από την κρίση και απογοητευμένο από τα μνημονιακά κόμματα να βρει έναν ριζοσπαστικό δρόμο. Έκανε ορατή τη δυνατότητα μιας προοδευτικής διεξόδου από τις αντιλαϊκές πολιτικές, φέρνοντας την Αριστερά στο κέντρο.
Η πρόταση διατυπώθηκε πρόσφατα, όταν η δυνατότητα μιας τέτοιας κυβέρνησης έγινε ρεαλιστική, με την κατάρρευση των δυο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας. Έτσι μπορεί να παρουσιάζει κενά, αδυναμίες και ασάφειες, όντας ανοικτή σε κριτική. Ωστόσο, σε αντίθεση με άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, το ΚΚΕ της επιφύλαξε ριζική απόρριψη, θεωρώντας την εξαρχής ανεπίτρεπτη, δείγμα συμβιβασμού με το εγχώριο κατεστημένο και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Σε πλήθος ομιλίες ηγετικών στελεχών του ΚΚΕ, άρθρα στον Ριζοσπάστη κλπ. προβλήθηκε η άποψη ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα διαφέρει διόλου από τις κυβερνήσεις του κατεστημένου και ο ρόλος της θα είναι να ενσωματώσει τους εργαζόμενους. Η γ.γ. του ΚΚΕ μάλιστα ισχυρίστηκε πως το να στηρίξει ή να συμμετάσχει το ΚΚΕ σε αυτήν θα σήμαινε να πουλήσει το λαό για υπουργικές καρέκλες (Α. Παπαρήγα, Έθνος, 29.4.2012).
Ένα από τα θέματα που είχαμε σε εκκρεμότητα ήταν το εγκληματικό αντιλαϊκό ατόπημα -στο «Σκάι», στην εκπομπή του Ευαγγελάτου- του υπ’ αρίθμ. 1 Κομισάριου Εσωτερικής Ασφάλειας του ΚΚΕ, του τρολ που φέρει το όνομα «Μάκης Μαϊλης«….. που, αφού με την παρέα του εκπαραθύρωσαν κάθε υγιές στοιχείο και κάθε αξιόλογη παρουσία, μετέτρεψαν το ιστορικό αυτό Κόμμα σε γριούλα που ονειρεύεται τον καλό της Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς, για να ζήσουν ευτυχισμένοι στη ντάτσια τους κάπου στο κατώτατο άκρο των Βλακανίων…
Πέρα όμως από τις ονειρώξεις της κυρίαρχης ομάδας και την αταβιστική επιστροφή στην ανάμνηση της σταλινικής εποχής, υπάρχει άμεσο ζήτημα με την προσβολή του ίδιου του Λαού, τη συκοφάντηση των θυμάτων και την αιτιολόγηση της βάρβαρης σταλινικής καταστολής. Σε συνομιλία του με τη Χρυσή Αυγή, κατάφερε να μετατρέψει τους Νεοναζί σε τιμητές των λαϊκών συμφερόντων και να επωμιστεί ο ίδιος το ρόλο του νεοναζί κουκουλοφόρου.
Διαβάστε τι είπε ο αντιδραστικός καραγκιόζης: Ότι οι διώξεις κατά των Σοβιετικών Ποντίων του 1937-1938 έγιναν γιατί συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο το 1941: «… Οσο για τους Πόντιους που ανέφεραν, αυτοί ήταν συνεργάτες των Γερμανών. «Συνεργάτες των Γερμανών κατά την εισβολή στη Σοβιετική Ενωση το 1941, μαζί με Ρώσους δοσίλογους, βεβαίως ο σοβιετικός λαός τους αντάμειψε όπως αντάμειψε και εδώ με τον ίδιο τρόπο. Αυτούς στους οποίους αναφέρθηκαν οι κύριοι, ήταν αντεπαναστάτες τους οποίους χτύπησαν και Ελληνες που ήταν στον Κόκκινο Στρατό. Ηταν οι αστοί που ήθελαν να ξαναφέρουν τη γη στην ιδιοκτησία εκείνων που εκμεταλλευόντουσαν άθλια εκατομμύρια ανθρώπους, μουζίκους. Αυτοί είχαν συνασπιστεί για να ανατρέψουν τη σοβιετική εξουσία και μαζί τους και Ελληνες αστοί. Αυτούς τους χτύπησαν μαζί με τον Κόκκινο Στρατό και Ελληνες εργάτες και αγρότες….»
Ένα πολύ ενδιαφέρον σχεδιάγραμμα δημιούργησε το καλό ιστολόγιο xyzcontagion.wordpress.com. Στο σχεδιάγραμμα αυτό αποτυπώνεται η πολυμορφία και η ποικιλία της ελληνικής Αριστεράς, όπως ήταν πριν τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ.
Είναι γνωστό ότι η ομάδα Παπαρήγα(σε ρόλο Στάλιν)και Μαίλη(σε ρόλο Μπέρια) κατάφεραν να επικρατήσουν κατά των άλλων ομάδων, να εκδιώξουν από το Κόμμα κάθε άλλη φωνή και εν τέλει να είναι αυτοί οι διαχειριστές της σφραγίδας του ΚΚΕ. Είναι γνωστή επίσης η άποψή τους και τους όραμα τους: Μια Ελλάδα σαν την Τσεχοσλοβακία πριν την μόλυνση από τον ιό της ελευθερίας ή καλύτερα σαν τη Σοβιετική Ένωση πριν το θάνατο του Στάλιν.
Όλα αυτά καλά! Είναι ενδιαφέροντα και συζητήσιμα.
Όμως υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις «θεοσεβούμενων» οπαδών, που τη νέα γραμμή προσπαθούν να την περάσουν «δια πυρός και σιδήρου.» Χρησιμοποιώντας ψεύδη, πλαστογραφίες, συμμαχώντας με νεοναζί κ.λπ. Τέτοια είναι η περίπτωση ενός μέλους του ΚΚΕ, του Κώστα Χάρη, ο οποίος σε κείμενό του στην εφημερίδα «Εύξεινος Πόντος», τόλμησε να προσβάλλει βάναυσα τους Πόντιους από την ΕΣΣΔ. Ακριβώς γι αυτό προκλήθηκε ένα κύμα αντίδρασης με άρθρα που αποκάλυπταν τον αντιδραστικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα του κειμένου του Κ. Χάρη και δημοσιεύτηκαν στην ίδια εφημερίδα. Εκτός από το δικό μου που ακολουθεί, άρθρα απέστειλαν οι Γιώργος Γρηγοριάδης, πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων εκ Σοχούμι και ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης. Αργότερα θα αναρτήσουμε και το κείμενο του Γρηγοριάδη.
Ανδρέας Ζαχαριάδης (Πόντιος και Αριστερός με δυ’ ομάτια)
—————————————————————-
Ο σύγχρονος ποντιακός δωσιλογισμός. Με αφορμή το άρθρο του Κώστα Χάρη
Διαβάζοντας το κείμενο του Κώστα Χάρη «ανιστόρητου» κατά δήλωσίν του στον «Εύξεινο Πόντο» αρ.φ. 181 εντυπωσιάστηκα πολύ. Και είναι αλήθεια ότι λίγες φορές εντυπωσιάζομαι από κείμενα. Ειδικά, όταν τα κείμενα τα έχουν γράψει κυριολεκτικά «ανιστόρητοι». Πόσο μάλλον όταν ο συγκεκριμένος αρθρογράφος είναι και ανεκδιήγητος. Και για να σας πω εξαρχής την άποψή, όπως τη διατύπωση σε μια σχετική συζήτηση σε ένα ιστολόγιο ενός σοβαρού και καλά ενημερωμένου οπαδού του ΚΚΕ: «Ο Κώστας Χάρης είναι ένας εμπαθής “θεοσεβούμενος” ανορθολογικός οπαδός του ΚΚΕ – που σίγουρα ζημιά κάνει στο Κόμμα του».
Ας διαβάσουμε και πάλι εκείνο τα συκοφαντικό, ανιστόρητο, ανεκδιήγητο, προβοκατόρικο, αντιλαϊκό και δωσιλογικό που έγραψε για τους συμπατριώτες μας Πόντιους της Σοβιετικής Ένωσης: «Δεν είναι δυνατόν ορισμένοι απόγονοι των συνεργατών των γερμανικών δυνάμεων κατοχικών δυνάμεων από την πρώην Σοβιετική Ένωση, που δεν έχουν καμιά ευθύνη για τις πράξεις των προγόνων τους, αλλά έχουν ευθύνη για την μεροληπτική κριτική και τη στρέβλωση της ιστορίας του ποντιακού ελληνισμού, να προσποιούνται τα θύματα εκείνης της εποχής, ενώ είναι γνωστά τα εγκλήματα που διέπραξε η Ρωσική εθνικιστική φασιστική οργάνωση (ΡΟΑ), στην οποία πάνω από 20.000 οργανωμένοι ελληνοπόντιοι στην Σοβιετική Ένωση (που με τις επιρροές τους ο αριθμός τους αυξάνει γεωμετρικά) που πολεμούσαν στην κατοχή τον κόκκινο στρατό και το σοβιετικό λαό….»
Τι πίνεις και δε μας δίνεις βρε ανιστόρητε; Ποιους εννοείς, βρε προβοκάτορα και συκοφάντη;
Δεν διαβάζεις ούτε τα κείμενα των συντρόφων σου ιστορικών, όπως αυτά του Αναστάση Γκίκα της Επιτροπής Ιστορίας του ΚΚΕ; Που αναφέρει ο Γκίκας τέτοιες ανοησίες βρε αμόρφωτε; Ξέρεις τι γράφει για τη στάση των Ποντίων της Σοβιετικής Ένωσης στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο;
Ο Μήτσος Παρτσαλίδης υπήρξε μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το 1934 εξελέγη δήμαρχος στην πόλη των καπνεργατών, την Καβάλα και έτσι υπήρξε ο πρώτος «κόκκινος» δήμαρχος. Το αφιέρωμα αυτό βασίζεται:
-σε ένα κείμενο του Φ. Γκερλεκτσή που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μνήμη» του Συλλόγου Μικρασιατών ν. Καβάλας,
-σε κείμενο του Κώστα Παλούκη από το καλό ιστολόγιο http://raskolnikovgr.blogspot.com/ και
-σε κείμενο του ιστορικού Νίκου Ε. Καραγιαννακίδη….
Προσφυγική η πρώτη «κόκκινη» Δημοτική αρχή της Καβάλας και της χώρας
του Φάνη Γκερλεκτσή
Είναι ευρύτερα γνωστό ότι η Καβάλα ανέδειξε «τον πρώτο κομμουνιστή Δήμαρχο της Ελλάδας» και ότι ήταν για πολλές δεκαετίες ένα από τα «κάστρα» του εργατικού και επανα-στατικού κινήματος της χώρας και των Βαλκανίων. Αν και στα θέματα αυτά τον βαρύνοντα λόγο τον έχουν οι ιστορικοί, αξίζει κι ένα περιοδικό έντυπο των απογόνων των προσφύγων της Μικράς Ασίας, όπως η «Μνήμη», να καταπιαστεί με πλευρές του θέματος. Όχι μόνον επειδή ακατάλυτοι δεσμοί δένουν τον κάθε γόνο καβαλιώτικης προσφυγικής οικογένειας, και μάλιστα μικρασιατικής, με εκείνη την εποχή και τους αγώνες της, αλλά και γιατί πρόσφυγες ήταν κυρίως οι εργάτες και μικροεπαγγελματίες που έδωσαν τη μάχη για την «κατάληψη» της δημοτικής αρχής του μεγαλύτερου βιομηχανικού κέντρου ανάμεσα στην Θεσσαλονίκη και την Πόλη και πρόσφυγες υπέστησαν τις συνέπειες. Ο Παρτσαλίδης, εκτός από κομμουνιστής που ήταν την εποχή εκείνη, ήταν κι ο πρώτος πρόσφυγας που έγινε Δήμαρχος μεγάλης πόλης.
Με αφορμή την ανάρτηση από το καλό ιστολόγιο του Raskolnikov ενός ενδιαφέροντος άρθρου της Βίκυς Καραφουλίδου με τίτλο: Έθνος εναντίον τάξης, Η ιδεολογική αυτονομία του ελληνικού «σοσιαλισμού» του 19ου αιώνα και οι «εθνικές» του ερμηνείες, καταθέσαμε κάποιους προβληματισμούς, θεωρώντας ότι το αντικείμενο του «ελληνικού σοσιαλισμού» που καλείται να μελετήσει η συγγραφέας περιωρίζεται στα όρια του ελληνικού Βασιλείου, το οποίο -λίγο πολύ- θεωρείται ως ο όλος κόσμος των Ελλήνων.
Παραθέτουμε στη συνέχεια το σχόλιό μας, το οποίο απηχεί ευρύτερους προβληματισμούς βασικούς για την υπόσταση της ίδιας της αριστεροποντιακής μας κολεχτίβας -όπως γνωρίζουν οι τακτικοί μας φίλοι…
Να σημειώσουμε απλώς ότι το άρθρο της Β. Καραφουλίδου αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης μελέτης της («Η γλώσσα του σοσιαλισμού. Ταξική προοπτική και εθνική ιδεολογία στον ελληνικό 19ο αιώνα», εκδ. Βιβλιόραμα) που μόλις κυκλοφόρησε και την οποία επιφυλασσόμαστε να τη σχολιάσουμε κάποια στιγμή ολοκληρωμένα:
«Πάντως, αυτό που δεν έχει μελετηθεί, αλλά αντιθέτως έχει υποβαθμιστεί δραματικά, είναι η σοσιαλιστική ιδεολογία στον ελληνισμό της Ανατολής, τόσο στους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και στους Έλληνες της Ρωσίας. Από τα αποσπασματικά στοιχεία που γωρίζουμε, πρέπει να υπήρχε ένα πολύ ενδιαφέρον σοσιαλιστικό κίνημα, που συνομιλούσε με τα πλέον προχωρημένα στοιχεία των άλλων εθνικών ομάδων σ’ ένα περιβάλλον μετασχηματισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γνωρίζουμε επίσης ότι για ιστορικούς λόγους η βιομηχανική εργατική τάξη απαρτιζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό από Έλληνες, οι οποίοι εξοντώθηκαν μαζικά είτε κατά την έναρξη της Γενοκτονίας μετά το 1914 (στα Αμελέ Ταμπουρού κ.λπ.) είτε με τη νίκη του κεμαλικού εθνικισμού το ’22. Χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι η εκτέλεση των 700 μεταλλωρύχων στη Μπάλια (Βιθυνία) από τα κεμαλικά στρατεύματα το Σεπτέμβριο του 1922.
Την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου το ΚΚΕ του Μανταμάδου θα τιμήσει τον αγωνιστή Νίκο Βαβούδη στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Ο Βαβούδης υπήρξε ένας ήρωας του επαναστατικού κινήματος, διπλό τραγικό θύμα εκείνης της εποχής. Από τη μια του εξαρτημένου αμερικανόδουλου μετεμμφυλιακού κράτους και από την άλλη της αυταρχικής, προσωπολατρικής δομής του ΚΚΕ που ήταν αποτέλεσμα της αντίληψης του Κόμματος Νέου Τύπου (που στο όνομα της αποτελεσματικής δράσης, μετέτρεπε τις επαναστατικές οργανώσεις σε ασφαλίτικες φυλακές των αγωνιστών).
Δυστυχώς, έπρεπε να περάσουν 60 χρόνια από τον ηρωικό θάνατό του για να «αντιληφθούν» οι κομματικοί συντοπίτες του στον Μανταμάδο, ότι ο Βαβούδης δεν ήταν προδότης, ούτε χαφιές, ούτε την είχε κοπανήσει για την Αμερική, τρώγωντας «με γυναίκες ταλεφτά της προδοσίας».
Γιατί ως γνωστόν, μετά τη δραματική αυτοκτονία του στηην κρύπτη με τον παράνομο ασύρματο και τη σύλληψη των Μπελογιάννη-Πλουμπίδη, ο σύντροφος (τότε Γ.Γ.) Νίκος Ζαχαριάδης δήλωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα»: «δεν σκοτώθηκε αλλά φυγαδεύτηκε στην Αμερική και τρώει με γυναίκες τα λεφτά της προδοσίας«.
Στη συνεδρίαση της Βουλής της 7-12-2011, όπου συζητήθηκε ο προϋπολογισμός του επόμενου έτους, η συντρόφισσα Αλέκα, καταγγέλωντας από «ιστορικής σκοπιάς» την ιμπεριαλιστική πολιτική του ελληνικού κράτους τα ξαναέμπλεξε όλα: Μικρά Ασία, Κορέα, Αφγανιστάν και Ιράκ. Ξέχασε, εκ παραδρομής μάλλον, να αναφέρει και το Βιετνάμ!!!
Αποφασίστε επιτέλους βρε σύντροφοι! Τι είμαστε για σας εμείς που προερχόμαστε από τη Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Ανατολική Θράκη και την υπόλοιπη λαγγεμένη Ανατολή;
-Είμαστε κάτι σαν Βιετναμέζοι; (Iός, 1992)
-Ή μήπως είμαστε κάτι σαν Κορεάτες. (Δίκτυο21, 2007)
-Ή ακόμα καλύτερα, αν σας βολεύει βέβαια, κάτι σαν Αφγανοί; (Βραδυνή, 1923)
Αφορμή για το αφιέρωμα αυτό στηνΑλέκα η οποία ονειρεύεται να μας κανονίσει κανονικότατα με την «λαϊκή της εξουσία», ήταν ένα σχόλιο (σχ. 7) το οποίο (αφού πρώτα λογοκρίναμε τις ανεπίτρεπτες εκφράσεις προς το πρόσωπο της γλυκυτάτης γραμματέως) έγραφε : «Άλλο ένα ολίσθημα έκανε η …. Παπαρήγα χθές κατά τη δευτερολογία της στη συζήτηση στη Βουλή για την ψήφιση του προϋπολογισμού. Μίλησε για τη Μικρασιατική Εκστρατεία μαζί με τον πόλεμο της Κορέας και όλα τα συνέκρινε με την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
…. γυναίκα σε ένα ……. κόμμα που αναπαράγει μέχρι σήμερα την αντιμικρασιατική άποψη του Ιωάννη Μεταξά.»
Αφορά την ιστορία του ιερέα Κυριάκου Ταμουρίδη, γεννημένου το 1900 στο Μιτζιγκέρτ του Καρς (Καύκασος), εγκατεστημένου ως πρόσφυγας του ’22 στο χωριό Ολυμπιάδα της Ελασσόνας, στη δυτική πλευρά του Ολύμπου, προοδευτικού και επαναστάτη που για να γλυτώσει τη μεταδεκεμβριανή τρομοκρατία
-κατέφυγε στο βουνό μαζί με καταδιωκόμενους παλιούς ελασίτες,
-εντάχθηκε στο Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας,
-συμμετείχε σε μάχες,
-τραυματίστηκε και
-συλλήφθηκε,
-δικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο και
-εκτελέστηκε από το αμερικανόδουλο κράτος….
Η πολιτική της σημερινής ομάδας που ελέγχει το ιστορικό ΚΚΕ δημιουργεί ένα μεγάλο ερώτημα για τα βαθύτερα κίνητρα. Από τη μια, βερμπαλισμοί για «λαϊκή εξουσία» (που λαμβάνοντας υπόψη τη σοβιετική εμπειρία σημαίνει : «πλήρης και χωρίς έλεος εξουσία των κομματικών οργανώσεων επί της κοινωνίας») και απ’ την άλλη, ανοχή του νεοναζιστικού τέρατος που σηκώνει το βρωμερό του κεφάλι, όπως απέδειξε το θράσος της Χρυσής Αυγής να διοργανώσει εκδήλωση στην δημοκρατική προσφυγούπουλη της Κοκκινιάς. Απ’ τη μιααποκατάσταση του Ζαχαριάδη και των θυμάτων του (Βαβούδη, Βελουχιώτη) και από την άλλη ανελέητη καταστολή και συντριβή κάθε εσωκομματικής κριτικής…
Ποιά είναι λοιπόν τα βαθύτερα κίνητρα;
Πολλές εκδοχές έχουν γραφεί από το 18ο Συνέδριο ως τις πρόσφατες αποκαταστάσεις. Καμιά όμως δεν έλαβε υπόψη την ανερχόμενη ταση στο δυτικό κόσμο για την στροφή στο εξωπραγματικό και το απόκρυφο. Μήπως αυτή είναι η βαθύτερη εξήγηση για το μεταμορφισμό του ΚΚΕ, που μετέτρεψε τα μέλη του από πιστούς του Κολιγιάννη σε πιστούς του Ζαχαριάδη;
Ένα κυριακάτικο κείμενο της Τασούλας Καραϊσκάκη μας δίνει, ΙΣΩΣ, το κλειδί κατανόησης που μας έλειπε:
Μεγάλης έκτασης γεγονότα σφράγισαν τη μεγάλη διαδήλωση της 20ης Οκτωβρίου. Με ένα νεκρό από καρδιακή προσβολή! Η περικύκλωση της Βουλής από το ΠΑΜΕ και η παρεμπόδιση της πορείας του Κινήματος «Δεν Πληρώνω, προκάλεσε τους πολυάριθμους αντιεξουσιαστές οι οποίοι -απ’ ότι λέγεται- προσπάθησαν να ανοίξουν το μπλοκ του ΚΚΕ και να πετύχουν «πρόσβαση» στο στοχευμένο Κοινοβούλιο.
Για να έχετε μια σφαιρική εικόνα, παρουσιάζουμε και τις τρεις εκτιμήσεις. Φυσικά δηλώνουμε ότι τελικά δεν χάσαμε την ψυχραιμία μας παρακολουθώντας την εμετική ασφαλίτικη ασπρόμαυρη παρουσίαση των γεγονότων από το Αντ1 και την Μαρία Χούκλη – μονόπλευρα και χειρότερα και από τον «902»του ΚΚΕ.
Φαίνεται ότι τα επεισόδια ξεκίνησαν με τον τρόπο που τα περιγράφει ο Καναλιώτης: “Ήμασταν εκεί όταν ξεκίνησαν τα επεισόδια στο Σύνταγμα. Ομάδα διαδηλωτών των ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ανέβαιναν προς την πλατεία Συντάγματος. Μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία ήρθαν αντιμέτωποι με τις «αλυσίδες» περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Οι «Δεν Πληρώνω» ζήτησαν από το ΠΑΜΕ να τους αφήσει να περάσουν, αλλά τα μέλη του ΠΑΜΕ αρνήθηκαν. Υπήρξε μια μικρή ένταση η οποία εκτονώθηκε από τους ψυχραιμότερους και των δύο πλευρών. Εν τω μεταξύ, η νευρικότητα που δημιουργήθηκε, έφερε τους «μαύρους» οι οποίοι αποφάσισαν να σπάσουν τις αλυσίδες του ΠΑΜΕ! Και έτσι άρχισε ο πετροπόλεμος, με μολότοφ να πέφτουν μεταξύ διαδηλωτών, άνθρωποι αιμόφυρτοι και από τις δύο πλευρές και όλα αυτά, ενώ ο… «ταξικός εχθρός» βρίσκεται, υποτίθεται, μέσα στη Βουλή!…”Δες άλη μια μαρτυρία.
Παρακάτω δείτε την άποψη ΚΑΙ του ΚΚΕΚΑΙ του Αντιεξουσιαστικού χώρου ΚΑΙ του Κινήματος «Δεν πληρώνω» που αρχικά εμποδίστηκαν από τις ομάδες περιφρούρησης του ΠΑΜΕ (βλέπε φωτορεπορταζ)….
Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΣ Κ. ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΗΤΟ ΥΠΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ
Την προσεχή Τετάρτη η Αθήνα γιορτάζει την 67η επέτειο της απελευθέρωσής της από τη γερμανική κατοχή.
Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας χαρακτηρίστηκαν πρώτοι παρτιζάνοι της Ευρώπης για το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη. Ο ΛΑΟΣ όμως περί άλλα τυρβάζει.Υποτίθεται ότι το σύνολο του πολιτικού κόσμου τιμά και εμπνέεται από τον αγώνα της εθνικής αντίστασης και ξεχωρίζει ως μια από τις κορυφαίες ηρωικές πράξεις το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας με τον αγκυλωτό σταυρό από το βράχο της Ακρόπολης το βράδυ της 30ής Μαΐου 1941. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, που έφεραν σε πέρας το παράτολμο εγχείρημα, έχουν εδώ και δεκαετίες καταγραφεί ως ήρωες της σύγχρονης ιστορίας.
Η αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη από το ΚΚΕ είναι πλέον γεγονός.
Όπως και η παράλληλη αποκατάσταση δύο θυμάτων του: του Νίκου Βαβούδη και του Άρη Βελουχιώτη…
Στο ποστ αυτό δεν θα μας απασχολήσει ο κομματικός ρόλος του Ζαχαριάδη, ούτε η αντιφατική του δράση μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ούτε η ιδιαιτέρως αξιοπρεπής διαμονή του στο Νταχάου του θανάτου (όπου τύχαινε της παράδοξα καλής συμπεριφοράς των Ναζί τη στιγμή που στην Ελλάδα εκτελούσαν κάθε κομμουνιστή που έπεφτε στα χέρια τους), ούτε την προνομιακή συμπεριφορά που του επιφύλαξαν οι Αμερικανοί μετά την απελευθέρωσή του. Ούτε φυσικά τον καταστροφικό ρόλο του κόμματος Νέου Τύπου και του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού στο Λαϊκό Επαναστατικό Κίνημα….
Θα προβάλλουμε απλώς τρεις δηλώσεις του Νίκου Ζαχαριάδη από την εποχή της παντοδυναμίας του και μία λίγο πριν τη δραματική του αυτοκτονία στη Σιβηρία:
Α)
«Το ΚΚΕ καταγγέλλει ανοιχτά τον Άρη Βελουχιώτη»
«Ο σύντροφος Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήρθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις αποφάσισε να καταγγείλει ανοικτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια). Ο Βελουχιώτης και ύστερα από την συμφωνία της Βάρκιζας συνέχισε τη δράση του..
Η δράση αυτή , που μονάχα την αντίδραση μπορούσε να εξυπηρετήσει, γιατί της έδινε όπλα για να κτυπά το ΚΚΕ, να παραβιάζει την συμφωνία της Βάρκιζας και να δικαιολογεί τα εγκλήματα της , δεν επιτρέπει πια καμιά καθυστέρηση για την ανοικτή καταγγελία του Άρη Βελουχιώτη..
Όπως είναι γνωστό , ο Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) στον καιρό της δικτατορίας είχε πιαστεί και είχε κάνει δήλωση μετανοίας και αποκήρυξης του ΚΚΕ» (Ριζοσπάστης, 12 Ιουνίου 1945).
Ο δεύτερος τόμος της «Μαρξιστικής Σκέψης» κυκλοφορεί σε μια περίοδο όξυνσης της διεθνούς και εσωτερικής κατάστασης. Οι μεγάλες αραβικές εξεγέρσεις, το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα, η επιδείνωση της κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι γεγονότα-ορόσημα με παγκόσμιο αντίκτυπο, που θα μας απασχολούν σίγουρα για καιρό. Σε αυτά τα θέματα, αλλά και την παταγώδη αποτυχία του Μνημονίου στην Ελλάδα και τα 140 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα, αφιερώνεται το τεύχος του περιοδικού. Ταυτόχρονα, ο αναγνώστης θα βρει άρθρα και αναλύσεις για θέματα ιστορίας, φιλοσοφίας, επιστήμης και τέχνης.
Κεντρική θέση στον τόμο έχει το αφιέρωμα στην Παρισινή Κομμούνα. Η πρώτη έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό προσεγγίζεται πολύπλευρα με δυο κείμενα των θεμελιωτών του μαρξισμού, των Μαρξ και Ένγκελς, αφηγήσεις πρωταγωνιστών και αυτοπτών μαρτύρων της εξέγερσης, όπως ο Ιούλιος Βαλέ, η Λουίζ Μισέλ και ο Ελί Ρεκλί, ιστορικά άρθρα των Ρέιμοντ Ποστγκέιτ, Τάκη Μαστρογιαννόπουλου, Τόνι Κλιφ και μια θεωρητική ανάλυση του Ορέστη Πασχαλινά.
Το περιοδικό περιλαμβάνει ακόμη τις ενότητες:
Αραβικές εξεγέρσεις: Κείμενα των Γκ. Ατσκάρ, Φιντέλ Κάστρο, Π. Μπόιλ, Ί. Κιμ & Μ. Κάμερον και Χ. Κεφαλή.
Φουκουσίμα: Άρθρα των Κρις Ουίλιαμς και Κώστα Σκορδούλη.
Οικονομική κρίση: Κείμενα για το χρέος και την κρίση των Γ. Δραγασάκη, Π. Λαφαζάνη, Σ. Σακοράφα, Γ. Τόλιου, Μ. Χουσόν και Δ. Μάνου, καθώς και ευρύτερες θεωρητικές αναλύσεις από τους Μ. Σκούφογλου, Τζ. Τσουνάρα και Ντ. Κοτζ. Συνέχεια →
Τα Χριστούγεννα του 1932, μετά από απόφαση των Ποντοκωμιτών για ενίσχυση του σχολικού ταμείου[1], και κατά το ανέβασμα του θεατρικού έργου «Λαζάραγας»[2] στην Ποντοκώμη[3] , (τη «μικρή Σοβιέτ» του Νομού Κοζάνης )[4], οι κάτοικοι συγκρούστηκαν με τη Χωροφυλακή με αποτέλεσμα τις πρώτες συλλήψεις.
Αφορμή αποτελεί η θεατρική αυτή παράσταση , που δόθηκε σ’ ένα αγροτικό σπίτι κατόπιν απαγόρευσης[5] να παιχτεί το έργο στη λέσχη του χωριού. Η αστυνομία την επομένη συλλαμβάνει δύο αγρότες .
Το χωριό ξεσηκώνεται σύσσωμο και ζητά την απελευθέρωσή τους. Στην άρνηση του σταθμάρχη , που ενισχύθηκε και με 15 άλλους χωροφύλακες από την Κοζάνη , οι αγρότες αφοπλίζουν τους χωροφύλακες και απελευθερώνουν τους συγχωριανούς τους. Μετά επιστρέφουν τα όπλα. Αφού ξαναπήραν τα όπλα οι χωροφύλακες χτύπησαν δολοφονικά και τραυμάτισαν πολλούς χωρικούς.[6]Συνέχεια →
Κηδεύτηκε την Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου, στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το προσφυγικό χωριό Ακρίτας του Κιλκίς, ο αριστερός ιστορικός Κώστας Αυγητίδης, ο οποίος διακρίνεται για το πλούσιο συγγραφικό του έργο που αφορά τον ελληνισμό της Ρωσίας, αλλά και τις ελληνο-σοβιετικές σχέσεις .
Ο Κώστας Αυγητίδης ανήκει στη δεύτερη προσφυγική γενιά, Γεννήθηκε στον Ακρίτα το 1926. Από μικρός εντάχθηκε στην Αριστερά. Το 1941 έγινε μέλος του ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1943 οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ και το 1944 κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ και πήρε δραστήρια μέρος στον αντιστασιακό αγώνα ενάντια στους κατακτητές της Ελλάδας.
Το 1947 συνέχισε τον αγώνα μέσα από τις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Με τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου το 1949, κατέφυγε ως πολιτικός πρόσφυγας στη Σοβιετική Ενωση, όπου σπούδασε ιστορικός στην Τασκένδη, στο Πανεπιστήμιο της Κεντρικής Ασίας.
Ασχολήθηκε με την έρευνα για τις ελληνορωσικές σχέσεις. Εχει δημοσιεύσει πολλά άρθρα σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά, στα ελληνικά και στα ρωσικά.
Δυστυχώς δεν έγινε κατορθωτό να γίνει μια συζήτηση όπως θα επιθυμούσε ο συγκεκριμένος φίλος. Για μας, τέτοιες συζητήσεις είχαν γίνει αρκετές φορές στο παρελθόν και λίγο πολύ είχαμε συγκλίνει ως κολεχτίβα σε μια συγκεκριμένη προσέγγιση. Αλλά όπως φαίνεται το γεγονός της ύπαρξης τέτοιων θέσεων για την περίοδο εκείνη -όπως αυτή της «Ανακοίνωσης» του ΚΚΕ- που αναπαράγονται με τόση ευκολία, κάνει επιτακτική την ανάγκη να επανερχόμαστε διαρκώς στο ζήτημα προσπαθώντας να ξεκαθαρίσουμε ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!
Τις τελευταίες μέρες κλιμακώνεται μια χωρίς αρχές επίθεση της ηγεσίας του ΚΚΕ στο ΝΑΡ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και γενικότερα την αντικαπιταλιστική, επαναστατική κομμουνιστική Αριστερά.
Μια επίθεση που φιλοδοξεί να υψώσει τείχη μεταξύ των αγωνιστών της Αριστεράς και να δυναμώσει τον ενδοαριστερό εμφύλιο. Η επίθεση πραγματοποιείται με έναν καταιγισμό δημοσιευμάτων από τις στήλες του Ριζοσπάστη (και με άρθρο μέλους του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ) αλλά και με τραμπούκικες επιθέσεις μελών της ΚΝΕ και του ΚΚΕ σε βάρος αγωνιστών της ΕΑΑΚ και της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση.
Αν και το ΚΚΕ μιλά για «κήρυξη πολέμου στην εργατική τάξη» από το κεφάλαιο, τελικά απαντά με τον πόλεμο που κήρυξε ο Περισσός εναντίον της επαναστατικής Αριστεράς. Συνέχεια →
Δηλώνει η συν. Αλέκα: «…Θα ήθελα να σταθώ σε ένα σοβαρό ιστορικό γεγονός που κάνει ακόμα πιο στενούς τους δεσμούς ανάμεσα στον ελληνικό και τουρκικό λαό, ανάμεσα στους Ελληνες κομμουνιστές και τους Τούρκους κομμουνιστές. Πρόκειται για την Μικρασιατική Εκστρατεία που οργάνωσε η αστική τάξη της Ελλάδας με σκοπό να κατακτήσει τουρκικά εδάφη…»
Ο Δεκέμβρης του 1944 υπήρξε ένα μοιραίο ορόσημο στην πορεία αυτού του τόπου. Η μοίρα του οποίου, όπως καθορίστηκε από τις πρώτες μέρες της Ανεξαρτησίας της Ελλάδας, ήταν συνυφασμένη με την εξυπηρέτηση των Μεγάλων Προστατών της ή αλλιώς των ιμπεριαλιστών εκείνης της εποχής, ο ισχυρότερος των οποίων υπήρξε η Μεγάλη Βρετανία.
Οι μόνες φορές που η Ελλάδα επεδίωξε την πολιτική αλλά και την οικονομική και γεωπολιτική αυτονόμησή της ήταν: α)με τα Μικρασιατικά και την Εθνική Ολοκλήρωση που επιδιώχθηκε μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και την καθιστούσε εν δυνάμει αυτόνομη και σημαντική δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και β)με τη μεγαλειώδη Εθνική Αντίσταση της περιόδου 1940-1945.
Στη πρώτη περίπτωση ο ελληνισμός υπέστη την τρομερή Μικρασιατική Καταστροφή εξαιτίας της αντιδραστικής πολιτικής της τότε Δεξιάς (Λαϊκό Κόμα, Ι. Μεταξάς και Μοναρχία). Στην δε δεύτερη ηττήθηκε εξαιτίας της βρετανικής εισβολής στην Ελλάδα, της καταστολής του λαϊκού κινήματος ένοπλα τον Δεκέμβρη του ’44, την απόλυτη υποταγή των παλιών αστικών δυνάμεων στα βρετανικά συμφέροντα και την πρωτοφανή ανικανότητα (???) του εξαρτημένου ΚΚΕ που ξεπούλησε κυνικά το μεγαλειώδες Λαϊκό αντιστασιακό Κίνημα. Συνέχεια →
Έναν από τους καλύτερους ορισμούς του σταλινισμού έδωσε ο Γκι Ντεμπόρ στην Κοινωνία του Θεάματος: «Ο σταλινισμός υπήρξε η βασιλεία του τρόμου ακόμα και μέσα στην ίδια τη γραφειοκρατική τάξη… Η ψευδής συνείδηση συντηρεί την απόλυτη εξουσία της μόνο διαμέσου του απόλυτου τρόμου, όπου κάθε αληθινό κίνητρο τείνει να εξαφανιστεί. Τα μέλη της γραφειοκρατικής τάξης στην εξουσία δεν έχουν δικαίωμα κυριότητας πάνω στην κοινωνία, παρά μόνο συλλογικά σαν συμμέτοχοι σʼ ένα θεμελιώδες ψέμα: πρέπει να υποδύονται τον ρόλο του προλεταριάτου που διευθύνει μια σοσιαλιστική κοινωνία, πρέπει να είναι οι ηθοποιοί που παραμένουν πιστοί στο κείμενο της ιδεολογικής απάτης...»
Η λειτουργία του σταλινισμού στη σοβιετική κοινωνία περιγράφηκε ικανοποιητικά το 1956 στη «Μυστική έκθεση» της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης (ΚΚΣΕ). Η ανάμνηση της «Διαθήκης και των αρχών του Λένιν» χρησιμοποιήθηκε για την καταδίκη της σταλινικής πολιτικής, η οποία, όπως υποστήριζαν, «κατάφερε ένα πλήγμα στην αδελφοσύνη των λαών, στη σοσιαλιστική νομιμότητα».
Γεννήθηκε και πέθανε επαναστάτης! O λόγος για τον Θανάση Κλάρα, που άφησε την άνετη ζωή του στη Λαμία και πήρε τα βουνά, γράφοντας το όνομα του, ή μάλλον το ψευδώνυμο του «Άρης Βελουχιώτης» στην ιστορία, σαν ίσως την πιο εμβληματική φιγούρα της Αντίστασης. Σήμερα συμπληρώνονται 65 χρόνια από το θάνατο του.
Ιδρυτής του ΕΛΑΣ και ηγετική μορφή του αντάρτικου σώματος του ΕΑΜ, αλλά και ένα από τα σημαντικότερα στελέχη του ΚΚΕ. Ο Βελουχιώτης έρχεται σε ρήξη με το ΚΚΕ μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς αρνείται να παραδώσει τα όπλα και επιλέγει τον δρόμο της ένοπλης δράσης.
Ο δρόμος που διαλέγει τον οδηγεί τελικά στον θάνατο. Ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, την ίδια μέρα που το ΚΚΕ τον διαγράφει από τις τάξεις του, βάζει τέλος στη ζωή του στις 16 Ιουνίου του 1945, καθώς είχε περικυκλωθεί από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν, στη Μεσούντα του Αχελώου. Το πτώμα του αποκεφαλίζεται και την επομένη κρεμάται στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων.
Ένα εξαιρετικό βιβλίο των Ανδρέα Αθανασιάδη και Χρήστου Μιχαηλίδη είδε το φως, καλύπτοντας το μεγάλο κενό στις γνώσεις μας για τη συμβολή των Ελλήνων του Καυκάσου και κυρίως των Καρσλήδων, στην ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος στην ελληνική Μακεδονία, την περίοδο που ακολούθησε τη δραματική τους προσφυγιά.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου εμφανίζεται ένας άγνωστος κόσμος των δεκαετιών του ’20 και του ’30, όταν στην Μακεδονία θα αρχίσουν οι πρώτες μαζικές προσπάθειες οργάνωσης της λαϊκής αντίστασης ενάντια είτε στην κρατική αυθαιρεσία, είτε στους γαιοκτήμονες.
Το Προσφυγικό Ζήτημα εκείνης της εποχής συνδέθηκε άμεσα με το Κοινωνικό Ζήτημα και οι Έλληνες του Καυκάσου, που είχαν έρθει ήδη σε επαφή με τις σοσιαλιστικές ιδέες , θα το μετατρέψουν σε πολιτικό διεκδικητικό κίνημα.
Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει η άποψη των συγγραφέων περί της διαμόρφωσης μιας ιδιαίτερης εθνοτικής ταυτότητας αυτού του τμήματος του ποντιακού προσφυγικού πληθυσμού, που βασιζόταν στην έντονη πολιτισμική, αλλά και πολιτική επιρροή που δέχτηκαν κατά τη σύντομη -μόλις σαράντα χρόνια- παραμονή τους στο ρωσοκρατούμενο τότε Καρς.
Το βιβλίο εκδόθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Ποντοκώμης και τις εκδόσεις Ινφογνώμων.
Παρουσιάζεται παρακάτω ο πρόλογος των συγγραφέων όπως παρατίθεται στο μπλογκΚαυκάσιος-Ποντοκωμίτης:
Καυκάσιους ή Ποντοκαυκάσιους ονόμαζαν κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν τη Μικρασιατική Καταστροφή τους πρόσφυγες που κατάγονταν από τις περιοχές του ρωσικού Καυκάσου και κυρίως αυτήν του Καρς και Αρνταχάν, αλλά και της Τσάλκας.
Ένας καλός φίλος γράφει: «Τα πρώτα χρόνια με τον όρο «Πόντιος», ο λαός περιέγραφε μόνον αυτόν που προερχόταν από τις περιοχές του Μικρασιατικού Πόντου. Οι προερχόμενοι από τις περιοχές του Καρς του ρωσικού Καυκάσου, που παραχωρήθηκε στους Τούρκους απ’ τους μπολσεβίκους με τη Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, χαρακτηρίζονταν ως «Καυκάσιοι» ή «Ποντοκαυκάσιοι» και ας είχαν μεταναστεύσει από τον Πόντο μόλις 40 χρόνια πριν.
Πολλές φορές, προσεγγίζοντας το φαινόμενο του σταλινισμού και των σταλινικών διώξεων, αυθόρμητα αντιμετωπίζουμε τους φορείς του ως κομμάτι της Αριστεράς!
Έστω διεφθαρμένο και άθλιο, αλλά πάντως Αριστερά!
Όμως ένα κείμενο ενός πρώην υψηλόβαθμου στελέχους του ΚΚΕ μας δημιούργησε και σε μας ερωτήματα: Είναι δυνατόν να είναι Αριστερός ένας πολίτης ή ένα κόμμα που ονειρεύεται την τρομοκρατική υποταγή της εργατικής τάξης και του Λαού σ’ έναν κομματικό μηχανισμό και σε μια νέα σκληρή, βίαιη κι απόμακρη ηγετική τάξη;
Πρόσφατα ακούσαμε τη γ.γ. του ΚΚΕ να καταγγέλει τον ΣύΡιζΑ, μ’ αφορμή την εσωτερική κρίση και τη σύγκρουση των διαφόρων τάσεων -που ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις και τις διαφωνίες- σημαίνουν ότι υπάρχει ζωντάνια και ποικιλία απόψεων. Σε αντίθεση με το ΚΚΕ, που ειδικά μετά το τελευταίο του συνέδριο κλείστηκε στον εαυτό του, επέλεξε έναν αμυντικό εργατισμό ως κοινωνική τακτική και άρχισε να αποκαθιστά και πάλι τους πεσόντες ηγέτες ενός αρνητικού παρελθόντος με προεξάρχοντα τον νεκροθάφτη του σοσιαλισμού και των σοβιετικών λαών Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, κοινώς Στάλιν.
Στο πλαίσιο αυτής της παλινόρθωσης της ιδιότυπης σταλινικής μοναρχίας, άρχισε συκοφαντική επίθεση κατά των Ποντίων, οι οποίοι εδώ και 22 χρόνια θυμούνται και τιμούν μια απότις πλέον μαύρες σελίδες της νεοελληνικής ιστορίας, αλλά και του κομμουνιστικού κινήματος: αυτή της εξόντωσης της σοβιετικής ελληνικής κοινότητας και της διάπραξης μιας φρικτής πολιτιστικής γενοκτονίας.
Στο πλαίσιο αυτής της -εθιμοτυπικής πλέον- πραγματοποίησης εκδηλώσεων Μνήμης, διοργάνωσαν και φέτος μια εκδήλωση στις 29 Ιουνίου στην Αγία Βαρβάρα Αττικής. Οργανωτής υπήρξε ο Σύνδεσμος Ποντιακών Σωματείων Νότιας Ελλάδας και Νήσων της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας.
Οι υπεύθυνοι του ΚΚΕ, οξύνοντας τη συκοφαντική επίθεση κατά του ποντιακού ελληνισμού και του οργανωμένου ποντιακού κινήματος προσπάθησαν να διοργανώσουν ανεπιτυχώς μια 5η φάλαγγα από εγκάθετους σταλινικούς και δημοσίευσαν δύο καταγγελτικά άρθρα στον «Ριζοσπάστη», γεμάτα υπερβολές και ψεύδη.
Εντύπωση όμως κάνει -και πολλές υποψίες γεννά- το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν είχε να πει ούτε μια κακή λέξη για μια αντίστοιχη εκδήλωση που διοργάνωσε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη λίγες μέρες πριν ο εθνολαϊκιστής Νομάρχης Π. Ψωμιάδης. Φαίνεται ότι ο μαζικός χαρακτήρας του οργανωμένου ποντιακού κινήματος και οι ιδεολογικές του αναζητήσεις, ενοχλούν πολύ περισσότερο τους σταλινόσαυρους του Περισσού απ’ ότι η «επάρατος»!!!
Ο ΣΠΟΣ Ν. Ελλάδας και Νήσων της ΠΟΕ, συνέταξε μια πολύ σημαντική απάντηση την οποία και δημοσιεύουμε:
Ο καλός μας φίλος «Κιλκισιώτης» μας έστειλε ένα δημοσίευμα απ’ το Ιντιμίντια με τίτλο «Σταλινισμός και μειονότητες» το οποίο έχει και αρκετές παραπομπές σε κείμενα που έχουμε κατά καιρούς ανεβάσει. Θεωρήσαμε καλό να το αναρτήσουμε και μεις, εν όψει του σημαντικού συνεδρίου του ΚΚΕ.
«Ο σταλινισμός κινήθηκε στον αντίποδα της πολιτικής του Λένιν, όσον αφορά το σεβασμό των πολιτισμικών δικαιωμάτων των λαών..
Στη θέση της πολυπολιτισμικής αντίληψης, του σεβασμού της πολιτιστικής ετερότητας και του συνθήματος «εθνικό στη φόρμα και σοσιαλιστικό στο περιεχόμενο», καταπίεσε τις μειονότητες και κατέστρεψε τον εθνικό τους πολιτισμό αναβιώνωντας το μεγαλορωσικό σωβινισμό.
Οι πολιτικοί πά εξέρνε πώς ο κοσμον έν αοίκος και άμον ντό θέλνε εφτάγνε και λέγνε ήντιαν θέλνε. Εύραν χωρίον παλλαλόν κι’εφτάγνε ποπαδικήν. Ποία να κρούγνε ς’ σό νού μ’ και ποίαν’ ανασπάλλω. Ο Παπαδόπουλον με τον Πατακόν και κάν πέντε έξ νομάτ’έτεροι παλλαλοί το 1967 τη χρονίας, σεπεπεπί του κομμουνιστικού κινδύνου, εγόμωσαν τά φυλακάς και τά εξορίας. Θ’έρχουσαν τεά οι κομμουνισταί να παίρνε τη κοσμί τ’οσπίτια και τά περιουσίας. Άμαν οι κομμουνισταί εχάσαν τη στράταν και εδελειάγαν ς’σή σκοτείαν και κι εφάνθαν,κι αέτς πά ερούξαν τά τράπεζας και επέραν τ’οσπίτια τουν και τά περιουσίας ατουν.
Μ’ αφορμή το θάνατο της εξαιρετικής τραγουδίστριας Μαρίας Δημητριάδη θυμηθήκαμε το έξοχο ποίημα του ανατολικογερμανού Wolf Biermann, που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος.
Ίσως το καλύτερο μνημόσυνο για τη Μαρία Δημητριάδη να είναι η ανάμνηση της ερμηνείας της, που έδωσε ζωή στους εκπληκτικούς στίχους του Biermann. Και είναι ακόμα καλύτερη υπενθύμιση γιατί οι γραφειοκράτες -όσοι στήριξαν και όσοι ονειρεύονται ένα τέτοιο σύστημα- είναι ακόμα εδώ. Συνέχεια →
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».
την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο που έγραψε κατά παραγγελία αφού 
Κάθε άλλο! Μια αναφορά στα προβλήματα του ΚΚΕ, όπως τα αντιλαμβάνεται η Μαΐλεια πλευρά, ήταν όσα διάβασε η Αλέκα Παπαρήγα – το 1905, η επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, και εκείνη του Οκτώβρη, δεν την απασχόλησαν συγκεκριμένα· δεν έκανε συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης, ώστε να συνάγει διδάγματα, να καταλήξει σε συμπεράσματα.
Με βάση τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις έγκυρων πολιτικών αναλυτών, το 67% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ ψήφισε «ΟΧΙ» και το 11% «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Οι υπόλοιποι ψηφοφόροι του ΚΚΕ είτε επέλεξαν άκυρο/λευκόείτε το άκυρο «ψηφοδέλτιο» του ΚΚΕ. Είναι προφανές ότι κατέρρευσε με πάταγο η «γραμμή» της ηγεσίας του Περισσού.
της Νέας Φιλαδέλφειας, Νέας Σμύρνης, Νέας Kαλλικράτειας, Νέας Ερυθραίας, Δουργουτίου, Αγίου Ιωάννη Ρέντη και Αγίων
του 50 και του 60, αλλά και μεταγενέστερα. Τα τραγούδια του Στ. Καζαντζίδη ταυτίστηκαν με μια περίοδο της πρόσφατης, μεταπολεμικής ιστορίας, εκφράσανε πολύ πλατιά λαϊκά στρώματα. Έχει ειπωθεί -κι είναι σωστό- πως ο Καζαντζίδης ήταν ο τραγουδιστής της “ήττας”. Της ήττας του λαϊκού κινήματος μετά τον εμφύλιο, της ήττας ενός λαού που γνώρισε τις σκληρές οικονομικοκοινωνικές συνθήκες της μεταπολεμικής περιόδου, που εξαναγκάστηκε να πάρει το δρόμο της μετανάστευσης και του ξεριζωμού. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως ο Στ. Καζαντζίδης έκφρασε με τον πιο χαρακτηριστικό και αυθεντικό τρόπο την πίκρα, τον πόθο, τον καημό αυτής της ήττας. Και μάλιστα μέσα από μια φωνή με τεράστιες εκφραστικές δυνατότητες και λαϊκή “ρίζα” Μ’ αυτή την έννοια ο Καζαντζίδης ήταν ένας έξοχος, αυθεντικός και ανεπανάληπτος λαϊκός βάρδος
Γράψαμε παλιότερα ότι η Ρεπούση με τις χαζομάρες της
καλύτερο πλυντήριο των αχρείων και των παραδοσιακών αντιπροσφύγων, των οποίων οι πολιτικοί πρόγονοι
Στο μεταξύ –και αυτή είναι η κρίσιμη λεπτομέρεια που αποκρύφτηκε από τα ΜΜΕ– σε μια γωνιά της παραλίας είχαν μαζευτεί 
Ένα από τα θέματα που είχαμε σε εκκρεμότητα ήταν το εγκληματικό αντιλαϊκό ατόπημα -στο «Σκάι», στην εκπομπή του Ευαγγελάτου- του υπ’ αρίθμ. 1 Κομισάριου Εσωτερικής Ασφάλειας του ΚΚΕ, 
Ο Μήτσος Παρτσαλίδης υπήρξε μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το 1934 εξελέγη δήμαρχος στην πόλη των καπνεργατών, την Καβάλα και έτσι υπήρξε ο πρώτος «κόκκινος» δήμαρχος. Το αφιέρωμα αυτό βασίζεται:
Με αφορμή την ανάρτηση από το καλό 
Έι συντρόφισα, «….. πάλιν τον νουν απώλεσας»;
Τα ακροδεξιά θρασίμια, κληρονόμοι μιας δεξιάς εθνοπροδοτικής πολιτικής 
Πρόσφατα ακούσαμε τη γ.γ. του ΚΚΕ να καταγγέλει τον ΣύΡιζΑ, μ’ αφορμή την εσωτερική κρίση και τη σύγκρουση των διαφόρων τάσεων -που ανεξάρτητα από τις επιφυλάξεις και τις διαφωνίες- σημαίνουν ότι υπάρχει ζωντάνια και ποικιλία απόψεων. Σε αντίθεση με το ΚΚΕ, που ειδικά 
Οι πολιτικοί πά εξέρνε πώς ο κοσμον έν αοίκος και άμον ντό θέλνε εφτάγνε και λέγνε ήντιαν θέλνε. Εύραν χωρίον παλλαλόν κι’εφτάγνε ποπαδικήν. Ποία να κρούγνε ς’ σό νού μ’ και ποίαν’ ανασπάλλω. 
Πόντος και Αριστερά 
