Η Δεξιά βρήκε τους δικούς της «πολιτικούς πρόσφυγες»

Σκέψεις για τους νεοέλληνες συμπαραστάτες των Τούρκων πραξικοπηματιών

του Θεόφραστου Μαγκαντανίδη

Ο όρος «πολιτικός πρόσφυγας» παραπέμπει σε κάτι θετικό. Σε έναν άνθρωπο που αγωνίζεται για τις ιδέες του και διώκεται για αυτές από τους σκληρούς, αυταρχικούς και αντιδραστικούς εξουσιαστές.

Αριστεροί επαναστάτες είναι οι πραγματικοί πολιτικοί πρόσφυγες από την Τουρκία. Και όχι εθνικιστές στρατιωτικοί, επίδοξοι πραξικοπηματίες

Αριστεροί επαναστάτες είναι οι πραγματικοί πολιτικοί πρόσφυγες από την Τουρκία. Και όχι εθνικιστές στρατιωτικοί, επίδοξοι πραξικοπηματίεςΣτην Ελλάδα έως τώρα «πολιτικούς πρόσφυγες» διέθετε μόνο η Αριστερά. Είτε στο πρόσωπο των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης κατά των Γερμανών Ναζί  που λίγο μετά πήραν μέρος στον Εμφύλιο και βρέθηκαν μακρυά από την πατρίδα τους για δεκαετίες, είτε στο πρόσωπο των διαφόρων αριστερών που καταδιώκονταν από σκληρά καθεστώτα, όπως της Τουρκίας (Κούρδοι και Τούρκοι αγωνιστές), του Ιράν κ.λπ.

Έως τώρα, δεξιό πολιτικό πρόσφυγα δεν είχαμε γνωρίσει ώστε οι δικοί μας ημέτεροι δεξιούληδες και τα γιουσουφάκια τους να νοιώσουν κι αυτοί «συμπαραστάτες αγωνιστών¨.

Kαι να που η τύχη και η μοίρα έπαιξαν καλό παιχνίδι για τους ημέτερους και κάποιοι στην Τουρκία αποφάσισαν ότι ήρθε η ώρα να ξανακάνουν αυτό που με τόση επιτυχία έκαναν συνέχεια τις προηγούμενες δεκαετίες: στρατιωτικό πραξικόπημα.

Όμως τώρα πια τα πράγματα δεν ήταν εύκολα για τους τους κεμαλικούς εθνικιστές.

Το πραξικόπημα που στοίχισε 300 νεκρούς απέτυχε. Και για πρώτη φορά οι εθνικιστές στρατιωτικοί πιάστηκαν στα πράσα. Κάποιοι όμως στρατιωτικοί φαίνεται ότι κατάφεραν να δραπετεύσουν. Οκτώ εξ αυτών, επιβαίνοντας σ’ ένα επιθετικό πολεμικό ελικόπτερο έφτασαν στην Ελλάδα των αφελών.

Και νάσου, για τους   ημέτερους δεξιούληδες και τα γιουσουφάκια τους η ευκαιρία να αποκτήσουν τους δικούς τους  «πολιτικούς πρόσφυγες» βρέθηκε.

Εν τω άμα και το θάμα!  Ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης προς τους φυγάδες πραξικοπηματίες εμφανίστηκε. Οι πρώτοι που το υποκίνησαν προέρχονταν από αυτό τον περίεργο χώρο που τον αποκαλούμε «εξτρεμιστικό κέντρο». Κάτι μεταξύ Ποταμιού και Ν.Δ. Επώνυμοι έσκισαν τα ιμάτιά τους για τους «8 συντρόφους τους». Ονόματα ενδιαφέροντα θα τα βρείτε στην προτεινόμενη δημοσίευση. Ανθρώπων που ουδέποτε ευαισθητοποιήθηκαν ή κινητοποιήθηκαν για τα ζητήματα των αληθινών πολιτικών προσφύγων, των Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών.

Το βασικό τους επιχείρημα: ΔΕΝ πήραν μέρος στο πραξικόπημα. Δηλαδή, οι στρατιωτικοί αυτοί ήρθαν στην Ελλάδα  για τουρισμό με επιθετικό πολεμικό ελικόπτερο τη στιγμή που το πραξικόπημα κατέρρεε. Με αυτή τη βασική θέση και την επίκληση των ευρωπαϊκών κανόνων κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα τέτοιο κλίμα ώστε να «πειστεί¨ και ο Άρειος Πάγος να γνωμοδοτήσει περί της μη έκδοσης στην Τουρκία. Και αυτό τη στιγμή που υπάρχει συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας για έκδοση των παράνομων μεταναστών…

Ουσιαστικά, με τη πλήρη διαμονοποίηση του αυταρχικού Ερντογάν οι πολυχρωμοι χαζο»αλληλέγγυοι»  συγκάλυψαν και δικαιολόγησαν το κεμαλικό πραξικόπημα στην Τουρκία, αποδεικνύοντας ότι ουδεμία πραγματική αρχή τους διακρίνει, πλην της άκριτης αντιπολίτευσης και ενός ξεπερασμένου φιλοκεμαλισμού που διέκρινε από πάντα τις επαρχιώτικες ελίτ της Ελλάδας.

Το αποκορύφωμα της δράσης των «αλληλέγγυων» προς τους Τούρκους πραξικοπηματίες ήταν η απόδοση της ιδιότητας του «πολιτικού πρόσφυγα» σε έναν από τους 8 από μια Επιτροπή για το Άσυλο. Να σημειώσουμε ότι η Επιτροπή δέχτηκε ότι ΔΕΝ είναι πραξικοπηματίες και άρα διώκονται για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Δηλαδή άλλο ένα νεοελληνικό ΑΝΕΚΔΟΤΟ. Οι της Επιτροπής μετατράπηκαν και σε δικαστές, δίκασαν, και αποφάσισαν ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος τους εγκλήματος. Βεβαίως, αλληλέγγυοι των δεξιούληδων αλληλέγγυων στάθηκαν και διάφοροι αριστεροί που αποκαλούνται «δικαιωματίες» και οι οποίοι θέλουν άμεση κατάργηση της συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας, παράλληλα με την κατάργηση των συνόρων και την ελεύθερη μετανάστευση του οποιουδήποτε θέλει να έρθει να εργαστεί εδώ, χωρίς έλεγχο και χωρίς κριτήρια. Στην περίπτωση αυτή η τύφλωση και η ιδεοληψία που τους διακρίνει ανήκει στην αρμοδιότητα των ψυχιάτρων.

Κάτι που έφερε την άμεση αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης που υπέβαλε έφεση στην απόφαση αυτή. Ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας εξήγησε γιατί  υπέβαλε αίτηση ακύρωσης στη χορήγηση ασύλου στον Τούρκο αξιωματικό: «Η έφεση έγινε και επειδή -όσον αφορά εμένα που την υπέγραψα- θα ήθελα να είμαι βέβαιος ότι η χώρα μου δεν δίνει άσυλο σε πραξικοπηματίες….  «Βγήκε μία απόφαση (σ.σ. για τη χορήγηση ασύλου σε έναν αξιωματικό). Αυτήν η απόφαση εμείς την εφεσιβάλαμε με βάση το Κράτος Δικαίου. Όπως έχουν βγει άλλες 1.500 αντίθετες αποφάσεις, δεν τις εφεσιβάλαμε. Ποια είναι η διαφορά; Η διαφορά είναι ότι εδώ πέρα υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι πρόκειται για πραξικοπηματίες. Βλέπετε, εγώ δεν λέω ότι είναι πραξικοπηματίες. Και κατά την άποψή μας αυτό δημιουργεί, είναι γνωστό αυτό, ένα πρόβλημα με τη γείτονα χώρα και εμείς αυτό που θέλουμε, αυτό που είπε ο πρωθυπουργός είναι ότι είμαστε Κράτος Δικαίου, θα πάμε δικαστικά» .

Το ενδιαφέρον είναι ότι η αντιπολιτευτική τύφλωση οδήγησε τους αντιπολιτευόμενους προς την κυβέρνηση πρώην και νυν προέδρους διαφόρων δικηγορικών συλλόγων να γίνουν και αυτοί συνένοχοι στο εγχείρημα συγκάλυψης του κεμαλικού πραξικοπήματος στην Τουρκία. Γιατί όταν υποστηρίζεις τους δράστες είναι σαν να αποδέχεσαι και να καλύπτεις το έγκλημα.

Ποιά είναι όμως η πραγματική διαφορά των 8 πραξικοπηματιών με το καθεστώς Ερντογάν; Το αποκαλύπτει η βελγική εφημ. «Le Soir» τον Ιανουάριο του 2017 και το αποσιωπούν οι νεοέλληνες συμπαραστάτες των πραξικοπηματιών:

«…Η εφημερίδα παραθέτει ακόμη την ιστορία των Τούρκων αξιωματικών για τη βραδιά του πραξικοπήματος, όπως οι ίδιοι την αφηγούνται, υποστηρίζοντας ότι, όντας κληρονόμοι της κεμαλικής παράδοσης που εδώ και καιρό είναι παρούσα στον τουρκικό στρατό, συμβολίζουν σήμερα αυτό που θέλει να εξαλείψει ο Eρντογάν από τις τάξεις της διοίκησής του, της αστυνομίας και του στρατού. …»

Και για να είμαστε ακόμα πιο συγκεκριμένοι, αυτοί που επιχείρησαν το πραξικόπημα στην Τουρκία όπως και αυτοί που συμμετείχαν ανήκουν στην ίδια πολιτική παράδοση και σκέψη με όσους κατέλαβαν το ’74 την Κύπρο και διέπραξαν την εθνική εκκαθάριση στο μαρτυρικό νησί και δημιούργησαν το επικίνδυνο  ζήτημα των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο». Ίσως η πιο αποκαλυπτική φωνή αυτής της πολιτικής παράδοσης είναι ο αλεβίτης αρχηγός της κεμαλικής αντιπολίτευσης στην Τουρκία Κεμάλ  Κιλιντζάρογλου, ο οποίος πολύ πρόσφατα δήλωσε: «Κάτω από τη μύτη μας, έρχονται 4 χλμ. κάτω από τη μύτη μας οι Έλληνες στρατιώτες και εμείς ρωτάμε, αλλά απάντηση καμία! Καμία! Γιατί μιλάς για όλα τα άλλα θέματα κι όχι γι’ αυτό; Έδωσες μήπως πουθενά το λόγο σου; Χάρισες μήπως πουθενά αυτά τα νησιά; Ερωτώ! Και περιμένω απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Για να δούμε, θα απαντήσει; Μπα, κιχ δεν θα βγάλει. Εκείνος μόνο τα πράσινα δολάρια κοιτάζει, πώς θα βγάλουμε χρήμα, κοιτάζει…»