Αριστεροκτονία και Νεολαιοκτονία

 Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο φύλλο του Δρόμου του Σαββάτου 10 Οκτωβρίου 2015, δηλαδή την ίδια μέρα που σημειώθηκε η νεότερη και πιο αιματηρή επίθεση ενάντια σε διαδηλωτές στην Αγκυρα. Δημοσιεύουμε από την ιστοσελίδα του Δρόμου αυτούσια την εισαγωγή και το άρθρο που αποκτά τραγική επικαιρότητα.

Του Ρακίπ Ζαράκολου
Μετάφραση: Κουήν Μινασιάν 

Η βομβιστική επίθεση των τζιχαντιστών ενάντια σε συγκέντρωση της SGDF (Ομοσπονδία Ενώσεων Σοσιαλιστικής Νεολαίας) στην παραμεθόρια τουρκική πόλη Σουρούτς, στις 21 Ιουλίου 2015, είχε βαρύ τίμημα: 33 νέους ανθρώπους νεκρούς, πάνω από 100 τραυματισμένους βαριά ή ακρωτηριασμένους. Οι νέοι ετοιμάζονταν να δώσουν συνέντευξη Τύπου λίγο πριν μεταβούν στο γειτονικό Κομπάνι, την πόλη-σύμβολο της κουρδικής αντίστασης, για να συμμετάσχουν στην ανοικοδόμησή του.*

Με αφορμή αυτό το απάνθρωπο μακελειό, ο Τούρκος συγγραφέας και ακτιβιστής Ρακίπ Ζαράκολου δημοσίευσε το ακόλουθο άρθρο στην αρμενική εφημερίδα Agos. Ο Ζαράκολου, γεννημένος το 1948, από νεαρή ηλικία υπέστη διώξεις λόγω των απόψεών του και της δράσης του για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των εθνικών μειονοτήτων στο τουρκικό κράτος. Φυλακίστηκε για πρώτη φορά το 1971 και έκτοτε συνελήφθη και δικάστηκε επανειλημμένα, συχνά για «αδικήματα» γνώμης. Η τελευταία φυλάκισή του ήταν το 2011-2012 με την κατηγορία της «συνεργασίας με Κούρδους τρομοκράτες».

Η ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι και μια ιστορία αριστεροκτονίας. Η ιδρυτική ομάδα του Τουρκικού Κομμουνιστικού Κόμματος είχε εξολοκλήρου εξολοθρευτεί το 1921 στη Μαύρη Θάλασσα. Η εμπειρία σε τέτοια εγκλήματα είχε εμπεδωθεί καλά ήδη από το 1915, με τη γενοκτονία των Αρμενίων.

«Η ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι παράλληλα και μια ιστορία εγκλημάτων κατά της νεολαίας της. Οι αρχιτέκτονες του τουρκικού κράτους είχαν οραματιστεί και είχαν καταφέρει να χειραγωγήσουν μια «εθνική» νεολαία, εκείνη που στις 4 Δεκέμβρη του 1945 εξαπέλυσε εμπρηστικές επιθέσεις κατά της αριστερής διανόησης της Κωνσταντινούπολης, πυρπολώντας γραφεία εφημερίδων, δημοσιογράφων και βιβλιοπωλεία. Και ποιος δεν ήταν ανάμεσα στους εμπρηστές! Ο Ντεμιρέλ, ο Ερμπακάν, ο Φερούχ Μποζμπεϊλή…

Όλες οι εκδοχές και μορφές του τουρκικού εθνικισμού ενωμένες έκαψαν την εφημερίδα Ταν. Οι δημοσιογράφοι Σαμπιχά και Ζεκέρια Σερτέλ παραλίγο να ήταν ανάμεσα στα θύματα εκείνων των αγριοτήτων, αν δεν τους προειδοποιούσε τελευταία στιγμή ο Σαΐτ Φαγίκ. Ανάμεσα στους τότε οργισμένους νεαρούς εθνικιστές ήταν κι ο Ορχάν Μπιρκίτ, που αργότερα, το Σεπτέμβρη του 1955, ήταν ο βασικός οργανωτής και επικεφαλής των γεγονότων που έλαβαν χώρα κάτω από το δικής του έμπνευσης σύνθημα «Η Κύπρος είναι τουρκική».

Όλη εκείνη η «εθνική νεολαία» του 1945 είχε συμμετάσχει στα Σεπτεμβριανά. Αποκαλύφθηκε αργότερα ότι αυτό το «αυθόρμητο» ρεύμα της «πιστής εθνικής νεολαίας» δεν ήταν παρά ένα καλά οργανωμένο σχέδιο. Είχαν κατορθώσει, με τη συνεργασία των ΗΠΑ και των Σαουδαράβων, να γαλουχήσουν μια φανατισμένη αντικομμουνιστική νεολαία. Αρχικά επρόκειτο για μεμονωμένα περιστατικά. Μα έπειτα, στις μέρες της εξουσίας του Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, με την ίδρυση της οργάνωσης Εθνικό Μέτωπο το 1976, οι μαζικές δολοφονίες αριστερών νεολαίων και προοδευτικών ανθρώπων πήραν τρομακτικές διαστάσεις.

Η ιστορία της Τουρκικής Δημοκρατίας είναι παράλληλα και μια ιστορία κουρδοκτονίας. Κατά τη δεκαετία του ’90 κορυφώθηκαν οι αγριότητες αυτού του βρόμικου πολέμου. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι τότε ήταν και πάλι ο Ντεμιρέλ στην ηγεσία του κράτους. Ήξερε καλά το κουρδικό ζήτημα και έπραξε «αυτό που έπρεπε»… Αλλά και η προηγούμενη δεκαετία, αυτή του ’80, δεν ήταν παρά μια ολοκληρωτική αριστεροκτονία.

Η ιστορία της Αρμενοκτονίας, της Ελληνοκτονίας, της Ασσυριοκτονίας, της Γεζιντιοκτονίας κι ακόμη τόσων άλλων έχει ένα πολύ βαθύτερο παρελθόν. Αλλά… Αλλά τώρα, σήμερα, είναι η πιο φρέσκια, η πιο αγνή, η γεμάτη οράματα νεολαία μας εκείνη που έρχεται αντιμέτωπη πρόσωπο με πρόσωπο με μια «Λεβιαθανική» πραγματικότητα. Τα παιδιά είχαν κινήσει με σκοπό την ανοικοδόμηση του Κομπάνι, της πόλης που μόλις πρόσφατα είχε τόσο άγρια καταστραφεί.

Κι η δική μου γενιά αντίστοιχα, με τα ίδια οράματα είχε ξεκινήσει τότε να φτιάξει το γεφύρι του ποταμού Ζαπ. Εμείς επιβιώσαμε. Μα, τώρα, αυτή η νεολαία στερήθηκε αυτής της τύχης. Κατάρα σ” αυτό το καθεστώς! Όσο επικρατεί το καθεστώς της ατιμωρησίας, δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κάτι καλό σε αυτή τη χώρα! Αν δεν διαλυθεί πλήρως κι εντελώς αυτό το γενοκτόνο κράτος, θα είμαστε όλοι μας συνεχώς αντιμέτωποι με το σιχαμένο πρόσωπο του Δράκουλα.»