-Τα «δικά μας» φρικιά ή η απόλυτη μελαγχολία για τον νεοελληνικό αναρχισμό

 Η ηδονή των δραματικών ρόλων

Δημοσθένης Κούρτοβικ

Στην ταινία «Το μέλλον», που προβάλλεται στους κινηματογράφους, μια πενηντάχρονη καθηγήτρια Φιλοσοφίας σε παρισινό λύκειο βρίσκεται αντιμέτωπη με ανατροπές στη ζωή της, όταν ο άνδρας της την εγκαταλείπει για μια νεότερη γυναίκα, η μητέρα της πεθαίνει και ο εκδοτικός οίκος που έβγαζε τα παιδαγωγικά εγχειρίδιά της αποφασίζει να μην τα επανεκδώσει, κρίνοντάς τα αντιεμπορικά με τους νέους όρους της αγοράς. Η ταινία θίγει πολλά αλληλένδετα θέματα.

Ενα από αυτά είναι το κοντράστ βιωμάτων και αντιλήψεων ανάμεσα στη μεσήλικη εκπαιδευτικό, στρατευμένη κομμουνίστρια στα νιάτα της, και έναν νεαρό που υπήρξε ο αγαπημένος μαθητής της και δραστηριοποιείται τώρα, με μια ομάδα γάλλων και γερμανών ομοφρόνων του, στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η διαφορά αυτών των αντιεξουσιαστών από τους δικούς μας. Αντί προπαρασκευών για επιδρομές σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, μελέτη κλασικών και σύγχρονων στοχαστών. Αντί συνθημάτων μίσους, συζήτηση και ήρεμη ανταλλαγή απόψεων με την «αστικοποιημένη» καθηγήτρια. Οι νέοι αυτοί μπορεί να απέρριπταν την εξουσία, όχι όμως τον πολιτισμό. Δεν ισχυρίζομαι ότι το δείγμα ήταν αντιπροσωπευτικό. Αναρωτήθηκα όμως αν μια ταινία που θα παρουσίαζε με παρόμοιο τρόπο έλληνες αντιεξουσιαστές θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο άλλο είδος από τον κινηματογράφο του φανταστικού.

-Για την επίθεση στον Μαραντζίδη…

της  Όλγας  Σεβαστίδου

Απεχθάνομαι τις συνομωσιολογίες, όσο απεχθάνομαι και την αντίληψη περί των δύο άκρων, εξάλλου και οι δύο αυτές στάσεις έχουν κοινή ιδεολογική μήτρα. Εξοργίζομαι με τις προσεγγίσεις του Μαραντζίδη που ξεπλένουν τη δράση των ταγματασφαλιτών, και αυτό όχι μόνο γιατί γίνεται φορέας βολικών ερμηνευτικών σχημάτων για την κυρίαρχη αντίληψη και την αστική τάξη, αλλά ίσως περισσότερο γιατί δίνει άλλοθι στις επιλογές των ήσυχων, αμέτοχων ανθρώπων – εκείνων που επιθυμούσαν να βολέψουν την ύπαρξή τους και κρύφτηκαν στην αγκαλιά των ναζιστών από φόβο. Εξοργίζομαι και από την υιοθέτηση της θέσεις περί των δύο άκρων που συχνά αναπαράγει, όπως έκανε και τώρα, μετά την επίθεση που δέχτηκε.

Από τη δική μου σκοπιά όμως η υιοθέτηση του σχήματος για τη «βία ως μαμή της ιστορίας» δε δικαιολογεί χουλιγκάνους που κάνουν το κομμάτι τους με χρυσαυγήτικες συμπεριφορές και δράσεις, πάντα στα μουλωχτά, ασυνάρτητα, χωρίς το σθένος να υπερασπιστούν τις σκέψεις και τις πράξεις τους, ποτέ συλλογικά. Το δίκιο δεν κρύβεται, βγαίνεις και το βροντοφωνάζεις, διαφορετικά απλώς εκτονώνεις το θυμό σου (στην καλύτερη των περιπτώσεων για να μην καταφύγω εγώ σε συνομωσιολογίες…) Αλλά ότι κάτι τέτοιοι τύποι, όπως αυτοί που ξυλοφόρτωσαν τον Μαραντζίδη, κόπτονται για τις προσεγγίσεις των ιστορικών περί εμφυλίου, ότι φαντάζονται πως θα τους «κόψουν τη φόρα» ξυλοκοπώντας τους και πολύ περισσότερο ότι αυτό το κάνουν υπερασπιζόμενοι την ιστορία της αριστεράς, δεν υπάρχει τίποτε, στην ίδια τη δική τους συμπεριφορά, που να το στοιχειοθετεί! Και στην αριστερά (πολύ περισσότερο στη ριζοσπαστική – κομμουνιστική – αντικαπιταλιστική αριστερά) δεν κρύβουμε τις πράξεις μας ούτε για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια της κοινωνίας ούτε για να κατευνάσουμε το μένος της εξουσίας! Και δε μιλάω για μια άλλη κατάσταση, ένα άλλο πρόσωπο, μια άλλη εποχή, αλλά για το συγκεκριμένο περιστατικό, στο συγκεκριμένο χρόνο και τόπο με τους συγκεκριμένους εμπλεκόμενους!

-Η Πάντειος και οι 200 (;) μαλάκες «αντεξουσιαστές»….

Επανάσταση ;  Ναι! Αλλά για ποιόν;

[Από τον Χαμί Νατζάφι στους άτυχους (σοβιετο) Πόντιους]

Ποιός δεν θυμάται το 15χρονο αφγανόπουλο, που έπεσε θύμα του αυτονομαζόμενου «Επαναστατικού Αγώνα» και του ανορθολογισμού κάποιων αυτοχρισμένων επαναστατών, τάχα υποστηρικτών τόσο των μεταναστών όσο και των προλετάριων. Μόνο που τα πραγματικά τους θύματα έως τώρα ήταν ένα 15χρονο αφγανόπουλο, οι τρεις της Marfin και μια ομάδα Ποντίων προλετάριων, προσφύγων από το Καζαχστάν.

Την Πέμπτη, 7 Ιουνίου 2012, κάποιοι Πόντιοι πρόφυγες από την τ. ΕΣΣΔ τιμούσαν τα 40ήμερα ενός αγαπημένου προσώπου που είχαν χάσει. Έκλειναν τον κύκλο του 40ήμερου θρήνου  με τον τρόπο που αυτοί ξέρουν να κάνουν, μ’ ένα μνημόσυνο. Ο χώρος της δεξίωσης ήταν κοντά στη Πάντειο, σε μια ποντιακή ταβέρνα και αυτοί έτυχε λόγω του  πένθους να φορούν όλοι μαύρα, άντρες, γυναίκες, παιδιά…

Βρέθηκαν όμως σε λάθος μέρος τη λάθος ώρα. Όπως ακριβώς οι δολοφονημένοι της Μαρφίν και o  Χαμί Νατζάφι

Στην Πάντειο γινόταν μια εκδήλωση για τον Επαναστατικό Αγώνα. Κάποια στιγμή, κάποιοι ενημέρωσαν τους συμμετέχοντες ότι κάπου έξω Χρυσαυγίτες δέρνουν μικρεμπόρους μετανάστες. Και μιας και οι υποστηρικτές του «Επαναστατικού Αγώνα» θεωρούν τον εαυτό τους ως υποστηρικτή του προλεταριάτου και αναγνωρίζουν ως τέτοιο το παραβατικό μικρεμπόριο, εφόρμησαν να «την πέσουν» στους Χρυσαυγίτες. Μόνο που οι Χρυσαυγίτες είχαν γίνει καπνός απ’ την περιοχή…  Κι οι μόνοι μαυροφορεμένοι στον περίγυρο της Παντείου ήταν  οι άτυχοι οι Πόντιοι από την πρώην ΕΣΣΔ.

Η αμάθεια, ο φανατισμός, η στερεοτυπική σκέψη, ο τσαμπουκάς, το νταβατζιλίκι και  η περιφρόνηση της ανθρώπινης ζωής έκαναν έξαφνα την εμφάνισή τους, στο πρόσωπο των αγανακτισμένων «αντεξουσιαστών» που αναζητούσαν «χρυσαυγίτες».  Ο κάθε άνθρωπος με τα μαύρα για αυτούς τους ημίτυφλους ήταν και ένας χρυσαυγίτης.

Φορώντας κράνη και κρατώντας στυλιάρια , επιτέθηκαν με μανία στους ανυποψίαστους ανθρώπους, στέλνοντας τρεις στο νοσοκομείο.

Πέτυχαν διάνα τους στόχους τους -έστω και ανάποδα-  εάν ήθελαν αυτό, που μια προκήρυξη κάποιων απ’ αυτούς έλεγε παλιότερα: «Το στρατηγικής ση­μασίας ζήτημα για εμάς είναι το πώς με τις ενέργειές μας θα διαρρήξουμε τις κοινωνικές σχέσεις που συντηρούν αυτό τον κόσμο. «

Η  ανάποδη σκέψη, ο μιλιταρισμός στα κείμενα και τα μυαλά διαφόρων που υποδύονται τους αυθεντικούς  εκπροσώπους των προλετάριων, αλλά αδυνατούν να διακρίνουν τον αληθινό προλετάριο, ήταν εκεί εκείνη τη στιγμή!!!

Αναρχικοί_VS_ΚΚΕ

Μεγάλης έκτασης γεγονότα σφράγισαν τη μεγάλη διαδήλωση της 20ης Οκτωβρίου.  Με ένα νεκρό από καρδιακή προσβολή! Η περικύκλωση της Βουλής από το ΠΑΜΕ και η παρεμπόδιση της πορείας του Κινήματος «Δεν Πληρώνω, προκάλεσε τους πολυάριθμους αντιεξουσιαστές οι οποίοι -απ’ ότι λέγεται-  προσπάθησαν να ανοίξουν το μπλοκ του ΚΚΕ  και να πετύχουν «πρόσβαση» στο στοχευμένο Κοινοβούλιο.

Για να έχετε μια σφαιρική εικόνα, παρουσιάζουμε και τις τρεις εκτιμήσεις. Φυσικά δηλώνουμε ότι τελικά δεν χάσαμε την ψυχραιμία μας  παρακολουθώντας την εμετική ασφαλίτικη ασπρόμαυρη παρουσίαση των γεγονότων από το Αντ1 και την Μαρία Χούκλη – μονόπλευρα και χειρότερα και από τον «902»του ΚΚΕ.

Φαίνεται ότι τα επεισόδια ξεκίνησαν με τον τρόπο που τα περιγράφει ο Καναλιώτης:  “Ήμασταν εκεί όταν ξεκίνησαν τα επεισόδια στο Σύνταγμα. Ομάδα διαδηλωτών των ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ ανέβαιναν προς την πλατεία Συντάγματος. Μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία ήρθαν αντιμέτωποι με τις «αλυσίδες» περιφρούρησης του ΠΑΜΕ. Οι «Δεν Πληρώνω» ζήτησαν από το ΠΑΜΕ να τους αφήσει να περάσουν, αλλά τα μέλη του ΠΑΜΕ αρνήθηκαν. Υπήρξε μια μικρή ένταση η οποία εκτονώθηκε από τους ψυχραιμότερους και των δύο πλευρών. Εν τω μεταξύ, η νευρικότητα που δημιουργήθηκε, έφερε τους «μαύρους» οι οποίοι αποφάσισαν να σπάσουν τις αλυσίδες του ΠΑΜΕ! Και έτσι άρχισε ο πετροπόλεμος, με μολότοφ να πέφτουν μεταξύ διαδηλωτών, άνθρωποι αιμόφυρτοι και από τις δύο πλευρές και όλα αυτά, ενώ ο… «ταξικός εχθρός» βρίσκεται, υποτίθεται, μέσα στη Βουλή!…” Δες άλη μια μαρτυρία.

Παρακάτω δείτε την άποψη ΚΑΙ του ΚΚΕ ΚΑΙ του Αντιεξουσιαστικού χώρου ΚΑΙ του Κινήματος «Δεν πληρώνω» που αρχικά εμποδίστηκαν από τις ομάδες περιφρούρησης του ΠΑΜΕ  (βλέπε φωτορεπορταζ)….

(21-15)=6 ή… το αδιέξοδο της ατομικής τρομοκρατίας!

Καλώς ήρθες 1887 !

Στις 8 Μάρτη του 1887 εκτελέστηκε από όργανα του τσαρικού καθεστώτος ο Αλέξανδρος Ουλιάνοφ, οπαδός της ατομικής τρομοκρατίας και αδελφός του μετέπειτα αρχηγού των μπολσεβίκων Βλαδίμηρου Ίλιτς Λένιν. Αιτία υπήρξε η συμμετοχή του στην προετοιμασία δολοφονικής απόπειρας κατά του τσάρου Αλεξάνδρου του Γ’.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Εκτός από το χρόνο που πέρασε, άλλαξαν και οι ιεραρχήσεις. Ο θεσμικός ρόλος του τσάρου εξισώθηκε όπως φαίνεται με το θεσμικό ρόλο του πρώτου τυχαίου αστυνομικού που έτυχε να περιπολεί στα Εξάρχεια…