-Περί κράτους. Η άποψη του Νίκου Πουλαντζά για τη σχετική αυτονομία του κράτους

Βασικές θέσεις του Νίκου Πουλαντζά (30 Σεπ. 1936 – 3 Οκτ. 1979)

 

…..

O Νίκος Πουλαντζάς απορρίπτοντας την άποψη του απολύτως οικονομικού χαρακτήρα των τάξεων και τον μυθολογικό δυισμό τους, θεωρεί ότι οι ιδεολογικοί και πολιτικοί παράγοντες στη συγκυρία επηρεάζουν τη συγκρότηση και δράση των κοινωνικών τάξεων. Οι τάξεις δεν μπορούν να οριστούν ξέχωρα από την πάλη. Έτσι ο Πουλαντζάς απορρίπτει ουσιαστικά μια στενή δομική αντίληψη για τις τάξεις υπέρ μιας πιο ευρείας σχεσιακής δομικής αντίληψης. Οι τάξεις, μόνο κατ’ αρχήν, προσδιορίζονται δομικά, δηλαδή υπάρχουν αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη θέληση ή τη συνείδηση των ατόμων. Στον προσδιορισμό των τάξεων τον κύριο ρόλο τον παίζουν οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και οι πολιτικές ιδεολογικές σχέσεις αποτελούν μέρος αυτών των σχεσιακών δομικών προσδιορισμών. Συνεπώς, τα κριτήρια είναι οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά. Στα οικονομικά κριτήρια προτείνει το διαχωρισμό των βιομηχανικών χειρωνάκτων «παραγωγικών εργατών» και των «μη παραγωγικών εργατών» με το κριτήριο της παραγωγής υπεραξίας και όχι με το κριτήριο του αν είναι κανείς μισθωτός ή μη.[1]

Άρα, την εργατική τάξη την αποτελούν αυτοί που παράγουν άμεσα υπεραξία παράγοντας υλικά εμπορεύματα και όχι οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες, στο εμπόριο και στο κράτος. Οι τελευταίες ομάδες είναι που αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα αυτού του κοινωνικού χώρου που ονομάζει «νέα μικροαστική τάξη». Είναι η τάξη των επαγγελματιών, των τεχνικών και των υπόλοιπων πνευματικά εργαζομένων, που είναι φορείς των κυρίαρχων ιδεολογικών σχέσεων. Οι ιδεολογικές και πολιτικές σχέσεις είναι οι κοινωνικές σχέσεις που διασφαλίζουν την αναπαραγωγή του κυρίαρχου τρόπου εκμετάλλευσης. Στο πολιτικό επίπεδο η διασφάλιση αυτή επιτυγχάνεται μέσω των σχέσεων εποπτείας και εξουσίας στο εσωτερικό των δημοσίων οργανισμών και των ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Οι μισθωτοί διευθυντές-διαχειριστές και οι επόπτες βρίσκονται σε σχέση ανταγωνισμού με την εργατική τάξη ακόμα και αν εμπλέκονται στη διαδικασία της άμεσης παραγωγικής εργασίας. Στο ιδεολογικό επίπεδο η διάκριση «χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας» παίζει σημαντικότατο ρόλο στην υποταγή της εργατικής τάξης αποκλείοντάς την από τα «μυστικά» της γνώσης της παραγωγικής εργασίας στο σύνολό της. Αυξάνεται έτσι η εξάρτηση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο. Αυτοί οι μισθωτοί διευθυντές και επόπτες δεν είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης με τη μορφή της κυρίαρχης καπιταλιστικής αλλά είναι συμμέτοχοι στην κυριαρχία πάνω στην εργατική τάξη είτε πολιτικά είτε ιδεολογικά. Μαζί με τους παραδοσιακούς μικροαστούς, όπως οι μικροκαταστηματάρχες και οι παλιοί τεχνίτες, αποτελούν μια ενιαία αλλά ετερογενή μικροαστική τάξη, που χαρακτηρίζεται από τα ιδεολογικά στοιχεία του ατομικιστικού ανταγωνισμού, του ρεφορμισμού και της πίστης σε ένα «ουδέτερο» κράτος, διαιτητή ανάμεσα στα αντιμαχόμενα ταξικά συμφέροντα.[2] Η θέση για την παραγωγική και μη παραγωγική εργασία αντιμετωπίστηκε αρκετά κριτικά από πολλούς.[3] Πρώτον, πολλές, αν όχι οι περισσότερες θέσεις στο πλαίσιο του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας περιλαμβάνουν τόσο παραγωγικές όσο και μη παραγωγικές δραστηριότητες. Δεύτερον, δεν ξεκαθαρίζεται γιατί και πώς αυτή η διάκριση οδηγεί αναγκαστικά σε τόσο θεμελιακές διαφορές συμφερόντων και εμπειριών των εργαζομένων. Ο Καρλ Μαρξ είχε ήδη επισημάνει ότι από τους μη παραγωγικούς εργάτες η υπεραξία αποσπάται με την απλήρωτη εργασία τους που μειώνει το κόστος για τους καπιταλιστές.[4]

-ΣΥΡΙΖΑ: Μεταξύ της ψεκασμένης Δεξιάς και της ψεκασμένης Αριστεράς

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε και διαμορφώθηκε ως ρεύμα στην ελλαδική πολιτική ζωή την εποχή των μνημονίων, ως αντίδραση στην χρεωκοπία που επέφερε  το βρωμερό και διεφθαρμένο καθεστώς των ΠΑΣΟΚ-Νέα Δημοκρατία. Η βάση του υπήρξε το παλιό ΚΚες και ο Ρήγας Φερρραίος αλλά σύντομα συσπείρωσε πολλές άλλες τάσεις, κάποιες εκ των  οποίων βρίσκονταν σε θανάσιμο ανταγωνισμό μεταξύ τους:  διαγραμμένους του ΚΚΕ,  «φυγάδες» του ΠΑΣΟΚ, μαοϊκούς, τροτσκιστές, φρικιά, σοσιαλδημοκράτες, βηταπανελλαδικάριους κ.λπ.  

Εμφανίστηκε σαν ένα ρεύμα που εμπεριείχε τα πάντα, που εξέφρασε τον πόθο του λαού και υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα. Εκείνη την εποχή όλα φαίνονταν αντιστρέψιμα. Και αυτή την αντιστροφή επαγγέλθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που η πραγματικότητα δεν επέτρεπε να γίνουν πράξη οι ονειροφαντασίες. Έτσι, βαθμιαία και επώδυνα ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε από τα ροζ συννεφάκια στην σκληρή πραγματικότητα. Και όντως κατάφερε να προσαρμοστεί σε μεγάλο βαθμό και να προσπαθήσει να βάλει τις βάσεις για τη μετεξέλιξή του από ένα μέτωπο αντιφατικών πολιτικών δυνάμεων σε ένα σύγχρονο σοσιαλιστικό κόμμα. Ελπίζουμε ότι θα τα καταφέρει.

Η ψεκασμένη Δεξιά

-Tι συμβαίνει στη Βενεζουέλα

Βενεζουέλα – Κράτος και η εξουσία:
όταν η αριστερά είναι το πρόβλημα 

του Ραούλ Ζιμπέκι 04/04/2017

Αυτό που συμβαίνει στην Βενεζουέλα δεν έχει να κάνει τίποτα με μια «επανάσταση» ή με τον «σοσιαλισμό», ούτε με την «υπεράσπιση της δημοκρατίας» ή με την «μείωση της φτώχειας» –γιατί αυτά είναι τα επιχειρήματα που ακούγονται τόσο από την αριστερά ή από την δεξιά. Το «πετρέλαιο» θα ήταν μια πιο εύστοχη απάντηση.

Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ένας αγώνας ζωής και θανάτου μεταξύ μιας συντηρητικής μπουρζουαζίας, που έχασε τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, αλλά διατηρεί δεσμούς μαζί του, και μια αναδυόμενη μπουρζουαζία που χρησιμοποιεί το κράτος ως μοχλό ‘αυθεντικής συσσώρευσης’.

Τι κοινό έχουν οι χώρες που μπλοκάρει ο Τραμπ;

Ιράν, Ιράκ, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν, Συρία και Υεμένη: ?

toυ Άρη Χατζηστεφάνου
http://info-war.gr/afieroma-ti-kino-echoun-i-chores-pou-blokari-o-trab/

Ιράν, Ιράκ, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν, Συρία και Υεμένη. Επτά χώρες επέλεξε ο νέος πλανητάρχης για να απαγορεύσει την είσοδο των πολιτών τους σε αμερικανικό έδαφος.

 Όπως εξηγούσε η Φίλις Μπένις από το Institute for Policy Studies ένα από τα κοινά χαρακτηριστικά των συγκεκριμένων χωρών είναι ότι δεν δραστηριοποιούνται εκεί επιχειρήσεις του Ντόναλντ Τραμπ.

Αντίθετα χώρες με δικτατορικά καθεστώτα όπως η Αίγυπτος αλλά και η Σαουδική Αραβία, για την οποία υπάρχουν στοιχεία ότι χρηματοδοτεί ισλαμιστές τρομοκράτες σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, δεν περιλαμβάνονται στη λίστα. Συμπτωματικά σε αυτές τις χώρες υπάρχουν ξενοδοχεία και άλλες επιχειρήσεις που διαχειρίζεται η οικογένεια Τραμπ.

-Για την Αριστερά του 21ου αιώνα

Η Μάρτα Χάρνεκερ (Marta Harnecker) -μια από τις σύγχρονες διανοούμενες της Αριστεράς- γεννήθηκε στη Χιλή. Υπήρξε μαθήτρια του Λουί Αλτουσέρ (Louis Althusser) η θεωρητική σκέψη του οποίου την επηρέασε. Είναι μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής.

«Είναι μια λατινοαμερικάνα επαναστάτρια που κατανοεί την αλληλεξάρτηση των κοινωνικο-πολιτικών διεργασιών στο σύνολο των χωρών της Λατινικής Αμερικής και έχει βρεθεί κοντά σε όλα τα απελευθερωτικά εγχειρήματα που έχουν επιχειρηθεί σ’ αυτές. Στην Κούβα, στη Χιλή, στη Νικαράγουα, στο Σαλβαντόρ, στην Κολομβία, στην Αργεντινή, στη Βραζιλία, στη Βενεζουέλα.

Το ζητούμενο για τη συγγραφέα είναι η ύπαρξη μιας Αριστεράς ικανής να αναπτύξει και να συγκροτήσει τις ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις καθιστώντας τες ικανές να δράσουν ανατρεπτικά ως προς το καπιταλιστικό σύστημα.»

-100 χρόνια από τον Εθνικό Διχασμό

Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην ελληνική ιστορία που σημάδεψε το μέλλον, υπήρξε ο Διχασμός του 1915 που κορυφώθηκε το 1916 με το περίφημο Ανάθεμα και τα Νοεμβριανά… Ο Διχασμός του 1915 υπήρξε ο πρώτος μεγάλης έντασης και βάθους ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, που καθόρισε τις συμπεριφορές της ελλαδικής πολιτικής ελίτ όλο το επόμενο διάστημα και σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Το ιστορικό αυτό φαινόμενο προσεγγίζει από μαρξιστικής πλευράς το καλό περιοδικό Μαρξιστική Σκέψη με ένα πλήρες αφιέρωμα, απαραίτητο βοήθημα σε κάθε μελετητή εκείνης της εποχής. Εξ ημών στο αφιέρωμα συμμετέχει ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης με ένα ενδιαφέρον κείμενο για το ρόλο του γερμανικού παράγοντα στην Εγγύς Ανατολή απ΄τα τέλη του 19ου έως τις αρχές του 20ου αιώνα.

 

 Μαρξιστική Σκέψη, τόμος 21

Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2016

Σε δυο σημαντικές ιστορικές επετείους αφιερώνεται ο νέος τόμος 21 της Μαρξιστικής Σκέψης, τα 100 χρόνια από τον Εθνικό Διχασμό και τα 80 χρόνια από την Ισπανική Επανάσταση. Περιλαμβάνει ένα εκτενές μέρος πηγών και αναλύσεων για το πρώτο θέμα και μια εκτενή μονογραφία για το δεύτερο.

Μαρξιστική Σκέψη, τόμος 19 : Άλλη μια εξαιρετική συμβολή

(για την ιστορία του Εθνικού Ζητήματος)

Μαρξιστική Σκέψη, τόμος 19, Ιανουάριος-Μάρτιος 2016

Στο εθνικό ζήτημα –ένα ζήτημα εξαιρετικά επίκαιρο λόγω της ακραίας όξυνσης των εθνικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης– αφιερώνεται ο νέος τόμος 19 της Μαρξιστικής Σκέψης. Περιλαμβάνει κείμενα επιφανών μαρξιστών αλλά και σύγχρονες αναλύσεις, που καλύπτουν ποικίλες πλευρές του θέματος: η μαρξιστική θεωρία για το έθνος, η εμπειρία της ΕΣΣΔ, τα απελευθερωτικά κινήματα των λαών, η καταπίεση των νέγρων, οι διακρίσεις σε βάρος των αυτόχθονων πληθυσμών στην Ινδία, τη Νότια Αφρική και αλλού, ο αντισημιτισμός.

Ο τόμος χωρίζεται σε δυο μέρη, ένα με πηγές και ένα με πρόσφατες αναλύσεις.

-Ο πόλεμος, η εξουσία και η Αλέκα!

Να προσδοκάς πόλεμο, ώστε αργά ή γρήγορα να δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση, που αυτή τη φορά να μη χάσεις την ευκαιρία να καβαλικέψεις την εξουσία -αυτό με δυο λόγια το περιεχόμενο της ομιλίας της Αλέκας στα μέλη τα στελέχη τους οπαδούς της Τομεακής Οργάνωσης Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ, τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016.

Ανευθυνότητες και τυχοδιωκτισμοί!

Μόνο καθήκον το Κίνημα της Ειρήνης, πολύ περισσότερο όταν προβλέπεις πόλεμο – άλλωστε το Κίνημα της Ειρήνης συστατικό είναι του Επαναστατικού Κινήματος, όπως το Εργατικό Κίνημα των Καπιταλιστικών Χωρών, ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός και το Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα.

-Tι σημαίνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο

The West Is Reduced To Looting Itself — Paul Craig Roberts

«Κάτι βαρύ έχει συμβεί στην πνευματική λειτουργία και την ικανότητα
αντίληψης των ευρωπαϊκών λαών, που φαίνονται πλέον
ανίκανοι να  κατανοήσουν τις μηχανορραφίες 
των κυβερνήσεών «τους».»
Δρ Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς

Ιδιαίτερου ελληνικού ενδιαφέροντος και διδακτικής αξίας είναι το κατωτέρω απλό, ευανάγνωστο και παραστατικό άρθρο του δρα Πωλ Γκραιγκ Ρόμπερτς, που αναλύει τη μέθοδο λειτουργίας του ΔΝΤ, ως «μηχανής» καταλήστευσης του εθνικού πλούτου χωρών με εύπιστους ή εξαγοράσιμους ηγέτες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον του προσδίδουν οι ειδικές αναφορές του στην Ελλάδα, που καθιστούν το άρθρο χρήσιμο ίσως στοιχείο ενδεχόμενης μελλοντικής δικαστικής έρευνας του φακέλου ορισμένων πολιτικών προσώπων, στον καταλογισμό ευθυνών για την θανάσιμη υπερχρέωση της χώρας. Πολύτιμη είναι και η εισφορά του στην ενημέρωση για την συνωμοτική συμφωνία ΗΠΑ-Ε.Ε. (Διατλαντικής Συνεργασίας).

.

«Οι μούλοι του Ντόνετσκ»

Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Виктор Шапинов που είναι δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα «БОРОТЬБА« (μιας αριστερής ουκρανικής οργάνωσης). Για όσους ψάχνουν κάτω από τα επιφαινόμενα και τις εύκολες δυτικότροπες εξισώσεις για τα τεκταινόμενα στην νοτιο-ανατολική Ουκρανία…
Μετάφραση: Φιλάτοβ Αρτέμιος

«..Οι άνθρωποι που αφελώς εξισώνουν το καθεστώς του Κίεβου με τους αντιπάλους του με την αιτιολογία ότι «εθνικιστές εδώ εθνικιστές και εκεί » αγνοούν εντελώς το κοινωνικό υπόβαθρο της σύγκρουσης. Δεν θέλουν να δουν πως όλη η ουκρανική ολιγαρχία είναι από την πλευρά του Κιέβου και για το Κίεβο οι εχθροί είναι οι εργάτες του Ντόνετσκ και Λουγκάνσκ. Δεν θέλουν να δουν ότι το Κίεβο προωθει τις ιδιωτικοποιήσεις μεγάλης κλίμακας, ενώ η Ντομπας δηλώνει δειλά την κρατικοποίηση . Δεν θέλουν να δουν ποιοι είναι οι σύμμαχοι του Κιέβου. Πως το Κίεβο στηρίζεται από πλούσιες ιμπεριαλιστικές χώρες με επικεφαλής τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν αναρωτιούνται σε πια πλευρά είναι οι χώρες του «Τρίτου Κόσμου» και οι αντι-ιμπεριαλιστές. Σε γενικές γραμμές, αυτοί οι άνθρωποι, που μερικές φορές αποκαλούν τους εαυτούς του αριστερούς αποδεικνύεται πως είναι εντελώς ανίκανοι να εφαρμόσουν την ανάλυση της κοινωνικής τάξης που κληροδότησε ο Μαρξ, προτιμώντας να παραμείνουν στον κόσμο των ιδεολογιών και στον κόσμο της «ψευδούς συνείδησης».»

-«Έτσι γ@μιέται η Αγιά Σοφία»

Μη σοκάρεστε αγαπητοί φίλοι.

Έτσι θα φωνάζουν οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της κάθε κολοπετεινίτσας την ώρα που η ομάδα τους θα βάζει γκολ στην ΑΕΚ. Και την ευθύνη θα έχουν αφενός όσοι διέπραξαν την ιεροσυλία να μετατρέψουν ένα σύμβολο της ρωμιοσύνης σε εμπορικό σήμα ενός επιχειρηματία και αφετέρου όσοι ανέχτηκαν την Ύβρι….

Φαίνεται ότι το παιχνίδι της κονόμας που παίζεται είναι πολύ μεγάλο και έχει και πολλές προεκτάσεις. Τα όσα συμβαίνουν στη Νέα Φιλαδέλφεια περιγράφονται στο παρακάτω κείμενο του Κώστα Παντέλογλου από το σαιτ «Ο κόσμος της Νέας Φιλαδέλφειας». Εμείς πρωτοαγγίξαμε το θέμα της παρέμβασης των ίδιων παραγόντων στον οργανωμένο ποντιακό χώρο με το κείμενό μας «Γιατί πρέπει να βγει η Δούρου στην περιφέρεια Αττικής«. Mια παρέμβαση όπου πράκτορες και ασφαλίτες, κομμουνιστές και ακροδεξιοί, βαθιοί Πασόκοι και νεοδημοκράτες, παρεϊτσα με μεγαλογιατρούς της Θεσσαλονίκης και διάφορους άλλους ανεκδιήγητους τύπους, προσπάθησαν να ελέγξουν έναν σημαντικό  κοινωνικό χώρο για να τον χρησιμοποιήσουν για τα άνομα σχέδια τους. Σ’ αυτή την προσπάθεια θα επανέλθουμε, σχολιάζοντας και καταγγέλοντας.

Προς το παρόν ας επικεντρωθούμε στα της ΑΕΚ, που από σύμβολο προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής έχει καταντήσει μέσο εκμετάλλευσης των προσφύγων

 

Η Βουλή των Ελλήνων και το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας-Αττικής κλπ.
(στο φως όσων συμβαίνουν στη Νέα Φιλαδέλφεια μήνες τώρα!)

του Κώστα Π. Παντελόγλου
http://goo.gl/hLml9C

 

Απευθύνομαι στους βουλευτές της Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής των Ελλήνων, αλλά και σε όσους μετέχουν του πρώτου θερινού τμήματός της για να τους πω:

-Σκέψεις για το υπαρξιακό αδιέξοδο της Αριστεράς

«Η ανασύνθεση της ουτοπικής σκέψης του 21ου αιώνα έχει μάλλον περισσότερα να κερδίσει από τον σκεπτικισμό έναντι της ιστορίας, παρά από τη διαρκή αναπόλησή της. Αρκεί οι φιλοδοξίες των σκεπτικιστών να μην περιορίζονται στην επιβεβαίωση των δυσοίωνων προβλέψεών τους.»

Κωστής Καρπόζηλος: Παγιδευμένοι στην ιστορία

Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. Έτσι ο Λούθηρος φόρεσε τη μάσκα του απόστολου Παύλου, η επανάσταση του 1789-1814 ντύθηκε διαδοχικά τη στολή της ρωμαϊκής δημοκρατίας και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και η επανάσταση του 1848 δε βρήκε να κάνει τίποτα καλύτερο από το να παρωδήσει πότε το 1789 και πότε την επαναστατική παράδοση του 1793-1795. Έτσι κι ο αρχάριος που έμαθε μια ξένη γλώσσα τη μεταφράζει πάντα στη μητρική του και μόνον όταν αρχίσει να χειρίζεται την ξένη γλώσσα χωρίς να θυμάται τη μητρική του και μάλιστα να ξεχνά τη μητρική του γλώσσα, θα μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούριας γλώσσας και να δημιουργήσει σ’ αυτήν.

Κ. Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Στις 27 Νοεμβρίου του 2013 ο Αλέξης Τσίπρας με ένα σύντομο κείμενο στον Guardian ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν.^[1] Η επιλογή του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς φαντάζει λογική: ο Αλέξης Τσίπρας προέρχεται από τη χώρα που βρίσκεται στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκπροσωπεί την κοινωνία που έχει υποστεί τις σοβαρότερες συνέπειες από την κρίση της Ευρωζώνης και συμβολίζει την αριστερά εκείνη που κατάφερε να αναδειχθεί σε υπολογίσιμο αντιπολιτευτικό πόλο έναντι των κυρίαρχων πολιτικών της λιτότητας.

-Όταν προδόθηκε ο λαός τον Δεκέμβρη του ’44

Aφιέρωμα σ’ ένα μεγαλειώδη Λαό

-που προδόθηκε από την ηγεσία του,
-που παραδόθηκε στους απόντες,
-που  δολοφονήθηκε από τους Βρετανούς,
-που  ξεπουλήθηκε από τους Σοβιετικούς…

Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στο Δεκέμβρη του 1944

Ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στο Δεκέμβρη του 1944 με το φακό του Dmitri Kessel

 

-To ελλαδικό Βαθύ Κράτος και η Συνθήκη της Λωζάννης

Υπάρχει Βαθύ Κράτος στην Ελλάδα;

Ο όρος «Βαθύ Κράτος» χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον σκληρό εξουσιαστικό και ιδεολογικό  πυρήνα μιας χώρας, όπου η κυρίαρχη ιδεολογία, οι προσωπικές φιλοδοξίες για αστείρευτη διαχείριση εξουσίας, τα οικονομικά συμφέροντα δημιουργούν ένα παράκεντρο δύναμης που επηρεάζει την μορφή της εξουσίας που ασκείται στη χώρα αυτή.

Το πιο εμφανές και κραυγαλέο «Βαθύ Κράτος» υπήρχε στην Τουρκία με τους κεμαλικούς και το στρατό, όπου, αφού δημιούργησαν τη χώρα και κατασκεύασαν το έθνος, στη συνέχεια ήλεγχαν αποφασιστικά το μόρφωμα που προέκυψε από το 1922. Το τουρκικό «Βαθύ Κράτος» αποτελεί την κορυφαία περίπτωση στο σύγχρονο κόσμο,  ύπαρξης εξουσιαστικού παρακρατικού μηχανισμού, το οποίο δημιουργήθηκε ως συνέχεια των Νεότουρκων και των μηχανισμών που διέπραξαν τις Γενοκτονίες κατά των χριστιανικών λαών της Ανατολής..

Το ερώτημα για τα καθ’ ημάς είναι εάν υπάρχει Βαθύ Κράτος στην Ελλάδα;

Τουρκικής μορφής σκληρό «Βαθύ Κράτος»  θα δημιουργηθεί μόνο μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο -και κυρίως μετά τον Εμφύλιο- ως μια σύνθεση εξαρτημένων πολιτικών δυνάμεων από τους Αμερικανούς -διαδόχους των Βρετανών στην κυριαρχία της χώρας- των δωσίλογων της Κατοχής, αλλά και των παλιών συντηρητικών, φιλομοναρχικών, παλαιοελλαδικών και αντιπροσφυγικών κέντρων του Μεσοπολέμου.

Σημαντικά ίχνη Βαθέος Κράτος θα εντοπίσουμε και την εποχή του Διχασμού (1915), όταν τα παράκεντρα εξουσίας  ελεγχόμενα από τον Ιωάννη Μεταξά και Γεώργιο Στρέιτ, θα επιβάλλουν τη φιλογερμανική ατζέντα στο Μονάρχη και θα εκδιώξουν τον πρωθυπουργό Ελ. Βενιζέλο και θα συγκροτήσουν τα φασιστικού τύπου τάγματα εφόδου που έμειναν γνωστά ως «Επίστρατοι» και έπνιξαν στο αίμα την Αθήνα το 1916 εκτελώντας εν ψυχρώ Βενιζελικούς και Μικρασιάτες πρόσφυγες.

-Οι 17 αντιφάσεις του καπιταλισμού

Ντέϊβιντ Χάρβεϊ: Είναι σημαντικό να φανταζόμαστε τον κόσμο μετά τον καπιταλισμό

.

Από τα ζητήματα της στέγασης μέχρι τους μισθούς, ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ υποστηρίζει ότι η εξέταση των αντιφάσεων του καπιταλισμού μπορεί να δείξει τον δρόμο προς έναν εναλλακτικό κόσμο

.

– Ετοιμάζετε το νέο βιβλίο σας «Οι δεκαεπτά αντιφάσεις του καπιταλισμού». Γιατί επικεντρώνεστε σε αυτές;

.

-Η ανάλυση του καπιταλισμού δείχνει ότι υπάρχουν σημαντικές και θεμελιώδεις αντιφάσεις. Σε τακτά χρονικά διαστήματα οι αντιφάσεις αυτές ξεφεύγουν από τον έλεγχο και δημιουργούν κρίσεις. Σήμερα βρισκόμαστε μέσα σε μια κρίση, και νομίζω ότι είναι σημαντικό να ρωτήσουμε «ποιες ήταν οι αντιφάσεις που μας οδήγησαν σε αυτήν;». «Πώς μπορούμε να αναλύσουμε την κρίση από την άποψη των αντιφάσεων;» Μια από τις μεγάλες ρήσεις του Μαρξ ήταν ότι «μια κρίση είναι πάντα το αποτέλεσμα υπόγειων αντιφάσεων». Ως εκ τούτου, θα πρέπει να ασχοληθούμε με αυτές, παρά με τα αποτελέσματά τους.

.

-Μία από τις αντιφάσεις στις οποίες επικεντρώνεστε, είναι αυτή μεταξύ της χρήσης και της ανταλλακτικής αξίας ενός εμπορεύματος. Γιατί αυτή η αντίφαση είναι τόσο θεμελιώδης για τον καπιταλισμό, και γιατί χρησιμοποιείτε την στέγαση για να το τονίσετε;

.

-Όλα τα εμπορεύματα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι έχουν μια αξία χρήσης και την ανταλλακτική αξία. Αν έχω μια μπριζόλα, η αξία χρήσης είναι ότι μπορώ να την φάω, και η ανταλλακτική αξία είναι το πόσο θα έπρεπε να πληρώσω για αυτήν. Όμως η στέγαση είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση, επειδή ως αξία χρήσης μπορούμε να την αντιληφτούμε ως καταφύγιο, ως ιδιωτική ζωή, ως ένα κόσμο των συναισθηματικών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, μια μεγάλη λίστα από πράγματα για τα οποία χρησιμοποιείται ένα σπίτι. Στη συνέχεια, όμως, υπάρχει το ερώτημα του «πώς μπορείτε να πάρετε το σπίτι».

-Όταν ο Ατατούρκ ξεπέρασε τον Χίτλερ…

…..σε συνεργασία με τον κυνισμό του δυτικού καπιταλισμού

Ένα συγκλονιστικό άρθρο δημοσιεύτηκε στην χθεσινή «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» με την υπογραφή του ιστορικού Βλάση Αγτζίδη. Αφορούσε την πώληση  των οστών των δολοφονημένων χριστιανών από την κεμαλική συμμορία σε Γάλλους επιχειρηματίες που μεταφέρθηκαν με βρετανικό πλοίο.

Όλα τα σκυλιά συνεργάστηκαν για να πραγματοποιήσουν αυτή την υπέρτατη προσβολή απέναντι στους νεκρούς μας…

Στη συνέχεια παρουσιάζουμε το άρθρο:

ΜΙΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Εμπόριο οστών

Οταν οι κεμαλιστές θησαύριζαν από λείψανα θυμάτων

ΤΟΥ ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ*

Μπορούν τα υπολείμματα των θυμάτων να αποτελέσουν πηγή πλουτισμού για τους θύτες; Από την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε η φήμη ότι το λίπος των θυμάτων μετατρεπόταν σε σαπούνι. Η φήμη αυτή έγινε πίστη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν διαδόθηκε ότι οι ναζί έπρατταν έτσι με τους δολοφονημένους Εβραίους στα κρεματόρια.

Ομως ένας Εβραίος σκηνοθέτης, ο Eyal Ballas, ήρθε φέτος με την ταινία του «Soaps» να αποδείξει ότι όντως αυτή ήταν απλώς μια φήμη. Ο Raul Hilberg σε κείμενό του για τη ναζιστική βιομηχανία της εξόντωσης αναφέρει ότι οι ναζί χρησιμοποιούσαν το ανθρώπινο λίπος απλώς για να επιταχύνουν τη διαδικασία της καύσης των θυμάτων…

Ετσι, οι κεμαλιστές διατηρούν το μοναδικό προνόμιο να είναι οι μόνοι που κατάφεραν να αξιοποιήσουν οικονομικά τα υπολείμματα των θυμάτων τους πουλώντας τα οστά τους για «βιομηχανική χρήση» στους δυτικούς τους φίλους.

-Η επικαιρότητα του Μαρξ

• Από ένα αφιέρωμα στην «Ελευθεροτυπία» (Κυριακή 3/3/2013) με άρθρα των Αγτζίδη, Ρινάλντι και Κεφαλή

• Το «Κεφάλαιο» της επικαιρότητας

• Του ΡΟΥΝΤΙ ΡΙΝΑΛΝΤΙ (*)

• «Η ζωντανή ψυχή του μαρξισμού είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης»

• Το 2008-2009, με το ξέσπασμα της νέας κρίσης, λέγεται ότι στη Γερμανία υπήρξε μεγάλη άνοδος των πωλήσεων των έργων του Μαρξ και ιδιαίτερα του έργου του «Το κεφάλαιο», ενώ η εικόνα του πρόβαλε στα εξώφυλλα των πιο έγκυρων περιοδικών. Κατά κοινή ομολογία, στο έργο του Μαρξ μπορούσε κανείς να δει γιατί εκδηλώνονται οι κρίσεις στον καπιταλισμό. Ακόμα και οι αστοί διάβαζαν Μαρξ…
• Πριν από 130 χρόνια, ο πιο πιστός φίλος και συνεργάτης του Μαρξ, ο Φρ. Ενγκελς, μιλώντας πάνω από τον τάφο του Μαρξ τον είχε χαρακτηρίσει μεγάλο επιστήμονα, γιατί με δύο μόνο ανακαλύψεις του διακρίθηκε από τους άλλους: πρώτον, θεμελίωσε την υλιστική αντίληψη της Ιστορίας και, δεύτερον, αποκρυπτογράφησε το «μυστικό» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που στηρίζεται στην απόσπαση της υπεραξίας. Ο Ενγκελς, όμως, θεωρεί ότι αυτή δεν είναι η κυριότερη πλευρά του Μαρξ, τονίζοντας ότι ο Μαρξ ήταν βασικά επαναστάτης: «Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ήταν να βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο στην ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που αυτή έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, που αυτός του έδωσε για πρώτη φορά συνείδηση της θέσης του και των αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησής του. Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνίστηκε με πάθος, με επιμονή, με επιτυχία, όσο λίγοι».

-Ένα πολύ ενδιαφέρον συνέδριο. Eνάντια στη μεταμοντέρνα αναθεώρηση…..

«Αριστερά και Αστικός Πολιτικός Κόσμος, 1940-1960»

Τετάρτη 17 Απριλίου-Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα ΙΙ, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ένα Ιστορικό Συνέδριο στο Πάντειο

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια η επιστημονική παραγωγή και η έρευνα αναφορικά  με την Ιστορία της δεκαετίας του 1940 συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον μίας πλειάδας νέων ερευνητών, ενώ το ενδιαφέρον αυτό έχει περάσει και στην δεκαετία του 1950 όπου η αντίστοιχη ενασχόληση παρέμενε μέχρι τώρα πολύ περιορισμένη. Στόχος του Συνεδρίου είναι να αποτυπώσει αυτή την έρευνα.

Παράλληλα έχει επίμονα καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι είναι πλήρης η παραγωγή της ιστορικής γνώσης της περιόδου της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στο πλαίσιο αυτό επιχειρήθηκε μια αλλαγή του μεθοδολογικού παραδείγματος και του επιστημονικού προτύπου, στη βάση μεταμοντέρνων προσεγγίσεων, που υποβάθμισαν τον ταξικό παράγοντα και τις σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης, δημιουργώντας παρανοήσεις ή αναπαράγοντας ξεπερασμένα πλαίσια ανάλυσης.

Έτσι, μέσα από τη μονόπλευρη απόδοση ιστορικού βάρους σε δευτερεύουσες αντιθέσεις και βιώματα που αφορούσαν στην ατομική εμπειρία και αποθέωναν ως ιστορική πηγή την «μαρτυρία», αναπαράχθηκε υπόρρητα η λογική των «εγκλημάτων» της Αριστεράς, ανασταίνοντας την εποχή πριν τη μεταπολίτευση, τότε που την παραγωγή του «ιστορικού» λόγου αναλάμβανε ο στρατός και οι κρατικές Επιτροπές Ασφαλείας. Μοναδικός στόχος να αναζητηθούν οι βίαιες επιβεβαιώσεις της λογικής των «τριών γύρων», ώστε να «προστατευθεί» το έθνος και νομιμοποιηθεί ο κατατρεγμός κατά των οπαδών της Αριστεράς.

”Ταξισυνειδησία: η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού”

(για ένα φαινόμενο που το αντίστοιχό του είναι η δράση των ελληνικών κομμουνιστικών οργανώσεων στην ΕΣΣΔ κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και έως το 1937, πριν από τη σκληρή ρατσιστική σταλινική καταστολή)   

……………………………………………………………..

                                                                      Συνέντευξη του Κωστή Καρπόζηλου στον Άκη Παλαιολόγο

Την πολιτική και κοινωνική δράση των ελληνοαμερικανικών κοινοτήτων στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα πραγματεύεται το ντοκιμαντέρ «Ταξισυνειδησία: η άγνωστη ιστορία του ελληνοαμερικανικού ριζοσπαστισμού». Με αφορμή την ολοκλήρωση του ντοκιμαντέρ, ο Κωστής Καρπόζηλος*, ιστορικός, μεταδιδακτορικός ερευνητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια, εμπνευστής και κινητήριος μοχλός της όλης προσπάθειας, αναφέρεται σε όψεις μιας σχετικά «αχαρτογράφητης» και ταυτόχρονα εξαιρετικά ενδιαφέρουσας πτυχής της ιστορίας του εργατικού κινήματος.

  

Ε. Γ.: Ποιο είναι το θέμα και οι βασικοί συντελεστές του ντοκιμαντέρ;

Κ. Κ.: To ντοκιμαντέρ αναδεικνύει τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες στις ελληνοαμερικανικές κοινότητες, ξεκινώντας από τις σοσιαλιστικές οργανώσεις των αρχών του 20ού αιώνα και κλείνοντας στα χρόνια του Μακαρθισμού, τα οποία σήμαναν την παρακμή της μακράς παράδοσης του μεταναστευτικού πολιτικού και κοινωνικού ριζοσπαστισμού. Πρόκειται για μια φιλόδοξη παραγωγή που στηρίζεται σε πλούσιο οπτικοακουστικό υλικό από την ιστορία της αμερικανικής Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, ενώ σημαντικό μέρος της έρευνας σχετίζεται με την ενασχόλησή μου με τα ζητήματα αυτά στο πλαίσιο της διδακτορικής μου διατριβής στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ είναι ο Κώστας Βάκκας, ένας άνθρωπος της Αριστεράς με παρουσία σε πολιτικοποιημένες κινηματογραφικές καταγραφές ιστορικών γεγονότων. Η Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία «Αποστόλης Μπερδεμπές» εξασφάλισε τη χρηματοδότηση του όλου εγχειρήματος –η εταιρεία ιδρύθηκε από φίλους και φίλες του αγωνιστή του αντιδικτατορικού κινήματος στις ΗΠΑ, Αποστόλη Μπερδεμπέ, ο οποίος πέθανε πρώιμα το 1979. Οι άνθρωποι της εταιρείας είχαν γνωρίσει βετεράνους του κινήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1970 και προσανατολίζονταν στη δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ για τη διαδρομή της ελληνοαμερικανικής Αριστεράς. Κατά συνέπεια, το ντοκιμαντέρ αυτό είναι προϊόν κοινών επιθυμιών, συλλογικής δουλειάς και ευτυχών συμπτώσεων.

-Ο Οκτώβρης του ’17, η εμπειρία του σοσιαλισμού και οι στρεβλώσεις του…

Μαρξιστική   Σκέψη, τόμος 8

http://marxistikiskepsi.gr/

Κυκλοφόρησε ο τόμος 8 της “Μαρξιστικής Σκέψης”. Ο τόμος συνεχίζει το αφιέρωμα στην Οκτωβριανή Επανάσταση που ξεκίνησε με τον προηγούμενο τόμο 7, περιλαμβάνοντας όμως αυτή τη φορά κυρίως πρωτότυπες συνεισφορές, καθώς και πλούσιο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό.

Το αφιέρωμα χωρίζεται σε 3 μέρη.

Το πρώτο μέρος περιέχει κείμενα επιφανών μαρξιστών, όπως οι Ρ. Λούξεμπουργκ, Λ. Τρότσκι, Ε. Χ. Καρ, Γκ. Λούκατς και Τζ. Νόβακ. Πραγματεύονται σημαντικά θέματα της συγκρότησης των επαναστατικών κινημάτων, του πλαισίου ανάπτυξης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, της αντίθεσης σχεδίου-αγοράς στο σοσιαλισμό, της μεταβατικής περιόδου και της εμπειρίας από τα προβλήματά της στην ΕΣΣΔ.

Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζονται μετέπειτα και τωρινές αναλύσεις μαρξιστών και άλλων ερευνητών κυρίως ιστορικού χαρακτήρα, για διάφορες πτυχές της επανάστασης, από το ρόλο των Σοβιέτ ως την προσωπικότητα και τη συνεισφορά του Λένιν. Ο αναγνώστης θα βρει κείμενα των Π. Βογιατζή, Ε. Αστερίου, Τ. Μαστρογιαννόπουλου (με θέμα τον ρόλο της μαζικής αυτενέργειας, των σοβιέτ και του κόμματος στην περίοδο της εξέγερσης), Δ. Καρέλλα και Ου. Τσάμπερλιν (ρωσικές επαναστάσεις του 1905 και του Φλεβάρη 1917), Α. Κλόκε (Οκτωβριανή Επανάσταση και εθνικό ζήτημα), Βλ. Αγτζίδη (η άγνωστη εμπειρία των ελληνικών πληθυσμών και των Ελλήνων κομμουνιστών στον Καύκασο), Κ. Παλούκη (η εικόνα του Τρότσκι στον ελληνικό αστικό και κομμουνιστικό Τύπο του Μεσοπολέμου), Ζ. Μασόν και Γ. Μανιάτη (Οκτωβριανή Επανάσταση και τέχνη) και Η. Κουρκουνάκη (το σκάκι στη Σοβιετική Ένωση). Τέλος, τρία κείμενα των Β. Μποντς Μπρούεβιτς, Α. Βορόνσκι και Ντ. Ρέντον παρουσιάζουν πτυχές της καθημερινής πρακτικής του Λένιν και αναλύουν τη συμβολή του στο επαναστατικό κίνημα.

-Μας τέλειωσαν οι ιδεολογίες;;;;

Το τέλος της ιδεολογίας;

 συντάκτης: Δημήτρης Μανωλίδης

.

(Για την καλύτερη κατανόηση του άρθρου -και τέλος πάντων για να συνεννοούμαστε- ο όρος ιδεολογία εν προκειμένω χρησιμοποιείται με τον εξής ορισμό: ατομική ή συλλογική κοσμοθεώρηση ή απλώς θεώρηση για κάποιο επιμέρους θέμα/τομέα της ζωής.)

.

Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που ισχυρίστηκαν πως η ιστορία έφθασε στο τέλος της. Αφού το τελευταίο ιδεολογικό αντίβαρο κατέρρευσε, το κινεζικό μοντέλο εκφυλίστηκε και οι εναπομείναντες κομμουνιστικές νησίδες κρίνονταν αδύναμες κι ακίνδυνες (όπως η Βόρεια Κορέα και η Κούβα), πίστεψαν πως η φιλελεύθερη δημοκρατία θα μπορούσε επιτέλους να κυριαρχήσει σε όλον τον κόσμο. Το τέλος της ιστορίας ορίζεται εν προκειμένω ως η απόλυτη επικράτηση και δικαίωση μιας ιδεολογίας, η σύμπλευση όλων των ανθρώπων με αυτήν και εξάλειψη κάθε διαφορετικού στοιχείου. Αυτή η θέση, με πιο γνωστό θιασώτη τον Φράνσις Φουκουγιάμα, όσο κι αν φαίνεται παράξενο κι αφελές, κυριάρχησε για τουλάχιστον μια δεκαετία. Σταδιακά ο ενθουσιασμός του δυτικού κόσμου έφθινε. Μετριάστηκε με την επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία και τερματίστηκε με την επίθεση στους δίδυμους πύργους το Σεπτέμβρη του 2001. Η (γεω)πολιτική αποτυχία της φιλελεύθερης δημοκρατίας ήταν μεγάλη (η οικονομική της αποτυχία ήρθε επισήμως εφτά χρόνια αργότερα με την κρίση του 2008). Βεβαίως, καθώς ο κόσμος εξακολουθούσε να μην αισθάνεται ούτε δημοκρατία ούτε ελευθερία, έπρεπε νέοι «βάρβαροι» να βρεθούν.

.

-Κανένας μόνος του στην κρίση

του Γιώργου Αλεξάτου από το «αριστερό βήμα»

Η κρίση και η απειλή κοινωνικής καταστροφής

Όταν στις 23 Απριλίου 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε την απόφαση προσφυγής στο ΔΝΤ και στους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της ΕΚΤ για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας, ήταν σαφές πως άνοιγε μια καινούργια σελίδα στην ιστορία αυτού του τόπου. Δυο χρόνια αργότερα, είναι κοινή διαπίστωση όλων, εντός και εκτός Ελλάδας, ότι η χώρα μας ζει μια από τις χειρότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της, καθώς την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και τον περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας συνοδεύουν εντεινόμενα φαινόμενα κοινωνικής καταστροφής, που τείνει να προσλάβει πρωτοφανείς, για τα μεταπολεμικά δεδομένα, διαστάσεις.

Η κοινωνική καταστροφή έγκειται, κατά κύριο λόγο, στη ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, των μισθωτών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών της πόλης και της υπαίθρου, των μικροβιοτεχνών, των μικρεμπόρων, της μεγάλης πλειονότητας των κάθε είδους μικροεπιχειρηματιών. Η απαξίωση της εργασίας, με τις περικοπές μισθών που καταδικάζουν μεγάλο μέρος των εργαζομένων να ζει πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας, σε συνδυασμό με την εκρηκτική άνοδο του ποσοστού των ανέργων, που έφτασε πια τα επίπεδα της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, έχει άμεσες επιπτώσεις και στα μικροϊδιοκτητικά λαϊκά στρώματα, με την αθρόα συρρίκνωση του κύκλου εργασιών και τη διακοπή λειτουργίας μικροεπιχειρήσεων, που οδηγεί στην πύκνωση των γραμμών των νεόπτωχων και των ανέργων και με κόσμο προερχόμενο και από τα στρώματα αυτά.

Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι ιδιαίτερα οδυνηρές για τη νεολαία μας, η μεγάλη πλειονότητα της οποίας βρίσκεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα ή την άμεση απειλή της ανεργίας, ενώ ο τόπος μας αρχίζει να ζει και πάλι τον εφιάλτη της μαζικής μετανάστευσης, που τώρα πια αφορά κυρίως σε ειδικευμένο δυναμικό και ιδιαίτερα σε πτυχιούχους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

-Εκλογές βίας και νοθείας

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου.

Οι εκλογές της 29ης Οκτωβρίου του 1961 έμειναν στην νεώτερη ελληνική ιστορία ως οι κατ’ εξοχήν εκλογές βίας και νοθείας. Είχε προηγηθεί η κατάρρευση του Κέντρου και η εκτόξευση της ΕΔΑ στη δεύτερη θέση, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, που προκάλεσε πανικό στον αστικό πολιτικό κόσμο και στους ατλαντικούς επικυρίαρχους. Με επιτελικό κέντρο τα Ανάκτορα και εκτελεστικά όργανα το στρατό, τη χωροφυλακή και το παρακράτος, οργανώθηκε μια ανηλεής εκστρατεία τρομοκρατίας εναντίον της Αριστεράς σ’ όλη την Ελλάδα, που άφησε πίσω της κάμποσους νεκρούς. Τη  μέρα των εκλογών, περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι διπλοψήφισαν. Οι βιαστές της λαϊκής βούλησης δεν ενδιαφέρονταν καν να τηρήσουν τα προσχήματα- αίφνης, 218 χωροφύλακες που ψήφισαν σε μια περιοχή εμφανίζονταν να κατοικούν άπαντες στην ίδια μονοκατοικία. Μ’ αυτά και μ’αυτά, η ερυθρά απειλή αναχαιτίσθηκε και η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήρθε πρώτο κόμμα, για να μπει η χώρα στην ταραγμένη περίοδο του Ανένδοτου Αγώνα, της Αποστασίας και των Ιουλιανών, που θα οδηγούσε τελικά στη χούντα των συνταγματαρχών.

Μισό αιώνα αργότερα, η Ελλάδα βαδίζει σε εκλογές μεταμοντέρνας βίας και νοθείας, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά όχι μικρότερης σημασίας. Με το υπηρετικό, πολιτικό προσωπικό τους στην Ελλάδα παντελώς απαξιωμένο, οι ξένοι επικυρίαρχοι ανέλαβαν οι ίδιοι, προσωπικά τον προεκλογικό αγώνα εναντίον της Αριστεράς. Κάθε βράδυ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών- μπροστά στα οποία η “Ιζβέστια” της εποχής Μπρέζνιεφ ήταν υπόδειγμα πολυφωνίας- πρωταγωνιστούν όχι ο Σαμαράς, η Μπακογιάννη κι ο Βενιζέλος, αλλά η Μέρκελ, ο Ολάντ κι ο Ομπάμα. Δεν υπάρχει προηγούμενο, ούτε καν στα πέτρινα μετεμφυλιακά χρόνια, τέτοιας πανστρατιάς όλων των μεγάλων δυνάμεων και των ηγετών τους για να αποτραπεί η επικράτηση της Αριστεράς. Μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεκδότες και εφοπλιστές που ελέγχουν το κύκλωμα της “ενημέρωσης” μετατρέπονται χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, σε παιδάκια για τα θελήματα του κ. Μιχελάκη, αναπαράγοντας όλα τα βίντεο μαύρης προπαγάνδας του κόμματος της Συγγρού περί Ιφικράτη Αμυρά, αντάρτικου πόλεων, 17 Νοέμβρη, κουκουλοφόρων και άλλων δαιμονίων.

Σάββας Μετοικίδης, Δάσκαλος…

Σάββας Μετοικίδης, Καπετάν Νέστος

ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΦΕΡΟΥΜΕ
ΑΛΛΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΠΙΣΩ ΘΑ ΤΙΣ ΠΑΡΟΥΜΕ
ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ…

-Μήτσος Παρτσαλίδης: ο πρώτος κόκκινος δήμαρχος

Ο Μήτσος Παρτσαλίδης υπήρξε μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα.  Το 1934 εξελέγη δήμαρχος στην πόλη των καπνεργατών, την Καβάλα και έτσι υπήρξε ο πρώτος «κόκκινος» δήμαρχος. Το αφιέρωμα αυτό βασίζεται:
-σε ένα κείμενο του Φ. Γκερλεκτσή που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μνήμη» του Συλλόγου Μικρασιατών ν. Καβάλας,
-σε κείμενο του Κώστα Παλούκη από το καλό ιστολόγιο http://raskolnikovgr.blogspot.com/ και
-σε κείμενο του ιστορικού Νίκου Ε. Καραγιαννακίδη….

Προσφυγική η πρώτη «κόκκινη» Δημοτική αρχή της Καβάλας και της χώρας

του Φάνη Γκερλεκτσή

Είναι ευρύτερα γνωστό ότι η Καβάλα ανέδειξε «τον πρώτο κομμουνιστή Δήμαρχο της Ελλάδας» και ότι ήταν για πολλές δεκαετίες ένα από τα «κάστρα» του εργατικού και επανα-στατικού κινήματος της χώρας και των Βαλκανίων. Αν και στα θέματα αυτά τον βαρύνοντα λόγο τον έχουν οι ιστορικοί, αξίζει κι ένα περιοδικό έντυπο των απογόνων των προσφύγων της Μικράς Ασίας, όπως η «Μνήμη», να καταπιαστεί με πλευρές του θέματος. Όχι μόνον επειδή ακατάλυτοι δεσμοί δένουν τον κάθε γόνο καβαλιώτικης προσφυγικής οικογένειας, και μάλιστα μικρασιατικής, με εκείνη την εποχή και τους αγώνες της, αλλά και γιατί πρόσφυγες ήταν κυρίως οι εργάτες και μικροεπαγγελματίες που έδωσαν τη μάχη για την «κατάληψη» της δημοτικής αρχής του μεγαλύτερου βιομηχανικού κέντρου ανάμεσα στην Θεσσαλονίκη και την Πόλη και πρόσφυγες υπέστησαν τις συνέπειες. Ο Παρτσαλίδης, εκτός από κομμουνιστής που ήταν την εποχή εκείνη, ήταν κι ο πρώτος πρόσφυγας που έγινε Δήμαρχος μεγάλης πόλης.

-Μικροαστοί σε κρίση πανικού

από katastasiakos

Βρίσκονται σε πανικό γιατί η ζωή που τους είχε προβληθεί ως ιδανική μοιάζει μέρα με τη μέρα να είναι ένα άπιαστο όνειρο ή κάτι σαν ουτοπία. Πέρασαν ώρες, μέρες, μήνες, χρόνια ψάχνοντας τρόπους με τους οποίους θα μπορέσουν να γίνουν σαν αυτούς που στις ταινίες έπιασαν την καλή ή σαν αυτούς που εργάστηκαν σκληρά-κόπιασαν και στο τέλος είδαν τον ιδρώτα τους να μετατρέπεται σε ένα μεγάλο σπίτι, χλιδάτο αμάξι, τηλεόραση plasma και νυχτερινοί έξοδοι σε γκλαμουράτα μαγαζιά.

Τώρα όμως… Τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.

Η ρουφιανιά δεν αρκεί για να ανέβεις στα μάτια του αφεντικού.Η εργατικότητα δεν θα ανταμειφθεί γιατι πολύ απλά δεν γίνεται. Οι γνώσεις και τα πτυχία που με τόσο κόπο απέκτησες μετρούν ελάχιστα, και όλα μοιάζουν αδιέξοδα. Όλα όσα σου έβαλαν στο κεφάλι μοιάζουν ένα ψέμα και η ζωή την οποία σου έταξαν στην πέρνουν πίσω χαρτογιακάδες και πολιτικάντιδες. 

Όχι άλλο «σώσιμο»…

Τοκογλυφική αφαίμαξη λαού για 30 χρόνια

-Νέο δάνειο από Ε.Ε. – ΔΝΤ και ιδιώτες με επιτόκιο μέχρι και 5% και με νέα μνημόνια

-Σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και εμπράγματες εγγυήσεις στη δημόσια περιουσία

–Ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ με διαρκή μετακύλιση του χρέους και μετά το 2040.

ΣΕ βαθύ τούνελ δανεισμού πάνω από 30 χρόνια, με αβέβαιο μέλλον για την έξοδο της χώρας από το διεθνή οικονομικό έλεγχο και με εμφανή τον κίνδυνο χαρακτηρισμού της ελληνικής οικονομίας ως «selective default» από τους οίκους αξιολόγησης, έκλεισε η κρισιμότερη, για την Ελλάδα, σύνοδος κορυφής των ηγετών της ευρωζώνης στις Βρυξέλλες. Με όλες τις πλευρές να υποχωρούν, αλλά κυρίως την ελληνική, οι Ευρωπαίοι μαζί με το ΔΝΤ αποφάσισαν ένα νέο πρόγραμμα δανεισμού 109 δισ. ευρώ (45 δισ. το υπόλοιπο από το πρώτο δάνειο των 110 δισ. ευρώ), πλέον της ιδιωτικής συμμετοχής 50 δισ. (καθαρά 37 δισ. ευρώ). Ευρωπαϊκή Ενωση, ΔΝΤ και ιδιώτες συμφώνησαν στη μετακύλιση μέρους του χρέους, την επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά μέσω του Προσωρινού Μηχανισμού Στήριξης, την ανταλλαγή ομολόγων με 30ετή, με υψηλά επιτόκια δανεισμού μέχρι και 5%, που συνιστά τοκογλυφία. Σταθερή όμως είναι η ενίσχυση ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες. Η Ελλάδα δέχθηκε όλους τους όρους της συμφωνίας και επιπλέον δεσμεύτηκε για παροχή εμπράγματων εγγυήσεων. Το νέο πακέτο «βοήθειας» συνοδεύεται από νέα μνημόνια και νέα μέτρα για τους φορολογουμένους, ενώ αναμένεται να βυθίσει τη χώρα σε μεγαλύτερη ύφεση.

Ο πρωθυπουργός απέφυγε επιμελώς να απαντήσει στο πότε η Ελλάδα θα καταφέρει να βγει στις αγορές για δανεισμό.

Από την «Ελευθεροτυπία»

-«Μαρξιστική Σκέψη», ένα χρήσιμο περιοδικό

Μαρξιστική Σκέψη, τόμος 2, Μάιος-Αύγουστος 2011

Ο δεύτερος τόμος της «Μαρξιστικής Σκέψης» κυκλοφορεί σε μια περίοδο όξυνσης της διεθνούς και εσωτερικής κατάστασης. Οι μεγάλες αραβικές εξεγέρσεις, το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα, η επιδείνωση της κρίσης στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι γεγονότα-ορόσημα με παγκόσμιο αντίκτυπο, που θα μας απασχολούν σίγουρα για καιρό. Σε αυτά τα θέματα, αλλά και την παταγώδη αποτυχία του Μνημονίου στην Ελλάδα και τα 140 χρόνια από την Παρισινή Κομμούνα, αφιερώνεται το τεύχος του περιοδικού. Ταυτόχρονα, ο αναγνώστης θα βρει άρθρα και αναλύσεις για θέματα ιστορίας, φιλοσοφίας, επιστήμης και τέχνης.

Κεντρική θέση στον τόμο έχει το αφιέρωμα στην Παρισινή Κομμούνα. Η πρώτη έφοδος της εργατικής τάξης στον ουρανό προσεγγίζεται πολύπλευρα με δυο κείμενα των θεμελιωτών του μαρξισμού, των Μαρξ και Ένγκελς, αφηγήσεις πρωταγωνιστών και αυτοπτών μαρτύρων της εξέγερσης, όπως ο Ιούλιος Βαλέ, η Λουίζ Μισέλ και ο Ελί Ρεκλί, ιστορικά άρθρα των Ρέιμοντ Ποστγκέιτ, Τάκη Μαστρογιαννόπουλου, Τόνι Κλιφ και μια θεωρητική ανάλυση του Ορέστη Πασχαλινά.

Το περιοδικό περιλαμβάνει ακόμη τις ενότητες:

Αραβικές εξεγέρσεις: Κείμενα των Γκ. Ατσκάρ, Φιντέλ Κάστρο, Π. Μπόιλ, Ί. Κιμ & Μ. Κάμερον και Χ. Κεφαλή.
Φουκουσίμα: Άρθρα των Κρις Ουίλιαμς και Κώστα Σκορδούλη.

Οικονομική κρίση: Κείμενα για το χρέος και την κρίση των Γ. Δραγασάκη, Π. Λαφαζάνη, Σ. Σακοράφα, Γ. Τόλιου, Μ. Χουσόν και Δ. Μάνου, καθώς και ευρύτερες θεωρητικές αναλύσεις από τους Μ. Σκούφογλου, Τζ. Τσουνάρα και Ντ. Κοτζ.

-Πόντιοι όλης της χώρας «αγανακτήστε»

Πάρτε τους κεμεντζέδες, τις κίτρινες σημαίες και τα αντίσκηνα και πηγαίνετε να εκδηλώσετε την αντίθεσή σας σε ένα σύστημα που οδήγησε τη χώρα αυτή στα πρόθυρα της κατάρρευσης και το λαό στην εξαθλίωση που βαθαίνει με γοργούς ρυθμούς.

Τα παρακάτω κείμενο του Γιώργου Δελαστίκ με τίτλο Σιωπηλή βουή κοινωνικής οργής, περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το φαινόμενο αυτό της κοινωνικής ενεργοσποίησης,  που έφερε σε θέση αμηχανίας τόσο την κυβέρνηση όσο και τους πολιτικούς νταβατζήδες που ονειρεύονται να γίνουν αυτοί χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Και ας μην μιλήσουμε για τους επαγγελματίες «επαναστάτες»!!!!…………..

Χιλιάδες άνθρωποι και χθες στην πλατεία Συντάγματος και στις πλατείες του Ηρακλείου, της Πάτρας, της Θεσσαλονίκης, της Τρίπολης και άλλων ελληνικών πόλεων. Εδωσαν τη συνέχεια στις προχθεσινές δεκάδες χιλιάδες και προετοιμάζουν τον κόσμο για τις παρόμοιες εκδηλώσεις της Κυριακής που αυτήν τη φορά θα επεκταθούν σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Πρωτοπόροι οι νέοι, αλλά όχι μόνοι τους. Είναι τόσο πολλοί οι Ελληνες που πνίγονται από την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ώστε συρρέουν κατά μάζες άτομα κάθε ηλικίας, κοινωνικής θέσης και επαγγέλματος. Η ελληνική κοινωνία βράζει και αναζητεί τρόπους να εκφράσει την απελπισία και την οργή της, ψάχνοντας να βρει δρόμους διεξόδου και ηγέτες πολιτικούς που θα την οδηγήσουν προς τους δρόμους εκείνους.

.

Η κυβέρνηση διαπράττει βαρύτατο σφάλμα όταν αγνοεί τη λαϊκή δυσφορία κατά της πολιτικής της επειδή ακόμη οι αντιδράσεις του κόσμου δεν έχουν προσλάβει τα χαρακτηριστικά κοινωνικής έκρηξης και έτσι θεωρεί ότι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα υποταχθούν μοιρολατρικά στη δεινή μοίρα όπου τους βυθίζει.

Τα σκάνδαλα, η γραφειοκρατία και ο Λένιν

Ο νομοτελειακός χαρακτήρας των σκανδάλων,

του Γιώργου Ρούση

Μία από τις μεγάλες μάχες του Λένιν προς το τέλος της ζωής του ήταν η μάχη κατά της σοβιετικής γραφειοκρατίας, την οποία γενικότερα και όχι μόνο ως προς τη σοβιετική της μορφή, την αντιμετώπιζε από τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες:

Είτε σαν απόσπαση της κυρίαρχης τάξης από τις λαϊκές μάζες, κάτι που χαρακτηρίζει όλες τις ταξικές κοινωνίες και εκλείπει στο σοσιαλισμό,
είτε σαν απόσπαση των διαχειριστών της εξουσίας από την κυρίαρχη τάξη στο βαθμό που αυτοί μέσω της θέσης τους επιδιώκουν πέρα από την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κυρίαρχης τάξης και την ιδιοτελή εξυπηρέτηση των δικών τους ιδιαίτερων συμφερόντων, κάτι που μπορεί να συμβαίνει και στο σοσιαλισμό,
είτε σαν χαρτοβασίλειο, κακή οργάνωση, υπεροχή του τύπου πάνω από το περιεχόμενο, κάτι που χαρακτήριζε το σοβιετικό σοσιαλισμό, ο οποίος από αυτή τη σκοπιά είχε κατά τον Λένιν πολλά να ζηλέψει από τον γερμανικό κρατικό καπιταλισμό και γενικότερα από την τεϊλοριανή εργοστασιακή οργάνωση, πειθαρχία και αποτελεσματικότητα.

-Η Διεθνής στα ποντιακά

Μ’ αφορμή μια εκδήλωση στην Κατερίνη απ’ το “Στέκι Πολιτών” όπου ο Αντώνης Κάλφας παρουσίασε το βιβλίο «Ο Κόκινος Καπνας και ο ελληνισμός του Καυκάσου« του Βλάση Αγτζίδη και όπου συζητήθηκε γενικά το σοβιετικό πείραμα, ο φιλόλογος Νίκος Αποστολίδης ανέλαβε και έφερε εις πέρας ένα δύσκολο έργο:

Να παίξει και να τραγουδήσει άγνωστα κομμάτια, σαν:
–τη Διεθνή με τον τρόπο που  τραγουδήθηκε στην ΕΣΣΔ,
–κομμουνιστικά ποντιακά τραγούδια απ’ την ΕΣΣΔ που αναφέρονται στη τότε ζωή , όπως στη ζωή των κολχόζνικων, αλλά και
–άλλα που σαρκάζουν τις νέες οικονομικές πρακτικές. Μαζί μ’ αυτά και
– αντάρτικα ποντιακά από την Ελλάδα, τόσο από την εαμική εποχή όσο και απ’ τον Εμφύλιο.

-Ποιοί χρεωκόπησαν την Ελλάδα

Ποιοι ευθύνονται για τα ελλείμματα και το χρέος;

1) Οι πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που χρόνο με το χρόνο μείωσαν τη συμμετοχή των πλουσίων (τραπεζιτών, μεγαλοεργολάβων, εφοπλιστών) στα φορολογικά έσοδα (μείωση του συντελεστή τους κατά 26%).

2) Οι πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που μετέτρεψαν τη χώρα σε τουριστικό οικόπεδο και τους κατοίκους της σε γκαρσόνια. Αλήθεια, πόσα σουβλάκια να πουλήσουμε για να εισάγουμε τρόφιμα, αυτοκίνητα, ρούχα;

3) Οι πολιτικές ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, που ξεπάτωσαν την ύπαιθρο, την κλωστοϋφαντουργία, τα ναυπηγεία, τα λιπάσματα, τη χημική βιομηχανία, που μας οδήγησαν να εισάγουμε κι όχι να παράγουμε επειδή έτσι επέλεξαν οι Βρυξέλες.

-Τι ήταν, τελικά, ο Δεκέμβρης;

Τώρα που λίγο καταλάγιασαν τα πάθη, πέρασε κάπως ο χρόνος, μειώθηκε η συναισθηματική ένταση προς το ανάλγητο κράτος απ’  τη μια και την αδικαιολόγητη βία των μπάχαλων απ’ την άλλη, ας επιχειρήσουμε μια αποτίμηση.  :

Σίγουρα τo πρόβλημα στη νεοελληνική κοινωνία δεν είναι η βία που ασκούν, κατά των τραπεζών κυρίως και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων, οι (πραγματικοί ή πλαστοί) αντιεξουσιαστές, αλλά η βία που άσκησαν οι κρατούντες τις δεκαετίες που μας πέρασαν κατά των πολιτών. Είτε αυτό λέγεται χουντική βία, είτε λαϊκισμός των λαμογιών του ΠΑΣΟΚ, είτε η απόλυτη διαφθορα της Ν.Δ.

Αυτή είναι η πραγματική βία και αυτοί είναι οι αληθινοί ένοχοι.

-Το θέαμα ως θρησκεία (…αφιέρωμα και στις εκλογές)

«…το θέαμα είναι η υλική ανασυγκρότηση της θρησκευτικής αυταπάτης. Η  θεαματική τεχνική δεν έχει σκορπίσει τα θρησκευτικά σύννεφα όπου οι άνθρωποι είχαν τοποθετήσει τις δυνάμεις τους, τις οποίες είχαν αποχωρίσει από εκείνους τους ίδιους: τα έχει απλώς συνδέσει σε μια γήινη βάση. Έτσι, η πιο γήινη ζωή καταντάει αδιάφανη και ασφυκτική. Δεν ξεφορτώνεται πια στους ουρανούς την απόλυτή της άρνηση, τον απατηλό της παράδεισο, αλλά τα στεγάζει στους κόλπους της. Το θέαμα είναι η τεχνική πραγμάτωση της εξορίας των ανθρώπινων δυνάμεων σε ένα υπερπέραν. Είναι το σχίσμα το συντελεσμένο στο εσωτερικό του ανθρώπου.”

Γκυ Ντεμπόρ

-Tα νέα δολάρια μετά την οικονομική κρίση

 

Πολύ βάρυνε το κλίμα στο ιστολόγιό μας τις τελευταίες μέρες. Λίγος «Γκίκας», μπόλικος «Κωστόπουλος του Ιού», αρκετοί Ακροδεξιοί… αρκούσαν να μας κάνουν τη ζωή μαύρη κι άραχνη! Ας χαλαρώσουμε λοιπόν λίγο, απολαμβάνοντας κάπως την κρίση του αδηφάγου καπιταλισμού και την πλήρη αποδόμηση του υπεροπτικού  Νεοφιλελευθερισμού.

Και ας δώσουμε το λόγο σ΄ αυτούς που σαρκάζουν τα δρώμενα!

(πατήστε… κλικ)

-Η κοινωνία του θεάματος

Internationale Situationniste 

Η «Κοινωνία του θεάματος»  του  Γκι Ντεμπόρ στα ελληνικά…

«…Για να πούμε την αλήθεια δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας στον κόσμο που να μπορεί να ενδιαφερθεί για το βιβλίο μου, εκτός από κείνους που είναι εχθροί της υπάρχουσας κοινωνικής τάξης πραγμάτων και που δρουν έμπρακτα με βάση αυτή την τοποθέτηση. Η βεβαιότητα μου ως προς αυτό, καλά θεμελιωμένη στη θεωρία, επικυρώθηκε από την εμπειρική παρατήρηση των σπάνιων και φτωχών κριτικών ή υπαινιγμών που προκάλεσε, ανάμεσα σ’ αυτούς που κατέχουν, ή προσπαθούν ακόμα να αποκτήσουν την εξουσία, να μιλούν δημόσια μέσα στο θέαμα, ενώπιον άλλων που σιωπούν. Aυτοί οι διάφοροι ειδικοί των φαινομενικών συζητήσεων που αποκαλούμε ακόμη, καταχρηστικά πάντως, πολιτιστικές ή πολιτικές, έχουν ευθυγραμμίσει αναγκαστικά τη λογική και την κουλτούρα τους με τη λογική και την κουλτούρα του συστήματος που τους χρησιμοποιεί κι αυτό όχι μόνο γιατί έχουν επιλεγεί απ’ αυτό αλλά κυρίως γιατί ποτέ δεν διαπαιδαγωγήθηκαν από κάτι άλλο.»

 Guy Debord

♣Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο από το  ΕΔΩ και…

♣Kαλή ανάγνωση…

Υ.Γ. Για την άνοδο και την πτώση της Καταστασιακής Διεθνούς (Internationale Situationniste), κάντε κλικ στο:

…για τον ντεμπορισμό