Πόντος και Αριστερά

……. 'μώ τον νόμο σ' !

Χέρι-χέρι Γκρίζοι Λύκοι και Γάλλοι υποκριτές

Τελικά η τουρκική εθνικιστική μεθόδευση και βία, καθώς και η υποκρισία ή αφέλεια κάποιων  Γάλλων  διανοουμένων θριάμβευσαν… στο όνομα της «μη ποινικοποίησης της Μνήμης»  και προς όφελος της Μνήμης των σκληρών θυτών…

Όπως μας πληροφορεί ο Τύπος: «Το Συνταγματικό Συμβούλιο απέρριψε το νόμο που ποινικοποιεί την άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων.»

Το γαλλικό Συνταγματικό Συμβούλιο απέρριψε σήμερα (28-2-2012) το νόμο που ποινικοποιεί την άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915, ο οποίος προκάλεσε διπλωματική κρίση μεταξύ Άγκυρας και Παρισιού, υποστηρίζοντας ότι είναι αντίθετος προς την ελευθερία της έκφρασης, ανακοίνωσε η δικαστική εξουσία.

«Το Συμβούλιο έκρινε ότι καταστέλλοντας την αμφισβήτηση της ύπαρξης και του νομικού χαρακτηρισμού των εγκλημάτων που και το ίδιο θα είχε αναγνωρίσει και χαρακτηρίσει ως τέτοια, ο νομοθέτης κατάφερε ένα πλήγμα στην άσκηση της ελευθερίας της έκφρασης και της επικοινωνίας το οποίο είναι αντισυνταγματικό», σύμφωνα με την ανακοίνωση του Συμβουλίου.

Ικανοποίηση στην Άγκυρα

Η Τουρκία εξέφρασε σήμερα την ικανοποίησή της για την απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της Γαλλίας η οποία απέρριψε το νόμο που καθιστά παράνομη την άρνηση του ότι η σφαγή των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ένα αιώνα πριν ήταν γενοκτονία.

Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου δήλωσε ότι το υπουργικό συμβούλιο θα συνεδριάσει για να εξετάσει εάν πρέπει να αποκαταστήσει τις οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές επαφές με τη Γαλλία που είχαν παγώσει αφότου το Γαλλικό κοινοβούλιο υιοθέτησε το νόμο στις 23 Ιανουαρίου.

 ——————————————————————————–

Οι μόνοι κερδισμένοι από την εξέλιξη αυτή είναι οι  
ΤΟΥΡΚΟΙ  ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ  ΑΡΝΗΤΕΣ  ΤΗΣ  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ….
(και οι Γάλλοι πωλητές όπλων και άλλων «αγαθών» στην Τουρκία) 

Γιατί οι ευαίσθητοι και δημοκρατικοί Τούρκοι δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα, όπως απέδειξαν στην  μαζική τους διαδήλωση όταν οι τουρκικές αρχές υποβίβασαν τη σημασία της οργάνωσης της δολοφονίας του Χράντ Ντίκ φωνάζοντας: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΑΡΜΕΝΙΟΙ!!!

——————————————————————————–

 …αντιθέτως, ένα μέρος των Γάλλων διανοουμένων θεωρητικοποίησαν το ζήτημα και επί της ουσίας  και αντικειμενικά συντάχθηκαν με τις πιο μαύρες εθνικιστικές δυνάμεις -τους Νεότουρκους και κεμαλικούς φασίστες- που εμφανίστηκαν στο χώρο της Εγγύς Ανατολής και εισήγαγαν -για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία- την οργανωμένη εθνική εκκαθάριση των ανεπιθύμητων εθνικών και θρησκευτικών ομάδων. Ταυτίζοντας την «οργανωμένη ιστορική έρευνα»  με την «οργανωμένη αμφισβήτηση από τους απολογητές των Γενοκτονιών», το μόνο που πέτυχαν ήταν να διευκολύνουν την Άρνηση… ειδικά όταν πίσω απ’ αυτήν κρύβεται η κρατική μεθόδευση, όπως στην περίπτωση της εθνικιστικής Τουρκίας.

Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό κείμενο ενός σημαντικού διανοούμενου, για να καταλάβετε γιατί υπήρξε αυτή η παράδοξη συμμαχία Γάλλων διανοουμένων με τον βάρβαρο τουρκικό εθνικισμό.

….Γιατί τελικά ΟΙ  ΜΟΝΟΙ  ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΙ  ΕΙΝΑΙ  ΟΙ  ΑΠΟΛΟΓΗΤΕΣ  ΤΩΝ  ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ

——————————————————————————–

Nuova Rivista Storica

Ειρήνη και Πόλεμος

Βιβλιογραφικό περιοδικό: Έτος 2011 – Τόμος XCV – Τεύχη II-III

Pierre Nora: Δεν είναι στη δικαιοδοσία του δικαστή να γράφει την Ιστορία

Σε μια συνέντευξη του 2006, την οποία επιμελήθηκε ο Stefano Montefiori και η οποία γίνεται και πάλι επίκαιρη σήμερα, με την ευκαιρία του πρώτου «ναι» του γαλλικού κοινοβουλίου στο νόμο που σχετίζεται με την γενοκτονία των Αρμενίων, ο ιστορικός Pierre Nora υποστήριζε τα εξής: «Ο τύραννος της μνήμης προκαλεί στη Γαλλία τη συνεχή θέσπιση νόμων. Πρόκειται για έναν κατασταλτικό μηχανισμό».

Ο Nora και η μνήμη λοιπόν. «Μνήμη και Ιστορία δεν είναι καθόλου συνώνυμα, τα πάντα τις αντιπαρατάσσουν. Η μνήμη είναι πάντα σε εξέλιξη, υποκείμενη σε όλες τις χρήσεις και τους χειρισμούς· η Ιστορία είναι η ανακατασκευή (ανασύνθεση) του παρελθόντος, πάντα προβληματική και ασυμπλήρωτη, σε ό,τι δεν υπάρχει πια. Γεμάτη συναισθήματα και μαγεία, η μνήμη τρέφεται με ασαφείς αναμνήσεις· η Ιστορία, ως ενέργεια διανοητική και εκκοσμικευμένη, αξιώνει ανάλυση και κριτικό λόγο. Η μνήμη τοποθετεί την ανάμνηση στο πεδίο του ιερού, η Ιστορία την αποσπά και την καθιστά πεζολογική». Ο Nora, 75 ετών σήμερα, γάλλος ακαδημαϊκός, καθώς και εμπνευστής και επιστημονικός υπεύθυνος του μνημειώδους έργου Lieux de mémoire (=Τόποι μνήμης), που εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Gallimard, διερευνά στο Μιλάνο το θέμα της «μνήμης της νεωτερικότητας» σχολιάζοντας κείμενα των Baudelaire, Marx και Morin, επιλεγμένα από τον ίδιο, στην πρώτη από τις πέντε συναντήσεις που έχουν το ακόλουθο θέμα: «Eυφυΐα και φαντασία: σελίδες της ευρωπαϊκής ψυχής».

Στις μέρες μας ο «θετικός ρόλος» της γαλλικής αποικιοκρατίας θεσμοθετείται με νόμο, ο ιρανός πρόεδρος Ahmadinejad αρνείται το Ολοκαύτωμα, οι γάλλοι αφρικανικής καταγωγής διεκδικούν την αναγνώριση των δεινών που υπέστησαν κατά την εποχή της δουλείας και η επέτειος της μάχης του Αούστερλιτς αντιμετωπίζεται με μια επίσημη αμήχανη σιωπή. Όμως στις μέρες αυτές ακριβώς η μνήμη εισβάλλει αδιάκοπα στο πεδίο της πολιτικής και της Ιστορίας. «Είμαστε υποχείρια της δικτατορίας, της τυραννίας της μνήμης που κυριαρχεί στον σύγχρονο κόσμο, έτσι για να προκαλέσει, στην Γαλλία, τη  συνεχή επικύρωση διατάξεων που συνιστούν πια ένα γιγάντιο και καταπιεστικό νομικό σύστημα. Το επάγγελμά μου χαλιναγωγείται από τους νόμους σχετικά με τη μνήμη. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι στη δικαιοδοσία του δικαστή ή του νομοθέτη να γράφει Ιστορία», υποστηρίζει ο Nora.

Στις 12 Δεκεμβρίου 2011, ο Nora πήρε την πρωτοβουλία του «προσκλητηρίου των 19» (ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγονται οι επιφανείς γάλλοι ιστορικοί Jacques Le Goff, Emmanuel Le Roy Ladurie, Max Gallo) ενάντια στις «ανάξιες ενός δημοκρατικού καθεστώτος» διατάξεις για την ιστορική μνήμη: από το νόμο Gayssot που ποινικοποιεί την άρνηση των εγκλημάτων ενάντια στην ανθρωπότητα (η πρώτη διάταξη πάνω στην μνήμη που επικυρώθηκε το 1990) έως εκείνη της 23ης Φεβρουαρίου 2005, στο πλαίσιο της οποίας το άρθρο 4 αναγνωρίζει τον «θετικό ρόλο» της αποικιοκρατίας. Μετά από μήνες έντονων αντιπαραθέσεων που κατέληξαν στην παρέμβαση του προέδρου Chirac, το άρθρο 4 αναιρέθηκε. Τώρα, ωστόσο, μια νέα διαμάχη περιμένει τον Nora. «Στις 18 Μαϊου 2012 η Εθνική Συνέλευση θα συζητήσει το σχέδιο νόμου, που προτάθηκε από τους σοσιαλιστές και τιμωρεί την άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Είναι μια από τις πολλές περιπτώσεις χειρισμού της μνήμης για την εξυπηρέτηση πολιτικών και ιδιαίτερα εκλογικών σκοπιμοτήτων: οι πολίτες αρμενικής καταγωγής στην Γαλλία ανέρχονται σε τρία εκατομμύρια, η εκστρατεία για τις προεδρικές εκλογές βρίσκεται πια σε πλήρη εξέλιξη και οι πολιτικοί δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν την επιθυμία των διαφόρων εθνοπολιτισμικών ομάδων, που συνθέτουν την γαλλική κοινωνία, να κατασκευάσουν ένα μνημείο του παρελθόντος τους.

Η Γαλλία έχει επισήμως αναγνωρίσει την γενοκτονία των Αρμενίων του 1915, την οποία μέχρι στιγμής εξακολουθεί να αρνείται η Τουρκία, με τον Νόμο της 29ης Ιανουαρίου 2001. Στις 24 Απριλίου 2011, δύο χιλιάδες άτομα συγκεντρώθηκαν στην Λυών στα εγκαίνια του πρώτου μνημείου που είναι αφιερωμένο σε εκείνη την τραγωδία: 36 αστέρια από λευκή πέτρα αναδύονται από την άσφαλτο στο κέντρο της πόλης. Εάν επικυρωθεί ο Νόμος, κατά τη διακαή επιθυμία του σοσιαλιστή γραμματέα και υποψήφιου στις προεδρικές εκλογές Francois Hollande, όποιος αρνείται την γενοκτονία των Αρμενίων θα διακινδυνεύει ποινή φυλάκισης μέχρι πέντε έτη, όπως και χρηματικό πρόστιμο σαράντα πέντε χιλιάδων ευρώ. «Είναι σωστό να εορτάζεται η επέτειος, να διαδηλώνουμε, να θυμόμαστε, – υποστηρίζει ο Nora – αλλά, από την άλλη πλευρά να καθορίζονται με νόμο τα όρια εντός των οποίων μπορεί να διενεργείται η ιστορική έρευνα αποτελεί εκτροπή από τη δημοκρατική νομιμότητα». Παραμονεύει εντούτοις ο κίνδυνος να αφεθεί ελεύθερο πεδίο στους Irving ή στους Αhmadinejad, οι οποίοι, πάνω στην άρνηση της μνήμης ή καλύτερα της Ιστορίας, κατασκευάζουν θεωρίες στην υπηρεσία του μίσους. «Η δική μου καταδίκη για αυτούς τους εκφυλισμούς είναι καθολική. Ο πρώτος νόμος πάνω στη μνήμη, ο νόμος Gayssot, επικυρώνεται πραγματικά σε καιρούς που ο Le Pen μιλούσε για “θαλάμους αερίων, λεπτομέρεια της ιστορίας”, ενώ ο Robert Faurisson αμφισβητούσε το Ολοκαύτωμα».

«Υπήρχε ένα ανησυχητικό κλίμα, η αίσθηση ότι ήταν επείγον να ληφθούν μέτρα. Ακολούθησε όμως μια πληθώρα διατάξεων που φρέναραν την ελευθερία της έρευνας. Πρέπει να επιστρέψουμε στη διάκριση ανάμεσα στη μνήμη και την Ιστορία, χωρίς τον φόβο να υποκύψουμε στην τρέλα των αρνητών». Κατά τους προηγούμενους μήνες ο Nora ασχολήθηκε τόσο με την υπεράσπιση της ιστορικής μνήμης, καταγγέλλοντας την κατάργηση του εορτασμού της επετείου της μάχης του Αούστερλιτς – «μια αμηχανία που προέκυψε από το μετα-αποικιακό αίσθημα ενοχής που προσγείωσε τον γαλλικό λαό στη γελοιοποίηση» -, όσο και με την υποστήριξη της «ελευθερίας της Ιστορίας»: Ο Olivier Pétré-Grenouilleau, συγγραφέας του Traites négriéres, που εκδόθηκε στη σειρά που διευθύνει ο Nora, μηνύθηκε από ένα σύλλογο των γαλλικών Αντιλλών ως «αρνητής της δουλείας». «Ο Pétré-Grenouilleau υπέστη κάθε μορφής πιέσεις και απειλές, αλλά οι ιστορικοί προέβαλαν σθεναρή αντίσταση μέχρι που στο τέλος η μήνυση τον περασμένο Φεβρουάριο αποσύρθηκε», καταλήγει ο Nora. «Ως παλαιός αγωνιστής για την ανεξαρτησία της Αλγερίας, δεν έχω ανοιχτούς λογαριασμούς με το αποικιοκρατικό παρελθόν της Γαλλίας. Σέβομαι τα δεινά και τη μνήμη και συνεχίζω την ιστορική μου έρευνα».

(Δημοσιεύτηκε στις 22 Δεκεμβρίου 2011 – © “Il Corriere della Sera”)

   ——————————————————————————–

 Δυστυχώς -όπως αποδεικνύεται και από την επόμενη ιστορία- συνειδητοποιούμε σήμερα ότι ΜΟΝΟ Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΤΗΣ  ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ από τα δημοκρατικά κράτη μπορεί να εμποδίσει τους απογόνους των θυτών να προσβάλλουν τη Μνήμη των θυμάτων, όπως αποδεικνύεται από την θρασύτατη συμπεριφορά του Egemen Bagish.

Ευτυχώς οι Ελβετοί δεν ήταν Γάλλοι!!!!

 Egemen Bagish: Turkey’s Minister of Genocide Denial

By Harut Sassounian, Publisher, The California  Courier

Even though all Turkish government officials routinely deny the Armenian Genocide, one particular minister has turned denial into a full-time job. Ironically, as Minister for European Union Affairs, Egemen Bagish has harmed  Turkey ’s prospects for EU membership more than any of its critics!

Although Bagish has been making zany statements ever since his ministerial appointment two years ago, his recent blunder in  Zurich  made headlines around the world. The Turkish Minister arrogantly dared Swiss authorities to arrest him after boasting that «the events of 1915 were not genocide!» Switzerland  has a law that penalizes genocide denial, similar to the law now pending in France . A Swiss prosecutor is investigating Bagish’s words and his diplomatic status to see if charges could be filed against him for genocide denial.

Of course, it does not take much courage to hide behind the cover of diplomatic immunity and make Don Quixotic statements, challenging the laws of other countries. If Minister Bagish were truly a macho man, he would waive his immunity, go to  Switzerland , and publicly deny the Armenian Genocide. However, it appears that the feisty Minister has chickened out! After boasting that he would gladly return to  Switzerland  to deny the Armenian Genocide again, he facetiously declared that he would not go to  Switzerland , since he has no money in Swiss banks! The real reason for the Minister’s abrupt change of heart is his fear of getting arrested should the Swiss prosecutor rule that his diplomatic immunity does not protect him from the crime of genocide denial.

How much longer can Prime Minister Erdogan tolerate Mr. Bagish’s clownish antics that make  Turkey  look like a rogue state in the eyes of the world? Admiring his fluency in English, the Prime Minister had offered this 41-year-old former  New York  college student a top ministerial post, not realizing what a liability his loose tongue would prove to be!

Just as Pres. George W. Bush’s nonsensical statements became known as «Bushisms,» the world now has a rich collection of «Bagishisms!» Here is a sampling of his preposterous remarks:

— «What happened in 1915 can’t be classified as genocide as far as I’m concerned, but I was not around in 1915!»

— «I’m a politician. My job is to determine the future, not the past!»

— «In recent years, every one has seen that more Europeans are moving to  Turkey  than vice versa.»

— During a recent conference in  Qatar , Minister Bagish became the laughing stock of the audience, when he proudly announced that » Europe » is a Turkish word! The Greek Ambassador to  Qatar  angrily responded: «Europa was one of the lovers of Zeus in Greek mythology, everyone knows that!»

— Minister Bagish does not seem to realize that he is contradicting himself by asking other countries to open their archives to see if there was an Armenian genocide, while concluding that there was no genocide! The least he could do is have the decency to keep his mouth shut until the Ottoman archives are fully open. Meanwhile, the archives of other countries have been open for decades.

— Rattling off the witty Americanisms he picked up in the streets of  New York , such as «a day late and a dollar short,» Bagish told Euronews: «This is execution without trial. Calling the 1915 events a genocide based solely on information we have right now comes from a lobby that nurtures malicious hatred.»

— » Germany  was a strong ally of the Armenians in 1915, so the Germans should open their archives and give documents to historians for examination,» Bagish told EU Enlargement Commissioner Stefan Fule, according to Hurriyet newspaper. Bagis made two factual errors in one sentence:  Germany  was the ally of the  Ottoman Empire , not Armenians; and the German archives have been open for years!

— «There’s no force that could bring about the arrest of any Turkish Minister,» Bagish bragged to journalists. Why is he then afraid to waive his diplomatic immunity and then deny the Armenian Genocide in  Switzerland ?

— Bagish keeps on repeating the falsehood that the Armenian government «did not have the courage to respond to Prime Minister Erdogan’s letter requesting the formation of a commission of historians to study the Armenian Genocide.» In fact, the then Pres. Kocharian did answer, suggesting that all outstanding issues between the two countries be resolved in the larger context of government to government relations. It was the Turkish Prime Minister that did not respond to  Armenia ’s President.

While Minister Bagish has diplomatic immunity, the rest of  Turkey ’s population does not enjoy such a privilege. It may be a good idea to accord immunity to all 72 million Turks in order to shield them from prosecution, when they utter the words «Armenian Genocide» in Turkey !

————————————————————————————————————————

ΛΕΤΕ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΡΝΗΤΩΝ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ;

Ως φυσιολογική εξέλιξη της ακύρωσης του Νόμου για τη Γενοκτονία τωνΑρμενίων από το Συνταγματικό Συμβούλιο 

[ Ε, ρε πάρτι που έχουν να στήσουν οι Νεοναζί ανά την υφήλιο!!!!!! ]

————————————————————————————————————————

28/02/2012 - Posted by | -παράνοια, -Αρμένιοι, -Αρνητές Γενοκτονίας, -Γενοκτονία στην Ανατολή, -Ιστορικά, -Ιδεολογικά, -Μνήμες, -Οι δικοί μας Τούρκοι, -εθνικισμός, -Mειονότητες στην Τουρκία, Αντιρατσιστικά, Αναθεωρητισμός

7 Σχόλια »

  1. Ο Πλεύρης τώρα δικαιώνεται!

    Σχόλιο από Mατσουκάτες | 28/02/2012

  2. Γενοκτονία Αρμενίων: Ο Σαρκοζί ζήτησε από την κυβέρνηση να συντάξει νέο κείμενο

    Πηγή: ΑΠΕ 28/02/12-19:32

    Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί έδωσε εντολή στην κυβέρνηση να συντάξει ένα νέο κείμενο, λαμβάνοντας υπόψη την απόφαση του Συνταγματικού Συμβουλίου για το νόμο που τιμωρεί την αμφισβήτηση της γενοκτονίας των Αρμενίων το 1915, ανακοίνωσε σήμερα το μέγαρο των Ηλυσίων.

    «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έλαβε υπόψη του την απόφαση» και «μετρά την μεγάλη απογοήτευση και τη βαθιά θλίψη όλων αυτών που είχαν δεχτεί με ευγνωμοσύνη και ελπίδα την υιοθέτηση του νόμου αυτού που είχε ως στόχο να τους προστατεύσει από την άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων», σύμφωνα με ανακοίνωση της Προεδρίας.

    Ο κ. Σαρκοζί, «έδωσε εντολή στην κυβέρνηση να συντάξει ένα νέο κείμενο, λαμβάνοντας υπόψη την απόφαση του Συνταγματικού Συμβουλίου».

    http://www.express.gr/news/world/570647oz_20120228570647.php3

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 04/03/2012

  3. Κανονικά, ακόμη και η χρήση «μέτρων» κατά της Γαλλίας από την Αγκυρα επρεπε να καταδικαστεί σαν αθέμιτος εκβιασμός.

    Σχόλιο από Omadeon | 10/03/2012

  4. Ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης της Σλοβακίας και νυν πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Stefan Harabin δήλωσε ότι οποιοσδήποτε αξιωματούχος του τουρκικού κράτους, όσο ψηλά και αν βρίσκεται, αμφισβητήσει την Γενοκτονία των Αρμενίων θα τιμωρηθεί με ποινή φυλάκισης πέντε ετών.

    Αυτό που δεν τόλμησε να κάνει η Γαλλία το κάνει η «μικρή» Σλοβακία. Αυτό δείχνει ότι υπάρχουν χώρες μικρές μεν, αλλά με ανθρώπινες ευαισθησίες και δημοκρατική συνείδηση που δεν λογαριάζουν το οικονομικό συμφέρον τους και τολμούν να κάνουν αυτό που πιστεύουν. Αυτό τις κάνει βέβαια αξιοθαύμαστες για το ήθος τους…..

    http://www.ethnosnews.com/2012/04/%CE%B7-%CF%83%CE%BB%CE%BF%CE%B2%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B1%CF%80/

    Σχόλιο από Β. | 13/04/2012

  5. Turkey Pushes Genocide Denial

    Ben Cohen

    In 1915, when stories of the systematic extermination of the Armenian minority in Anatolia by the Ottoman authorities started to surface in the Western press, Turkish diplomats were rapidly mobilized to deny the reports. “All those who have been killed were of that rebellious element,” the Turkish consul in New York, Djelal Munif Bey, told the New York Times, “who were caught red-handed or while otherwise committing traitorous acts against the Turkish Government, and not women and children, as some of these fabricated reports would have the Americans believe.”

    As the sun began to set on the Ottoman Empire, its leaders–and their secular successors–laid the foundations of a gruesome template that remains with us today. Ever since the slaughter of the Armenians, each episode of genocide and mass killing has been accompanied by voices who willfully deny that such horrors actually took place. Genocide denial is a phenomenon most commonly associated with the Shoah, but it also raised its head in Bangladesh in 1971, in Cambodia in 1979, in the former Yugoslavia and in Iraq during the 1990s, in Rwanda in 1994 and in Syria in the present day.

    As the original pioneers of genocide denial, the Turks remain its most aggressive practitioners. That, perhaps, is to be expected; far less understandable is the willingness of certain countries and institutions to collude in this trampling of history and memory. In that regard, this item from Denmark’s Copenhagen Post is nothing less than astounding:

    The Royal Library has attracted heavy criticism after agreeing to let Turkey co-arrange an alternative exhibition about the Armenian Genocide.

    The library has complied with the wishes of the Turkish ambassador to Denmark to be involved with the exhibition, ‘The Armenian Genocide and the Scandinavian response’, which is currently on display at the University of Copenhagen.

    The Turkish Embassy has been granted the opportunity to stage a Turkish version of the historical events in a move that has generated criticism from a number of circles, including politicians, historians, and the Armenian Embassy in Copenhagen.

    Genocide scholars in Denmark have reacted angrily. “If you believe that all versions of history are equal, then you’ve undermined your role as a research institution,” said the historian Matthias Bjørnlund. “It was genocide and not all interpretations of this history are correct.” But the director of the Royal Library, Erland Kolding Nielsen, denied having caved to pressure from the Turkish Embassy. “One can’t pressure us, and we have not spoken about removing the Armenian exhibition. We have simply given [the Turks] the opportunity to show their alternative exhibition,” Nielsen said.

    Clearly, this sets an extremely dangerous precedent. No longer does it seem far-fetched to think that an exhibition about, say, Auschwitz, or the North Korean gulags, might be “balanced” with a “counter-narrative” from the perspective of the perpetrators of these atrocities.

    The current Danish controversy also speaks volumes about the extent to which Turkey is prepared to go in enforcing its state doctrine of genocide denial upon its ostensible allies. Earlier this year, Ankara temporarily froze ties with France after that country’s Senate passed a law officially recognizing the Armenian massacres as a genocide. Responding to similar efforts by American lawmakers, Turkey’s Islamist prime minister, Recep Tayyip Erdogan, told President Obama in March that he was “tired” by the constant reminders of Turkey’s historic crime, adding that the U.S. administration should “not … mistake U.S. senators, lawmakers and politicians for historians.”

    For decades, Turkey has acted on the premise that Western acquiescence toward its regional bullying–whether that involves its assaults on Kurdish civilians or its continued occupation of northern Cyprus–means that it will never be obliged to reckon with the monstrous crimes committed against the Armenians. If the authors of Washington’s policy toward Turkey want us to believe that Erdogan and his cohorts share not just our strategic goals, but our core values too, then Ankara must be told that the practice of genocide denial, inaugurated by Djelal Munif Bey in 1915, is no longer acceptable almost 100 years on.

    Topics: Armenian genocide , Recep Tayyip Erdogan , Turkey

    http://www.commentarymagazine.com/search/index.php?s=Genocide

    Σχόλιο από Β.... | 06/12/2012

  6. Génocide Arménien – La Turquie met en garde le Vatican

    dimanche9 juin 2013, par Stéphane/armenews

    Le ministère turc des Affaires étrangères a réagi dans une déclaration écrite samedi 8 juin aux remarques du pape François décrivant les massacres d’Arméniens pendant la Première Guerre mondiale comme “le premier génocide du 20ème siècle“, avertissant que sa position pourrait endommager les liens entre les deux pays.
    “Ce qui est attendu de la papauté, sous la responsabilité de sa fonction spirituelle, est de contribuer à la paix dans le monde au lieu d’augmenter (…)

    ———-

    Η Τουρκία προειδοποιεί το Βατικανό για τη Γενοκτονία των Αρμενίων
    Το υπουργείο Εξωτερικών της Τουρκίας αντέδρασε με γραπτή ανακοίνωση το Σάββατο 8 Ιούνιου 2013 στις παρατηρήσεις του Πάπα Φραγκίσκου που περιέγραψε τις σφαγές των Αρμενίων κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ως «πρώτη την Γενοκτονία του 20ου αιώνα», προειδοποιώντας ότι αυτή η θέση θα μπορούσε να βλάψει τη σχέση μεταξύ των δύο χωρών.

    «Αυτό που αναμένεται από τον παπισμό, υπό την ευθύνη της πνευματικής λειτουργίας του, είναι να συμβάλλει στην ειρήνη στον κόσμο, αντί να αυξήσει την εχθρότητα σχετικά με τα ιστορικά γεγονότα», ανέφερε η δήλωση.

    «Ο πρέσβης του Βατικανού καλέστηκε στις 7 Ιούνιου 2013, στο Υπουργείο Εξωτερικών και του ειπώθηκε ότι οι παρατηρήσεις του Πάπα Φραγκίσκου ήταν απαράδεκτες».

    «Τονίσαμε ότι το Βατικανό θα έπρεπε να αποφύγει ενέργειες οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν ανεπανόρθωτες συνέπειες για τις σχέσεις μας», πρόσθετει η δήλωση.

    Ο Πάπας Φραγκίσκος περιέγραψε τις σφαγές Αρμενίων κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ως «την πρώτη Γενοκτονία του 20ου αιώνα» κατά τη διάρκεια συνάντησης με μια αντιπροσωπεία με επικεφαλής τον Πατριάρχη των Αρμενίων Καθολικών της Κιλικίας, στις 3 Ιουνίου.

    Ο Πάπας συναντήθηκε με μέλη της αντιπροσωπείας και όταν ένας από αυτά είπε ότι ήταν απόγονη των θυμάτων της γενοκτονίας, ο ίδιος απάντησε: «Η πρώτη Γενοκτονία του 20ου αιώνα, ήταν αυτή των Αρμενίων», επαναλαμβάνοντας την παλαιότερη αναγνώριση του των σφαγών ως «γενοκτονία των Αρμενίων», ενώ ο ίδιος ήταν επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας στο Μπουένος Άιρες ως καρδινάλιος.

    Το 2006, κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων που σηματοδότησαν την 91η επέτειο της γενοκτονίας στο Μπουένος Άιρες, προέτρεψε την Τουρκία να αναγνωρίσει τη «γενοκτονία» ως «σοβαρό έγκλημα της Οθωμανικής Τουρκίας κατά του αρμενικού λαού και του σύνολου της ανθρωπότητας».

    Πηγή: Infognomon Politics

    —————————

    Επίσης:

    Ο Πάπας στο Βατικανό αναγνωρίζει τη Γενοκτονία των Αρμενίων!
    Σύμφωνα με δημοσίευμα που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του περιοδικού «Armenian Weekly», ο Πάπας Φραγκίσκος, σε συνάντηση που είχε στις 3 Ιουνίου 2013 με Αρμένιους κληρικούς, χαρακτήρισε τα γεγονότα του 1915 Γενοκτονία.

    Χαρακτηριστικά ο Πάπας είπε ότι «η πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα έγινε εναντίον των Αρμενίων».

    Ο Πάπας, που αναφέρθηκε στο θέμα της γενοκτονίας όταν ένας εκ των κληρικών του είπε ότι είναι απόγονος διασωθέντος από τις σφαγές, όταν ήταν αρχιεπίσκοπος Αργεντινής έγραψε ένα βιβλίο, στο οποίο ανέφερε ότι οι Τούρκοι διέπραξαν Γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων.

    Επίσης, σε ομιλία που είχε κάνει στο Μπουένος Άυρες, σε τελετή μνήμης των θυμάτων της Γενοκτονίας πριν από επτά χρόνια, είχε πει ότι «η Γενοκτονία των Τούρκων εναντίον των Αρμενίων, είναι το πιο βαρύ έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας».

    από e-Pontos

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 26/06/2013

  7. YEREVAN, SEPTEMBER 25, ARMENPRESS.
    The Armenian Genocide
    is reflected in a row of Turkish legal texts    . As reports «Armenpress»
    the co-author of the book titled The Spirit of Laws: Seeking the
    Traces of Armenian Genocide in the Laws of Abandoned Property,
    published in 2012, Ph.D. candidate in the department of history at
    Clark University and an instructor at Sabancı University Ümit Kurt
    stated this in an interview to Armenian Weekly periodical.
    «Armenpress» introduces the aforesaid interview in its entirety:

    Varak Ketsemanian: What were the laws and regulations that
    governed the confiscation of Armenian properties during the
    genocide?

    Ümit Kurt: A series of laws and decrees, known as the Abandoned
    Properties Laws (Emval-i Metruke Kanunları), were issued in the
    Ottoman and Turkish Republican periods concerning the
    administration of the belongings left behind by the Ottoman
    Armenians who were deported in 1915. The best-known regulation
    on the topic is the comprehensive Council of Ministers Decree,
    dated May 30, 1915. The Directorate of Tribal and Immigrant Settlement of the Interior Ministry (İskan-ı Aşâir ve Muhacirin Müdiriyeti) sent
    it the following day to relevant provinces organized in 15 articles. It provided the basic principles in accordance with which all deportations
    and resettlements would be conducted, and began with listing the reasons for the Armenian deportations. The most important provision
    concerning Armenian properties was the principle that their equivalent value was going to be provided to the deportees.
    The importance of the decree of May 30 and the regulation of May 31 lie in the following: The publication of a series of laws and decrees
    were necessary in order to implement the general principles that were announced in connection with the settlement of the Armenians and
    the provision of the equivalent values of their goods. This never happened. Instead, laws and decrees began to deal with only one topic:
    the confiscation of the properties left behind by the Armenians.
    Another regulation was carried out on June 10, 1915. This 34-article ordinance regulated in a detailed manner how the property and goods
    the Armenians left behind would be impounded by the state. The June 10, 1915 regulation was the basis for the creation of a legal system
    suitable for the elimination of the material living conditions of the Armenians, as it took away from the Armenians any right of disposal of
    their own properties. Article 1 of the June 10, 1915 regulation announced that “committees formed in a special manner” were going to be
    created for the administration of the “immovable property, possessions, and lands being left belonging to Armenians who are being
    transported to other places, and other matters.”
    The most important of these committees were the Abandoned Properties Commissions (Emval-i Metruke Komisyonları). These commissions
    and their powers were regulated by Articles 23 and 24. The commissions were each going to be comprised of three people, a specially
    appointed chairman, an administrator, and a treasury official, and would work directly under to the Ministry of the Interior.
    The most important steps toward the appropriation of Armenian cultural and economic wealth were the Sept. 26, 1915 law of 11 articles,
    and the 25-article regulation of Nov. 8, 1915 on how the aforementioned law would be implemented.
    Many matters were covered in a detailed fashion in the law and the regulation, including the creation of two different types of commissions
    with different tasks called the Committees and Liquidation Commissions (Heyetler ve Tasfiye Komisyonları); the manner in which these
    commissions were to be formed; the conditions of work, including wages; the distribution of positions and powers among these
    commissions and various departments of ministries and the state; the documents necessary for applications by creditors to whom
    Armenians owed money; aspects of the relevant courts; the rules to be followed during the process of liquidation of properties; the
    different ledgers to be kept, and how they were to be kept; and examples of relevant ledgers. This characteristic of the aforementioned
    law and regulation is the most important indication of the desire not to return to the Armenian elucidated by these crimes. On the contrary, he introduced it through some laws and decrees that were published on how to administer
    occupied territories and that perhaps in the logic of war might be considered “normal.” We cannot say that this situation accords well with
    our present way of understanding genocide. In the general perception, genocide is the collapse of a normally functioning legal system; it is
    the product of the deviation of the system from the “normal” path. According to this point of view, genocide means that the institutions of
    “civilization” are not working and are replaced by barbarism. Lemkin, however, seems to be saying the complete opposite of this, that
    genocide is hidden in ordinary legal texts. By doing this, it is as if he is telling us not to look for the traces of genocide as barbaric
    manifestations that can be defined as inhuman, but to follow their trail in legal texts.
    Genocide as a phenomenon fits inside the legal system—this is an interesting definition. And this definition is one of the central theses of
    our book. The Armenian Genocide does not just exist in the displays of barbarity carried out against the Armenians. It is at the same time
    hidden in a series of ordinary legal texts.
    What we wish to say in our book is that genocide does not only mean physical annihilation. Going even further, we can assert that we are
    faced with a phenomenon in which whether the Armenians were physically annihilated or not, is but a detail. How many Armenians died
    during the course of the deportations/destruction or how many remained alive is just a secondary issue from a definitional point of view;
    what is important is the complete erasure of the traces of the Armenians from their ancient homeland.
    The total destruction of the Armenians marked the fact that a government tried to eliminate a particular group of its own citizens in an
    effort to settle a perceived political problem. Between 1895 and 1922, Ottoman Armenians suffered massive loss of life and property as a
    result of pogroms, massacres, and other forms of mass violence. The 1915 Armenian Genocide can be seen as the pinnacle of this process
    of decline and destruction. It consisted of a series of genocidal strategies: the mass executions of elites, categorical deportations, forced
    assimilation, destruction of material culture, and collective dispossession. The state-orchestrated plunder of Armenian property
    immediately impoverished its victims; this was simultaneously a condition for and a consequence of the genocide. The seizure of the
    Armenian property was not just a byproduct of the CUP’s genocidal policies, but an integral part of the murder process, reinforcing and
    accelerating the intended destruction. The expropriation and plunder of deported Armenians’ movable and immovable properties was an
    essential component of the destruction process of Armenians.
    As Martin Dean argues in Robbing the Jews: The Confiscation of Jewish Property in the Holocaust, 1933-1945, ethnic cleansing and
    genocide usually have a “powerful materialist component: seizure of property, looting of the victims, and their economic displacement are
    intertwined with other motives for racial and interethnic violence and intensify their devastating effects.” In the same vein, the
    radicalization of CUP policies against the Armenian population from 1914 onward was closely linked to a full-scale assault on their property.
    Thus, the institutionalization of the elimination of the Christian-Armenian presence was basically realized, along with many other things,
    through the Abandoned Properties Laws. These laws are structural components of the Armenian Genocide and one of the elements
    connected to the basis of the legal system of the Republican period. It is for this reason that we say that the Republic adopted this genocide
    as its structural foundation. This reminds us that we must take a fresh look at the relationship between the Republic as a legal system and
    the Armenian Genocide.
    The Abandoned Properties Laws are perceived as “normal and ordinary” laws in Turkey. Their existence has never been questioned in this
    connection. Their consideration as natural is also an answer as to why the Armenian Genocide was ignored throughout the history of the
    Republic. This “normality” is equivalent to the consideration of a question as non-existent. Turkey is founded on the transformation of a
    presence—Christian in general, Armenian in particular—into an absence.
    This picture also shows us a significant aspect of genocide as Lemkin pointed out. Genocide is not only a process of destruction but also
    that of construction. By the time genocide perpetrators are destroying one group, they are also constructing another group or identity.
    Confiscation is an indispensable and one of the most effective mechanisms for perpetrators to realize the aforementioned process of
    destruction and construction.
    VK: What happened to the property after it was seized from the Armenians?
    UK: Most of the Armenians properties were distributed to Muslim refugees from the Balkans and Caucasia at that time. Central and local
    politicians and bureaucrats of the Union and Progress Party also made use of Armenian properties.
    The exhaustive process of administering and selling the property usually involved considerable administrative efforts, employing hundreds
    of local staff. Economic discrimination and plunder contributed directly to the CUP’s process of destruction in a variety of ways. At the direct
    level of implementation, the prospect of booty helped to motivate the local collaborators in various massacres and the deportation
    orchestrated by the CUP security forces in Anatolia in general.
    The CUP cadres were quite aware that the retention of the Armenian property would give the local people a material stake in the
    deportation of the Armenians. In many cities of Anatolia, especially local notables and provincial elites who had close connections with the
    CUP obtained and owned most of the properties and wealth of Armenians. This process was realized in Aintab, Diyarbekir, Adana, Maras,
    Kilis, and other cities in the whole Anatolia. For my Ph.D. dissertation project, I am exploring how Armenians properties and wealth
    changed hands and were taken over by local elites of the city during the genocide.
    Similar to the policy of Nazi leaders regarding the “Aryan”ization of Jewish property in the Holocaust, the CUP aimed to have complete
    control over the confiscation and expropriation of Armenian properties for the economic interests of the state, but could not prevent
    incidents of corruption from taking place.
    It should be emphasized that corruption was fairly rift among bureaucrats and officers of the Abandoned Properties Commissions and
    Liquidation Commissions who were the responsible actors for administering and confiscating Armenian properties under the supervision
    and for the advantage of the state, as did happen in the “Aryan”ization of Jewish property.
    Despite the widespread incidence of private plunder and corruption, there is no doubt that the seizure of Armenian property in the Ottoman
    Empire was primarily a state-directed process linked closely to the development of the Armenian Genocide. However, the widespread
    participation of the local population as beneficiaries of the Armenian property served to spread complicity, and also legitimize the CUP’s
    measures against the Armenians.
    A number of leading members of the Central Committee of the Union and Progress Party, as well as CUP-oriented governors and
    mutasarrıfs, seized a great deal of property, especially those belonging to affluent Armenians in many vilayets. In addition, according to
    one argument, CUP leaders also utilized Armenian property and wealth to meet the deportation expenses.
    Also, it is worth mentioning an important detail on the National Tax Obligations (Tekâlif-i Milliye) orders. This topic is important to show the
    Nationalist movement’s viewpoint concerning the Armenians, and also Greeks and the properties they left behind. The National Tax
    Obligations Orders were issued by command of Mustafa Kemal, the head of the Grand National Assembly and commander-in-chief of the
    Turkish Nationalist army, to finance the War of Independence against Greece. The abandoned properties of Armenians were also seen as
    an important source of financing for the war between 1919 and 1922.
    After the establishment of the Turkish Republic, in 1926, Turkish Grand National Assembly passed a law. This law was promulgated and
    enforced on June 27, 1926. According to this law, Turkish governmental officers, politicians, and bureaucrats who were executed as a
    result of their roles in the Armenian deportations or who were murdered by Dashnaks were declared “national heroes,” and so-called
    Abandoned Properties of Armenians were given to their families.
    And finally in 1928, the Turkish Republic introduced a new regulation that granted muhacirs or Muslim refugees who were using Armenian27/9/13 ArmenianGenocideis reflectedinarowofTurkishlegal texts: Ümit Kurt | ARMENPRESS ArmenianNews Agency
    armenpress.am/eng/print/734316/armenian-genocide-is-reflected-in-a-row-of-turkish-legal-texts-ümit-kurt.html 3/3
    properties the right to have the title deeds of those properties, which included houses, lands, field crops, and shops.
    As you can see, a variety of actors and institutions seized properties and wealth that the deported Armenians were forced to leave behind.
    VK: What did this entire process of confiscation and appropriation represent, on the one hand to the Ottoman Elite, and on the other to the
    average Turk? Was it an ideological principle or a mere motivating element for further destruction?
    UK: We should be very cautious when giving a proper answer to this question. Also, in my view, this aspect of the Armenian Genocide
    should be compared with the “Aryan”ization of Jewish properties in the Holocaust. We can see palpable resemblances between these two
    dispossession processes.
    It is obvious that the material stake for the average Turkey played a significant role in his/her participation in the destruction process of
    Armenians. Economic motivation was always present and enabled CUP central actors to carry out their ultra-nationalist ideological policies
    against Armenians in terms of gaining the support and consent of average Turkish-Muslim people.
    To have a better appreciation of the motivation of the average Turk, one should look at what happened at the local level—which means we
    need more local and micro studies in order to understand how the deportation and genocide alongside the plunder and pillage of Armenian
    properties took place in various localities in Anatolia.
    The process of genocide and deportation directed at the Armenians was, in fact, put into practice by local notables and provincial elites.
    These local actors prospered through the acquisition of Armenians’ property and wealth, transforming them into the new wealthy social
    stratum. In this respect, the Union and Progress Party’s genocide and deportation decree on May 27, 1915 had a certain social basis
    through the practice of effective power, control, and support mechanism(s) at local levels. Therefore, a more accentuated focus on the
    local picture or the periphery deserves closer examination.
    The function of the stolen Armenian assets in the Turkification process makes the confiscation of Armenian properties a social matter. In
    this respect, the wide variety of participants and the dynamic self-radicalization of the CUP and state institutions at the local level need to
    be examined. Although the CUP was involved throughout the confiscation process and was fully in charge of it, the collaboration of local
    institutions and officers also played a considerable role. The local institutions and offices could not operate in complete isolation from their
    respective societies and the prevailing attitudes in them.
    The expropriation of the Armenians, therefore, was not limited simply to the implementation of the CUP orders, but was also linked to the
    attitude of local societies towards the Armenians, that is, to the different forms of Armenian hatred. As in the empire, the corruptive
    influence that spread with the enrichment from Armenian properties in Anatolia could also have led to various forms of accommodation of
    CUP policies. The robbery of the property is also a useful barometer to assess the relations of various local populations toward the CUP, to
    the CUP central and local authorities, and also toward the Armenian population in each city.
    With regard to the widespread collaboration of parts of the local populace in measures taken against the Armenians, the distribution of a
    great amount of the Armenian property provided a useful incentive that reinforced hatred for the local Armenians as well as other political
    and personal motives.
    One should keep in mind the fact that the participation of local people is a necessary condition to ensure the effectiveness of genocidal
    policies. Planned extermination of all members of a given category of people is impossible without the involvement of their neighbors—the
    only ones who know who is who in a local community.

    Therefore, the entire process of confiscation can be evaluated and construed as both an ideological principle and economic motivation.
    These two aspects cannot be separated from each other in our analysis. In my view, the ideological principle was hugely supported and
    complemented by economic motivation and material stakes. In some instances, ideology played a more significant role than economic
    motivation, and in other instances economic interests came into prominence vis-à-vis ideology. Yet, in any case, these two parameters
    were on the ground and constituted effective mechanisms and dynamic in the confiscation, plunder, and seizure of Armenian material
    wealth.

    http://armenpress.am/eng/news/734316/armenian-genocide-is-reflected-in-a-row-of-turkish-legal-texts-%C3%BCmit-kurt.html

    Σχόλιο από Πόντος και Αριστερά | 27/09/2013


Σχολιάστε

Εισάγετε τα παρακάτω στοιχεία ή επιλέξτε ένα εικονίδιο για να συνδεθείτε:

Gravatar
Λογότυπο WordPress.com

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό WordPress.com. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Φωτογραφία Facebook

Σχολιάζετε χρησιμοποιώντας τον λογαριασμό Facebook. ( Αποσύνδεση /  Αλλαγή )

Ακύρωση

Σύνδεση με %s

« Προηγούμενη | Επόμενη »

Αρέσει σε %d bloggers: