-Καμιά ανοχή σε κανένα φασισμό!

Μ’ αφορμή την καταστροφή των γραφείων του «Ρεσάλτο»

«Ελευθερία νοείται, η ελευθερία της σκέψης του διαφορετικού»

Ρόζα Λούξεμπουργκ

Η προεκλογική περίοδος ανέδειξε την τρομοκρατική νοοτροπία διαφόρων κύκλων. Οι καταστροφές εκλογικών περίπτερων κομμάτων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, οι επιθέσεις της «Χρυσής Αυγής» κατά της Σοφίας Παπαζογλου και του υποψ. βουλευτή των Ο-Π, καθόλου δεν διαφέρουν από τη δομή της σκέψης που οδήγησε στην καταστροφή των γραφείων του περιοδικού «Ρεσάλτο« στα Εξάρχεια. Η διαφύλαξη κάποιων κανόνων που κατακτήθηκαν με σκληρούς κοινωνικούς αγώνες και η απαξίωση σωτηριολογικών ιδεολογιών, απ’ όπου αυτές και άν προέρχονται θα πρέπει να είναι καθήκον κάθε δημοκρατικού και αριστερού πολίτη.

Στην κατεύθυνση αυτή αναδημοσιεύουμε δύο εξαιρετικά κείμενα. Το πρώτο ανήκει στον Παπαδόπουλο Παναγιώτη (Κάϊν) και το δεύτερο στο καλό μπλογκ  με τίτλο «Εξαποδώ», δηλαδή «Νοσφεράτος» (είναι απλώς συνωνυμία!!!) 

ο εμπρησμός τού περιοδικού «Ρεσάλτο» στά Εξάρχεια ή μέ άλλα λόγια «ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΠΕΡΑΣΕ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ»

ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΑΝ ΜΕ ΠΑΡΑΔΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΕΧΕΙΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΦΑΣΙΣΤΑΣ!
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΙ Ο ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΡΕΣΑΛΤΟ» ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΤΡΑΤΟΛΟΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΝΟΥΝ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΦΙΜΩΜΕΝΗ, ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ, ΞΕΝΟΦΟΒΗ
ΚΑΙ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΗ

«…Ο λαός επίσης είναι από τήν φύση του πατριώτης. Αγαπά τή γή όπου γεννήθηκε, τό κλίμα μέσα στό οποίο αναπτύχθηκε. Αυτή η αγάπη, όπως γενικά όλες οι ανθρώπινες αγάπες,είναι στή βάση τους ένα αίσθημα εντελώς φυσιολογικό, ζωώδες. Δέν είναι καθόλου αρετή, ούτε καθήκον, ούτε θεωρία. Είναι φυσικό γεγονός, αρχικά πολύ περιορισμένο, πού δέν ξεπερνά καθόλου τά στενά όρια τής κοινότητας.

Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός τού λαού, δέν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε κάν τοπικός, αλλά στό μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τή γλώσσα πού μιλά ή μάλλον δέν γνωρίζει άλλη καί μόνο μέ τήν δική του μπορεί νά εκφράσει ότι σκέφτεται,ότι αισθάνεται καί νά ζήσει κοινωνικά, ανθρώπινα.

Ταυτίζεται επίσης μέ τά έθιμα καί τίς αληθινές καί λαθεμένες αντιλήψεις τής χώρας του.

Αν αυτά τά έθιμα, αυτές οι ιδέες καί αυτή η γλώσσα καλύπτουν μιά περιοχή, τότε αρχίζει νά γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης.
Αν καλύπτουν ένα έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης.Μέ τήν έννοια αυτή, κανείς δέν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός. Αλλά γιά μιά φορά ακόμα, αυτός ο πατριωτισμός, έστω καί άν καλύπτει ένα ολόκληρο έθνος, δέν είναι αρετή, καθήκον ή δόγμα, είναι γεγονός μοιραίο, φυσικό, πού πρέπει νά τό δούμε, νά τό αναγνωρίσουμε,νά τό σεβαστούμε όπως πρέπει νά παρατηρήσουμε, αναγνωρίσουμε, σεβαστούμε κάθε τι πού υπάρχει καί όπως πρέπει νά σεβαστούμε κάθε φυσική μορφή
τής ανθρώπινης ελευθερίας…»

Μιχαήλ Μπακούνιν (εκδόσεις Πλέθρον,1984)

Υπάρχουν θέσεις καί απόψεις γύρω μας πού διαφωνούμε, πιθανά καί νά μάς εξοργίζουν.

Η ελληνική σημαία, όμως, πίσω από τό γραφείο τού Μιχαλολιάκου καί τό «αίμα, τιμή» τών συντρόφων τού Περίανδρου Ανδρουτσόπουλου δέν είναι σέ καμμία περίπτωση η ίδια σημαία ,οι ίδιες μισάνθρωπες πολεμικές κραυγές γι αυτόν πού έχει αγνή καί άδολη αγάπη καί αγωνία γιά τήν πορεία τής χώρας του από τήν κακοδιαχείριση,τήν κλοπή,τήν αυθαιρεσία καί τόν αυταρχισμό τής εξουσίας πού τόν έχουν φθάσει στόν πάτο τής οριακής επιβίωσης.

Ο φασίστας είναι σέ διαρκή πόλεμο καί μίσος μέ τούς γειτονές του,μέ τούς μετανάστες,τούς άλλους λαούς πού τούς θεωρεί «απολίτιστους» καί «βάρβαρους» πού οφείλουν νά δώσουν «γή καί ύδωρ» στά τάγματα εφόδου καί τίς συμμορίες τής «ανώτερης λευκής δύναμης».

Ο απλός άνθρωπος,ο «φοβισμένος νοικοκυραίος» καί ο «υποταγμένος μικροαστός» κατά τήν «αυθεντία» μας,ο άνθρωπος τής διπλανής πόρτας πού δέν είναι «πεφωτισμένος» όπως εμείς αλλά καί δέν γίνεται νά μήν ζήσουμε χωρίς αυτόν καί αυτός χωρίς εμάς,είναι ο ίδιος πού δέν αφήνει τούς εκμεταλλευτές καί παραχαράκτες τής αγάπης του γιά τήν χώρα πού γεννήθηκε καί αγωνίσθηκε,νά βάλουν ανάμεσα σέ αυτόν καί τόν γειτονά του τόν φανατισμό,τά κανόνια,τήν διχόνοια,τήν διαίρεση καί τήν αλληλοεξόντωση.
Είναι ο ίδιος πού καλλιεργεί τήν αλληλεγγύη ,τήν φιλία καί διεθνιστική ένωση όλων τών λαών,όλων τών εργαζομένων,όλων τών αγροτών!

Οι ανόητες αυτές λοιπόν ταυτίσεις -πατριωτισμού καί εθνικισμού- κυοφορούν επικίνδυνες αντικοινωνικές καί αντιλαϊκές μεθόδους πού γλυστρούν εύκολα στήν συκοφάντηση,στήν λασπολογία,στό άδικο καί στόν φασισμό απέναντι σέ πρόσωπα,χώρους καί συλλογικότητες!

Είναι ταυτίσεις καί γενικεύσεις πού προκαλούν απογοήτευση καί ρήξη μέ τήν κοινωνία,τεράστια ήττα γιά τήν αριστερά καί όλο τό κίνημα,βήμα ανόδου σέ συντηρητικές καί ακροδεξιόστροφες πολιτικές πού οραμά τους είναι νά «κλειδώσουν» τούς λαούς στόν πάγο τής απόλυτης αστυνομοκρατίας καί καταστολής νομιμοποιώντας σκληρά μέτρα γιά κάθε απόπειρα αντίστασης!

Εύκολο καί ανώδυνο είναι νά αποκαλέσεις κάποιον «φασίστα» καί «ρατσιστή».

Δύσκολο είναι νά κρατηθείς μακριά από τόν φασισμό, δύσκολο είναι νά μήν πάρεις από τήν πρέζα τής ολέθριας ιδεολογίας του πού σκοτώνει αργά όπως η ηρωϊνη καί τό αλκοόλ εδώ δίπλα στήν πλατεία καί στούς δρόμους τών Εξαρχείων,πολύ κοντά στά αποκαϊδια τής Σολωμού 5 πού γι αυτά «δέν άκουσε, δέν είδε» (παρά τήν πληροφορία μέ τόν χαιρέκακο απαράδεκτο σχολιασμό καί εγκωμιασμό τού
γεγονότος, στό athens indymedia) κανένα δημοσιογραφικό «αυτί» ή φακός τών ΜΜΕ.

Ακόμη όμως καί τόν φασισμό άν θέλεις νά τόν νικήσεις καί νά τόν ξεπεράσεις δέν θά τό καταφέρεις ποτέ όσο χρησιμοποιείς τόν στόλο τών δικών του όπλων,τής δικής του ισοπεδωτικής ολοκληρωτικής αντίληψης γιά το ξεπάστρεμα καί αφανισμό όσων τολμούν νά σκέφτονται διαφορετικά καί νά κινούνται έξω από τό νεοναζιστικό κλειστό κύκλωμα γιά τήν «ομοιόμορφη εξέλιξη» τού Κόσμου.

Η «αλάνθαστη αλήθεια» τής  ψευτοαντιφασιστικής ελίτ πού μέ τήν βαριοπούλα καί τό στουπί έκαψε καί κατέστρεψε τά γραφεία τού περιοδικού Ρεσάλτο», γελιέται πώς «εναντιώθηκε στόν φασισμό».

 Στόν ίδιο τόν φασισμό προσκύνησε καί τού «έκανε» ένα ακόμη «αυγό» δίπλα στά υπόλοιπα καί διαφόρων χρωμάτων καί υπογραφών «αυγά» πού προστατεύει γύρω του τό «φίδι».

Τόν δικό της φασισμό κατήγγειλε πάνω στίς στάχτες τού κατεστραμένου εντύπου «Ρεσάλτο» πού δήθεν ήθελε νά τό καταγγείλει γιά δήθεν «φασισμό» καί «σύνδεση μέ τούς ρατσιστές»!

 Στόν Χρυσαυγιτισμό έδωσε τό χέρι της αφήνοντας πίσω από τά συντρίμμια τό μήνυμα πώς «εκείνη η μέρα» πού τραγουδήσαμε,πραγματικά θά αργήσει ή δέν θά έρθει ποτέ!

Πίσω από τόν πατριωτισμό κρύβονται αρκετές φορές ρατσιστές,πατριδοκάπηλοι καί εθνοφασίστες,κοινοί δολοφόνοι πού στό όνομα τής «εθνικής υπερηφάνειας καί ενότητας» είναι πρόθυμοι νά ρίξουν τούς λαούς στόν εμφύλιο καί στό σφαγείο.

Πίσω από τόν αναρχισμό όμως δέν μπορεί νά κρυφτεί κανείς τραμπουκισμός καί φασισμός. Ο αναρχισμός ήταν καί θά είναι σέ σύγκρουση μέ μηδενιστικές ομάδες καί επιτροπές πού αναπαραγάγουν τόν φασισμό,τόν ατομισμό καί τήν τυφλή βία μέσα στήν κοινωνία είτε είναι στά Εξάρχεια,είτε στόν Αγιο Παντελεήμονα καί τήν Πάτρα!

Οποιος δέν θέλει ή δέν μπορεί νά καταλάβει άς αφήσει τήν αναρχία έξω από τήν «Νύχτα τών κρυστάλλων» πού τόν έχει τυλίξει στόν σεχταρισμό καί στό αφιόνι της!

Οποιος έχει κάτι νά πεί, όποιος έχει λόγο καί στόμα άς πάει στό κάθε «Ρεσάλτο» καί στό κάθε βιβλιοπωλείο ή περιοδικό ή εφημερίδα νά «ξεσπάσει» τίς διαφορές του καί νά προβάλλει μέσα από τήν συζήτηση καί τήν υγιή πολιτική αντιπαράθεση τά προβλήματα καί τήν διαμαρτυρία του!

Αλλά ΔΕΝ ΕΙΧΑΤΕ ΟΥΤΕ ΣΤΟΜΑ, ΟΥΤΕ ΛΟΓΟ παρά μόνο ένα νέο αναδυόμενο καί καλοθρεμένο Χιτλερίσκο καί Μουσολίνι στό κεφάλι καί στήν κοιλιά σας πού σάς κατέβασε άλλη μιά φορά στό επίπεδο πού ήθελαν!

Είναι αθάνατοι γιατί τούς συντηρείτε μέ τήν δράση σας ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ!

Ο Φύρερ καί ο Μουσολίνι σάς τό γάζωσε τό μυαλό γιατί εκεί ήταν ο στόχος καί δέν είχατε καθόλου τό νού σας! Κάντε αυτοκριτική γρήγορα γιά τίς επιλογές σας, αλλιώς είσαστε «χαμένοι από χέρι»,…..»κάτοικοι τών Εξαρχείων».  Τά Εξάρχεια, ελπίζω καί εύχομαι, δέν είναι υπερήφανα (άλλη μιά φορά) γιά τίς «αντιφασιστικές» επιχειρήσεις αρετής σας πού συνεχίζουν νά δαιμονοποιούν καί νά στοχοποιούν τήν περιοχή τής «αδιαμεσολάβητης καί ελεύθερης έκφρασης».

Τά χειρότερα έρχονται καί όσο συνεχίζετε μερικοί/κές έτσι, τίς συνέπειες θά τίς δούμε καί θά τίς υποστούμε όλοι καί όλες μας πολύ γρήγορα!
Μάταια θά φωνάζουμε «αλληλεγγύη» καί συνθήματα, κανείς δέν θά
είναι γύρω μας νά μάς ακούσει όταν η φωτιά θά καίει «καί τό δικό μας σπίτι»!

Τούς διώξατε,τούς διώξαμε,τούς απαξιώσαμε όλους γιατί η αλλαζονεία, η αδιαλλαξία καί η έπαρση στάθηκαν πιό δυνατές γράφοντας στόν τοίχο μέ μπογιά πού δέν σβήνει, πώς ,»καί από εδώ πέρασε ο φασισμός». ….

μισή ντροπή καί ευθύνη δική μου γιά εδώ πού φθάσαμε
μισή ντροπή καί ευθύνη δική σας γιά τό αίσχος πού κάνατε
(γιά νά τό μοιραστούμε δίκαια…)

όχι συντροφικά (παντού καί πάντα) σέ φασιστικές πρακτικές
1/10/09

Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
μεμονωμένο άτομο από τό αναρχικό καί ελευθεριακό κίνημα

 

 Ζήτω τα ΜΑΤ του Κράτους των Εξαρχείων!

By εξαποδω

Το περιοδικό «Ρεσάλτο» είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Οι ιδρυτές του, εκκινώντας από το χώρο της τροτσκιστικής άκρας αριστεράς και μέσα από μια αντιϊμπεριαλιστική προσέγγιση για τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, έχουν ανάγει τα τελευταία χρόνια το ζήτημα της λαθρομετανάστευσης σε ένα από τα κεντρικά σημεία αναφοράς τους.

Χρησιμοποιώντας μια μαρξιστικής μορφής ανάλυση (περί εφεδρικού εργατικού στρατού) και μια αντιϊμπεριαλιστική προσέγγιση, το περιοδικό χρεώνει στη λαθρομετανάστευση τη διάλυση της εργατικής τάξης των χωρών υποδοχής και τη χρησιμοποίησή της από τους ιμπεριαλιστές σαν γεωπολιτικό εργαλείο επιβολής των σχεδίων τους, μέσα από τη «ρευστοποίηση» των εθνικών συνόρων και της συνακόλουθης άρσης της εθνικής και πολιτισμικής ομοιογένειας των πληθυσμών των χωρών υποδοχής, κυρίως των μικρότερων λαών όπως ο ελληνικός.

Η απαραίτητη αυτή εισαγωγή δεν έχει σκοπό να παρουσιάσει τις θέσεις του περιοδικού ούτε φυσικά να σημειώσει τις σοβαρές και ποικίλες διαφωνίες με αυτές. Θα το είχα κάνει παλιότερα, αν θεωρούσα ότι οι θέσεις του περιοδικού έχουν κάποιο ιδιαίτερο πολιτικό βάρος. Γίνεται για έναν άλλο λόγο:
Χτές, εκατό περίπου «αναρχολεβέντες» μαζεύτηκαν για μπούγιο στην πλατεία Εξαρχείων και τριάντα από αυτούς διέλυσαν και έκαψαν τα γραφεία του περιοδικού στην οδό Σολωμού. Παστρικές δουλειές! Ανέλαβαν και την ευθύνη μάλιστα με ανάρτηση στο ιντυμήντια (ΕΔΩ).

Το γεγονός είναι ένας ακόμη κρίκος στην αλυσίδα παρόμοιων γεγονότων, όπου ομάδες τραμπούκων δέρνουν, βανδαλίζουν και καίνε πέριξ των Εξαρχείων όποιον και ό,τι δεν κάθεται καλά στην πολιτική τους άνοια.  Από βιβλιοπωλεία ακροδεξιών μέχρι τον καθηγητή Πανούση, από τον Πολυζωγόπουλο μέχρι φοιτητές των ΕΑΑΚ, από μπαράκια και θέατρα μέχρι το «Ρεσάλτο». Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει στοχοποίηση μιας πολιτικής ή ιδεολογικής ή άλλης κατηγορίας (π.χ. «ρατσιστές», «δεξιοί»,… «αεκτζήδες», κλπ), αλλά στοχοποιείται ευθέως η αντίθετη άποψη, όποια και αν είναι αυτή!

Εγώ δεν ξέρω πώς το λένε αυτό οι κρυφοί και φανεροί υποστηρικτές των μικροαστών τραμπούκων και οι διάφοροι «ήξοις αφίξοις» και «ναι μεν αλλά» τύποι που κυκλοφορούν σε μεγάλο αριθμό στην «ευαίσθητη» χώρα μας, αλλά εγώ το λέω <strong>προφασιστικό φαινόμενο</strong>.

Έχουμε, δηλαδή, να κάνουμε με συμπεριφορές φυσικής και ιδεολογικής τρομοκράτησης, οι οποίες εκδηλώνονται με επιχειρήσεις του τύπου να επιτίθεται πολυάριθμη ομάδα εναντίον άδειων γραφείων ή εναντίον μεμονομένων ατόμων. Όπως ακριβώς έκαναν στο παρελθόν και κάνουν ακόμα και σήμερα, όπου μπορούν, οι ακροδεξιοί και οι Χρυσαυγίτες. Τελεία και παύλα.

Το εξοργιστικά αστείο της υπόθεσης είναι ότι τα ίδια άτομα που είναι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί αυτών των επιθέσεων, κόπτονται σε άλλες περιπτώσεις για τις ”παρακρατικές επιθέσεις ή για τις «σταλινικές πρακτικές» του ΚΚΕ  και των σχωρεμένων των ΚΝΑΤ!

Αυτό είναι το «άβατον» των Εξαρχείων! Έτσι εννοούν κάποιοι τις «νησίδες αυτονομίας». Νησίδες για την παρέα μας, γκουλάγκ για τους «αντιφρονούντες».

Δεν θα μιλήσω για  «σταλινισμό». Πρώτον, γιατί η λέξη έχει φθαρεί από τη χρήση που της γίνεται «δια πάσαν νόσον…» και δεύτερον, γιατί ο σταλινισμός ήταν μια πολύ σοβαρή ιστορική, πολιτική και ιδεολογική υπόθεση για να τη χαραμίζεις σαν κατηγορία σε βάρος ανοϊκών γόνων μικρο/μεσο-αστών.

Καθαρός συμμοριτισμός είναι, με αντεξουσιαστικό περικάλυμμα. Όποιος μπαίνει στην «περιοχή» μου και δεν μου μοιάζει τον δέρνω και τον ξυραφιάζω!

Να τους χαίρονται κάποιοι. Ξέρουν αυτοί…

Οι πίνακες που χρησιμοποιήσαμε και παραπέμπουν στη διάλυση και στο ζόφο είναι του Σωτήρη Σόρογκα (στην αρχή), δύο (λεπτομέρειες) του Βλάση Αγτζίδη και τέλος του Andre Masson