-Ποιός θα σώσει το λαό από τις συντεχνίες;

Περί δικαστών και ενστόλων.

Του Χρήστου Λάσκου

Αφορμή για το μικρό σχόλιο, που ακολουθεί, αποτελεί το γεγονός πως υπέπεσε στην αντίληψή μου ότι αρκετοί σύντροφοι, που εκπροσωπούν (;) το ΣΥΡΙΖΑ στην τηλεόραση είναι εξαιρετικά γαλαντόμοι σε ό,τι αφορά το θέμα των αμοιβών δικαστών και ενστόλων. «Χθες» να ρυθμιστεί το ζήτημα, ισχυρίζονται με παρρησία αρκετοί εξ αυτών των συντρόφων.

Αναρωτιέμαι, λοιπόν; Υπάρχει τέτοια θέση του κόμματος; Υποστηρίξαμε στη Βουλή την “εφαρμογή των σχετικών δικαστικών αποφάσεων”. Νομίζω όχι.

Και δεν το κάνουμε για προφανείς κοινωνικούς λόγους. Αν είναι να διατεθούν επιπλέον ποσά για βελτίωση της οικονομικής θέσης κάποιων κοινωνικών κατηγοριών, υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιες κατηγορίες πριν φθάσουμε στους δικαστικούς και τους ενστόλους. Εκ του προχείρου θα σκεφτόμουν τους ανέργους ή τους χαμηλοσυνταξιούχους π.χ.

Να εξηγήσω, επιπλέον, πως αυτή μας η στάση δεν προκύπτει ως αποτέλεσμα της γνωστής -και στοιχειοθετημένης, νομίζω, θεωρητικά και εμπειρικά- τοποθέτησης της Αριστεράς απέναντι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους (ξέρετε, τα περι “συντριβής” και τα παρόμοια).

Υπάρχει πολύ αμεσότερος λόγος: στις συνθήκες της σημερινής κοινωνικής καταστροφής, ο,τιδήποτε άλλο θα αποτελούσε ηθική πρόκληση.

Και υπάρχει ακόμη ένας άμεσος λόγος, εξίσου συνδεδεμένος με την ηθική. Δεν είναι άλλος από το ίδιο το σκεπτικό των δικαστικών αποφάσεων. Το οποίο λέει πως δικαστές και ένστολοι θα πρέπει να δικαιωθούν διότι αποτελούν τον “σκληρό πυρήνα του κράτους”. Ενώ, προφανώς, δασκάλες και νοσοκόμες αποτελούν το “μαλακό υπογάστριο”.