Είδε το φως της δημοσιότητας η διακήρυξη του τίτλου μας την Κυριακή 19 Απριλίου 2015 -κι ενώ επιμελώς το κείμενό της διανθίζεται από τις αναθεωρήσεις της ιστορίας που επιχειρεί η Μαΐλεια πλευρά εδώ και χρόνια, ο προσεκτικός αναγνώστης επισημαίνει αρκετά άξια παρατήρησης και σχολίων.
Στο σημερινό μου σημείωμα όμως θα ήθελα να σταθώ σε δυο αποσιωπήσεις της διακήρυξης αυτής, αποσιωπήσεις που βγάζουν μάτι.
Η πρώτη αποσιώπηση είναι εκείνη που αφορά τις απώλειες μα και τις ζημιές της Ελλάδας σ” αυτό τον πόλεμο – ορθά, αν και ελλιπώς, γίνεται σχετική αναφορά στις απώλειες και ζημιές της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια του Β” Παγκοσμίου Πολέμου· δεν θα έπρεπε το αντίστοιχο να γινόταν και για την Ελλάδα; Πολύ περισσότερο που υπάρχει σχετική, έγκυρη και αναλυτική βιβλιογραφία;
Αδικαιολόγητη κρίνω αυτή την αποσιώπηση, με δεδομένη και την έκταση των απωλειών και ζημιών της Ελλάδας σ” αυτό τον πόλεμο που ασφαλώς βάραινε και στις επιλογές που έκαναν οι Εαμικές δυνάμεις κατά τη διαδρομή του…
Η δεύτερη αποσιώπηση της διακήρυξης αυτής αφορά το ζήτημα της διεκδίκησης των αποζημιώσεων, των επανορθώσεων και της επιστροφής του κατοχικού δανείου που οφείλονται στην Ελλάδα από τις δυνάμεις κατοχής της τα χρόνια 1941-1944.
Η διακήρυξη της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ για τα 70χρονα από τη λήξη του Β” παγκοσμίου πολέμου (9 Μαΐου 1945) ήταν θαρρώ κατάλληλος χώρος για να προβληθεί η εθνική μας διεκδίκηση των αποζημιώσεων, των επανορθώσεων και της επιστροφής του κατοχικού δανείου από τους επιλήσμονες των υποχρεώσεών τους Γερμανούς ιμπεριαλιστές πρωτίστως και όχι μόνο· ποιος ο λόγος και αυτής της αποσιώπησης στην τωρινή μάλιστα συγκυρία, με δεδομένη και την επιστημονική τεκμηρίωση της διεκδίκησης αυτής από επιστήμονες κύρους και γνώστες των σχετικών που έχουν δημοσιεύσει σημαντικά στη διάρκεια των δεκαετιών από την απελευθέρωση της Ελλάδας τον Οκτώβριο του 1944;
Πόντος και Αριστερά 
Ζoζέ Σαραμάγκου: «Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε ποιον κόσμο ζει»
——————————————————————————————————-
Ζoζέ Σαραμάγκου: «Η Αριστερά δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε ποιον κόσμο ζει»- Κ.Κ.Ε.: το καλύτερο ανάχωμα για το «σύστημα», για να μην υπάρξει αριστερή εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης….
Κι ενώ η οικονομική και πολιτική κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο μαίνεται και οι λαοί πένονται κι όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του ανθρώπινου δυναμικού οδηγούνται στην ανεργία, στη φτώχια και στην εξαθλίωση το μέγα ερώτημα έρχεται αυθορμήτως στα χείλη μας: «πού είναι η αριστερά;»….
Ο Ζοζέ Σαραμάγκου, σε κείμενό του γραμμένο στο μπλογκ του το 2008, κατά την κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, διατύπωνε το ερώτημα «Πού είναι η αριστερά;». Κι απαντούσε: «Έχω πια την εξήγηση: η αριστερά δεν σκέφτεται, δεν δρα, δεν διακινδυνεύει ούτε βήμα».
Σ’ ακόμη ένα κείμενο από το μπλογκ του (περιλαμβάνεται στο άρτι εκδοθέν «Τελευταίο Τετράδιο», Εκδόσεις Καστανιώτη), ο Σαραμάγκου «σκάβει» ακόμη βαθύτερα την απάντηση για το «πού είναι η αριστερά»: «Κάπου εδώ τριγύρω, ταπεινωμένη, να μετρά τις μίζερες ψήφους που περισυνέλεξε και αναζητώντας εξήγηση γιατί είναι τόσο λίγες…».
Ζοσέ Σαραμάγκου: «Καινούργιες καμπάνες ηχούν»….
Ποιες είναι αυτές οι καινούργιες καμπάνες που ηχούν; Είναι τα πάμπολλα κινήματα που αντιστέκονται και ξεσηκώνουν τις μάζες, παλεύοντας για μια νέα δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη στην οποία καλούν δίνει σε κάθε ανθρώπινο ον ένα δίκαιο μερίδιο και έχει τη δύναμη να αλλάζει τον κόσμο· όλα τα ανθρώπινα όντα μπορούν να την αναγνωρίσουν σαν κάτι αναπόσπαστα δικό τους. Αυτή η δικαιοσύνη προστατεύει την ελευθερία και το δίκαιο, αλλά ποτέ εκείνους που την αρνούνται.
Διαθέτουμε μια πρακτική κωδικοποίηση αυτής της δικαιοσύνης, εύχρηστη για όλους. Εδώ και πενήντα χρόνια, έχουμε την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, τριάντα θεμελιώδεις αρχές, οι οποίες όμως συνήθως μνημονεύονται εντελώς αόριστα ή αποσιωπούνται. Και καταπατούνται, σήμερα, περισσότερο από ό,τι η ιδιοκτησία εκείνου του ιταλού χωρικού. Χάρη στην ακεραιότητα των αρχών της και τη σαφήνεια των στόχων της, η Διακήρυξη αυτή, όπως είναι διατυπωμένη, χωρίς να αλλάξει ούτε κεραία, θα μπορούσε κάλλιστα να αντικαταστήσει τα μανιφέστα όλων των πολιτικών κομμάτων της Γης.
Μιλάω κυρίως για τον χώρο που ονομάζουμε «Αριστερά». Αρτηριοσκληρωτική και απαρχαιωμένη στην προσέγγισή της, δείχνει αδιάφορη ή ανήμπορη να αναμετρηθεί με τις ωμές πραγματικότητες του κόσμου. Κλείνει τα μάτια στους ολοφάνερους τρομερούς κινδύνους που απειλούν την ορθολογική και αισθαντική αξιοπρέπεια, που πάντα θεωρούσαμε την ελπίδα και την προσμονή της ανθρωπότητας. Το ίδιο ισχύει τόσο για τα συνδικάτα σε κάθε χώρα όσο και για το διεθνές συνδικαλιστικό κίνημα. Συνειδητά ή ασυνείδητα, ο συμβιβαστικός και γραφειοκρατικοποιημένος συνδικαλισμός που έχει επικρατήσει στον δυτικό κόσμο είναι εν πολλοίς υπεύθυνος για την κοινωνική νάρκη που συνόδευσε την οικονομική παγκοσμιοποίηση. Δεν μου αρέσει να το λέω, αλλά δεν μπορώ να σιωπήσω: αν δεν παρέμβουμε εγκαίρως- και τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή- η γάτα της οικονομικής παγκοσμιοποίησης θα καταβροχθίσει αναπόφευκτα το ποντίκι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
(Ο Ζοζέ Σαραμάγκο, που πέθανε στις 18 Ιουνίου 2010 υπήρξε, εκτός από σημαντικός πεζογράφος (βραβείο νόμπελ 1998), μαχητικός διανοούμενος με έντονη πολιτική δράση και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Πορτογαλίας από το 1969.)
https://itzikas.wordpress.com/2011/10/20/%CE%B6%CE%BF%CF%83%CE%AD-%CF%83%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%85-%C2%AB%CE%B7-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%AD%CF%87%CE%B5%CE%B9-%CF%84/