Μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του θέματος κάνει ο γνωστός, συντηρητικών απόψεων, νομικός Γιάννης Αποστολίδης
Ο ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ
Του Γιάννη Αποστολίδη, πρώην δικηγόρου
Εντάξει, κακώς και αδίκως οδηγήθηκε στη Βουλή με το ερώτημα της ποινικής δίωξης για το σκάνδαλο ΝΟΒΑΡΤΙΣ ο Παναγιώτης Πικραμένος και τον ανάγκασαν να κλαίει ο άνθρωπος πάνω στο βήμα υπερασπιζόμενος την αθωότητά του. Αλλά από εκεί και πέρα, για ποιο λόγο τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας; Τι προσέφερε στο δημόσιο βίο; Το γεγονός ότι υπήρξε πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας και εξ αυτού του αξιώματός του έγινε πρωθυπουργός της υπηρεσιακής κυβέρνησης το 2012, αυτό βέβαια δεν είναι προσφορά στο δημόσιο βίο τέτοια που να δικαιολογεί την παραπάνω θέση στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας.
Μια από τις λεπτομέρειες του ταξιδιού του Αλέξη Τσίπρα συνδέεται με την Παράκαμψη του πρωτοκόλλου για κατάθεση στεφανιού στο Μαυσωλείο του Μουσταφά Κεμάλ. Έως τώρα μόνο ο Ιρανός πρωθυπουργός παλαιότερα είχε απαιτήσει και είχε επιβάλλει την παραβίαση του Πρωτοκόλλου. Και αυτό γιατί ο κοσμικός εθνικιστής Κεμάλ δεν ήταν αποδεκτός από τους μουσουλμάνους θεολόγους.
Όμως η στάση του Αλ. Τσίπρα οφειλόταν σε μια προοδευτική αντίληψη σεβασμού κάποιων πανανθρώπινων κανόνων, όπως ότι δεν είναι δυνατόν να αποτίεται τιμή ένα ιστορικό πρόσωπο που βαρύνεται με σφαγές, εθνικές εκκαθαρίσεις. Ακριβώς γι αυτό, γίνεται εντελώς επίκαιρο ένα κείμενο που είχε γραφεί πριν από τρία περίπου χρόνια, με αφορμή την πρώτη επίσκεψη Τσίπρα στην Τουρκία, όταν για να αποφύγει το Πρωτόκολλο επέλεξε να επισκεφτεί μόνο την Κωνσταντινούπολη:
«Ανεξάρτητα από τη διπλωματική αποτίμηση του ταξιδιού του Έλληνα πρωθυπουργού στην Τουρκία, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ένα γεγονός που έχει τεράστια συμβολική σημασία και ανατρέπει μια παράδοση της ελληνικής διπλωματίας που καλά κρατούσε από το 1922. Και η παράδοση αυτή συνδέεται με την -αληθινή ή όχι- εκδήλωση σεβασμού προς το αμφιλεγόμενο πρόσωπο του ιδρυτή της Τουρκικής Δημοκρατίας, του Μουσταφά Κεμάλ πασά, ο οποίος έλαβε το προσωνύμιο «Ατατούρκ», δηλαδή «πατέρας των Τούρκων».
Για τους σύγχρονους Τούρκους ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν όντως Ατατούρκ, εφόσον συνεχίζοντας την πολιτική των Νεότουρκων εθνικιστών κατασκεύασε σχεδόν εκ του μηδενός ένα νέο έθνος. Όμως για τις μη μουσουλμανικές κοινότητες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Αρμένιους, Έλληνες, Ασσύριους) υπήρξε ο μοιραίος άνθρωπος, ο οποίος επέφερε το οριστικό τέλος στην ύπαρξή τους. Η καταστροφή και η πυρπόληση της Σμύρνης το Σεπτέμβρη του 1922 υπήρξε η τελευταία βίαιη πράξη που συνέβη συνειδητά από τον τουρκικό εθνικισμό υπό τα όμματα και την επιδοκιμασία του Κεμάλ.
Εκτός από όλα αυτά όμως, ο Μουσταφά Κεμάλ έδωσε την έμπνευση στο ναζιστικό κίνημα, που επικράτησε λίγα χρόνια αργότερα στην Ευρώπη και τελειοποίησε τις μεθόδους. Μέθοδοι που από το 1914 είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται δια χειρός Νεότουρκων επί των στοχοποιημένων μη μουσουλμανικών κοινοτήτων. Η πρόσφατη μελέτη του Stefan Ihring με τίτλο «Atatürk in the Nazi Imagination» που εκδόθηκε από τις εκδόσεις του Harvard έδωσε τις τελικές απαντήσεις πάνω στα ερωτήματα αυτά.
To κείμενο αυτό γράφτηκε τις μέρες του τραμπουκισμού του Μπουτάρη από ακροδεξιούς και ανεγκέφαλα φρικιά (τα οποία εντοπίζονται και στη δεξιά και στην αριστερά). Στη συνέχεια το κείμενο παράπεσε κάπως. Αλλά οι σύγχρονες εξελίξεις με την ακραία εξυπηρέτηση από την Ελλάδα των αμερικανικών σχεδιασμών για τα δυτικά Βαλκάνια, το έφερε ξανά στην επικαιρότητα. Και όταν λέμε «αμερικανικούς σχεδιασμούς για τα δυτικά Βαλκάνια» εννοούμε την άρον-άρον ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ μέσα από μια απαράδεκτη ελληνική υποχώρηση που σχετιζόταν με την αποδοχή της εθνικιστικής σλαβομακεδονικής κατασκευής και την παράδοση του όρου «Μακεδόνας» εξ ολοκλήρου στους Σλαβομακεδόνες. Το θέμα αυτό το έθιξε ο Ανδρέας Ζαχαριάδης. Διαβάστε το.
Γνωρίζει άραγε κανείς τι κέρδισε η Ελλάδα στο καυτό μέτωπο των ελληνοτουρκικών σχέσεων από την άκριτη αυτή υποστήριξη των αμερικανικών επιλογών; ———————————————————————
——————-
Την Παρασκευή 25 Μαϊου -λίγες μέρες μετά τους τραμπουκισμούς που υπέστη ο Γιάννης Μπουτάρης ως δήμαρχος της Θεσσαλονίκης- δέχτηκε στο γραφείο του τον Αλέξη Τσίπρα, που με την ιδιότητα του πρωθυπουργού της Ελλάδας τον επισκέφτηκε για να του εκφράσει την συμπαράστασή του.
Έκανε πάρα πολύ καλά ο Τσίπρας, δηλώνοντας προς τους ανεγκέφαλους τραμπούκους και τους καθοδηγητές τους ότι από εδώ και πέρα θα βρουν μπροστά τους τη δημοκρατική απάντηση. Μια απάντηση που ο δημοκρατικός ποντιακός λαός την έδωσε άμεσα καταγγέλοντας τους όσους επιτέθηκαν στον Μπουτάρη…Συνέχεια →
Στην ελληνική Μακεδονία ΔΕΝ θα ζούνε (από ‘δώ και πέρα) Μακεδόνες
του Ανδρέα Ζαχαριάδη
Ο Τσίπρας θα υπογράψει τη συμφωνία με τα Σκόπια περί την Μεγάλη Πρέσπα, με διάχυτο το φόβο των λαϊκών αντιδράσεων. Γιατί φαίνεται ότι υπάρχει μια γενική κατακραυγή που ξεκινά από την παλιά αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ (που τώρα βρίσκεται εκτός του κόμματος) και το ΚΚΕ, έως τους σοσιαλιστές, τους κεντροδεξιούς, τους δεξιούς και τους εθνολαϊκιστές. Και όλα αυτά τα προκάλεσε μια πρόχειρη και ετεροβαρής τάχα επίλυση (υπό την απόλυτη κηδεμονία και πίεση των αμερικανονατοϊκών «φίλων») ως κατάληξη της 27χρονης αντιδικίας των Ελλήνων με τους Σλαβομακεδόνες των Σκοπίων.
Γιατί δυστυχώς τα προβλήματα που θα προκύψουν από μια τέτοια λύση δεν θα ξεπεραστούν τόσο εύκολα στο εσωτερικό της Ελλάδας, ανεξάρτητα το πόσο θα σεβαστούν οι Σλαβομακεδόνες τις «δυσμενείς» για αυτούς προβλέψεις .
Κατ’ αρχάς η Ελλάδα αποδέχτηκε πλέον οριστικά ότι ο όρος «Μακεδόνας» ως παράγωγο της «Μακεδονίας», δεν είναι γεωγραφικός όρος αλλά είναι εθνικός. Και ότι ως τέτοιος αφορά αποκλειστικά στους Σλαβομακεδόνες (των Σκοπίων και όχι μόνο!)
Κατά δεύτερον: οι Νοτιο-ελλαδίτες και οι ελίτ τους, ιστορικά υποτιμούν τον Βορρά και αυτό υπάρχει όπως φαίνεται ακόμα στο ιδεο-ψυχολογικό DNA τους. Πιθανόν γιατί κάποτε τον είδαν ως στοιχείο επέκτασης εις βάρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και όταν ενσωματώθηκε στην Ελλάδα τον αντιμετώπισαν μάλλον ως κατακτημένο χώρο με μια αποικιοκρατική αντίληψη.
Η ιστορία βέβαια στάθηκε αμείλικτη απέναντι στους μη Έλληνες των Νέων Χωρών, όπως και στους Έλληνες της Μικράς Ασίας και της Ανατολικής Θράκης, οι οποίοι υποχρεώθηκαν να εγκατασταθούν στη (Νότια κατά Κοτζιά) Μακεδονία. Και μετά από 100 χρόνια τα δισέγγονά τους να αποκτήσουν μια αναμφισβήτητη μακεδονική εθνικοτοπική ταυτότητα. Μιας και αυτή είναι η οριστική, δια παντός, πατρίδα τους…. Μαζί με τους ντόπιους ελληνοορθόδοξους (ελληνόφωνους, τ.βλαχόφωνους, τ.σλαβόφωνους, τ. αλβανόφωνους) συγκρότησαν την ελληνική εθνότητα που κατοικούσε στη Μακεδονία και ακολούθησε καθ’ όλο τον 20ο αιώνα το συνολικό ελληνισμό στις πολεμικές και πολιτικές του διαδρομές. Συνέχεια →
Τι κάνουν, τι κάνουμε σήμερα όλοι κι όλες εμείς που στηρίξαμε με ανιδιοτέλεια στο πλαίσιο ενός απελευθερωτικού οράματος τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας ένα τράτο σε πρόσωπα και πράγματα που δεν μετρήσαμε με μεζούρες, χωρίς να έχουμε διαβάσει κριτικά το ανεφάρμοστο πρόγραμμά του, χωρίς να έχουμε λάβει υπ’ όψιν ότι επειδή μύριζε εξουσία τον είχαν περιβάλει ήδη άνθρωποι της εξουσίας παντός καιρού; Και τον στηρίξαμε όχι μόνο για να πάρει την εξουσία, σε μια ώρα άωρη όπως αποδείχθηκε τοις πράγμασι, αλλά ακόμα πιο πολυάριθμοι για να την επιβεβαιώσει με εκείνο το ΟΧΙ, το ασαφές ως προς το τί, που μύριζε τακτικισμό, έναν τακτικισμό αποτυπωμένο στο βλέμμα αυτών που το πρότειναν, αλλά που ακόμα κι έτσι πολεμήθηκε από παντού για να κερδίσει μεταξύ μας έναν σεβασμό ερήμην των προθέσεων αυτών που το είχαν εισηγηθεί; Γιατί ξέραμε ήδη εκείνον τον δραματικό Ιούνιο του 2015 ότι οι διαφορές μεταξύ πρότασης Γιουνκέρ και Σύριζα δεν ήταν μεγάλες, ξέραμε ήδη δηλαδή ότι, τύποις, η διαμάχη γινότανε για τον Φ.Π.Α. στα μακαρόνια, αφού ακόμα και αυτά δεν είχαν αφήσει οι δανειστές στην ησυχία της χαμηλής τιμή τους.
Πλάι στον πάλαι ποτέ προσφυγικό Βύρωνα και ως προέκτασή του, βρίσκεται η συνοικία του Υμηττού, της οποίας ο πρώτος οικιστικός ιστός οφείλεται σε Μικρασιάτες πρόσφυγες.
.
Οι συνοικίες αυτες έγιναν τα κάστρα του αντιναζιστικού αγώνα κατά την περίοδο της γερμανικής Κατοχής….
Τον ανορθολογισμό της Θεσσαλονίκης τον έχουμε θίξει από καιρό. Είτε από τη μια στο πρόσωπο των Άνθιμου, Ψωμιάδη, Παπαγεωργόπουλου, Βελόπουλου είτε από την άλλη στον Τρεμόπουλο (παλιότερα), στο ‘Ένεκεν», τις «μπάσταρδες της Υφανέτ, και εσχάτως στον Μπουτάρη. Και στη μέση βέβαια ο… Τσοχατζόπουλος!
Λες και η Θεσσλονίκη είναι μια πόλη διχασμένη ανάμεσα σε ανορθολογικούς ανθρώπους που κατασκευάζουν με απoλυτη αυθαιρεσία ένα δικό τους υποκειμενικό παρελθόν και αδυνατούν να επικοινωνήσουν και να βρουν κοινούς τόπους, σεβόμενοι το πραγματικό παρελθόν.
Αυτό που μας εντυπωσίασε περισσότερο είναι ότι,
ελάχιστες διαμαρτυρίες υπήρξαν από την πλευρά της Αριστεράς για
την ύψιστη περιφρόνηση που επιφύλαξε ο Μπουτάρης στην αντιναζιστική δράση
των Ελλήνων την περίοδο της Κατοχής,
στην ηρωική αντίσταση και αγώνα
του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, την έμπρακτη αλληλεγγύη προς
τις εβραϊκές κοινότητες και στην
υποβάθμιση
της γερμανικής Κατοχής.
Ποιός αλήθεια δεν θυμάται τη «σύγκρουση» για το φέσι που ξέσπασε πριν από κάποια χρόνια, όταν διάφοροι τύποι, περίεργοι (και όχι μόνο), για να οδηγήσουν την ΠΟΕ στην αυταρχική διακυβέρνηση ανακάλυψαν όψιμα ότι το από αιώνες κοινό κάλυμμα κεφαλής που φορούσαν ΟΛΟΙ οι ήρωες του 1821, οι Ρωμιοί σ’ όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία -από την Κρήτη και την Ήπειρο έως τη Καππαδοκία και τον Πόντο- ήταν τούρκικο.
Η αμάθεια μαζί με τα ταπεινά συμφέροντα οδήγησαν σε συνεχείς εγκληματικές κυριολεκτικά παρεμβάσεις στον ποντιακό χώρο.
Αυτά συζητήθηκαν τότε αναλυτικά και ουσιαστικά. Mετά την κατάθεση αδιάψευστων ντοκουμέντων επήλθε η ηρεμία, τουλάχιστον σε όσους είχαν τη στοιχειώδη λογική να κατανοήσουν.
Βέβαια την ιστορία με τo φέσι δεν την ξεκίνησαν οι παρανοϊκοί αλλά οι πονηροί. Και βέβαια ο στόχος τους επετεύχθη: Η ΠΟΕ ελέχθηκε πλήρως, τα μυαλά των Ποντίων κρεμάστηκαν στα κάγκελα και η αντίστρoφή μέτρηση για την κατάρρευση του χώρου ξεκίνησε.
«….A! Να μην ξεχάσουμε και τους μεταμοντέρνους. Το ξερατε εσείς ότι η Ιστορία είναι ένα αφήγημα που ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να το διαβάζει όπως θέλει;Τζάμπα τα μελετούσαμε τα Κεφάλαια τόσα χρόνια. Οικονομικές δομές, κοινωνικές τάξεις και πράσινα άλογα! Πολιτική και οικονομική Ιστορία; Πάλη των τάξεων; Très passé, χρυσό μου. Τώρα ασχολούμαστε με τις έμφυλες σχέσεις, την ιστορία του Αθλητισμού, την ιστορία των συναισθημάτων και άλλα παρόμοια….»
Επικίνδυνα παιχνίδια με την Ιστορία, της Βασιλικής Λάζου
Δε μας ήθελαν να μας πουν τίποτε καινουργιο εκεί στο Ταλίν της Εσθονίας. Καλά κάναμε και δεν πήγαμε. Το έργο, ή καλύτερα το σίριαλ, του αντικομμουνισμού το παρακολουθούμε εδώ και χρόνια. Με τις εξάρσεις και τις υφέσεις του, κατά που φυσάει ο άνεμος.
Ο κομμουνισμός, θα μας λέγαν, είναι ίδιος με το ναζισμό. Και οι δύο ιδεολογίες εγκαθίδρυσαν ολοκληρωτικά καθεστώτα. Και οι δύο άσκησαν πολιτική βία, κόκκινη ο πρώτος, μαύρη ο δεύτερος. Και οι δύο προκάλεσαν εκατοντάδες χιλιάδες θύματα. Σε σταλινικά γκουλάγκ ή σε ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, λίγη σημασία έχει. Στάλιν και Χίτλερ, θα υποστήριζαν, εφάρμοσαν την ίδια ανελεύθερη πολιτική με ολέθρια αποτελέσματα για τους λαούς που εξουσίαζαν. Και ούτω καθεξής… Εξ ου και η εξίσωσή τους, ο κοινός ολοκληρωτισμός, και συνακόλουθα η καταδίκη τους. Στο όνομα –προς όφελος αν θέλετε– της (νεο)φιλελεύθερης δημοκρατίας, του μοναδικού συστήματος το οποίο εξασφαλίζει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα των πολιτών.
Εσθονία: Μνημείο τιμής στους ναζί που πολέμησαν ενάντια στη Σοβιετική Ενωση
Date obolum Belissario – Ανοιχτή επιστολή με αφορμή το συνέδριο της ΔΙΣΥΠΕ
του Γιάννη Αποστολίδη
«>
Δώστε τον οβολό σας στον ένδοξο αλλά ατυχήσαντα Βελισσάριο! Δώστε κάτι στους λαμπρούς αλλά ατυχήσαντες (στα ποντιακά πράγματα) ηγέτες του οργανωμένου ποντιακού χώρου…
Μια ακόμα έστω και φευγαλέα παρουσία ενός έστω και μικρού και ασήμαντου σωματείου στο Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού, είναι κι αυτό κάτι για τον Γιώργο Παρχαρίδη, συμβάλλει κάπως στο να περισωθεί η υστεροφημία του… Μια απουσία σωματείου, έστω της πεντάρας, από το ίδιο Συνέδριο, κάτι είναι για τον Ανέστη Οσεπίδη, τώρα που μετρά τους φίλους του… Και ούτε οι παρουσίες ούτε οι απουσίες είναι αδιάφορες για τον Ιβάν Σαββίδη, που και ο ίδιος σίγουρα περιμένει το Συνέδριο για να κάνει ταμείο…
«Δυστυχώς ο Κουτσούμπας (όπως και η ομάδα που ελέγχει σήμερα το ΚΚΕ) είναι τόσο μαρξιστής, όσο είναι φιλάνθρωπος ο Μιχαλολιάκος….»
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Βλ.Αγτζίδη με αφορμή την εισήγηση του Κουτσούμπα στο χρυσοφόρο όρος, αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια. Η προσπάθεια να πωληθούν χαντρούλες στους ιθαγενείς είναι ενδιαφέρουσα. Όμως λογικό είναι να επιφέρει και την αντίκρουση από τους γνωρίζοντες τις λεπτομέρειες εκείνης της εποχής
Ο Κουτσούμπας, οι Πόντιοι και ο άμοιρος Μαρξισμός….
την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο που έγραψε κατά παραγγελία αφού αιτιολόγησε τις σταλινικές διώξεις (1937-1949) κατά των Ποντίων, αλλά και των άλλων μειονοτήτων, στο τέλος -αναφερόμενος στο Ποντιακό Ζήτημα- έγραψε με σαφήνεια ότι οι Πόντιοι με το κίνημα για την πολιτική τους χειραφέτηση, πρακτόρευαν ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Τουρκίας, η οποία αντιστάθηκε με το «εθνικοαπελευθερωτικό» κεμαλικό κίνημα. Με δύο λόγια, ο Γκίκας υποστήριξε ότι στην Ποντιακή Τραγωδία ο (ακροδεξιός, ρατσιστής, παρακρατικός δολοφόνος) Τοπάλ Οσμάν ήταν το θετικό στοιχείο και οι Πόντιοι (αντάρτες αλλά και άμαχοι) το αρνητικό. Οπότε δικαίως και νίκησαν οι κεμαλικοί…
Το ότι ζούμε σε μια εποχή χάους και ανατροπής των δεδομένων, των αξιών, των ίδιων των όρων είναι γεγονός. Ότι ο ορθός λόγος έχει μάλλον δραπετεύσει από τη πτωχή πατρίδα μας και το ακόμα πτωχότερο ένα τμήμα της αριστεράς και των αυτοαποκαλουμενων αντεξουσιαστών, δεν είναι κάτι καινούργιο για να μας ξαφνιάσει….
Η μεγαλύτερη απόδειξη της κατάρρευσης των ανθρωπιστικών αξιών είναι η θέση που αδιαμαρτυρήτως μπορεί να διατυπώσει κάποιος –χωρίς να φάει μπόλικο ιδεολογικό και πολιτικό ξύλο– ότι η μεσαιωνική βαρβαρότητα του ισλαμοφασισμού είναι νεωτερικότητα και ότι εμείς οι «δυτικοί» δεν έχουμε τα φόντα να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε την εμφάνιση «ενός αυθεντικού Διαφωτισμού των Άλλων».
Το διαβάσαμε στο περ. Unfollow πριν από 1.5 χρόνο… Μας φάνηκε άλλη μια «μαλακία για γέλια», από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν στα έντυπα και στο διαδίκτυο. Τώρα όμως που είδαμε ένα από τα πολλά φρικτά βίντεο των ισλαμοφασιστών «διαφωτιστών», είπαμε να το ανακαλέσουμε από τη μνήμη μας.
Aλλά πριν το σχολιάσουμε περισσότερο –μάλλον πριν το παρουσιάσουμε ασχολίαστο μιας και το καλύτερο σχόλιο είναι το ίδιο το βίντεο που θα δείτε– ας φρικιάσουμε με μια πράξη που το ίδιο του Ισλαμικό Κράτος πρόβαλλε, διατρανώνοντας παντού «το φιλελεύθερο και νεωτερικό του» πνεύμα:
Πατήστε πάνω σ’ αυτή την εικόνα, δείτε το βίντεο και τα ξαναλέμε:
Είναι τραγικό όταν χρησιμοποιείς ένα κακογραμμένο κείμενο για να συγκαλύψεις και να αποκρύψεις την αλήθεια.
Πριν δύο βδομάδες κάποιος φίλος μου έστειλε την παρακάτω παραπομπή από τα ιστορικά του Ριζοσπάστη . Το εν λόγω «ιστορικό» κείμενο δημοσιέυθηκε στο Ριζοσπάστη της 23ης Απριλίου 2017 και έχει τον βαρύγδουπο τίτλο:
Ο «καλός» κομμουνιστής (γιατί άραγε;), Αναστάσης Γκίκας, μέλος του τμήματος ιστορίας της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. αναλαμβάνει εργολαβικά να ξεσκεπάσει αυτούς που χύνουν «το μαύρο μελάνι του αντικομμουνισμού» και τολμούν να μιλούν για διώξεις μειονοτήτων που όπως μας λέει «Ποτέ και καμιά δίωξη δεν υπήρξε στη Σοβιετική Ενωση με εθνικά κριτήρια. Τουναντίον, η ΕΣΣΔ υπήρξε υπόδειγμα ανάπτυξης, φιλίας και ισότιμης συμβίωσης των 100 και πλέον εθνοτήτων που τη συναπάρτιζαν, καταπολεμώντας κάθε μορφή εθνικής καταπίεσης, σοβινισμού, εθνικισμού, φυλετισμού κ.ο.κ.»Συνέχεια →
Για άλλη μια χρονιά οι ψευτοαντιρατσιστές της συγκεκριμένης Κίνησης επέλεξαν την ημέρα της επετείου να προσβάλλουν τη μνήμη των απογόνων των θυμάτων της γενοκτονίας των μη μουσουλμανικών πληθυσμών της Ανατολής, δημοσιεύοντας για πολλοστή φορά το στημένο ρατσιστικό κείμενο του ανεκδιήγητου Νακρατζά.
Λειτουργώντας ως τα γιουσουφάκια των δολοφόνων ολοκληρώνουν με την προσβλητική τους συμπεριφορά το έγκλημα της γενοκτονίας που διέπραξαν οι ακραίοι Τουρκοι εθνικιστές.
Με τον τρόπο τους αυτό αποκαλύπτονται και αποδεικνύουν ότι ούτε αντιρατσιστές είναι ούτε και αντιεθνικιστές. Αυτοί, μαζί με τους υπόλοιπους αρνητές της Γενοκτονίας εκφράζουν τη μια απεχθή πλευρά και από την άλλη οι Χρυσαυγίτες, οι οποίοι -μαζί με τον εσμό των εθνολαϊκιστών- προσπαθούν να οικειοποιηθούν τη Γενοκτονία, για την οποία συνυπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί τους πρόγονοι.
Και οι δυό είναι απεχθείς και απαιτούν από εμάς συστηματική και σκληρή αντιπαράθεση Συνέχεια →
Ο Μαρινάκης ως μέγας παρχαριδο-χορηγός υπό την αγοραία
ευλογία της Παναγίας Σουμελά
Ως το τελευταίο σκαλοπάτι του αυτοεξευτελισμού του λεγόμενου οργανωμένου ποντιακού χώρου μπορεί να θεωρηθεί η φιέστα που ετοιμάζει στις 21-5-2017 η παρέα του Μαρινάκη στον Πειραιά, έχοντας ως καλεσμένους μαϊντανούς τους δύο ψευτο-προέδρους (Παρχαρίδη και Τανιμανίδη). Καθώς και διάφορους παρατρεχάμενούς τους (ΠΟΕ, Πόντιοι Εκπαιδευτικοί κ.λπ.) Και βεβαίως, όλη αυτή την παράξενη παρέα θα κληθεί να ευλογήσει, ως περιφερόμενη αγοραία αξία, η αυθεντική εικόνα της Παναγίας Σουμελά…. [Είναι πολλά τα λεφτα βλέπεις στον Πειραιά. Ενώ για τους καημένους ποντιακούς συλλόγους που ονειρεύονται αντίστοιχη ευλογία, αρκεί ένα φτηνό αντιγραφο].Συνέχεια →
«Η εθνική στρατηγική δεν είναι ούτε “δεξιά” ούτε ‘’αριστερή”, ούτε “εθνικιστική”, ούτε “διεθνιστική”. Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης. Αλίμονο στη χώρα και την πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με “δεξιές” ή “αριστερές” προτιμήσεις»
(Παναγιώτης Κονδύλης)
Προβληματισμοί ενός ειλικρινούς «αφελή» Έλληνα
Του Δαμιανού Βασιλειάδη,
εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 3.3.2017
Η δεινή οικονομική και γενικότερη κατάσταση που ταλαιπωρεί μέχρι απόγνωσης και παραλυσίας τον Έλληνα πολίτη, τον οδηγεί ψυχολογικά σε φυγή από την σκληρή πραγματικότητα και την φαντασιακή της αναπλήρωση σε ουτοπικές λύσεις, όπως φαίνεται τουλάχιστον. Είναι ένα φαινόμενο που μόνο μέσω της ψυχοπαθολογίας μπορεί να εξηγηθεί. Συνέχεια →
Πριν από αρκετά χρόνια ο καλός φίλος Πέτρος Θεοδωρίδηςεισήγαγε το νέο όρο «εθνολαϊκισμός»για να περιγράψει το φαιδρό φαινόμενο των Ψωμιάδη-Άνθιμου στη Θεσσαλονίκη.
Ο Θεοδωρίδης ανέλυσε τη σημασία του καινοφανούς όρου: «...με τον όρο εθνολαϊκισμός προσπαθούμε να δείξουμε την συνάντηση αυτών των δυο ιδεολογιών, των δυο ρητορικών…. Ο εθνικισμός κατέληξε να σημαίνει την υπερβατική σχεδόν λατρεία του έθνους ως φετίχ. Ο λαϊκισμός από την άλλη πλευρά ως ιδεολογία ενέχει ως κεντρικό σημείο αναφοράς τον λαό, όχι με την νομική, την ιστορική, ή την ταξική του έννοια αλλά μάλλον ως μια συναισθηματική έννοια πού αφορά όσους αισθάνονται τον εαυτό τους ως μη προνομιούχοι και αδικημένοι…. Όπως βλέπουμε και οι δυο όροι κατέληξαν πια να σημαίνουν όχι κάτι που αναλύεται με πολιτική ορολογία αλλά κυρίως με αισθήματα:Το αίσθημα της υπέρμετρης αγάπης για την πατρίδα στον εθνικισμό, το αίσθημα της πικρίας και μνησικακίας στον λαϊκισμό.«
Από τότε πέρασε πολύς καιρός και σήμερα ο όρος αυτός έχει βρει τη θέση του στη σύγχρονη πολιτική ορολογία της πτωχευμένης Ελλάδας. Αποτελεί κυρίως τον αγαπημένο αφορισμό των διάφορων «κεντροαριστερών» και «κεντρώων» νεοφιλελεύθερων για όσους διαφωνούν με το αξίωμά τους ότι η απόλυτη υποταγή του δημόσιου στο ιδιωτικό συμφέρον και η κυριαρχία της αγοράς από τις επιχειρηματικές ενώσεις θα φέρει τη λύτρωση. Συνέχεια →
«Δεν ξεχνάμε ότι οι γειτονιές του Πειραιά είναι προσφυγομάνες, ότι ο Πειραιάς και οι γύρω δήμοι γιγαντώθηκαν όταν χιλιάδες πρόσφυγες από τη Μικρασία και τον Πόντο ήρθαν εδώ κυνηγημένοι, εξαιτίας του πολέμου, η ονομασία της περιοχής -Νέο Ικόνιο- το επιβεβαιώνει….»
O ναζιστής βουλευτής, Γιάννης Λαγός, μαζί με ομάδα χρυσαυγιτών εισέβαλε στο Α’ Δημοτικό Σχολείο Νέου Ικονίου, στο Πέραμα. Οι ναζιστές τραμπούκισαν δάσκαλους και γονείς. Αυτό που «ενόχλησε» τους ναζιστές ήταν η απόφαση να φοιτήσουν στο σχολείο και προσφυγόπουλα από το Σχιστό.
Συγκεκριμένα, σε ανακοίνωση του το υπουργείου Παιδείας, αναφέρεται σε «προπηλακισμούς» και «απειλές» που «υπέστησαν η διευθύντρια και εκπαιδευτικοί στο Δημοτικό Σχολείο Νέου Ικονίου Περάματος, και μάλιστα παρουσία των μαθητών, από ομάδα χρυσαυγιτών, με επικεφαλής τον βουλευτή Γιάννη Λαγό». Συνέχεια →
Στην ταινία «Το μέλλον», που προβάλλεται στους κινηματογράφους, μια πενηντάχρονη καθηγήτρια Φιλοσοφίας σε παρισινό λύκειο βρίσκεται αντιμέτωπη με ανατροπές στη ζωή της, όταν ο άνδρας της την εγκαταλείπει για μια νεότερη γυναίκα, η μητέρα της πεθαίνει και ο εκδοτικός οίκος που έβγαζε τα παιδαγωγικά εγχειρίδιά της αποφασίζει να μην τα επανεκδώσει, κρίνοντάς τα αντιεμπορικά με τους νέους όρους της αγοράς. Η ταινία θίγει πολλά αλληλένδετα θέματα.
Ενα από αυτά είναι το κοντράστ βιωμάτων και αντιλήψεων ανάμεσα στη μεσήλικη εκπαιδευτικό, στρατευμένη κομμουνίστρια στα νιάτα της, και έναν νεαρό που υπήρξε ο αγαπημένος μαθητής της και δραστηριοποιείται τώρα, με μια ομάδα γάλλων και γερμανών ομοφρόνων του, στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η διαφορά αυτών των αντιεξουσιαστών από τους δικούς μας. Αντί προπαρασκευών για επιδρομές σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, μελέτη κλασικών και σύγχρονων στοχαστών. Αντί συνθημάτων μίσους, συζήτηση και ήρεμη ανταλλαγή απόψεων με την «αστικοποιημένη» καθηγήτρια. Οι νέοι αυτοί μπορεί να απέρριπταν την εξουσία, όχι όμως τον πολιτισμό. Δεν ισχυρίζομαι ότι το δείγμα ήταν αντιπροσωπευτικό. Αναρωτήθηκα όμως αν μια ταινία που θα παρουσίαζε με παρόμοιο τρόπο έλληνες αντιεξουσιαστές θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο άλλο είδος από τον κινηματογράφο του φανταστικού.Συνέχεια →
Το Νοέμβριο του 1946 λαμβάνει χώρα μία από τις περισσότερο άγνωστες σφαγές άμαχου πληθυσμού στον ελλαδικό χώρο, η οποία μάλιστα δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένη. Η Ξηρόβρυση Κιλκίς, ένα χωριό 465 κατοίκων, στην πλειονότητα τους Πόντιοι πρόσφυγες και αριστεροί, βρέθηκε στο στόχαστρο ελληνικών παραστρατιωτικών οργανώσεων, εξαιτίας της πολιτικής ταυτότητας πολλών από τους κατοίκους της και της ενεργής τους συμμετοχής στην αντίσταση και στο αντάρτικο.
Στις 20 Νοεμβρίου λοιπόν, παραστρατιωτικοί εισέβαλαν στην Ξηρόβρυση και αφού μπλόκαραν τις δύο βασικές εξόδους του χωριού, επιδόθηκαν σε ένα πολύωρο όργιο δολοφονιών και καταστροφών.
Έκαψαν πάνω από 100 σπίτια, σκότωσαν 47 αμάχους, στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά και τραυμάτισαν πολλούς ακόμη. Η χωροφυλακή του Κιλκίς, ενώ επιβεβαιωμένα είχε πληροφορηθεί την επικείμενη επίθεση, φυσικά δεν έπραξε τίποτα συγκαλύπτοντας πλήρως το έγκλημα.
Η ιδεολογική ηγεμονία και οι συνέπειές της στην πολιτική πραγματικότητα
Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα
Αθήνα, 6.10.2016
Πολλοί πιστεύουν ότι η ενασχόλησή μας με θεωρητικά θέματα, τι στιγμή που βιώνουμε τόσο τραγικές στιγμές στην καθημερινή μας ζωή, είναι μια εργασία που βασικά δεν έχει νόημα και αποτελεί ως εκ τούτου περιττή πολυτέλεια. Παραγνωρίζουν ή αγνοούν όλοι αυτοί ότι η πολιτική πρακτική ακολουθεί συγκεκριμένες θεωρίες που δοκιμάζονται στην πράξη, όπως είναι ο σοσιαλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός. Σήμερα επικρατεί σ’ όλην την υφήλιο ο νεοφιλελευθερισμός με την μορφή του ανάλγητου παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αν δεν γνωρίζουμε τους μηχανισμούς λειτουργίας του, δεν μπορούμε να δράσουμε δημιουργικά και αποτελεσματικά.
Για την επικράτησή του ωστόσο εφαρμόζεται στην πράξη όχι μόνο βία, αλλά κυρίως η ονομαζόμενη από τον Γκράμσι ιδεολογική ηγεμονία, της οποίας τα χαρακτηριστικά θα επιδιώξουμε να αναλύσουμε, για να έχουμε σαφή εικόνα των εννοιών και της πρακτικής τους εφαρμογής.
Συνεπώς η κατανόηση των ιδεολογικών μηχανισμών που καθορίζουν τις εξελίξεις στην υφήλιο, αποτελεί πρωταρχική αναγκαιότητα, για να καταλάβουμε όχι μόνο αυτούς τους μηχανισμούς, αλλά και να μπορούμε να αποτρέψουμε τις αρνητικές τους επιπτώσεις και βάλουμε τα θεμέλια για μια ευοίωνη προοπτική για το μέλλον. Σήμερα ισχύει λόγω σύγχυσης και αποπροσανατολισμού αυτό που λέει ο λαός: Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Ζητάει δηλαδή απεγνωσμένα λύσεις, εκεί που δεν υπάρχουν. Έτσι ο φαύλος κύκλος ανακυκλώνεται χωρίς να υπάρξει διέξοδος από τα αδιέξοδα. Ο ένας, για να δείξω την τραγικότητα της κατάστασης, πιστεύει ότι θα μας σώσει η Ρωσία, ως από μηχανής θεός, ο άλλος πιστεύει ότι θα μας σώσουν οι προφητείες του Αγίου Παϊσίου, ο άλλος ρίχνει τις ευθύνες στους ξένους , ως άλλοθι για τις δικές του ευθύνες, ό άλλος τα ευχολόγια, μέσα στην απελπισία του, τα βλέπει ως λύσεις. Και λοιπά και λοιπά. Που βρίσκεται η αλήθεια, αλήθεια;Συνέχεια →
Σου γράφω αυτά τα δυο φιλικά λόγια και ως γονέας και ως πολίτης. Κατ´ αρχάς καλή χρονιά και επιτυχίες στα νέα σου ακαδημαϊκά σου καθήκοντα. Σε καμάρωσα από την τηλεόραση να σε ξεναγούν στο αμφιθέατρο που θα διδάξεις οι επικεφαλής του
Πανεπιστημίου Στερέας Ελλάδας. Αντιλαμβάνομαι τη χαρά και την περηφάνειά σου όπως επίσης αντιλαμβάνομαι την πικρία και τον θυμό χιλιάδων άλλων νέων ανθρώπων με τα δικά σου αλλά και με πολύ περισσότερα προσόντα οι οποίοι δεν «χώρεσαν» στο πρόσφατο νόμο που σε προβίβασε από δασκάλα της πληροφορικής στο δημοτικό σε διδάσκουσα στο πανεπιστήμιο. Δεν είναι πάντως τυχαίο ότι οι πάντες μιλούν, κακόπιστα αν θέλεις, για νόμο «Μπαζιάνα» εφόσον περισσεύουν και η καχυποψία, και ο φόβος για τις πράξεις ή τις παραλείψεις της «Πρώτης Φοράς Αριστερά». Και ποιος θα τους ψέξει γι’ αυτό μετά από τόσες παλινωδίες, ακυρώσεις, χαριστικούς συμψηφισμούς προς ημετέρους, νεποτισμό, κλπ.; Πως μπορείς να πείσεις όλον αυτόν τον θυμωμένο και αποκλεισμένο κόσμο, ότι οι ακαδημαϊκοί εκλογείς σου δεν επηρεάστηκαν από την τόσο στενή σου σχέση με την εξουσία; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Συνέχεια →
Στη μνήμη της Ακρίβως Σαλή – Κρίκη,
που σήμερα αποχαιρετήσαμε
.
Ήταν πρωτοχρονιά του 1948. Σαράντα πέντε Χαλκιδικιώτισσες ήταν έτοιμες για το μεγάλο ταξίδι προς ένα άγνωστο γι’ αυτές προορισμό. Απ’ την ταράτσα του παλιού καπνομάγαζου στην οδό Ολύμπου 2 της Θεσσαλονίκης, όπου τις είχαν φυλακίσει, έβλεπαν την Άνω πόλη.
.
Δεν ήξεραν αν και πότε θα ξαναγυρίσουν, αν έπρεπε να πάρουν μαζί τους ή να αφήσουν τ’ ανήλικα παιδιά τους… Κείνο που ήξεραν, ήταν αυτό που τους «σφύριξε» ο καλός Κρητικός φρουρός τους. Θα τις μετέφεραν από εκεί και θα τις πήγαιναν για …«αναμόρφωση». Ούτε που ‘ξεραν τη λέξη…
Ένα εξαιρετικό βίντεο ανέβασε ο Ανδρέας Αθανασιάδης εξαιρετικός ερευνητής της ιστορίας των Ελλήνων του Καυκάσου:
«Ο λυράρης Γιόσκας (Ιωσήφ) Αθανασιάδης, γεννήθηκε το 1934 στον Καύκασο (οι γονείς του κατάγονταν από το Τσαπίκ Καρς Ρωσίας), ήρθε στην Ελλάδα το 1939 και κατοικεί στην Κλέστινα (Κάτω Κλεινές) Φλώρινας (μεικτό χωριό σλαβοφώνων γηγενών και Καυκασίων προσφύγων)»
Ο τελευταίος χρόνος αποτέλεσε, ίσως, μία από τις δυσκολότερες περιόδους της επαγγελματικής μου ζωής. Τα προσφυγικά κύματα που έσκασαν βίαια στις ακτές της Λέσβου άσκησαν σε όλους εμάς, που έπρεπε να τα καλύψουμε δημοσιογραφικά, μία απίστευτη πίεση.
Πρώτα πρώτα η ταχύτητα εξέλιξης του φαινομένου, η συνεχής διαφοροποίηση των συνθηκών και των δεδομένων μας ανάγκασαν να τρέχουμε κυριολεκτικά πίσω από τα γεγονότα. Σε μια εποχή, μάλιστα, που οι ψηφιακές δυνατότητες εκμηδενίζουν τους χρόνους μετάδοσης της είδησης, κάθε τι που συμβαίνει πριν καλά καλά προλάβεις να το καταγράψεις, να το επεξεργαστείς, να το σχολιάσεις έχει ήδη πάψει να είναι «νέο». Έχει κυκλοφορήσει κουτρουβαλώντας στις λεωφόρους του διαδικτύου, έχει δεχθεί παρεμβάσεις, έχει ανακατευτεί με εκατοντάδες σχόλια και έχει ήδη γίνει ιστορία.
Με το κλεψίον αν εγίνουσον, οι πεντικοί πα αφεντάδες θα έσαν
.
Μιας και στην προηγούμενη ανάρτηση αναφερθήκαμε στις απατεωνιές και στις πλαστογραφίες των ακροδεξιών, ας αναλογιστούμε και τους «δικούς μας» απατεώνες και πλαστογράφους…
.
Αφορμή πήραμε από το πρόσφατο κείμενο στο e-Pontos του Ευθύμη Ευθυμιάδη – κατηγορηθέντος και καταδικασθέντος για συκοφαντίες και τραμοπουκισμούς- που προερχόταν από μια ομάδα που κατά τη δεκαετία του ’90 προσπάθησε να χειραγωγήσει τον χώρο με ποικίλες δράσεις που κυμαίνονταν από την τρομοκράτηση της αντίπαλης άποψης έως ανοιχτά εγκληματικές πράξεις, για τις οποίες ο εν λόγω καταδικάστηκε αμετάκλητα. (Δεξιά: το τρίκυκλο του Κοτζαμάνη)
.
Ένα ερώτημα που μας βασανίζει χρόνια είναι εάν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης -που παρόλα τα λάθη και τις ελλείψεις του, είχε πολύ σημαντικό ρόλο στην εδραίωση του ριζοσπαστικού ποντιακού κινήματος και στην καθιέρωση της 19ης του Μάη ως Ημέρας Μνήμης- έχει συνειδητοποιήσει πόσο πολύ κακό του έκαναν εν τέλει οι αχρείοι αυτοί τύποι που το μόνο που έχουν να πουλήσουν στους αφελείς είναι το όνομα το δικό του.
.
Τι κάνουν αυτοί οι τύποι της παρέας του Ευθυμιάδη; Ανακατασκευάζουν την πραγματική ιστορία σβήνοντας όσα πραγματικά στοιχεία δεν τους βολεύουν και εφευρίσκοντας ανύπαρκτα άλλα.
Περιπλανώμενοι στο διαδίκτυο, πέσαμε πάνω σ’ ένα ακροδεξιό μπλογκ που επιγράφεται «Σκεφτόμαστε ελληνικά«… Ας παρακάμψουμε όμως το γεγονός ότι η ελληνική σκέψη όπως μας κληρονομήθηκε από την παλιά ελληνική γραμματεία είναι η αποθέωση του ουμανισμού και του ορθού λόγου (με ολίγον Επίκουρο) και όχι οι υστερικές κραυγές του καπηλευτών του.
Έτσι λοιπόν πέσαμε πάνω σε μια δημοσίευση, όπου ο πάπας (της Ρώμης) φιλά σύμφωνα με τους μπλόγκερ:
«το χέρι του Ντέιβιντ Ροκφέλερ.ΤΟΥ ΑΡΧΙΔΟΛΟΦΟΝΟΥ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ και εκ των αρχηγών του διεθνους Σιωνισμου και Ν. Τάξης Πραγμάτων…..
Ο φακός, δίπλα απαθανάτισε και τα υπόλοιπα κουμάσια Χένρι Κίσινγκερ και John Rothschild! «
Είναι όμως έτσι;
Στη φωτογραφία απεικονίζονται οι Ρότσιλντ, Κίσιγκερ και Ροκφέλερ;
Το άρθρο είχε ως τίτλο Ανεπιθύμητοι πρόσφυγες και αφορούσε τον τρόπο που το κράτος και η κοινωνία υποδέχτηκαν τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής περί το ΄22. Διαβάστε το μετά από αυτό το εισαγωγικό σχόλιο.
Το άρθρο είναι εξαιρετικό και από αυτή εδώ την αριστεροποντιακή γωνιά του διαδικτύου οφείλουμε ένα μεγάλο μπράβο στον σύντροφο Κωστόπουλο…
Όμως το ερώτημα παραμένει: Πώς είναι δυνατόν και γιατί ένας τύπος που ως μαθητής του Νακρατζά έχει δώσει πετυχημένες εξετάσεις αντιπροσφυγικού φανατισμού και προκατάληψης και έχει στοχοποιήσει δυσφημώντας με ακραίο τρόπο την προσφυγική μνήμη, να τολμά να αναδείξει μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ιστορίας της Ελλάδας (και εν μέρει της τότε παλαιοελλαδίτικης Αριστεράς του Πουλιόπουλου, της Φεντερασιόν και λοιπών ηλιθίων, που έκαναν ότι μπορούσαν για να γίνουν πρόσφυγες οι Μικρασιάτες και οι Πόντιοι- και οι Αρμένιοι που είχαν επιζήσει από τη Γενοκτονία του ’15);
Νομίζουμε ότι η ερώτηση έχει δύο πιθανές απαντήσεις:
Να έχει όντως εξελιχθεί ο Κωστόπουλος και από ένας φανατικός που στα ζητήματα αυτά μπορούσε να τα προσεγγίζει μόνο με το «ουγκ» και το θράσος του θύτη, να έχει ενσωματώσει μια διαλεχτική αντίληψη στον τρόπο που μελετά τα ιστορικά γεγονότα και να έχει αποφασίσει να παραδεχτεί ότι η τουρκική εξουσία έχει τεράστια ευθύνη για τις Γενοκτονίες που προκάλεσε και για τη διαχείριση του μειονοτικού ζητήματος από το 1911 και μετά, πολύ πριν το ΄19…
Να συνεχίζει να είναι ένας μονομερής και μονομανής τύπος, που το προσφυγικό το αντιμετωπίζει μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει το μίσος που έχει για την «αστική Ελλάδα» και για να αιτιολογήσει τη σημερινή του άποψή για τους νέους πρόσφυγες ή οικονομικούς παράτυπους μετανάστες από τη Μέση και την Άπω Ανατολή.
Ένα πάντα επίκαιρα ερώτημα από ένα παλιό κείμενο που «ξεχάστηκε» στην ηλεκτρονική αποθήκη του Π&Α
—————
Με αφορμή τα όσα έγιναν στο Εθνικό Θέατρο με το ανέβασμα και το κατέβασμα της παράστασης της πειραματικής σκηνής του έργο «Ισορροπία του Nash», επειδή παρέμβαλε στο έργο του Καμύ «Οι δίκαιοι», αποσπάσματα από το βιβλίο του ισοβίτη δολοφόνου Σάββα Ξηρού. Το έργο κατέβηκε τέσσερις μέρες πριν ολοκληρώσει τον μικρό ούτως ή άλλως κύκλο της ζωής του. Την απόφαση του κατεβάσματος έλαβε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού…. Είχαν προηγηθεί εκτενή τρομοκρατικά ρεπορτάζ των ιδιωτικών καναλιών. Με αφορμή αυτό το περιστατικό μας γεννήθηκε η απορία: Τι σημαίνει τελικά ο όρος «τρομοκρατία»; Και ποιός μπορεί να χαρακτηριστεί «τρομοκράτης»;
Την απορία μας έλυσε ο γνωστός πανεπιστημιακός Βένιος Αποστολίδης, ο οποίος έγραψε:
Περί τρομοκρατίας: Δεν ξέρω τι θα πει αριστερή ‘η δεξιά τρομοκρατία, δεν ξέρω κάν αν η λέξη «τρομοκρατία» μπορεί να θεωρηθεί ουδέτερος όρος: Τρομοκράτες αποκαλούσαν τους αντιστασιακούς οι κατακτητές, τρομοκρατία ασκούσαν και οι κατακτητές κατά του κατακτημένους.Συνέχεια →
Η πρόσφατη συζήτηση για τους πρόσφυγες ανέδειξε ένα κρίσιμο ερώτημα που είχαμε αποφύγει στο παρελθόν. Είναι η Αριστερά ταυτόσημη με τη φιλελεύθερη ερμηνεία των ανθρώπινων δικαιωμάτων; Η απάντηση είναι ότι η Αριστερά, που βρίσκεται πίσω από πολλές δικαιωματικές κατακτήσεις, υπερασπίζεται τα δικαιώματα αλλά βρίσκεται συχνά και σε σύγκρουση με την κοσμοπολίτικη εκδοχή τους. Ας εξετάσουμε σύντομα την ιστορία της σχέσης.
Ο «Ολυμπιακός» δημιουργήθηκε ως μια ομάδα των «ιθαγενών», των «ντόπιων» Πειραιωτών (παλιότεροι έποικοι από Μωριά και Κυκλάδες κυρίως), σε μια εποχή που ο Πειραιάς είχε περικυκλωθεί κυριολεκτικά από τις συνοικίες των προσφύγων (Ποντίων, Ιώνων, Καππαδοκών) της Μικρασιατικής Καταστροφής. Οι συγκρούσεις ήταν καθημερινές με αποκορύφωση τη σκληρή ρήξη των προσφύγων με τους Μωραϊτες του Πειραιά και κυρίως με τους Μανιάτες. Αρκετά γρήγορα όμως επήλθε μια σχετική ειρήνευση και οι πρόσφυγες αγκάλιασαν τον Ολυμπιακό.
Το χαρακτηριστικότερο πρόσωπο αυτής της συνάντησης υπήρξε ο Νίκος Γόδας . Γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί και η Μικρασιατική Καταστροφή τον «έστειλε» μαζί με την οικογένεια του πρώτα στην Μυτιλήνη, μετά στην Κρήτη και τελικά στην Κοκκινιά όπου και ρίζωσαν…. Ο Γόδας θα ενταχθεί στην Αριστερά, όπως το μεγαλύτερο μέρος των προσφύγων του Πειραιά, θα πάρει μέρος στην Εθνική Αντίσταση και μετά τα Δεκεμβριανά, κατά την περίοδο της σκληρής τρομοκρατίας που άσκησε η αγγλόδουλη κυβέρνηση ενάντια στην Εθνική Αντίσταση, ο Νίκος Γόδας συνελήφθη με ανυπόστατες κατηγορίες. Δικάστηκε από τα απαράδεκτα τρομοκρατικά Έκτακτα Στρατοδικεία. Μάρτυρες κατηγορίας ήταν δύο αδέλφια, Μανιάτες, ασφαλίτες και συνεργάτες των Γερμανών κατά την περίοδο της Κατοχής, τους Λουκά και Δημήτρη Κασιδιάρη (που μένανε στα Μανιάτικα του Πειραιά). Ο Νίκος Γόδας καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε ζητώντας ως τελευταία χάρη να φορά κατά την υπέρτατη στιγμή της εκτέλεσης τη φανέλα του Ολυμπιακού.
Αυτή τη φανέλα λοιπόν οι Αδριανόπουλος, Κυριακού, Θεοδωρίδης, ΠΑΕ Ολυμπιακός… την βρώμισαν σήμερα με μνησικακία και ρατσισμό που παραπέμπει ευθέως τόσο στο νεοναζισμό του Κασιδιάρη όσο και στο μίσος των παλαιοελλαδιτών «ιθαγενών» του Μεσοπολέμου ενάντια στους ‘τουρκόσπορους πρόσφυγες’.
Απλώς οι τότε »ανεπιθύμητοι τουρκόσποροι» σήμερα έγιναν «φιλοξενούμενοι Ρωσοπόντιοι!!! Συνέχεια →
Mια ενδιαφέρουσα δίκη έγινε στην Κρήτη με κατηγορούμενο το Γερμανό ιστορικό Ρίχτερ –που αθωώθηκε, μάλλον δικαίως σύμφωνα με το νόμο γιατί οι αναφορές του δεν προκαλούσαν διέγερση και μίσος- ο οποίος επί της ουσίας αιτιολόγησε τα εγκλήματα του ναζιστικού κατοχικού στρατού εις βάρος των Κρητικών που αντιστάθηκαν στην εισβολή. Ο ίδιος ιστορικός υποστηρίζει παράλληλα ότι δεν υπάρχει το παραμικρό οικονομικό χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα λόγω της Κατοχής, της λεηλασίας που υπέστη η χώρα αλλά και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου. Ουσιαστικά ο Ρίχτερ προσπαθεί να αποδείξει πόσο υπέφεραν οι κατακτητές από τους κατακτημένους, οι οποίοι με την απολίτιστη αντίστασή τους τους υποχρέωσαν να υιοθετήσουν τα φονικά αντίποινα.
Αφού αρχίσαμε με το προηγούμενο άρθρο για την χούντα και τα πεπρραγμένα της, ας δούμε και άλλη μια πλευρά η οποία δεν είναι τόσο γνωστή: τα οικονομικά σκάνδαλα και το οικονομικό βόλεμα των ημέτερων
Ο Τύπος δεν ασχολούνταν με σκάνδαλα, ούτε σκανδαλιζόταν από τις σχέσεις των κρατούντων με τους μεγιστάνες του πλούτου. Είχε έρθει άλλωστε το πλήρωμα του χρόνου για να εκπληρωθεί το Τάμα του Έθνους. Στους έντονα αντικοινοβουλευτικούς καιρούς μας, ένα δόλιο φάντασμα πλανιέται στον αέρα: ο ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς». Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους. Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. Συνέχεια →
Διαβάζοντας τη νέα γελοία, ανιστόρητη και συμπλεγματική άποψη της Σίας Αναγνωστοπούλου : «….Η Μικρασιατική Καταστροφή δεν συνέβη επειδή οι Έλληνες είναι Έλληνες με μια συγκεκριμένη μοίρα, αλλά είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός, επειδή το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία» το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε είναι να καταφύγουμε στον Ρούντι μήπως και πάρουμε κάποιες απαντήσεις για την απύθμενη αυτή ανοησία:
Η αναγνώριση της δομικής ανεπάρκειας πρώτο καθήκον για όποιον ενδιαφέρεται για μια διαφορετική πορεία
Είναι αναγκαίο να κατανοηθεί το γεγονός της χρεοκοπίας της Αριστεράς, όσο οδυνηρή κι αν είναι η διαπίστωση αυτή για τους αριστερούς ανθρώπους και να περιγραφούν οι σημερινοί όροι της χρεοκοπίας, σε σχέση με τη στάση της στο νέο καθεστώς που έχει επιβληθεί μέσα από τη «μνημονιακή θεραπεία».
…..που ‘χει τις σφαίρες σταυρωτά, τ’ αυτόματο στη μέση 😉
Με αφορμή τις δηλώσεις του Φίλη τα είδαμε όλα και απ’ όλους: Χαζομάρα, εμπάθεια, νταβατζιλίκι. Δύο όμως ήταν αυτά που μας προκάλεσαν αλγεινη εντύπωση. Το πρώτο είχε να κάνει με την υιοθέτηση από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής των προσφυγικών προβληματισμών και την εξαιρετικά αργή αντίδραση στο φαινόμενο αυτό των Ποντίων συνδικαλιστών και το δεύτερο ή επιμονή κάποιων, με κυρίαρχο τον Τάσο Κωστόπουλο, να προσπαθούν να εξευτελίσουν το προσφυγικό κίνημα και τα αιτήματά του.
«Το άρθρο αυτό, που δημοσιεύεται στο ειδησεογραφικό σάιτ ΗuffingtonΡost.gr, γράφτηκε με αφορμή ένα πρώτο αντιδραστικό κείμενο του Τ. Κωστόπουλου στην Εφ.Συν., και πριν το επόμενό του, όπου για άλλη μια φορά τα κάνει όλα αχταρμά -είτε από άγνοια, είτε από συνειδητή πρόθεση διαστρέβλωσης- προκειμένου να περάσει μια περιφρονητική άποψη προς το κίνημα Μνήμης των προσφύγων του ’22.
Με το 3τομο που διαφήμιζε το «Βημα», ούτε η Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας να ήταν ο Κωνσταντίνος Γκλύξμπουργκ… Της ξένης αυτής μοναρχικής δυναστείας που επιβλήθηκε επί του ελληνικού λαού για να ελέγχει το νοτιοβαλκανικό τους προτεκτοράτο. Μια δυναστεία βαμμένη με το αίμα του ελληνικού λαού, που τολμά έως σήμερα να θέλει να τονίσει την παρουσία της στην ελληνική πολιτική ζωή. Και από κοντά οι διάφοροι σφουγκοκωλάριοι και αυλοκόλακες, οι οποίοι ευελπιστούν να τους πετάξουν κάποιο διαφημιστικό κοκαλάκι. Σαν τους νυν ιδιοκτήτες της πρώην έντυπης βασιλείας του Λαμπράκη.
Συνένοχοι σ’ αυτή την αθλιότητα και οι υπάλληλοι του συγκροτήματος, οι οποίοι δεν είχαν το σθένος να κάνουν αυτό που έκαναν οι εργαζόμενοι στην «Ελευθεροτυπία» , όταν και εκεί επιχειρήθηκε από τους Γκλύξμπουργκ το αντίστοιχο ξέπλυμα, έναντι ουκ ευκαταφρόνητου ποσού. Θυμηθείτε την ανάρτηση: «Μπράβο στους δημοσιογράφους της «Ελευθεροτυπίας»«
Κακώς βέβαια μας κάνει εντύπωση, εφόσον κατά την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής το «δημοκρατικό » ΕλεύθεροΒήμα υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο τους κατακτητές ενάντια στον ελληνικό λαό…. ενώ κατά την πρόσφατη περίοδο υπήρξε η καταφυγή κάθε απολογητή του σημιτικού καθεστώτος, φωλιά των αναθεωρητών του ιστορικού παρελθόντος (που κάποιοι εξ αυτών γλυκοκοιτάζουν τώρα, επιβραβευόμενοι, στον ΣΥΡΙΖΑ) και κάθε λαμόγιου που λεηλάτησε την περιουσία του ελληνικού λαού!
Στο παρακάτω κείμενο παρουσιάζεται αυτή η αντιδημοκρατική πρόκληση:
Η μεγάλη αλλαγή που έχει συμβεί τα τελευταία 20 χρόνια σε θέματα, όπως αυτά της Γενοκτονίας, θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη από όλο αυτό το συνοθύλευμα της μεταμοντέρνας-σημιτικής αριστεράς που εκσπερματώνει από ηδονή μπρός στους Νεότουρκους και στον τουρκικό εθνικισμό.
Τώρα πια η κοινωνία μπήκε στο παιχνίδι της πολιτικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης και αυτό αλλάζει τους όρους του παιχνιδιού.
Είναι γνωστό ότι το ΚΚΕ είναι μια φίρμα που κατά καιρούς (από την εποχή του ΣΕΚΕ) ελέγχεται από διάφορες ομάδες, οι οποίες συνήθως διαγράφουν η εξαφανίζουν τους προηγούμενους, καθώς και τους ανταγωνιστές τους. Στη σύγχρονη εποχή τη φίρμα κατέχει η ομάδα Μαίλη-παπαρήγα που τώρα έχει ανεβάσει στο θώκο του Γ.Γ. τον Δ. Κουτσούμπα. Το μαϊλειο λοιπόν ΚΚΕ γιόρτασε την επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης στη θεσσαλονίκη με τον τρόπο που το περιγράφει ο Παντέλογλου.
Ε, όχι μια ομιλία για τον Οκτώβρη του 1917, όσα είπε η Αλέκα Παπαρήγα σε αίθουσα του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (7.11.2015)
του Κώστα Παντέλογλου
Σε μια αίθουσα που ο στολισμός της κάθε άλλο παρά παρέπεμπε σε εκδήλωση για την Οκτωβριανή Επανάσταση (ο στολισμός ήταν μόνο ΚΚΕ) η Αλέκα Παπαρήγα υποτίθεται πως αναφέρθηκε, διαβάζοντας μ’ ένα τρόπο επίπεδο, στο θέμα: «Οκτώβρης 1917. Η πορεία προς την νίκη. Διδάγματα – Συμπεράσματα».
Κάθε άλλο! Μια αναφορά στα προβλήματα του ΚΚΕ, όπως τα αντιλαμβάνεται η Μαΐλεια πλευρά, ήταν όσα διάβασε η Αλέκα Παπαρήγα – το 1905, η επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, και εκείνη του Οκτώβρη, δεν την απασχόλησαν συγκεκριμένα· δεν έκανε συγκεκριμένη ανάλυση συγκεκριμένης κατάστασης, ώστε να συνάγει διδάγματα, να καταλήξει σε συμπεράσματα.
Είναι προφανής πλέον η δυσχερής θέση της Ελλάδας που οφείλεται στην τρομακτική εμπλοκή της με την επίσης τρομακτική αύξηση των μεγεθών του μεταναστευτικού από τότε που η Χριστοδουλοπούλου και η μικρή πολιτική της συνιστώσα αποφάσισε να ανοίξει τα σύνορα χωρίς να έχει την παραμικρή γνώση του πραγματικού ζητήματος και χωρίς να έχει προετοιμάσει τη χώρα να δεχτεί τους απόκληρους Το πρόβλημα μιας ανερματιστής πολιτικής ήταν ήδη ορατό από την αρχή. Είχαμε τότε γράψει δύο κείμενα:
Έτσι διευκόλυνε το βαθύ κράτος της Τουρκίας να στείλει μέσω Ελλάδας στην Ευρώπη όσους Σύριους (κυρίως ομόδοξους σουνίτες) μετέτρεψε σε πρόσφυγες η ίδια χέρι-χέρι με τους υπερατλαντικούς νταβατζήδες. Παράλληλα διευκόλυνε τους μεσάζοντες να κερδίσουν δισεκατομμύρια δολάρια από την απόγνωση των προσφύγων και με την επιπολαιότητά της εξέθεσε σε κίνδυνο τους απόκληρους.
Όσοι πιστεύουν ότι για τα πνιγμένα παιδιά στο Αιγαίο δεν φέρει καμιά ευθύνη η Χριστοδουλοπούλου και η παρέα της, πλανώνται πλάνη οικτρά. Σε ένα από τα παραπάνω κείμενά μας είχε γράψει ένα χαρακτηριστικό σχόλιο ο …..Χριστοδουλόπουλος:
«Η (μπιιιπ) Χριστοδουλοπούλου και η ιδεοληπτική της παρέα φταίνε για την όξυνση του μεταναστευτικού και την αύξηση των προσφυγικών ροών. Αυτοί προκάλεσαν ελπίδες στους πρόσφυγες και σ’ αυτούς οφείλεται η ανθρωπιστική κρίση.
Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί: τον Ιούλιο του 2014 έφθασαν στην Ελλάδα 2.103 μετανάστες και τον ίδιο μήνα το 2015, 52.000
Σχόλιο από Χριστοδουλόπουλος«
Το ζήτημα αυτό δόθηκε ως άλλο ένα επιχείρημα σε όσους θέλουν να δουν τον ΣΥΡΙΖΑ στο περιθώριο της ιστορίας. Χαρακτηριστικό είναι το κείμενο που φιλοξενούμε σήμερα: Συνέχεια →
Στις 3/11/2015 σύσσωμος ο Ελληνικός και ο Τουρκικός Τύπος αναφέρουν τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας. Νίκου Φίλη περί άρνησης «Γενοκτονίας των Ποντίων». Στις 5/11/2015 ο Υπουργός επανέρχεται υπενθυμίζοντάς μας το άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στην Αυγή στις 20/8/2014.
Επειδή οι δηλώσεις των υπουργών δεσμεύουν μία χώρα στο διεθνές στερέωμα και δεν περιορίζονται σε επίπεδο πολιτικών συζητήσεων στη Βουλή όπως του Τατσόπουλου[1] ή σε ραδιοφωνική κουβέντα όπως της Ρεπούση[2], επιβάλλεται ο Υπουργός Παιδείας ή να ανακαλέσει ή να αποπεμθεί από την κυβέρνηση. Εξάλλου ο Ν. Φίλης μπορεί να στηρίξει τις όποιες ανιστόρητες παράνομες θέσεις του σε εθνικό – πολιτικό επίπεδο, που ναι μεν θα ακουστούν, αλλά δεν θα δεσμεύσουν ανά την οικουμένη ένα πολυπαθέστατο έθνος.
Πριν συνεχίσουμε οποιαδήποτε αναφορά, καλό θα είναι να θυμηθούμε το διεθνές και εθνικό Δίκαιο σ’ ότι αφορά την παρανομία του Υπουργού, και ιστορικά δεδομένα σ’ ότι αφορά την αμάθειά του. Εξάλλου το θεωρητικό τμήμα του θέματος έχει εξαντληθεί από τον γράφοντα εδώ και μια δεκαετία[3]. Ας δούμε περιληπτικά το ιστορικό της θεσμοθέτησης του αδικήματος…
Οι παππούδες σας μας αποκαλούσαν τουρκόσπορους και έκαιγαν τους προσφυγικούς καταυλισμούς
Οι πατεράδες σας μας έλεγαν «εαμοβούλγαρους» και μας έσερναν για επιμόρφωση στα Μακρονήσια
Εσείς τους ξεπεράσατε όλους, ευλογώντας και
δοξάζοντας τους δολοφόνους μας
Αυτά μας ήρθαν αυθόρμητα στο νου, καθώς διαβάσαμε το κείμενο «έχει η ελλάδα «νεότουρκους»;» του Αντώνη Λιάκου στο ηλεκτρονικό περιοδικό της ομάδας του με τίτλο chronosmag.eu…. Πηγαίνετε να το διαβάσετε. Είναι απόλαυση (sic!) γιατί αποκαλύπτει το βάρβαρο πρόσωπο μιας αντιπροσφυγικής παλαιοελλαδίτικης αντίληψης της ιστορίας που σπάνια την βλέπεις να εκφράζεται τόσο απροκάλυπτα: http://chronosmag.eu/index.php/ls-lle.html
Ίσως η τελευταία φορά που τόσο συμβολικά, αλλά και φυσικά, μας αποκαλύφθηκε ήταν το 1938, όταν ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς -αντικομμουνιστής, εθνικιστής και φασίστας- μετονόμασε την Οδό Αποστόλου Παύλου στη Θεσσαλονίκη σε Οδό Κεμάλ Ατατούρκ.
Ο Λιάκος αποτελεί ίσως τον πιο χαρακτηριστικό τύπο αυτής της νοτιοβαλκανικής εκδοχής μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας, που με αυθαίρετο τρόπο ορίζει τις ιστορικές κατηγορίες και τις δίνει τέτοιο περιεχόμενο, ώστε να αιτιολογούνται οι εξαρχής ιδεοληπτικές προσλήψεις.
Μπορεί ο Πάνος Καμμένος να αγόρασε έναν από τους τόμους του «Κεφάλαιου» του Κάρολου, όμως η φύση των ΑΝ.ΕΛ. παραμένει αναλλοίωτη: είναι «φωλιά» όπου επιβιώνουν πολύ άνετα και φυσικά, ακροδεξιές και ρατσιστικές απόψεις. Και δεν χρειάζεται να πάμε στον Δ. Καμμένο, ούτε πολύ περισσότερο στον εκ Πατρών Νικολόπουλο -που ήδη έχει αναλάβει β’ πρόεδρος της Βουλής εκ μέρους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ- που ήταν ο πρώτος που κίνησε την διαδικασία
ακύρωσης της Δίκης των Εξ και προσπάθησε να ηρωοποιήσει τον κύριο ένοχο της Μικρασιατικής Καταστροφής, τον Δημήτριο Γούναρη.
Αρκεί να δούμε τους βουλευτές επικρατείας στις πρόσφατες εκλογές όπου στην τρίτη θέση φιγουράρει το όνομα του κ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΣΟΦΙΑΝΙΔΗ, για τον οποίον ο Τάσος Σιδηρόπουλος, γραμματέας έως πρόσφατα της Ομοσπονδίας Ποντίων Ευρώπης, έγραψε:
Υβρις των ΑΝ.ΕΛΛ. κατά του Ποντιακού Ελληνισμού
του Τάσου Σιδηρόπουλου
τ. Γεν. Γραμματέα της Ομοσπονδίας Ποντίων Ευρώπης.
Με έκπληξη διαβάσαμε τους υποψήφιους Επικρατείας που επέλεξε ο κ. Καμμένος. Το τρίτο κατά σειρά πρόσωπο έφερε το όνομα «Χριστόφορος Σοφιανίδης» και δηλωνόταν ότι προερχόταν από την «ποντιακή ομογένεια». Προφανώς η επιλογή αυτή αποσκοπεί στην προσέλκυση ψήφων των Ποντίων. Όμως στην πραγματικότητα αποτελεί τη μεγαλύτερη ύβρι που θα μπορούσαν να διαπράξουν οι ΑΝ.ΕΛΛ. κατά του Ποντιακού Ελληνισμού, γιατί ο κ. Σοφιανίδης είναι γνωστός για τις ακροδεξιές, ρατσιστικές και ξενοφοβικές του θέσεις, που εμπεριέχουν και έναν περίεργο ανθελληνισμό. Συνέχεια →
του Τάσου Σιδηρόπουλου
τ. Γεν. Γραμματέα της Ομοσπονδίας Ποντίων Ευρώπης.
Με έκπληξη διαβάσαμε τους υποψήφιους Επικρατείας που επέλεξε ο κ. Καμμένος. Το τρίτο κατά σειρά πρόσωπο έφερε το όνομα «Χριστόφορος Σοφιανίδης» και δηλωνόταν ότι προερχόταν από την «ποντιακή ομογένεια». Προφανώς η επιλογή αυτή αποσκοπεί στην προσέλκυση ψήφων των Ποντίων. Όμως στην πραγματικότητα αποτελεί τη μεγαλύτερη ύβρι που θα μπορούσαν να διαπράξουν οι ΑΝ.ΕΛΛ. κατά του Ποντιακού Ελληνισμού, γιατί ο κ. Σοφιανίδης είναι γνωστός για τις ακροδεξιές, ρατσιστικές και ξενοφοβικές του θέσεις, που εμπεριέχουν και έναν περίεργο ανθελληνισμό. Έγραφε σε ένα παραληρηματικό του κείμενο («Βυρωνικοί Παλμοί», ’99): «Οι ελλαδικές κυβερνήσεις μας έπεισαν για το γεγονός ότι έχουν πολύ μεγαλύτερη εθνική συγγένεια προς το αλβανικό και εν γένει το ξένο στοιχείο… Οι ελλαδίτες κυβερνήτες έσπευσαν να συμπαρασταθούν στα αδέλφια τους, αλβανόφωνους του Κοσόβου…και κατόπιν προσχηματικής πίεσης των ‘συμμάχων’ είναι έτοιμοι να φέρουν τουλάχιστον άλλους 10.000 Αλβανούς στην Ελλάδα…» Για τον κ. Σοφιανίδη, η ελληνική κυβέρνηση νοιάζεται περισσότερο «για τα αλβανόφωνα αδέλφια τους». Γράφει: «Η κυβέρνηση, οι υπουργοί εξωτερικών, δημόσιας τάξης και άλλοι κινήθηκαν αστραπιαία και με αδελφική στοργή, ώστε τα αλβανόφωνα αδέλφια τους και οι υπόλοιποι αλλοεθνείς να αισθάνονται όπως στο σπίτι τους».
«Ακρίδες στη φυτεία»
Και αν ο κ. Σοφιανίδης ξεκίνησε την υστερική ξενοφοβική και ρατσιστική του ρητορεία θέτοντας στο στόχαστρό του τους Αλβανούς, σήμερα, με την ένταση που έχει λάβει το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα, διεύρυνε κατά πολύ τη στόχευσή του και «βελτίωσε» την επιχειρηματολογία του. Σε πρόσφατη προκήρυξη που προφανώς έχει γραφεί από τον ίδιο και υπογράφεται από ελάχιστους περιθωριακούς φορείς, διαβάζουμε: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν “νόμιμοι μετανάστες”. Παραβίασαν ενσυνείδητα κάθε έννοια νομιμότητας και συνόρων, μπήκαν παράνομα και εκβιαστικά, εποικίζοντας την Ελλάδα (και την Ευρώπη), εξαπλωνόμενοι όπως οι ακρίδες σε μια ελκυστική και αφύλακτη φυτεία…..
«Από το 1990 εκατοντάδες χιλιάδες αλλοεθνείς κυκλοφορούν ήδη σαν “έλληνες” με τη λυσσαλέα σύμπραξη μειοψηφικών αριστεριζόντων μορφωμάτων εντός και εκτός Βουλής. Ετσι, στις τελευταίες δημοτικές και βουλευτικές εκλογές ψήφιζαν από κοινού δημάρχους και βουλευτές, που εξυπηρετούν περαιτέρω την αποδόμηση του ελλαδικού κράτους, διαχέοντας και προωθώντας την βαρβαρική ισλαμιστική ιδεολογία στην Ελλάδα ως δήθεν δικαίωμα των εκατομμυρίων καθ’ όλα παράνομων εποίκων (λαθρομεταναστών)….
Ο μόχθος και οι κόποι των πολιτών δεν πάνε για τον λαό και την χώρα αλλά για παρασιτισμό και αλλοτρίωσή της από αλλογενείς εποίκους. Αλωνίζουν ανεξέλεγκτα με την υπόθαλψη του ψευτοπροοδευτικού παρακράτους των επιδοτούμενων “ανθρωπιστών-προαγωγών”, που πρόσκεινται κυρίως στα πιο πάνω κομματικά μορφώματα (πολιτικάντηδες, υπάλληλοι ΜΚΟ, έποικοι “ισλαμοσυνδικαλιστές”, διάφοροι περιπλανώμενοι ιατροί με τριτοκοσμικές αδυναμίες, οι κατ’ επάγγελμα “αντιρατσιστές” κλπ). Το παρακράτος αυτό χρωστά εν γένει την βίωσή του στους φόρους των ελλήνων πολιτών, τους οποίους συκοφαντεί και κατηγορεί για “ξενοφοβία”, εκθειάζει και αποκρύπτει την ισλαμιστική απειλή και βαρβαρότητα, μοχθεί να πείσει την κοινωνία ότι “ακρίδες και φυτεία” συμβιώνουν δημοκρατικά, δυσφημίζει διεθνώς την Ελλάδα ως χώρα με δήθεν “φασιστική απειλή” (!). Ομως, ο μόνος υπαρκτός φασισμός, που συντηρείται παρασιτικά στην Ελλάδα, είναι η δικτατορία της λαϊκίζουσας, ψευτο-επαναστατικής έως προδοτικής μειοψηφίας, συνασπισμένης σε ψευτο-προοδευτικά κομματικά μορφώματα, που από δεκαετίες είναι γαντζωμένα στο σώμα του ελλαδικού κατεστημένου, του χρεωκοπημένου από κοινού….»
Αυτόν τον άνθρωπο, που με τις απόψεις του ακυρώνει και αμφισβητεί όλη τη δημοκρατική και ανθρωπιστική παράδοση του ποντιακού ελληνισμού, επέλεξε ο κ. Καμένος να αναδείξει στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας των ΑΝ.ΕΛΛ. Η επιλογή αυτή αποτελεί την ύψιστη προσβολή για τον Ποντιακό Ελληνισμό, ο οποίος ιστορικά υπέστη βία και Γενοκτονία από εθνικιστικές και ρατσιστικές εξουσίες, οι οποίες μας θεωρούσαν ως «Ακρίδες στη φυτεία» και γι αυτό μας εξόντωσαν.
Τάσος Σιδηρόπουλος
Πρώην Γεν. Γραμματέας της Ομοσπονδίας Ποντίων Ευρώπης.
Όπως λένε κάποιοι, ο Στάλιν δεν έκανε διωγμούς στην ΕΣΣΔ εναντίον των Ποντίων? Αριστερά δεν είναι ο Στάλιν, θα πεί κάποιος άλλος, είναι ο Τρότσκι που ήταν πιο »άνθρωπος». Κι όμως πόσο αριστερά ήταν ο Τρότσκι, αφού ο ίδιος ο Μαρξ έγραψε οτι στο όνομα της επανάστασης και της αντεπίθεσης του προλεταριάτου επιτρέπεται η βία. Και πάλι όμως, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε οτι από κάποια βιβλία ο Τρότσκι βγαίνει μία λιγότερη ωμή φιγούρα του Στάλιν απλά και όχι τόσο άγιος όπως τον έχουν κάνει οι διεθνιστές, αναρχοκομμουνιστές κλπ. Βλέπετε λοιπόν τι συμβαίνει;
.
Τί σημασία έχουν όλα αυτά; Έχει όντως τόση σημασία η Αριστερά να χωρίζεται για λόγους ιστορικούς; Ίσως να έχει. Είναι όμως αποτελεσματικό;
Ένα παλιό κείμενο που ξέπεσε και σχετίζεται με τις χαζομάρες του «δικού μας» υπουργού Δικαιοσύνης Ν. Παρασκευόπουλου
———————————————————————————————————————–
«Με αδίκησαν όσο ελάχιστους ανθρώπους. Παρέμεινα στη φυλακή δύο χρόνια, πέντε μήνες και μία ημέρα, απολύτως άδικα. Βρίσκομαι αυτή τη στιγμή σήμερα, έξω, ελεύθερος χάρη στον ευεργετικό νόμο του κ. Παρασκευόπουλου.
Διατηρώ την εμπιστοσύνη μου στην ελληνική Δικαιοσύνη και θέλω να πιστεύω ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η ελληνική Δικαιοσύνη θα αποκαταστήσει την τιμή και υπόληψη του δημάρχου Θεσσαλονίκης», τόνισε ο κ. Παπαγεωργόπουλος στις πρώτες δηλώσεις μετά την αποφυλάκισή του….» Συνέχεια →
Κλιμακώνεται η ΝΑΤΟϊκή επέμβαση στη Συρία για λογαριασμό της Τουρκίας και των ΗΠΑ
Με ανακοίνωσή του το ΝΑΤΟ προβαίνει σε μια αναμενόμενη κλιμάκωση σύμπραξης για λογαριασμό της Τουρκίας: «Καταδικάζουμε έντονα τις τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον της Τουρκίας, και εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας προς την τουρκική κυβέρνηση και τις οικογένειες των θυμάτων στην Suruç και στις άλλες επιθέσεις εναντίον αστυνομικών και στρατιωτικών αξιωματούχων. Η τρομοκρατία συνιστά άμεση απειλή για την ασφάλεια των χωρών του ΝΑΤΟ και της διεθνούς σταθερότητας και της ευημερίας. Είναι μια παγκόσμια απειλή που δεν γνωρίζει σύνορα, εθνικότητα, ή θρησκεία – είναι μια πρόκληση που η διεθνής κοινότητα πρέπει να αντιμετωπίσει και να αντιμετωπίσουμε μαζί. Η τρομοκρατία σε όλες τις μορφές και εκδηλώσεις της δεν μπορεί ποτέ να γίνει ανεκτή ή να δικαιολογηθεί. Η ασφάλεια της Συμμαχίας είναι αδιαίρετη, και στεκόμαστε με ισχυρή αλληλεγγύη στο πλευρό της Τουρκίας. Θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε πολύ στενά τις εξελίξεις στα σύνορα του Νοτιοανατολικού μετώπου του ΝΑΤΟ».
Είχε προηγηθεί η επίκληση του άρθρου 4 του καταστατικού για τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, ότι «τα μέλη θα συσκέπτονται όταν, απειλείται η εδαφική ακεραιότητα, η πολιτική ανεξαρτησία ή η ασφάλεια οποιουδήποτε μέλους», μετά την προβοκάτσια στο Σουρούκ και το θάνατο ενός τούρκου στρατιώτη από μέλη του ΙΚΙΛ. Αυτή ήταν και η αφορμή για την επέμβαση κατά του ΙΚΙΛ που όμως είχε βασικό στόχο την κουρδική αυτονομία. Η «μια στο καρφί και μια στο πέταλο» πολιτική Ερντογάν δήθεν για την ειρήνευση στην περιοχή και την επιστροφή των προσφύγων ενδυναμωμένη από την αλλαγή τακτικής και στάσης όλης της δυτικής συμμαχίας (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ) απέναντι στους κούρδους, λαμβάνει διαστάσεις πολέμου της συμμαχία ΝΑΤΟ σε πρώτο επίπεδο διαμέσου ανακοινώσεων. Η τακτικές της Τουρκίας προκειμένου να διεισδύσει στη Συρία (εκπαίδευση «ήπιου» ισλαμικού στρατού, άδεια χρήσης βάσης του Ιντσιρλίκ, μίνι στρατιωτική επέμβαση για την υπεράσπιση του «τάφου» οθωμανικού παράγοντα, δηλώσεις για την προάσπιση τουρκμένων και αράβων αδερφών από τους κούρδους καθώς και για το δήθεν επικείμενο κουρδικό κράτος) ευοδώνονται και πολιτικά στηρίζουν τη στρατηγική της στο να δημιουργήσει μια ζώνη δικής της επιρροής, δήθεν για τα δικαιώματα των προσφύγων.
Η χώρα-δουλέμπορος με 2-3 εκατομμύρια πρόσφυγες, που εξάγει την κρίση της μέσω του επεκτατισμού της επιχειρεί να διαλύσει τις κατακτήσεις της κουρδικής αυτονομίας στη Συρία, καταλαμβάνοντας ένα έδαφος.
Με αφορμή τα γεγονότα στο Σύνταγμα στις 19 του Μάη
Μια είδηση που δημοσιεύτηκε στον Τύπο για την επίσημη εκδήλωση για τη γενοκτονία, που διοργάνωσαν οι ποντιακοί φορείς στο Σύνταγμα, μας προκάλεσε μεγάλη απορία. Η είδηση έλεγε:
«Ένταση επικράτησε στο Σύνταγμα αργά το απόγευμα την Τρίτη στην πορεία που διοργανώθηκε με αφορμή τον εορτασμό της 19ης Μαΐου, που ανακηρύχθηκε επίσημα το 1994 από την ελληνική Βουλή ως Ημέρα Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Στο Σύνταγμα έφτασε και δεύτερη πορεία αριστεριστών και τουρκικών οργανώσεων, που γινόταν με αίτημα την απελευθέρωση Τούρκων πολιτικών κρατουμένων, με αποτέλεσμα να προκληθεί ένταση και μικροσυμπλοκές. Οι συμμετέχοντες στην πορεία για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου μόλις τους αντιλήφθηκαν, άρχισαν να φωνάζουν αντιτουρκικά συνθήματα, ενώ οι συμμετέχοντες στη δεύτερη πορεία ανταπάντησαν με υβριστικά συνθήματα.
Η ένταση εκτονώθηκε όταν έκαναν την εμφάνισή τους τα ΜΑΤ, χωρίς να χρειαστεί να επέμβουν…«
Η απορία μας προέκυψε από το γεγονός ότι και οι δυό πορείες είχαν τον ίδιο στόχο: το αυταρχικό και φασιστικό τουρκικό κράτος. Η φυσική εξέλιξη θα ήταν να πορευτούν μαζί… Και όμως έγινε το αντίθετο.Γιατί άραγε;
Την απορία μας την έλυσαν κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες από την πλευρά των διαδηλωτών που δέχτηκαν απρόκλητη επίθεση από χρυσαυγίτες που είχαν εισχωρήσει στην ποντιακή διαδήλωση, η οποία δεν διέθετε την παραμικρή περιφρούρηση:
Μ’ αφορμή τα 70 χρόνια από την αντιφασιστική νίκη του 1945
Ένα πολύ ενδιαφέρον ευθυμογράφημα του τ’εμέτερον Δημήτρη Ψαθά που δημοσιεύτηκε μετά την Απελευθέρωση αναδημοσιεύτηκε μ’ αφορμή τα 70 χρόνια από την ήττα των ναζιστικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Σε μια Ελλάδα που είχε αρχίσει η Λευκή Τρομοκρατία, οι σκληρές διώξεις κατά των Αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης και όπου οι παλιοί δωσίλογοι είχαν ήδη ενσωματωθεί στα νέα στρατεύματα της αντικομμουνιστικης εθνικοφροσύνης.
Το ευθυμογράφημα δημοσιεύτηκε στο τεύχος 51 του περιοδικού «Νέα Γενιά», που κυκλοφόρησε στις 15 Ιουνίου 1945, ένα μήνα περίπου μετά τη γερμανική συνθηκολόγηση και τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη…. Το ευθυμογράφημα αυτό το έφερε στο φως ο Ν. Σαραντάκος στο μπλογκ του, όπου αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Αντικείμενο της σάτιρας (μαύρη σάτιρα δηλαδή, με το κεφάλι στον πάγκο του χασάπη) είναι ο κ. Κοκός, τυπικό παράδειγμα του Κολωνακιώτη μεγαλοαστού νέου. Σε άλλα σατιρικά κείμενα της εποχής, ο κολωνακιώτης νέος αναφέρεται ως ‘ντιντής’, χαϊδευτικό επίσης του Κωνσταντίνος, που σταδιοδρόμησε καλύτερα ως αυτόνομη λέξη, αφού το Κοκός περιορίστηκε ως υποτιμητικό υποκοριστικό του τέως βασιλιά (δεν ήταν το κανονικό υποκοριστικό του, Τίνο τον φώναζαν).»
ΓΝΗΣΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ!
του Δημήτρη Ψαθά
Ο κ. Κοκός είναι βασιλόφρονας. Ο μπαμπάς του κ. Κοκού είναι βασιλόφρονας. Και η μαμά του κ. Κοκού είναι… βασιλοφρόνισσα. Ο κ. Κοκός είναι εθνικόφρονας. Ο μπαμπάς του κ. Κοκού είναι εθνικόφρονας. Και η μαμά του κ. Κοκού είναι εθνικοφρόνισσα. Ο αξιότιμος κ. Κοκός έχει πόζα, ο μπαμπάς του κ. Κοκού έχει σεβάσμια κοιλιά κι η μαμά του κ. Κοκού έχει μαλλιά βαμμένα λουλακιά κι ένα ζευγάρι χρυσά φασαμέν που τα σηκώνει και κοιτά του κόσμο σαν κουνούπι.Συνέχεια →
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο: «ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Oι διαφημίσεις που βλέπετε στο τέλος των αναρτήσεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τη θεματολογία του μπλογκ μας, προέρχονται από τη WordPress (προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα του server) και δεν αποφέρουν κανένα οικονομικό όφελος στο ιστολόγιο μας.
Οι υπεύθυνοι της WordPress.com έστειλαν την παρακάτω ανακοίνωση: «The site is one of the free sites hosted on WordPress.com, and we are running ads to cover the costs of operating the site for the user. We run these types of ads sparingly in an attempt to interfere as little as possible with the experience of reading a site and for logged in users we don’t show ads at all».
Ο Τσίπρας θα υπογράψει τη συμφωνία με τα Σκόπια περί την Μεγάλη Πρέσπα, με διάχυτο το φόβο των λαϊκών αντιδράσεων. Γιατί φαίνεται ότι υπάρχει μια 
Τον ανορθολογισμό της Θεσσαλονίκης τον έχουμε θίξει από καιρό. Είτε από τη μια στο πρόσωπο των Άνθιμου, Ψωμιάδη, Παπαγεωργόπουλου, Βελόπουλου είτε από την άλλη στον Τρεμόπουλο (παλιότερα), στο ‘Ένεκεν», τις «μπάσταρδες της Υφανέτ, και εσχάτως στον Μπουτάρη. Και στη μέση βέβαια ο… Τσοχατζόπουλος!
την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο που έγραψε κατά παραγγελία αφού 
Του Δαμιανού Βασιλειάδη,
Πριν από αρκετά χρόνια ο καλός φίλος Πέτρος Θεοδωρίδης 
Συγκεκριμένα, σε ανακοίνωση του το 
Ενα από αυτά είναι το κοντράστ βιωμάτων και αντιλήψεων ανάμεσα στη μεσήλικη εκπαιδευτικό, στρατευμένη κομμουνίστρια στα νιάτα της, και έναν νεαρό που υπήρξε ο αγαπημένος μαθητής της και δραστηριοποιείται τώρα, με μια ομάδα γάλλων και γερμανών ομοφρόνων του, στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η διαφορά αυτών των αντιεξουσιαστών από τους δικούς μας. Αντί προπαρασκευών για επιδρομές σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, μελέτη κλασικών και σύγχρονων στοχαστών. Αντί συνθημάτων μίσους, συζήτηση και ήρεμη ανταλλαγή απόψεων με την «αστικοποιημένη» καθηγήτρια. Οι νέοι αυτοί μπορεί να απέρριπταν την εξουσία, όχι όμως τον πολιτισμό. Δεν ισχυρίζομαι ότι το δείγμα ήταν αντιπροσωπευτικό. Αναρωτήθηκα όμως αν μια ταινία που θα παρουσίαζε με παρόμοιο τρόπο έλληνες αντιεξουσιαστές θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο άλλο είδος από τον κινηματογράφο του φανταστικού.
Αγαπητή μου κυρία, αγαπητή συνάδελφέ μου, πλέον,
Ένα εξαιρετικό άρθρο του καλού μας φίλου Τάσου Κωστόπουλου δημοσιεύτηκε χθές στην Εφ.Συν (η οποία «έθαψε» την είδηση για 
Ένα πάντα επίκαιρα ερώτημα από ένα παλιό κείμενο που «ξεχάστηκε» στην ηλεκτρονική αποθήκη του Π&Α
και μίσος- ο οποίος επί της ουσίας αιτιολόγησε τα εγκλήματα του ναζιστικού κατοχικού στρατού εις βάρος των Κρητικών που αντιστάθηκαν στην εισβολή. Ο ίδιος ιστορικός υποστηρίζει παράλληλα ότι 
ισχυρισμός περί «τιμιότητας» των δικτατόρων που κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία το 1967 για να την επιστρέψουν πριν από 36 χρόνια, σαν βρεγμένες γάτες, «στους πολιτικούς». Πρόκειται βέβαια για μύθο, θεμελιωμένο στη μίζερη εικόνα των επιζώντων «πρωταιτίων» – αφού πρώτα έχασαν την εξουσία, στερήθηκαν όσα είχαν παράνομα καρπωθεί και υπέστησαν τις οικονομικές συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσής τους. Ακόμη κι αυτή η εικόνα δεν αφορά, ωστόσο, παρά ελάχιστους πρωτεργάτες της δικτατορίας. Αγνοεί την οικονομική ευμάρεια πάμπολλων μεσαίων ή «πολιτικών» στελεχών της, που η νομική κατασκευή περί «στιγμιαίου αδικήματος» άφησε παντελώς ατιμώρητα ν’ απολαμβάνουν τα αποκτήματά τους. Την επιβίωση του μύθου διευκολύνει η χαώδης διαφορά του τότε με το σήμερα, όσον αφορά τη δυνατότητα δημόσιας συζήτησης για παρόμοια ζητήματα. 
Κακώς βέβαια μας κάνει εντύπωση, εφόσον κατά την περίοδο της ναζιστικής Κατοχής το «δημοκρατικό » ΕλεύθεροΒήμα υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο τους κατακτητές ενάντια στον ελληνικό λαό…. ενώ κατά την πρόσφατη περίοδο υπήρξε η καταφυγή κάθε απολογητή του σημιτικού καθεστώτος, φωλιά των αναθεωρητών του ιστορικού παρελθόντος (που κάποιοι εξ αυτών 
Είναι προφανής πλέον η δυσχερής θέση της Ελλάδας που οφείλεται στην τρομακτική εμπλοκή της με την επίσης τρομακτική αύξηση των μεγεθών του μεταναστευτικού από τότε που η Χριστοδουλοπούλου και η μικρή πολιτική της συνιστώσα αποφάσισε να ανοίξει τα σύνορα χωρίς να έχει την παραμικρή γνώση του πραγματικού ζητήματος και χωρίς να έχει προετοιμάσει τη χώρα να δεχτεί τους απόκληρους Το πρόβλημα μιας ανερματιστής πολιτικής ήταν ήδη ορατό από την αρχή. Είχαμε τότε γράψει δύο κείμενα:
Έτσι διευκόλυνε το βαθύ κράτος της Τουρκίας να στείλει μέσω Ελλάδας στην Ευρώπη όσους Σύριους (κυρίως ομόδοξους σουνίτες) μετέτρεψε σε πρόσφυγες η ίδια χέρι-χέρι με τους υπερατλαντικούς νταβατζήδες. Παράλληλα διευκόλυνε τους μεσάζοντες να κερδίσουν δισεκατομμύρια δολάρια από την απόγνωση των προσφύγων και με την επιπολαιότητά της εξέθεσε σε κίνδυνο τους απόκληρους.
Σχόλιο από 
Στις 3/11/2015 σύσσωμος ο Ελληνικός και ο Τουρκικός Τύπος αναφέρουν τις δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας. Νίκου Φίλη περί άρνησης «Γενοκτονίας των Ποντίων». Στις 5/11/2015 ο Υπουργός επανέρχεται υπενθυμίζοντάς μας το άρθρο του που είχε δημοσιευθεί στην Αυγή στις 20/8/2014.
Πριν συνεχίσουμε οποιαδήποτε αναφορά, καλό θα είναι να θυμηθούμε το διεθνές και εθνικό Δίκαιο σ’ ότι αφορά την παρανομία του Υπουργού, και ιστορικά δεδομένα σ’ ότι αφορά την αμάθειά του. Εξάλλου το θεωρητικό τμήμα του θέματος έχει εξαντληθεί από τον γράφοντα εδώ και μια δεκαετία[3]. Ας δούμε περιληπτικά το ιστορικό της θεσμοθέτησης του αδικήματος…
Μπορεί ο Πάνος Καμμένος να αγόρασε έναν από τους τόμους του «Κεφάλαιου» του Κάρολου, όμως η φύση των ΑΝ.ΕΛ. παραμένει αναλλοίωτη: είναι «φωλιά» όπου επιβιώνουν πολύ άνετα και φυσικά, ακροδεξιές και ρατσιστικές απόψεις. Και δεν χρειάζεται να πάμε στον Δ. Καμμένο, ούτε πολύ περισσότερο στον εκ Πατρών Νικολόπουλο -που ήδη έχει αναλάβει β’ πρόεδρος της Βουλής εκ μέρους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ- που ήταν ο πρώτος που κίνησε την διαδικασία
ένοχο της Μικρασιατικής Καταστροφής, τον Δημήτριο Γούναρη
Με έκπληξη διαβάσαμε τους υποψήφιους Επικρατείας που επέλεξε ο κ. Καμμένος. Το τρίτο κατά σειρά πρόσωπο έφερε το όνομα «Χριστόφορος Σοφιανίδης» και δηλωνόταν ότι προερχόταν από την «ποντιακή ομογένεια». Προφανώς η επιλογή αυτή αποσκοπεί στην προσέλκυση ψήφων των Ποντίων. Όμως στην πραγματικότητα αποτελεί τη μεγαλύτερη ύβρι που θα μπορούσαν να διαπράξουν οι ΑΝ.ΕΛΛ. κατά του Ποντιακού Ελληνισμού, γιατί ο κ. Σοφιανίδης είναι γνωστός για τις ακροδεξιές, ρατσιστικές και ξενοφοβικές του θέσεις, που εμπεριέχουν και έναν περίεργο ανθελληνισμό. 
ένα παραληρηματικό του κείμενο («Βυρωνικοί Παλμοί», ’99): «Οι ελλαδικές κυβερνήσεις μας έπεισαν για το γεγονός ότι έχουν πολύ μεγαλύτερη εθνική συγγένεια προς το αλβανικό και εν γένει το ξένο στοιχείο… Οι ελλαδίτες κυβερνήτες έσπευσαν να συμπαρασταθούν στα αδέλφια τους, αλβανόφωνους του Κοσόβου…και κατόπιν προσχηματικής πίεσης των ‘συμμάχων’ είναι έτοιμοι να φέρουν τουλάχιστον άλλους 10.000 Αλβανούς στην Ελλάδα…» Για τον κ. Σοφιανίδη, η ελληνική κυβέρνηση νοιάζεται περισσότερο «για τα αλβανόφωνα αδέλφια τους». Γράφει: «Η κυβέρνηση, οι υπουργοί εξωτερικών, δημόσιας τάξης και άλλοι κινήθηκαν αστραπιαία και με αδελφική στοργή, ώστε τα αλβανόφωνα αδέλφια τους και οι υπόλοιποι αλλοεθνείς να αισθάνονται όπως στο σπίτι τους».
Και αν ο κ. Σοφιανίδης ξεκίνησε την υστερική ξενοφοβική και ρατσιστική του ρητορεία θέτοντας στο στόχαστρό του τους Αλβανούς, σήμερα, με την ένταση που έχει λάβει το προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα, διεύρυνε κατά πολύ τη στόχευσή του και «βελτίωσε» την επιχειρηματολογία του. Σε πρόσφατη προκήρυξη που προφανώς έχει γραφεί από τον ίδιο και υπογράφεται από ελάχιστους περιθωριακούς φορείς, διαβάζουμε: «Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν “νόμιμοι μετανάστες”. Παραβίασαν ενσυνείδητα κάθε έννοια νομιμότητας και συνόρων, μπήκαν παράνομα και εκβιαστικά, εποικίζοντας την Ελλάδα (και την Ευρώπη), εξαπλωνόμενοι όπως οι ακρίδες σε μια ελκυστική και αφύλακτη φυτεία…..
«Από το 1990 εκατοντάδες χιλιάδες αλλοεθνείς κυκλοφορούν ήδη σαν “έλληνες” με τη λυσσαλέα σύμπραξη μειοψηφικών αριστεριζόντων μορφωμάτων εντός και εκτός Βουλής. Ετσι, στις τελευταίες δημοτικές και βουλευτικές εκλογές ψήφιζαν από κοινού δημάρχους και βουλευτές, που εξυπηρετούν περαιτέρω την αποδόμηση του ελλαδικού κράτους, διαχέοντας και προωθώντας την βαρβαρική ισλαμιστική ιδεολογία στην Ελλάδα ως δήθεν δικαίωμα των εκατομμυρίων καθ’ όλα παράνομων εποίκων (λαθρομεταναστών)….
Όπως λένε κάποιοι, ο Στάλιν δεν έκανε διωγμούς στην ΕΣΣΔ εναντίον των Ποντίων? Αριστερά δεν είναι ο Στάλιν, θα πεί κάποιος άλλος, είναι ο Τρότσκι που ήταν πιο »άνθρωπος». Κι όμως πόσο αριστερά ήταν ο Τρότσκι, αφού ο ίδιος ο Μαρξ έγραψε οτι στο όνομα της επανάστασης και της αντεπίθεσης του προλεταριάτου επιτρέπεται η βία. Και πάλι όμως, τα τελευταία χρόνια βλέπουμε οτι από κάποια βιβλία ο Τρότσκι βγαίνει μία λιγότερη ωμή φιγούρα του Στάλιν απλά και όχι τόσο άγιος όπως τον έχουν κάνει οι διεθνιστές, αναρχοκομμουνιστές κλπ. Βλέπετε λοιπόν τι συμβαίνει;
«Με αδίκησαν όσο ελάχιστους ανθρώπους. Παρέμεινα στη φυλακή δύο χρόνια, πέντε μήνες και μία ημέρα, απολύτως άδικα. Βρίσκομαι αυτή τη στιγμή σήμερα, έξω, ελεύθερος χάρη στον ευεργετικό νόμο του κ. Παρασκευόπουλου.
να πιστεύω ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα η ελληνική Δικαιοσύνη θα αποκαταστήσει την τιμή και υπόληψη του δημάρχου Θεσσαλονίκης», τόνισε ο κ. Παπαγεωργόπουλος στις πρώτες δηλώσεις μετά την αποφυλάκισή του….» 
«Ένταση επικράτησε στο Σύνταγμα αργά το απόγευμα την Τρίτη στην πορεία που διοργανώθηκε με αφορμή τον εορτασμό της 19ης Μαΐου, που ανακηρύχθηκε επίσημα το 1994 από την ελληνική Βουλή ως Ημέρα Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Το ευθυμογράφημα δημοσιεύτηκε στο τεύχος 51 του περιοδικού «Νέα Γενιά», που κυκλοφόρησε στις 15 Ιουνίου 1945, ένα μήνα περίπου μετά τη γερμανική συνθηκολόγηση και τη λήξη του πολέμου στην Ευρώπη…. Το ευθυμογράφημα αυτό το έφερε στο φως ο 
Πόντος και Αριστερά 
