-Η «αριστερά» ως πρόβλημα;
Διαβάζοντας τη νέα γελοία, ανιστόρητη και συμπλεγματική άποψη της Σίας Αναγνωστοπούλου : «….Η Μικρασιατική Καταστροφή δεν συνέβη επειδή οι Έλληνες είναι Έλληνες με μια συγκεκριμένη μοίρα, αλλά είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός, επειδή το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία» το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε είναι να καταφύγουμε στον Ρούντι μήπως και πάρουμε κάποιες απαντήσεις για την απύθμενη αυτή ανοησία:
…………..
Η αριστερά ως πρόβλημα
Σύμφωνο συμβίωσης με το σύστημα
Η αναγνώριση της δομικής ανεπάρκειας πρώτο καθήκον για όποιον ενδιαφέρεται για μια διαφορετική πορεία
Είναι αναγκαίο να κατανοηθεί το γεγονός της χρεοκοπίας της Αριστεράς, όσο οδυνηρή κι αν είναι η διαπίστωση αυτή για τους αριστερούς ανθρώπους και να περιγραφούν οι σημερινοί όροι της χρεοκοπίας, σε σχέση με τη στάση της στο νέο καθεστώς που έχει επιβληθεί μέσα από τη «μνημονιακή θεραπεία».
Σύστημα αγάπη μου…
Η Αριστερά ως δύναμη ελπίδας, ως φορές του «νέου» αλλά και χάραξης μιας εναλλακτικής πορείας δεν υφίσταται αυτή την στιγμή. Οι επιλογές που έγιναν από τον ΣΥΡΙΖΑ και η διαχείριση του ριζοσπαστισμού που αναδύθηκε στην περίοδο 2010-2015, διαχείριση που επέλεξε συνειδητά η ηγεσία του, οδήγησαν στην πλήρη ενσωμάτωση, τη μετάλλαξη και τη μετατροπή του οργανισμού σε πυλώνα της μνημονιακής και μεταπρατικής Ελλάδας, μέσα από τη φόρμουλα της Κεντροαριστεράς. Η εκτίναξη μιας δύναμης από το 4%-5% στη διακυβέρνηση θα ήταν ανεξήγητη αν δεν υπήρχε το πλαίσιο μιας καθολικής κρίσης που περικύκλωσε την χώρα οδηγώντας σε κατάρρευση το σύστημα των «παλιών» κομμάτων. Η απόσταση, όμως, από το αριστερό κόμμα καταγγελίας και ριζοσπαστικής κριτικής έως το συστημικό κυβερνητικό μόρφωμα διαχείρισης της κρίσης με δουλοπρεπή τρόπο προς την πραγματική εξουσία, όπως φάνηκε, δεν ήταν μεγάλη.
Ο ευρωπαϊσμός, ο κυβερνητισμός και οι γέφυρες με τα κέντρα εξουσίας (τράπεζες, ΗΠΑ κ.λπ.) έπαιξαν την κατάλληλη στιγμή το ρόλο που είδαμε. Η πρόσφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα είναι μεγάλη, γιατί με την επαναδιατύπωση μιας κεντροαριστερής φόρμουλας, καταλάγιασε την λαϊκή ορμή, έσπειρε αυταπάτες και τώρα διεκπεραιώνει όλη την βρόμικη δουλειά που ο υπόλοιπος πολιτικός κόσμος αδυνατούσε να προσφέρει στο σύστημα. Το πραγματικό σύμφωνο, το σύμφωνο των συμφώνων, είναι αυτό της συμβίωσης και ενσωμάτωσης της Αριστεράς στον αστικό κεντροαριστερό κόσμο, στην άθλια μορφή που έχει σήμερα, η οποία συμπυκνώνεται στο απόφθεγμα: «Υπηρετώ ό,τι διατάξουν στο Χίλτον, στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον, στην Άγκυρα» φΤάνει να σφετερίζομαι την «εξουσία».
Η χώρα κυβερνιέται από ένα μείγμα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ που εφαρμόζει την πολιτική «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική», εκμεταλλευόμενο την πολυδιάστατη αναξιοπιστία του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου. Πλάι στο μείγμα ΠΑΣΟΚων και ΣΥΝασπισμένων που διεκπεραιώνουν τα μνημόνια υπάρχουν και ορισμένοι «ριζοσπάστες» που είδαν εξουσία και «τρελάθηκαν», αυτοαναγορεύοντας την άθλια πολιτική τους διεκπεραίωση σε «ταξική» συνηγορία υπέρ των αδυνάτων. Ο Τσακαλώτος, ασφαλώς, ψεύδεται για το πρόσημο της ταξικής πολιτικής που προωθεί και των υπογραφών που βάζει στα μνημόνια και τα προαπαιτούμενα. Γιατί είναι μεν ταξικότατη πολιτική, υπέρ του Σόιμπλε και των άλλων παιδιών της ευρωκρατίας, και ως τέτοια βυθίζει και καταστρέφει τη χώρα και το λαό (αλλά αυτή η έννοια δεν του αρέσει ούτε τον ενδιαφέρει φυσικά). Σε ένα μόνο έχει δίκιο ο ταξικιστής κ. Ευκλείδης. Ο Κέινς έχει πεθάνει. Σωστό, αλλά στη θέση του τι μπαίνει; Τι εφαρμόζεται με τα μνημόνια; Καθαρός νεοφιλελευθερισμός! Δείτε τι όμορφα ενσωματώθηκαν η δικαιωματική Αριστερά και ο κύκλος της Εποχής στο μνημονιακό σύστημα, σαν έτοιμοι από καιρό. Τόση ζημιά προκάλεσε ο κυβερνητισμός. Κρίμα!
Ε, δεν έγινε και τίποτα, τα ’λεγα εγώ, δεν τα ’λεγα…
Υπάρχει κι ένα τμήμα της Αριστεράς που νομίζει ότι αυτοδικαιώνεται απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί είχε προαναγγείλει την κατάληξή του. Πρόκειται για την Αριστερά της μακαριότητας, που τίποτα δεν έκανε τα 5 χρόνια της καταστροφής, που δεν αντιλήφθηκε τι έγινε και τι γίνεται. Μακάρια, λοιπόν, στην ψυχή και την πολιτική της φαντασίωση, θεωρεί την ύπαρξή της εντός συστήματος, μακριά από αναστατώσεις και εκρήξεις ως υπέρτατο στόχο. Υπάρχουμε, αντέχουμε, βαδίζουμε μπροστά, για την πλήρη ανατροπή, τον πλήρη σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, λες κι όλα αυτά θα γίνουν με κάποια μορφή αυτοματισμού. Η κύρια, αποκλειστική μορφή πάλης είναι η ψήφος. Ναι η ψήφος. Γιατί για να υπάρχεις χρειάζεσαι τις ψήφους, τα ποσοστά, τις έδρες κ.λπ. Αλλιώς δεν υπάρχεις. Αφού εξασφαλιστούν αναγκαία ψηφαλάκια για το Δ.Σ., την ομοσπονδία, το δήμο, την περιφέρεια και κυρίως τη Βουλή, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Μένει μόνον η εξήγηση της υπαρκτής κατάστασης: Φταίνε κάποιοι άλλοι και όχι οι ίδιοι, ο λαός δεν καταλαβαίνει τη γραμμή μας – παρασύρεται, η ελληνική κοινωνία είναι συντηρητική, η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική χώρα, οπότε εξαγοράζονται ορισμένα στρώματα, δεν έχουμε σαφή σοσιαλιστική στρατηγική, κάποιοι πρόδωσαν κ.λπ., κ.λπ.
Η Αριστερά που νομίζει ότι δικαιώθηκε είναι νυχτωμένη, για τέσσερις λόγους:
Πρώτον, δεν κατάλαβε ότι κάτι «παίχθηκε» στη χώρα τα 5 τελευταία χρόνια και αυτό δεν ήταν ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν η επανεμφάνιση του λαϊκού κινήματος μέσα από μια ακηδεμόνευτη μορφή (απαράδεκτη συνθήκη για τις «πρωτοπορίες») και ο πρωταγωνιστικός ρόλος που αυτό έπαιξε.
Δεύτερον, η χώρα βρέθηκε στο επίκεντρο επιλογών ιστορικής σημασίας και γεγονότων τόσο για την ίδια όσο και συνολικά για την Ευρώπη. Ούτε αυτό το κατάλαβε η Αριστερά της καταγγελίας. Η Ελλάδα αποτέλεσε και αποτελεί ένα πρωτόγνωρο πείραμα για τη διαχείριση των νέων μορφών ιμπεριαλισμού εντός Ευρώπης.
Τρίτον, η καρδιά του προβλήματος στη χώρα εντοπίζεται στο άρρωστο διαβρωμένο διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα. Αυτή η αχίλλειος πτέρνα του συστήματος συνολικά, που είναι αντιληπτή από το μέσο πολίτη ως πηγή κακοδαιμονίας, ως διά μαγείας λησμονιέται ως στόχος, ως αίτημα, ως ανάγκη ριζικής τροποποίησης. Τα πάντα διά της ψήφου, διότι έως εκεί φτάνει το πνεύμα ουραγού της -κατά τα άλλα- θορυβώδους Αριστεράς.
Τέταρτον, η μνημονιακή και αλυσοδεμένη Ελλάδα (μισο-αποικία και όχι ιμπεριαλιστική δύναμη – άλλος παραλογισμός της «ατίθασης» Αριστεράς) βρίσκεται στη δίνη μεγάλων γεωπολιτικών αναταράξεων και αυτό ουδόλως ανησυχεί τη μακαριότητά της.
Ίδια γεύση…
Δεν είναι ασήμαντο το τμήμα της Αριστεράς που διαχωρίστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφοροποίηση 30-40 βουλευτών που δεν ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο, μπορούσε να γίνει αφετηρία άλλων εξελίξεων. Αν, φυσικά, υπήρχε μια πρόταση για ανοικτή διεργασία, για την έκφραση ενός μεγάλου διάχυτου τμήματος του κόμματος αλλά κι ένα σήμα στην ευρεία εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ και του «όχι». Εδώ, όμως, υπερίσχυσαν οι ιδιομορφίες. Πρώτον, ένα τμήμα, το μεγαλύτερο, κινήθηκε με τρόπο «κλασικό» ως κόμμα μέσα στο κόμμα. Μιλάμε για το Αριστερό Ρεύμα που ήρθε μεν σε ρήξη με επιλογές της ηγεσίας, αλλά δεν είδε αυτοκριτικά τις ευθύνες που φέρει το ίδιο για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Είχε τη δύναμη να αποτρέψει επιλογές και δεν το έκανε, μπορούσε να διαχωριστεί από τις 20 Φλεβάρη και δεν το έκανε, συνέχισε να κρατά υπουργικές θέσεις και πόστα στο μηχανισμό. Η γραμμή «στηρίζω την κυβέρνηση – καταψηφίζω το μνημόνιο» ήταν εντελώς αδιέξοδη. Δεύτερον, δημιουργήθηκε εξαρχής ως κλειστό σχήμα και όχι ως ένα ενδιαφέρον εγχείρημα, ανοικτό, πληθυντικό, ενωτικό. Η κυρίαρχη ομάδα του Αριστερού Ρεύματος συμπεριφέρεται όπως ο ΣΥΝ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ των πρώτων χρόνων. Τρίτον, κινήθηκε με κύρια έγνοια και στόχο την κοινοβουλευτική αναπαραγωγή (έτρεφε αυταπάτες για ποσοστά του 8% και άνω) ενός υπαρκτού μηχανισμού εντός ΣΥΝ και ΣΥΡΙΖΑ και νόμισε ότι με την μονοκαλλιέργεια γύρω από το νόμισμα (ευρώ) θα εμφανιστεί ως κληρονόμος του «όχι».
Τώρα, βρίσκεται αντιμέτωπο με προβλήματα όπως ο μη διαχωρισμός από τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνδικαλιστικό και αυτοδιοικητικό επίπεδο αλλά και με προβλήματα χαρακτήρα και φυσιογνωμίας του εγχειρήματος. Το τελευταίο μάλλον θα σέρνεται ως πρόβλημα και θα ενώνει η αναμονή μιας νέας εκλογικής αναμέτρησης που ίσως λύσει το πρόβλημα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Βλέποντας και κάνοντας, δηλαδή, απλώς να υπάρχουμε. Παρενθετικά, η ιστοσελίδα Ιskra, βλέπει παντού μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, απεργίες, εκδηλώσεις (κραυγαλέα εκδήλωση αυτοαναφορικότητας και ψευδαίσθησης) διορθώνοντας την άτιμη πραγματικότητα που επιμένει πως δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Άλλες μικρότερες κινήσεις (κυρίως από τον χώρο των «53») παίρνουν κάποιες πρωτοβουλίες συνεννόησης και συντονισμού, χωρίς όμως να δίνουν ένα κεντρικό πολιτικό στίγμα. Η ύπαρξή τους δείχνει ότι ο χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν αυτός ενός συνηθισμένου παραδοσιακού κόμματος της Αριστεράς.
Συστημισμός και δομικές ανεπάρκειες
Στα διάφορα πολιτικά συμβόλαια που συνάφθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, η Αριστερά, έστω του 10%, δεν ήταν εκτός συστήματος, ούτε κοντά στα κινήματα, τις εξεγέρσεις, τα σκιρτήματα. Ο ρόλος, βέβαια, που είχε ήταν δευτερεύουσας σημασίας (αυτό δεν την ενοχλούσε και ίσως να ξαφνιάστηκε και η ίδια όταν μέσα από τις δυνάμεις της ορθώθηκαν φωνές ότι θα αναλάβουμε την διακυβέρνηση – πρώτα ο Αλαβάνος και ύστερα σε πιο ώριμες συνθήκες ο Τσίπρας) αλλά, πάντως, ήταν εντός συστήματος. Η πολιτική συμπεριφορά ενός τμήματός της τροποποιήθηκε εν μέρει στις περιπτώσεις του άρθρου 16, στην εξέγερση του 2008 (θυμάστε τι είχε πει τότε η Παπαρήγα;) στη μη καταγγελία-αποχώρηση από τις πλατείες (γιατί άλλοι έφευγαν κι άλλοι έδιναν τη μάχη να υπάρχει το κομματικό τους πανό στην πλατεία και όλοι μα σχεδόν όλοι διαφωνούσαν με το πολιτικό «πλαίσιο» των πλατειών). Αυτά επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να εκτιναχθεί, ανεξάρτητα από το πού την «πήγε την δουλειά».
Ο συνδυασμός, επομένως, του συστημισμού μαζί με τη δομική ανικανότητα να συλλάβει την ελληνική πραγματικότητα, ζώντας μέσα σε σχήματα και στερεότυπα που δεν έχουν σχέση με τις τεκτονικές αλλαγές που εξελίσσονται σε όλες τις σφαίρες της διεθνούς ζωής, αναδεικνύουν την Αριστερά ως πρόβλημα και όχι ως λύση ή εναλλακτική.
Η αναγνώριση αυτής της δομικής ανεπάρκειας της υπαρκτής Αριστεράς είναι το πρώτο καθήκον για όποιον ενδιαφέρεται για μια διαφορετική πορεία. Δεν είναι εποχή για κάποιον «αριστερό πόλο» ή για την «ενότητα της Αριστεράς». Δεν είναι ώρα ενός νέου φορέα της Αριστεράς. Ούτε καν ενός «αριστερού μετώπου». Δεν είναι ώρα γενικά μιας αυτοαναφορικής στάσης. Είναι εποχή τομών και ρήξεων – πολιτικών, θεωρητικών, ενώ ταυτόχρονα είναι στιγμή κατεπειγουσών επιλογών και θέσεων για την χώρα και το λαό. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να προβληθούν στόχοι πραγματικοί που έχουν σχέση με τα καίρια ζητήματα του τόπου και του λαού και όχι η σπατάλη του καθενός με όσα και όπως καταγίνεται η Αριστερά που περιγράψαμε.
Αυτό είναι μια επιλογή που πρέπει να προωθηθεί με πλήρη συνείδηση της σημασίας της και βεβαίως με διαλεκτικό τρόπο, σε συζήτηση, σε επαφή και σε αντιπαράθεση με απόψεις, σκέψεις, με άνοιγμα νέων θεματικών, δοκιμάζοντας και επιβεβαιώνοντας. Γιατί έχει πλήρη εφαρμογή στην περίπτωσή μας και στις συνθήκες που βρεθήκαμε το «κατανοώ σημαίνει ξεπερνώ».
Υ.Γ. Υπάρχει ένα ερώτημα ίσως αυθόρμητο: μα εσείς πού ήσασταν, δεν ήσασταν εκεί; Δεν φέρετε κάποια ευθύνη; Για αυτά, στο επόμενο σημείωμα.
– See more at: http://www.e-dromos.gr/h-aristera-os-problhma/#sthash.ehNrwbUY.dpuf
9 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο… kostas pagan στη -Περί κράτους. Η άποψη του Νίκ… kostas pagan στη Bye bye «Χρυσή Αυγή»!
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
20.12.2015
Πού και πώς χάθηκε ο έλεγχος στο μεταναστευτικό
ΑΓΓΕΛΟΣ Μ. ΣΥΡΙΓΟΣ*
Από 1.700 εισελθόντες τον Ιανουάριο περάσαμε στις 31.000 τον Ιούνιο και στις 108.000 τον Αύγουστο.
Τώρα που πέρασε ο κίνδυνος προσωρινής εξόδου μας από τη Συνθήκη Σένγκεν, είναι καιρός να αναφερθεί δημοσίως τι μετέτρεψε κατά το 2015 την Ελλάδα σε σχεδόν αποκλειστική πύλη εισόδου προσφύγων και μεταναστών στην Ε.Ε. Η κυβέρνηση διατείνεται πως οι τεράστιοι αριθμοί εισερχομένων στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα του πολέμου στη Συρία και των συγκρούσεων σε διάφορα ασιατικά και αφρικανικά κράτη.
Η συγκεκριμένη ρητορική δεν εξηγεί, όμως, γιατί προτιμάται η Ελλάδα. Η Βουλγαρία, επίσης γειτονική χώρα με την Τουρκία, θα έπρεπε να δέχεται εξίσου μεγάλες πιέσεις. Αντιθέτως, οι φετινές ροές προς Βουλγαρία είναι αυξημένες μόνον κατά 20% εν συγκρίσει προς το 2014. Στην Ελλάδα έχουμε ήδη ξεπεράσει το 1.000% και αναμένεται ότι θα φθάσουμε στον αριθμό των 850.000 εισόδων εν συγκρίσει προς τους 77.000 εισελθόντες το 2014. Γιατί κάποιος να προτιμά τον επικίνδυνο θαλάσσιο διάπλου στο Αιγαίο από τη μετάβασή του με τα πόδια στη Βουλγαρία;
Η απάντηση έχει να κάνει με τις πρακτικές που υιοθέτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως προς το μεταναστευτικό αμέσως μετά τον Ιανουάριο 2015. Εως τότε, οι πρόσφυγες από τη Συρία παρέμεναν ελεύθεροι στην Ελλάδα με εξάμηνες αναβολές απομακρύνσεως που ανανεώνονταν αυτομάτως. Αντιθέτως, πολλοί οικονομικοί μετανάστες οδηγούνταν σε προαναχωρησιακά κέντρα με σκοπό την επιστροφή τους στη χώρα καταγωγής τους. Οι επιστροφές δεν είχαν μεγάλη επιτυχία αλλά, τελικώς, αποδεικνύεται ότι λειτουργούσαν αποτρεπτικά. Παράλληλα, όλοι οι εισερχόμενοι ταυτοποιούνταν και δακτυλοσκοπούνταν και τα στοιχεία τους καταγράφονταν στην ευρωπαϊκή ηλεκτρονική βάση δεδομένων με δακτυλικά αποτυπώματα, γνωστή ως EURODAC.
Τα λάθη
Η νέα ελληνική κυβέρνηση πέρασε με ταχύτητα τα λάθος μηνύματα. Μετά τον Φεβρουάριο εξισώθηκαν οι οικονομικοί μετανάστες με τους πρόσφυγες. Ολοι ήσαν πλέον ελεύθεροι να συνεχίσουν το ταξίδι τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Τότε περίπου κατέρρευσε και το σύστημα δακτυλοσκοπήσεως των εισερχομένων στο EURODAC. Οι Ευρωπαίοι ισχυρίζονται ότι από 455.000 μετανάστες που είχαν εισέλθει από τον Ιανουάριο μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου στην Ε.Ε., μόνον οι 755 ταυτοποιήθηκαν στη χώρα μας με τις προβλεπόμενες προδιαγραφές Σένγκεν.
Η ελληνική κυβέρνηση με δημόσιες κυβερνητικές παραινέσεις ζητούσε να πάψει η χρήση του όρου μετανάστες διότι όλοι σχεδόν οι εισερχόμενοι ήσαν πρόσφυγες. Ανέφερε μάλιστα ότι οι (αποδεδειγμένα πρόσφυγες) Σύροι, οι Αφγανοί και οι Ιρακινοί ανέρχονταν περίπου στο 89% του συνόλου των εισερχομένων. Αγνοούσε, όμως, ότι, στις πρόχειρες καταγραφές των εισερχομένων, πολλοί οικονομικοί μετανάστες δήλωναν ότι ήσαν Σύροι (ή και Αφγανοί) με τη χρήση πλαστών εγγράφων που είχαν βγάλει στην Τουρκία. Η πραγματικότητα των δεκάδων χιλιάδων πλαστών εγγράφων αποκαλύφθηκε όταν αυτοί οι άνθρωποι υπέβαλαν αίτηση για άσυλο στη Γερμανία.
Ετσι η Ελλάδα, από χώρα όπου σε γενικές γραμμές τηρούνταν οι κανόνες της συμφωνίας Σένγκεν, μετατράπηκε σε έναν απλό σταθμό στην πορεία προς τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης. Λόγω του Ιντερνετ και των κινητών τηλεφώνων, έγινε γρήγορα γνωστή στους ενδιαφερομένους η νέα κατάσταση. Από τους 1.700 εισελθόντες τον Ιανουάριο περάσαμε με ταχύτητα στους 31.000 τον Ιούνιο και στους 108.000 τον Αύγουστο.
Επιπλέον, η διαδρομή από την Ελλάδα προς την Κεντρική Ευρώπη κατέστη οικονομικά προσιτή. Οι τιμές των εισιτηρίων από τον Πειραιά στο Μόναχο μέσω Βελιγραδίου είναι πλέον συγκεκριμένες, ενώ έχουν αποβληθεί οι λαθροδιακινητές. Τον ρόλο τους έχουν αναλάβει απλοί μεσάζοντες που έναντι μικρής αμοιβής διευθετούν την έκδοση εισιτηρίων και την προσωρινή στέγαση σε οικίες ή ξενοδοχεία.
Ιδεοληψίες δεν είχε, όμως, μόνον η ελληνική πλευρά, αλλά και η Γερμανία. Η στραπατσαρισμένη εικόνα της μετά τις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τα προσωπικά βιώματα της Γερμανίδας καγκελαρίου, η ανάγκη της γερμανικής οικονομίας για εργατικά χέρια ή το υφέρπον στη γερμανική συλλογική συνείδηση άγος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως εκδηλώθηκε μέσα από τις ρατσιστικές επιθέσεις, οδήγησαν στην περίφημη δήλωση του Αυγούστου: η Γερμανία ανέμενε να δεχθεί 800.000 αιτούντες άσυλο φέτος από αυτούς που προέρχονται από πραγματικά εμπόλεμες περιοχές.
Η δήλωση άλλαξε τα προσφυγικά δεδομένα. Για πρώτη φορά από το 2011 παρατηρήθηκε μείωση του αριθμού των προσφύγων στον Λίβανο και μάλιστα κατά 100.000 άτομα. Αντιθέτως, εκτινάχθηκε ο αριθμός των Σύρων στην Τουρκία κατά 300.000. Ολοι ήθελαν να μεταβούν στη Γερμανία. Ο δρόμος ήταν δοκιμασμένος. Ενα υψηλό αντίτιμο για να περάσουν από την Τουρκία στην Ελλάδα και από εκεί διά της γνωστής οδού σε λίγες ημέρες στη Γερμανία. Ηταν πλέον αδιάφορο ότι η Ελλάδα είχε αρχίσει τις καταγραφές.
Εκτοτε η Γερμανία, χωρίς να αλλάξει τη ρητορική της, κατόρθωσε να θέσει εμπόδια στις εύκολες μετακινήσεις. Παράλληλα θα δεχθεί 1.000.000 πρόσφυγες. Τα επίχειρα της δικής μας πολιτικής θα τα εισπράξουμε τους επόμενους μήνες. Ενας μεγάλος αριθμός οικονομικών μεταναστών και προσφύγων θα εγκλωβιστεί στην Ελλάδα.
*O
Μια παροιμία λέει, όπως στρώνεις έτσι θα κοιμηθείς. Στο θέμα των μεταναστών, δεν μιλάς αλλά διαχειρίζεσαι. Τα θέλω, πιστεύω, επιθυμώ, απλά δηλώνουν αδυναμία άσκησης της εξουσίας και με θύμα πάντα το λαό που σου εμπιστεύθηκε και κυβερνάς. Η κυβέρνηση χειρίστηκε το μετανευστικό, όπως κάποιος υπόσχεται αυξήσεις ενώ δεν είχε τέτοιες δυνατότητες και το αποτέλεσμα και οι συνέπειες δεν άργησαν να έλθουν. Η ανοχή του λαού, οφείλεται στο ότι συνήργησε προς αυτή την κατεύθυνση και τώρα έχασε την ελπίδα. Όλα σε αυτήν την χώρα γίνονται για τα μάτια του κόσμου και το κέρδος, γιατί η ουσία απαιτεί ευθύνη, κόπο, χρόνο,σύστημα,πειθώ προς το σωστό με τις πράξεις μας. Τα δηλήματα που τίθενται είναι αίολα, γιατί ξεκινούν από λανθασμένες βάσεις τα τρώει όμως ο λαός και έτσι συνεχίζεται ο φαύλος κύκλος. Μιλάμε για θέματα αιχμής ενώ δεν λύσαμε θέματα καθημερινότητας.
Ο εθνομηδενισμός της κ. Αναγνωστοπούλου
08:35 | 21 Δεκ. 2015
Απόστολος Διαμαντής
Η κα Αναγνωστοπούλου ασκεί εκτελεστική εξουσία. Που σημαίνει ότι εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή και φυσικά τηρεί πιστά το Σύνταγμα της χώρας, χωρίς να εξαρτά τις αποφάσεις της από τις προσωπικές της απόψεις.
Το Συνταγμα, ως γνωστόν, είναι καταστατικός χάρτης, δηλαδή η βούληση του λαού δια των αντιπροσώπων του, η οποία υπερτερεί κάθε άλλης εξουσίας. Τι λέει το Σύνταγμα; Στο άρθρο 16 λέει: “Η παιδεία…έχει σκοπό…την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των ελλήνων”.
Η κα Αναγνωστοπούλου όμως, σε συνέντευξή της στην Καθημερινή, δήλωσε ρητά πως “…πρέπει να πάψει να μπαίνει σε καλούπια εθνόμετρου η έρευνα και η άποψη των επιστημόνων για την Ιστορία και όπως αυτή διδάσκεται στο σχολείο”.
Πρόκειται για ευθεία αμφισβήτηση θεμελιωδών διατάξεων του συντάγματος και φυσικά για άμεση προσβολή του λαού και της βούλησής του. Ποιος ανέθεσε στην κα Αναγνωστοπούλου να διοικεί με βάση τις προσωπικές της απόψεις; Δεν τοποθετήθηκε ως ιστορικός στο υπουργείο παιδείας, αλλά ως υπουργός. Το ποιες είναι οι προσωπικές της απόψεις δεν ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία, εν προκειμένω, είναι πως τα σχολικά βιβλία πρέπει να καλλιεργούν την εθνική συνείδηση. Υπουργείο διοικεί η κα Αναγνωστοπούλου, όχι εταιρεία μελετών.
Επί της ιστορικής ουσίας, η υπουργός διακονεί μια άποψη μερίδας ιστορικών της αριστεράς, η οποία είναι ιδεολογικά προσηλωμένη στην θέση πως δεν υπάρχουν έθνη, αλλά αυτό που ονομάζουμε έθνη είναι μια κατασκευή του κράτους- μια άποψη που έχει διατυπώσει πρώτος ο σοβιετικός εισαγγελέας Βισίνσκυ, στις δίκες της Μόσχας το 1936.
Σύμφωνα με τη μερίδα αυτή των ιστορικών δεν υπάρχουν έλληνες, αλλά ελληνόφωνοι. Και δεν υπήρξε ελληνική επανάσταση το 1821, που να εκφράζει εθνική και θρησκευτική διαφορετικότητα, αλλά ένα πολιτικό γεγονός που οφείλεται αποκλειστικά στην ανάπτυξη του εμπορίου και την επέμβαση των δυτικών. Οι ίδιοι ιστορικοί αποκαλούν εθνικιστές όλους τους ιστορικούς που προφανώς δέχονται ως ιστορικό δεδομένο τις εθνικές κοινότητες, με ιδιαίτερη παράδοση και αίσθηση του ανήκειν. Δεν διστάζουν μάλιστα να κατατάσσουν στον εθνικισμό, ακόμη και τη γενιά του 30, τον Σεφέρη δηλαδή, τον Ελύτη κλπ, επειδή μιλάνε για “ελληνισμό”!
Η κα Αναγνωστοπούλου είπε και τα εξής, μάλλον αφελή: ότι ο εθνικιστής έχει «τη μανία ότι τα κατορθώματα του έθνους του, αποτελούν εθνική ιδιομορφία και …ότι ο Κολοκοτρώνης υπήρξε επειδή ήταν Έλληνας και επειδή ο ηρωισμός είναι ίδιον της φυλής, ενώ ο ιστορικός τον κατατάσσει ως ηρωική μορφή μιας ευρωπαϊκής περιόδου επαναστάσεων»!
Μα η εθνική ιδιομορφία είναι ιστορική πραγματικότητα δεν είναι εφεύρεση κάποιων εθνικιστών και φυσικά προϋπάρχει όχι μόνον του σύγχρονου εθνκισμού, αλλά και του σύγχρονου κράτους. Αίσθηση εθνικής ιδιομορφίας έχουν όλα τα “ιστορικά έθνη”- ‘οπως το ελληνικό έθνος-για να χρησιμοποιήσουμε και μια έκφραση του ‘Ενγκελς, την οποία θάπρεπε να γνωρίζει καλά. Το να αρνείσαι την εθνική ιδιομορφία κάθε λαού, σημαίνει ότι έχεις αποδεχθεί την ολοκληρωτική ιδεολογία μιας παγκόσμια κοινότητας χωρίς δικαίωμα αναγνώρισης της επιμέρους εθνικής ταυτότητας κάθε λαού- αίτημα παγκόσμιας εμβέλειας σήμερα.
Είπε όμως και άλλο ένα αμίμητο η υπουργός. Για την μικρασιατική καταστροφή πάλι! Μα τι μανία έχει πιάσει μερικούς – υποτίθεται αριστερούς- ιστορικούς μ’ αυτό το θέμα; Είναι κάτι που ενοχλεί; Τέλος πάντων. Η μικρασιατική καταστροφή «δεν συνέβη επειδή οι Έλληνες είναι Έλληνες με μια συγκεκριμένη μοίρα, αλλά είναι ένα μεγάλο εθνικό γεγονός, επειδή το προσφυγικό είναι μεγάλο ζήτημα στην ανθρώπινη ιστορία»!
Δηλαδή, δεν είχαμε εξόντωση του μικρασιατικού ελληνισμού το 1922, αλλά ένα σοβαρό προσφυγικό γεγονός! Πάλι καλά δηλαδή, που δεν αποκάλεσε τους έλληνες μικρασιάτες μεταναστευτική ροή…Τι να πει κανείς; Τουλάχιστον η Ρεπούση είπε για συνωστισμό. Εδώ περάσαμε σε νέα φάση, σε μια προσφυγική ροή…
Εκεί στο Παιδείας καλά θα κάνουν να σοβαρευτούν, να αφήσουν τις τροτσκιστικές και σταλινικές εμμονές του μεσοπολέμου, να αντιληφθούν ότι κυβερνούν ως κυβέρνηση συμμαχική, δηλαδή μειοψηφική και να λάβουν υπόψιν τους πως ο λαός δεν περιμένει από τον υπουργό ή τον ιστορικό να του πει αν είναι έλληνας και τι είναι εθνικό και τι όχι. Αυτά ο λαός τα έχει αποφασίσει. Είναι το βίωμά του το ιστορικό. Ο επιστήμονας καλείται να κατανοήσει αυτό το βίωμα και ο υπουργός να το υπηρετήσει. Δεν δίνει πιστοποιητικά ο ιστορικός, δεν μοιράζει ταυτότητες. Το τί είναι ο Κολοκοτρώνης το λέει ο ίδιος. Ανοίγουμε τα απομνημονεύματά του και το διαβάζουμε.
Από τον υπουργό λοιπόν περιμένουμε να διοικήσει, στα πλαίσια των νόμων και του συντάγματος.
Εάν ο υπουργός δεν συμφωνεί με τους κανόνες αυτούς θα πρέπει να δώσει σε άλλον τη θέση του, ο δε πρωθυπουργός είναι απολύτως υπεύθυνος για τους υπουργούς που διορίζει.
http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/o-ethnomidenismos-tis-k-anagnostopoyloy
Εφόσον δεν τηρούνται οι νόμοι, ότι και να γράψουμε δεν αλλάζει τίποτε. Πρέπει να καταργηθούν τα προνόμια και μόνο σε αυτά που έχουν σχέση με την άσκηση της εξουσίας να απαλλάσσονται οι βουλευτές. Η αδυναμία ελέγχου της εξουσίας μας έφερε εδώ. Η σήψη είναι τόσο βαθειά αν χρησιμοποιήσουμε και τα νερά του Νείλου ποταμού δεν πρόκειται να την καθαρίσουμε .
Η ρομαντική αφέλεια της αριστεράς
Σε Blog – Leonidas Koumakis,
Δυστυχώς κάποιοι ερασιτέχνες και ρομαντικά αφελείς, αποφάσισαν επιπόλαια πως μόνο αυτοί είναι ανθρωπιστές εξισώνοντας στην δυστυχία Έλληνες και αλλοδαπούς που συρρέουν καθημερινά και εγκλωβίζονται στην πατρίδα μας.
.
Η μεγάλη ανθρωπιστική κρίση που αντιμετωπίζει στις μέρες μας η Ελλάδα θα μπορούσε κάλλιστα να είχε αποφευχθεί με απλή χρήση…. της κοινής λογικής!
Γιατί με βάση την κοινή λογική πριν από τρία περίπου χρόνια (10/6/2013) γράφαμε, επί λέξει τα εξής:
«Κατά την γνώμη μας, η αξιωματική αντιπολίτευση αλλά και η ευρύτερη αριστερά, αν θέλει πραγματικά να αξιοποιήσει την μεγάλη ευκαιρία που της παρουσιάζεται από την σφοδρότητα της οικονομικής κρίσης, τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα, πρέπει να προτείνει πραγματικές λύσεις όχι μόνο στα θέματα της οικονομίας, αλλά και στα θέματα των παράνομων μεταναστών.
Η «ανοιχτή και διαρκής διαδικασία νομιμοποίησης» των παράνομων μεταναστών – εποίκων με την συμπληρωματική επεξήγηση «για να πάνε σε όποια Ευρωπαϊκή χώρα επιθυμούν» μόνο σαν ρομαντική αφέλεια μπορεί να θεωρηθεί, αφού πριν εκτυπωθούν οι πρώτες «άδειες νομιμοποίησης» το πιθανότερο είναι η Ελλάδα να έχει εκπαραθυρωθεί, με συνοπτικές διαδικασίες, και να βρεθεί εκτός χωρών – μελών της συνθήκης Σένγκεν μένοντας με ένα βάρος απροσδιόριστου αριθμού ανθρώπων που είναι τελείως αδύνατο να αντέξει» (άρθρο μας 10/6/2013 O πολυπολιτισμικός εποικισμός της σύγχρονης Ελλάδος με την ανοχή όλων μας).
Πράγματι, η ρομαντική αφέλεια της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινής κυβέρνησης, την εμποδίζει να συνειδητοποιήσει αυτό που φαινόταν πεντακάθαρα εδώ και πολλά χρόνια.
Η ιδεοληψία, η άγνοια στοιχειωδών γεωπολιτικών και άλλων δεδομένων της περιοχής και η πολιτική απειρία της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, η οποία ανέλαβε στις αρχές του 2015 να «υλοποιήσει» την ρομαντική αφέλεια της αριστεράς, άνοιξε διάπλατα τα σύνορα της χώρας σε πάσης μορφής και κατηγορίας «πρόσφυγες» βεβαιώνοντας με δηλώσεις της (14 Απριλίου 2015) πως «Δεν καραδοκούν τόσοι πολλοί μετανάστες να περάσουν στην Ελλάδα, αφού υπολογίζουμε να φτάσουν το πολύ τις 100.000 μέσα στο 2015!»
Από αυτή και μόνο την δήλωση αποκαλύπτεται ανάγλυφα το μέγεθος της πλήρους άγνοιας όχι μόνο της επικίνδυνης κατάστασης που έχει δημιουργηθεί στα ανατολικά σύνορά μας αλλά και της μακροπρόθεσμης στρατηγικής της Τουρκίας που «την είχε στημένη» περιμένοντας υπομονετικά, όπως έχει κάνει κατ΄ επανάληψη τον τελευταίο αιώνα, «την κατάλληλη ευκαιρία».
«Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται». Πριν η νέα Ελληνική Κυβέρνηση αναλάβει την εξουσία, ο σημερινός Υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης, στα πλαίσια παρουσιάσεων του «Προγράμματος ανάπτυξης για την Ελληνική και την Ευρωπαϊκή οικονομία» του ΣΥΡΙΖΑ στο Λονδίνο (28/11/2014), υποσχέθηκε σε επενδυτικά κεφάλαια να προσφέρει υπηκοότητα σε μετανάστες προκειμένου να δημιουργηθεί δεξαμενή «φτηνού εργατικού δυναμικού στην Ελλάδα» αγνοώντας επιδεικτικά την σκληρή πραγματικότητα των πολύ υψηλών ποσοστών ανεργίας των Ελλήνων εργαζομένων που υπήρχαν και υπάρχουν στην Ελλάδα!
Οι μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης και κυρίως η Γερμανία, επιθυμούσαν ένα ορισμένο αριθμό οικονομικών μεταναστών για να υποστηρίξουν την ανάπτυξη τους και για τον λόγο αυτό συχνά στρεφόταν εναντίον της Ελλάδος για «κακομεταχείριση» των μεταναστών που βρισκόταν υπό περιορισμό στις διάφορες «Αμυγδαλέζες» οι οποίες ασκούσαν ένα καταλυτικά αποτρεπτικό ρόλο σε επίδοξους μετανάστες που συσσώρευε η Τουρκία στα Μικρασιατικά παράλια.
Έτσι, το 2014, όπως άλλωστε και όλα τα προηγούμενα χρόνια, οι ροές ήταν απόλυτα «ελεγχόμενες» παρά τους πολέμους σε Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν κλπ. – το έτος 2014 η Ελλάδα κατέγραψε 77.163 αφίξεις παράνομων αλλοδαπών και 27.789 απελάσεις (σχετικό άρθρο μας εδώ).
Το 2015 βέβαια η (αριστερή) Ελλάδα άνοιξε την αγκαλιά της σε όλα τα «ταξικά αδέλφια» της από ολόκληρο τον πλανήτη και όπως ήταν φυσικό, η καραδοκούσα Τουρκία φρόντισε αμέσως να αξιοποιήσει την μοναδική ευκαιρία για την οποία προετοιμάζονταν χρόνια.
Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα: Ολόκληρη η Ελλάδα βιώνει μια απίστευτη ανθρωπιστική κρίση, οι πολίτες καλούνται συνεχώς να σηκώνουν αλλεπάλληλα οικονομικά βάρη παρά την κατάρρευση του βιοτικού τους επιπέδου και την απόλυτη καταστροφή της καθημερινότητας τους με την φτώχεια και την δυστυχία να τους περιβάλλει ασφυκτικά και να αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους.
Τα σύνορα μας στον Βορρά κλείνονται ερμητικά από Αλβανία, Βουλγαρία και Σκόπια, ο τόπος μας πλημμύρισε από αδίστακτους έμπορους του ανθρώπινου πόνου, πολλές «νεφελώδεις» Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις με μπόλικο χρήμα και ύποπτους στόχους που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Ελλάδα, πολιτικούς που χρησιμοποιούν την ανθρώπινη δυστυχία για να κερδίσουν ψήφους με το πρόσχημα του «ουμανισμού» και μια μεθοδική Τουρκία με συνεπή, μακροπρόθεσμη στρατηγική να επιβάλλεται θριαμβευτικά, αποκομίζοντας μυθικά πλούτη και μεγάλη πολιτική επιρροή χωρίς να δίνει δεκάρα τσακιστή για τους θανάτους εκατοντάδων αντρών, γυναικών και παιδιών από την βύθιση των σαπιοκάραβων του θανάτου στα οποία φορτώνει καθημερινά χιλιάδες δυστυχισμένους ανθρώπους από τα Μικρασιατικά παράλια.
Αποτελεί διαχρονικό κανόνα, όποτε η Τουρκία καλείται να προχωρήσει σε μια Διεθνή Συμφωνία να προσποιείται ότι «συμφωνεί σε όλα», να ζητάει προκαταβολικά όλα τα ανταλλάγματα που εξασφάλισε από την κάθε «διαπραγμάτευση» και στην συνέχεια να πετάει στον κάλαθο των αχρήστων το συντριπτικό ποσοστό των υποχρεώσεων που αναλαμβάνει. Αυτό έκανε κατ΄ επανάληψη στο παρελθόν, αυτό κάνει και στις μέρες μας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στις 3 Μαρτίου 2016, λίγες μέρες πριν από την Σύνοδο Κορυφής της 7ης Μαρτίου 2016, η Τουρκία ανακοίνωσε θορυβωδώς πως «Ξεκίνησε η εφαρμογή της συµφωνίας επαναπροώθησης που υπογράφηκε µε την Ελλάδα το 2001 και θα ίσχυε από το έτος 2002» παραλαμβάνοντας από την Ελλάδα 267 αλλοδαπούς που είχαν εισέλθει παράνομα στην χώρα μας. Την περίοδο 2001- 2015 μας έστειλε χωρίς τυμπανοκρουσίες μερικά εκατομμύρια και μόλις πήρε πίσω 267 ανθρώπους άρχισε να διατυμπανίζει στη διαπασών ότι «παίρνει από την Ελλάδα πίσω μετανάστες»!!
Στις 7 Μαρτίου 2016, την ημέρα της Συνόδου Κορυφής ΕΕ-Τουρκίας, ο νέο-οθωμανός σουλτάνος Ερντογάν δήλωσε κυνικά, στα πλαίσια ομιλίας του σε εκδήλωση για την Παγκόσµια Ηµέρα της Γυναίκας που διοργάνωσε το Συνδικάτο Hak-İş, «Ελπίζω ο Νταβούτογλου να επιστρέψει από τις Βρυξέλλες έχοντας πάρει τα τρία δισεκατομμύρια ευρώ!»
Στις 10 Μαρτίου 2016, τρείς μέρες μετά την Σύνοδο Κορυφής, η Τουρκία ανακοίνωσε πως «Δεν θα δεχθεί πίσω πρόσφυγες που έχουν ήδη φτάσει στην Ευρώπη (και φυσικά στην Ελλάδα). Επιστροφή στο Τουρκικό έδαφος θα γίνεται μόνον για όσους φτάσουν μετά την εφαρμογή της συμφωνίας»! Εν τω μεταξύ, στέλνει καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους στριμωγμένους στα σαπιοκάραβα του θανάτου, γνωρίζοντας μετά βεβαιότητας πως θα εγκλωβιστούν μέσα στην Ελλάδα δημιουργώντας μια βραδυφλεγή υγειονομική, κοινωνική και πολιτική βόμβα στα θεμέλια της «Χριστιανικής» Ελλάδας!
.
ICON – Τουρκία, Γερμανία
Ερντογάν (Πρώτη φωτογραφία): Κυρία Μέρκελ, πρέπει να επιμεληθείτε την εμφάνιση σας πριν διαπραγματευτούμε για την ασφάλεια των Ελληνικών συνόρων!
Ερντογάν (Δεύτερη φωτογραφία): Αυτή (η εμφάνιση) είναι καλύτερη!
Προσφυγική κρίση με την ματιά της Marian Kemensky (Σλοβακία).
.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Δυστυχώς κάποιοι ερασιτέχνες και ρομαντικά αφελείς, αποφάσισαν επιπόλαια πως μόνο αυτοί είναι ανθρωπιστές εξισώνοντας στην δυστυχία Έλληνες και αλλοδαπούς που συρρέουν καθημερινά και εγκλωβίζονται στην πατρίδα μας. Οι «ανθρωπιστές» αυτοί που υπέθαλπαν καθημερινά εκρηκτικές διαμαρτυρίες για τις «απάνθρωπες συνθήκες» κράτησης παράνομων αλλοδαπών στις «Αμυγδαλέζες», παρακολουθούν σήμερα αποσβολωμένοι δυστυχισμένες γυναίκες που ξέφυγαν από τον θάνατο πολλές φορές να κινδυνεύουν στα λασπόνερα της Ειδομένης ξεγεννώντας κάτω από καταρρακτώδη βροχή στις «ελεύθερες δομές φιλοξενίας» της Κυρίας Τασίας!
Ο νέο-οθωμανός σουλτάνος, είτε λέγεται Αχμέτ είτε λέγεται Ρετζέπ, έχει στόχο να πνίξει την Ελλάδα με καραβάνια δυστυχισμένων ανθρώπων που συσσωρεύει μεθοδικά στα Μικρασιατικά παράλια από ολόκληρη την Ανατολή, την Ασία αλλά και την Αφρική με τσάρτερ των Τουρκικών Αεροπορικών γραμμών, χωρίς βίζα και με κόστος … 50 Ευρώ το άτομο!
Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν οι ρομαντικοί αφελείς της αριστεράς τόσο πιο σύντομα θα στρωθούν στην δουλειά να το αντιμετωπίσουν. Το τεράστιο πρόβλημα της ανθρωπιστικής κρίσης που έσπειραν μέσα στην Ελλάδα και μας πληγώνει καθημερινά, δεν αντιμετωπίζεται με παρωπίδες ιδεοληψίας, παντελή άγνοια δεδομένων και πολιτική απειρία απερίσκεπτων πολιτικών που τσουρούφλισαν τα λαϊκά όνειρα και τις λαϊκές ελπίδες από την τολμηρή στροφή «πρώτη φορά αριστερά»!
Τώρα, απαιτείται άμεσα μια υπερκομματική, εθνική αντιμετώπιση της τεράστιας ανθρωπιστικής κρίσης και κάθε κόμμα ή παράταξη κρίνεται και βαθμολογείται από το λαϊκό αισθητήριο για την υπευθυνότητα που θα επιδείξει ή δεν θα επιδείξει στο κρίσιμο αυτό εθνικό θέμα.
Κλείνοντας, πρέπει να εξάρουμε την απερίφραστη και ευθεία αναφορά του Έλληνα πρωθυπουργού, κατά την Ελληνοτουρκική συνάντηση της Σμύρνης, στις Τουρκικές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου και της Τουρκικής απειλής του casus belli. Είναι χρήσιμο να τίθενται με την ίδια, απροκάλυπτη ευθύτητα για να μην «ξεχνιούνται» με τα Τούρκικα επικοινωνιακά τεχνάσματα απονομής διδακτορικών τίτλων, προσφοράς μπουζουκιών και διανομής τριαντάφυλλων. Και οφείλουμε όλοι, πέρα από τις όποιες αδυναμίες μας, να εξάρουμε και τις εύστοχες κινήσεις όταν μάλιστα αφορούν ευαίσθητα εθνικά θέματα!
Η μούντζα της Ιστορίας
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016, 00:14
Του Πλαμεν Τόντσεφ
Στην Ελλάδα το τρίτο δημοφιλέστερο σπορ, μετά το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, είναι η ρίψη μούντζας στους Ευρωπαίους. Στους Αυστριακούς και τους Ούγγρους σήμερα, παγίως στους Γερμανούς (εκτός κι αν μάς στηρίξει η Μέρκελ στο θέμα των συνόρων), στους Ολλανδούς ή τους Φινλανδούς παλιότερα, έως και στους Κύπριους τά’χουμε ψάλει για την προσήλωσή τους στην υλοποίηση του δικού του μνημονίου.
Κι επειδή το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει περιέλθει στην απόλυτη ανυποληψία (μέχρι και οι Νήσοι Φερόε μάς έχουν κάνει πελάτες), αλλά και το μπάσκετ περνάει την κρίση του, ενδέχεται οι χριστοπαναγίες για την Ευρώπη να έχουν καταστεί το πιο αγαπημένο σπορ στην Ελλάδα. Τώρα, τί σχέση έχει αυτό με την Ειδομένη και το ανθρώπινο δράμα των προσφύγων/μεταναστών; Εχει να κάνει με την ενωμένη Ευρώπη και πολλές στρεβλές αντιλήψεις γι’αυτήν.
Η ΕΕ δεν είναι ομοσπονδία, αλλά ένωση κυρίαρχων κρατών. ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ κρατών. Οπερ σημαίνει ότι ναι μεν συζητούν και συντονίζονται στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό, αλλά διατηρούν το δικαίωμα να εκφράζουν απόψεις με γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον. Και σε πολλούς τομείς έχουν το δικαίωμα να πράττουν με γνώμονα το εθνικό τους συμφέρον.
Σίγουρα δεν είναι η Ευρώπη που θα θέλαμε, σίγουρα έχει απογοητεύσει πολλούς ευρωπαϊστές, αλλά είναι αυτή που είναι. Και το γεγονός ότι δεν μάς αρέσει αυτή η Ευρώπη δεν σημαίνει ότι πρέπει να την κοντράρουμε για κάθε θέμα που ανακύπτει ή να αποχωρήσουμε απ’αυτήν. Διότι εκτός Ευρώπης η Ελλάδα θα είναι πούπουλο στον άνεμο κι αυτό φάνηκε με την προσφυγική/μεταναστευτική κρίση.
Στο θέμα των ημερών, λοιπόν. Η απόφαση της Αυστρίας και των τεσσάρων χωρών της Ομάδας Visegrad (Πολωνίας, Ουγγαρίας, Τσεχίας, Σλοβακίας) να αντισταθούν στις πιέσεις για κατανομή των προσφύγων σ’όλη την ΕΕ ή το κλείσιμο των συνόρων τους βασίζεται στην έννοια της ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ. Κακώς, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αλλά είπαμε ότι η ΕΕ είναι ένωση ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ κρατών. Στην ομάδα αυτών των χωρών έχει προστεθεί πλέον και η Σλοβενία, βλέπουμε δε να εγείρονται τείχη και σε άλλα κράτη μέλη της ΕΕ – στην Βουλγαρία και στις Βαλτικές χώρες.
Η Ελλάδα καταγγέλλει μονομερείς ενέργειες και η αλήθεια είναι ότι τα τείχη που κατασκευάζονται και το κλείσιμο των συνόρων αποτελούν άμεση αμφισβήτηση της ζώνης Σένγκεν ως ενιαίου χώρου ελεύθερης διακίνησης. Κατά ειρωνεία της ιστορίας, σύμμαχος του Αλ. Τσίπρα σ’αυτό το θέμα είναι η μισητή (go back) Μέρκελ που δεν φοβήθηκε το πολιτικό κόστος της πολιτικής της, πρωτίστως στην ίδια την Γερμανία.
Αλλά είναι αλήθεια και κάτι άλλο που αποφεύγουμε να συζητήσουμε στην Ελλάδα. Οτι η πρώτη μονομερής ενέργεια στην ζώνη Σένγκεν ήταν η απόφαση της κυβέρνησης Τσίπρα να ενθαρρύνει – έστω και έμμεσα – τους Σύρους πρόσφυγες και τους κατατρεγμένους της υφηλίου, να τούς επιτρέψει να “λιάζονται” στην Ελλάδα μέχρι να φύγουν προς την υπόλοιπη Ευρώπη κι όλα αυτά, μέχρι πρότινος, χωρίς υποτυπώδη ταυτοποίηση και αξιολόγηση των κινήτρων τους.
Αμφισβήτησε δηλαδή την ίδια την έννοια της ζώνης Σένγκεν ως οντότητας με κοινές ευθύνες των μελών της ως προς την διαφύλαξη των συνόρων της. Η Ελλάδα κατήργησε στην πράξη το εξωτερικό περίγραμμα και αποδείχθηκε η μαύρη τρύπα της ζώνης Σένγκεν. Συγχρόνως, όμως, η κυβέρνηση Τσίπρα αμφισβήτησε και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο που θέτει συγκεκριμένα κριτήρια για τον καθορισμό των προσφύγων, καθώς έβαλε πρόσφυγες και μετανάστες στο ίδιο “τσουβάλι”.
Είναι εν αδίκω, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση, όταν επικαλείται την “αρχή της αλληλεγγύης”, μια αρχή που πρώτη παραβίασε. Και το έπραξε αγνοώντας επιδεικτικά την “αρχή της συνευθύνης” ως προς την περιφρούρηση των κοινών ευρωπαϊκών συνόρων. Το έπραξε στο όνομα μιας δικής της – ιδεοληπτικής – αρχής της αλληλεγγύης προς όλους τους μη Ευρωπαίους, χωρίς καμία συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους και τους πολίτες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Πιθανότατα δε είδε το ανθρώπινο τσουνάμι στο Αιγαίο ως ευκαιρία να ασκήσει πίεση στους πιστωτές της Ελλάδας για θέματα που ουδεμία σχέση έχουν με το δράμα των προσφύγων/μεταναστών.
Ας μην εκπλήσσεται, λοιπόν, όταν βρίσκεται σήμερα απομονωμένη από την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν θα έπρεπε να προκαλούν έκπληξη οι δραματικές εξελίξεις με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, με αποκορύφωμα την επαπειλούμενη τραγωδία στην Ειδομένη, όταν από την πρώτη μέρα της ανάληψης ευθυνών η κυβέρνηση Τσίπρα πήρε μια τροχιά καθαρά αντιευρωπαϊκή και συγκρουσιακή. Η αυξανόμενη πολιτική απομόνωση της Ελλάδας μετά τον Ιανουάριο του 2015 πήρε πλέον σάρκα και οστα με το κλείσιμο των συνόρων. Κι αυτό γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα επιδόθηκε στο προσφιλές ελληνικό σπορ της μούντζας προς την ΕΕ, για να εισπράξει πολλαπλάσιες μούντζες σε όλα τα μέτωπα που έχει ανοίξει με τους Ευρωπαίους εταίρους.
Και υποψιάζομαι ότι έπεται η μούντζα της ιστορίας. Αλλά αυτό ας το αφήσουμε στους ιστορικούς του μέλλοντος που θα αξιολογήσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χωρίς τα πάθη του παρόντος και συνεκτιμώντας την συνολική πορεία της Ελλάδας στον 21ο αιώνα.
O Πλάμεν Τόντσεφ είναι Διεθνολόγος και Πολιτικός Αναλυτής
http://www.liberal.gr/arthro/37120/forum/2016/i-mountza-tis-istorias.html
Συμφωνώ με το σχόλιο του κ. Κουμακις. Θα προσθέσω ακόμη πως διαστρεβλώνουν τα πράγματα στο θέμα του Μουζάλα ως επιτυχημένου υπουργού.Πως είναι δυνατό να πάει ο τόπος μπροστά με τι λογική που θέλουν να μας περάσουν, όταν μας πλασάρουν ότι ο Μουζάλας είναι επιτυχημένος υπουργός. Δεν είναι αυτός που εξαντλεί όλες τις δυνάμεις του για να βολέψει όλους αυτούς που κάλεσε η προκάτοχός της που και αυτός έχει τις ίδιες απόψεις; Τελικά για ποιους δουλεύει που να τον θεωρήσουμε επιτυχημένο. Τι κάνει αυτός δηλαδή μαζί με τους λοιπούς ομοϊδεάτες του χρησιμοποιούν όλο το προσωπικό και μέσα της χώρας για συμφέροντα ξένων και με μελλοντικές επιπτώσεις με το πρόσχημα της ευαισθησίας. Δεν νομίζω ότι οι λοιποί Ευρωπαίοι εκτός αυτών που έχουν συμφέρον για φτηνά εργατικά χέρια, είναι ποιο βλάκες από εμάς. Συνεπώς θα το πω χοντρά, αν κάποιος δουλεύει σκληρά και με αυτό που κάνει βλάπτει, δεν μπορεί να θεωρείται πετυχημένος . Αυτό επιδιώκουν και σε πολλές άλλες λανθασμένες σκέψεις. Οι άνθρωποι αυτοί είναι καθηγητές στη προπαγάνδα και δυστυχώς περνάνε τις αρρωστημένες σκέψεις τους σε βάρος του λαού, για τον οποίο δήθεν ενδιαφέρονται.
Μετά την Αριστερά, τι;
Γιώργος Ν. Οικονόμου *
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα και ιδίως η κοινωνία χειροτερεύει κάθε μέρα και πιο πολύ. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. έπειτα από έναν χρόνο διακυβέρνησης αποδείχτηκε και αποδεικνύεται ανίκανη να χειριστεί τα μεγάλα προβλήματα που κληρονόμησε, καθώς και αυτά που δημιουργούνται ή που δημιουργεί η ίδια.
Ολα είναι μπλοκαρισμένα χωρίς κάποια προοπτική αισιοδοξίας: ασφαλιστικό, φορολογικό, προσφυγικό, μεταναστευτικό, αξιολογήσεις των δανειστών, χρέος, στασιμότητα της οικονομίας και της παραγωγής, ανεργία, φτώχεια.
Η χώρα βρίσκεται ήδη εκτός αγορών, ενώ οι άλλες ομοιοπαθείς χώρες βγαίνουν στις αγορές. Κινδυνεύει επίσης να εξοριστεί από τη ζώνη Σένγκεν και από την Ευρώπη, με χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες εγκλωβισμένους στο εσωτερικό της, και να επιστρέψει έτσι στη βαλκάνια ανατολίτικη μοναξιά της, υποταγμένη στον επαρχιώτικο εθνικισμό και στην οπισθοδρομική βυζαντινή Ορθοδοξία, με κατοίκους δέσμιους στον ναρκισσισμό της παρακμιακής ιδιαιτερότητας και «αποστεωμένους οστεοφύλακες των τρισχιλιετών προγόνων».
Η κυβερνητική Αριστερά βρίσκεται σε αδιέξοδο, ενώ οι διανοούμενοί της, γοητευμένοι από τα οφέλη και τα προνόμια της εξουσίας, κατάντησαν βαστάζοι της κομματικής και κυβερνητικής γραφειοκρατίας. Ταυτοχρόνως, προσπαθώντας αυτοί να βρουν νέα αφηγήματα, ψελλίζουν παλαιά ιδεολογικά σχήματα («σοσιαλισμός») ή χρησιμοποιούν έννοιες που ήλθαν στο προσκήνιο μετά το κίνημα των πλατειών το 2011 («άμεση δημοκρατία»). Ομως οι έννοιες αυτές ούτε εξηγούνται, ούτε και μπορούν να εξηγηθούν πειστικά. Κατ’ αρχάς ο «σοσιαλισμός» έχει αποτύχει, όπως έχει δείξει η Ιστορία, και δεν ελκύει πια κανέναν.
Οσον αφορά την «άμεση δημοκρατία», οι χρήσεις της από τους διανοούμενους της Αριστεράς είναι μετέωρες, αφυδατωμένες από το ουσιαστικό της περιεχόμενο, δεν έχουν καμία σχέση με το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας, όπως αυτό εμφανίστηκε στις πλατείες και παλαιότερα ή όπως αναλύθηκε από φιλοσόφους σαν τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Αμεση δημοκρατία σημαίνει άσκηση εξουσίας άμεσα από τους πολίτες, με συνελεύσεις, χωρίς κόμματα και αντιπροσώπους.
Η Αριστερά, κάθε είδους Αριστερά, έχει διαταραγμένη σχέση με τη δημοκρατία και με την πραγματικότητα. Το ίδιο ισχύει τόσο για τον μαρξισμό, τον οποίο η Αριστερά επικαλείται, όσο και για τους αριστερούς διανοούμενους από τους οποίους αυτή εμπνέεται – Αλτουσέρ, Μπαντιού, Ζίζεκ, Μπαλιμπάρ.
Ενώπιον αυτού του αδιεξόδου τρεις δρόμοι ανοίγονται για την κοινωνία. Ο πρώτος είναι αυτή να επιστρέψει στη Ν.Δ. του Μητσοτάκη. Ομως αυτό οδηγεί, όπως οδήγησε, σε αδιέξοδα, διότι η Δεξιά ευθύνεται μαζί με το Κέντρο για τη χρεοκοπία και συνεπώς είναι ανίκανη για κάτι καλύτερο.
Επίσης, οι συζητήσεις και οι ζυμώσεις για αναβίωση παλαιών αποτυχημένων σχημάτων («κεντροδεξιά», «κεντροαριστερά», «σοσιαλδημοκρατία») δημιουργούν αποπροσανατολισμό και σύγχυση. Ολα τα κόμματα είναι ανίκανα, αρχηγικά, χωρίς αρχές και σοβαρά προγράμματα, χωρίς εσωτερικό διάλογο και έλεγχο από τη βάση, έχοντας ως μοναδικό σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, τη διατήρησή της και τη χρησιμοποίησή της για προσωπικά και κομματικά οφέλη.
Ο δεύτερος δρόμος είναι η κοινωνία να μετακομίσει, έστω σε μικρό ποσοστό, σε κόμματα τύπου ΛΑ.Ε., ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΚΚΕ. Αυτός ο δρόμος επίσης θα ανακυκλώσει τα αδιέξοδα, αφού πρόσωπα σαν τον Λαφαζάνη, την Κωνσταντοπούλου ή τον Βαρουφάκη αποδείχτηκαν ανεπαρκέστατα και δέσμια των ιδεολογικών αγκυλώσεων ή των προσωπικών ελαττωμάτων, επιρρεπή στον αριστερίστικο λαϊκισμό, στην ανευθυνότητα και στην εύκολη αντιμνημονιακή ρητορεία. Δεν έχουν τίποτε ουσιαστικό και εποικοδομητικό να προτείνουν ούτε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το σταλινικό ΚΚΕ.
Μένει λοιπόν ο τρίτος δρόμος, που είναι η μόνη δυνατότητα εξόδου από τη χρεοκοπία: η είσοδος του κοινωνικού πλήθους στον δημόσιο χώρο με στόχο και απαίτηση την αλλαγή του αποτυχημένου πολιτικού συστήματος προς την κατεύθυνση της πραγματικής δημοκρατίας. Προς τον δρόμο αυτόν οδηγούν κάποια μονοπάτια.
Πρώτον, η ανάγκη απεγκλωβισμού από το ολιγαρχικό κομματοκρατικό σύστημα, διότι αυτό αφενός ευθύνεται για τη χρεοκοπία και αφετέρου απέτυχε παταγωδώς να οδηγήσει σε βιώσιμη διέξοδο.
Δεύτερον, η συνεχώς αυξανόμενη απαξίωση της κομματοκρατίας από τους ψηφοφόρους, όπως εκφράστηκε με τη μεγάλη, πρωτοφανή αποχή στις τελευταίες εκλογές (45%). Η αποχή από την παθητική στάση μπορεί να εκφραστεί ενεργητικά με πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης, συνελεύσεις σε συνοικίες, χωριά, τόπους εργασίας, πανεπιστήμια.
Τρίτον, η αύξουσα επιθυμία σημαντικού μέρους της κοινωνίας για δημοκρατία, για συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων και στη θέσπιση των νόμων, όπως εκδηλώθηκε κυρίως στο κίνημα του 2011 με τις Λαϊκές Συνελεύσεις στην πλατεία Συντάγματος και στις άλλες πλατείες, που είχαν στόχο την αλλαγή του πολιτικού συστήματος και την άμεση δημοκρατία. Στην ίδια τάση εντάσσονται και τα μετέπειτα εγχειρήματα για συνεταιρισμούς, αυτοδιαχείριση και συνεργατική οικονομία.
Η επιθυμία αυτοκυβέρνησης εκδηλώθηκε και σε άλλες χώρες, οδήγησε δε σε κινήματα αυτοκαθορισμού, διεκδίκησης δημοσίων χώρων και δημοκρατίας, που έχουν αφήσει ισχυρό αποτύπωμα και πολιτική παρακαταθήκη: Ζαπατίστας στο Μεξικό, κινήματα στη Λατινική Αμερική, «αραβική άνοιξη», Occupy Wall Street στις ΗΠΑ, κίνημα για πραγματική δημοκρατία στην Ισπανία, εξεγέρσεις στην Τουρκία, αυτοδιευθυνόμενος συνομοσπονδισμός των Κούρδων.
Ταυτοχρόνως, παρατηρείται ένα ανοδικό ενδιαφέρον για στοχαστές που αφενός έρχονται σε ρήξη με το ολιγαρχικό κομματοκρατικό σύστημα, με την αποτυχημένη μαρξική θεωρία και τις «σοσιαλιστικές» εφαρμογές της, αφετέρου προτείνουν μορφές αυτοδιακυβέρνησης, στηριζόμενες στην αυτοοργάνωση του κοινωνικού πλήθους και στην δημοκρατική αυτονομία. Τέτοιοι στοχαστές είναι η Αρεντ, ο Καστοριάδης και ο ύστερος Μπούκτσιν, ο οποίος μετά το 1995 διέκοψε με τον αδιέξοδο και εξωπραγματικό αναρχισμό.
* διδάκτωρ Φιλοσοφίας
http://www.efsyn.gr/arthro/meta-tin-aristera-ti
Ο ρόλος της αριστεράς δεν εξέλειπε. Αρκεί η αριστερά να περιοριστεί στη σημασία της λέξης, δηλαδή να ενεργεί σύμφωνα με εκείνα διαφωνεί με τη δεξιά και όχι εφαρμογές καινούργιων συστημάτων που η έκβαση τους είναι άδηλος. Η δημοκρατία στην πλήρη μορφή της δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα εφόσον δεν έχει τη δύναμη να εί´ναι πλήρως ανεξάρτητη. Οι έλληνες πρέπει να μάθουν να σκέπτονται κριτικά και να ζητούν άμεσα τον έλεγχο των παραβατών. Ένα παράδειγμα η Ισλανδία για τον πρωθυπουργό της. Εμείς χρειαζόμαστε περισσότερους ελέγχους, κυρίως στη διαφάνεια και τον άμεσο κολασμό. Οι θεωρείες είναι καλές, αλλά η άσκηση της εξουσίας θέλει προσόντα, ιδανικά και αρχές και μόνο το αποτέλεσμα μετράει.