-Το μοιρολόι του (νεο)φιλελεύθερου

Μοιρολόι «φιλελέ», άντε χάσου βρε λαέ...
(από το left.gr)

To είπες Αντιγόνη μου, γλυκιά μας Λυμπεράκη,
ότι η ψήφος του φτωχού, θολό είναι φαρμάκι.
Φταιει που κάναμε φτωχούς, πολλούς κι αγριεμένους;
Πολύ σφιχτά τους είχαμε, μπρος στην Τι Βι δεμένους,
κι αυτούς, μα και τους άνεργους και κάμποσους μεσαίους;
Φταιμε εμείς που έχασαν την αίσθηση του χρέους;

Τσάμπα του Γιάννη οι κραυγές, του Μπάμπη οι αναλύσεις,
της Όλγας το νιαούρισμα και οι πλαστές ειδήσεις.
Τσάμπα του «Αντένα» η ορμή, του «Σκάι» η υπερωρία,
που «Ναι ή χάος» φώναζε και στην ψηφοφορία.
Τσάμπα το νάζι του Ρουβά, τσάμπα του Πύρρου η μπάρες,
Τσάμπα επιστρατεύσαμε λογιών- λογιών παπάρες.

Τσάμπα Σημίτη βγάλαμε, Επίτιμο και Γιάννο,
που «η Σοφοκλέους», έλεγε, «θα πάει και πιο πάνω».
Τσάμπα ο Κώστας άφησε Ραφήνα και κοψίδια
και τον εθνάρχη έπαιξε, με μινιατούρες φρύδια.
Τσάμπα οι «πρώην» βγήκανε αίφνης απ’ τη φορμόλη.
Τσάμπα τον τρόμο σπέρναμε οι «φιλελέδες» όλοι.
Τσάμπα λουκέτο έβαλε στις τράπεζες ο Ντράγκι.
Τσάμπα ο Ντέμης έγινε ειδήμων απ’ ανάγκη.

Τσάμπα οι γλώσσες μάλλιασαν, Καμίνη και Μπουτάρη.
Τσάμπα Τατιάνα και Βανδή στρατεύθηκαν με χάρη.
Σπαράζω δόλια μου ΔΗΜΑΡ, καημένο μου Ποτάμι.
Όλα τα όπλα είχαμε, μα φάγαμε κατράμι.
Χαμένη πήγε η χολή, που βγήκε με καντάρι,
Δακρύζω Σώτη, Πέτρο μου και Προτοσάλτε Άρη.
Τσάμπα ξελαρυγγίστηκαν η Φώφη και ο Μπένι.
Και απ’ αυτό το δράμα μας, πίκρα βαριά μου μένει.

Τι έπαθαν τα έρημα και πλέον δεν φοβούνται;
Και πώς τολμούν, θρασύτατα, τώρα να μας κουνιούνται;
Είναι που πια δεν έχουνε, πολλοί πολλά να χάσουν;
Είναι που τα μνημόνια δεν λένε να ξεχάσουν;
Μην είναι που τους έπιασε όλους μεγάλο πείσμα,
γιατί θαρρούν πως είμαστε του Σόιμπλε το βύσμα;

Θέλω καιρό να το σκεφτώ, συμπέρασμα να βγάλω,
μα μέχρι να αποφανθώ, λαό φέρτε μου άλλο.
Αυτόν, «μον ντιέ», αδυνατώ πλέον να τον αντέξω,
τον βλέπω και οργίζομαι, φέρτε άλλον απ’ έξω.
Γιατί έχω πήχη υψηλό και έκκληση σας κάνω:
Βρείτε μου πια ένα λαό, ν’ αρμόζει στον Μπογδάνο…