Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του θέματος κάνει ο γνωστός, συντηρητικών απόψεων, νομικός Γιάννης Αποστολίδης
Ο ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ
Του Γιάννη Αποστολίδη, πρώην δικηγόρου
Εντάξει, κακώς και αδίκως οδηγήθηκε στη Βουλή με το ερώτημα της ποινικής δίωξης για το σκάνδαλο ΝΟΒΑΡΤΙΣ ο Παναγιώτης Πικραμένος και τον ανάγκασαν να κλαίει ο άνθρωπος πάνω στο βήμα υπερασπιζόμενος την αθωότητά του. Αλλά από εκεί και πέρα, για ποιο λόγο τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας; Τι προσέφερε στο δημόσιο βίο; Το γεγονός ότι υπήρξε πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και εξ αυτού του αξιώματός του έγινε πρωθυπουργός της υπηρεσιακής κυβέρνησης το 2012, αυτό βέβαια δεν είναι προσφορά στο δημόσιο βίο τέτοια που να δικαιολογεί την παραπάνω θέση στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.
Μια φωτογραφία που περιέχει όλη την τραγωδία εκείνης της εποχής. Και με μια έννοια είναι εντελώς επίκαιρη στην εποχή μας που παρατηρείται άνοδος της Ακροδεξιάς, για να μας θυμίζει την πραγματική προέλευση των φυσικών και πολιτικών απογόνων εκείνων των υπανθρώπων…
Σύμφωνα με τονΜίμη Χριστοφιλάκηη φωτογραφία τραβήχτηκε μετά την μάχη του Βρονταμά (Λακωνία) στις 10 Οκτωβρίου1946. Ο δεύτερος από τα δεξιά είναι ο Γιάννης Παυλάκος[Και οι άλλοι είναι γνωστοί ομαδάρχες των ΕΑΟΚ. Δηλαδή το ακροδεξιό παρακράτος που οργανώθηκε από το επίσημο κράτος για να κάνει τη «βρώμικη δουλειά» .
Τα κομμένα κεφάλια είναι από νεκρούς αντάρτες. Αναγνωρισμένα! Είναι και γνωστοί οι δύο που τα έκοψαν.
Ενοχές που δεν δικάστηκαν, ατομικές τύψεις που σφραγίστηκαν ή έλαβαν το χρίσμα της κρατικής συγκάλυψης στα μεταπολεμικά χρόνια και τα «φαντάσματα» εκατοντάδων αδικαίωτων δολοφονημένων συγκροτούν τον κορμό της εργασίας του ερευνητή Ανδρέα Βενιανάκη, που εκδόθηκε πρόσφατα υπό τον τίτλο «Δάγκουλας, ο “δράκος” της Θεσσαλονίκης – Συμβολή στην Ιστορία των Ταγμάτων Ασφαλείας επί Κατοχής (1941-1944)», εκδόσεις Επίκεντρο, πρόλογος Στράτου Δορδανά, Βάιου Καλογρηά»
Σχεδόν δέκα χρόνια ασχολούνταν ο Βενιανάκης με τον Αντώνη Δάγκουλα, τον πρώτο «δράκο» της Θεσσαλονίκης, ο οποίος έδρασε με τη συμμορία του τους τελευταίους δέκα μήνες της γερμανικής κατοχής σκορπώντας τον τρόμο και φέροντας την ευθύνη για 600-700 εκτελέσεις.
Το μέγεθος του τρόμου που έσπειρε ήταν τέτοιο και τόσο που έμεινε στη συλλογική μνήμη για δεκαετίες μετά τον θάνατό του, αλλά ως ψυχολογική απώθηση, δημιουργώντας «μεταπολεμικά μια κατάσταση συλλογικής αμνησίας».
Πλάι στον πάλαι ποτέ προσφυγικό Βύρωνα και ως προέκτασή του, βρίσκεται η συνοικία του Υμηττού, της οποίας ο πρώτος οικιστικός ιστός οφείλεται σε Μικρασιάτες πρόσφυγες.
.
Οι συνοικίες αυτες έγιναν τα κάστρα του αντιναζιστικού αγώνα κατά την περίοδο της γερμανικής Κατοχής….
Mια εξαιρετική πρωτοβουλία των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) για τη δημιουργία μιας ξεχωριστής ηλ-σελίδας υλοποιήθηκε.
Να την επισκεφθείτε και να περιπλανηθείτε στο ελληνικό γκουλάγκ, το μεγαλύτερο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που δημιούργησε η νεοελληνική «εθνικοφροσύνη»…
Το Νοέμβριο του 1946 λαμβάνει χώρα μία από τις περισσότερο άγνωστες σφαγές άμαχου πληθυσμού στον ελλαδικό χώρο, η οποία μάλιστα δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένη. Η Ξηρόβρυση Κιλκίς, ένα χωριό 465 κατοίκων, στην πλειονότητα τους Πόντιοι πρόσφυγες και αριστεροί, βρέθηκε στο στόχαστρο ελληνικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, εξαιτίας της πολιτικής ταυτότητας πολλών από τους κατοίκους της και της ενεργής τους συμμετοχής στην αντίσταση και στο αντάρτικο.
Στις 20 Νοεμβρίου λοιπόν, παραστρατιωτικοί εισέβαλαν στην Ξηρόβρυση και αφού μπλόκαραν τις δύο βασικές εξόδους του χωριού, επιδόθηκαν σε ένα πολύωρο όργιο δολοφονιών και καταστροφών.
Έκαψαν πάνω από 100 σπίτια, σκότωσαν 47 αμάχους, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά και τραυμάτισαν πολλούς ακόμη. Η χωροφυλακή του Κιλκίς, ενώ επιβεβαιωμένα είχε πληροφορηθεί την επικείμενη επίθεση, φυσικά δεν έπραξε τίποτα συγκαλύπτοντας πλήρως το έγκλημα.
Επιβεβαιώθηκε και επίσημα από το Εθνικό Θέατρο της Ελλάδας το πρόγραμμα των παραστάσεων του κρατικού ελληνικού θεάτρου στην Κύπρο, στο δεύτερο δεκαπενθήμερο του τρέχοντος μηνός. Προτελευταία παράσταση στην Κύπρο, όπως δηλώνεται στο πρόγραμμα (στην ιστοσελίδα του Εθνικού Θεάτρου), στις 28 Σεπτεμβρίου, στο «Θέατρο Αμμοχώστου» (sic). Το Εθνικό Θέατρο θα ανεβάσει την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού και τους ρόλους μοιράστηκαν ηθοποιοί του Εθνικού, τρεις ηθοποιοί του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου (ΘΟΚ) και δύο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
Θυμίζουμε ότι τον περσινό Σεπτέμβριο ο ΘΟΚ ανέβασε τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας, στην κατεχόμενη Αμμόχωστο, παρά τις διαμαρτυρίες μεμονωμένων πολιτών και οργανωμένων φορέων. Ο γράφων είχε εκφράσει και τότε τις έντονές του ενστάσεις και είχε διατυπώσει σειρά ερωτημάτων («Όνομα νησιωτικόν, Σαλαμίς», «Ο Φιλελεύθερος», 29-8-2015), χωρίς να πάρει απάντηση. Επανερχόμαστε και σήμερα, γιατί το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό. Ξεκαθαρίζουμε εκ προοιμίου, ειδικά στη φάση που βρίσκεται το εθνικό μας θέμα, το αυτονόητο: Δεν αμφισβητούμε τη φιλοπατρία και την καλοπιστία της πολιτικής μας ηγεσίας, ούτε των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του ΘΟΚ. Από την άλλη, όμως, ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να ενημερώνεται για το Κυπριακό, και επιπλέον οφείλει να προστατεύει τα συμφέροντα της πατρίδας του, όταν αυτά καταπατούνται.
Μία συνταρακτική κινηματογραφική μαρτυρία της Στράτης (Ευστρατία) Λαγουτάρη-Dawood, η οποία έθεσε τις ιστορικές και καλλιτεχνικές της γνώσεις στην υπηρεσία της ιστορικής έρευνας. Η δημιουργός, καθοδηγούμενη από την ευγενική φιλοδοξία να υπηρετήσει την πατρίδα που τη γέννησε, πρόσφερε το πιο πολύτιμο δώρο: τη συνεισφορά της στην αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας, η οποία στην Ελλάδα θάβεται, δυστυχώς, πολύ συχνά για ανομολόγητους λόγους.Συνέχεια →
Δεν είναι η πρώτη φορά που στη χώρα μας εμφανίζονται τέτοιες «ιδέες». Δεν θα είναι και η πρώτη φορά που ο λαός μας θα απαντήσει όπως πρέπει, τοποθετώντας τις, μαζί με τους εκφραστές τους, στο περιθώριο. Η εμφάνιση και στη γειτονιά μας φασιστικών/ναζιστικών ομάδων[1] το τελευταίο διάστημα, πρέπει να μας αφυπνίσει και όλοι μαζί να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι τους.
Ανατρέχω, λοιπόν, στην ιστορία, και μάλιστα της γειτονιάς μας, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησα σε προηγούμενο άρθρο μου για τα γεγονότα της 25ης Μαρτίου του 1944 [2].
Mια ενδιαφέρουσα δίκη έγινε στην Κρήτη με κατηγορούμενο το Γερμανό ιστορικό Ρίχτερ –που αθωώθηκε, μάλλον δικαίως σύμφωνα με το νόμο γιατί οι αναφορές του δεν προκαλούσαν διέγερση και μίσος- ο οποίος επί της ουσίας αιτιολόγησε τα εγκλήματα του ναζιστικού κατοχικού στρατού εις βάρος των Κρητικών που αντιστάθηκαν στην εισβολή. Ο ίδιος ιστορικός υποστηρίζει παράλληλα ότι δεν υπάρχει το παραμικρό οικονομικό χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα λόγω της Κατοχής, της λεηλασίας που υπέστη η χώρα αλλά και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Ουσιαστικά ο Ρίχτερ προσπαθεί να αποδείξει πόσο υπέφεραν οι κατακτητές από τους κατακτημένους, οι οποίοι με την απολίτιστη αντίστασή τους τους υποχρέωσαν να υιοθετήσουν τα φονικά αντίποινα.
Το “βέτο” Μπάιντεν, η Τουρκία, το Ισραήλ, το φυσικό αέριο και ο Αναστασιάδης
Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
Ορθά χαρακτηρίσθηκε ως “σφήνα” (www.mignatiou.com, 30/1/16) κατά των εξελίξεων στο πεδίο της περιφερειακής ενεργειακής συνεργασίας στην Ανατολική Μεσόγειο, το τηλεφώνημα του Αμερικανού αντιπροέδρου Μπάιντεν προς τον κ. Αναστασιάδη, την επόμενη της πετυχημένης τριμερούς συνάντησης στη Λευκωσία, Κύπρου-Ισραήλ-Ελλάδας, γιατί ενδεχομένως θα άφηναν έξω την Τουρκία.
Είχε προηγηθεί τηλεφώνημα του αμερικανού αντιπροέδρου προς τον Ισραηλινό πρωθυπουργό κ. Νετανιάχου. Ο κ. Μπάιντεν είχε επίσης κατ’ ιδίαν συναντήσεις με τους δύο ηγέτες λίγες μέρες πριν, στην ετήσια συνάντηση του Νταβός. Αμέσως μετά το Νταβός επισκέφθηκε την Άγκυρα.
Στη μελέτη του Norbert Elias Ναζισμός και γερμανικός χαρακτήρας (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) διερευνάται
πώς οδηγήθηκε ο γερμανικός λαός από τον πολιτισμό στη βαρβαρότητα.
—————————————————————-
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα όλο και περισσότερα βιβλία εκδίδονται με θέμα την άνοδο και την πτώση του Χίτλερ και του πάλαι ποτέ πανίσχυρου Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματός του, και γενικότερα την εμφάνιση του φασιστικού φαινομένου στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Η διεύρυνση του ακροδεξιού και νεοναζιστικού χώρου στην Ελλάδα και αλλού, καθώς επίσης η συντριπτική οικονομική και πολιτική υπεροχή της Γερμανίας στην Ευρώπη, έχουν αναζωπυρώσει για τα καλά τη συζήτηση για παρόμοια φαινόμενα, συζήτηση η οποία δεν δείχνει να κοπάζει.
Πώς και γιατί κατέρρευσε ο πολιτισμός της Γερμανίας, ανοίγοντας τον δρόμο σε μια ανείπωτη βαρβαρότητα με δεκάδες εκατομμύρια θύματα, τόσο στον πόλεμο όσο και με τις μαζικές εκτελέσεις;
Είδε το φως της δημοσιότητας η διακήρυξη του τίτλου μας την Κυριακή 19 Απριλίου 2015 -κι ενώ επιμελώς το κείμενό της διανθίζεται από τις αναθεωρήσεις της ιστορίας που επιχειρεί η Μαΐλεια πλευρά εδώ και χρόνια, ο προσεκτικός αναγνώστης επισημαίνει αρκετά άξια παρατήρησης και σχολίων.
Στο σημερινό μου σημείωμα όμως θα ήθελα να σταθώ σε δυο αποσιωπήσεις της διακήρυξης αυτής, αποσιωπήσεις που βγάζουν μάτι.
Η πρώτη αποσιώπηση είναι εκείνη που αφορά τις απώλειες μα και τις ζημιές της Ελλάδας σ” αυτό τον πόλεμο – ορθά, αν και ελλιπώς, γίνεται σχετική αναφορά στις απώλειες και ζημιές της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Β” Παγκοσμίου Πολέμου· δεν θα έπρεπε το αντίστοιχο να γινόταν και για την Ελλάδα; Πολύ περισσότερο που υπάρχει σχετική, έγκυρη και αναλυτική βιβλιογραφία;
Έφυγε από τη ζωή στις 19 Απριλίου ο αγωνιστής Ισαάκ Ιορδανίδης. Ανήκε σε εκείνη τη γενιά των Ποντίων που γεννήθηκαν στη Ρωσία-ΕΣΣΔ και μετανάστευσαν οικογενειακά στην Ελλάδα πριν την Κατοχή (1941-1944).
Γεννήθηκε στη Ρωσία το 1928. Με την άφιξή της οικογένειάς του στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν στην προσφυγούπολη της Δραπετσώνας του Πειραιά. Συμμετείχε από πολύ μικρός στην ΕΠΟΝ, εντάχθηκε στο ΚΚΕ και εξορίστηκε επί χρόνια.
Αντέδρασε στην παρέμβαση της σοβιετικής ηγεσίας στα εσωτερικά του ΚΚΕ το 1956, που εκφράστηκε με την αποπομπή του Νίκου Ζαχαριάδη και την ανάδειξη σε Γραμματέα του Κόμματος του Κώστα Κολιγιάννη.
Στις 6 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα και οι μαχητές στα οχυρά της Μακεδονίας και της Θράκης, έγραψαν νέες σελίδες ηρωισμού. Ακολούθησε η τριπλή κατοχή και η αντίσταση, αλλά δυστυχώς όσο περνούν τα χρόνια, ξεχνούμε (ή το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει να ξεχάσουμε).
Δεν είναι μόνο οι Γερμανοί που ρήμαξαν την πατρίδα μας. Οι Ιταλοί έκαναν τα ίδια στη Θεσσαλία, στη Ρούμελη, στην Ήπειρο κλπ. Μαζικές δολοφονίες αμάχων, καταστροφές χωριών, κατάσχεση της σοδειάς.
Ακόμα χειρότεροι ήταν οι Βούλγαροι. Τους δόθηκε από τους Γερμανούς η Ανατολική Μακεδονία και η Θράκη (εκτός από το μεγαλύτερο μέρος του Έβρου και το τμήμα Νιγρίτας Σερρών). Είναι η εποχή που δημιούργησαν τη Διοίκηση Άσπρης Θάλασσας, έφεραν χιλιάδες εποίκους από τη Βουλγαρία, κατάσχεσαν ζώα, χωράφια, σπίτια, εκκλησιές, σχολεία, έστειλαν χιλιάδες Έλληνες σε τάγματα εργασίας στη χώρα τους.
Άλλαξαν τα ονόματα, έκαψαν τα παλιά αρχεία, έκλεψαν ιστορικά κειμήλια, επέβαλαν τη χρήση της βουλγαρικής γλώσσας στα σχολεία, στους ναούς, στη διοίκηση. Ήταν μια οργανωμένη προσπάθεια εκβουλγαρισμού του πληθυσμού. Μέσω της πείνας, της τρομοκράτησης, των ξυλοδαρμών, των δολοφονιών, των εμπρησμών, θέλησαν να κάμψουν το φρόνημα των Ελλήνων.
Αντί να ασχοληθούν με το συναισθηματικά φορτισμένο ζήτημα των πολεμικών αποζημιώσεων, Βερολίνο και Αθήνα θα πρέπει να δημιουργήσουν ένα μελλοντικό ταμείο για την αποκατάσταση της «κοινής» τους ιστορίας.
Ο θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα, στις εκλογές του περασμένου μήνα, σημαίνει ότι η παλιά συζήτηση για το αν η Γερμανία εξακολουθεί να οφείλει στην Ελλάδα πολεμικές αποζημιώσεις έπεσε πάλι στο τραπέζι. “Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε αυτό που είναι ένα ηθικό καθήκον, μια υποχρέωση στην ιστορία … να διεκδικήσουμε το κατοχικό δάνειο”, είπε ο Τσίπρας, απευθυνόμενος στο κοινοβούλιο την Κυριακή.
Οι απαιτήσεις για πολεμικές αποζημιώσεις θεωρούνται συχνά ταχυδακτυλουργικό κόλπο των υπό «πτώχευση» Ελλήνων, που προσπαθούν να σβήσουν τα χρέη τους Συνέχεια →
Το προσφυγικό πρόβλημα θα ξεκινήσει για την Ελλάδα με την έναρξη σχεδόν του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και θα πάρει μετά τη συνθήκη της Λωζάννης τεράστιες διαστάσεις. .
Η Αθήνα για παράδειγμα, έπρεπε να στεγάσει κάπου 1,5 εκατομμύρια πρόσφυγες. Στο διάστημα 1923-1930 κατασκευάστηκαν οι συνοικισμοί του Bύρωνα, της Καισαριανής, της Νέας Ιωνίας, της Kοκκινιάς, του Υμηττού και του Ταύρου.
.
Από το 1936 μέχρι το 1940, δημιουργούνται ή ολοκληρώνονται οι οικισμοί των Λεωφόρων Αλεξάνδρας και Συγγρού, Νίκαιας, Δραπετσώνας, Ελληνικού, Ερυθρού Σταυρού, Στέγης Πατρίδος, της Νέας Φιλαδέλφειας, Νέας Σμύρνης, Νέας Kαλλικράτειας, Νέας Ερυθραίας, Δουργουτίου, Αγίου Ιωάννη Ρέντη και Αγίων
Αναργύρων Πειραιά.
.
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για 12 μεγάλους και 34 μικρότερους προσφυγικούς οικισμούς, με ανύπαρκτες ή ελάχιστες υποδομές, ένα με τέσσερα χιλιόμετρα από την περίμετρο της παλιάς Αθήνας. Ο λόγος βασικά αυτής της χωροθετικής περιθωριοποίησης (πρακτικά, εκτός του αστικού ιστού), ήταν η ανάγκη να μην διαταραχθεί η ησυχία του σχεδόν ισάριθμου γηγενούς πληθυσμού.
Με αφορμή τις εκδηλώσεις Μνήμης για το Ολοκαύτωμα και την ομιλία της πρέσβειρας του Ισραήλ στα Γιάννενα ο Φίλιππος Γεωργουσόπουλος απέστειλε την παρακάτω επιστολή, την οποία κοινοποίησε και στα Μέσα. Πιστεύοντας ότι θέτει κάποια καίρια ζητήματα την αναδημοσιεύουμε παρακάτω.
.
Τη δική μας άποψη για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους Ναζι, τις Γενοκτονίες των μη μουσουλμανικων κοινοτήτων της Ανατολής από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς, καθώς και τη συνάφεια των ιδεολογιών των δυνάμεων αυτών του ολέθρου, που προκάλεσαν τις μεγάλες αυτές ανθρωπιστικές τραγωδίες, την έχουμε παρουσιάσει εδώ: https://pontosandaristera.wordpress.com/2008/07/01/abravanel/
Η εκτέλεση του δήμιου της Κρήτης και της Μακεδονίας Φριτς Σούμπερτ
– Ο βίος του Φριτς Σούμπερτ ξεκινάει στο Ντόρτμουντ, στις 21 Φεβρουαρίου του 1897, όπου γεννήθηκε από γονείς Γερμανών εργατών. Κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου πολεμάει για τη Γερμανία. Στο τέλος των μαχών βρέθηκε στη Σμύρνη ως μέλος γερμανικών αποστολών ειδικευμένου προσωπικού που αναδιοργάνωσε και ηγήθηκε οθωμανικών στρατιωτικών τμημάτων στην απόκρουση επιθέσεων της Αντάντ.
(Προφανώς ήταν στις μονάδες του Λίμαν φον Σάντερς)
—————————————————————–
22 Οκτωβρίου 1947 – Η εκτέλεση του δήμιου της Κρήτης και της Μακεδονίας Φριτς Σούμπερτ
Η σκοτεινή φυσιογνωμία του Σούμπερτ έσπειρε τον φόβο στο φόντο των αποφάσεων για αντίποινα στη μεγαλόνησο μετά τη Μάχη της Κρήτης. Συνέχεια →
ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ
Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπει στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο. Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας. Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, «Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πληρώσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του. Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της Ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Συνέχεια →
Ανακοίνωση του Θανάση Καλλιανιώτη, ιστορικού και Δρ. Ιστορίας ΑΠΘ, στην ημερίδα Πρόγραμμα Ελπίδα, η ιστορία της ενεργούς μνήμης της Ευρώπης. Εκείνοι που αντιστάθηκαν στο Χίτλερ. Προς τιμήν και σε μνήμη των θυμάτων του Ναζισμού, οργανωμένη από το Δήμο Χαϊδαρίου την 6η Φεβρουαρίου 2014
—————————
φωτογραφία δεξιά: Πρόσφυγας αντάρτης του ΕΛΑΣ Εορδαίας σε φωτογραφείο των Ιωαννίνων το Δεκέμβριο του 1944. Στην επίθεση εναντίον του ΕΔΕΣ συμμετείχαν και μονάδες ανταρτών της Δυτικής Μακεδονίας (Ιδιωτική Συλλογή οικογένειας Γαβριηλίδη)
Η σύνθεση των θυτών
Στις εκτελέσεις, δηώσεις και πυρπολήσεις των οικισμών Πύργοι κι Ερμακιά οι θύτες ήταν άνδρες πολυπολιτισμικοί, δύο θρησκειών και τεσσάρων εθνικοτήτων, όπως πιστοποιεί και η αναφορά αξιωματικού του ΕΛΑΣ για το ολοκαύτωμα του πρώτου οικισμού: «δεν έχει μείνει φυλή του Ισραήλ να μη σφάζει και να μη κατακρεουργεί έλληνες».[1] Απλούστερα αυτόπτης μάρτυρας χαρακτήρισε τα εχθρικά στρατεύματα «μαζώματα».[2]
Έτσι στο ολοκαύτωμα των Πύργων συμμετείχαν:
α) Γερμανοί άνδρες των SS και της Βέρμαχτ
β) Ιταλοί που είχαν προσχωρήσει δια της βίας ή εθελοντικά στον Άξονα μετά την συνθηκολόγηση της πατρίδας τους το φθινόπωρο του προηγούμενου έτους[3]
γ) μουσουλμάνοι εθελοντές από το Τουρκμενιστάν, αντίπαλοι των Ρώσων[4]
δ) μισθοφόροι Έλληνες του Ελληνικού Εθελοντικού Σώματος «Γεώργιος Πούλος» που έδρευε στην Πτολεμαΐδα και
ε) Έλληνες «Εθνικισταί» από τους περίγυρους οικισμούς, στα χωριά των οποίων είχαν επιτεθεί προηγουμένως οι αντάρτες του ΕΛΑΣ.[5]Συνέχεια →
Πολλοί διανοούμενοι δήλωσαν παρόντες στην «Πνευματική Επιστράτευση», σε πλαίσιο καθορισμένο από τη δικτατορία και με άξονες κοντινούς στις αναζητήσεις τους
Η απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου από τον Ι. Μεταξά, κωδικοποιημένη στο «Οχι», και σήμερα ακόμη προκαλεί αντιπαραθέσεις: είπε (ή γιατί είπε) το «Οχι» ο Μεταξάς; Μια «κεντροδεξιά» ερμηνεία, στηριγμένη στη ρήξη του Μεταξά με τους κατ’ αυτήν δήθεν ομοϊδεάτες του, βρήκε στο «Οχι» τον αντιφασισμό του. Μια αντίστοιχη «κεντροαριστερή» διακήρυξε ότι «το Οχι το είπε ο Λαός», εξαναγκάζοντας το δικτάτορα να εκφράσει παρά τη θέλησή του το λαϊκό αντιφασισμό.
Απαντήσεις καθορισμένες από τη μεταπολεμική απαξίωση του φασισμού μάλλον επιβάλλουν πολυπλοκότερη θέαση της εποχής. Δύο στοιχεία αυτής της πολυπλοκότητας αναφέρονται εδώ.
Πρώτον, ότι η σημασία του φιλοβρετανικού προσανατολισμού της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου δεν πρέπει να υπερτονίζεται στην ερμηνεία του «Οχι». Είναι γνωστή, τονίζει ο Mark Mazower στη «Σκοτεινή Ηπειρο», η άποψη Βρετανών πολιτικών, όπως οι Τσόρτσιλ και Τσάμπερλεν, για το ασύμβατο μεσογειακών λαών-δημοκρατίας. Συνεπώς, η συμμαχία με τη Βρετανία δεν καθιστούσε αυτομάτως κάποιον αντιφασίστα. Εξάλλου, ο Γιώργος Σεφέρης, που λόγω θέσης κάτι παραπάνω γνώριζε, έγραφε στο «Χειρόγραφο Σεπ. ’41» ότι οι άνθρωποι του (φασιστικού κατ’ αυτόν) καθεστώτος δεν αναφέρονταν καν σε πόλεμο εναντίον του Αξονα, αλλά εναντίον ή της Ιταλίας ή των ιταλικών στρατιωτικών δυνάμεων.
Η Πρωτοβουλία Κατοίκων Τούμπας σας καλεί στην εκδήλωση μνήμης και τιμής για τον συντοπίτη Τουμπιώτη Αγωνιστή της Αντίστασης Σίμο Κερασίδη, με αφορμή στην συμπλήρωση 70 χρόνων από την δολοφονία του. Επίσης στην ταυτόχρονη βιβλιοπαρουσίαση του ιστορικού μυθιστορήματος «Στο ρύγχος του λύκου» του θεσσαλονικιού λογοτέχνη Σίμου Κερασίδη (ανιψιού του δολοφονηθέντα αγωνιστή), στο οποίο κεντρικός ήρωας είναι ο δολοφονημένος αγωνιστής.
Ο Σίμος Κερασίδης υπήρξε πρωτοπόρος αγωνιστής του εργατικού κινήματος και του ΚΚΕ στην δεκαετία του ΄30 και ένας από τους πρώτους ηγέτες που οργάνωσαν την αντίσταση στην πόλη της Θεσσαλονίκης και στην Μακεδονία ενάντια στους Γερμανούς και Βούλγαρους κατακτητές.
Υπήρξε, δραστήριο μέλος των πρώτων αντικατοχικών ενεργειών και σαμποτάζ και συνιδρυτής της πρώτης ενωτικής αντιστασιακής οργάνωσης «Ελευθερία» στην Θεσσαλονίκη που έβαλε τις βάσεις για την δημιουργία του ΕΑΜ. Δολοφονήθηκε με βασανιστικό και άνανδρο τρόπο από συνεργάτες των Γερμανών τον Απρίλη του 1943 στην Δυτική Μακεδονία.
Στην εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση θα μιλήσουν για τον αγωνιστή και το βιβλίο
• Κερασίδης Σίμος, συγγραφέας
• Κουζινόπουλος Σπύρος, δημοσιογράφος και συγγραφέας
• Μαργαρίτης Γιώργος, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο ΑΠΘ
Φέτος κυκλοφόρησε άλλη μια ενδιαφέρουσα εκτέλεση της Διεθνούς από την ΠΕΑΕΑ.
Ο επιμελητής της Ηλίας Σιδηρόπουλος (Ilias Sidiropoylos) γράφει τα εξής: «Το CD με την κομμουνιστική διεθνή στα ποντιακά, η οποία τραγουδιόταν από τους ποντιο-καυκάσιους κατά την μπολσεβίκικη επανάσταση του 1917, ιδιαίτερα στην περιοχή Καρς, Βατούμ, Σοχούμ κ.λπ. Μεταφέρθηκε στην Ελλάδα κύρια από τους Καρσλήδες πρόσφυγες και ζωντάνεψε και τραγουδιόταν κατά την Κατοχή στις περιοχές Κιλκίς, Κοζάνη, Βέροια, Κατερίνη κ.λπ΄,. μπορείτε να το βρείτε στο περίπτερο της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ στο 38 φεστιβάλ της ΚΝΕ και του Οδηγητή στην θεσσαλονίκη.
θα διατίθεται και στο περίπτερο της Κεντρικής Διοίκησης της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ, στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Αθήνα. Στο CD περιλαμβάνονται ακόμα 15 αντάρτικα ποντιακά τραγούδια.”
21 του Δεκέμβρη: Μεγάλη επίθεση του ΕΛΑΣ τα μεσάνυχτα αναγκάζει τους άγγλους να οπισθοχωρήσουν στα νεκροταφεία. Η Νέα Σμύρνη καίγεται! Πρωινή επίθεση των άγγλων και των ινδών με μια Ταξιαρχία πεζικού της V Μεραρχίας -περίπου 2500 άνδρες με όλμους, ελαφριά πυροβόλα και 30 τάνκς Σέρμαν- που εξορμούν από τον Βουρλοπόταμο και το Ιωσηφόγλειο. …
…..Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα από το μπλογκ: μια πόλη ανάποδα (αριστερή παρέμβαση στους δρόμους της Νέας Σμύρνης) για τις μάχες που έγιναν στη Νέα Σμύρνη κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών του ’44, όταν οι Έλληνες του ΕΑΜ απ’ τη μια, αντιμετώπισαν τους Βρετανούς, τους δωσίλογους συνργάτες των Ναζί και τα -εκκαθαρισμένα από τα μιάσματα- ελληνικά στρατεύματα της Μέσης Aνατολής.
Η Νέα Σμύρνη υπήρξε η προσφυγική εκείνη γειτονιά που εγκαταστάθηκαν κυρίως οι πρόσφυγες που προέρχονταν από τις εύπορες τάξεις της ιωνικής Σμύρνης. Οι φωτογραφίες της αρχής προέρχονται απ΄το πλούσιο γλυπτικό υλικό που υπάρχει στις πλατείες της Νέας Σμύρνης για να θυμίζουν ΠΑΝΤΑ τις πατρίδες της Ανατολής. Αριστερά, η ανθρωπόμορφη Σμύρνη κρατά το γιο της και κοιτάζει προς την Ανατολή. Βρίσκεται μπροστά απ’ την Εστία Ν. Σμύρνης. Δεξιά, ανάγλυφο της προσφυγοπούλας απ΄την πυρπολημένη Σμύρνη. Προέρχεται από τη βάση του αγάλματος του Χρυσοστόμου Σμύρνης, στην είσοδο της πόλης…
Το αφιέρωμα της αριστερής παρέμβασης στους δρόμους της Νέας Σμύρνης, είναι το παρακάτω:
Η Νέα Σμύρνη στη μάχη των Δεκεμβριανών του 1944
Ένα σύντομο χρονικό των Δεκεμβριανών του 1944 με έμφαση στη Νέα Σμύρνη, που βρέθηκε τότε στο επίκεντρο της μεγάλης μάχης των 33 ημερών ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τις βρετανικές-κυβερνητικές δυνάμεις.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1944 ο ΕΛΑΣ προσπαθούσε ήδη επί έξι ημέρες να καταλάβει την έδρα του Συντάγματος Χωροφυλακής, άλλοτε στρατιωτικό νοσοκομείο, στου Μακρυγιάννη, όπου σήμερα το Μουσείο της Ακρόπολης και να εξουδετερώσει με αυτόν τον τρόπο μια σημαντική εστία αντιπάλων του, που αποτελούνταν από χωροφύλακες απ’ όλη τη χώρα αλλά και ταγματασφαλίτες. Η επίθεση είχε αποτύχει, κυρίως λόγω της βρετανικής επέμβασης υπέρ των πολιορκημένων με άρματα μάχης αλλά και με πυρά από το βράχο της Ακρόπολης. Την ίδια ημέρα άρχιζε η αερομεταφορά στο Ελληνικό και η απόβαση στο Φάληρο της 4ης Βρετανικής Μεραρχίας και ουσιαστικά η αντίστροφη μέτρηση για την έκβαση της μάχης της Αθήνας. Ο ΕΛΑΣ δε, μόλις την προηγούμενη το είχε πάρει απόφαση ότι θα έπρεπε να βρεθεί επίσημα σε εμπόλεμη κατάσταση με τους σύμμαχους Βρετανούς.
Οι βρετανικές ενισχύσεις έφθαναν αθρόες στην Αθήνα. Στον Πειραιά άγριες μάχες ξέσπασαν για τον έλεγχο του λιμανιού. Ο λόφος της Καστέλας βομβαρδίστηκε επανειλημμένα για πολλές ώρες. Τελικά μια έφοδος αποικιακών ταγμάτων της 4ης Ινδικής Μεραρχίας οδήγησε στη σφαγή των υπερασπιστών του λόφου. Ο δρόμος είχε ανοίξει για τη μεγάλη επίθεση προς την Αθήνα από δυνάμεις που είχαν συγκεντρωθεί από όπου ήταν δυνατόν, το ιταλικό μέτωπο, τα νησιά και άλλες περιοχές της χώρας. Τρεις βρετανικές ταξιαρχίες, ειδικές μονάδες, πυροβολικό και άρματα μάχης ξεκίνησαν την προέλασή τους από τη λεωφόρο Συγγρού. Το βασικό οχυρό του ΕΛΑΣ ήταν το παγοποιείο-ζυθοποιείο ΦΙΞ. Αφού περικυκλώθηκε, τα άρματα μάχης με τον όγκο τους διέλυσαν τους εξωτερικούς τοίχους. Οι υπερασπιστές του εργοστασίου σκοτώθηκαν μέχρις ενός.
Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΛΑΟΣ Κ. ΒΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΧΕΡΙ ΧΕΡΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΗΤΟ ΥΠΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΨΑΡΡΑ
Την προσεχή Τετάρτη η Αθήνα γιορτάζει την 67η επέτειο της απελευθέρωσής της από τη γερμανική κατοχή.
Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας χαρακτηρίστηκαν πρώτοι παρτιζάνοι της Ευρώπης για το κατέβασμα της σβάστικας από την Ακρόπολη. Ο ΛΑΟΣ όμως περί άλλα τυρβάζει.Υποτίθεται ότι το σύνολο του πολιτικού κόσμου τιμά και εμπνέεται από τον αγώνα της εθνικής αντίστασης και ξεχωρίζει ως μια από τις κορυφαίες ηρωικές πράξεις το κατέβασμα της γερμανικής σημαίας με τον αγκυλωτό σταυρό από το βράχο της Ακρόπολης το βράδυ της 30ής Μαΐου 1941. Ο Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, που έφεραν σε πέρας το παράτολμο εγχείρημα, έχουν εδώ και δεκαετίες καταγραφεί ως ήρωες της σύγχρονης ιστορίας.
Πρέπει ή δεν πρέπει να θυμόμαστε; Συντελεί η συλλογική ιστορική μνήμη στην επούλωση των τραυμάτων ή τα κακοφορμίζει; Οι χώροι όπου σάπιζαν πολιτικοί κρατούμενοι είναι «τόποι μνήμης» ή είναι μνημεία μίσους και πρέπει να κλείσουν; Είχε δίκιο ο Νίτσε που θεωρούσε τη λήθη «υπέρτατη μορφή ευτυχίας»;
.
Ο συγγραφέας Χόρχε Σεμπρούν – σεναριογράφος του «Ζ» και άλλων γνωστών ταινιών του Κ. Γαβρά – που έφυγε πρόσφατα, υπογράμμιζε την ανάγκη να διασωθεί και να αναδειχθεί το παρελθόν, χωρίς αυτό να θεωρείται «αναμόχλευση των πολιτικών παθών». Ο Σεμπρούν, αυθεντικός φορέας των συγκλονιστικών εμπειριών του 20ου αιώνα, αφού τις έζησε κυριολεκτικά «στο πετσί» του τόσο στον ισπανικό εμφύλιο όσο και στη γαλλική αντίσταση και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (βλ. το έργο του «Γραφή ή ζωή», ΕΞΑΝΤΑΣ 1996), είναι κατηγορηματικά αντίθετος όχι μόνο με κάθε παραγραφή εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας αλλά και της σκόπιμης αποσιώπησής τους, όπως συνέβη στην πατρίδα του την Ισπανία τη δεκαετία του ’70.
.
Η αναμέτρηση των σύγχρονων κοινωνιών με το παρελθόν τους αντανακλάται κατ’ εξοχήν στη διδακτική της σχολικής ιστορίας, που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την πολιτική συγκρότηση των νέων. Από εδώ και το έντονο ενδιαφέρον για την καθιέρωση κρατικών αλλά και υπερεθνικών-οικουμενικών «πολιτικών μνήμης», με ολοένα αυξανόμενο το ρόλο της UNESCO, του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γεγονός που υποβάλει στα κράτη λογικές ενιαίας διαχείρισης του παρελθόντος – στο όνομα, συνήθως, ευγενών σκοπών, όπως π.χ. η καταπολέμηση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Η γερμανική επίθεση σηματοδοτεί στο πολιτικό επίπεδο, τη διαδικασία κατάρρευσης του μεταξικού δικτατορικού καθεστώτος. Εμφανής στην ηττοπάθεια της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας, τη ραγδαία επιδείνωση στο μέτωπο, τις κινήσεις των στρατηγών να συνθηκολογήσουν παρά την κατηγορηματική απαγόρευση, η κατάρρευση αυτή εντείνει το κενό εξουσίας.
.
Καθώς βασιλιάς και κυβέρνηση εγκαταλείπουν τη χώρα, ο ελληνικός λαός μένει μόνος του να αντιμετωπίσει την τριπλή κατοχή και τις κυβερνήσεις συνεργατών.
Η σκληρή καθημερινότητα και αβεβαιότητα που βίαια έχει επιβάλει η τριπλή κατοχή με τις στερήσεις, την πείνα και την έλλειψη ασφάλειας στην ύπαιθρο και την αδυναμία του κατοχικού κράτους να προστατέψει τους πολίτες του οδηγούν σε μία de facto απονομιμοποίηση του κράτους και προκαλούν έντονο πολιτικό προβληματισμό. Η απαξίωση αυτή συνδέεται με τη διάχυτη επιθυμία για αντίσταση, ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ελληνικής ιστορίας όπως έχει επισημάνει ο ιστορικός Ν. Σβορώνος, για άσκηση δηλαδή βίας εναντίον του κατακτητή και των οργάνων του με σκοπό την αποτίναξη του ξένου ζυγού.
Αρχικά, μεμονωμένα άτομα και ομάδες κινητοποιούνται πραγματοποιώντας αυθόρμητες αντιστασιακές ενέργειες. Κομμουνιστές που δραπετεύουν από τη εξορία δημιουργούν τους πρώτους πυρήνες αντίστασης. Στα πλαίσια μίας σύνθετης πολιτικής πρωτοβουλίας, το ΚΚΕ αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο. Με μεγάλο μέρος του αστικού κόσμου είτε να συνεργάζεται με τους κατακτητές είτε να ανήκει στους «απόντες» του εθνικού προσκλητηρίου, ενάντια στο συμβιβασμό και τη μοιρολατρία, επιδιώκει ευρεία πολιτική και κοινωνική συναίνεση και δίνεται σε έναν ολομέτωπο αγώνα που συσπειρώνει όλα τα λαϊκά στρώματα εφαρμόζοντας την πολιτική του ενιαίου αντιφασιστικού μετώπου που έχει υιοθετήσει η Κομμουνιστική Διεθνής.
Είμαι η κόρη του καπετάν Αντώνη του χιτοφάγου, του καπετάνιου της πόλης. Που ήπιε ρετσινόλαδο από τον Μανιαδάκη, που πολέμησε στη μάχη της Κρήτης, που πρωτοστάτησε στην απόδραση της Σωτηρίας, που πολέμησε στα δύο μπλόκα της Καλλιθέας, που μεγαλούργησε στη Μάχη του Μακρυγιάννη και σ’ αυτήν του Πρώτου Συντάγματος.
.
Που τσάκισε η υγεία του στην παρανομία, στις φυλακές και τις εξορίες και μαύρισε η ψυχή του γιατί πάνω κι από την αγάπη του για τη ζωή έβαλε το καθήκον του να σκοτώσει. Βαριά το έφερνε αυτό πάντα.
.
Είμαι η εγγονή τεσσάρων μικρασιατών παπούδων και γιαγιάδων που ήρθαν διωγμένοι από μια ζωή χαρισάμενη και ξανάρχισαν από την αρχή στην παράγκα.
Είμαι το παιδί αυτωνών που ξανάφτιαξαν τις ζωές τους από τα συντρίμμια 4 φορές μέσα σε 3 γενιές.
Είμαι η αρραβωνιαστικιά του Πέτρουλα, είμαι η αδελφή του Διομήδη Κομνηνού. Είμαι η μάνα του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Είμαι η αριστερά. Κι όσα εισαγωγικά και να μου βάζετε γύρω από το «αριστερή», αριστερή θα μείνω.
Γι’ αυτό ξύνω τόσα χρόνια με τα νύχια μου το βράχο.
Γιος του Βασίλη Βασιλειάδη, Έλληνα από την Τραπεζούντα και της Πολίνας Άντοβνα Βίλγκεμσον, εσθονικής καταγωγής, ο Αριστείδης Βασιλειάδης, που αργότερα αυτοονομάστηκε Άρης Αλεξάνδρου, γεννημένος το 1922 στο Λένινγκραντ (Aγία Πετρούπολη), ήρθε με τους γονείς του το 1928 και εγκαταστάθηκε αρχικά στη Θεσσαλονίκη, και λίγο αργότερα στην Αθήνα.
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».
Mια εξαιρετική πρωτοβουλία των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) για τη δημιουργία μιας 
Για την Αντιγόνη, στη Σαλαμίνα
απάντηση. Επανερχόμαστε και σήμερα, γιατί το θέμα είναι εξαιρετικά σοβαρό. Ξεκαθαρίζουμε εκ προοιμίου, ειδικά στη φάση που βρίσκεται το εθνικό μας θέμα, το αυτονόητο: Δεν αμφισβητούμε τη φιλοπατρία και την καλοπιστία της πολιτικής μας ηγεσίας, ούτε των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου του ΘΟΚ. Από την άλλη, όμως, ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα να ενημερώνεται για το Κυπριακό, και επιπλέον οφείλει να προστατεύει τα συμφέροντα της πατρίδας του, όταν αυτά καταπατούνται.
και μίσος- ο οποίος επί της ουσίας αιτιολόγησε τα εγκλήματα του ναζιστικού κατοχικού στρατού εις βάρος των Κρητικών που αντιστάθηκαν στην εισβολή. Ο ίδιος ιστορικός υποστηρίζει παράλληλα ότι 
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα όλο και περισσότερα βιβλία εκδίδονται με θέμα την άνοδο και την πτώση του Χίτλερ και του πάλαι ποτέ πανίσχυρου Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματός του, και γενικότερα την εμφάνιση του φασιστικού φαινομένου στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Η διεύρυνση του ακροδεξιού και νεοναζιστικού χώρου στην Ελλάδα και αλλού, καθώς επίσης η συντριπτική οικονομική και πολιτική υπεροχή της Γερμανίας στην Ευρώπη, έχουν αναζωπυρώσει για τα καλά τη συζήτηση για παρόμοια φαινόμενα, συζήτηση η οποία δεν δείχνει να κοπάζει.
Στις 6 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί επιτέθηκαν στην Ελλάδα και οι μαχητές στα οχυρά της Μακεδονίας και της Θράκης, έγραψαν νέες σελίδες ηρωισμού. Ακολούθησε η τριπλή κατοχή και η αντίσταση, αλλά δυστυχώς όσο περνούν τα χρόνια, ξεχνούμε (ή το εκπαιδευτικό σύστημα θέλει να ξεχάσουμε).
του Χάγκεν Φλάισερ
της Νέας Φιλαδέλφειας, Νέας Σμύρνης, Νέας Kαλλικράτειας, Νέας Ερυθραίας, Δουργουτίου, Αγίου Ιωάννη Ρέντη και Αγίων
Διάβασα με προσοχή τη σχετική ομιλία σας, και θα ήθελα να σας κάνω κοινωνό ορισμένων σκέψεών μου, οι οποίες, είμαι βέβαιος, απηχούν και άλλους:
Η εκτέλεση του δήμιου της Κρήτης και της Μακεδονίας Φριτς Σούμπερτ
Τον Οκτώβριο του 1940, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπει στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο. Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μία ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους. Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα-άμεσο αποτέλεσμα της Γερμανικής λεηλασίας. Ο Μουσολίνι παραπονέθηκε στον Υπουργό του των Εξωτερικών, Κόμη Τσιάνο, «Οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολλαρίων.
Η απόρριψη του ιταλικού τελεσιγράφου από τον Ι. Μεταξά, κωδικοποιημένη στο «Οχι», και σήμερα ακόμη προκαλεί αντιπαραθέσεις: είπε (ή γιατί είπε) το «Οχι» ο Μεταξάς; Μια «κεντροδεξιά» ερμηνεία, στηριγμένη στη ρήξη του Μεταξά με τους κατ’ αυτήν δήθεν ομοϊδεάτες του, βρήκε στο «Οχι» τον αντιφασισμό του. Μια αντίστοιχη «κεντροαριστερή» διακήρυξε ότι «το Οχι το είπε ο Λαός», εξαναγκάζοντας το δικτάτορα να εκφράσει παρά τη θέλησή του το λαϊκό αντιφασισμό.
Τα ακροδεξιά θρασίμια, κληρονόμοι μιας δεξιάς εθνοπροδοτικής πολιτικής 
του 
Της 
στο μέτωπο, τις κινήσεις των στρατηγών να συνθηκολογήσουν παρά την κατηγορηματική απαγόρευση, η κατάρρευση αυτή εντείνει το κενό εξουσίας.
Συντάγματος.
Πόντος και Αριστερά 
