Στέλιου Θεοδωρίδη: Αριστερά, αλλοτρίωση και προσφυγική μνήμη

ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ ΤΟΣΟ ΝΩΡΙΣ!

 

…Το πέρασμα στα μαθητικά και αργότερα στα φοιτητικά χρόνια από ακροαριστερές οργανώσεις αντί να βοηθήσει στην αριστερή προσέγγιση και κατανόηση της ιστορίας του παππού μου (μέλος του ρωσικού στρατού και αργότερα μπολσεβίκος) της πολιτισμικής ιδιαιτερότητας της οικογένειάς μου αντίθετα την καταπίεσε κρύβοντάς την στα βάθη της ψυχής.

Για μένα και για πολλούς ήταν ένα ιδιαίτερο πρόβλημα να μπορούμε να κουβεντιάσουμε και να συνδέσουμε την  πολιτισμική μας ταυτότητα και ότι ιστορικά αυτή σέρνει από πίσω της με την πολιτική μας ταυτότητα. Η στάση αυτή της Αριστεράς που διαπερνούσε και διαπερνά όλο το φάσμα της (κοινοβουλευτικής,  εξωκοινοβουλευτικής, ανανεωτικής κ.λπ.)  έδειχνε να στηρίζει αυτό που το εθνικό αστικό  κράτος με βίαιο τρόπο προσπάθησε να επιβάλλει στους πληθυσμούς που έλκουν την καταγωγή από την καθ’ ημάς Ανατολή.  Την λήθη, την πολιτισμική και πολιτιστική ομογενοποίηση.  Μία ίδια τεράστια λευκή σελίδα υπάρχει στην επίσημη κρατική αλλά και στην αριστερή ιστοριογραφία. Και η σελίδα αυτή αφορά την ιστορία των Ελλήνων της Ανατολής. Αυτό μου προκαλεί πόνο και θλίψη.

Θλίβομαι γιατί όσες φορές η Αριστερά με την ευρεία της έννοια έτυχε να καταπιαστεί με το θέμα έμεινε αγκυλωμένη σε μια παλιά ιδεοληψία αυτή του αλάνθαστου του Λένιν και της Σοβιετικής Ένωσης της πρώιμης περιόδου σχετικά με την στάση απέναντι στο κεμαλικό κίνημα, που στο κάτω κάτω της γραφής ένα ζήτημα εξωτερικής πολιτικής της τότε Σοβιετικής Ένωσης ήταν, όχι κανένα θέσφατο, και η αμφισβήτηση αυτής της στάσης δεν αποτελεί αμφισβήτηση της όλης επαναστατικής διαδικασίας.

-Επί ποινή αφανισμού…

Από Ρούντι Ρινάλντι

 

Το βράδυ των ευρωεκλογών, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης παραιτήθηκε από την ηγεσία της ΛΑΕ. Στο  κείμενο της παραίτησής του, δήλωνε πως για υπάρξει η Αριστερά είναι απαραίτητη η ριζική της επαναθεμελίωσή, κι ότι αν δεν συμβεί αυτό απειλείται, όχι μόνο η ελληνική αλλά και η διεθνής Αριστερά, «επί ποινή αφανισμού». Τόνιζε μάλιστα αυτοκριτικά ότι ο ίδιος το είχε καταλάβει από καιρό αλλά τρόμαζε μπροστά στη δυσκολία και την αβεβαιότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος.

.

Το βράδυ των ευρωεκλογών, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης παραιτήθηκε από την ηγεσία της ΛΑΕ. Στο κείμενο της παραίτησής του, δήλωνε πως για υπάρξει η Αριστερά είναι απαραίτητη η ριζική της επαναθεμελίωσή, κι ότι αν δεν συμβεί αυτό απειλείται, όχι μόνο η ελληνική αλλά και η διεθνής Αριστερά, «επί ποινή αφανισμού». Τόνιζε μάλιστα αυτοκριτικά ότι ο ίδιος το είχε καταλάβει από καιρό αλλά τρόμαζε μπροστά στη δυσκολία και την αβεβαιότητα ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Η αναφορά γίνεται γιατί η «ποινή αφανισμού» επικρέμεται πάνω από όλους τους πολιτικούς οργανισμούς που δεν κατανοούν τη νέα εποχή, τα καινούργια ζητήματα, τις εκκωφαντικές διαψεύσεις. Όσα αναδεικνύει η πρόσφατη ιστορία του τόπου. Και θέλουν να βαδίζουν τάχα αντιπολιτευτικά ή αντισυστημικά. Η «ποινή αφανισμού» δεν απειλεί αποκλειστικά αριστερές δυνάμεις, αλλά ολόκληρο τον αντιμνημονιακό χώρο.

Ρωσία: Από τον Γέλτσιν στον Πούτιν – από τη λεηλασία στην ανασυγκρότηση

Ρωσία: Από τον Γέλτσιν στον Πούτιν – από τη λεηλασία στην ανασυγκρότηση

 από Στέλιος Ελληνιάδης

Στη λίμνη της Βουλιαγμένης, οι Εκδόσεις Καστανιώτη, η Ελληνορωσική Λέσχη «Διάλογος» και το περιοδικό «Πανόραμα», παρουσίασαν την ελληνική έκδοση του καινούργιου βιβλίου του γνωστού Γερμανού δημοσιογράφου και ντοκιμαντερίστα Χούμπερτ Ζάιπαλ«Πούτιν – Η εξουσία εκ των έσω». Το βιβλίο δεν αποτελεί μια αγιογραφία του προέδρου της Ρωσίας, αλλά μια τεκμηριωμένη αφήγηση της πολιτικο-οικονομικής εξέλιξης της Ρωσίας από την ανακήρυξή της ως ανεξάρτητου κράτους μέχρι τις μέρες μας, ιδίως μέσα από τη σκληρή πάλη των ατόμων και των ομάδων για τον έλεγχο της εξουσίας και τη λεηλασία του πλούτου της χώρας. Από την καταστροφική «δεκαετία Γιέλτσιν» στην περίοδο ανασυγκρότησης του ρωσικού κράτους που δικαιολογημένα ταυτίζεται με την αναπάντεχη επιλογή του Βλαντίμιρ Πούτιν για το ανώτατο αξίωμα της χώρας και τις «εκπλήξεις» που αυτή η επιλογή συνεπαγόταν, για όλους.

Ο άνθρωπος «ΧΧΧ»

Αναδημοσίευση από το αφιέρωμα των «Δρόμων της Ανατολής» στο Γιώργο Ανδρεάδη
του Ραγκίπ Ζαράκολου*

Η Χίλαρι Κλίντον στα απομνημονεύματά της αναφέρεται ειρωνικά στην κρίση των Ιμίων που έφερε την Τουρκία και την Ελλάδα στα πρόθυρα του πολέμου: «Άκου, πως για κάτι βραχονησίδες όπου δεν ζούνε ούτε κατσίκια, πάει να γίνει πόλεμος!»

Οι αερομαχίες πάνω από το Αιγαίο συνέχιζαν. Ακριβώς τότε μου μπήκε η ιδέα να προσκαλέσω κάποιον Έλληνα συγγραφέα ο οποίος θα έδινε το μήνυμα της φιλίας και ειρήνης ανάμεσα στις δύο χώρες. Εξάλλου, σκεφτόμουν, είχε έρθει πια η ώρα, μετά από το ταμπού για το αρμενικό θέμα, να σπάσουμε και το ταμπού του ποντιακού θέματος. Παλαιότερα, στην εποχή διακυβέρνησης του Τουργκούτ Οζάλ, είχαμε καλέσει στην Έκθεση Βιβλίου της Κωνσταντινούπολης τη συγγραφέα μας Διδώ Σωτηρίου. Την υποδεχτήκαμε σαν αγία. Έτσι και ο Γιώργος Ανδρεάδης, την άνοιξη του 1996, έτυχε υποδοχής εκ μέρους μας στη Σμύρνη, σαν άγιος. Μέσα σε ένα μήνα είχα προλάβει να μεταφράσω το βιβλίο του Ταμάμα, η χαμένη κόρη του Πόντου για να είναι έτοιμο για την Έκθεση. Οι φίλοι του, του είχαν συστήσει να μην πάει στη Σμύρνη, λόγω της έντασης που επικρατούσε. Ο Αντώνης Σαμαράκης, προσκεκλημένος και αυτός, είχε ήδη ματαιώσει το ταξίδι του. Ο Ανδρεάδης ήταν ένας κλασικός Πόντιος. Μάλιστα το σχόλιο της φίλης μου, Deniz Kavukçuoğlu, όταν τον γνώρισε ήταν: «Να σου πω, δεν μου φάνηκε πολύ για συγγραφέας…».

Επιταχύνεται η παγκόσμια αποσταθεροποίηση

«Καλώς ή κακώς είμαστε ένα σταυροδρόμι. Η εμπλοκή μας με την δήθεν «πολιτισμένη πλευρά» απέναντι σε Ρωσία, αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο και με δεδομένη την εμπλοκή που αναμένεται στα Βαλκάνια υπό τον ενεργό ρόλο της Τουρκίας, θα πρέπει να μας κάνει να αναλογιστούμε σοβαρά για την εξωτερική πολιτική, την άμυνα της χώρας, το ρόλο της στο νέο περιβάλλον που ήδη δημιουργείται. Η πολιτική του «ναι σε όλα» μας οδηγεί σε σίγουρους υφάλους, σε κοινωνικά και εθνικά ναυάγια.»
Του Ρούντι Ρινάλντι από τον «Δρόμο της Αριστεράς»

Στο φανοστάτη της Ιστορίας

Δύο σπάνια ντοκουμέντα για τον Άρη Βελουχιώτη

Της Βασιλικής Λάζου από το «Δρόμο της Αριστεράς»

Χαμένες φωτογραφίες που «προσγειώνονται» σε γραφεία «ανώνυμων» bloggers, σπαράγματα αγνώστου προελεύσεως και αμφιβόλου
τρόπου αποκτήσεως, κομματικά αρχεία επτασφράγιστα μυστικά σε πρώην πλημμυρισμένα υπόγεια, μα και απομνημονεύματα από συναγωνιστές, συντρόφους, εχθρούς και φίλους, πολιτικά κείμενα, δημοσιεύσεις -επιστημονικές και μη- τραγούδια, λογοτεχνικά κείμενα και μαρτυρίες αποτελούν τα χιλιάδες κομμάτια του παζλ για όποιον θέλει να ανασυνθέσει τη ζωή, την προσωπικότητα και τη δράση του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη.

Εβδομήντα χρόνια μετά το θάνατό του, την πολιτική πράξη της αυτοκτονίας του, αν προτιμάτε, στη Μεσούντα της Άρτας στις 16 Ιουνίου 1945, ο μύθος του Άρη καλά κρατεί. Η ασυμβίβαστη στάση του απέναντι σε ό,τι θεωρούσε προδοσία του αγώνα, ο αγώνας του να πάρουν σάρκα και οστά οι βασικές επιδιώξεις του ΕΑΜ για εθνική απελευθέρωση και λαϊκή κυριαρχία μέσω του μόνου δρόμου που ήξερε, της ένοπλης δράσης, τον εξύψωσε στη συνείδηση του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού, τον έκανε ήρωα και θρύλο, σημείο αναφοράς για όλους όσοι παλεύουν για τη λευτεριά του λαού από κάθε δυνάστη.

«Δρόμοι της Ανατολής»

Μια σημαντική πρωτοβουλία παίρνει η εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράςς». Καθιερώνεται, όπως μαθαίνουμε, ένα μηνιαίο (αρχικά) αφιέρωμα που θα επιγράφεται «Δρόμοι της Ανατολής» και θα ασχολείται με την Ιστορία και τον Πολιτισμό των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Διαβάζουμε από την σχετική σελίδα στο facebook:

«Ο Δρόμος της Αριστεράς  θέλοντας να φωτίσει τις έτσι και αλλιώς πολλές λευκές σελίδες της ελληνικής Ιστορίας, καθιερώνει ένα μηνιαίο ειδικό μονοσέλιδο αφιέρωμα για την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Ανατολής. «Οι δρόμοι της Ανατολής» ( Anadolu yolları) θα προσπαθούν να φέρουν στην επιφάνεια την τύχη που επιφυλάχτηκε στους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ανατολής, την ιστορική τους εμπειρία, τον πολιτισμό τους, ζητήματα που έχουν τύχει στη χώρα μας εκτεταμένης ιδεολογικής και πολιτικής χρήσης. Ζητήματα που έμοιαζαν να χάνουν την ουσία τους στη μέγγενη διάφορων ιδεολογικών δίπολων, «αριστερά – δεξιά » , “εθνικό-εθνικιστικό”, “κράτος – εκκλησία” ή που χρησιμοποιήθηκαν ή αποσιωπήθηκαν ποικιλοτρόπως από τους νικητές εντός κι εκτός Ελλάδας.

Σίγουρα πολλοί θα αναρωτηθούν ποια είναι η ανάγκη να ανοίξουμε σήμερα μια τέτοια συζήτηση μέσα από τις σελίδες του Δρόμου.…
Πιστεύουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο κατανοούμε την Ιστορία μας, το πώς αντιλαμβανόμαστε το παρελθόν μας αποτελεί αναπόσπαστο μέρος εκείνης της λαϊκής συνείδησης που είναι αναγκαία για την αμφισβήτηση του παρόντος και την ποιοτική αλλαγή του μέλλοντος. Άλλωστε «Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη»

-«Έφυγε» ο Ισαάκ Ιορδανίδης

Έφυγε από τη ζωή στις 19 Απριλίου ο αγωνιστής Ισαάκ Ιορδανίδης. Ανήκε σε εκείνη τη γενιά των Ποντίων που γεννήθηκαν στη Ρωσία-ΕΣΣΔ και μετανάστευσαν οικογενειακά στην Ελλάδα πριν την Κατοχή (1941-1944).

Γεννήθηκε στη Ρωσία το 1928. Με την άφιξή της οικογένειάς του στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν στην προσφυγούπολη της Δραπετσώνας του Πειραιά.   Συμμετείχε από πολύ μικρός στην ΕΠΟΝ, εντάχθηκε στο ΚΚΕ και εξορίστηκε επί χρόνια.

Αντέδρασε στην παρέμβαση της σοβιετικής ηγεσίας στα εσωτερικά του ΚΚΕ το 1956, που εκφράστηκε με την αποπομπή του Νίκου Ζαχαριάδη και την ανάδειξη σε Γραμματέα του Κόμματος του Κώστα Κολιγιάννη.

-Τι γίνεται με το ελληνικό χρέος;

Το δανειακό καθεστώς και οι… αναγνωρισμένες υποχρεώσεις της χώρας

Του Γιώργου Παπαϊωάννου
http://www.e-dromos.gr/eis-to-dihnekes/

Τι γίνεται με το θέμα του ελληνικού χρέους και πώς δρομολογείται η αντιμετώπισή του στο πλαίσιο της νέας πολιτικής κατάστασης στη χώρα; Ειδικά μετά τη συμφωνία της 20^ήςΦεβρουαρίου τείνει να κατοχυρωθεί η εξής αφήγηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι ΑΝΕΛ, είχαν προεκλογικά κάποιες «μαξιμαλιστικές» θέσεις για τη διαγραφή του χρέους, αλλά μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης ήρθαν αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. Έτσι, η κυβέρνηση διατηρεί, με διάφορους τρόπους, μια ρητορική για το θέμα, πιέζοντας για κάποια ευνοϊκή αντιμετώπιση, αλλά είναι υποχρεωμένη να αποδεχτεί τις διεθνείς υποχρεώσεις της, προχωρά σε ενδιάμεσες συμφωνίες και διευθετήσεις με βάση αυτές και θα θέσει ξανά το θέμα όταν η συγκυρία θα είναι περισσότερο ευνοϊκή.

Ali Sait Çetinoğlu: Η ιδέα του ανεξάρτητου Πόντου και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Η ιδέα του ανεξάρτητου Πόντου και η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου

Του Ali Sait Çetinoğlu.

Η ανάπτυξη του εθνικισμού του 19ου αιώνα επηρεάζει και το χριστιανικό πληθυσμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με την επιρροή της πρωτοπορίας της αστικής τάξης αρχίζει και διαμορφώνει την ιδεολογία ότι οι Ρωμιοί ανήκουν στο ελληνικό έθνος. Στην πραγματικότητα ο μακρινός Πόντος έχει ελάχιστη επικοινωνία με την Ελλάδα, που απόκτησε την ανεξαρτησία της μετά το 1821. Η διαδικασία κρίσης ταυτότητας του 19ου και 20ού αιώνα υπήρξε η περίοδος διαμόρφωσης και του σύγχρονου Ελληνισμού. Η αιτία είναι η δημιουργία μιας νέας αυτογνωσίας με νέα δεδομένα. Αποτέλεσμα της κρίσης αυτής είναι η μεταμόρφωση της πολιτισμικής ταυτότητας σε μια πολιτική ταυτότητα.

 .

Απ΄ τον Σκόμπι στην Τρόικα

Ενώ η μάχη της Αθήνας μαίνονταν 70 χρόνια πριν, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ έγραφε σε ένα τηλεγράφημά του προς τον Άγγλο στρατηγό Σκόμπι: «Μη διστάζετε, πάντως, να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση».

Σήμερα δεν υπάρχουν τηλεγραφήματα για αυτές τις δουλειές αλλά mail. Πρόσφατα η δημοσιότητα κατακλύστηκε από φήμες και αποκαλύψεις για τα μηνύματα των δανειστών, ενώ και ο Ευ. Βενιζέλος, αστειευόμενος μετά τη χθεσινή του συνάντηση με τον Α. Σαμαρά, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι θα απαντήσει με SMS και όχι με mail στην τρόικα.

Πολλές φορές οι συγκρίσεις της σημερινής κατάστασης στην Ελλάδα με χώρες που τελούν υπό κατοχή ή δικτατορία συναντούν αντιδράσεις και κατηγορούνται ως υπερβολικές, δραματικές ή παραπλανητικές.

Ποια είναι, όμως, η γραμμή των διεθνών επικυρίαρχων απέναντι στην Ελλάδα και πώς αντιδρά η ντόπια ελίτ; Όσα συμβαίνουν θα μπορούσαν να περιγραφούν και με τρεις λέξεις που ηχούν παρόμοια: Δόλος, δούλεμα και δουλεία.
Πηγή : «Δρόμος της Αριστεράς»

Πολυτεχνείο: Μια πρόταση «εορτασμού»

Ας κρατήσει ο καθένας τη δική του ερμηνεία για τη λαϊκή ή ταξική εξέγερση, για τον εργατικό ή φοιτητικό χαρακτήρα του Πολυτεχνείου. Ας αποδεχτούμε την ποικιλία σε δικαιώσεις και ματαιώσεις για όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ας μην ψάξουμε, φέτος, τα ντοκουμέντα για το ποιος ήταν πού και τι έκανε τότε. Άλλωστε, υπάρχει κι ο Δεκέμβρης του ’08, οι Πλατείες και πολλά ακόμα, όπου οι μνήμες είναι πιο νωπές. Ας δούμε για μια φορά ακόμα το χιλιοπαιγμένο βίντεο με το τανκ στην πύλη και κάποιος αναστεναγμός θα ακουστεί μάλλον στην οικογένεια, μικρό δείγμα ότι πράγματι «κάτι» συνεχίζεται.

Τέλος, οι νεότεροι, ας αναρωτηθούμε ξανά γι’ αυτούς τους -κοντά εξήντα πια- που περιδιαβαίνουν σκεπτικοί στην Πατησίων, συνήθως μόνοι ή σε ζευγάρια. Ούτε αποπολιτικοποίηση, ούτε γραφικότητα. Και ναι, η Ιστορία διδάσκει και η εξέγερση παραμένει επίκαιρη. Απλά, ίσως υπάρχει και κάτι πιο ενδιαφέρον. Να σκεφτόμασταν πώς θα «γιορτάσουμε» το Πολυτεχνείο σε ένα χρόνο από σήμερα. Πού θα είμαστε στις 17 Νοέμβρη του 2015. Και έπειτα να τοποθετήσει ο καθένας τον «εαυτό» του μέσα σε κάποια ερωτήματα.

Τι χώρα θα είναι η Ελλάδα; Μπορεί να γίνει και μικρότερη, ίσως με άλλα σύνορα; Μπορεί να γίνει απλά… χώρος; Και τι ρόλο θα παίξει αυτή τη φορά η Κύπρος στην Ιστορία; Είναι, όντως, κοντά ο πόλεμος στη γειτονιά μας ή… υπερβολές;
Αναδημοσίευση από : «Δρόμος της Αριστεράς»

«Πατρίδα ναι – αποικία όχι»

Θριαμβευτική νίκη σημείωσε το στρατόπεδο του Έβο Μοράλες στις προεδρικές και βουλευτικές εκλογές της περασμένης Κυριακής. Η επανεκλογή, για τρίτη φορά, του ιθαγενούς Έβο Μοράλες στην προεδρία και του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα στην αντιπροεδρία του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας χαιρετίστηκε από τους λαούς και τους ηγέτες της Λατινικής Αμερικής, αλλά και από την Αριστερά όλου του κόσμου. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι το κίνημα του Μοράλες κέρδισε την απόλυτη πλειοψηφία σε 8 από τις 9 επαρχίες της χώρας. Για πρώτη φορά μάλιστα κέρδισε και τη Σάντα Κρουζ, που αποτελούσε μέχρι τώρα προπύργιο της λευκής ολιγαρχίας, προσπαθώντας ακόμη και να αποσχιστεί βίαια από τη Βολιβία το 2007-2008. Η αντιπολίτευση, διασπασμένη και δίχως κουράγιο, δεν κατάφερε να αμφισβητήσει την ηγεμονία του Μοράλες, παρά την αναμενόμενη «κούραση» του εκλογικού σώματος μετά από δύο προεδρικές θητείες.

Υπάρχει κάτι πιο βαθύ που μας πληγώνει…

O ΕΝΦΙΑ δεν είναι ένας ακόμη άδικος φόρος που κλονίζει οικονομικά το ήδη ρημαγμένο ελληνικό νοικοκυριό. Δεν πλήττει μονάχα το εισόδημα, όπως διατείνονται όσοι αποσκοπούν στη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων.
Είναι ένας φόρος αίματοςμε βαθιά ιδεολογική και πολιτισμική διάσταση. Tο δημοσιονομικό όφελος που παπαγαλίζουν εγχώριοι κι εξωχώριοι εμπνευστές είναι μόνο η κρούστα του φαινομένου, καθώς βαθιά, ανομολόγητη αλλά και ύπουλη επιδίωξή τους είναι να ξεριζωθεί η ταυτότητα, η μνήμη και η ιστορική συνέχεια των ανθρώπων. Εκείνων που επιμένουν ακόμη να ανακαλούν με συμπάθεια το παρελθόν και τις πηγές του.

Αναδημοσίευση από τον «Δρόμο της Αριστεράς» 

Γενοκτονία για την «ιερή πατρίδα» Του Attila Tuygan.

Γενοκτονία για την «ιερή πατρίδα»

 

Του Attila Tuygan.

Ο 19ος αιώνας σε παγκόσμιο επίπεδο υπήρξε η περίοδος της μετάβασης από τα πολυεθνικά κράτη στα έθνη-κράτη με την ιδεολογία της Γαλλικής Επανάστασης. Ως συνέπεια αυτής της τάσης, άρχισαν να εμφανίζονται έθνη-κράτη και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Σε συνθήκες καταπίεσης και διωγμών άρχισαν να επαναστατούν οι λαοί της Βαλκανικής και παράλληλα το αραβικό έθνος στις περιοχές του Λιβάνου, της Συρίας, της Υεμένης, της Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας και της Ιορδανίας. Ιδιαίτερα, η απόκτηση ανεξαρτησίας από τους βαλκανικούς λαούς και η συρρίκνωση της Αυτοκρατορίας είχε εξοργίσει όλους και περισσότερο τους Ενωτικούς (του Κομιτάτου «Ένωση και Πρόοδος»). Είχε εμφανιστεί ένας μιλιταριστικός εθνικισμός, που είχε υιοθετήσει ριζοσπαστικούς και βίαιους τρόπους για τη λύση των ζητημάτων που ανάφερα. Καθ’ όσον έρχονταν στρατιωτικές ήττες και χάνονταν εδάφη, για να σωθεί το κράτος έπρεπε να δημιουργηθεί στη βάση του ρατσιστικού, μιλιταριστικού εθνικισμού ένα αίσθημα «ανωτερότητας».  Το αίσθημα αυτό, όπως έγραφε ο Husein Tzahit στην εφημερίδα «Tanin», διατυπωνόταν ως εξής: «Το τουρκικό  Έθνος (millet) είναι το κυρίαρχο έθνος και έτσι θα μείνει για πάντα».

O τελευταίος Ακρίτας του Πόντου

Αναστάσιος Παπαδόπουλος (Κοτσά Αναστάς): Ένας άγνωστος αγωνιστής της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας
του Λάζαρου Παπαδόπουλου από τον «Δρόμο της Αριστεράς»

Η ζωή και η δράση του Αναστάσιου Παπαδόπουλου είναι ένα κομμάτι από το πάζλ των γεγονότων που διαδραματίστηκαν την περίοδο 1915-1922 στον Πόντο. Ο νεαρός οπλαρχηγός ήταν από τους πρωτοπόρους της Αντίστασης στα δύσκολα χρόνια της ποντιακής γενοκτονίας και πέρασε στην ιστορία και στο θρύλο ως Κοτσά Αναστάς (Μεγάλος Αναστάσης). Γεννήθηκε το 1896 στο χωριό Εντίκ Πουνάρ της Έρπαα (αρχαία Ηράκλεια) και ήταν γιος πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας και εγγόνι ιερέα. Μεγάλωσε μέσα σε ένα ελληνορθόδοξο περιβάλλον και γαλουχήθηκε με τα νάματα και τα ιδανικά του ανθρωπισμού και της ελευθερίας. Από μικρός έδειξε ότι ήταν ατίθασος και δυναμικός χαρακτήρας, με σπάνιες όμως ευαισθησίες υπέρ των αδύναμων και των κατατρεγμένων.
Το 1915 επιστρατεύεται στον οθωμανικό στρατό και αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες στο Τάγμα Εργασίας που υπηρετούσε. Αντιλήφθηκε γρήγορα ότι τα τάγματα αυτά ήταν «τάγματα θανάτου», ένα καλοστημένο εργαλείο μεθοδικής εξόντωσης των Ελλήνων, κατά το πρότυπο της φοβερής σφαγής των Αρμενίων που πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς. Καταφέρνει να δραπετεύσει και μαζί με άλλους φυγόστρατους χωριανούς του ανεβαίνει στο βουνό Τοπ-τσαμ. Με ξεκάθαρες πλέον τις αντιλήψεις του για ένοπλη αντίσταση απέναντι στην τουρκική βαρβαρότητα, εντάσσεται στη μικρή ανταρτική ομάδα του Καπετάν Γιακώβ (Ιάκωβου Καρατελίδη). Η ένοπλη αυτή ομάδα μεγάλωνε καθημερινά με την προσέλευση νέων φυγάδων από τα γύρω χωριά του Τοπ-τσαμ. Έτσι δημιουργήθηκε ένα αξιόμαχο αντάρτικο σώμα που ως κύριο στόχο είχε την αυτοάμυνα και την προστασία του ελληνικού πληθυσμού που ήταν έρμαιο των λεηλασιών, των εξευτελισμών και των εκτελέσεων.

-Επίσκεψη Νταβούτογλου στην Αθήνα

  

«..Ως Έλληνες Αριστεροί θεωρούμε ότι όλες οι δημοκρατικές, πατριωτικές δυνάμεις που αγωνίζονται για το γκρέμισμα των μνημονίων, για την σωτηρία του τόπου, την εθνική ανεξαρτησία και την λαϊκή κυριαρχία πρέπει ενωμένες να σταθούμε απέναντι στις απαράδεκτες αυτές μεθοδεύσεις..»
Από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»

Δηλωση βουλευτων, μελων της Π.Γ. και της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Η σημερινή επίσκεψη του Τούρκου ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου πραγματοποιείται στον απόηχο των πρόσφατων δηλώσεων Ερντογάν: «Για μας, η Θράκη έχει ιδιαίτερη σημασία και έννοια. Η Θράκη ταυτόχρονα είναι Θεσσαλονίκη, ταυτόχρονα είναι Κομοτηνή, ταυτόχρονα είναι Ξάνθη, ταυτόχρονα είναι Deliorman (Ντόμπρουτζα), είναι Kircaali (Καρτζαλί, πόλη της Βουλγαρίας), είναι Vardar (Βαρδάρης) και, αν πάμε πιο πίσω, Θράκη είναι ταυτόχρονα Σκόπια, Πρίστινα, Prizren (Πρίζρεν στο Κόσοβο), είναι Σαράγεβο. Η Θράκη είναι η ζωντανή κοινή ιστορία μας στην Ευρώπη. Είναι εκπρόσωπος του παρελθόντος μας σ’ αυτή τη γεωγραφία. Σήμερα, στη γεωγραφική περιοχή των Βαλκανίων, στο επίκεντρο των σχέσεών μας βρίσκεται η Θράκη μας με την Αδριανούπολη, το Τεκίρνταγ, το Κιρκλάρελι και βέβαια την Κωνσταντινούπολη», αλλά και της συνέντευξης Ευάγγελου Βενιζέλου στην εφημερίδα Σαμπάχ: «Η συνέχιση της προσέγγισης είναι ζωτικής σημασίας. Έχουμε πολύ εποικοδομητικές σχέσεις. Βεβαίως και έχουμε γνωστά προβλήματα που έχουν να κάνουν με το διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Υπάρχουν, το βάρος της ιστορίας, οι παρεξηγήσεις και άλλα προβλήματα. Όμως, στρατηγική μας επιλογή είναι η προσέγγιση και συνεχίζουμε με επιτυχία, με τους διαύλους διαλόγου που παραμένουν ανοιχτοί. Οι Τούρκοι και οι Έλληνες επιχειρηματίες βλέπουν το Αιγαίο ως μία θάλασσα ειρήνης και συνεργασίας. Το Αιγαίο έχει γίνει μία τουριστική αγορά. Στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο έχουμε κοινές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις. Εδώ και 13 χρόνια είμαστε απολύτως στο σωστό δρόμο. Αυτό είναι δική μας στρατηγική επιλογή…..Η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας είναι για μας μία στρατηγική επιλογή. Μοιραζόμαστε μία κοινή τύχη. Έχουμε ανάγκη από μία Τουρκία σταθερή, ανεπτυγμένη, ευρωπαϊκή, που δεν αισθάνεται την ανάγκη να εξάγει προβλήματα. Όταν έγινα Υπουργός Εξωτερικών, μετέβην πρώτα στην Κύπρο και στη συνέχεια στην Άγκυρα. Πραγματοποιήσαμε με τον κ. Νταβούτογλου πολύ ξεκάθαρες και εποικοδομητικές συνομιλίες. Οι Ατατούρκ και Βενιζέλος εγκαινίασαν μια περίοδο της ειρήνης μετά τον πόλεμο. Τώρα θα πρέπει, χωρίς πόλεμο, να εγκαθιδρύσουμε την ειρήνη. Και το casus belli δεν έχει, πλέον, νόημα. Έχουμε για τις δύο χώρες οικονομική προοπτική και όχι μόνο στα θέματα του Αιγαίου και της Υφαλοκρηπίδας».

Πατριωτισμός και Αριστερά

Αναγκαίες αποσαφηνίσεις για έναν σοβαρό διάλογο.
Πατριωτισμός, η ψυχή της Αριστεράς 

Του Γιώργου Τοζίδη
από τον «Δρόμο της Αριστεράς»

Η ολόπλευρη κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια έχει και μια παράπλευρη συνέπεια. Καταρρίπτει βεβαιότητες και απόλυτες αλήθειες και μεταβάλλει άρδην πολιτικούς και ιδεολογικούς συσχετισμούς. Η αιτία βρίσκεται στο ότι η αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης απαιτεί επανεδαφικοποίηση της πολιτικής, ανάλυση του συγκεκριμένου και, κυρίως, διατύπωση ενός συγκεκριμένου εναλλακτικού σχεδίου όχι μόνο για την έξοδο από την κρίση αλλά και για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού οικονομικού υποδείγματος.

Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω είναι «ένας ορισμένος πατριωτισμός (να) βρίσκει όλο και περισσότερο ευήκοα ώτα στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς». Το γιατί αυτό δεν είναι καλό πράγμα(!) «φρόντισαν» να μας το εξηγήσουν οι Χ. Λάσκος (Χ.Λ.) με επιφυλλίδα του στο RedNotebook (02/11/2013) και ο Δ. Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος (Δ.Π.-Α.) με άρθρο του στην Αυγή της 08/11/2013. Στο πλαίσιο του παρόντος άρθρου, δεν θα σταθώ στην ατεκμηρίωτη απολυτότητα των απόψεων («εμπλουτισμένη» με σχετική ειρωνεία) των δύο αρθρογράφων (ή επιφυλλιδογράφων αν προτιμούν).

Ο διάλογος για τον αριστερό πατριωτισμό πρέπει να γίνει στο χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς με αναλυτικό και τεκμηριωμένο τρόπο και κυρίως με εστίαση στα πραγματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Απαραίτητος όρος, όμως, για τη διεξαγωγή αυτού του διαλόγου είναι να μην υπάρχουν παρανοήσεις (ηθελημένες ή μη) των θέσεων των δύο πλευρών:

1. Είναι δικαίωμα του καθενός και της καθεμιάς να αρνείται την εθνική ταυτότητα, που είναι μία από τις πολλές που προσδιορίζουν το άτομο σε μια κοινωνία. Η προσπάθεια επιβολής αυτής της άρνησης και σε άλλους είναι το πρώτο βήμα για τον ολοκληρωτισμό.

 

-Δεξιές και αριστεροφανείς βεβαιότητες για τη Μικρασιατική Καταστροφή

91 χρόνια μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή

Η ανιστόρητη πραγματικότητα και οι σύγχρονες βεβαιότητες – δεξιές κι αριστεροφανείς.

Του Στέργιου Π. Θεοδωρίδη

91 χρόνια από τον μεγάλο «συνωστισμό» σε εκείνη την προκυμαία της Σμύρνης. 91 χρόνια από τη Μεγάλη Καταστροφή ζώντας σε μια «ανιστόρητη» πραγματικότητα που την ορίζουν οι εθελοδουλίες των τροϊκανών υποτελών και οι γκρίζες οθόνες που στάζουν διαστρέβλωση.

91 χρόνια μετά, ζώντας τις νέες αναλγησίες πάνω στις ζωές των ανθρώπων με τις μνήμες εκείνων των «τουρκόσπορων» και των «παστρικιών» να υποτάσσονται σε ένα κάρο βεβαιότητες.

Βεβαιότητες από τη μια, των αποκρουστικών εκπροσώπων μιας ιδεολογίας που οργάνωσε και εκτέλεσε τις μεγαλύτερες γενοκτονίες και καταστροφές που γνώρισε η ανθρωπότητα και εν τέλει ευθύνεται για τη Μικρασιατική Καταστροφή, και που αυτές τις ημέρες μπαινοβγαίνουν στις ελληνικές φυλακές.

Και από την άλλη, οι βεβαιότητες των «ούλτρα εκσυγχρονιστών που προνομιακά δημοσιολογούν και αριστεροφανώς διακινούν τα προτάγματα της παγκοσμιοποίησης μαζί με όλα τα ιστορικά και πολιτισμικά πίτουρα της πεφωτισμένης Εσπερίας»1.
Η Μικρασιατική Καταστροφή, που συνίσταται στο οριστικό ξεκλήρισμα των Ρωμιών και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής από την εδώ και 3.000 χρόνια παρουσία τους στις απέναντι ακτές του Αιγαίου, έτυχε και τυγχάνει μεγάλης ιδεολογικής και πολιτικής χρήσης σε όλα τα επίπεδα του δημόσιου διαλόγου.

Και γι’ αυτό το ζήτημα, δηλαδή της ιστορικής εμπειρίας των Ελλήνων της Ανατολής, ένα κομμάτι της προοδευτικής ιστοριογραφίας και διανόησης στην χώρα μας κρατά μιαν αμήχανη απόσταση από την ουσιαστική εξέτασή του.
Η επιδερμική του, δε, προσέγγιση, συνοδευόμενη ενίοτε από ειρωνική στάση στις εκδηλώσεις της ζωντανής μνήμης, φαντάζει, αν μη τι άλλο, ως φοβική αντίδραση απέναντι στην αναπτυσσόμενη τα τελευταία χρόνια εθνικιστική ρητορική για το θέμα αυτό. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης είναι να υποβαθμίζει τα ιστορικά γεγονότα και ταυτόχρονα παραχωρεί «ελεύθερο χώρο» στις εθνικιστικές απόψεις που σε αυτά τα θέματα προσπαθούν να κυριαρχήσουν υποβοηθούμενοι από το βαθύ τροϊκανό χαντάκι που βρίσκεται σήμερα η χώρα.

Από τα τάγματα εργασίας των νεοΤούρκων στα τάγματα εργασίας των νεοΕλλήνων!

Η Δεξιά ήτανε μαύρη, κατάμαυρη. Απ’ όπου κι αν την έπιανες, λέρωνες τα χέρια σου.
Του Στέλιου Ελληνιάδη από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»

Μετά την οριστική κατίσχυσή της, το 1949, συνέχισε για πολλά χρόνια τη βία και την τρομοκρατία που εφάρμοσε από τον αιματοβαμμένο Δεκέμβρη του 1944. Στο Μακρονήσι συνεχίστηκαν τα φριχτά βασανιστήρια και οι εκτελέσεις των κομμουνιστών δεν σταμάτησαν με τη διεθνή κατακραυγή για τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ενώ δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές ήταν φυλακισμένοι, εξορισμένοι στο εσωτερικό ή εκδιωγμένοι στο εξωτερικό και χιλιάδες άλλοι άταφοι στα πεδία των μαχών και στους τόπους εκτέλεσής τους από τις συμμορίες των δοσίλογων, των Γερμανοτσολιάδων και των ταγματασφαλιτών. Οι πρωθυπουργοί και οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί διορίζονταν από τον εν Αθήναις πρέσβη των ΗΠΑ και ο ξένος βασιλιάς ήταν ο τοποτηρητής του καθεστώτος και αρχιστράτηγος του στρατού. Ενός στρατού που πολεμούσε στη μακρινή και άγνωστη Κορέα για χάρη των Αμερικάνων, αλλά δεν κουνήθηκε ούτε εκατοστό όταν η τούρκικη κυβέρνηση οργάνωσε το πογκρόμ του ξεριζωμού εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης και οι Εγγλέζοι απαγχόνιζαν και έκαιγαν ζωντανούς με φλογοβόλα τους αγωνιστές της κυπριακής ανεξαρτησίας. Στα χρόνια που σε όλο τον κόσμο οι λαοί, συμπεριλαμβανομένου του κυπριακού, πάλευαν για την κατάργηση της αποικιοκρατίας και την εθνική τους απελευθέρωση, η ελληνική άρχουσα τάξη κρατούσε την εξουσία υπηρετώντας δουλικά τους ξένους και καταπιέζοντας φασιστικά τους γηγενείς. Μέσα σε 214 λέξεις εμπεριέχεται σε αδρές γραμμές όλη η ελληνική μεταπολεμική πολιτική πραγματικότητα.

-Η επικαιρότητα του Μαρξ

• Από ένα αφιέρωμα στην «Ελευθεροτυπία» (Κυριακή 3/3/2013) με άρθρα των Αγτζίδη, Ρινάλντι και Κεφαλή

• Το «Κεφάλαιο» της επικαιρότητας

• Του ΡΟΥΝΤΙ ΡΙΝΑΛΝΤΙ (*)

• «Η ζωντανή ψυχή του μαρξισμού είναι η συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης»

• Το 2008-2009, με το ξέσπασμα της νέας κρίσης, λέγεται ότι στη Γερμανία υπήρξε μεγάλη άνοδος των πωλήσεων των έργων του Μαρξ και ιδιαίτερα του έργου του «Το κεφάλαιο», ενώ η εικόνα του πρόβαλε στα εξώφυλλα των πιο έγκυρων περιοδικών. Κατά κοινή ομολογία, στο έργο του Μαρξ μπορούσε κανείς να δει γιατί εκδηλώνονται οι κρίσεις στον καπιταλισμό. Ακόμα και οι αστοί διάβαζαν Μαρξ…
• Πριν από 130 χρόνια, ο πιο πιστός φίλος και συνεργάτης του Μαρξ, ο Φρ. Ενγκελς, μιλώντας πάνω από τον τάφο του Μαρξ τον είχε χαρακτηρίσει μεγάλο επιστήμονα, γιατί με δύο μόνο ανακαλύψεις του διακρίθηκε από τους άλλους: πρώτον, θεμελίωσε την υλιστική αντίληψη της Ιστορίας και, δεύτερον, αποκρυπτογράφησε το «μυστικό» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που στηρίζεται στην απόσπαση της υπεραξίας. Ο Ενγκελς, όμως, θεωρεί ότι αυτή δεν είναι η κυριότερη πλευρά του Μαρξ, τονίζοντας ότι ο Μαρξ ήταν βασικά επαναστάτης: «Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του ήταν να βοηθήσει με οποιονδήποτε τρόπο στην ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που αυτή έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του σύγχρονου προλεταριάτου, που αυτός του έδωσε για πρώτη φορά συνείδηση της θέσης του και των αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησής του. Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. Και αγωνίστηκε με πάθος, με επιμονή, με επιτυχία, όσο λίγοι».

-Για το Συνέδριο του ΣύΡιζΑ…

Αναγκαίο και κρίσιμο το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ

του Νίκου Μιχαλάκη

Ο νέος πολιτικόςφορέας έχει τη δύναμη να συγκρουστεί και να σταματήσει την καταστροφή της χώρας και της κοινωνίας.

Το 1ο Ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ γίνεται στην πιο κρίσιμη –μετά την Μεταπολίτευση– περίοδο για τη χώρα μας. Ζούμε μια δομική κρίση του καπιταλισμού, κατά τη διάρκεια της οποίας στην Ελλάδα, με πρόσχημα το χρέος, επιβλήθηκαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές με την υπογραφή μνημονίων που οδήγησαν και οδηγούν τη χώρα σε ανθρωπιστική κρίση.

Πριν από το 2010 το χρέος ήταν 310 δισεκατομμύρια ευρώ και σήμερα, μετά από τρία χρόνια εφαρμογής τους, μειώθηκε μόλις κατά ένα δισ. και ανέρχεται στα 309 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτό δείχνει ότι τα μνημόνια δεν εφαρμόστηκαν για να μειώσουν το χρέος, αλλά σκόπευαν αλλού.

Παιδιά μιας πονεμένης γεωγραφίας – acılı coğrafyanın çocukları

Παρουσιάζουμε  τον χαιρετισμό του  προοδευτικού Τούρκου διανοούμενου Sait Çetinoğlu στο Resistance festival στις 21 Ιουνίου 2013.
Ο Sait Çetinoğlu ήταν από τους βασικούς συντελεστές του αφιερώματος του Δρόμου της Αριστεράς  «Από την Αυτοκρατορία  στο έθνος-κράτος: Η Γενοκτονία στην Ανατολή»

———————————————————————
Καλησπέρα σας αγαπητά παιδιά της πονεμένης γεωγραφίας

Είμαι πολύ ευτυχής που βρίσκομαι μεταξύ των αντιστασιακών της Μεσογείου και  είμαι μαζί σας στο πλευρό σας.

Είμαστε όλοι παιδιά μιας πονεμένης γεωγραφίας. Στο Συνέδριο αυτό εμείς τα καταπιεζόμενα παιδιά της Μεσογείου, που έχουμε  υποστεί  πολλά χρόνια  τις  δικτατορίες που μας επιβλήθηκαν από τους αποικιοκράτες, θα ανταλλάξουμε τις εμπειρίες των αγώνων μας και θα  μιλήσουμε το πώς να αποτινάξουμε τους συνεργάτες των νέο-φιλελεύθερων/ νέο αποικιοκρατών στις χώρες μας.

Οι σπίθες που θα φέρουν  το φως της μελλοντικής ελπίδα και ελευθερίας της ανθρωπότητας αρχίζουν και εκδηλώνονται στην γεωγραφία αυτή και  αυτές θα ανάψουν της δάδα της ελευθερίας που θα ανυψωθεί ψηλά. Ο αγώνας των καταπιεσμένων παιδιών της γεωγραφίας αυτής δεν είναι μόνο για τον δικό τους λαό αλλά για όλη την ανθρωπότητα. Με αυτή την έννοια ο Μουχώμεντ Μπουαζίζι που πυρπολώντας τον εαυτό του, δεν  άναψε μόνο την φλόγα της επανάστασης στην Τυνησία αλλά ήταν μια θυσία για όλη την ανθρωπότητα. Με αυτή την έννοια η πλατεία Ταχρίρ δεν είναι μόνο η  Ταχρίρ. Οι Αιγύπτιοι επαναστάτες έδωσαν μια νέα ελπίδα στην ανθρωπότητα.    Είναι ανάγκη να υπομνήσουμε εδώ την αντίσταση του Συριακού λαού κατά της ξένης επιβολής, της μη κάμψης κατά των ξένων εισβολέων και αποσταθεροποιητικών παρεμβάσεων.

Επίσης και ο Ελληνικός λαός αποτελεί πηγή ελπίδας με τον μακρόχρονα αγώνα που διεξάγει. Σε ομιλία που έκανα στο τέλος του παρελθόντος έτους στην Αθήνα αναφέροντας την αντίσταση του Ελληνικού λαού είχα τονίσει τα εξής :

“Στο σημείο αυτό θέλω να εξάρω τον αγώνα της Ελλάδας κατά της Γερμανίας,  που αποτελεί τον υποτελή της αποικιοκράτη δυνάστη στην Ευρώπη. Η Γερμανία για Τρίτη φορά προσπαθεί να υποτάξει τον Ελληνικό λαό για τρίτη φορά τον τελευταίο αιώνα και θεωρώ το γεγονός αυτό πολύ σημαντικό. Η Γερμανία της Μέρκελ προσπαθεί να υποτάξει οδηγώντας της χάος, πράγμα που απέτυχε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους του 20^ου αιώνα. Η αντίσταση του Ελληνικού λαού κατά των ενεργειών  καθυπόταξης και επιβολής των αποικιοκρατών αποτελεί ελπίδα της ανθρωπότητας. Με την έννοια αυτή η «Συρία» δεν είναι μόνο Συρία και η ¨Ελλάδα» δεν είναι μόνο η Ελλάδα!» . Λέγοντας αυτά χαιρέτισα τον αγώνα αντίστασης των Ελλήνων αδελφών μας.

Τελειώνω αναφέροντας η πολυήμερη συνεχιζόμενη αντίσταση στην πλατεία Ταξίμ παρά την τρομακτική άσκηση  κρατικής βίας  αποτελεί πηγή ελπίδας όλων των πονεμένων καταπιεσμένων αρχαίων λαών της γεωγραφίας αυτής.

Χαιρετίζω όλους του μαχητές ελευθερίας κατά της νέας αποικιοκρατίας.

Η επανάσταση απελευθερώνει!

-Resistance 2013

http://resistancefestival.gr/

Όλο το πολιτικό και μουσικό πρόγραμμα του Resistance Festival 2013

Το πρόγραμμα της Παρασκευής

Η πρώτη μέρα αναμένεται με ξεχωριστό ενδιαφέρον, καθώς στις 20:00 ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αλέξης Τσίπρας και ο επικεφαλής του Λαϊκού Μετώπου της Τυνησίας Χάμα Χαμαμί θα μιλήσουν σε εκδήλωση με θέμα «Ελπίδα διεξόδου: μια νέα Μεσογειακή Άνοιξη των Λαών».

Ο Χαμαμί επέλεξε την Ελλάδα για το πρώτο ταξίδι του στο εξωτερικό μετά την άνανδρη δολοφονία του στενού συνεργάτη του Σόκρι Μπελαΐντ από παρακρατικούς στην Τύνιδα τον περασμένο Φλεβάρη, που είχε πυροδοτήσει τεράστιες λαϊκές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Ο Αλέξης Τσίπρας ανέδειξε στο πρόσφατο ταξίδι του στην Ισπανία την ανάγκη μιας νέας Μεσογειακής Άνοιξης των Λαών. Βρίσκει κατάλληλο συνομιλητή στο πρόσωπο του Χαμαμί που θα υπογραμμίσει τη σημασία που αποδίδει η τυνησιακή Αριστερά στους κοινούς αγώνες των λαών της Μεσογείου.
Tην εκδήλωση θα ανοίξουν η Αννέτα Καββαδία, συμβασιούχος δημοσιογράφος στην ΕΡΤ και ο Τούρκος προοδευτικός διανοούμενος και ακαδημαϊκός Αλί Σαΐτ Τσετίνογλου.

Νωρίτερα, στις 19:30 θα πραγματοποιηθεί εκδήλωση με θέμα «Η Παλαιστίνη στη δίνη των γεωπολιτικών εξελίξεων», με εισηγητή τον Rasem Obeidat, δημοσιογράφο της παλαιστινιακής εφημερίδας Al-Quds και στέλεχος του PFLP (Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης).
Ακόμα, στις 20.30 οι σκιτσογράφοι Τάσος Αναστασίου, Σπύρος Δερβενιώτης και Τηλέμαχος Σταυρόπουλος συζητούν «για το πολιτικό σκίτσο στα χρόνια της κρίσης».
Το συναυλιακό πρόγραμμα του φεστιβάλ θα ξεκινήσει στις 21.30. Την πρώτη μουσική βραδιά ζεσταίνει ο Dj Polly Β για να εμφανιστούν στη συνέχεια δύο από τα κορυφαία ελληνικά ροκ συγκροτήματα, οι The Last Drive και οι Nightstalker.

Παράλληλα, από τις 22.30 μ.μ. στη λαϊκή σκηνή ξεκινάει η Κρητική Βραδιά με τους Αντώνη Φραγκιαδάκη, Λίλα Κατσούνα(Δραβίδες), Θοδωρή Κοτονιά (Μακρινά Ξαδέρφια) και Βασίλη Χατζημακρή.

Το πρόγραμμα του Σαββάτου

Μαύρο στην ΕΡΤ, μαύρο στη χώρα

«..Όχι, δεν μπορούν να σβήσουν την Ιστορία. Ο λαός, η χώρα, ο πολιτισμός είναι πολύ πιο δυνατά από τα μνημόνια και τις τρόικες. Όσο μαύρο κι αν ρίξουν, δεν μπορούν να μαυρίσουν και να σκοτεινιάσουν τον ορίζοντα όταν εκφράζεται ο λαός, όταν τραγουδούν οι άνθρωποι, όταν θέλουν η Ιστορία τους και τα δημόσια αγαθά να μην λεηλατούνται για να πιαστούν τα νούμερα στα μνημονιακά πλάνα…»

Του Ρούντι Ρινάλντι από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»

—————————————————————————————————————-

Θα τους εμποδίσουμε

Μπορεί κανείς να αποσυνδέσει το μαύρο που με πραξικοπηματική απόφαση έπεσε στις οθόνες των τηλεοράσεων, από τη μνημονιακή πορεία της χώρας και την επιχείρηση καταστροφής της, μετά από ένα χρόνο τρικομματικής κυβέρνησης με επικεφαλής ένα ακροδεξιό επιτελείο;

Σωστά διαισθάνθηκαν οι πολίτες το φοβερό μήνυμα και φορτίο της απόφασης αυτής και τον κυνισμό που εμπεριείχε απέναντι σε ένα δημόσιο θεσμό και ταυτόχρονα φορέα πολιτισμού και ταυτότητας της χώρας.

Αν κάποιος σχεδιάσει ένα πραξικόπημα, σε πρώτο πλάνο έχει πάντα να βάλει στο χέρι τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Κανένα επιτυχημένο πραξικόπημα δεν ξέφυγε από αυτόν τον κανόνα. Όταν κάποιος κατακτά μια άλλη χώρα, το πρώτο που κάνει είναι να κατεβάζει τους διακόπτες επικοινωνίας και ενημέρωσης, μέχρι να στήσει τα δικά του κατοχικά φερέφωνα.

Η θέση του κληρικού είναι δίπλα στον αγωνιζόμενο λαό μας

Συνέντευξη στον Χρήστο Πραμαντιώτη. Πρωτοσυναντηθήκαμε με τον παπα-Χρήστο Ζαρκαδούλα και με την Παγκληρική Παλλαϊκή Αγωνιστική Κίνηση, πριν από μερικά χρόνια.

Επέμενε από τότε να θέτει έντονα το ενδοεκκλησιαστικό δημοκρατικό έλλειμμα που δεν αφήνει κανένα περιθώριο να ακουστεί η φωνή του κατώτερου κλήρου. Στις μέρες μας αυτό αποκτά μεγαλύτερη σημασία, καθώς όπως λέει ο ίδιος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, η διάχυτη αγανάκτηση των κληρικών για τον εξανδραποδισμό του λαού της Ελλάδας πνίγεται, δεν βρίσκει χώρο στην επίσημη έκφραση της Εκκλησίας. Ο ίδιος λέει ότι οι ιερείς πρέπει να βρεθούν στο πλάι του λαού που αγωνίζεται μια και εκεί είναι η φυσική τους θέση, ενώ δεν διστάζει να πει ότι πρέπει να τίθενται εκτός Εκκλησίας όσοι μετέχουν σε ρατσιστικές, φυλετικές και ξενοφοβικές εκδηλώσεις.
Πηγή «Δρόμος της Αριστεράς»

-Oι πρόσφυγες της Αθήνας στην αντιφασιστική Αντίσταση

1) Μπορείτε να ακούσετε τον Μενέλαο Χαραλαμπίδη στις ραδιοφωνικές εκπομπές του Σκάι για το προσφυγικό ζήτημα:

http://www.skai.gr/player/Radio/?MMID=233326
http://www.skai.gr/player/Radio/?MMID=233487

2) Μπορείτε να διαβάσετε το παρακάτω κείμενό του, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» :

Πρόσφυγες και γηγενείς, μια δύσκολη συμβίωση

Όψεις της πολιτικής συμπεριφοράς των προσφύγων στην μεσοπολεμική Αθήνα.

Η πολεμική δεκαετία 1912-1922 (Βαλκανικοί Πόλεμοι, Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία) ήταν η περίοδος υλοποίησης του οράματος της Μεγάλης Ιδέας. Το ελληνικό κράτος πολλαπλασίασε την επικράτειά του, εντάσσοντας σε αυτή τους ελληνικούς πληθυσμούς της Ηπείρου, της Μακεδονίας, της Θράκης και των μικρασιατικών παραλίων. Η κατάληξη του οράματος αυτού ήταν η τραγική, για τους ανθρώπους που υπέστησαν τις συνέπειές της, ήττα του ελληνικού στρατού στο μέτωπο της Μικράς Ασίας, γνωστή ως Μικρασιατική Καταστροφή. Οι χειρισμοί της ελληνικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας είχαν ως αποτέλεσμα το βίαιο εκτοπισμό περίπου 1.500.000 Ελλήνων και αρκετών χιλιάδων Αρμενίων από τα μικρασιατικά παράλια προς την Ελλάδα. Η ανταλλαγή πληθυσμών που ακολούθησε, με την οποία παράλληλα με τον εκτοπισμό των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας εκτοπίστηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνων από την Ελλάδα, σηματοδότησε τη μεγαλύτερη έως τότε αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών παγκοσμίως και αποτέλεσε υπόδειγμα για τις μετέπειτα παρόμοιες πληθυσμιακές «διευθετήσεις» σε ολόκληρη την Ευρώπη.

-Eνάντια στους εργολάβους της «σωτηρίας» μας

Πώς δεν θα περάσουν

από τη Σύνταξη της εφημ. «Δρόμος της Αριστεράς»

Βρισκόμαστε ξανά σε μία κρίσιμη καμπή.

.

Οι εργολάβοι της «σωτηρίας» μας ένα πράγμα σίγουρα δεν έχουν κατορθώσει. Να ξεμπερδέψουν με την ανεξέλεγκτη μεταβλητή, τον ατίθασο παράγοντα, που έχει επηρεάσει -και σε μεγάλο βαθμό καθορίσει- τη φορά των πολιτικών εξελίξεων. Είναι ο λαός, οι μάζες, έτσι ακριβώς, δεν υπάρχουν άλλες εκφράσεις να αποδώσουν πιο παραστατικά αυτή τη μοναδική συγκέντρωση δύναμης και ορμητική ροή, που απείλησε και κλόνισε -όχι μόνο μία φορά- πανίσχυρες κατά την κοινοβουλευτική αριθμητική κυβερνήσεις και συγκυβερνήσεις.

.

Εδώ βρισκόμαστε τώρα. Στην ώρα που πρέπει να ακουστεί η φωνή του κόσμου, που συμπιέζεται αφόρητα μέχρι εξόντωσης και ταυτόχρονα γίνεται έρμαιο απίστευτων χειρισμών εξαπάτησης, τρομοκράτησης, εκβιασμού και φρονηματισμού. Είναι τερατώδους ισχύος οι μηχανισμοί που έχουν επιστρατευθεί, από την πρώτη στιγμή. Πάσης φύσεως επιτελεία, διεθνή και ντόπια, με στόχο τη χειραγώγηση, τη διαστρέβλωση, την ενοχοποίηση και ταυτόχρονα την ωμή καταστολή και βία, ώστε να επιβληθεί μία παγερή σιγή νεκροταφείου. Πρέπει να επιβληθεί αυτή η σιγή ακόμη κι αν για τίμημά της έχει την τελική καταβαράθρωση της κοινωνίας και τον τυφλό διχασμό.

.

Όμως έχουν αποτύχει. Η κοινωνία, με ελάχιστα εφόδια τροφοδοσίας από μία Αριστερά αμυντική, αμήχανη κι εγκλωβισμένη σε στερεότυπα στην πρώτη περίοδο, αναζήτησε δρόμους, αμφισβήτησε, έχτισε την αλληλεγγύη στην πράξη και συγκρούστηκε δίνοντας μεγάλες μάχες ενάντια στο πρώτο Μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και το δεύτερο Μνημόνιο. Οι στιγμές των λαϊκών ξεσπασμάτων ήταν τέτοιου μεγέθους και ποιότητας, που τελικά γονιμοποίησαν την προοπτική της πολιτικής ανατροπής και της διεξόδου σωτηρίας για τη χώρα.

.

-Aφιέρωμα για τον ελληνισμό της Ανατολής στο Γαλάτσι

90 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή

Ο κοινωνικός και πολιτιστικός χώρος «Παίρνω Αμπάριζα» , Λυσίου και Γαλακηδών 11 – Γαλάτσι διοργανώνει διήμερο εκδηλώσεων για τα 90 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012 ώρα 19:00

– Βλάσης Αγτζίδης

Μικρασιατική Καταστροφή και νεοελληνική κοινωνική συγκρότηση.

– Στέργιος Θεοδωρίδης

Η συνείδηση της Ιστορίας θα μας απελευθερώσει.

Η τουρκική αντιεθνικιστική άποψη για την περίοδο 1914-1923.

– Συζήτηση

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012 ώρα 19:00

– Αφιέρωμα :

“Στις μουσικές, στις μυρουδιές εκείνης της Πατρίδας»

Μουσικές : Ελίνα Χριστοδουλάρη

Μυρουδιές : Μαρία Τσιροπούλου

Η επιστροφή – Η οδύσσεια του Ποντιακού Ελληνισμού

Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο.  Από τον «Δρόμο της Αριστεράς»Δύσκολο να μιλήσεις και να γράψεις για τα λεγόμενα «εθνικά» θέματα.

Δύσκολο να κρατήσεις τις ισορροπίες και την ψυχραιμία σου. Δύσκολο να αποφύγεις τις εθνικιστικές κορώνες…
Ο Απόστολος Παπαγιαννόπουλος καταπιάνεται με ένα δύσκολο θέμα και το φέρνει σε πέρας όχι απλώς με αξιοπρέπεια και σοβαρότητα, αλλά προσφέρει και άφθονο υλικό για να κατανοήσουμε πολλά από το γεγονότα που επηρέασαν άμεσα και τη χώρα μας. Η Επιστροφή έχει τον υπότιτλο Η αληθινή ιστορία του Μιχαήλ Θεοδόροβιτς Κυριάκοβ. Δεν πρόκειται, όμως, για μια ιστορική βιογραφία. Στην πραγματικότητα η ζωή του Κυριάκοβ (Κυριακίδη) -ενός Έλληνα Ποντίου που κατάφερε να φτάσει στα ύπατα αξιώματα στη Σοβιετική Ένωση- γίνεται η αφορμή για να μας αφηγηθεί ο συγγραφέας τη δραματική ιστορία των Ποντίων. Μια δραματική oδύσσεια του 20ου αιώνα. Ένας διαρκής ξεριζωμός. Διωγμοί ατέλειωτοι. Είναι να απορείς με το κουράγιο των ανθρώπων. Με αφορμή το βιβλίο, αλλά και τη συζήτηση που γίνεται τον τελευταίο καιρό για το ζήτημα των Ποντίων, είχαμε μια ενδιαφέρουσα συνομιλία με τον συγγραφέα.

Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με την περίπτωση του Μιχαήλ Θεοδόροβιτς Κυριάκοβ και να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Είχα πάντα την επιθυμία να πληροφορηθώ για την τύχη και την πορεία των Ελλήνων Ποντίων, οι οποίοι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του ΄22 αναζήτησαν τη σωτηρία τους στην ομόδοξη Ρωσία. Για πολλές δεκαετίες ο ελληνισμός αυτός, ένεκα Ψυχρού Πολέμου, ελληνικού Εμφυλίου και πολιτικών αντιθέσεων στην Ελλάδα, έμεινε αποκομμένος από τον εθνικό κορμό και δεν γνωρίζαμε παρά ελάχιστα για την τύχη του. Με την κατάρρευση της τέως Σοβιετικής Ένωσης και τον ερχομό των πρώτων Ελλήνων προσφύγων στην Ελλάδα, έτυχε να γνωρίσω πολλούς ΄Ελληνες του Πόντου που έζησαν εκεί οι οποίοι μου διηγήθηκαν πολλά και ανάμεσα σ΄αυτούς και συγγενείς του Μιχαήλ Θεοδόροβιτς Κυριάκοβ η περίπτωση του οποίου, χωρίς να είναι μοναδική, με συγκίνησε ως αντιπροσωπευτική του αγώνα των Ελλήνων για επιβίωση αλλά και πρόοδο και προκοπή… Στην ουσία, το βιβλίο μου, πέρα από την ιστορία του Κυριάκοβ, περιγράφει και την πορεία του Ποντιακού Ελληνισμού στην τέως ΕΣΣΔ …

-4 Κοράκια και παλιάτσοι, με νύχια και με λάσπη, κόντρα στην Αριστερά!

του Στέλιου Εληνιάδη από τον «Δρόμο της Αριστεράς«

 

Είναι φανερό ότι προσπαθούν να διεξαγάγουν την αναμέτρηση στο γήπεδό τους, με στημένη διαιτησία που θα σιγοντάρει το αντικανονικό τους παίξιμο και θα κάνει τα στραβά μάτια στα πέναλτι και τα φάουλ στα οποία σκοπίμως θα υποπίπτουν συνεχώς.

Η Νέα Δημοκρατία θα ενεργοποιήσει όλα τα ρετάλια που έχει στον πάγκο της. Ήδη τα έχει ξαμολήσει στα τηλεπαράθυρα με σαφείς οδηγίες. Μην σταματάτε σε τίποτα. Μην διστάζετε να πείτε οτιδήποτε. Συκοφαντία, ψέματα, σύγχυση, αποπροσανατολισμός, θολούρα, φόβος, απειλές, όλα επιτρέπονται. Γεωργιάδης, Γιακουμάτος, Κεφαλογιάννης, Τζαβάρας, Βαρβιτσιώτης και Σια, όλο το δευτεροκλασάτο πολιτικό προσωπικό της Δεξιάς που τράβηξε πρώτο ή δεύτερο κουπί στη λεηλασία της χώρας στο δρόμο για τη χρεοκοπία της, αναλαμβάνει τον πόλεμο λάσπης εναντίον της Αριστεράς και τρομοκρατίας σε βάρος του λαού. Με την ανοχή και την άμεση και έμμεση στήριξη από τους «έγκριτους» δημοσιογράφους των καναλιών των μεγαλοεργολάβων και εφοπλιστών, ακονίζουν τα νύχια τους για να ξεσχίσουν τις σάρκες της Αριστεράς. Ούτε στην κορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, ούτε από τη χούντα των συνταγματαρχών, δεν θα έχουμε ακούσει αυτά που πρόκειται να ακούσουμε μέσα στις επόμενες μέρες. Όλη η αντιλαϊκή χολή, όλος ο καταπιεσμένος τους φασισμός, όλα τα αυταρχικά τους ένστικτα, θα εκδηλωθούν σε ένα παραλήρημα μίσους, διχασμού, χυδαιότητας και μπόχας.
Το τελευταίο τους χαρτί, ο Σαμαράς και η παρηκμασμένη Δεξιά, θα το παίξουν με τα πιστόλια προτεταμένα. Η Χρυσή Αυγή θα μοιάζει Παναγία μπροστά τους! Ποια Ευρώπη, ποιος πολιτισμός, ποια δημοκρατία! Αίμα και ψέμα! Κι από κοντά το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, τσόντα.

-Εθνική κυριαρχία και λογοτεχνία

Μια γαλλική (και ίσως αριστερή) ταυτολογία.

.

Της Έλενας Πατρικίου

από την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς»

.

Επί μήνες ταλανίζει τη Γαλλία και την εξέλιξη της προεκλογικής εκστρατείας για τις προεδρικές εκλογές το βασανιστικό ερώτημα: «θα έρθει τελικά η Μέρκελ να στηρίξει τον Σαρκοζί;». Η θριαμβευτική βεβαιότητα με την οποία είχε προαναγγείλει ο σύζυγος της Κάρλας Μπρούνι την επικείμενη αυτή έκτακτη εμφάνιση κατέληξε για τον ίδιο θλιβερό μπούμερανγκ, όταν, μετά τις δηλώσεις του περί εξόδου της Γαλλίας από τη συνθήκη Σένγκεν, το τευτονικό σκέλος του γαλλογερμανικού άξονα τα στήλωσε και τον παράτησε στο έλεος του πρώην συζύγου της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Αλλά αν αυτά τα καμώματα μοιάζουν σκηνές φαρσοκωμωδίας με ήρωα έναν κοντό εραστή υψηλών γυναικών, για την Γαλλία τόσο η αναγγελία της άφιξης όσο και η ματαίωσή της, αποτέλεσαν χειροπιαστή απόδειξη της ποδηγέτησής της μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

.

Στη Γαλλία, το ζήτημα περί της εθνικής κυριαρχίας και των ορίων της μέσα στις σύγχρονες υπερεθνικές δομές δεν είναι σημερινό. Ήδη από την εποχή της παθιασμένης δημόσιας συζήτησης που είχε προκαλέσει το δημοψήφισμα για το ευρωσύνταγμα, το θέμα της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας είχε τεθεί με μία ένταση που κανείς δεν φανταζόταν για μία κοινωνία τόσο «ευρωπαϊκή», για μία κοινωνία που, επί δεκαετίες, ενσάρκωσε την ίδια την έννοια του ευρωπαϊσμού, σε σημείο να (αυτο)προβάλλεται ως το απόλυτο λογικό παράδειγμα της ίδιας της ιδέας της «ευρωπαϊκότητας». Τότε, το γαλλικό «κόμμα του ευρωσυντάγματος» (αντίστοιχο του στα καθ’ ημάς «κόμματος του Μνημονίου»), κατάφερε να επιβάλει ως δεδομένη και «προοδευτική» την ιδέα μίας παραίτησης από την εθνική κυριαρχία και την εθνική δημοκρατία προς όφελος της παράδοσης σε απρόσωπες, ολιγαρχικές και τεχνοκρατικές δομές που θα εξυπηρετούν τον μοναδικό παράγοντα της ευτυχίας μας: την αγορά.

.

Κάθε διεκδίκηση εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας παραδόθηκε στη γραφικότητα μίας ξεπερασμένης Αριστεράς ή στην αρχαϊκότητα μίας μικροαστικής Ακροδεξιάς. Η γενικευμένη κρίση που ακολούθησε ξαναφέρνει στην επιφάνεια την κρισιμότητα του ζητήματος της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας τόσο στα «αποτυχημένα» όσο και στα «επιτυχημένα» κράτη-μέλη της Ευρώπης.

.

-Η Κατάρα να έχεις δίκιο…

                                                                                         της Νάντιας Βαλαβάνη

Δημοσιεύτηκε στο ΔΡΟΜΟ της Αριστεράς
6 / 7.01.2011

                                                       

           

                       Σφίγγεται η καρδιά κάθε φορά που επιβεβαιώνεται η α ή β πρόβλεψη από τις αναλύσεις στο χώρο της Αριστεράς.

          Ας επανεξετάσουμε τι γράφουμε δύο χρόνια τώρα στο φως εξελίξεων των τελευταίων ημερών.

          Παράδειγμα πρώτο: Πόσες φορές έχω(ουμε) γράψει ότι στην Ελλάδα συντελείται ένα γιγάντιο πείραμα κοινωνικής μηχανικής με στόχο να βγουν στην πλάτη μας συμπεράσματα για την εφαρμογή πρωτοφανών μέτρων  σε βάρος και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών λαών; Σήμερα, με «λαγό» τη δήλωση εκπροσώπου του ΔΝΤ ότι δεν επαρκεί το «συμφωνημένο» «κούρεμα» 50%, κυκλοφορούν νέα σενάρια: Για χρεοκοπία εντός ευρωζώνης με κούρεμα έως και 80%-«πιστωτικό γεγονός» και ενεργοποίηση των CDS επί του ελληνικού χρέους για πρώτη φορά από την ύπαρξη CDS παγκόσμια – «προκειμένου να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των αγορών στη λειτουργία τους». Δηλαδή «παίζει» η μετατροπή μας σε πειραματόζωα και για «μέτρηση» των επιπτώσεων των νέων παραμέτρων λειτουργίας του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος!

«Ζοή με όμικρον»: για τους Έλληνες της Αμπχαζίας

Χριστίνα Χρυσανθοπούλου: Όταν η ζωή γράφεται με όμικρον…

Συνέντευξη στον Κώστα Στοφόρο

.

People are strange when you’re a stranger
Faces look ugly when you’re alone
Women seem wicked when you’re unwanted
Streets are uneven when you’re down.

.

When you’re strange
Faces come out of the rain
When you’re strange
No one remembers your name

.

«…Ο Γιούρι (ο πρωταγωνιστής της ιστορίας) έχει στοιχεία από εμένα, από ανθρώπους που εκτιμώ, από ανθρώπους που εύχομαι κάποια στιγμή να συναντήσω. Είναι ένας γενναίος, ευαίσθητος, καθαρός χαρακτήρας, ένας νεαρός άντρας με γοητευτικές αντιφάσεις…».

.

Αυτό είναι το μότο του μυθιστορήματος Ζοή με Όμικρον της Χριστίνας Χρυσανθοπούλου που κυκλοφόρησε, πρόσφατα, από τις εκδόσεις Πάπυρος. Θα μπορούσε, παράλληλα, να είναι η περίληψή του… Ο Γιούρι και η Ιρίνα είναι δυο «ξένοι» που οι τροχιές τους θα συναντηθούν σε σκοτεινά μονοπάτια. Μη φανταστείτε κανένα γλυκανάλατο love story. Η συγγραφέας όχι μόνον αποφεύγει τα εύκολα, αλλά αποφασίζει να μας παρουσιάσει την πραγματικότητα χωρίς ωραιοποιήσεις….

.

Σε εποχές έξαρσης του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, φωνές σαν αυτή της Χριστίνας Χρυσανθοπούλου είναι εξαιρετικά πολύτιμες. Διαλέγοντας έναν «αντιδημοφιλή» ήρωα, ένα Ρωσοπόντιο, ήδη κάνει ένα σημαντικό βήμα που μας βοηθά να γνωρίσουμε τον «άλλο», τον «ξένο», χωρίς ταμπέλες και στερεότυπα. Αν δεν ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα θα ήταν ένα σημαντικό ρεπορτάζ, από αυτά που οι σημερινές εφημερίδες έχουν εξαφανίσει ποντάροντας περισσότερο στο φόβο…

.

Φαίνεται ότι έχεις κάποια ιδιαίτερη ευαισθησία για το ζήτημα των Ελλήνων του Πόντου που «επαναπατρίστηκαν» από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Τι σε έκανε να διαλέξεις ως ήρωα του μυθιστορήματος τον Γιούρι, ένα «Ρωσοπόντιο»; 

Από το «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Πολυτεχνείο», στο «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς» ;;;;

«ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Πολυτεχνείο», «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς»: Το ΕΑΜ στην πολιτική μνήμη και συνθηματολογία

 Toυ Ιάσονα Χανδρινού

Τα εβδομηκοστά γενέθλια του «Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ)», στη συγκυρία μιας παρατεταμένης πολιτικής κρίσης, μας καλούν να στοχαστούμε πάνω στην αγωνία μιας προβληματισμένης (και προβληματικής;) κοινωνίας να βρίσκεται σε επαφή με  το ηρωικό παρελθόν της θέτοντας ακατάπαυστα ερωτήματα πάνω σε αυτό. Το ΕΑΜ παρέμενε σταθερά σημείο αναφοράς τόσο στην συνθηματολογία της Αριστεράς όσο και στο κυνήγι μαγισσών της δεξιάς που στη δεκαετία του ’60 έβλεπε ακόμα και πίσω από τα πρώτα μνημόσυνα εκτελεσμένων αντιστασιακών, πιθανή «επανάληψη των δεκεμβριανών σφαγών».

Είναι προφανές πως τα βίαια «σκισίματα» στο ιστορικό συνεχές, όπως οι πόλεμοι (και ιδίως οι εμφύλιοι) και οι επαναστάσεις, ανάγονται αυτόματα σε μύθους με ισόβια αντοχή στη συλλογική μνήμη. Όπως θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε και παρακάτω, πίσω από αυτή την αντοχή κρύβεται ένα είδος συλλογικού ανικανοποίητου, αφού «για εκείνους που γεννήθηκαν αργότερα, το παρόν μοιάζει σαν περίοδος πτώσης στην ανία μιας μετα-ηρωικής εποχής, σα μια παρατεταμένη κατάσταση κρίσης, σαν προσμονή –επιδιωκόμενη ή απευχόμενη– μιας νέας έκρηξης»1.

-Nα κρατήσουμε την Πέργαμο!

Η προφητική ιστορία του Αττάλου Γ΄ της Περγάμου

της Δέσποινας  Κουτσούμπα

Ο Άτταλος Γ΄ υπήρξε βασιλιάς της Περγάμου μόνο για μια πενταετία, από το 138 έως το 133 π.Χ. Η σύντομη βασιλεία του, όμως, ήταν αρκετή για να σημάνει το τέλος της ανεξαρτησίας της Περγάμου. Βασίλειο που είχε μια περίεργη ιστορία, αφού ξεκίνησε με μια περιουσία και τελείωσε με μια κληρονομιά.

.

Η περιουσία ήταν του Λυσίμαχου, στρατηγού και επίδοξου διαδόχου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και ξοδευόταν για την επικράτησή του στους πολέμους των Μακεδόνων διαδόχων. Ο Λυσίμαχος όρισε διοικητή του οχυρού της Περγάμου τον έμπιστό του Φιλέταιρο και του ανέθεσε τη φύλαξη μιας περιουσίας 9.000 ταλάντων (την οποία είχε αποσπάσει από τον αντίπαλό του, Αντίγονο Μονόφθαλμο). Ο Φιλέταιρος χρησιμοποίησε τα χρήματα αυτά για να οχυρώσει την Πέργαμο, να αυτονομηθεί και να εγκαθιδρύσει τη δική του οικογενειακή δυναστεία. Στα χρόνια του διαδόχου του, Ευμένη του Γ΄ (263-241 π.Χ.), η Πέργαμος ανακηρύχτηκε ανεξάρτητο κράτος και άκμασε.

.

Ο τελευταίος γόνος της δυναστείας ήταν ο Άτταλος Γ΄. Οι γνώμες για το ποιος ήταν ο πραγματικός του πατέρας διίστανται. H μία και μοναδική μητέρα του όμως ήταν η Στρατονίκη, σύζυγος του βασιλιά Ευμένη Β΄ και (μετά το θάνατό του) σύζυγος του αδερφού του, Άτταλου Β΄, που τον διαδέχτηκε στο θρόνο – είπαμε, ήταν ταραγμένες εποχές. Η αγάπη του Άτταλου Γ΄ προς τη μητέρα του, που οδήγησε στο να του αποδοθεί το προσωνύμιο Φιλομήτωρ, ήταν παθολογική: σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο Άτταλος πέθανε από ηλίαση, αφιερωμένος στην προσπάθεια να κατασκευάσει μόνος του ένα μνημείο για τον τάφο της μητέρας του.

-Ρατσιστική, αντιπροσφυγική πρόκληση στη Θεσσαλονίκη απ΄ το «Ένεκεν»

Το   «Ένεκεν» το είχαμε αγκαλιάσει όσο μπορούσαμε με τις πολύ μικρές μας δυνάμεις. Μας φαινόταν κάτι σαν όαση μέσα στην ερημιά της Θεσσαλονίκης…. Όπως φαίνεται κάναμε για άλλη μια φορά λάθος. Γιατί όταν  ξύσεις λιγάκι την επιφάνεια και φύγει το λούστρο του ντεμέκ «αντιεθνικιστικού», «αντιρατσιστικού» διανοουμενίστικου (με εισαγωγικά ή άνευ) λόγου, προβάλλει ο ξεφτιλισμένος αγράμματος εξυπνάκιας Νεοέλληνας, που είναι παράλληλα και  εμπαθής και ξερόλας .

Με μεγάλη θλίψη είδαμε την εκδήλωση που ετοιμάζουν για το πογκρόμ του Κάμπελ την Πέμπτη 23 Ιουνίου, στοχοποιώντας τους Πόντιους, με μοναδικό ομιλητή τον…. Όμηρο Ταχμαζίδη (ωωωωωχ!).

————————————————-

Αντί του δικού μας περαιτέρω σχολιασμού δημοσιεύουμε την επιστολή που έστειλε (και μας κοινοποίησε) ο ιστορικός Βλάσης Αγτζίδης στον Γιώργο Γιαννόπουλο, εκδότη του «Ένεκεν» και νομίζουμε ότι λέει όλα όσα θα θέλαμε να πούμε και μεις.

Εμείς απλώς θα τους ξεφωνίζαμε λιγάκι παραπάνω.

Άραγε οι φωνακλάδες Πόντιοι της Θεσσαλονίκης, που αρέσκονται να τσακώνονται μεταξύ τους, όπως οι Γαλάτες στο ανυπότακτο χωριό, θα αφήσουν αναπάντητη αυτή τη ρατσιστική πρόκληση; 

Η επιστολή, όπως μας  κοινοποιήθηκε, είναι:

———————————————————————————————————————–

>> Έλαβα μια πρόσκληση-ενημέρωση από τον Γιωργο  Γιαννόπουλο, εκδότη του
>> περιοδικού ‘Ένεκεν» για μια εκδήλωση που θα γίνει την Πέμπτη μεθαύριο
>> 23-6-2011 με ομιλητή τον Όμ. Ταχματζίδη και θέμα «‘Πόντιοι» και Εβραίοι.
>> Μνήμη χωρίς παρελθόν. 80 χρόνια από τον εμπρησμό του Κάμπελ», όπου ευθέως
>> συνδέει τον αντισημιτισμό, αλλά και το αντιεβραϊκό πογκρόμ που έγινε στο
>> συνοικισμό του Κάμπελ, με τους Πόντιους.  Απάντησα με το παρακάτω
>> κείμενο:

-Στο «Δρόμο»: ένα ΜΟΝΑΔΙΚΟ αφιέρωμα για τη Γενοκτονία

 ΜΗΝ  ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ !!!

Ένα μοναδικό αφιέρωμα για το ζήτημα της Γενοκτονίας των χριστιανικών λαών στην Ανατολή θα συνοδεύει ως ένθετο την εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» το Σάββατο 28 Μαίου. 

Συμμετέχουν ΜΟΝΟΝ Τούρκοι ιστορικοί…

———————————————————————————–

«Από την Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος:
η Γενοκτονία στην Ανατολή»

Mε την εφημερίδα Δρόμος, το Σάββατο 28 Μαΐου, στο ένθετο, οι «Δρόμοι της Ιστορίας» στο 7ο αφιέρωμα τους με τίτλο «Από την Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος: η Γενοκτονία στην Ανατολή», φιλοξενούνται άρθρα ιστορικών και διανοούμενων από την Τουρκία, που διαπραγματεύονται το ζήτημα της μετάβασης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στο τουρκικό έθνος-κράτος και την τύχη που επιφυλάχτηκε στους χριστιανικούς πληθυσμούς αλλά και τις άλλες μειονότητες μέσα σε αυτή τη διαδικασία.

.

Στο αφιέρωμα αυτό μπορείτε να διαβάσετε:  

-«Δρόμος της Αριστεράς»: ένας χρόνος κυκλοφορίας

H εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς, συμπληρώνοντας ένα χρόνο κυκλοφορίας, οργανώνει σειρά εκδηλώσεων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα με τη συμμετοχή αγωνιστών από την Αίγυπτο και την Τυνησία, οι οποίοι θα μεταφέρουν εικόνες και εμπειρία από τις πρώτες εξεγέρσεις του 2011, που αλλάζουν ισορροπίες και συσχετισμούς σε μια ολόκληρη περιοχή.

Συμμετέχουν: Benacem Benabdullah, αγωνιστής της Αριστεράς, μέλος της Ένωσης Άνεργων Πτυχιούχων Τύνιδας (Τυνησία) και Waleed Rashed, εκπρόσωπος του Κινήματος 6ης Απρίλη (Αίγυπτος).

-Κardes Nereye? Μια Ιστορία Αποχωρισμού

Ο Άρειος Πάγος, η ακροδεξιά και ο αναθεωρητισμός

Μ’ αφορμή την απόφαση του Ποινικού Τμήματος (3-2) !!

Ένα πολύ σημαντικό κείμενο του Στέλιου Θεοδωρίδη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς» το Σάββατο, 30 Οκτωβρίου 2010.

Να αντισταθούμε στον αναθεωρητισμό.

Του Στέλιου Π. Θεοδωρίδη

«…Λίγους μήνες μετά ο μεγάλος αυτός πατριώτης (σ.σ. Πρωτοπαπαδάκης) εκτελέστηκε άδικα σαν προδότης από αυτούς που γυρίζοντας νικημένοι από την Μικρά Ασία εδέχοντο να τους χειροκροτεί το αλαλάζον πλήθος. Αναφέρομαι στην περίφημη δίκη των έξι και βεβαίως στην Μικρασιατική καταστροφή, την οποία ακόμη και σήμερα εκατό σχεδόν χρόνια μετά δεν έχουμε το θάρρος να την δούμε κατάματα σαν ιστορικό γεγονός…», θα παραπονεθεί πριν καιρό ο Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής.

Θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει.

-Ελληνισμός: Αριστερή απουσία Δεξιό λάφυρο

Η κρίση της Αριστεράς είναι εμφανής και εδώ. Δεν αμφισβητώ τις πολλαπλές ευαισθησίες της. Επισημαίνω όμως, ότι κανένας φορέας δεν ασχολείται συστηματικά, με γνώση και σε βάθος, με τον Ελληνισμό της Διασποράς. Μόνο κάποιοι γκρινιάζουν γιατί φοβούνται ότι αν ισχύσει το δικαίωμα ψήφου των Ελλήνων του εξωτερικού, η Αριστερά θα ζημιωθεί επειδή έχει πολύ μικρή επιρροή στη Διασπορά. Αλλά αυτό της αναλογεί. Γιατί παραμένει ελλαδοκεντρική. Ο Ελληνισμός τής πέφτει πολύ μακρινός. Εξάλλου, δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με το εντόπιο σώμα των Ελλήνων, πώς θα διαχειριστεί το διεθνές, το παγκόσμιο;

.

Η Αριστερά σπαταλιέται σε εσωτερικές συγκρούσεις και τα στελέχη της δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Κι αν αντέτασσε κανείς ότι είναι δύσκολο με τις μικρές της δυνάμεις να απλώσει τα πλοκάμια της στους τέσσερις ορίζοντες, όσο βάσιμο κι αν ακούγεται αυτό, διαψεύδεται γιατί δεν δικαιολογεί την κραυγαλέα αμέλειά της για τους Έλληνες του εξωτερικού που μετανάστευσαν και ζουν στην Ελλάδα από την παρευξείνια περιοχή και από τα Βαλκάνια, από τη Γεωργία, το Καζαχστάν ή την Αλβανία. Στα εκατοντάδες ποντιακά σωματεία, η παρουσία της Αριστεράς είναι αμελητέα.

.

Στα έντυπα της Αριστεράς, αυτός ο κόσμος, μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, με ειδικά προβλήματα και ανάγκες, απουσιάζει….   Δεν υπάρχει!

.

-«Πες τα Χριστόφια» ή «η ιερή (υποκριτική) αγανάκτηση»…

Με έκπληξη είδαμε την «ιερή αγανάκτηση» στην Ελλάδα και την Κύπρο με αφορμή κάποιες απλούστατες και κοινότυπες αλήθειες που είπε ο πρόεδρος της Κύπρου. Η ίδια «ιερή αγανάκτηση» εκφράστηκε τόσο από δημοκράτες και ευαίσθητους πατριώτες όσο και από απολογητές του πραξικοπήματος, χουντικούς  και εοκαβίτες.

Και τι είπε ο άνθρωπος; Το αυτονόητο:

«Και πρέπει να λάβουμε υπ’όψιν το πικρό παρελθόν των τελευταίων 40 ετών… πρέπει να διδαχθούμε από αυτά αλλά και να κοιτάξουμε μπροστά, να λύσουμε το πρόβλημα… δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από τις ειρηνικές διαπραγματεύσεις των δύο κοινοτήτων και φυσικά την εμπλοκή των τριών εγγυητριών δυνάμεων που όλες έχουν διαδραματίσει αρνητικό ρόλο στις εξελίξεις στην Κύπρο, στην οποία στην πραγματικότητα και οι δύο ούτως αποκαλούμενες μητέρες-πατρίδες εισέβαλαν». (σ.τ.σ η μια αποτυχημένα και η άλλη επιτυχημένα!!!)

-Στο όνομα του Κεμάλ!

Σεπτεμβριανά, 1955: Η Κωνσταντινούπολη στις φλόγες

του Στέλιου Ελληνιάδη

Οι καταστροφές που προκάλεσε ο όχλος, μέσα σε λίγες μόνο ώρες, ήταν τρομακτικές. Στόχος: Εβραίοι, Αρμένιοι και -με τη μερίδα του λέοντος- Έλληνες. 4.348 επιχειρήσεις, χίλια σπίτια, 110 ξενοδοχεία, 27 φαρμακεία, 26 σχολεία, 5 αθλητικά κέντρα, 21 εργοστάσια και 73 εκκλησίες με σημαντικά αρχιτεκτονικά στοιχεία, ιερά σκεύη και εικόνες μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας καταστράφηκαν εν μέρει ή ολοσχερώς. Η Πόλη έχανε οριστικά ένα μεγάλο μέρος από την σπουδαία πολιτιστική της κληρονομιά. 

Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αντνάν Μεντερές, βασικός υπεύθυνος του πογκρόμ, το οποίο πραγματοποιήθηκε με τους μηχανισμούς του κόμματός του, απέδωσε την ευθύνη στους κομμουνιστές με την κατηγορία ότι οργάνωσαν τα επεισόδια κατ’ εντολήν της Κομμουνιστικής Διεθνούς για να σαμποτάρουν το ΝΑΤΟ!

-Για την κρίση, τον καπιταλισμό και την ταξική πάλη

Η πολιτική κρίση μπελάς ή ευκαιρία;

Του Ρούντι Ρινάλντι.

Μπροστά στα μάτια μας ξετυλίγεται η μεγαλύτερη και βαθύτερη πολιτική κρίση από την εποχή της Μεταπολίτευσης (1974). Η συνάντηση της οικονομικής κρίσης με την πολιτική και ιδεολογική κρίση μας οδηγεί σε μια συνολικότερη κρίση, σε μια οργανική κρίση. Ή διαφορετικά σε μια κρίση ηγεμονίας συνολικά της αστικής κυριαρχίας στη χώρα μας.

Σε όλα τα εγχειρίδια που αναφέρονται στην πολιτική επιστήμη θα διαβάσουμε πως η οικονομική κρίση δεν οδηγεί αυτόματα σε πολιτική κρίση, πως η πολιτική κρίση δεν γεννά αυτόματα επαναστατικές καταστάσεις, πως υπάρχουν τύποι και βαθμίδες εκδήλωσης της πολιτικής κρίσης. Επίσης θα διαβάσουμε πως η πολιτική κρίση δεν ταυτίζεται με την κρίση των θεσμών, ούτε με την κρίση του πολιτικού συστήματος.

Που να πάω; Στους Καυκάσιους ή στους «αντιρατσιστές»;

«Δεν πάμε στο αντιρατσιστικό το Σάββατο!» μου πρότεινε ο φίλος μου ο Σπύρος και μ’ έβαλε σε μια διαδικασία σκέψης.

Και ως Μαρξιστής-Πεσιμιστής σκέφτηκα τα εξής:

Το «αντιρατσιστικό», που οργανώνεται από το «Δίκτυο κ.λπ.» δεν είναι σαν το «φεστιβάλ της ΚΟΕ« που το νοιώθουμε και λιγάκι δικό μας. Αλλά προέρχεται από χώρους:

–μάλλον αντίπαλους στην περί την ιστορία αντίληψη,

-μάλλον εχθρικούς προς τους Πόντιους,

-μάλλον αρνητές της Γενοκτονίας και

-μάλλον φίλους προς τον τουρκικό μιλιταριστικό εθνικισμό  ή τον σλαβομακεδονικό τοιούτο (χωρίς να το ομολογούν βεβαίως βεβαίως).

Και αυτό συμβαίνει είτε γιατί βρίσκονται στο κλίμα του «Ιού» -και είναι γνωστό ότι εμάς τους «Βιετναμέζους», η παρέα του «Ιού» μας κάνει να βγάζουμε σπυράκια απ’ την οργή- είτε είναι παλιοί σταλινικοί που δεν πολυξεπέρασαν ακόμα τα παλιά κολλήματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ως «συνιστώσες του αντιρατσιστικού», δεν άρθρωσαν κουβέντα εδώ και 20 χρόνια για τους πάνω από 250.000 νέους Πόντιους πρόσφυγες από τη πρώην Σοβιετική Ένωση που κατέκλυσαν το νοτιοβαλκανικό μας παράδεισο μετα τη σοβιετική κατάρρευση. Ήταν πιο βολικό να μιλούν για τους μπαγκλαντεζιανούς, τους πακιστανούς, τους άλλους βαλκάνιους κ.ά.

Και πως να μιλήσουν για τους Πόντιους πρόσφυγες της σοβιετικής κατάρρευσης; Εφόσον πάνω τους κουβαλούσαν ακόμα οι πρόσφυγες  αυτοί το στίγμα της Γενοκτονίας από τους «φίλους» Τούρκους «εθνικοαπελευθερωτές» εθνικιστές του «παιδιού της πόλης» Μουσταφά Κεμάλ και  της εθνοκάθαρσης που προκάλεσε λίγο αργότερα στο σοβιετικό παράδεισο ο Πατερούλης .

“Σοσιαλιστική” σφαγή αμάχων;

Διαβάζω 11 ώρες την ημέρα, ξεκινάω από τις 8 το πρωί μέχρι τις 8 το βράδυ κάνοντας κάποια διαλείμματα για φαΐ και παιχνίδι (λίγο μπάσκετ, λίγο υπολογιστή, λίγο οι φίλοι) γιατί έχω να βγάλω 8 κεφάλαια.
11 ώρες, 8 το πρωί, 8 το βράδυ, 8 κεφάλαια. 11888.

Τυχαίο; Δεν νομίζω!!!

Το Υπουργείο Παιδείας μετονομάστηκε με την καινούργια κυβέρνηση σε “Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων”.
Το μήνυμα που επικοινωνεί ο τίτλος είναι ξεκάθαρο : Οι υπουργοί εκπαιδεύονται (μαθαίνουν) στην πλάτη μας δια βίου (ή για όσο καιρό θα τους ανεχόμαστε), ενώ εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι τον σταυρό μας (εδώ το “…και Θρησκευμάτων”).

Τυχαίο; Δεν νομίζω!!!

-Ξυλοδαρμοί, ηλεκτροσόκ, ενέσεις…

«Στο λιμάνι ξέρω σίγουρα ότι χτυπήθηκαν ο Βαγγέλης Πισσίας, ο Γιάννης Καρυπίδης και 2 ξένοι ακτιβιστές, ο αμερικάνος που έπαιζε και στο ντοκιμαντέρ «Γάζα Ερχόμαστε» και ο Σουηδός σαξοφωνίστας που κατάγεται από το Ισραήλ.

Αυτούς τους χτυπήσανε μπροστά μας. Και τους χτυπάγανε σε συνθήκες λιντσαρίσματος,  λιμενικοί, στρατός…, αστυνομία, γύρω… στα 500 άτομα. Και δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω για τα 500 άτομα»

 

(Αποκλειστική συνέντευξη του Αριστείδη  Παπαδοκωστόπουλου, επιβαίνοντα στο «Ελεύθερη Μεσόγειος» και μέχρι σήμερα αιχμαλώτου του ισραηλινού στρατού στην εφημερίδα  «Δρόμος» )

-Η τέφρα του μέλλοντός μας

Η ηφαιστειακή τέφρα πήρε τον δρόμο της πάνω από την Ευρώπη, ανάλογα με το που την έσπρωχναν τα ρεύματα αέρα. Αεροπορικά δρομολόγια ακυρώθηκαν, αεροδιάδρομοι απαγορεύτηκαν, μεγάλα ευρωπαϊκά αεροδρόμια έκλεισαν. Ήταν όντως ένα πολύ σημαντικό θέμα.

Έτσι βρήκαν την ευκαιρία τα ΜΜΕ να αλλάξουν την κουβέντα. Πρώτη είδηση η τέφρα, δεύτερη η κρίση. Μπορεί η τέφρα να επηρεάζει με κάποιο τρόπο την ζωή ολόκληρης της Ευρώπης αλλά η οικονομία της Ελλάδας έχει πιάσει πάτο και όχι από την τέφρα. Ο αργός διμερής (4/8 ή 4/4 σε 2 μέρη) ρυθμός του Αργεντίνικου τάγκο έχει αρχίσει σιγά σιγά να φτάνει στα αυτιά μας.

-«Δρόμος»…. for ever?

Mια ευχάριστη έκπληξη μας επιφύλαξε η εφημερίδα «Δρόμος της Αριστεράς», στο  φύλλο αριθ. 5 (20-3-2010), παρουσιάζοντας το μπλογκ μας.  Φαίνεται ότι οι αγάπες είναι αμοιβαίες και δε βασίζονται μόνο στις παλιές συναισθηματικές καταστάσεις με το χώρο της παλιάς εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, που επιβιώνουν ακόμα σε κάποιους της αριστεροποντιακής μας κολεχτίβας….

Το νέο φύλλο της εφημερίδας είναι πλούσιο θεματολογικά. Επικεντρώνεται στην οικονομική κατάσταση και την επίθεση που δέχεται αυτή τη στιγμή ο λαός από κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ,  στο ρευστό πολιτικό τοπίο και στην αγωνιστική έκφραση του λαού, τον εργατοπατερισμό, τον ιμπεριαλισμό που ενισχύει την πολιτική της Τουρκίας και μας οδηγεί σε μειωμένη εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο,  κ.ά