Κάποιοι συμπατριώτες μας που ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ συνέταξαν ένα κείμενο και κατέθεσαν κάποιες προτάσεις που αποτελούν το απαύγασμα ενός αριστερού προσφυγικού προβληματισμού, που εμφανίστηκε ήδη από τη δεκαετία του ’80.
Όσοι συμφωνούν και το προσυπογράφουν, μπορούν να το δηλώσουν με ένα σχόλιο.
——————————-
Προσφυγική Μνήμη και Αριστερά: Συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο
Στην ανολοκλήρωτη αποτίμηση της ιστορίας της ελληνικής Αριστεράς οφείλεται το γεγονός ότι πολύ λίγο έχει συνειδητοποιηθεί η καταλυτική σημασία του προσφυγικού ελληνισμού στην εξέλιξή της ήδη από τη δεκαετία του ’20. Η σημασία δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι οι εξαθλιωμένες προσφυγικές μάζες αποτέλεσαν την πρώτη μεγάλη κοινωνική βάση διαμόρφωσης ενός προλεταριάτου, ούτε ότι η τεχνογνωσία που εισέρρευσε στην «Μικρά πλην έντιμο Ελλάδα» μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή συνετέλεσε στην οικονομική ανάπτυξη του Μεσοπολέμου, αλλά και στο γεγονός ότι κατέφθασαν και εντάχθηκαν στις οργανωτικές δομές, στελέχη που ήδη είχαν διαμορφωθεί μέσα από τις επαναστατικές διεργασίες από τις αρχές του 20ου αιώνα. Στελέχη που έφεραν μαζί τους μια προχωρημένη κοινωνική αντίληψη για την αυτοοργάνωση αφενός, αλλά και μια ουσιαστική πολιτική γνώση και στέρεη ιδεολογική κατάρτιση αφετέρου.
Αλλά και όσοι πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής κατέφυγαν στην ΕΣΣΔ και επέλεξαν να μην έρθουν πρόσφυγες στην Ελλάδα, συνέβαλαν στη συγκρότηση του πολυάνθρωπου σοβιετικού ελληνισμού, στην εμφάνιση μιας ελληνικής σοβιετικής Αριστεράς και στη διαμόρφωση ενός εκπληκτικού φαινομένου ελληνικής πολιτισμικής αναγέννησης κατά τις δεκαετίες ’20 και ’30 στα σοβιετικά παράλια της Μαύρης Θάλασσας και του Καυκάσου, που έφτασε να έχει και τέσσερεις αυτόνομες ελληνικές σοβιετικές περιοχές (Gretseskiyi Rayion). Δυστυχώς εκείνο το εκπληκτικό ελληνοσοβιετικό πείραμα θα χαθεί μέσα στη δίνη της σταλινικής εκτροπής. Τότε θα εκτελεστούν ως «εχθροί του λαού» οι ντόπιοι Έλληνες κομμουνιστές (Πόντιοι και Μαριουπολίτες), μαζί με πολλά στελέχη του ΚΚΕ (Χαϊτάς, Μαρκοβίτης, Ευτυχιάδης, Μπεζεντάκος κ.ά.) που είχαν καταφύγει στην ΕΣΣΔ είτε ως δραπέτες από τις αστικές φυλακές, είτε για να αποφύγουν τις διώξεις στην Ελλάδα λόγω Ιδιώνυμου και μεταξικού καθεστώτος.
Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό ότι το συνεταιριστικό κίνημα στην Ελλάδα oφείλεται στην έλευση των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ούτε ότι το αγροτικό κίνημα βρίσκει την ολοκλήρωσή του μέσα από την παρουσία του Κώστα Γαβριηλίδη.
Η σοσιαλιστική εφημερίδα που εξέδιδε ο Γιάννης Πασαλίδης στο Σοχούμι του Καυκάσου την περίοδο 1920-21. Ο Γιάννης Πασαλίδης θα εγκατασταθεί ως πρόσφυγας στη Θεσσαλονίκη, θα είναι ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΕΑΜ και θα δημιουργήσει το 1951 την ΕΔΑ
Το προσφυγικό ζήτημα, οι προεκτάσεις που έλαβε και οι κοινωνικές συγκρούσεις που επέφερε θα χαρακτηρίσουν το Μεσοπόλεμο. Η ένταση του ζητήματος αυτού και η ιδεολογική αντίθεση των προσφυγικών πληθυσμών προς τα κυρίαρχα πολιτικά και οικονομικά μοντέλα, που επικρατούσαν έως τότε στην Ελλάδα, θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τις νέες ισορροπίες που θα διαμορφωθούν κατά τη δεκαετία του ’40. Ήταν τόσο μεγάλη η κοινωνική σύγκρουση το Μεσοπόλεμο που κατά την περίοδο της Κατοχής θα λάβει συγκεκριμένη πολιτική μορφή και -καλυμμένη από τις ιδεολογίες του καιρού της- θα οδηγήσει σε αιματηρές συγκρούσεις και ακραίες πολιτικές εντάσεις. Όλα τα μπλόκα των Γερμανών και των συνεργατών τους επί Κατοχής θα γίνουν στις προσφυγικές γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Επίσης ξεκάθαρο εθνοτοπικό πρόσημο είχε και η σύγκρουση του ΕΛΑΣ με τη συμμορία της «Χ». Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τα Δεκεμβριανά του ’44 η βρετανική RAF θα βομβαρδίσει την προσφυγική Καισαριανή και τα βρετανικά τανκς θα ισοπεδώσουν τις προσφυγικές φαβέλες στο Κερατσίνι ανοίγοντας δρόμο για το κέντρο της Αθήνας.
Η πολιτική προσφυγική Μνήμη κατά τις δεκαετίες που ακολούθησαν το 1922 θα βρεθεί υπό καθεστώς ακύρωσης. Η πολιτική του ελληνικού κράτους αποσκοπούσε οριστικά στην πλήρη ιδεολογική αφομοίωση των προσφύγων του ’22 και στην απεμπόληση των ιδιαίτερων ιστορικών εμπειριών τους. Η στάση αυτή επικράτησε και στο χώρο της νεοελληνικής ιδεολογίας, αλλά και της επίσημης και «ανεπίσημης» ιστοριογραφίας.
Έπρεπε να έρθει η δεκαετία του ΄80, να εμφανιστεί η κοινωνία των πολιτών ώστε να μπορέσουν οι απόγονοι των προσφύγων να διεκδικήσουν την ενσωμάτωση και της δικιάς τους ιστορικής εμπειρίας στο κοινό αφήγημα. Αυτό το εγχείρημα των ιδεολογικά αποκλεισμένων πληθυσμών από την κυρίαρχη ερμηνεία της ιστορίας προκάλεσε μια γενικευμένη αμηχανία, ακόμα και στην Αριστερά παρότι το Κίνημα της Προσφυγικής Μνήμης προέκυψε από τάσεις της Αριστεράς.
Ακριβώς γι αυτό νομίζουμε ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες ώστε η αντιαπολυταρχική Αριστερά, που ευελπιστούμε να πάρει συγκεκριμένη μορφή με το Συνέδριο, να αποβάλλει κάθε δισταγμό και συντηρητική καθήλωση και να εκφράσει ανοιχτά και χωρίς οποιαδήποτε επιφύλαξη τη συμπαράστασή της στα αιτήματα του προσφυγικού ελληνισμού.
–Να υιοθετήσει την προσπάθεια για ανακήρυξη ως μνημείων των μαρτυρικών τόπων της προσφυγιάς τους στην Ελλάδα (Μακρόνησος, «Απολυμαντήρια» Αρετσούς, Βίδος-Κέρκυρα, Άγιος Γεώργιος Πειραιά κ.ά.).
–Να υποστηρίξει τη δημιουργία κεντρικών μουσείων για την ιστορική παρουσία τους στις πάλαι ποτέ πατρίδες τους, την τραυματική μεταχείριση που υπέστησαν εκεί από ένα σκληρό εθνικιστικό μιλιταρισμό, καθώς και την απόρριψη και το ρατσισμό που δέχτηκαν κατά το Μεσοπόλεμο στους χώρους της ελλαδικής τους εγκατάστασης.
–Να διακηρύξει ότι υιοθετεί ανεπιφύλακτα το συλλογικό αίτημα των προσφυγικών οργανώσεων (ποντιακών και μικρασιατικών) για τη Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας των μη μουσουλμανικών κοινοτήτων (Ελλήνων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Αρμενίων και Ασσυρίων), που πραγματοποιήθηκε την περίοδο 1914-1923, στο πλαίσιο μιας μιλιταριστικής-εθνικιστικής πολιτικής, η οποία λίγα χρόνια αργότερα θα δώσει (σύμφωνα με τον Stefan Ihrig) την έμπνευση στο ναζισμό για τη συγκεκριμένη «επίλυση» του εθνικού προβλήματος.
–Να δηλώσει ότι θα αναδείξει με κάθε τρόπο εκείνο το άγνωστο ελληνικό σοβιετικό πείραμα του Μεσοπολέμου και θα αγωνιστεί για τη δικαίωση όσων χάθηκαν κατά την περίοδο των σταλινικών διώξεων του 1937-38. Και βεβαίως να ξεκαθαρίσει απολύτως την διαφωνία με τις ολοκληρωτικές μορφές που διέστρεψαν τον ουμανιστικό μαρξισμό και οδήγησαν στη γραφειοκρατική κόλαση των γκουλάγκ.
ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ
Η σφραγίδα της Ελληνικής Κομμουνιστικής ομάδας Οδησσού (1918). Οι ένοπλοι της Ομάδας αυτής ήταν οι πρώτοι που μπήκαν στην απελευθερωμένη πόλη μετά την νίκη τους επί των συμμαχικών στρατευμάτων που είχαν αποσταλεί για την καταστολή της Επανάστασης. Η μοίρα αυτών των Ελλήνων επαναστατών θα είναι τραγική κατά την εποχή των σταλινικών διώξεων (1937-38)
Βασικές θέσεις του Νίκου Πουλαντζά (30 Σεπ. 1936 – 3 Οκτ. 1979)
…..
O Νίκος Πουλαντζάς απορρίπτοντας την άποψη του απολύτως οικονομικού χαρακτήρα των τάξεων και τον μυθολογικό δυισμό τους, θεωρεί ότι οι ιδεολογικοί και πολιτικοί παράγοντες στη συγκυρία επηρεάζουν τη συγκρότηση και δράση των κοινωνικών τάξεων. Οι τάξεις δεν μπορούν να οριστούν ξέχωρα από την πάλη. Έτσι ο Πουλαντζάς απορρίπτει ουσιαστικά μια στενή δομική αντίληψη για τις τάξεις υπέρ μιας πιο ευρείας σχεσιακής δομικής αντίληψης. Οι τάξεις, μόνο κατ’ αρχήν, προσδιορίζονται δομικά, δηλαδή υπάρχουν αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη θέληση ή τη συνείδηση των ατόμων. Στον προσδιορισμό των τάξεων τον κύριο ρόλο τον παίζουν οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και οι πολιτικές ιδεολογικές σχέσεις αποτελούν μέρος αυτών των σχεσιακών δομικών προσδιορισμών. Συνεπώς, τα κριτήρια είναι οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά. Στα οικονομικά κριτήρια προτείνει το διαχωρισμό των βιομηχανικών χειρωνάκτων «παραγωγικών εργατών» και των «μη παραγωγικών εργατών» με το κριτήριο της παραγωγής υπεραξίας και όχι με το κριτήριο του αν είναι κανείς μισθωτός ή μη.[1]
Άρα, την εργατική τάξη την αποτελούν αυτοί που παράγουν άμεσα υπεραξία παράγοντας υλικά εμπορεύματα και όχι οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες, στο εμπόριο και στο κράτος. Οι τελευταίες ομάδες είναι που αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα αυτού του κοινωνικού χώρου που ονομάζει «νέα μικροαστική τάξη». Είναι η τάξη των επαγγελματιών, των τεχνικών και των υπόλοιπων πνευματικά εργαζομένων, που είναι φορείς των κυρίαρχων ιδεολογικών σχέσεων. Οι ιδεολογικές και πολιτικές σχέσεις είναι οι κοινωνικές σχέσεις που διασφαλίζουν την αναπαραγωγή του κυρίαρχου τρόπου εκμετάλλευσης. Στο πολιτικό επίπεδο η διασφάλιση αυτή επιτυγχάνεται μέσω των σχέσεων εποπτείας και εξουσίας στο εσωτερικό των δημοσίων οργανισμών και των ιδιωτικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Οι μισθωτοί διευθυντές-διαχειριστές και οι επόπτες βρίσκονται σε σχέση ανταγωνισμού με την εργατική τάξη ακόμα και αν εμπλέκονται στη διαδικασία της άμεσης παραγωγικής εργασίας. Στο ιδεολογικό επίπεδο η διάκριση «χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας» παίζει σημαντικότατο ρόλο στην υποταγή της εργατικής τάξης αποκλείοντάς την από τα «μυστικά» της γνώσης της παραγωγικής εργασίας στο σύνολό της. Αυξάνεται έτσι η εξάρτηση της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο. Αυτοί οι μισθωτοί διευθυντές και επόπτες δεν είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης με τη μορφή της κυρίαρχης καπιταλιστικής αλλά είναι συμμέτοχοι στην κυριαρχία πάνω στην εργατική τάξη είτε πολιτικά είτε ιδεολογικά. Μαζί με τους παραδοσιακούς μικροαστούς, όπως οι μικροκαταστηματάρχες και οι παλιοί τεχνίτες, αποτελούν μια ενιαία αλλά ετερογενή μικροαστική τάξη, που χαρακτηρίζεται από τα ιδεολογικά στοιχεία του ατομικιστικού ανταγωνισμού, του ρεφορμισμού και της πίστης σε ένα «ουδέτερο» κράτος, διαιτητή ανάμεσα στα αντιμαχόμενα ταξικά συμφέροντα.[2] Η θέση για την παραγωγική και μη παραγωγική εργασία αντιμετωπίστηκε αρκετά κριτικά από πολλούς.[3] Πρώτον, πολλές, αν όχι οι περισσότερες θέσεις στο πλαίσιο του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας περιλαμβάνουν τόσο παραγωγικές όσο και μη παραγωγικές δραστηριότητες. Δεύτερον, δεν ξεκαθαρίζεται γιατί και πώς αυτή η διάκριση οδηγεί αναγκαστικά σε τόσο θεμελιακές διαφορές συμφερόντων και εμπειριών των εργαζομένων. Ο Καρλ Μαρξ είχε ήδη επισημάνει ότι από τους μη παραγωγικούς εργάτες η υπεραξία αποσπάται με την απλήρωτη εργασία τους που μειώνει το κόστος για τους καπιταλιστές.[4]
Παρασκευή 11 και Σάββατο 12 Οκτωβρίου θα διοργανωθεί ένα διήμερο προς τιμήν του πρόσφατα χαμένου Πόντιου διανοούμενου Στέργιου Θεοδωρίδη.
Οι φίλοι του που το διοργανώνουν αναφέρουν: » Εκδηλώσεις για τη ζωή και το έργο του Στέργιου Π. Θεοδωρίδη. Επιθυμούμε να παρουσιάσουμε ορισμένες πλευρές της δραστηριοποίησής του σε διαφορετικούς μεταξύ τους χώρους (ποντιακός χώρος, στέκι «Αμπάριζα», εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς») και να δείξουμε την κοινή στάση που τις διαπερνούσε. Ο αγώνας για Μνήμη και Ζωή…«
Παρασκευή 11/10, 19:00, στο στέκι «παίρνω Αμπάριζα» (Γαλακηδών 11 & Λυσίου, Γαλάτσι): Έκθεση φωτογραφίας από την δραστηριοποίηση του Στέργιου και έκθεση δείγματος της συλλογής του «Εν Πόντω – συμβολή στη μνήμη, επιστολικά δελτάρια 1890-1920».
Οι επισκέπτες στο Γαλάτσι θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσω ένα τμήμα από τη μοναδική συλλογή του Θεοδωρίδη με καρτ ποστάλ και άλλα ντοκουμέντα για τον ιστορικό Πόντο.
Σάββατο 12/10, 19:00, στο Δημαρχείο Γαλατσίου (Αρχιμήδους & Ιπποκράτους): Κεντρική εκδήλωση για την προσωπικότητα και την κοινωνική δράση του Στέργιου Θεοδωρίδη.
Για την δράση του στο Ποντιακό Κίνημα και τη σημασία του αρχείου του θα μιλήσουν:
-Bλάσης Αγτζίδης, ιστορικός
-Χρήστος Γαλανίδης, πρόεδρος της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών
-Yiannis-Vassilis Yiailali, για τη σημασία της παρέμβασης του Θεοδωρίδη στο συνέδριο για την Γενοκτονία που διοργανώθηκε στην Άγκυρα από Τούρκους ακτιβιστές
Το βράδυ των ευρωεκλογών, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης παραιτήθηκε από την ηγεσία της ΛΑΕ. Στο κείμενο της παραίτησής του, δήλωνε πως για υπάρξει η Αριστερά είναι απαραίτητη η ριζική της επαναθεμελίωσή, κι ότι αν δεν συμβεί αυτό απειλείται, όχι μόνο η ελληνική αλλά και η διεθνής Αριστερά, «επί ποινή αφανισμού». Τόνιζε μάλιστα αυτοκριτικά ότι ο ίδιος το είχε καταλάβει από καιρό αλλά τρόμαζε μπροστά στη δυσκολία και την αβεβαιότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος.
.
Το βράδυ των ευρωεκλογών, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης παραιτήθηκε από την ηγεσία της ΛΑΕ. Στο κείμενο της παραίτησής του, δήλωνε πως για υπάρξει η Αριστερά είναι απαραίτητη η ριζική της επαναθεμελίωσή, κι ότι αν δεν συμβεί αυτό απειλείται, όχι μόνο η ελληνική αλλά και η διεθνής Αριστερά, «επί ποινή αφανισμού». Τόνιζε μάλιστα αυτοκριτικά ότι ο ίδιος το είχε καταλάβει από καιρό αλλά τρόμαζε μπροστά στη δυσκολία και την αβεβαιότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος.
Η αναφορά γίνεται γιατί η «ποινή αφανισμού» επικρέμεται πάνω από όλους τους πολιτικούς οργανισμούς που δεν κατανοούν τη νέα εποχή, τα καινούργια ζητήματα, τις εκκωφαντικές διαψεύσεις. Όσα αναδεικνύει η πρόσφατη ιστορία του τόπου. Και θέλουν να βαδίζουν τάχα αντιπολιτευτικά ή αντισυστημικά. Η «ποινή αφανισμού» δεν απειλεί αποκλειστικά αριστερές δυνάμεις, αλλά ολόκληρο τον αντιμνημονιακό χώρο.
Παρατίθεται η ομιλία στις εκδηλώσεις μνήμης που διοργάνωσε η ΠΟΕ στη Θεσσλονίκη στις 19-5-2019, του Τούρκου υπηκόου Πόντιου ακτιβιστή Ιμπραήμ Γιαϊλαλί, που επέλεξε ως μικρό του όνομα αυτό των προγόνων του «Γιάννης-Βασίλης»
———————————–
Γιάννης Βασίλης Γιαϊλαλί: Ο Πόντος ζει.
Εμείς οι Έλληνες του Πόντου μετά την γενοκτονία καταφέραμε να διαφυλάξουμε την ύπαρξή μας
Αγαπημένα μου αδέλφια, με την ευκαιρία της επετείου της Γενοκτονίας του Πόντου, παρά τις μη επαρκείς καταδίκες των πολιτικών γενοκτονίας, τις πυρπολήσεις και τη λεηλασία της γης μας, θέλω να ξεκινήσω ενθυμούμενος τους αθάνατους ήρωες, τους αντάρτες με την γενναία καρδιά, οι οποίοι υπερασπίστηκαν τον λαό του Πόντου μέχρι το τελευταίο τους βόλι, την Ελένη Τσαούς, τον Βασίλειο Ανθόπουλο, τον Βασίλ Ουστά. Η μνήμη τους θα φωτίζει πάντα τον αγώνα μας. Αγαπημένα μου αδέλφια, θα ήθελα να σας πω ξανά πόσο υπερήφανος νιώθω που είμαι εγγονός της Ελένης Τσαούς, του Βασίλ Ουστά και του Κοτζά Αναστάση.
Αδέρφια μου, ο Πόντος είναι ένα τμήμα της Ελλάδος με ιστορία 2800 χρόνια. Αντιστάθηκε στις προσπάθειες εξαφάνισης της ταυτότητάς του και της αρπαγής των εδαφών του, αντιστάθηκε στην αφομοίωση, ακόμη και όταν ο Σουλτάνος Μεχμέτ, με την εκστρατεία του κατέστρεψε την Ελληνική Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Αν δει κάποιος την πρόσφατη ιστορία θα δει, όπως εγώ, ότι η αρχή της γενοκτονίας είναι το 1461. Από τότε ξεκίνησε μια πρωτοφανής περίοδος επίθεσης εναντίον της ύπαρξής μας, της γλώσσας μας, του πολιτισμού μας και της θρησκείας των Ελλήνων του Πόντου.
Μια συγκλονιστική συνέντευξη του Νίκου Μπελογιάννη(υιός)
.
Ξαφνιασμένος, στο σαλόνι του διαμερίσματος του πέμπτου ορόφου μιας μεσοαστικής πολυκατοικίας στου Ζωγράφου (μέσα στο σπίτι, στο οποίο κάποτε έμενε μαζί με τη μητέρα του, την αγωνίστρια της Αριστεράς, Έλλη Παππά), το πρώτο που κοιτάω, επάνω σε μία κολόνα, στα αριστερά της πόρτας εισόδου, είναι το πολυφωτογραφημένο πορτρέτο του Πάμπλο Πικάσο για τον «άνθρωπο με το γαρύφαλλο», τον πατέρα-ήρωά του – σχεδόν ταυτόχρονα με το «χαίρω πολύ» μας. «Είναι το αυθεντικό;», τον ρωτάω έκπληκτος, παρατηρώντας το ιδιόχειρο σημείωμα του ίδιου του σπουδαίου ζωγράφου, που βρίσκεται στην πίσω πλευρά. «Όχι, όχι», μου εξηγεί. «Το αυθεντικό είναι πολύ μικρότερο σε μέγεθος, και ανήκε σε μια σειρά που έφτιαχνε ο Πικάσο με εκτελεσμένους από διάφορα καθεστώτα – μεταξύ αυτών, δυο Βάσκοι που είχε εκτελέσει ο Φράνκο, ένας Αλγερινός που είχαν εκτελέσει οι Γάλλοι και ο πατέρας μου.
Με ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον αφιέρωμα στην Επανάσταση της Κούβας κυκλοφορεί ο 28ος τόμος του καλού περιοδικού «Μαρξιστική Σκέψη«.
Ο νέος τόμος 28 της Μαρξιστικής Σκέψης επιχειρεί να τιμήσει την 60ή επέτειο της Κουβανικής Επανάστασης με ένα αφιέρωμα αντάξιο της σημασίας της. Στόχος του είναι να φωτίσει την ιστορία της επανάστασης, με τις επιτυχίες και τις αντιθέσεις της, όσο και την παρούσα σύνθετη οικονομικο-πολιτική κατάσταση στην Κούβα.
Η Κουβανική Επανάσταση, αναμφισβήτητα η πιο σημαντική παγκόσμια στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, όχι μόνο νίκησε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στην αυλή του, αλλά κατόρθωσε να ξεπεράσει τις τεράστιες δυσκολίες της δεκαετίας του 1990. Σε πείσμα όλων των προβλέψεων, ήταν η μόνη που επέζησε από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Σε αυτή την εξέλιξη έβαλε τη σφραγίδα του ο Φιντέλ Κάστρο, ο ιστορικός της ηγέτης, ήταν όμως ταυτόχρονα μια απόδειξη της ζωτικότητας και της αντοχής της.
Στον Καρλ Μαρξ αφιερώνεται ο τόμος 26 της Μαρξιστικής Σκέψης με αφορμή τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από τη γέννησή του στις 5 Μάη του 1818. Περιλαμβάνει κείμενα του ίδιου του Μαρξ και αναλύσεις σχετικές με το έργο του από Έλληνες και ξένους ερευνητές.
Το αφιέρωμα ξεκινά με κάποια ιδιαίτερα ενδιαφέροντα και αντιπροσωπευτικά κείμενα του Μαρξ: μερικά από τα νεανικά ποιήματά του· η πολεμική του στην «Ιστορική σχολή του Δικαίου» όταν δημοσιογραφούσε στην Εφημερίδα του Ρήνου· η αποτίμησή του της εξέγερσης του Ιούνη του 1848 στο Παρίσι· οι διάσημες «Θέσεις για τον Φόιερμπαχ».
Ακολουθούν αναλύσεις μαρξιστών και άλλων προοδευτικών ερευνητών. Ο Φοίβος Σταύρος Μακρίδης παρουσιάζει τη ζωή και το έργο του Μαρξ, ο Χρήστος Αβραμίδης τον δημοσιογράφο Μαρξ και η Γιάννα Κατσιαμπούρα τη βιογραφία και τη συμβολή της γυναίκας του Τζένυ φον Βεστφάλεν. Ο Ερνέστ Μαντέλ συζητά τις κύριες θεωρητικές συνεισφορές του, με ιδιαίτερη έμφαση στην ανάλυσή του της καπιταλιστικής οικονομίας, ο Φρεντ Μόσλεϊ αναλύει τις λογικές βάσεις του Κεφαλαίου και ο Γκεόργκ Λούκατς διερευνά τις απόψεις του Μαρξ για την κλασική και την άνιση ανάπτυξη. Ακολουθούν άρθρα της Σάντια Σνάιντερ για την ανάπτυξη της πολιτικής σκέψης του Μαρξ στα διάφορα στάδιά της, της Άννας Ασλανίδη για το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, του Σίντνεϊ Χουκ για την πολεμική του Μαρξ στους «αληθινούς σοσιαλιστές» και των Σταύρου Σκεύου και Ηρακλή Χριστοφορίδη για τις απόψεις του Μαρξ για τη διαρκή επανάσταση.
Τι κάνουν, τι κάνουμε σήμερα όλοι κι όλες εμείς που στηρίξαμε με ανιδιοτέλεια στο πλαίσιο ενός απελευθερωτικού οράματος τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας ένα τράτο σε πρόσωπα και πράγματα που δεν μετρήσαμε με μεζούρες, χωρίς να έχουμε διαβάσει κριτικά το ανεφάρμοστο πρόγραμμά του, χωρίς να έχουμε λάβει υπ’ όψιν ότι επειδή μύριζε εξουσία τον είχαν περιβάλει ήδη άνθρωποι της εξουσίας παντός καιρού; Και τον στηρίξαμε όχι μόνο για να πάρει την εξουσία, σε μια ώρα άωρη όπως αποδείχθηκε τοις πράγμασι, αλλά ακόμα πιο πολυάριθμοι για να την επιβεβαιώσει με εκείνο το ΟΧΙ, το ασαφές ως προς το τί, που μύριζε τακτικισμό, έναν τακτικισμό αποτυπωμένο στο βλέμμα αυτών που το πρότειναν, αλλά που ακόμα κι έτσι πολεμήθηκε από παντού για να κερδίσει μεταξύ μας έναν σεβασμό ερήμην των προθέσεων αυτών που το είχαν εισηγηθεί; Γιατί ξέραμε ήδη εκείνον τον δραματικό Ιούνιο του 2015 ότι οι διαφορές μεταξύ πρότασης Γιουνκέρ και Σύριζα δεν ήταν μεγάλες, ξέραμε ήδη δηλαδή ότι, τύποις, η διαμάχη γινότανε για τον Φ.Π.Α. στα μακαρόνια, αφού ακόμα και αυτά δεν είχαν αφήσει οι δανειστές στην ησυχία της χαμηλής τιμή τους.
Οι «φασίστες», οι «εθνικιστές» και ο «μίτος» της Βαρδαρίας (Α΄)
Είναι εθνικιστικό το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία;
Η επαναφορά στο προσκήνιο του λεγόμενου Μακεδονικού ζητήματος και ο «Μαύρος Κύκνος»(*) του ογκώδους συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία, μας υποχρεώνει να τοποθετηθούμε συνολικά για τα εν λόγω ζητήματα.
Και τα ζητήματα που ανοίγονται είναι πράγματι πολλά και ευρεία. Θεωρούμε, πως είναι μια καλή ευκαιρία ξεκαθαρίσματός τους από την πλευρά μας, καθώς η περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμης σημασίας για την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Ξεκινώντας από το πρόσφατο συλλαλητήριο, ας πούμε ευθύς εξ αρχής πως το θεωρούμε περισσότερο εθνικού παρά εθνικιστικού χαρακτήρα και πως ως τέτοιο θα το προσεγγίσουμε. Πολύ περισσότερο, δε, όταν είναι φανερό, για όσους θέλουν να το δουν, πως πίσω από τον εθνικό χαρακτήρα υποκρύπτονται βαθιές κοινωνικές διεργασίες που σχετίζονται άμεσα με τον οικονομικής υφής εξανδραποδισμό της τελευταίας δεκαετίας.
«Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα είναι σοσιαλισμός»
Ένας από τους κορυφαίους Έλληνες διανοούμενους υπήρξε ο Νίκος Πουλαντζάς. Παραθέτουμε ένα δημοσίευμα από το TVXS:
Κατά τον γνωστό κοινωνιολόγο και πολιτικό επιστήμονα Μπομπ Τζέσοπ, ο Νίκος Πουλαντζάς υπήρξε ο σημαντικότερος μαρξιστής θεωρητικός του κράτους, της μεταπολεμικής περιόδου. Πέρα από το έργο του, το οποίο γνώρισε μεγάλη διάδοση σε πολλές χώρες και ιδιαίτερα στη Λατινική Αμερική, ο Πουλαντζάς είχε ενεργό ανάμειξη στο αριστερό και κομμουνιστικό κίνημα της Γαλλίας και της Ελλάδας (μέλος του ΚΚΕ και μετά το 1968, του ΚΚΕ εσωτερικού).
Η Μάρτα Χάρνεκερ (Marta Harnecker) -μια από τις σύγχρονες διανοούμενες της Αριστεράς- γεννήθηκε στη Χιλή. Υπήρξε μαθήτρια του Λουί Αλτουσέρ (Louis Althusser) η θεωρητική σκέψη του οποίου την επηρέασε. Είναι μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες προσωπικότητες της Λατινικής Αμερικής.
«Είναι μια λατινοαμερικάνα επαναστάτρια που κατανοεί την αλληλεξάρτηση των κοινωνικο-πολιτικών διεργασιών στο σύνολο των χωρών της Λατινικής Αμερικής και έχει βρεθεί κοντά σε όλα τα απελευθερωτικά εγχειρήματα που έχουν επιχειρηθεί σ’ αυτές. Στην Κούβα, στη Χιλή, στη Νικαράγουα, στο Σαλβαντόρ, στην Κολομβία, στην Αργεντινή, στη Βραζιλία, στη Βενεζουέλα.
Το ζητούμενο για τη συγγραφέα είναι η ύπαρξη μιας Αριστεράς ικανής να αναπτύξει και να συγκροτήσει τις ταξικές και κοινωνικές δυνάμεις καθιστώντας τες ικανές να δράσουν ανατρεπτικά ως προς το καπιταλιστικό σύστημα.»
Στην ταινία «Το μέλλον», που προβάλλεται στους κινηματογράφους, μια πενηντάχρονη καθηγήτρια Φιλοσοφίας σε παρισινό λύκειο βρίσκεται αντιμέτωπη με ανατροπές στη ζωή της, όταν ο άνδρας της την εγκαταλείπει για μια νεότερη γυναίκα, η μητέρα της πεθαίνει και ο εκδοτικός οίκος που έβγαζε τα παιδαγωγικά εγχειρίδιά της αποφασίζει να μην τα επανεκδώσει, κρίνοντάς τα αντιεμπορικά με τους νέους όρους της αγοράς. Η ταινία θίγει πολλά αλληλένδετα θέματα.
Ενα από αυτά είναι το κοντράστ βιωμάτων και αντιλήψεων ανάμεσα στη μεσήλικη εκπαιδευτικό, στρατευμένη κομμουνίστρια στα νιάτα της, και έναν νεαρό που υπήρξε ο αγαπημένος μαθητής της και δραστηριοποιείται τώρα, με μια ομάδα γάλλων και γερμανών ομοφρόνων του, στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η διαφορά αυτών των αντιεξουσιαστών από τους δικούς μας. Αντί προπαρασκευών για επιδρομές σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, μελέτη κλασικών και σύγχρονων στοχαστών. Αντί συνθημάτων μίσους, συζήτηση και ήρεμη ανταλλαγή απόψεων με την «αστικοποιημένη» καθηγήτρια. Οι νέοι αυτοί μπορεί να απέρριπταν την εξουσία, όχι όμως τον πολιτισμό. Δεν ισχυρίζομαι ότι το δείγμα ήταν αντιπροσωπευτικό. Αναρωτήθηκα όμως αν μια ταινία που θα παρουσίαζε με παρόμοιο τρόπο έλληνες αντιεξουσιαστές θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο άλλο είδος από τον κινηματογράφο του φανταστικού.Συνέχεια →
Το Νοέμβριο του 1946 λαμβάνει χώρα μία από τις περισσότερο άγνωστες σφαγές άμαχου πληθυσμού στον ελλαδικό χώρο, η οποία μάλιστα δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένη. Η Ξηρόβρυση Κιλκίς, ένα χωριό 465 κατοίκων, στην πλειονότητα τους Πόντιοι πρόσφυγες και αριστεροί, βρέθηκε στο στόχαστρο ελληνικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, εξαιτίας της πολιτικής ταυτότητας πολλών από τους κατοίκους της και της ενεργής τους συμμετοχής στην αντίσταση και στο αντάρτικο.
Στις 20 Νοεμβρίου λοιπόν, παραστρατιωτικοί εισέβαλαν στην Ξηρόβρυση και αφού μπλόκαραν τις δύο βασικές εξόδους του χωριού, επιδόθηκαν σε ένα πολύωρο όργιο δολοφονιών και καταστροφών.
Έκαψαν πάνω από 100 σπίτια, σκότωσαν 47 αμάχους, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά και τραυμάτισαν πολλούς ακόμη. Η χωροφυλακή του Κιλκίς, ενώ επιβεβαιωμένα είχε πληροφορηθεί την επικείμενη επίθεση, φυσικά δεν έπραξε τίποτα συγκαλύπτοντας πλήρως το έγκλημα.
Στο εθνικό ζήτημα –ένα ζήτημα εξαιρετικά επίκαιρο λόγω της ακραίας όξυνσης των εθνικών συγκρούσεων και ανταγωνισμών στην εποχή της παγκοσμιοποίησης– αφιερώνεται ο νέος τόμος 19 της Μαρξιστικής Σκέψης. Περιλαμβάνει κείμενα επιφανών μαρξιστών αλλά και σύγχρονες αναλύσεις, που καλύπτουν ποικίλες πλευρές του θέματος: η μαρξιστική θεωρία για το έθνος, η εμπειρία της ΕΣΣΔ, τα απελευθερωτικά κινήματα των λαών, η καταπίεση των νέγρων, οι διακρίσεις σε βάρος των αυτόχθονων πληθυσμών στην Ινδία, τη Νότια Αφρική και αλλού, ο αντισημιτισμός.
Ο τόμος χωρίζεται σε δυο μέρη, ένα με πηγές και ένα με πρόσφατες αναλύσεις.
Είναι ξεκάθαρο ότι ο Τσίπρας έχει πλέον προσγειωθεί εντελώς στη συγκεκριμένη γη και στις συγκεκριμένες συνθήκες…. κάτι που έρχεται σε άμεση αντίθεση με όλη την κληρονομιά μιας μεταφυσικής Αριστεράς που ήταν εύκολη στα λόγια και αδυνατούσε να κατανοήσει τον κόσμο στον οποίο ζεί. Που μιλούσε με κώδικες μιας άλλης εποχής και επικαλούνταν τον μαρξισμό για να μηρυκάσει τον πλέον αντιδιαλεχτικό λόγο…Συνέχεια →
Στα σοβαρά συνέδρια των κομμάτων, όχι αυτά που συνέρχονται για να εγκρίνουν ειλημμένες από την ηγεσία αποφάσεις ή που αναλώνονται σε συγκρούσεις προσωπικών στρατών χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο ή ακόμη χειρότερα αυτά που έχουν ως μοναδικό αντικείμενο την πανηγυρική επανεκλογή του αρχηγού, πρέπει να διεξάγονται συζητήσεις σε βάθος και σε πλάτος για το χτες, το σήμερα και το αύριο του κόμματος.
Αυτό είναι απαραίτητο για να εντοπιστούν τα λάθη, να καταλογιστούν ευθύνες, να λογοδοτήσουν τα καθοδηγητικά όργανα, να σχεδιαστεί ένα πρόγραμμα δράσης. Συνέχεια →
Να προσδοκάς πόλεμο, ώστε αργά ή γρήγορα να δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση, που αυτή τη φορά να μη χάσεις την ευκαιρία να καβαλικέψεις την εξουσία -αυτό με δυο λόγια το περιεχόμενο της ομιλίας της Αλέκας στα μέλη τα στελέχη τους οπαδούς της Τομεακής Οργάνωσης Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ, τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016.
Ανευθυνότητες και τυχοδιωκτισμοί!
Μόνο καθήκον το Κίνημα της Ειρήνης, πολύ περισσότερο όταν προβλέπεις πόλεμο – άλλωστε το Κίνημα της Ειρήνης συστατικό είναι του Επαναστατικού Κινήματος, όπως το Εργατικό Κίνημα των Καπιταλιστικών Χωρών, ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός και το Εθνικοαπελευθερωτικό Κίνημα.
Μία συνταρακτική κινηματογραφική μαρτυρία της Στράτης (Ευστρατία) Λαγουτάρη-Dawood, η οποία έθεσε τις ιστορικές και καλλιτεχνικές της γνώσεις στην υπηρεσία της ιστορικής έρευνας. Η δημιουργός, καθοδηγούμενη από την ευγενική φιλοδοξία να υπηρετήσει την πατρίδα που τη γέννησε, πρόσφερε το πιο πολύτιμο δώρο: τη συνεισφορά της στην αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας, η οποία στην Ελλάδα θάβεται, δυστυχώς, πολύ συχνά για ανομολόγητους λόγους.Συνέχεια →
Δεν είναι η πρώτη φορά που στη χώρα μας εμφανίζονται τέτοιες «ιδέες». Δεν θα είναι και η πρώτη φορά που ο λαός μας θα απαντήσει όπως πρέπει, τοποθετώντας τις, μαζί με τους εκφραστές τους, στο περιθώριο. Η εμφάνιση και στη γειτονιά μας φασιστικών/ναζιστικών ομάδων[1] το τελευταίο διάστημα, πρέπει να μας αφυπνίσει και όλοι μαζί να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι τους.
Ανατρέχω, λοιπόν, στην ιστορία, και μάλιστα της γειτονιάς μας, συνεχίζοντας από εκεί που σταμάτησα σε προηγούμενο άρθρο μου για τα γεγονότα της 25ης Μαρτίου του 1944 [2].
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ημερίδα πραγματοποιείται στην Άγκυρα με θέμα : «Ο Νομός Τραπεζούντας και το Ποντιακό Ζήτημα Στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά» στις 9 Απριλίου 2016.
Την διοργανώνει η «Πρωτοβουλία για την Ελευθερία Σκέψης της Άγκυρας»(Ankara Düşünceye Özgürlük Girişimi) και η εφημερίδα «Newroz» .
Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της ημερίδας έγκειται στο γεγονός ότι οι συμμετέχοντες είναι από Τουρκία και Ελλάδα.
Στην Ημερίδα θα απευθύνουν χαιρετισμό οι : Fikret BAŞKAYA καιSinan ÇİFTYÜREK
Οι εισηγητές είναι οι εξής:
Ahmet DEMİREL:Οι Διασκέψεις για τον Πόντο στο Πρώτο Κοινοβούλιο
Attila TUYGAN :Από τη Μεταρρύθμιση στην Γενοκτονία
Baskın ORAN :Η ριζική Εκκαθάριση των Ρωμιών από την Ανατολή, η Ανταλλαγή Πληθυσμών του 1923 από το Α μέχρι το Ω και η Ολοκλήρωση της το 1964
İsmail BEŞİKÇİ :Η Καταστροφή της Εγγύς Ανατολής και το Ποντιακό Ζήτημα Συνέχεια →
«Σήμερα έχουμε μια Πατρίδα! Και ό,τι και αν συμβεί, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, θα συνεχίσουμε να έχουμε Πατρίδα»!
Ούγκο Τσάβες
Εκδήλωση για τη 2η Επέτειο της απώλειας του Ούγκο Τσάβες, 05 Μαρτίου 2015
Αίθουσα «Ρήγας Βελεστινλής», οδός Ξενοφώντος 4, Αθήνα
Τα κοινωνικά κινήματα και οι ομάδες φιλίας και αλληλεγγύης με τη Βενεζουέλα, ανάμεσα στα οποία το Ελληνικό Δίκτυο Αλληλεγγύης, o Πολιτιστικός Σύνδεσμος Λατινοαμερικάνων και Ισπανών στην Ελλάδα (ASCLAYE), η Ένωση Παλαιστινίων Εργαζόμενων στην Ελλάδα, ο Σύλλογος Al-Awda Δικαίωμα στην Επιστροφή Παλαιστινίων Προσφύγων, οι Hasta laVictoria Siempre, ο Σύλλογος José Martí, η Αλληλεγγύη για Όλους, η ERT-OPEN και ο Εκδοτικός Οίκος «Ταξιδευτής», με τη στήριξη της Πρεσβείας της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα, οργανώνουν αφιέρωμα στον Κομαντάντε Ούγκο Τσάβες, την Πέμπτη 5 Μαρτίου, στις 19:30, στο χώρο πολιτισμού και πολιτικής «Ρήγας Βελεστινλής», στην οδό Ξενοφώντος 4,στον 6ο όροφο, στην Πλατεία Συντάγματος, με αφορμή τη 2η επέτειο από την αποβίωση του ηγέτη της Μπολιβαριανής Επανάστασης στις 5 Μαρτίου 2013. Συνέχεια →
Αναρτήθηκε από τον/την thegranma στο Απριλίου 2, 2011
Χρησιμοποίησα αυτό τον τίτλο γιατί νομίζω αποδίδει το τι ήταν ο Σ Καζαντζίδης για όλους εμάς που «ζήσαμε με την φωνή του» Ο Σ.Κ ήταν όχι μόνο η μεγάλη φωνή του λαϊκού τραγουδιού αλλά και κάτι σαν αποκούμπι για την εργατική τάξη της δεκαετίας του 50 και του 60, αλλά και μεταγενέστερα. Τα τραγούδια του Στ. Καζαντζίδη ταυτίστηκαν με μια περίοδο της πρόσφατης, μεταπολεμικής ιστορίας, εκφράσανε πολύ πλατιά λαϊκά στρώματα. Έχει ειπωθεί -κι είναι σωστό- πως ο Καζαντζίδης ήταν ο τραγουδιστής της “ήττας”. Της ήττας του λαϊκού κινήματος μετά τον εμφύλιο, της ήττας ενός λαού που γνώρισε τις σκληρές οικονομικοκοινωνικές συνθήκες της μεταπολεμικής περιόδου, που εξαναγκάστηκε να πάρει το δρόμο της μετανάστευσης και του ξεριζωμού. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως ο Στ. Καζαντζίδης έκφρασε με τον πιο χαρακτηριστικό και αυθεντικό τρόπο την πίκρα, τον πόθο, τον καημό αυτής της ήττας. Και μάλιστα μέσα από μια φωνή με τεράστιες εκφραστικές δυνατότητες και λαϊκή “ρίζα” Μ’ αυτή την έννοια ο Καζαντζίδης ήταν ένας έξοχος, αυθεντικός και ανεπανάληπτος λαϊκός βάρδος
Η Ρένα Δούρου είναι γνωστή σε όλους. Εκφράζει το νέο που έρχεται ενάντια στην παλιά διεφθαρμένη τάξη πραγμάτων που εκφράζουν οι διάφορες τοπικές μαφίες που για χρόνια βασισμένες στον πειθαναγκασμό του πολίτη και την ηθική του εξαθλίωση, δημιούργησαν ένα εντελώς κλεπτοκρατικό σύστημα.
Φωτογραφία Δεξιά Η Ρένα Δούρου και Λίτσα Αμανατίδου, βουλευτές του Σύριζα, στα εγκαίνια της έκθεσης ‘Εν Πόντω» στο Μουσείο Μπενάκη με τον Στέργιο Θεοδωρίδη
Η σημερινή οικονομική κρίση που περνάμε δεν είναι μόνο αποτέλεσμα του καπιταλισμού, όπως λένε διάφοροι που ονειρεύονται μια «σοσιαλιστική κοινωνία των γκουλάγκ«. Εξάλλου καπιταλισμό έχουν και στη Γερμανία και στη Σουηδία και στη Δανία. Ο νεοελληνικός κλεπτοκρατικός καπιταλισμός είναι βασικός υπεύθυνος της σημερινής κρίσης. Και έχει δύο ονόματα: ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία. Είναι δημιούργημα εφενός μιας κακής παράδοσης που ξεκίνησε από την έλλειψη αυθεντικής αστικής τάξης και αφετέρου από τη δράση κομματικών γραφειοκρατιών που ‘έδρασαν ως ληστές και μαφιόζοι επί του δημόσιου πλούτου και του λαού.
Ο βίος και η πολιτεία του Γιάννη Σγουρού είναι γνωστή στους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ… Αυτό που δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό είναι ότι αυτός ο «βίος και πολιτεία» έχει καθορίσει και την αθλιότητα που έχει επικρατήσει στο λεγόμενο οργανωμένο ποντιακό χώρο. Στις τελευταίες εκλογές στην Αθήνα το επιτελείο του Σγουρού -αυτοί οι καρεκλοκένταυροι αυριανιστές- έπεσαν με τα μούτρα να στηρίξουν την πιο άθλια εκδοχή του ποντιακού συνδικαλισμού. Αυτούς που έχρισε ως εκλεκτούς του ο θεσσαλονικέας, καταστροφέας της ΠΟΕ, νεοδημοκράτης, κραγμένος δεξιός, μεγαλογιατρός Γ. Παρχαρίδης. Η ομάδα του στην Αθήνα είχε ως εκφραστή ένα σταλινοειδές μέλος του ΚΚΕ, τον γνωστό Βαρυθυμιάδη και τους καλεντεριδικούς οι οποίοι υποστηρίχθηκαν από τον επιχειρηματία Μελισανίδη. Όλα τα φρούτα μαζί!! Όχι ότι στους αντιπάλους τους όλοι ήταν εντάξει, αλλά τουλάχιστον υπήρχαν και κάποιοι που ξεχώριζαν. Τις εκλογές βέβαια πήρε η Μαύρη Συμμαχία των σταλινικών, ακροδεξιών, αυριανιστών, εθνολαϊκιστών.
Το ξήλωμα αυτής της βρωμιάς θα ξεκινήσει όταν ξηλωθεί η πολιτική δύναμη που τους στηρίζει.
«Η ανασύνθεση της ουτοπικής σκέψης του 21ου αιώνα έχει μάλλον περισσότερα να κερδίσει από τον σκεπτικισμό έναντι της ιστορίας, παρά από τη διαρκή αναπόλησή της. Αρκεί οι φιλοδοξίες των σκεπτικιστών να μην περιορίζονται στην επιβεβαίωση των δυσοίωνων προβλέψεών τους.»
Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται σαν ν’ ασχολούνται ν’ ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που έχει προϋπάρξει, σ’ αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους, δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ’ αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. Έτσι ο Λούθηρος φόρεσε τη μάσκα του απόστολου Παύλου, η επανάσταση του 1789-1814 ντύθηκε διαδοχικά τη στολή της ρωμαϊκής δημοκρατίας και της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και η επανάσταση του 1848 δε βρήκε να κάνει τίποτα καλύτερο από το να παρωδήσει πότε το 1789 και πότε την επαναστατική παράδοση του 1793-1795. Έτσι κι ο αρχάριος που έμαθε μια ξένη γλώσσα τη μεταφράζει πάντα στη μητρική του και μόνον όταν αρχίσει να χειρίζεται την ξένη γλώσσα χωρίς να θυμάται τη μητρική του και μάλιστα να ξεχνά τη μητρική του γλώσσα, θα μπορέσει να αφομοιώσει το πνεύμα της καινούριας γλώσσας και να δημιουργήσει σ’ αυτήν.
Κ. Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη
Στις 27 Νοεμβρίου του 2013 ο Αλέξης Τσίπρας με ένα σύντομο κείμενο στον Guardian ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν.[1] Η επιλογή του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς φαντάζει λογική: ο Αλέξης Τσίπρας προέρχεται από τη χώρα που βρίσκεται στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εκπροσωπεί την κοινωνία που έχει υποστεί τις σοβαρότερες συνέπειες από την κρίση της Ευρωζώνης και συμβολίζει την αριστερά εκείνη που κατάφερε να αναδειχθεί σε υπολογίσιμο αντιπολιτευτικό πόλο έναντι των κυρίαρχων πολιτικών της λιτότητας.
Σαράντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο:
μια απόπειρα κριτικής αποτίμησης
.
Η Λέσχη για τη Μόρφωση και το Διάλογο Ανάδραση σας προσκαλεί σε συζήτηση με θέμα: «Σαράντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο: μια απόπειρα κριτικής αποτίμησης».
.
Θα μας μιλήσουν οι δημοσιογράφοι:
.
–Γιάννης Κιμπουρόπουλος
–Θανάσης Σκαμνάκης
–Αρτέμης Ψαρομήλιγκος
.
Σας περιμένουμε τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου, 19:00 μ.μ.
———————————————————————
Καλησπέρα σας αγαπητά παιδιά της πονεμένης γεωγραφίας
Είμαι πολύ ευτυχής που βρίσκομαι μεταξύ των αντιστασιακών της Μεσογείου και είμαι μαζί σας στο πλευρό σας.
Είμαστε όλοι παιδιά μιας πονεμένης γεωγραφίας. Στο Συνέδριο αυτό εμείς τα καταπιεζόμενα παιδιά της Μεσογείου, που έχουμε υποστεί πολλά χρόνια τις δικτατορίες που μας επιβλήθηκαν από τους αποικιοκράτες, θα ανταλλάξουμε τις εμπειρίες των αγώνων μας και θα μιλήσουμε το πώς να αποτινάξουμε τους συνεργάτες των νέο-φιλελεύθερων/ νέο αποικιοκρατών στις χώρες μας.
Οι σπίθες που θα φέρουν το φως της μελλοντικής ελπίδα και ελευθερίας της ανθρωπότητας αρχίζουν και εκδηλώνονται στην γεωγραφία αυτή και αυτές θα ανάψουν της δάδα της ελευθερίας που θα ανυψωθεί ψηλά. Ο αγώνας των καταπιεσμένων παιδιών της γεωγραφίας αυτής δεν είναι μόνο για τον δικό τους λαό αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Με αυτή την έννοια ο Μουχώμεντ Μπουαζίζι που πυρπολώντας τον εαυτό του, δεν άναψε μόνο την φλόγα της επανάστασης στην Τυνησία αλλά ήταν μια θυσία για όλη την ανθρωπότητα. Με αυτή την έννοια η πλατεία Ταχρίρ δεν είναι μόνο η Ταχρίρ. Οι Αιγύπτιοι επαναστάτες έδωσαν μια νέα ελπίδα στην ανθρωπότητα. Είναι ανάγκη να υπομνήσουμε εδώ την αντίσταση του Συριακού λαού κατά της ξένης επιβολής, της μη κάμψης κατά των ξένων εισβολέων και αποσταθεροποιητικών παρεμβάσεων.
Επίσης και ο Ελληνικός λαός αποτελεί πηγή ελπίδας με τον μακρόχρονα αγώνα που διεξάγει. Σε ομιλία που έκανα στο τέλος του παρελθόντος έτους στην Αθήνα αναφέροντας την αντίσταση του Ελληνικού λαού είχα τονίσει τα εξής :
“Στο σημείο αυτό θέλω να εξάρω τον αγώνα της Ελλάδας κατά της Γερμανίας, που αποτελεί τον υποτελή της αποικιοκράτη δυνάστη στην Ευρώπη. Η Γερμανία για Τρίτη φορά προσπαθεί να υποτάξει τον Ελληνικό λαό για τρίτη φορά τον τελευταίο αιώνα και θεωρώ το γεγονός αυτό πολύ σημαντικό. Η Γερμανία της Μέρκελ προσπαθεί να υποτάξει οδηγώντας της χάος, πράγμα που απέτυχε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους του 20ου αιώνα. Η αντίσταση του Ελληνικού λαού κατά των ενεργειών καθυπόταξης και επιβολής των αποικιοκρατών αποτελεί ελπίδα της ανθρωπότητας. Με την έννοια αυτή η «Συρία» δεν είναι μόνο Συρία και η ¨Ελλάδα» δεν είναι μόνο η Ελλάδα!» . Λέγοντας αυτά χαιρέτισα τον αγώνα αντίστασης των Ελλήνων αδελφών μας.
Τελειώνω αναφέροντας η πολυήμερη συνεχιζόμενη αντίσταση στην πλατεία Ταξίμ παρά την τρομακτική άσκηση κρατικής βίας αποτελεί πηγή ελπίδας όλων των πονεμένων καταπιεσμένων αρχαίων λαών της γεωγραφίας αυτής.
Χαιρετίζω όλους του μαχητές ελευθερίας κατά της νέας αποικιοκρατίας.
Η 19 Μαΐου, ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και κατ’ επέκταση η τύχη που επιφυλάχτηκε στους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ανατολής, άρα και των Ρωμιών, κατά τη διαδικασία μετάβασης από την, θρησκευτικής βάσης, Οθωμανική Αυτοκρατορία στο τουρκικό εθνικό κράτος, έτυχε και τυγχάνει μεγάλης ιδεολογικής και πολιτικής χρήσης σε πολλά επίπεδα του δημόσιου διαλόγου.
Η επιφανειακή προσέγγιση αυτού του θέματος συνοδευόμενη ενίοτε από ειρωνική στάση στις εκδηλώσεις της ζωντανής μνήμης, φαντάζει ως φοβική αντίδραση απέναντι στην αναπτυσσόμενη τα τελευταία χρόνια εθνικιστική ρητορική για το θέμα αυτό. Η άρνηση προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων με ψύχραιμο μάτι ή ο κατά περίπτωση κατακερματισμός τους που ενίοτε επιχειρείται συντελεί στην υποβάθμισή τους δεν βοηθά την αλήθεια και αφήνει ελεύθερο χώρο στις εθνικιστικές απόψεις, που επιχειρούν να εισχωρήσουν σε θέματα ιστορικής μνήμης.
Έτσι στην καλύτερη περίπτωση φτάνουν σε ένα ισοζύγιο αίματος, εξισώνοντας εγκλήματα πολέμου που διέπραξε ο ελληνικός στρατός στη Μικρά Ασία με το προδιαγεγραμμένο από το 1908 έγκλημα των Τούρκων εθνικιστών, μιλιταριστών κατά της ανθρωπότητας αυτό της γενοκτονίας όχι μόνον των Ελλήνων της Ανατολής αλλά και των Αρμενίων και Ασσυροχαλδαίων.
Οι δικοί μας Τούρκοι
Αντίθετα με ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα, στην Τουρκία μεγάλη μερίδα της τουρκικής προοδευτικής διανόησης, διαπραγματευόμενη το τελικό στάδιο μετάβασης από την πολυεθνική ισλαμική Οθωμανική Αυτοκρατορία στην εποχή του έθνους κράτους, θα αντιμετωπίσει με ενιαίο τρόπο τις διώξεις των μη μουσουλμανικών πληθυσμών χρησιμοποιώντας τους όρους «εθνοκάθαρση» και «γενοκτονία».
Ο Fikret Baskaya, από τους διανοούμενους που έχουν υποστεί τις περισσότερες διώξεις στην Τουρκία, μας λέει: «…Η Ιστορία, όταν γράφεται από τους κυρίαρχους παραγνωρίζει εντελώς την τύχη και το πεπρωμένο αυτών που έμειναν κάτω απ’ τα συντρίμμια. Προφανώς, όταν η Ιστορία γράφεται απ’ αυτούς που καταστρέφουν, δεν υπάρχει λόγος να αναφερθεί το δράμα των θυμάτων που καταπλακώθηκαν απ’ τα συντρίμμια. Η επίσημη Ιστορία αγνόησε ότι αυτοί που καταστράφηκαν ήταν οι αρχαιότεροι με τις πιο βαθιές ρίζες, λαοί...» .
Δεν ξέρουμε πόσο αντιαισθητικός είναι ο τίτλος που επιλέξαμε μεταξύ άλλων, που ανήκαν σε μεγάλη γκάμα θεμάτων, όπως «Ο Βασιλική και η Κλέων» ή «Ποιός θυμάται τον ‘Ιό’;;» ή «Δουλειά δεν είχε ο διάολος….» ή «Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε, μήτε την κεφαλήν του» ή «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι καθαρίζετε τὸ ἔξωθεν τοῦ ποτηρίου καὶ τῆς παροψίδος, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ἐξ ἁρπαγῆς καὶ ἀδικίας….» ή «Ιός-Χρυσή Αυγή: συμμαχία κατά του κοινού εχθρού;;» κ.ά.
Αλλά ο τίτλος είναι το τελευταίο ζήτημα που μας απασχολεί. Έτσι κι αλλιώς θα αναφερθούμε σε μια ομάδα χιλιαστών της αριστεράς, που δε διακρίνεται καθόλου για το χιούμορ της. Παρότι έχουν κάνει πολύ σοβαρές και χρήσιμες έρευνες για πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα που αφορούν την ακροδεξιά, τον εθνικισμό, τον εθνολαϊκισμό και τις υπόγειες διασυνδέσεις των παρακρατικών, έχουν κάνει απίστευτα «σφάλματα» όσον αφορά την αντιμετώπιση των δικών μας ιστορικών θεμάτων (πριν μετατραπούμε σε πρόσφυγες) και έχουν κάψει μυαλά ανθρώπων για τα θέματα αυτά.
Πιθανόν να μας ρωτήσετε «προς τι όλα αυτά σε μια εποχή που το φασιστικό τέρας σήκωσε το κεφάλι και μας απειλεί;»
Θα σας απαντήσουμε: «Έλα ντε; Εκεί που πήγαμε να ξεχάσουμε τελείως το ζήτημα αυτό, μας το θύμισαν οι ίδιοι. Ίσως γιατί πάντα ο δολοφόνος γυρνά στον τόπο του εγκλήματος (ζητώντας δικαίωση!!)»
Γι αυτό ας πάμε στην ουσία της υπόθεσης. Είναι γνωστή η καταγγελία που έχουμε κάνει από την πρώτη μέρα που άνοιξε αυτό το μπλογκ για τον τρόπο που οι κάποιοι Νεοέλληνες (παλιοί και νέοι, ψώνια και έξυπνοι, αριστεροί και δεξιοί, φιλομεταξικοί και φιλοζαχαριαδικοί, φιλομοναρχικοί και φιλοτροτσκιστές) αντιμετώπιζαν με εντυπωσιακή ομοφωνία τη Μικρασιατική Καταστροφή, βολεύοντάς την κατά το δοκούν στις ιδεοληψίες τους, αναπαράγοντας μοντέλα του τουρκικού εθνικισμού, κ.λπ. κλπ. κ.λπ. Όλα αυτά έχουν τύχει σοβαρότατων αναλύσεων, κριτικής αναφοράς (εφόσον ακόμα επιτρέπεται η κριτική), δημοσιογραφικών επισημάνσεων, ευφυολογημάτων ανώνυμων σχολιαστών. Όλα αυτά λοιπόν τα μάζεψαν οι «Ιοί+αλληλέγγυοι» στο καταγγελτικό τους κείμενο και τα πρόσφεραν στους αναγνώστες τους ατάκτως ριγμένα σ’ έναν εκπληκτικό αχταρμά, για να αποδείξουν ότι τους συκοφαντούμε με βασικό-γαμάτο επιχείρημα ότι για τη Μικρά Ασία τον όρο «Βιετνάμ των Ελλήνων» τον χρησιμοποίησαν αποκλειστικά και μόνο για να παρουσιάσουν τα εγκλήματα των Ελλήνων στρατιωτών κατά των «τουρκομουσουλμάνων» κατά την αποχώρησή τους τον Αύγουστο του 1922 και ουχί για τους Μικρασιάτες-Ποντίους κ.ά. Μόνο που ξέχασαν ότι πριν από 21 χρόνια οι ίδιοι ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ την ίδια άποψη (ούτε οι «Ιοί», ούτε οι «αλληλέγγυοι»). Την άποψη αυτή την ανακάλυψαν 21 χρόνια μετά και την παρουσίασαν με ιδιαίτερη πίστη και θράσος, μπερδεύοντας τα πάντα, ανακατεύοντας διαφορετικής υφής, ποιότητας και άποψης θέματα, δαιμονοποιώντας τελικά τη διαφορετική άποψη.
«Αριστερά και Αστικός Πολιτικός Κόσμος, 1940-1960»
Τετάρτη 17 Απριλίου-Σάββατο 20 Απριλίου 2013
Αμφιθέατρο Σάκη Καράγιωργα ΙΙ, Πάντειο Πανεπιστήμιο
Ένα Ιστορικό Συνέδριο στο Πάντειο
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία χρόνια η επιστημονική παραγωγή και η έρευνα αναφορικά με την Ιστορία της δεκαετίας του 1940 συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον μίας πλειάδας νέων ερευνητών, ενώ το ενδιαφέρον αυτό έχει περάσει και στην δεκαετία του 1950 όπου η αντίστοιχη ενασχόληση παρέμενε μέχρι τώρα πολύ περιορισμένη. Στόχος του Συνεδρίου είναι να αποτυπώσει αυτή την έρευνα.
Παράλληλα έχει επίμονα καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι είναι πλήρης η παραγωγή της ιστορικής γνώσης της περιόδου της Κατοχής και του Εμφυλίου. Στο πλαίσιο αυτό επιχειρήθηκε μια αλλαγή του μεθοδολογικού παραδείγματος και του επιστημονικού προτύπου, στη βάση μεταμοντέρνων προσεγγίσεων, που υποβάθμισαν τον ταξικό παράγοντα και τις σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης, δημιουργώντας παρανοήσεις ή αναπαράγοντας ξεπερασμένα πλαίσια ανάλυσης.
Έτσι, μέσα από τη μονόπλευρη απόδοση ιστορικού βάρους σε δευτερεύουσες αντιθέσεις και βιώματα που αφορούσαν στην ατομική εμπειρία και αποθέωναν ως ιστορική πηγή την «μαρτυρία», αναπαράχθηκε υπόρρητα η λογική των «εγκλημάτων» της Αριστεράς, ανασταίνοντας την εποχή πριν τη μεταπολίτευση, τότε που την παραγωγή του «ιστορικού» λόγου αναλάμβανε ο στρατός και οι κρατικές Επιτροπές Ασφαλείας. Μοναδικός στόχος να αναζητηθούν οι βίαιες επιβεβαιώσεις της λογικής των «τριών γύρων», ώστε να «προστατευθεί» το έθνος και νομιμοποιηθεί ο κατατρεγμός κατά των οπαδών της Αριστεράς.
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ KKE (1934 -1968):
από τον διεθνιστικό σοβιετισμό στον πατριωτικό ρεπουμπλικανισμό
του Κώστα Παλούκη
.
Η είσοδος της προπολεμικής διεθνιστικής ταξικής αριστερής συνείδησης στον εθνικό λόγο, χώρο και κορμό δε γίνεται ούτε ξαφνικά ούτε παραμένει αναλλοίωτη από τη δεκαετία του 1940 μέχρι τις ημέρες μας. Αντίθετα, εξελίσσεται ακολουθώντας μια πορεία μετατοπίσεων και τελικής «κρυστάλλωσης».
.
Σχεδόν από το 1920 και μέχρι το 1933 τονιζόταν από την ηγεσία του ΚΚΕ «ότι το παγκόσμιο προλεταριάτο πρέπει να ετοιμάζεται διαρκώς δια την κατάληψιν της εξουσίας, της οποία πρώτος σταθμός θα είναι η επιβολή της δικτατορίας του και όχι η αστική δημοκρατία με οιαδήποτε μορφήν». Από το 1924 υποστήριζε τη δημιουργία μιας Ανεξάρτητης Μακεδονίας και Θράκης μέσα στα πλαίσια μιας Βαλκανικής Σοσιαλιστικής Μακεδονίας και εναντιωνόταν σε κάθε είδους πατριωτισμό. Μάλιστα, την περίοδο 1927-1931 το ΚΚΕ καλούσε την εργατική τάξη να καταλάβει άμεσα την εξουσία διαβλέποντας την καταστροφή του καπιταλισμού που περνούσε την Τρίτη και τελευταία περίοδό του. Η μοναδική θεωρητική προσέγγιση για το ελληνικό έθνος προήλθε από τον Γιάννη Κορδάτο στο έργο του για την Κοινωνική Σημασία της Επανάστασης του 1821. Σε αυτό το έργο ο Κορδάτος ιστορικοποιεί το έθνος στο πλαίσιο των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής και τοποθετείται κριτικά στον εθνικισμό ως πολιτική της μπουρζουαζίας να στρέψει τις «λαϊκές μάζες» του ενός έθνους εναντίον των λαϊκών μαζών των υπόλοιπων εθνών». Θεωρεί θετική εξέλιξη την επανάσταση του 21 την οποία προσδιορίζει ως αμυντική εθνική και αστικοδημοκρατική απέναντι στην οθωμανική φεουδαρχία και ταυτίζεται πλήρως με τα φραστικά σχήματα με τα οποία «οι Μαρξ και Ένγκελς χαιρέτιζαν τη νίκη του αστικού κόσμου επί της φεουδαρχίας». Γενικά, μπορούμε να ισχυριστούμε πως ο Κορδάτος, αν και δηλωμένος τροτσκιστής, φαίνεται πως εκφράζει τις απόψεις του συνόλου των κομμουνιστών για το ζήτημα του έθνους.
[Από τον Χαμί Νατζάφι στους άτυχους (σοβιετο) Πόντιους]
Ποιός δεν θυμάται το 15χρονο αφγανόπουλο, που έπεσε θύμα του αυτονομαζόμενου «Επαναστατικού Αγώνα» και του ανορθολογισμού κάποιων αυτοχρισμένων επαναστατών, τάχα υποστηρικτών τόσο των μεταναστών όσο και των προλετάριων. Μόνο που τα πραγματικά τους θύματα έως τώρα ήταν ένα 15χρονο αφγανόπουλο, οι τρεις της Marfin και μια ομάδα Ποντίων προλετάριων, προσφύγων από το Καζαχστάν.
Την Πέμπτη, 7 Ιουνίου 2012, κάποιοι Πόντιοι πρόφυγες από την τ. ΕΣΣΔ τιμούσαν τα 40ήμερα ενός αγαπημένου προσώπου που είχαν χάσει. Έκλειναν τον κύκλο του 40ήμερου θρήνου με τον τρόπο που αυτοί ξέρουν να κάνουν, μ’ ένα μνημόσυνο. Ο χώρος της δεξίωσης ήταν κοντά στη Πάντειο, σε μια ποντιακή ταβέρνα και αυτοί έτυχε λόγω του πένθους να φορούν όλοι μαύρα, άντρες, γυναίκες, παιδιά…
Βρέθηκαν όμως σε λάθος μέρος τη λάθος ώρα. Όπως ακριβώς οι δολοφονημένοι της Μαρφίν και o Χαμί Νατζάφι
Στην Πάντειο γινόταν μια εκδήλωση για τον Επαναστατικό Αγώνα. Κάποια στιγμή, κάποιοι ενημέρωσαν τους συμμετέχοντες ότι κάπου έξω Χρυσαυγίτες δέρνουν μικρεμπόρους μετανάστες. Και μιας και οι υποστηρικτές του «Επαναστατικού Αγώνα» θεωρούν τον εαυτό τους ως υποστηρικτή του προλεταριάτου και αναγνωρίζουν ως τέτοιο το παραβατικό μικρεμπόριο, εφόρμησαν να «την πέσουν» στους Χρυσαυγίτες. Μόνο που οι Χρυσαυγίτες είχαν γίνει καπνός απ’ την περιοχή… Κι οι μόνοι μαυροφορεμένοι στον περίγυρο της Παντείου ήταν οι άτυχοι οι Πόντιοι από την πρώην ΕΣΣΔ.
Η αμάθεια, ο φανατισμός, η στερεοτυπική σκέψη, ο τσαμπουκάς, το νταβατζιλίκι και η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής έκαναν έξαφνα την εμφάνισή τους, στο πρόσωπο των αγανακτισμένων «αντεξουσιαστών» που αναζητούσαν «χρυσαυγίτες». Ο κάθε άνθρωπος με τα μαύρα για αυτούς τους ημίτυφλους ήταν και ένας χρυσαυγίτης.
Φορώντας κράνη και κρατώντας στυλιάρια , επιτέθηκαν με μανία στους ανυποψίαστους ανθρώπους, στέλνοντας τρεις στο νοσοκομείο.
Πέτυχαν διάνα τους στόχους τους -έστω και ανάποδα- εάν ήθελαν αυτό, που μια προκήρυξη κάποιων απ’ αυτούς έλεγε παλιότερα: «Το στρατηγικής σημασίας ζήτημα για εμάς είναι το πώς με τις ενέργειές μας θα διαρρήξουμε τις κοινωνικές σχέσεις που συντηρούν αυτό τον κόσμο. «
Η ανάποδη σκέψη, ο μιλιταρισμός στα κείμενα και τα μυαλά διαφόρων που υποδύονται τους αυθεντικούς εκπροσώπους των προλετάριων, αλλά αδυνατούν να διακρίνουν τον αληθινό προλετάριο, ήταν εκεί εκείνη τη στιγμή!!!
· Άκης Παλαιολόγος, υπ.διδάκτορας Παν. Ιωαννίνων, «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία: από τον Engels στον Hobsbawm. Σχέσεις, συνδετικά σημεία και τροφοδοτήσεις μεταξύ του πρώιμου έργου του F. Engelsκαι των κυριότερων Βρετανών μαρξιστών ιστορικών»
· Βασίλης Μηνακάκης, ερευνητής-συγγραφέας για εργατικά ζητήματα, «Καπιταλιστικοί μετασχηματισμοί και συνδικαλιστική δράση»
· Γιώργος Γάσιας, ιστορικός, «Αγροτική μεταρρύθμιση και νεοελληνικός κοινωνικός σχηματισμός»
12:00-12:15: Διάλειμμα
2η συνεδρία: 12:15-14:30
· Κώστας Γαλανόπουλος, υπ. διδάκτορας του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας Πάντειο Πανεπιστήμιο, «“Τυφέκιον άνευ φυσεκίου”: επαναστατικός συνδικαλισμός και μαρξισμός στο πρώιμο σοσιαλιστικό κίνημα του ελλαδικού χώρου»
· Σταμάτης Λιαδάκης, υπ. διδάκτορας Πάντειο Πανεπιστήμιο, «Οι διασπάσεις στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα την περίοδο του Μεσοπολέμου: γεγονότα και συμπεριφορές στον Πειραιά»
· Μανόλης Αρκολάκης, διδάσκων ΕΑΠ, «Οι εργασιακές σχέσεις στο χώρο του κινηΌμιλος για τη Μελέτη της Ιστορίας και της Κοινωνίας (ΟΜΙΚ).
Διημερίδα με θέμα: Η ιστορία της μισθωτής εργασίας και του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα: διευρευνώντας μαρξιστικές οπτικές στην εποχή μας.
ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ
ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΠΑΜΠΟΝΤΙΑΚΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ, ΓΙΑ ΤΗ 19η ΜΑΪΟΥ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ:
Η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης για τους 353.000 δολοφονημένους και τις χιλιάδες διωγμένους από τις πατρογονικές τους εστίες Έλληνες Πόντιους. Αποτίουμε φόρο τιμής στα θύματα και απαιτούμε από την πολιτική και πνευματική ηγεσία της Τουρκίας την αναγνώριση των διωγμών και των δραματικών συνεπειών τους στον Ποντιακό Ελληνισμό.
Κοιτάμε προς τα εμπρός, προς το μέλλον μαζί με τους συμπολίτες μας που αποτελούν εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα, ένα από τα πιο δημιουργικά και προοδευτικά τμήματα του λαού μας.
Ακριβώς επειδή πιστεύουμε στην ειρήνη και τη φιλία των λαών, και βέβαια στην καλή γειτονία, θεωρούμε ότι η ιστορική αποκατάσταση των γεγονότων και ο καταλογισμός των ευθυνών σε όσους προκάλεσαν, σχεδίασαν, ανέχτηκαν, και εκτέλεσαν αυτές τις δολοφονίες και τους διωγμούςαποτελεί ιστορική δικαίωση και παρακαταθήκη για το μέλλον, μία πράξη που δεν χωρίζει αλλά ενώνει. Αποτελεί πράξη που αναδεικνύει την ιστορική μνήμη και δεν την κατακερματίζει μέσα σε πολιτικές και εθνικιστικές συγκυρίες και σκοπιμότητες.
Θέλουμε να χαιρετίσουμε όλους τους νεοπρόσφυγες πόντιους από την πρώην Σοβιετική Ένωση που ακόμη και σήμερα αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ένταξή τους στην ελληνική κοινωνική πραγματικότητα πληρώνοντας στην ουσία τη στενή μικροκομματική αντίληψη και τις πελατειακές σχέσεις που καλλιεργήθηκαν από τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις.
Η σημερινή επέτειος της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου γράφτηκε στην ιστορία,
Ένα πολύ ενδιαφέρον σχεδιάγραμμα δημιούργησε το καλό ιστολόγιο xyzcontagion.wordpress.com. Στο σχεδιάγραμμα αυτό αποτυπώνεται η πολυμορφία και η ποικιλία της ελληνικής Αριστεράς, όπως ήταν πριν τη δημιουργία της ΔΗΜΑΡ.
Το εκλογικό αποτέλεσμα απέδειξε ότι το ένστικτο επιβίωσης της Ελληνικής κοινωνίας είναι πανίσχυρο: Καταδίκασε τους δράστες της συμφοράς μας και διάνοιξε προοπτικές μιας μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης.
Το ερώτημα τώρα είναι κατά πόσο τα στελέχη του πολιτικού προσωπικού του αντί-μνημονιακού μετώπου –αλλά και όσων είναι εγκλωβισμένα μέσα στις παλαιοκομματικές δομές– θα φανούν αντάξια των προσδοκιών των πολιτών.
Απαιτείται μια σωτήρια μεταβατική διακυβέρνηση. Τα προβλήματα που άφησε πίσω η λαίλαπα του σάπιου παλαιοκομματικού πελατειακού κράτους είναι πολλά. Γι’ αυτό απαιτείται ψυχραιμία, σύνεση, περισυλλογή, συγκρότηση κοινών σκοπών όσον αφορά τα κεντρικά ζητήματα και στρατηγική εκπλήρωσής τους.
Τα χαρακτηριστικά μιας μεταβατικής διακυβέρνησης, εξ αντικειμένου, απαιτείται να είναι τα εξής:
1.Τα αντί-μνημονιακά ρεύματα που πλειοψήφησαν θα πρέπει να απεκδυθούν τις εξουσιαστικές καρέκλες. Σκοπός είναι η σωτηρία της χώρας και όχι η συμβατική εξουσία.
2. Η “εντολοδόχος αντί-μνημονιακή διακυβέρνηση” θα πρέπει να είναι πολιτικά πανίσχυρη. Οι σκοποί που καλείται να εκπληρώσει –όπως ήδη υποστηρίξαμε (http://www.ifestosedu.gr/112ekloges12.htm – «Η ΨΗΦΟΣ ΤΗΣ 6ης ΜΑΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΙΡΗΝΙΚΗ «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ»–, εξ αντικειμένου είναι οι εξής:
a. Διαχείριση των πρωτογενών ελλειμμάτων
b. Διαχείριση των διαπραγματεύσεων με την Ευρώπη
c. Διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής
d. Συντακτική Συνέλευση για αναθεώρηση του Συντάγματος.
«Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης, εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου.»
Αυτά τα λόγια άφησε παρακαταθήκη ο Δημήτρης Χριστούλας εκεί …στο δέντρο του Συντάγματος.
Ο καθένας έχει μερικά λόγια….
Ο δικός μας » Καπετάν Νέστος» είχε τα δικά του λόγια…
Tόλεγε από τότε, στις διαδηλώσεις του Δεκέμβρη του 2008…κυκλωμένος από τα ΜΑΤ ,μαζί με άλλους, στην πολυκατοικία της Ασκληπιού βγήκε μπροστά : «πόσους σας είπαν να πιάσετε σήμερα…εγώ είμαι δάσκαλος…θάρθω εγώ…σας φτάνουν δέκα ;» …και πήγε ( στο 3:50 λεπτό)
Πάντα να δώσει τα πάντα…στους μαθητές του… στο κίνημα…
Κρεμάστηκε στο χωριό του, όπου είχε πάει για τις διακοπές του Πάσχα, την Σταυρούπολη Ξάνθης σήμερα:
Ο τόμος αφιερώνεται ολόκληρος στο επίκαιρο θέμα του φασισμού, καθώς και του νεοφασισμού και της σύγχρονης ακροδεξιάς. Περιλαμβάνει κλασικά κείμενα επιφανών μαρξιστών, παλιές και πρόσφατες αναλύσεις μαρξιστών και προοδευτικών θεωρητικών, αναμνήσεις και μαρτυρίες αντιφασιστών αγωνιστών και θυμάτων του Ολοκαυτώματος.
.
Η κλασική μαρξιστική πολιτική θεωρία για το φασισμό παρουσιάζεται μέσα από κείμενα των δεκαετιών του 1920 και 1930: η εισήγηση της Κλάρα Τσέτκιν στην Κομιντέρν τον Ιούνιο του 1923, το αφιερωμένο στο φασισμό μέρος των «Θέσεων της Λυών» του Γκράμσι και δυο άρθρα των Ράντεκ και Τρότσκι. Ταυτόχρονα, σε ένα υποκεφάλαιο της «Καταστροφής του Λογικού» του Λούκατς, αναλύεται η φασιστική, ναζιστική ιδεολογία.
.
Μεταγενέστερες μελέτες μαρξιστών εξετάζουν μια ποικιλία όψεων: οι παράγοντες που διευκόλυναν την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (Χανς Γιούργκεν Σουλτς), τα κοινωνικά στηρίγματα του φασισμού (Ελένη Αστερίου), ο φασισμός και η εργατική τάξη στη Γερμανία (Τιμ Μέιζον και Ορέστης Πασχαλινάς), η εξέλιξη των μαρξιστικών θεωριών για το φασισμό και για το Ολοκαύτωμα (Ντέιβιντ Ρέντον). Οι βασικοί σταθμοί της ιστορίας του φασισμού παρουσιάζονται σε ένα χρονολόγιο επιμελημένο από τον Παναγιώτη Βογιατζή.
Μια πολύ ενδιαφέρουσα παρέμβαση διαβάσαμε πολύ προσφατα στο σάιτ της Κατάληψης της ΥΦΑΝΕΤ στη Θεσσαλονίκη που φέρει την υπογραφή της ομάδας «Μπάσταρδες με Μνήμη».
.
Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι το αντεξουσιαστικό πνεύμα ήταν κατ’ εξοχήν ουμανιστικό, τοποθετημένο εντελώς κατά των κρατών ως εξουσία ανεξαρτήτως διαχειριστή, εθνικού ή θρησκευτικού. Ότι δεν ενοχοποιούσαν μαζικά πληθυσμούς, ότι δεν έκαναν καμιά εκχώρηση σε κανένα εθνικισμό ούτε και αποσιωπούσαν τις πρακτικές του ενός αναδεικνύοντας μόνο τα του άλλου.
.
Δυστυχώς το κείμενο των «μπάσταρδων» κάνει αυτό ακριβώς το πράγμα, καθώς είναι απελπιστικά μονόπλευρο και προκατειλημμένο προς όφελος κάποιων εθνικισμών που καθόρισαν εξίσου -αν όχι και περισσότερο- τη μοίρα της Μακεδονίας και της Θεσσαλονίκης, όπως ο ελληνικός.
.
Το κείμενο είναι μονομερές και συγκαλύπτει τη βία του τουρκικού και βουλγαρικού εθνικισμού που ήταν οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι που οι λαοί σύρθηκαν στους Βαλκανικούς Πολέμους και σε μια φοβερή δεκαετία που τελείωσε 10 χρόνια μετά, με τη σφαγή και την καταστροφή της Σμύρνης.
.
Από το κείμενο -που παρατίθεται μετά το δικό μας σχολιασμό- λείπουν βασικά στοιχεία ιστορίας, που μας εμποδίζουν να καταλάβουμε το πόσο τελικά είναι αντεξουσιαστική και φεμινιστική η ματιά των συγγραφέων
.
Να ξεκαθαρίσουμε όμως ότι η κριτική μας είναι συντροφική και αφορά τα ιστορικά στοχεία του κειμένου, το οποίο ούτως ή αλλέως χαρακτηρίζεται από μια ευρηματική δομή. Να δηλώσουμε επίσης ότι συμφωνούμε απολύτως με την παρουσίαση της βίας της εξουσίας κατά του λαού και του κινήματος στα χρόνια που ακολούθησαν…
Ο Μήτσος Παρτσαλίδης υπήρξε μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το 1934 εξελέγη δήμαρχος στην πόλη των καπνεργατών, την Καβάλα και έτσι υπήρξε ο πρώτος «κόκκινος» δήμαρχος. Το αφιέρωμα αυτό βασίζεται:
-σε ένα κείμενο του Φ. Γκερλεκτσή που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Μνήμη» του Συλλόγου Μικρασιατών ν. Καβάλας,
-σε κείμενο του Κώστα Παλούκη από το καλό ιστολόγιο http://raskolnikovgr.blogspot.com/ και
-σε κείμενο του ιστορικού Νίκου Ε. Καραγιαννακίδη….
Προσφυγική η πρώτη «κόκκινη» Δημοτική αρχή της Καβάλας και της χώρας
του Φάνη Γκερλεκτσή
Είναι ευρύτερα γνωστό ότι η Καβάλα ανέδειξε «τον πρώτο κομμουνιστή Δήμαρχο της Ελλάδας» και ότι ήταν για πολλές δεκαετίες ένα από τα «κάστρα» του εργατικού και επανα-στατικού κινήματος της χώρας και των Βαλκανίων. Αν και στα θέματα αυτά τον βαρύνοντα λόγο τον έχουν οι ιστορικοί, αξίζει κι ένα περιοδικό έντυπο των απογόνων των προσφύγων της Μικράς Ασίας, όπως η «Μνήμη», να καταπιαστεί με πλευρές του θέματος. Όχι μόνον επειδή ακατάλυτοι δεσμοί δένουν τον κάθε γόνο καβαλιώτικης προσφυγικής οικογένειας, και μάλιστα μικρασιατικής, με εκείνη την εποχή και τους αγώνες της, αλλά και γιατί πρόσφυγες ήταν κυρίως οι εργάτες και μικροεπαγγελματίες που έδωσαν τη μάχη για την «κατάληψη» της δημοτικής αρχής του μεγαλύτερου βιομηχανικού κέντρου ανάμεσα στην Θεσσαλονίκη και την Πόλη και πρόσφυγες υπέστησαν τις συνέπειες. Ο Παρτσαλίδης, εκτός από κομμουνιστής που ήταν την εποχή εκείνη, ήταν κι ο πρώτος πρόσφυγας που έγινε Δήμαρχος μεγάλης πόλης.
Πέρασαν ήδη 20 χρόνια από την οριστική διάλυση μιας μεγάλης αυτοκρατορίας, που σφράγισε την ιστορία του 20ού αιώνα, καθόρισε τη μορφή της ευρύτερης περιοχής μας, απείλησε τις έως τότε κυρίαρχες δυνάμεις του κόσμου, προσπάθησε να αλλάξει τις καθιερωμένες νοοτροπίες και διακήρυξε τη δημιουργία μιας νέας κοινωνίας «απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».
Τελικά απέτυχε σ’ όλους τους στόχους που έθεσαν οι αρχικοί επαναστάτες του 1917, που πίστεψαν ότι μπορούν να υπερπηδηθούν κάποια στάδια της κοινωνικής εξέλιξης. Υλοποίησαν εντέλει τα πιο τρελά όνειρα των μεταφυσικών φιλοσόφων που πίστευαν ότι το πνεύμα προηγείται του όντος και ότι αρκεί η βούληση για να αλλάξει τον ρου των πραγμάτων και να ανατρέψει τους νόμους της φύσης…
Μόνο που γι’ αυτό απαραίτητη ήταν η σκληρή κυριαρχία μιας νέας τάξης ανθρώπων -συσπειρωμένων γύρω από το Κόμμα, απολαμβάνοντας τα πλείστα όσα οφέλη από τη συσπείρωση αυτή- που πίστευαν ότι αποτελούν την τελείωση του ανθρώπινου είδους, ότι οι ιδέες τους εκφράζουν την ενσάρκωση της έως τότε ουτοπίας και ότι η πολιτική πρακτική τους εγγυάται τον δρόμο για την κατάκτηση του επίγειου παράδεισου.
Κατάφεραν εντέλει να μετατρέψουν μια φιλοσοφική άποψη που προερχόταν από την καρδιά της νεωτερικότητας σε προνεωτερικό θρησκευτικό φαινόμενο. Και ακριβώς γι’ αυτό ανταγωνίστηκαν τις προηγούμενες θρησκευτικές εκφράσεις, προσπαθώντας να αντικαταστήσουν το παλιό τελετουργικό με το νέο, όπως και τα σύμβολα και τις «Ιερές Γραφές» των παλαιότερων δοξασιών. Η πρόσφατη κηδεία του Βορειοκορεάτη ηγέτη είχε την ίδια ακριβώς γεύση αυτού του νέου κομμουνιστικού τελετουργικού, που εισήχθη στην ιστορία από τον Στάλιν και την ομάδα του.
Η γνωριμία μου με τον Σέρζ ξεκίνησε πριν τρία χρόνια περίπου, όταν διάβασα τη βιογραφία του για τον Τρότσκι. Πήρα τόσες απαντήσεις τότε …
Στη συνέχεια τον αναζήτησα και διάβασα τις «Αναμνήσεις ενός επαναστάτη» και …τον ερωτεύτηκα, ίσως γιατί κάπως έτσι ήθελα να είναι ο αρχηγός μου. Τότε ευχήθηκα να ζούσε. Θα πήγαινα και στο Μεξικό, στο τόπο εξορίας του, για να τον συναντήσω!
Φαίνεται πως ο άγγελος μου απλά σχεδίαζε να γνωρίσω τον Σέρζ για να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου και αυτό που ερχότανε.
Μπορεί ένα βιβλίο να σε κάνει να συνειδητοποιείς ακόμη περισσότερο γιατί θαυμάζεις έναν άνθρωπο που γνωρίζεις; Να βλέπεις ακόμη καλύτερα πλευρές του που τον κάνουν να διαφέρει τόσο από άλλους καθ’ όλα αξιόλογους ;
Διαβάζοντας την «Υπόθεση Τουλάγιεφ» στην Ιρλανδία, σελίδα 197, βεβαιώθηκα πως ναι:
…..Ισπανικός εμφύλιος πόλεμος… ο αναρχικός Στεφάν Στέρν, έχοντας διαφύγει από τη Σοβιετική –Σταλινική- Ένωση για να αγωνιστεί στην Ισπανία διαπιστώνει :
Με μεγάλη έκπληξη ενημερωθήκαμε από το indymedia για το πρόγραμμα ιδεολογικής διαπαιδαγώγισης (Κύκλος Αυτομόρφωσης) του Nosotros (Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια), το οποίο βρίσκεται όπως φαίνεται υπό τον απόλυτο ιδεολογικό έλεγχο της ψευδώνυμης Αντιεθνικιστικής Κίνησης του Νακρατζά.
Το Νοσότρος είναι ένας κοινωνικός χώρος με πλούσια πολιτιστική προσφορά και ενδιαφέρουσα πολιτική δράση. Όμως, όπως φαίνεται, στο ιδεολογικό επίπεδο κυριαρχείται ολοκληρωτικά από απόψεις που κυμαίνονται μεταξύ ενός περίεργου «φυλετικού αναρχισμού» και ενός ανοιχτού ρατσισμού.
Χαρακτηριστικά είναι τα θέματα που προτιμήθηκαν στο πλαίσιο του Κύκλου Αυτομόρφωσης:
–«Η Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι τραγικές για τους κατοίκους συνέπειες της κατάρρευσής της«. Ομιλητές: Φίλιππας Κυρίτσης και (κρατηθείτε) Αμπντουλχαλίμ Ντέντε (19/1/2012),
-«Η ιστορία της Ελλάδας από εβραϊκή σκοπιά». Ομιλητές: Φίλιππας Κυρίτσης και κάποιος από το Terminal 119 (26/1/2012).
Με αφορμή την ανάρτηση από το καλό ιστολόγιο του Raskolnikov ενός ενδιαφέροντος άρθρου της Βίκυς Καραφουλίδου με τίτλο: Έθνος εναντίον τάξης, Η ιδεολογική αυτονομία του ελληνικού «σοσιαλισμού» του 19ου αιώνα και οι «εθνικές» του ερμηνείες, καταθέσαμε κάποιους προβληματισμούς, θεωρώντας ότι το αντικείμενο του «ελληνικού σοσιαλισμού» που καλείται να μελετήσει η συγγραφέας περιωρίζεται στα όρια του ελληνικού Βασιλείου, το οποίο -λίγο πολύ- θεωρείται ως ο όλος κόσμος των Ελλήνων.
Παραθέτουμε στη συνέχεια το σχόλιό μας, το οποίο απηχεί ευρύτερους προβληματισμούς βασικούς για την υπόσταση της ίδιας της αριστεροποντιακής μας κολεχτίβας -όπως γνωρίζουν οι τακτικοί μας φίλοι…
Να σημειώσουμε απλώς ότι το άρθρο της Β. Καραφουλίδου αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης μελέτης της («Η γλώσσα του σοσιαλισμού. Ταξική προοπτική και εθνική ιδεολογία στον ελληνικό 19ο αιώνα», εκδ. Βιβλιόραμα) που μόλις κυκλοφόρησε και την οποία επιφυλασσόμαστε να τη σχολιάσουμε κάποια στιγμή ολοκληρωμένα:
«Πάντως, αυτό που δεν έχει μελετηθεί, αλλά αντιθέτως έχει υποβαθμιστεί δραματικά, είναι η σοσιαλιστική ιδεολογία στον ελληνισμό της Ανατολής, τόσο στους Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όσο και στους Έλληνες της Ρωσίας. Από τα αποσπασματικά στοιχεία που γωρίζουμε, πρέπει να υπήρχε ένα πολύ ενδιαφέρον σοσιαλιστικό κίνημα, που συνομιλούσε με τα πλέον προχωρημένα στοιχεία των άλλων εθνικών ομάδων σ’ ένα περιβάλλον μετασχηματισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Γνωρίζουμε επίσης ότι για ιστορικούς λόγους η βιομηχανική εργατική τάξη απαρτιζόταν σε πολύ μεγάλο βαθμό από Έλληνες, οι οποίοι εξοντώθηκαν μαζικά είτε κατά την έναρξη της Γενοκτονίας μετά το 1914 (στα Αμελέ Ταμπουρού κ.λπ.) είτε με τη νίκη του κεμαλικού εθνικισμού το ’22. Χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση είναι η εκτέλεση των 700 μεταλλωρύχων στη Μπάλια (Βιθυνία) από τα κεμαλικά στρατεύματα το Σεπτέμβριο του 1922.
Δημοσιεύτηκε στο ΔΡΟΜΟ της Αριστεράς
6 / 7.01.2011
Σφίγγεται η καρδιά κάθε φορά που επιβεβαιώνεται η α ή β πρόβλεψη από τις αναλύσεις στο χώρο της Αριστεράς.
Ας επανεξετάσουμε τι γράφουμε δύο χρόνια τώρα στο φως εξελίξεων των τελευταίων ημερών.
Παράδειγμα πρώτο: Πόσες φορές έχω(ουμε) γράψει ότι στην Ελλάδα συντελείται ένα γιγάντιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής με στόχο να βγουν στην πλάτη μας συμπεράσματα για την εφαρμογή πρωτοφανών μέτρων σε βάρος και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών; Σήμερα, με «λαγό» τη δήλωση εκπροσώπου του ΔΝΤ ότι δεν επαρκεί το «συμφωνημένο» «κούρεμα» 50%, κυκλοφορούν νέα σενάρια: Για χρεοκοπία εντός ευρωζώνης με κούρεμα έως και 80%-«πιστωτικό γεγονός» και ενεργοποίηση των CDS επί του ελληνικού χρέους για πρώτη φορά από την ύπαρξη CDS παγκόσμια – «προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών στη λειτουργία τους». Δηλαδή «παίζει» η μετατροπή μας σε πειραματόζωα και για «μέτρηση» των επιπτώσεων των νέων παραμέτρων λειτουργίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος!
21 του Δεκέμβρη: Μεγάλη επίθεση του ΕΛΑΣ τα μεσάνυχτα αναγκάζει τους άγγλους να οπισθοχωρήσουν στα νεκροταφεία. Η Νέα Σμύρνη καίγεται! Πρωινή επίθεση των άγγλων και των ινδών με μια Ταξιαρχία πεζικού της V Μεραρχίας -περίπου 2500 άνδρες με όλμους, ελαφριά πυροβόλα και 30 τάνκς Σέρμαν- που εξορμούν από τον Βουρλοπόταμο και το Ιωσηφόγλειο. …
…..Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα από το μπλογκ: μια πόλη ανάποδα (αριστερή παρέμβαση στους δρόμους της Νέας Σμύρνης) για τις μάχες που έγιναν στη Νέα Σμύρνη κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών του ’44, όταν οι Έλληνες του ΕΑΜ απ’ τη μια, αντιμετώπισαν τους Βρετανούς, τους δωσίλογους συνργάτες των Ναζί και τα -εκκαθαρισμένα από τα μιάσματα- ελληνικά στρατεύματα της Μέσης Aνατολής.
Η Νέα Σμύρνη υπήρξε η προσφυγική εκείνη γειτονιά που εγκαταστάθηκαν κυρίως οι πρόσφυγες που προέρχονταν από τις εύπορες τάξεις της ιωνικής Σμύρνης. Οι φωτογραφίες της αρχής προέρχονται απ΄το πλούσιο γλυπτικό υλικό που υπάρχει στις πλατείες της Νέας Σμύρνης για να θυμίζουν ΠΑΝΤΑ τις πατρίδες της Ανατολής. Αριστερά, η ανθρωπόμορφη Σμύρνη κρατά το γιο της και κοιτάζει προς την Ανατολή. Βρίσκεται μπροστά απ’ την Εστία Ν. Σμύρνης. Δεξιά, ανάγλυφο της προσφυγοπούλας απ΄την πυρπολημένη Σμύρνη. Προέρχεται από τη βάση του αγάλματος του Χρυσοστόμου Σμύρνης, στην είσοδο της πόλης…
Το αφιέρωμα της αριστερής παρέμβασης στους δρόμους της Νέας Σμύρνης, είναι το παρακάτω:
Η Νέα Σμύρνη στη μάχη των Δεκεμβριανών του 1944
Ένα σύντομο χρονικό των Δεκεμβριανών του 1944 με έμφαση στη Νέα Σμύρνη, που βρέθηκε τότε στο επίκεντρο της μεγάλης μάχης των 33 ημερών ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και τις βρετανικές-κυβερνητικές δυνάμεις.
Την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου το ΚΚΕ του Μανταμάδου θα τιμήσει τον αγωνιστή Νίκο Βαβούδη στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Ο Βαβούδης υπήρξε ένας ήρωας του επαναστατικού κινήματος, διπλό τραγικό θύμα εκείνης της εποχής. Από τη μια του εξαρτημένου αμερικανόδουλου μετεμμφυλιακού κράτους και από την άλλη της αυταρχικής, προσωπολατρικής δομής του ΚΚΕ που ήταν αποτέλεσμα της αντίληψης του Κόμματος Νέου Τύπου (που στο όνομα της αποτελεσματικής δράσης, μετέτρεπε τις επαναστατικές οργανώσεις σε ασφαλίτικες φυλακές των αγωνιστών).
Δυστυχώς, έπρεπε να περάσουν 60 χρόνια από τον ηρωικό θάνατό του για να «αντιληφθούν» οι κομματικοί συντοπίτες του στον Μανταμάδο, ότι ο Βαβούδης δεν ήταν προδότης, ούτε χαφιές, ούτε την είχε κοπανήσει για την Αμερική, τρώγωντας «με γυναίκες ταλεφτά της προδοσίας».
Γιατί ως γνωστόν, μετά τη δραματική αυτοκτονία του στηην κρύπτη με τον παράνομο ασύρματο και τη σύλληψη των Μπελογιάννη-Πλουμπίδη, ο σύντροφος (τότε Γ.Γ.) Νίκος Ζαχαριάδης δήλωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ελεύθερη Ελλάδα»: «δεν σκοτώθηκε αλλά φυγαδεύτηκε στην Αμερική και τρώει με γυναίκες τα λεφτά της προδοσίας«.
Με αφορμή την αντίδραση στη νεοναζιστική πρόκληση της «Χρυσής Αυγής« στην Νίκαια συναντηθήκαμε με τον ¨Γατουλέα» μιας και στο μπλογκ του «gatouleas.wordpress.com» ακολούθησε συνεπή αντιφασιστική πολιτική. Περιπλανώμενοι όμως στις σελίδες του πέσαμε σε κάποια κείμενα «περίεργα» όπου η ανοχή προς τη θρησκευτική βαρβαρότητα και τη μεσαιωνική καθήλωση ξεπερνούσε τις ανοχές μας. Έτσι κάναμε μια κουβέντα, που έχει ένα κάποιο ιδεολογικό ενδιαφέρον. Σας την παραθέτουμε γιατί, καλώς ή κακώς, η συσπείρωση ενάντια στην ανόδο της ακροδεξιάς θα μας φέρει σε επαφή σε απόψεις που από πρώτη ματιά φαντάζουν παράδοξες και παραπέμπουν στον αντιδραστικό παλαιοελλαδικό ντεφετισμό, που πληρώθηκε πανάκριβα απ’ τους παππούδες μας και επι της ουσίας αναδείκνυε τον ανορθολογισμό που επικρατούσε στην αριστερά που άνθισε στην «μικρά πλην έντιμο Ελλάδα» 90 χρόνια πριν. Από την άλλη βεβαια, η αντιφασιστική ενότητα είναι η αναγκαία πορεία που πρέπει να διαβούμε όλοι μας τα χρόνια που έρχονται. Ίσως αυτή η ανάγκη να μας μάθει επιτέλους να συζητούμε εδώ, στο ακρότατατο σημείο των Βαλκανίων:
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».
O Νίκος Πουλαντζάς απορρίπτοντας την άποψη του απολύτως οικονομικού χαρακτήρα των τάξεων και τον μυθολογικό δυισμό τους, θεωρεί ότι οι ιδεολογικοί και πολιτικοί παράγοντες στη συγκυρία επηρεάζουν τη συγκρότηση και δράση των κοινωνικών τάξεων. Οι τάξεις δεν μπορούν να οριστούν ξέχωρα από την πάλη. Έτσι ο Πουλαντζάς απορρίπτει ουσιαστικά μια στενή δομική αντίληψη για τις τάξεις υπέρ μιας πιο ευρείας σχεσιακής δομικής αντίληψης. Οι τάξεις, μόνο κατ’ αρχήν, προσδιορίζονται δομικά, δηλαδή υπάρχουν αντικειμενικά και ανεξάρτητα από τη θέληση ή τη συνείδηση των ατόμων. Στον προσδιορισμό των τάξεων τον κύριο ρόλο τον παίζουν οι κοινωνικές σχέσεις παραγωγής και οι πολιτικές ιδεολογικές σχέσεις αποτελούν μέρος αυτών των σχεσιακών δομικών προσδιορισμών. Συνεπώς, τα κριτήρια είναι οικονομικά, πολιτικά και ιδεολογικά. Στα οικονομικά κριτήρια προτείνει το διαχωρισμό των βιομηχανικών χειρωνάκτων «παραγωγικών εργατών» και των «μη παραγωγικών εργατών» με το κριτήριο της παραγωγής υπεραξίας και όχι με το κριτήριο του αν είναι κανείς μισθωτός ή μη.[1]
Στον Καρλ Μαρξ αφιερώνεται ο τόμος 26 της Μαρξιστικής Σκέψης με αφορμή τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από τη γέννησή του στις 5 Μάη του 1818. Περιλαμβάνει κείμενα του ίδιου του Μαρξ και αναλύσεις σχετικές με το έργο του από Έλληνες και ξένους ερευνητές.
Ένας από τους κορυφαίους Έλληνες διανοούμενους υπήρξε ο Νίκος Πουλαντζάς. Παραθέτουμε ένα δημοσίευμα από το TVXS:
Ενα από αυτά είναι το κοντράστ βιωμάτων και αντιλήψεων ανάμεσα στη μεσήλικη εκπαιδευτικό, στρατευμένη κομμουνίστρια στα νιάτα της, και έναν νεαρό που υπήρξε ο αγαπημένος μαθητής της και δραστηριοποιείται τώρα, με μια ομάδα γάλλων και γερμανών ομοφρόνων του, στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η διαφορά αυτών των αντιεξουσιαστών από τους δικούς μας. Αντί προπαρασκευών για επιδρομές σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, μελέτη κλασικών και σύγχρονων στοχαστών. Αντί συνθημάτων μίσους, συζήτηση και ήρεμη ανταλλαγή απόψεων με την «αστικοποιημένη» καθηγήτρια. Οι νέοι αυτοί μπορεί να απέρριπταν την εξουσία, όχι όμως τον πολιτισμό. Δεν ισχυρίζομαι ότι το δείγμα ήταν αντιπροσωπευτικό. Αναρωτήθηκα όμως αν μια ταινία που θα παρουσίαζε με παρόμοιο τρόπο έλληνες αντιεξουσιαστές θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο άλλο είδος από τον κινηματογράφο του φανταστικού.
Να προσδοκάς πόλεμο, ώστε αργά ή γρήγορα να δημιουργηθεί επαναστατική κατάσταση, που αυτή τη φορά να μη χάσεις την ευκαιρία να καβαλικέψεις την εξουσία -αυτό με δυο λόγια το περιεχόμενο της ομιλίας της Αλέκας στα μέλη τα στελέχη τους οπαδούς της Τομεακής Οργάνωσης Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ, τη Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016.
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ημερίδα πραγματοποιείται στην Άγκυρα με θέμα : «Ο Νομός Τραπεζούντας και το Ποντιακό Ζήτημα Στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά» στις 9 Απριλίου 2016.
«
του 50 και του 60, αλλά και μεταγενέστερα. Τα τραγούδια του Στ. Καζαντζίδη ταυτίστηκαν με μια περίοδο της πρόσφατης, μεταπολεμικής ιστορίας, εκφράσανε πολύ πλατιά λαϊκά στρώματα. Έχει ειπωθεί -κι είναι σωστό- πως ο Καζαντζίδης ήταν ο τραγουδιστής της “ήττας”. Της ήττας του λαϊκού κινήματος μετά τον εμφύλιο, της ήττας ενός λαού που γνώρισε τις σκληρές οικονομικοκοινωνικές συνθήκες της μεταπολεμικής περιόδου, που εξαναγκάστηκε να πάρει το δρόμο της μετανάστευσης και του ξεριζωμού. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως ο Στ. Καζαντζίδης έκφρασε με τον πιο χαρακτηριστικό και αυθεντικό τρόπο την πίκρα, τον πόθο, τον καημό αυτής της ήττας. Και μάλιστα μέσα από μια φωνή με τεράστιες εκφραστικές δυνατότητες και λαϊκή “ρίζα” Μ’ αυτή την έννοια ο Καζαντζίδης ήταν ένας έξοχος, αυθεντικός και ανεπανάληπτος λαϊκός βάρδος
«Η ανασύνθεση της ουτοπικής σκέψης του 21ου αιώνα έχει μάλλον περισσότερα να κερδίσει από τον σκεπτικισμό έναντι της ιστορίας, παρά από τη διαρκή αναπόλησή της. Αρκεί οι φιλοδοξίες των σκεπτικιστών να μην περιορίζονται στην επιβεβαίωση των δυσοίωνων προβλέψεών τους.»
Η Λέσχη για τη Μόρφωση και το Διάλογο Ανάδραση σας προσκαλεί σε συζήτηση με θέμα: «Σαράντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο: μια απόπειρα κριτικής αποτίμησης».
Παρουσιάζουμε τον χαιρετισμό του προοδευτικού Τούρκου διανοούμενου Sait Çetinoğlu στο 
Επίσης και ο Ελληνικός λαός αποτελεί πηγή ελπίδας με τον μακρόχρονα αγώνα που διεξάγει. Σε ομιλία που έκανα στο τέλος του παρελθόντος έτους στην Αθήνα αναφέροντας την αντίσταση του Ελληνικού λαού είχα τονίσει τα εξής :
Η επιφανειακή προσέγγιση αυτού του θέματος συνοδευόμενη ενίοτε από ειρωνική στάση στις εκδηλώσεις της ζωντανής μνήμης, φαντάζει ως φοβική αντίδραση απέναντι στην αναπτυσσόμενη τα τελευταία χρόνια εθνικιστική ρητορική για το θέμα αυτό. Η άρνηση προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων με ψύχραιμο μάτι ή ο κατά περίπτωση κατακερματισμός τους που ενίοτε επιχειρείται συντελεί στην υποβάθμισή τους δεν βοηθά την αλήθεια και αφήνει ελεύθερο χώρο στις εθνικιστικές απόψεις, που επιχειρούν να εισχωρήσουν σε θέματα ιστορικής μνήμης.
κ.ά. 
Ποιός δεν θυμάται το 15χρονο αφγανόπουλο, που έπεσε θύμα του αυτονομαζόμενου «Επαναστατικού Αγώνα» και του ανορθολογισμού κάποιων αυτοχρισμένων επαναστατών, τάχα υποστηρικτών τόσο των μεταναστών όσο και των προλετάριων. Μόνο που τα πραγματικά τους θύματα έως τώρα ήταν ένα 15χρονο αφγανόπουλο, οι τρεις της Marfin και μια ομάδα Ποντίων προλετάριων, προσφύγων από το Καζαχστάν.
Βρέθηκαν όμως σε λάθος μέρος τη λάθος ώρα. Όπως ακριβώς οι δολοφονημένοι της Μαρφίν και o Χαμί Νατζάφι
Σάββατο 26 Μαΐου
Το εκλογικό αποτέλεσμα απέδειξε ότι το ένστικτο επιβίωσης της Ελληνικής κοινωνίας είναι πανίσχυρο: Καταδίκασε τους δράστες της συμφοράς μας και διάνοιξε προοπτικές μιας μεταβατικής αντί-μνημονιακής διακυβέρνησης.
Ο Μήτσος Παρτσαλίδης υπήρξε μια από τις κορυφαίες προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Το 1934 εξελέγη δήμαρχος στην πόλη των καπνεργατών, την Καβάλα και έτσι υπήρξε ο πρώτος «κόκκινος» δήμαρχος. Το αφιέρωμα αυτό βασίζεται:
Με αφορμή την ανάρτηση από το καλό 
Ο/Η 
Πόντος και Αριστερά 
