-Άρη Αλεξάνδρου «Το μαχαίρι»
Άρη Αλεξάνδρου «Το μαχαίρι»
Όπως αργεί τ’ ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ
όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ’ τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων.
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι.
Νεκρή Ζώνη
Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεκτικός,
όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς στον ώμο.
Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα
μπορεί να τύχει να γλιστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων
μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.
Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια
κι όσο μπορείς μη σκύβεις για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.
Βάδιζε πάντα σταθερά σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του.
Να εκμεταλλεύεσαι κάθε λάμψη απ’ τις ρυπές των πολυβόλων
για να κρατάς σωστόν τον προσανατολισμό σου
πάντοτε παράλληλα στις γραμμές των δυο μετώπων.
Ξεπνοϊσμένος έτσι να βαδίζεις σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις εκεί
στην άκρη του νερού εκεί
στην πρωινή την πράσινη σκιά ενός μεγάλου δέντρου.
Προς το παρόν, νά ‘σαι πολύ προσεκτικός
όπως είσαι ακριβώς μ’ έναν μελλοθάνατο
που κουβαλάς στον ώμο.
-Άρης Αλεξάνδρου
…ένας ρωσοπόντιος ήτανε και αυτός!
3 Σχόλια »
Σχολιάστε
[Μια αριστεροποντιακή διαδικτυακή κολεχτίβα]
“Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;”
-”ΠΟΝΤΟΣ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ”: Ποιοί και Γιατί……….
ΑΡΕΙΟΣ ΠΑΓΟΣ: Αθώωσαν τους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής….
ΑΝΑΘΕΜΑ!
Το πρωτοσέλιδο τουρκικής εφημερίδας (Αύγουστος ’22) με τις φωτογραφίες των Γούναρη και Στράτου και τον τίτλο:
«ΓΟΥΝΑΡΗΣ-ΣΤΡΑΤΟΣ: ΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ»
Η Διεθνής στα ποντιακά
(από την ΕΣΣΔ του Μεσοπολέμου)
Η Διεθνής (κ.ά) στα ποντιακά ,
όπως τραγουδήθηκε στην Ελλάδα,
σε απαγγελία μπάρμπα Γιάννη Ταμτάκου με συνοδεία didgeridoo
«Σαράντα Μήλα Κόκκινα» από τον Μάνο Κατράκη
ΔΙΑΒΑΣΤΕ:
-Σφαγή της Σμύρνης: ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!
-H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα
Τα μνημεία των προσφύγων του ’22
Για τις διαφημίσεις της WordPress
ΓΛΥΠΤΟΘΗΚΗ (Πόντος-Μικρά Ασία-ΕΣΣΔ)
Δρόμος της Αριστεράς
Ενα blog για τον Εμφύλιο
Σχόλια
παντελης ορφφανιδης στη -Φέσι το ελληνικόν… Βλάσης Αγτζίδης στη Οι περιπέτειες της ουκρανικής… Αφώτιστος Φιλέλλην στη -Πολυτεχνείο ’73: (όσο κ… Agtzidis Vlassis στη -Ο Φαλμεράιερ και η συνέχεια τ… Ανδρέας στη -Oι Έλληνες στο μαχνοβίτικο… Ανδρέας στη -Καλό ταξίδι παππού Γιώργ… Ανδρέας στη -Στο Σαλάτς του Κιλκίς και άλλ… Ανδρέας στη -Οι Ουϊγούροι, η Κίνα, ο παντο… kostas pagan στη -Περί κράτους. Η άποψη του Νίκ… kostas pagan στη Bye bye «Χρυσή Αυγή»!
Toυ Taner Akçam
Mόλις κυκλοφόρησε
Για τη Μνήμη και το Τραύμα
Σοβιετικός Μεσοπόλεμος
Οι δικοί μας Καυκάσιοι
Πόντος και Αριστερά 
Καλό Πάσχα.
Αυτές τις εξυπνάδες, όπως του ανωτέρω «τριςποκάρυδου» έκανε ο Σημίτης και έμεινε στη ιστορία ως ο πρωθυπουργός του Μαντέλη, του Τσουκάτου και του Τσοχατζόπουλου
04.02.2016 : 12:48
Πέθανε στο Παρίσι η σύντροφος του Αρη Αλεξάνδρου, Καίτη Δρόσου
ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ
Η Καίτη Δροσου με τον Γιάννη Ρίτσο.
Εζησε πολλά χρόνια, 94. Και έτυχε σ’ αυτά τα χρόνια η Καίτη Δρόσου, η «γιαγιά Καίτη» όπως της άρεσε από μια ηλικία και μετά να αυτοαποκαλείται και να την αποκαλούν, να συναναστραφεί με τα σημαντικότερα πρόσωπα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας: τον Γιάννη Ρίτσο, τον Ανδρέα Φραγκιά, τον Αρη Αλεξάνδρου, που έγινε ο σύντροφος της ζωής της. Η ίδια ήταν δημοσιογράφος (εργάστηκε πολλά χρόνια στην «Ημερησία») και το σπίτι της στην Αθήνα ήταν ένα από εκείνα που είχε αποκτήσει με το περίφημο Λαχείο Συντακτών, στην Κυψέλη. Ενα σπίτι παραπάνω από λιτό, με μόνη «επίπλωση» τα βιβλία και τις κούτες με τα χειρόγραφα ή τα ενθυμήματα από την κοινή ζωή με τον Αρη Αλεξάνδρου, με τον οποίο παντρεύτηκε το 1959.
Η Καίτη Δρόσου πέθανε στο μικρό σπιτάκι που διατηρούσε στο Παρίσι -ζούσε εκεί με τον Αρη Αλεξάνδρου από τη δικτατορία. Την βρήκαν το πρωί της Τετάρτης νεκρή στο σπίτι της. Ηθελε να ζει εκεί. Φίλοι της λένε ότι ήθελε να ταφεί εκεί, «δίπλα στον Αρη». Η Καίτη Δρόσου είχε γράψει κάποιες ποιητικές συλλογές, πριν τη δικτατορία. Δεν συνέχισε. Ηταν όμως πάντα, το διαρκές στήριγμα του Αρη Αλεξάνδρου. Η κοινή ζωή τους, μια ολόκληρη εποχή, δημιουργίας και διώξεων, έχει αποτυπωθεί σ’ ένα μικρό λεύκωμα που εξέδωσε η εγγονή της, Κατερίνα Καμπάνη με τίτλο «Αρης Αλεξάνδρου, ο παππούς μου» (εκδ. Ύψιλον).
Σε πρώτο πρόσωπο μαρτυρία της Καίτης Δρόσου, της εποχής που έζησε και της κοινής ζωής της με τον Αρη Αλεξάνδρου υπάρχει στο βιβλίο «Τροχιές σε διασταύρωση – Επιστολικά δελτάρια της εξορίας και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Αρη Αλεξάνδρου». Πρόλογος, Καίτη Δρόσου. Επιμέλεια, εισαγωγή, σημειώσεις, Λίζυ Τσιριμώκου (εκδ. Αγρα 2008).
Η Καίτη Δρόσου μπορεί να μην άφησε μεγάλο αποτύπωμα στα ελληνικά γράμματα. Ο θάνατός της, όμως, σηματοδοτεί το κλείσιμο μιας εποχής, που δημιούργησε ανθρώπους δυναμικούς, παθιασμένους, γενναίους, γέννησε σπουδαίες παρέες και σπουδαία έργα.