-Για την «πατριωτική Αριστερά» και την ελληνική εμπειρία…

Μια ενδιαφέρουσα παρέμβαση του ημέτερου Μέγα Αδμινίστορα, έγινε σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στου radicaldesire

.

Την παραθέτουμε γιατί διατυπώνει συμπυκνωμένα κάποιες θέσεις που βρίσκονται κοντά στο μέσο όρο των απόψεων των συντελεστών του Π&Α. Σας την προτείνουμε:

.

.

Ποντος και Αριστερά είπε

.

…Ρωτάς: «Και ποιο είναι, τελικά, το πολιτικό εγχείρημα για το οποίο καλεί την ευρύτερη αριστερά σε αναθέωρηση της διεθνιστικής κληρονομιάς του κλασικού μαρξισμού;»

Μα οι πιο λαμπρές στιγμές της ελληνικής Αριστεράς συνδέονται με την εθνική παράμετρο. Αυτό εξάλλου εκφράζεται και στους τίτλους των μετωπικών οργανώσεων όπως ΕΑΜ (εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο), Εθνική Αντίσταση.

.

Επίσης κάτω απ’ την ελληνική σημαία πολεμούσε ο Δ.Σ.Ε. και η εκπαίδευση των παιδιών των πολιτικών προσφύγων ήταν τελείως εθνοκεντρική.

.

Ακόμα και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, με την ελληνική σημαία κατέβηκαν και ο Παπαχρήστος απαγγέλλει τον εθνικό ύμνο στον «παράνομο» ρ/σ τη στιγμή που εισβάλουν τα τανκς.

Ιστορικά μιλώντας, η διεθνιστική εποχή της ελλαδικής Αριστεράς ήταν μια μαύρη σελίδα γεμάτη ανορθολογισμό.

Στα μικρασιατικά εκφράζοντας έναν παράδοξο ντεφετισμό, συνεργάστηκε με τους εθνικιστές του Μουσταφά Κεμάλ στο μέτωπο, μετατρέποντας την κυνική εξωτερική πολιτική (της ΕΣΣΔ) σε ιδεολογικό δόγμα. Οπαδοί της Λούξεμπουργκ (τάχα) που αγνοούσαν απολύτως την ανάλυσή της για το Ανατολικό Ζήτημα και τη θέση της για την επαναστατική ανάγκη διάλυσης της φεουδαρχικής αντιδραστικής «Τουρκίας» με την υποστήριξη των χριστιανικών εθνών.

(δες: «H Λούξεμπουργκ, ο Πόντος και το εθνικό ζήτημα»

https://pontosandaristera.wordpress.com/2008/05/13/13-5-2007/  )

……………..Χαρακτηριστική στιγμή της παραφροσύνης της ελλαδικής Αριστεράς και της μη κατανόησης του ιστορικού πλαισίου και του διακυβεύματος, ήταν όταν οι ελλαδίτες φαντάροι, μέλη των Κομμουνιστικών Πυρήνων του Πουλιόπουλου, φόρεσαν τα καλά τους μέσα στη φλεγόμενη Σμύρνη και παρουσιάστηκαν στο Νουρεντίον δηλώνοντας ότι ήταν σύμμαχοί του και ότι τους βοήθησαν να νικήσουν.Αφού ο Νουρεντίν έξυσε το κεφάλι του, τους έστειλε στα αμελέ ταμπουρού (τάγματα εργασίας), απ΄ όπου ελάχιστοι επέζησαν. [Αν θέλω να γίνω σκληρός, θα έλεγα ότι ακόμα και ως δοσίλογοι ήταν άτυχοι από τους εργοδότες, τους οποίους υπηρέτησαν για «την επανάστηση ρε γαμώτο!»]

Η δικιά μας Αριστερά (των Ελλήνων της Ανατολής. που συντρίφτηκε κι αυτή με την Καταστροφή) ήταν πολύ πιο λογική και προσγειωμένη στην πραγματικότητα.

-Στον Πόντο εκφράστηκε μ΄ ένα αντάρτικο αντιαπολυταρχικό κίνημα κατά των Νεοτούρκων και με τη δημιουργία Σοβιέτ την περίοδο 1917-1918,
-στη Σμύρνη και στην Κωσταντινούπολη μέσω των εργατι8κών ενώσεων που είχαν απόψεις κιντά σ’ αυτές του Γιαννιού.

Όσοι βρέθηκαν στη Ρωσία, συμμετείχαν στις επαναστατικές διαδικασίες είχαν πολύ ξεκάθαρη άποψη για το τι παίζονταν στην Ανατολή (όπως τα βλέπουμε μέσα από τα κείμενά τους εκείνης της εποχής). Και θα τους δούμε παντού, στους αναρχικούς του Μαχνό, στους μπολσεβίκους, στους μενσεβίκους του Καυκάσου και στους σοσιαλεπαναστάτες.

Οι μπολσεβικική ομάδα, η μόνη που θα επιβιώσει, θα δημιουργήσει την εκπληκτική ελληνική σοβιετική αναγέννηση του Μεσοπολέμου. Το 1937 ως γνωστό θα συντριβεί to πείραμα αυτό από το ρατσιστικό αντιμειονοτικό σταλινισμό.

Δηλαδή, πριν αναλογιστούμε για την Αριστερά πρέπει να σκύψουμε βαθύτατα πάνω στην ιστορική της εμπειρία. Της οποία, νομίζω, σημαντικότατες πλευρές αγνοούμε!

……..Επίσης μιλώντας για την Αριστερά του τέλους του 19ου αιώνα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η καταστροφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είναι βασικός στόχος τους. Γι αυτό Έλληνες και Ιταλοί αναρχικοί θα πολεμήσουν μαζί στο άτυχο τυχοδιωκτικό 1897…………